Home คำนี้ยิ่งกว่ารัก (woncin fiction)

ลำดับตอนที่ #21 : +++I love you .I know++ (Home by Home)

+++I love you….I know++  (ลบNCแล้วน่ะค่ะ หากอยากอ่านให้ทิ้งเมล์ไว้)

 

เสียงกุกกักและเสียงฮัมเพลงตลอดเวลาของร่างเล็กที่ใส่ผ้ากันเปื้อนสีชมพูดังเบาๆ ในห้องที่อบอวลไปด้วยกลิ่นหอมฟุ้งของขนมชั้นดี ใบหน้าหวานอิ่มเอิบและรอยยิ้มน้อยๆ อย่างมีความสุข กำลังทำบางสิ่งบางอย่างอยู่ในครัว

 

เมี้ยว

 

แมวน้อยสีสวยเดินเข้ามาคลอเคลียขาเรียวบางอย่างออดอ้อน จ้องมองด้วยดวงตาใสบริสุทธิ์ จนอดไม่ได้ที่จะต้องก้มลงไปลูบหัวด้วยความเอ็นดู

 

“จะขอกินล่ะสิ ฮีบอม รู้ทันหรอกน่า”

 

เจ้าเหมียวร้องครางตอบรับ พลางเอาหัวถูไถเจ้าของไปมา “รอแปปนึงนะ เดี๋ยวได้กินแน่นอน” เสียงหวานให้คำมั่นสัญญา ฮีบอมจึงเดินไปนอนรออยู่ใกล้ๆ ตรงมุมห้องอย่างว่าง่าย

 

ฮีชอลยิ้มหวานด้วยความพอใจ ก่อนจะหันกลับไปสนใจกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าต่อ ผลไม้หลากชนิดถูกหั่นเป็นชิ้นเล็กๆ พอดีคำ โดยเฉพาะสตอเบอร์รี่ที่เจ้าตัวชอบเป็นพิเศษ จัดแบ่งใส่ชามอย่างสวยงามแล้วนำไปแช่ตู้เย็นให้พร้อมเสิร์ฟได้ในตอนสุดท้าย มือเรียวเอื้อมไปหยิบดาร์คช็อคโกแลตชั้นดีที่ให้รสหวานนิดๆ ทำให้ไม่เลี่ยนจนเกินไปมาหั่นเช่นเดียวกัน แล้วนำไปรวมในชามกันความร้อนพร้อมกับเนยและวิปปิ้งครีมที่ละลายแล้ว รวมทั้งเหล้าเบลี่ที่มีกลิ่นหอมของช็อคโกแลตลงไป นำขึ้นตั้งบนเตาและรอคอยเวลาหอมหวาน

กลิ่นช็อคโกแลตหอมอวลไปทั่วห้อง ยิ่งทำให้ท้องของฮีบอมร้องเบาๆ จนร่างบางนึกขำ ค่อยๆ ยืนคนให้ช็อคโกแลตสีน้ำตาลสวยในหม้อละลายอย่างช้าๆ ทุกครั้งที่คนก็ใส่ความตั้งใจและความรู้สึกของคนทำลงไป จนกลายมาเป็นช็อคโกแลต ฟองดูอันสวยงามรอคอยให้เจ้าตัวนำไปมอบให้กับคนที่รัก

 

ฮีชอลยิ้มหวานอย่างพอใจเมื่อมองดูผลงานเสร็จสมบูรณ์ของตน เหลือเพียงแค่ตักใส่ในชามสีขาวสะอาดตา พร้อมกับผลไม้ชุ่มฉ่ำน่ากินวางเคียงข้างเท่านั้นเอง

               

เสียงเครือของฮีบอมดังขึ้นอีกครั้ง เหมือนรู้ว่าของกินแสนอร่อยของฮีชอลเสร็จเรียบร้อยแล้ว

 

“จ้าๆ เสร็จแล้วจ้า พร้อมเสิร์ฟให้ฮีบอมผู้น่ารักโดยเฉพาะเลย” ร่างบางตักแบ่งใส่ถ้วยเล็กๆ ของแมวน้อย ให้มันได้เลียอย่างเอร็ดอร่อย เจ้าของแสนสวยนั่งคุกเข่าลงมองดูฮีบอมกินอย่างมีความสุข

