คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : The bodyguard 2 100.%
The bodyguard 2
ร่างบอบบางของยามคนใหม่ของชั้นผู้บริหารกำลังเดินไปตามทางที่ทอดยาว ไปที่ห้องรองประธานผู้ไม่ค่อยเข้าทำงานอย่างใจตุ้มๆต่อมๆ “เง้อ โดนไล่ออกคราวนี้จะเอาไรกินหว่า ฮีชอล เงินเฮือกสุดท้ายก็พึ่งเอาไปซื้ออัลบั้ม คอยดูนะ กลับไปบ้านจะต้มกินกับข้าวเปล่า ”
เสียงงุ้งงิ้ง ดังมาตลอดทางจนกระทั่ง มาถึงหน้าประตูบานใหญ่ มือบางของพนักงานรักษาความปลอดภัยเคาะสองสามครั้งรอเสียงจากข้างใน ก่อนจะเปิดเข้าไป แต่แล้วใบหน้ามุ่ยเล็กๆก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มหวานปนเขินอาย เมื่อคนที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ เป็นศิลปินที่ชื่นชอบ ‘มานั่งยิ้มแบบนี้ แล้วจะตัดใจต้มอัลบั้มภาพลงไหมเนี้ย ฮีชอล’
“คุณชื่อ ฮีชอล ใช่ไหม” คำถามเรียบง่ายของ ชายหนุ่มที่ร่างบางลูบคลำทุกวันตามนิตยสารมานั่งตัวเป็นๆ ให้ใจละลาย
“เออะ...เออ..ครับ ผมชื่อ คิม ฮีชอล ไม่มีพี่น้อง พ่อแม่ อยู่ต่างจังหวัด พึ่งมาทำงานที่นี้ได้สามวันครับ” แค่คำถามเดียว แต่ฮีชอล อยากบอกประวัติทั้งชีวิตให้รู้ จะมีใครสักกี่คนได้มายืนคุยกับดาราที่ชอบแบบตัวต่อตัว ระยะประชิด ขนาดนี้
“อือ ผมชื่อ ซีวอน คุณคงรู้อยู่แล้ว” รอยยิ้มเจิดจรัส โชว์ลักยิ้มมหาเสน่ห์ เรียกใจของยามหน้าหวานให้ละลายลงไปกองที่พื้น
รู้สิครับ รู้ด้วยว่าสูง 183 cm เป็นแชมป์เทควันโด ชอบถ่ายรูป บ้านรวย แต่ไหง ไม่รุ้หว่า ว่าเป็นลุกชายบ้านนี้ ถ้อยคำที่คิดอยู่ในใจทำให้อุณภูมิในกายของฮีชอล พุ่งสูง เลือดขึ้นไปรวมตัวกันบนใบหน้าหวาน “ครับ ผมทราบแล้วครับ เรื่องเมื่อตอนบ่ายผมขอโทษนะครับ ผมไม่ทราบจริงๆ คุณอย่าไล่ผมออกนะ ไม่งั้นผมไม่มีเงินซื้ออะไรเลี้ยงตัวเองกับลูกแมวผู้หิวโหยแน่ๆครับ” ฮีชอล พยายามทำหน้าตาอ้อนวอนสุดพลัง หวังให้เจ้าชายแห่งวงการบันเทิงเห็นใจ
“ผมไม่ได้จะไล่คุณออก แค่เรียกมาถามเฉยๆ เพราะผมไม่เคยเห็นหน้าคุณเลยเท่านั้น ทั้งที่คนสวยๆอย่างนี้ไม่น่าพลาดไปได้”
“เอ๋ ว่าอะไรนะครับ ผมได้ยินไม่ถนัด”
“อ้อ เปล่า ผมพูดกับตัวเอง คุณไม่ต้องรู้หรอกว่า ใครเป็นคนรับคุณเข้ามาทำงานเนี้ย” รองประธานหนุ่มถามคนในชุดฟอร์มของรปภ. ไม่มีอะไรที่เข้ากันได้เลย หน้าหวานกับอาชีพนี้ กระบองที่ห้อยอยู่
