คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : - -FL- - 1
- -FL- - 1
“ซีวอน ฉันรักนาย” เสียงแผ่วเบาของรุ่นพี่หน้าหวานที่ตอนนี้ทั้งใบหน้ากลายเป็นสีแดงเพราะความเขินอาย ที่เป็นฝ่ายเดินเข้ามาบอกรัก รุ่นน้องที่แสนสมบูรณ์แบบ อย่าง ชเว ซีวอน
คำบอกรักของรุ่นพี่ที่ไม่คุ้นหน้าทำให้ชายหนุ่มนิ่งอึ้ง ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นเฉยชา เหยียดยิ้มมุมปาก “ขอโทษครับ แต่ผมไม่ชอบผู้ชาย และผมก็มีแฟนอยู่แล้ว ขอตัวนะครับ”
ถ้อยคำปฏิเสธแสนสุภาพตัดความหวังทั้งหมดของฮีชอล ให้หายไปในอากาศ ไม่ได้รับแม้แต่ความสนใจ ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าผลจะออกมาเป็นยังไง แต่ก็ยังคงดื้อรั้นจะทำ น้ำตาหยดเล็กค่อยๆไหลลงมา พร้อมๆกับสายฝนโปรยปราย รอยยิ้มเศร้าของฮีชอลกำลังขอบคุณน้ำจากฟ้าที่ช่วยอำพรางน้ำจากตา
คนที่เขารักเป็นรุ่นน้องในคณะเดียวกันที่มีคนมาชอบเยอะแยะมากมาย เคยได้ชื่อว่าเป็นเพลย์บอล แต่วันนี้เมื่อมีคนรักเป็นตัวเป็นตน ความเจ้าชู้ทั้งหมดก็หายไป ซีวอนกลายเป็นคนรักที่แสนดี ทุ่มเททั้งหมดให้แก่ ผู้หญิงเพียงคนเดียว และผู้หญิงคนนั้นก็เป็นน้องรหัสของฮีชอลเอง!!!
ผิดไหมที่รักแฟนของน้องรหัส
ผิดไหมที่เดินเข้าไปสารภาพรัก
และจะมีใครเชื่อไหมว่าที่ทำลงไป ก็แค่ อยากให้รับรู้
ฮีชอลยังคนยืนอยู่ที่เดิมที่เคยมีอีกคนเดินผ่านมา มองตามแผ่นหลังกว้างเดินถือร่มที่เตรียมมาจากไปอย่างช้าๆ ก็คงกำลังจะไปรับ ยุนอา เด็กสาวหน้าตาน่ารัก ที่ฮีชอลเองก็เอ็นดูรุ่นน้องคนนี้มาก แต่เพราะบางอย่างที่อยู่ในใจ บางอย่างที่เก็บเอาไว้มานานเกินไป มันผลักดันให้มีวันนี้ มีเวลาแบบนี้
อย่างน้องก็ได้...บอก
อย่างน้อยก็ได้...รู้
ไม่จำเป็นต้องจำได้
และจะดีหากจะไม่รู้ว่าคนคนนี้...ชื่ออะไร
ฮีชอลขอเป็นฝ่ายยืนมองอยู่ที่เดิมมองความสุขของคนคู่นี้ไปเรื่อยๆแบบนี้ ได้แค่นี้ก็ยอม ถึงต้องเสียใจ ถึงต้องร้องไห้ แต่จะโทษใครได้ นอกจาก...หัวใจ
“พี่ฮีชอลครับ มาตากฝนตรงนี้ทำไม กลับบ้านเราเหอะ” โจว คยูฮยอน น้องชายต่างสายเลือดเดินเข้ามาหาพี่ชายที่ยืนนิ่งกลางสายฝนโดยไม่มีอะไรปกคลุม มือหนาถือร่มคันไม่ใหญ่ กางหันฝนให้พี่ชายผู้ยังคงไม่รู้สึกตัว “พี่ฮีชอล พี่ฮีชอล” เสียงเรียกดังแข่งกับสายฝน ทั้งที่อยู่ใกล้ แต่ก็ไม่ทำให้พี่ชายได้สติขึ้นมาเลย
“พี่ ฮี ชอลลลลลล” คยูฮยอนตะโกนใส่หูพี่ชาย จนคนที่เดินผ่านไปมาหันมามอง แต่คนที่ชายหนุ่มเรียกกลับยังไม่รู้สึกตัว คยูฮยอนจ้องหน้าพี่ชายอย่างใกล้ชิด ไม่สนใครต่อใครที่เดินผ่าน
ใบหน้าหวานที่มักจะมีรอยยิ้มสดใส ถ้าหากดูไม่ผิด ตอนนี้ ดวงตากลมโต กำลังแดงกล่ำ ดวงหน้าเรียว เปียกด้วยหยดน้ำที่ชายหนุ่มก็ไม่แน่ใจว่า หยดไหนคือ...น้ำตา หยดไหนคือ...สายฝน