 

“เมื่อไหร่ คุณพ่อของฮีบอมจะกลับมาน้า ฮิๆ คงจะเซอร์ไพร์สน่าดูเลยเนอะ”

 

แอ๊ดดด

 

เสียงเปิดประตูหน้าบ้าน ทำให้รู้ว่าคนที่รอคอยกลับมาแล้ว ร่างบางยิ้มร่าอย่างดีใจ รีบถอดผ้ากันเปื้อนวางพาดไว้กับเก้าอี้แล้ววิ่งออกไปต้อนรับอย่างที่เคย

 

“ซีวอนนนน! กลับมาแล้วหรืออออ”

 

เสียงฝีเท้าเรียกให้ดวงหน้าคมหันมามองคนรักแสนสวยที่ตรงจะเข้ามาอ้อน “กลับมาแล้วครับ” ชายหนุ่มยิ้มให้อย่างอ่อนโยน วางข้าวของสัมภาระลง เตรียมตัวจะกอดรัดให้หายคิดถึง

 

กึก! แต่จู่ๆ ฮีชอลก็ชะงักนิ่งอยู่ตรงหน้า จ้องเข้าไปภายในถุงกระดาษมากมายที่วางไว้บนพื้นด้วยสายตาแข็งกร้าว คิ้วเรียวเล็กขมวดมุ่นขึ้นมาในทันทีที่เห็นของพวกนั้น ทำเอาคนที่กางแขนรับเต็มที่ต้องรอเก้อ ลากสายตาลงไปมองตามฮีชอล

 

“มีอะไรหรือครับ ฮีชอล?”

 

“นั่น....คืออะไร...” เสียงเย็นเยียบเอ่ยเป็นคำถาม ผิดกับตอนแรกราวฟ้ากับเหว นิ้วเรียวที่ชี้ไปที่ถุงแทบเท้าร่างสูงสั่นเล็กน้อยเหมือนข่มกลั้นอารมณ์

 

“เอ่อ....” ซีวอนเริ่มรู้สึกถึงความมึนตึงในชั้นบรรยากาศ แม้แต่ฮีบอมก็วิ่งเผ่นหายเข้าไปในห้องเมื่อได้ยินเสียง “.....ช็อคโกแลตจากที่ทำงานครับ พวกผู้หญิงเขาให้มา...”

 

กองช็อคโกแลตที่ห่อด้วยกระดาษสีสดรูปลักษณ์สวยงามโดดเด่นแต่ละกล่องบ่งบอกความมีราคาของมัน อัดแน่นกันอยู่ในถุงกระดาษใบใหญ่ 4-5 ถุง แต่ละกล่องแสดงให้เห็นถึงความหลงใหลของคนให้ที่มีต่อชายหนุ่ม บางชิ้นก็ซื้อมาจากร้านหรูหรา บางชิ้นก็เป็นของทำเองที่ใส่ใจลงไปล้วนๆ  

 

“ผู้หญิงให้มางั้นหรือ?” ร่างบางทำเสียงสูง ยืนกอดอกด้วยใบหน้ามุ่น

 

ซีวอนพยักหน้าอย่างลังเล คิดสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับสุดที่รักของเขาที่ปกติจะร่าเริง เข้ามาออดอ้อนน่ารัก แต่วันนี้มามาดนิ่งแฝงอารมณ์มึนตึง “ถ้าจะไม่รับก็ดูจะเสียมารยาท ซีวอนเลยเอากลับมาฝากฮีชอลไงครับ” พูดเสร็จก็ส่งยิ้มหวานให้

 

นัยน์ตาสวยหรี่ลงอย่างขัดใจ “ฝากฮีชอล? ด้วยของที่คนอื่นให้มาเนี่ยนะ”

 

ร่างสูงเห็นท่าทางอารมณ์เสียของคนรัก ก็นึกสงสัยอยู่ในใจว่าเขาทำอะไรผิด แต่ก็ต้องง้อไว้ก่อน เรื่องสาเหตุว่ากันทีหลัง เลยเดินเข้าไปหา ทำท่าจะดึงเข้ามากอด ทว่าร่างบางกลับหมุนตัวหลบอ้อมแขนของเขา ตรงดิ่งไปที่ห้องนอนอย่างรวดเร็ว

 

“ฮีชอล จะไปไหนครับ ฮีชอล”

 

“ฮีชอลง่วงนอน! ห้ามเข้ามาปลุกด้วย!”