เกือบใหญ่เท่าต้นขาเรียว
“หัวหน้า จียงครับ” ฮีชอลตอบอย่างไม่เต็มเสียง หวั่นเกรงงานนี้ไม่โดนไล่ออก แต่คงไล่ไปเป็นพนักงานทำความสะอาดแน่ๆ
“อือ คุจียง ที่เป็นผู้จัดการฝ่ายรักษาความปลอดภัยใช่ไหม” ซีวอนนึกไปถึง ผู้จัดการฝ่ายรักษาความปลอดภัยที่มีความเป็นตัวของตัวเองสูง
“ครับ”
“งั้นคุณ คงมีความสามารถทางการต่อสู้อยู่บ้าง ใช่ไหม” เสียงสูง ถามอย่างคาดหวัง จ้องมองไปที่ดวงตากลมโตใส
“ก็เอ่อ..พอเป็นบ้างครับ” ร่างบางตอบเสียงอ้อมแอ้ม จากใบหน้าแดงกล่ำ กลายเป็นซีดขาว ฮีชอลจะตายก็วันนี้ ตอนสมัครคุณจียงก็ไม่ได้ถามอะไรเลย จับโยนชุดมาให้ใส่ แบบไม่ต้องพูดอะไรสักครับ
“งั้นเป็นอะไรบ้าง เทควันโด ยูโด มวยสากล หรืออะไร”
“ผมได้ เทควันโด สายเหลือง ยูโดสายขาวครับ”
“หรอ ความสามารถสูงดีนิ” ซีวอนแทบกลั้นหัวเราะไม่อยู่ เมื่อมองใบหน้าหวานสลับสี แดงซีด แดงซีด แล้วคำตอบอย่างมั่นใจใน เทควันโดสายเหลือง และยูโดสายขาว “ไม่ผิดหวังเลยที่คุณจียงรับคุณเข้าทำงาน แต่ผมกำลังจะพิจารณาตำแหน่งใหม่ที่เหมาะกับความสามารถคุณมากกว่านี้ วันนี้คุณไปได้แล้ว”
“ครับ” ฮีชอล แทบไม่อยากออกจากห้องนี้ อยากจ้องหน้ารองประธานหนุ่มต่อไป แต่เพื่ออนาคตแล้วก็ต้องทำตามก่อนจะโดนเด้งโดยไม่รู้ตัว
ซีวอนมองตามหลังพนักงานรักษาความปลอดภัยออกไปพ้อมกับรอยยิ้มมีความสุข ถึงตอนนี้จะเป็นแค่นี้ ต่อไปยังไงก็ต้องเลื่อนตำแหน่งขึ้นมาเป็นคุณนายตระกูลชเว เข้าสักวัน รออีกนิดนะครับ..ว่าที่ที่รัก
* ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
ซีวอนนั่งยิ้มมีความสุขคนเดียวอยู่ไม่นาน ประตูที่พึ่งปิดลงก็เปิดเข้ามาอีกครั้งโดยไม่มีการเคาะ ชายหนุ่มอยากจะว่า แต่คนที่เปิดมาก็ทำให้ต้องเก็บคำพูดลงไปในคอ ไม่กล้าว่าอะไร
“อ้าวประชุมเสร็จแล้วหรอ พี่นึกว่านายยังประชุมเลยไม่ได้เคาะห้องโทษที” ผู้จัดการนเก่งเดินหมดแรงไปที่โซฟา ก่อนจะทอดตัวยาว เรียกเสียงหัวเราะจากรุ่นน้อง
“ยังไม่เสร็จหรอกครับ แต่ผมขี้เกียจ แล้วพี่หมดแรงขนาดนี้ไปทำไรมาเนี้ย”
“ก็จัดการยัยป้าเรื่องมากที่ลุงคังอินแกไปขับรถชนมาอ่ะสิ ป้านั่นจะเอาเบอร์นายไปตกลงค่าสียงหายเอง แล้วยังขู่ลุงคังอินอีก ลุงก็ยอมเชียว ไม่ได้ดูเลยว่า ยัยป้านั่นผิดเต็ม วิ่งออกมาไม่ดูอะไรสักอย่าง เฮ้อ เหนื่อยโว้ยยย” ลีทึกร่ายยาว ก่อนจะตะโกนดังๆ ให้สมกับความเหนื่อย