ตยูฮยอนรวบตัวพี่ชายเข้ามาในอ้อมอก กดศีรษะเล็กให้แนบลงกับแผงอกของตัวเอง มือข้างที่ว่างลูบศีรษะเล็กอย่างปลอบโยน “พี่ร้องไห้ให้พอนะครับ ผมจะไม่ห้าม ไม่ว่าอะไรพี่เลย อย่าเก็บเอาไว้ข้างในเลยนะครับ” ชายหนุ่มกระซิบด้วยเสียงแผ่วเบาไม่หวังให้ใครได้ยิน
“ขอบคุณนะคยู พี่ขอร้องอีกนิดเดียว และจะเลิกร้องแล้ว” น่าแปลกที่คำพูดแผ่วเบากลับซึมเข้าสู่การรับรู้ของร่างบาง ที่กำลังปล่อยให้น้ำตาไหลลงมา
เพียงไม่นาน การสูญเสียน้ำตาครั้งนี้ก็จบลง ไม่มีแม้แต่การถอนสะอื้น หยุด คือหยุด จะไม่มีอีกแล้วน้ำตาเพื่อความรัก ฮีชอลให้สัญญากับตัวเองแบบนั้น
การเลิกร้องไห้ อาจจะยาก
แต่มันง่าย แสนง่าย
เมื่อเทียบกับการเลิกรัก
“กลับบ้านเรากันกันเหอะคยู” ฮีชอลจับมือน้องชายออกเดิน พี่ชายตัวเล็ก และน้องชายตัวโต จับจูงมือกันเดินท่ามกลางสายฝน ภายใต้ร่มคันเล็กๆ
สองพี่น้อง ที่ต่างทั้งรูปร่างหน้าตา และนามสกุล แต่ผูกพันกันยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด เพราะทั้งคู่เติบโตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อแม่ รู้เพียงแค่ว่า ทั้งชีวิตนี้ มี แม่เพียงคนเดียวที่ให้ชีวิต และเลี้ยงดู
ฮีชอลและคยูฮยอน เดินมาถึงบ้านหลังไม่ใหญ่ที่มีผู้คนร้อยพ่อพันแม่แต่ก็อบอุ่น เพราะมิตรภาพและความรักที่แม่ครูมีให้กับทุกคน และวันนี้ก็เช่นเดิม รอยยิ้มสดใสจากหญิงวัยกลางคนที่ยืนส่งยิ้มมาให้ ช่วยขับไล่ความทุกข์ให้จางลง
“แม่ครูครับ วันนี้พี่ฮีชอลร้องไห้” น้องชายตัวไม่เล็กฟ้องทันทีที่เดินเข้าใกล้พอที่จะไม่ต้องตะโกน
“แต่ฉันก็หยุดร้องแล้วนะ” ฮีชอลข่มน้องชายด้วยเสียงหวานที่พยายามดัดให้เข้ม
แม่ครูยิ้มหัวเราะให้กับความไม่รู้จักโตของสองพี่น้องคู่นี้ ถ้าหากต้องขาดเสียงหัวเราะและรอยยิ้มอันสดใสไป ที่นี้คงเงียบเหงาน่าดู ฮัน กาอิน ดีใจที่ตนเองเลือกเส้นทางที่ถูกไม่จมปลักกับอดีตที่เจ็บปวด แต่เดินในทางที่สามารถมอบรอยยิ้มให้แก่เด็กบริสุทธ์เหล่านี้
“ แม่ครูไม่ถามผมหรอ ว่าร้องไห้ทำไม” ร่างบางถามด้วยเสียงที่ไม่ค่อยแจ่มใสแต่ก็ไม่สั่นเครือ ดวงตากลมโตจ้องมอง ถ้าไม่สังเกตคงไม่เห็นน้ำที่ค้างอยู่
“แล้วฮีชอลอยากบอกแม่ครูหรือเปล่าหล่ะ” คำถามพร้อมรอยยิ้มที่ยังไงก็ต้องรอยยิ้มตอบกลับมา เป็นรอยยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์ของแม่ครู
“อยากสิครับ ไปนั่งข้างหลังดีกว่า จะได้ไม่มีทโมนตัวไหนแอบฟัง” ร่างบางดึงหญิงสาวกลางคนเดินไปสนามข้างหลังที่ค่อนข้างเงียบ ปราศจากเด็กตัวเล็กตัวน้อย และตัวโต
“วันนี้ผมไปสารภาพรักมาครับ แล้วก็ถูกปฏิเสธแบบไม่มีเยื่อใยเลย” เสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย แต่เพราะคำสัญญาที่ให้กับตัวเองทำให้น้ำตาค่อยๆกลับสู่ที่เดิม
“กับซีวอนหรอ”
“ตาคนนั้นแหล่ะครับ แต่ความจริงผมก็รู้นะว่ายังไงก็ต้องออกมเป็นแบบนี้ ตกลงผมมันโง่หรือว่าเลวกันแน่ครับแม่ครู”