 

เสียงปิดประตูดังปังให้รู้ถึงความขุ่นมัวของร่างบาง ซีวอนยืนอึ้งมองบานประตูที่กั้นระหว่างเขากับฮีชอลอยู่พักใหญ่ คิดหาสาเหตุว่าทำไมฮีชอลถึงเปลี่ยนท่าทีไปแบบนั้น จนกระทั่งสัมผัสคลอเคลียที่ขาดึงสติที่อยู่ในภวังค์กลับมา

 

เมี้ยววววว

 

ฮีบอมส่งเสียงต้อนรับการกลับมาของเจ้าของอย่างยินดี เคล้าคลอส่งสัญญาณให้มาเล่นด้วย ร่างสูงผุดรอยยิ้มน้อยๆ นั่งคุกเข่าตรงหน้าฮีบอม แล้วเกาคอให้เจ้าเหมียวที่ทำหน้าเคลิบเคลิ้ม

 

“เฮ้อ แม่ของฮีบอมเป็นอะไรไปน้า งอนคุณพ่อเรื่องอะไรก็ไม่รู้ ฮีบอมรู้รึเปล่า?” พึมพำเบาๆ อย่างเหม่อลอย ก่อนสายตาจะตวัดไปเห็นคราบสีน้ำตาลที่เลอะรอบๆ ปากฮีบอมเป็นจุดเล็กๆ จึงใช้นิ้วปาดขึ้นมามองด้วยความสงสัย

 

“ไปกินอะไรมาฮีบอม กลิ่นคุ้นๆ นะ”

 

แมวน้อยสีสวยร้องตอบเบาๆ แล้ววิ่งหายเข้าไปในห้องครัวที่มีกลิ่นหอมหวานลอยออกมา เมื่อชายหนุ่มตามเข้าไปก็เจอเซอร์ไพร์สของฮีชอลรออยู่ในนั้น

 

ใบหน้าคมผุดรอยยิ้มกว้าง เมื่อได้เห็นฟองดูในชามสีขาวสะอาดตาน่ากินบอกถึงความตั้งใจของคนทำอย่างเต็มที่ มองไปรอบๆ ห้องยังคงมีร่องรอยการทำขนมอยู่ เจ้าตัวคงจะไม่ทันได้เก็บเพราะเขากลับมาเสียก่อน และคงตั้งใจให้เป็นของขวัญวันวาเลนไทน์แน่นอน

 

…สงสัยต้องปฏิบัติการง้อซะแล้ว....ร่างสูงหมายมั่นไว้ในใจด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

 

 

 “อืม” สัมผัสจั๊กจี้เหมือนมีอะไรมาลูบแก้ม ชวนให้ร่างบางส่งเสียงอย่างขัดใจ

 

“ไม่เอาน่า...ฮีบอม” เอ่ยพึมพำ พยายามหันหน้าหนี แต่สัมผัสกวนใจก็ยังคงวนเวียนอยู่อย่างนั้น ก่อนที่บางสิ่งบางอย่างอุ่นนิ่มจะทาบลงบนริมฝีปาก ตามมาด้วยรสหวานของช็อคโกแลตที่เจือรสขมของแอลกอฮอล์ ทำให้ฮีชอลต้องลืมตาขึ้นมาอย่างตกใจ

 

“อื้มมมม”