“พี่ก็ให้เบอร์เขาไปสิ จะได้ไม่ต้องเหนื่อย” ซีวอนบอกยิ้มๆกับท่าทางเหนื่อยล้าของพี่ชาย ลุกเดินจากเก้าอี้ นิ่มมานั่งลงที่มุมโต๊ะตัวใหญ่ มองพี่ชายที่กำลังนอนหมดแรง แบบไม่เหลือคราบผู้จัดการสุดโหด
“เฮอะ ให้เบอร์ นายไป คงได้ตกลงเรื่องค่าเสียหายหรอก กลัวจะเป็นค่าได้เสียอ่ะสิ” ลีทึกเหล่ตามองน้องชายที่กำลังหัวเราะกับค่าได้เสีย
“เอาหน่า อย่างน้อยน้องพี่ก็ได้นะ” ซีวอนยังคงแหย่ไม่เลิก จนคุณผู้จัดการต้องลุกขึ้นมา จ้องหน้าคนได้แบบเต็มๆ
“เออ ระวังมันจะได้อย่างอื่นแถมมาด้วย ไอ้คิดแบบนี้ มันน่านัก ซีวอนนายเป็นศิลปินนะ จะทำอะไรก็ระวังไว้หน่อย คุณป้าก็บ่นกับพี่บ่อยๆ คนเขาเป็นห่วงทั้งบ้าน” ในที่สุด วิญญาณผู้จัดการ ก็กลับเขาสิงร่างบางผู้เหนื่อยอ่อน
“คร้าบ เออพี่ ผมมาคิดดูแล้ว ผมควรจะมีบอดี้การ์ดส่วนตัวดีไหม” น้ำเสียงของชายหนุ่มจริงจังขึ้นมาทันทีเมื่อพูดคุยเรื่องสำคัญ เพราะตอนนี้เขากำลังเป็น ชเว ซีวอน ผู้บริหารห้างใหญ่ของเกาหลีใต้
“รู้สึกแปลกๆหรอ หรือว่ามีใครตาม หรือว่านายไม่ไว้ใจใครในบอร์ดบริหารหรือเปล่า พี่จะได้บอกคุณลุง” ดวงตารีเล็กของลีทึกเบิกกว้างเป็นห่วงในความปลอดภัยของน้องชาย
“ยังไม่มีอะไรหรอกครับ ผมแค่คิดไว้เฉย พี่ว่าดีไหม” ซีวอนรีบแก้ตัว กลัวว่าเรื่องราวบานปลายไปถึงหูพ่อ แล้วเรื่องจะใหญ่เกินกว่าจะควบคุม
“ความจริงนายเองก็น่าจะดูแลตัวเองได้นะ ไม่น่ามีใครจะทำอะไรได้” ลีทึกรีบกลับคำ ไม่เห็นด้วยกับน้องชายที่จะมีใครมาตาม ลำพังแค่ตัวเองก็น่าจะดูแลได้ ไม่ต้องพึ่งใคร
“โถ่ พี่ ไม่ห่วงผมเลยหรือไง ผมเป็นดาราดังนะพี่ เกิดมีใครคิดร้ายขึ้นมาจะทำไง” ชายหนุ่มเริ่มชักแม่น้ำขึ้นมาหว่านล้อมพี่ชายหน้าหวาน หวังจะได้การ์ดสักคนมาอยู่ข้างๆ
“ไอ้เป็นห่วง ก็เป็นห่วงนะ แต่ว่าแชมป์เท จะดูแลตัวเองไม่ได้หรือไงกัน ต้องมีการ์ดมาเกะกะทำไม ทีเมื่อก่อนตอนคุณลุงจะให้มีทำเป็นจะเป็นจะตาย” ร่างบางบนโซฟายังคงบ่นน้องชายไม่เลิก สายตาจ้องมองหน้าคมไม่วางา เหมือนเห็นแววตาบางอย่างที่ดูเชื่อไม่ได้