“โง่ตรงไหน เลวตรงไหนหล่ะ จ๊ะฮีชอลออกจะน่ารัก ฉลาดเป็นลูกลิงขนาดนี้” อ้อมกอดที่ดูบอบบาง แต่ก็อบอุ่นที่สุดเท่าที่ฮีชอลเคยสัมผัสมา
“โง่ที่รู้ว่าผลจะออกเป็นแบบนี้แต่ก็ทำ เลวตรงที่ผู้ชายคนนั้นเป็นแฟนของน้องรหัสผม” น้ำตาคงไหลลงมาหากร่างบางไม่แหงนหน้าบังคับให้มันกลับลงไปในที่ที่ควรอยู่
“ความรู้สึกของคนเราไม่มีผิด หรือถูกหรอกนะฮีชอล จะรัก ชอบ หรือเกลียด ใช้ความผิดความถูกมาตัดสินไม่ได้ สิ่งที่ฮีชอลทำก็แค่อยากให้เขารับรู้เท่าไม่ใช่หรอ อย่าคิดมากสิจ๊ะ ดูสิ ตาบวมขนาดนี้ เดี๋ยวได้โดนล้อแน่ๆ”
“ใครมันจะกล้าล้อผมหล่ะครับ ได้โดนดีแน่” เสียงหัวเราะร่า เหมือนว่าฮีชอลคนเดิมกลับมาอีกแล้ว แต่ภายในน้ำตาของร่างบางมันกำลังไหลจนท่วมหัวใจก้อนเล็กๆ
“ฮีชอลของแม่ครูหัวเราะได้ แม่ครูก็ดีใจแล้ว แต่อย่าไปแอบร้องไห้คนเดียวนะ ที่นี้มีคนคอยปลอบอยู่ตั้งเยอะ” มือบอบบางลูบผมเส้นเล็ก อย่างเข้าใจว่าภายในใจกำลังเกิดสิ่งใดขึ้น
“ไม่แล้วครับ ผมสัญญากับตัวเองแล้วว่าจะไม่ร้องไห้เพราะตานั่นอีก และผมก็จะทำให้ได้”
“ฮีชอล ร้องไห้เมื่ออยากร้องไห้ ยิ้มเมื่ออยากยิ้มเหอะ อย่าไปฝืนมันเอาไว้ อยู่ข้างใน มันเจ็บกว่าอยู่ข้างนอกอีกนะ”
“หรอครับ” เสียงสะอื้น ทำลายสัญญาของตนเอง ซุกหน้าลงกับอกอุ่นของผู้เปรียบเสมือมารดา ถึงไม่ได้ให้กำเนิดชีวิต แต่ก็เป็นผู้ที่ทำให้มีฮีชอลในวันนี้
ในมุมหนึ่งที่ลับตาคน เด็กตัวโตที่เดินตามหาคนทั้งบ้านได้ยินเรื่องราวทั้งหมด มือหนาเกร็งแน่นโกรธแค้นต้นเหตุที่ทำให้พี่ของเขาต้องมีน้ำตา “ซีวอน แล้วนายจะเสียใจที่ไม่รักพี่ฮีชอล”
* ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
ในรถคันหรูแล่นด้วยความเร็วไปตามท้องถนนที่มุ่งสู่ย่านคนรวย มือข้างหนุ่มของคนขับรถเกาะกุม มือบอบบางของหญิงสาว ด้วยรอยยิ้ม “ยุนอาครับ วันนี้มีคนมาสารภาพรักคนของยุนอาอีกแล้วนะ”
“จริงหรอคะ ใครกันเนี้ย คนรักของยุนอาช่างเส่นห์แรงสะจริง ยุนอาชักไม่พอใจแล้วสิ” ร่างบางแกล้งพองลมในปากให้คนรักได้เอานิ้วมาจิ้มเล่น
“ใครก็ไม่รู้ ผมไม่รู้จัก แต่ที่แย่ยิ่งกว่านั้นนะยุนอา คือคนนี้เขาเป็นผู้ชายด้วย แค่คิดผมก็ขนลุกแล้ว คนอะไรก็ไม่รู้ เป็นผู้ชายแต่ก็ไม่ชอบผู้หญิง ประหลาด” น้ำเสียงขนลุกที่ชายหนุ่มทำ ช่างขัดกับภาพลักษณ์ แต่เพื่อคนที่รัก มากกว่านี้ ซีวอนก็ทำได้
แต่คนที่ไม่รัก... หางตาก็คงไม่มอง
* ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
Talk
เอาของเย็นมาปล่อยคะ ตอนแรกสั้นๆก่อน ตอนหลังก็ สั้นๆเหมือนเดิม 555
FL คะ จากคราวที่แล้วเผาผลาญ คราวนี้เรามาแช่แข็งกันบ้าง
ถ้าเกิดว่าอ่านแล้วอึน อย่าได้สงสัยคะ ตอนนี้กำลังไร้สติ เนื่องจากอาการเปื่อยยย
ขอบคุณทุกคอมเม้มท์นะคะ
ความคิดเห็น