ร่างเล็กส่งเสียงในลำคอประท้วง เมื่อพบว่าคนที่กวนใจเขาไม่ใช่ฮีบอม แต่เป็นคนตัวโตขี้แกล้งที่ชื่อว่าซีวอนต่างหาก สองแขนบางพยายามดันร่างที่ทาบทับให้ลุกขึ้น แต่ชายหนุ่มก็ไม่สะทกสะท้าน กลับรุกเร้าด้วยจูบดื่มด่ำที่แทบทำให้หายใจไม่ออกจนหมดสิ้นเรี่ยวแรง

 

“...ฮ่า....นี่มัน..อะไรกัน”

 

เมื่อเรียวปากถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ลมหายใจแผ่วหวานก็ลอดออกมาอย่างติดขัด ใบหน้านวลที่ขึ้นสีจัดจ้องมองคนตรงหน้าด้วยความงุนงง ...ที่ป้อนเข้ามาเมื่อกี้คือช็อคโกแลตนี่นา....

 

“ก็วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ ก็ต้องให้ช็อคโกแลตกับคนที่รักไงครับ” ร่างสูงยิ้มให้อย่างอ่อนโยน แต่ดวงตากลับเป็นประกายวิบวับเหมือนคิดอะไรสนุกๆ ได้บางอย่าง พอร่างบางได้ยินคำว่าช็อคโกแลต ก็เบือนหน้าหนีด้วยความโกรธเคืองที่ยังคงคุกกรุ่นอยู่

 

“ฮึ ช็อคโกแลตที่สาวๆ ให้มาล่ะสิ อย่ามาโกหกฮีชอลหน่อยเลย ลุกออกไปด้วย มันหนักนะ” คนรักแสนสวยทำเสียงงอนสะบัดใส่

 

“โธ่ ซีวอนจะไปเอาของที่ได้มาจากคนอื่นให้เป็นของขวัญของฮีชอลได้ยังไงล่ะ อันนี้ซื้อมาเองครับ” ว่าแล้วก็โชว์กล่องเนื้อดีซึ่งบรรจุช็อคโกแลตบองบองที่บรรจงแต่งอย่างสวยงามให้ดู มีร่องรอยการแกะและหายไปแล้วหนึ่งอัน แน่นอนว่ามันหายลงท้องฮีชอลไปเมื่อกี้นี้เอง

 

“Happy Valentine นะครับ” เสียงจุ๊บเบาๆ ดังตามมา ทำให้หน้าขึ้นสีมากขึ้นไปอีก “อันนี้ไปซื้อมาจากร้านที่ฮีชอลชอบเลยน้า”

 

“ถะ...ถึงอย่างนั้นก็เหอะ...ไม่เห็นต้องไปรับของคนอื่นมาเลยนี่” ร่างบางพยายามหาเรื่องเถียง ค้อนตาใส่อย่างน่ารัก

 

ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นหน้าหวานทำแก้มป่อง เลยก้มลงไปหอมซักฟอดให้ชื่นใจ “ก็รู้ว่าฮีชอลชอบช็อคโกแลตนี่นา เลยรับมาจะเอามาให้คนขี้หึงคนนี้ไงครับ”

“หึ ไม่ต้องมาพูดเอาใจกันหรอกนะ แล้วก็ไม่ได้หึงด้วย มั่ว!” คนขี้หึงแต่ปากบอกว่าไม่หึงเถียงต่อ ทั้งๆ ที่อาการมันฟ้องขนาดนี้

 

รอยยิ้มอย่างรู้ทันผุดขึ้นมาบนใบหน้าคม เจ้าตัวคงจะรู้สึกกังวลที่เขาเนื้อหอมเกินไปล่ะมั้ง กลัวว่าจะมีใครมาสารภาพรักกับแฟนของตัวเอง ก็ถือเป็นเรื่องธรรมดาของคนรักทุกคู่ที่จะไม่สบายใจ เพราะถ้ากลับกันเป็นฮีชอลถูกชายอื่นมาขอคบด้วย เขาก็คงหึงหวงจนควบคุมอารมณ์ไม่ได้แน่ๆ

 

“รับมาแค่ของหรอกครับ แต่ไม่ได้รับความรู้สึกของใครมาด้วย สาบานได้เลย” ร่างสูงยกมือขึ้นสาบานอย่างจริงจัง “เพราะความรู้สึกทั้งหมดของซีวอน อยู่ที่คนคนนี้แล้วไงครับ” ว่าแล้วก็ชี้มาที่ฮีชอลที่กำลังเขินอายเพราะถูกบอกรักตรงๆ แบบนี้

 

เรียวปากแดงระเรื่อพึมพำเบาๆ ว่า ‘บ้า’ อย่างเขินๆ ก่อนจะหลับตารอรับสัมผัสที่ก้มลงมาควานหาความอ่อนหวานนุ่มละมุนในทันที เสียงหอบน้อยๆ ลอดออกมาทุกครั้งที่เปลี่ยนมุมประกบ แขนเรียวบางยกขึ้นโอบรอบบ่าหนาไว้แน่น ร่างทั้งสองถ่ายทอดความร้อนให้แก่กันจนร้อนรุ่มไปหมด

 

ชายหนุ่มผละออกไปอีกครั้ง แล้วตามมาด้วยสัมผัสอันหอมหวานปนขมของบองบอง รสชาติของของขวัญวาเลนไทน์คราวนี้ล้ำลึกกว่าทีแรกหลายเท่านัก “อร่อยมั้ยครับ?”

 

ฮีชอลพยักหน้าน้อยๆ ด้วยความอาย ดวงตาหยาดเยิ้มและใบหน้าร้อนผ่าวของคนเบื้องล่างยิ่งกระตุ้นให้อยากครอบครอง รุกรานให้ร่ำร้องเรียกหาแต่เขาไม่จบสิ้น แต่พอจะโน้มตัวลงไปลิ้มลองรสหวานจากเรียวปากอิ่มอีกครั้ง เสียงเล็กๆ ก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน

 

“อ๊ะ ลืมไปเลย ฮีชอลก็มีของที่อยากจะให้เหมือนกัน” ร่างบางว่าพลางตั้งท่าจะยันตัวขึ้น หากแรงของคนตัวโตกว่าก็กดบ่าให้ลงไปนอนอีกครั้ง

 

“เดี๋ยวสิ ขอไปเอาของก่อน..”

 

“ไม่ต้องไปเอาหรอก อยู่นี่แล้ว” ว่าแล้วก็ชี้ไปยังโต๊ะข้างเตียงที่มีชามช็อคโกแลตฟองดูตั้งอยู่ รวมไปถึงเครื่องเคียงที่แบ่งใส่จานเล็กวางอยู่อย่างสวยงาม

 

“อ้าว...” ร่างบางนิ่งเงียบไปอึดใจ ของที่กะทำเซอร์ไพร์สโดนเห็นเสียแล้ว “อุตส่าห์จะเซอร์ไพร์สซักหน่อย” ฮีชอลยื่นปากงอนอย่างน่ารัก

 

“หึๆ ก็เซอร์ไพร์สแล้วไง ซีวอนดีใจมากๆ เลยนะที่ได้ช็อคโกแลตจากฮีชอลเนี่ย ทำเองซะด้วย” นิ้วเรียวยาวเอื้อมไปหยิบสตอเบอร์รี่ลูกเล็กมาจุ่มลงในฟองดูครึ่งนึง แล้วป้อนใส่ปากฮีชอลที่อ้าค้างอยู่น้อยๆ อย่างงุนงง

 

ร่างเล็กจำต้องเคี้ยวเบาๆ แล้วเอ่ยถามเสียงงึมงำที่ซีวอนฟังรู้เรื่อง “อำไอ...ไอ้อินอ่ะ” (ทำไมไม่กินอ่ะ) ชายหนุ่มส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ดูแล้วชวนให้เสียวสันหลังวาบๆ ตอบด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำเล็กน้อย

 

“ก็กำลังจะกินนี่ไงครับ”

 

ริมฝีปากถูกปิดทันทีที่พูดจบ ลิ้นอุ่นตวัดเข้าลิ้มรสผลไม้ฉ่ำหวานในปากของอีกฝ่าย ฮีชอลหลับตาพริ้มด้วยความหวามไหว แรงดูดดึงตรงปลายลิ้นให้ความรู้สึกเจ็บแปลบ ทว่ากลับยิ่งกระตุ้นให้ร่างกายส่วนล่างร้อนรุ่มมากขึ้นไปทุกที

 

และแล้วลูกสตอเบอร์รี่ที่เคยอยู่ในปากของฮีชอล ก็ถูกร่างสูงกลืนกินเข้าไปจนหมดตามที่พูดไว้ “หวานมากครับ” เขาเอ่ยชมเสียงนุ่มแต่กลับให้ความรู้สึกหยาบโลน ด้วยไม่รู้ว่าหวานเพราะอะไร เพราะสตอเบอร์รี่หรือริมฝีปากฮีชอลกันแน่ ร่างบางได้แต่นึกติอยู่ในใจ ยกมือขึ้นมาปิดริมฝีปากที่บวมช้ำเพราะฤทธิ์

ของคนบ้าจูบ ใบหน้าแดงก่ำจากวิธีกินฟองดูของซีวอน

 

“ขนาดปากยังหวานขนาดนี้ แล้วตรงอื่นจะหวานแค่ไหนน้า”

 

“บ้า!” ฮีชอลแผดเสียงเบากลบเกลื่อนความเขิน

 

“คราวนี้ลองกินช็อคโกแลตเพียวๆ บ้างดีกว่า”

                       

 

ซีวอนที่ยังคงเหนื่อยหอบดึงร่างของทั้งคู่ให้ลงไปนอนอย่างผ่อนคลาย ปัดปอยผมที่ชื้นเหงื่อของฮีชอลออกให้ ก่อนจะจุมพิตลงตรงหน้าผากด้วยความรักใคร่ที่มีให้มากมาย ใบหน้านวลซุกลงกับแผ่นอกที่แสนอบอุ่น แม้ว่าร่างกายจะเปียกเหนอะไปด้วยอะไรต่อมิอะไรก็ยังคงโอบกอดไว้โดยไม่รู้สึกรังเกียจ

 

“หายโกรธรึยังครับ?”

 

“ไม่ได้โกรธซักหน่อย แค่งอนนิดๆ เท่านั้นเอง” ฮีชอลแกล้งเฉไฉไม่ยอมรับความจริง ก้มหน้าหนีดวงตาที่จ้องมาอย่างรู้ทัน น่าเอ็นดูเสียจนอดไม่ได้ที่จะโน้มลงไปจุ๊บเบาๆ หนึ่งที

 

“ขอบคุณสำหรับช็อคโกแลตวาเลนไทน์นะครับ ซีวอนดีใจมากๆ เลย แถมยังอร่อยมากด้วย” รอยยิ้มพราวกับคำพูดที่แฝงความนัยลามกนิดๆ ยิ่งทำให้ร่างเล็กก้มหน้าอย่างขัดเขินมากขึ้น ก็ไอ้ที่ซีวอนบอกว่าอร่อยน่ะ มันตัวเขาไม่ใช่รึไง!? อุตส่าห์แอบทำช็อคโกแลตให้ ดันกลายมาเป็นของขวัญวาเลนไทน์เสียเอง

‘เรื่องแค่นี้เอง’ ฮีชอลพึมพำตอบกลับไปเสียงแผ่ว ซีวอนเชยคางฮีชอลให้เงยหน้ามาสบตาที่มองมาอย่างจริงจัง

 

“I love you”

 

เสียงกระซิบแผ่วเบาทว่าชัดเจนดังมาให้เขาได้ยิน ร่างบางอมยิ้มอย่างมีความสุข

 

“I know….”

 

คำพูดที่จะพูดให้คนเพียงคนเดียวฟัง...จากนี้และตลอดไป…..

 

 

Talk

++Hikaru_Home Talk++

เย้! ในที่สุดโปรเจ็ควาเลนไทน์ก็เสร็จแล้วครับ อาจจะดูเหมือนมันสั้นและจบห้วนไปหน่อย แต่นี้คือที่สุดของข้าพเจ้าแล้วครับ ไม่สามารถแต่งอะไรที่มันหวานเลี่ยนได้จริงๆ ถ้าแรงๆ จะกี่ร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำก็บ่หยั่น รีเควสมาได้หมดยกเว้นหวานๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ ซึ่งงานนี้เป็นวาเลนไทน์ คุณเพื่อนก็เลยให้แต่งหวานๆ กว่าจะเสร็จเล่นเอาลากเลือด

นั่งแต่งไปแต่งมาชักอยากกินช็อคโกแลตขึ้นมาตะหงิดๆ ยิ่งข้าพเจ้าต้องไปนั่งเลือกภาพในอากู๋แล้ว อยากกินชะมัดเลยแม่เจ้า

ขอบคุณที่อ่านนะคร้าบบบบ ถ้าติชมด้วยจะดีมาก เพื่อนำไปปรับปรุงในฟิคถัดไปค่า

 

++Ice Talk++

                สวัสดีค่ะ ครั้งนี้ไอซ์บังคับคุณเพื่อนผู้น่ารักมาเขียนให้ทั้งเรื่องเลย 5555 ขอบคุณคร้า คุณเพื่อน

เป็นไงค่ะ กับ Home by Home ต้อนรับวันวาเลนไทน์ หวานได้อารมณ์หรือเปล่า แต่ไอซ์อ่านไป แล้วอยากกินช็อคโกแล็ตมากๆ งืดดดด

มีความสุขวันวาเลนไทน์ค่ะ

 

ต่อจากนี้จะเอาเมนูยั่วน้ำลายมาให้ดูกันเล่นๆ ค่ะ

 

 

 

 

Menu Chocolate

                                  

Bon Bon Chocolate

                       

มาพูดถึงช็อคโกแลตที่ซีวอนให้เป็นของขวัญในเรื่อง ช็อคโกแลตบองบองเป็นช็อคโกแลตที่ทำขึ้นให้มีขนาดพอดีคำ ในอดีตคำว่า บองบอง จะหมายถึงขนมหวานที่ทำจากน้ำตาลซึ่งมีขนาดหนึ่งคำ แต่ในปัจจุบันนำมาใช้เป็นคำเรียกช็อคโกแลตที่มีขนาดหนึ่งคำแทน รูปร่างของช็อคโกแลตที่เป็นแบบฝรั่งเศสดั้งเดิมจะมีแบบแท่ง แบบสี่เหลี่ยม และแบบกลม และตรงกลางจะใส่เหล้าหรือแยมเอาไว้ อยากกินบองบองมาก แต่ไม่เคยซื้อมากินเลย เหอๆ (ใครว่า วันนั้นที่ซื้อกินที่CWไง : ice)

 

                       

 

Chocolate Fondue

                

           ช็อคโกแลตฟองดูที่เป็นตัวเอกหลักในโปรเจ็คนี้ เครื่องเคียงที่จะเอามาจิ้มกินได้มีเยอะแยะครับ จะเป็นผลไม้ หรือมาชเมโล และอื่นๆ ที่คิดว่าน่าจะเข้ากับช็อคโกแลต คนแต่งเคยกินแต่ที่เซเวนเซ่นอ่า จิ้มกับไอศกรีมอร่อยดี (อยากกินกล้วยดิพ:ice)

            

Dark Chocolate
                      

คงไม่ต้องบอกก็รู้ใช่มั้ยครับว่าดาร์คช็อคโกแลตมันขมแค่ไหน เคยกินแบบ 70% ต้องนั่งแทะทีละนิดเพราะขมจริงจัง (ส่วนไอซ์นั่งกินไป ปวดท้องไป แต่ก็กิน 555)

 

                         

White Chocolate

                      

ไวท์ช็อคโกแลตจะผสมนมและมีความหวานมากกว่าแบบดาร์ค แต่กระผมไม่ค่อยชอบเท่าไหร่เพราะมันหวานเกินไป

 

              

 

ช็อคโกแลตสด
                    

เป็นอะไรที่ดูน่ากินมาก แต่ไม่เคยลอง อันซ้ายจะผสมชาเขียวด้วยครับ

ขอบคุณทุกคอมเม้มท์นะคะ

 

Dr. Fu