“ก็ตอนนั้น กับตอนนี้ มันไม่เหมือนกันนี้น่า เกิดมีพวกแอนตี้แฟนคิดจะทำอะไรผมขึ้นมาทำไง หรือพวกแฟนคลับน่ากลัวๆ อะไรยังงี้อ่ะ มีลองคิดดูดีๆดิ มันเสี่ยงนะ”
“แฟนคลับนาย ตัวเท่ามด นายตัวใหญ่ยังกะ...อะไรดี ใครจะมาทำอะไรได้หว่า อย่าเลยซีวอน ไม่สำเร็จหรอก” จนแล้วจนรอดลีทึกก็ยังไม่เห็นความสำคัญของการการ์ดไว้ปกป้องศิลปินคนนี้
“พี่ไม่ป้องกันไว้ก่อน แล้วเดี๋ยวเกิดไรขึ้นมันจะแก้ไขอะไรทันไหม” ซีวอนขึ้นเสียงอ่างขัดใจ พยายามเท่าไหร่ พี่ชายหน้าหวานก็ไม่ยอมตามใจ
“เอาเรื่องจริงซีวอน”
“ผมอยากมีเมีย” คำถามสั้นๆ และคำตอบง่ายๆ ในเมื่อพี่ลีทึกอยากรู้ น้องซีวอนก็ยอมบอกแบบไม่ปิดบัง
“นั่น..กรูว่าแล้ว” ร่างบางพึมพำกับตัวเองเบาๆ แต่คนอยากมีเมียกลับได้ยิน และพยักหน้ายืนยันคำตอบของตัวเอง “ยามที่พึ่งเดินออกไปเมื่อกี้หรือเปล่า”
“คนนั้นแหล่ะครับ” ซีวอนไม่หยุดคิด ยืนยันคำตอบของพี่ชายอย่างมั่นใจ
“แกจะเอามาเป็นการ์ดเนี่ยนะ” ลีทึกไม่มั่นใจ ยามคนใหม่ของชั้นผู้บริหาร ดูบอบบาง แถมหน้าหวานขนาดนี้ แล้วซีวอนจะเอามาเป็นการ์ดส่วนตัว
“ก็เป็นการ์ดไปก่อน พอคุ้นกันแล้ว ค่อยเลื่อนมาเป็นเมียไงพี่ แล้วคราวนี้ก็ให้เขากินตำแหน่งนี้ยาวไปเลย” ชายหนุ่มวางแผนการเสร็จสรรพ หางานใหม่ที่เหมาะสมกว่าให้กับยามผู้บอบบางเกินกว่าจะสู้โจรคนไหนได้
“เออ คิดไว้ล่วงหน้าแล้วอ่ะสิ นี้กะจะให้เป็นคุณนายชเว จริงๆหรือไง” ร่างบางมองหน้าน้องชายอย่างเหนื่อยใจ คิดจะมีเมียทั้งที ดันจะมีเป็นผู้ชายซะงั้น
“จริงดิพี่ เห็นปุบก็รักเลย อย่างนี้จะปล่อยไปทำไม น่ารักขนาดนี้เหลือรอดมาถึงผมได้แปลว่า ต้อง พรหมลิขิตเท่านั้น พี่เชื่อผมดิ” ชายหนุ่มเดินไปใกล้พี่ชาย มือหนาประสานกัน ดวงตาเป็นประกาย
“เออ ฉันเชื่อ แต่ไปคุยกับคุณลุงเอาเองแล้วกัน ทั้งเรื่องบอดี้การ์ด แล้วก็ เรื่องเมียอ่ะ” ลีทึกส่ายหน้าปลงตกกับน้องชายที่ทำหน้าเป็นคนกำลังอินเลิฟ
“ไม่คิดจะช่วยเลยหรอ ไม่สงสารน้องชายตัวเล็กๆเลยหรอครับ พี่ชาย” ซีวอนใช้เสียงเล็กๆ ที่อาจจะน่ารักหากคนอื่นทำ แต่ผู้ชายตัวหนาขนาดนี้ทำ มันดูน่ากลัวมากกว่า
“ไม่ช่วย แล้วเอาหน้าไปไกลๆหน่อยได้ไหม ใกล้ขนาดนี้ฉันสยอง” มือบางผลักใบหน้าคมไปห่างๆ นึกไม่ออกว่าสาวๆชอบไปได้ไง แต่ก็อย่างว่า...ไม่มีใครเห็นเห็นมุมติ๊งต๊องแบบนี้
“โถ่พี่ สักนิดก็ได้ พูดเกริ่นๆกับพ่ออ่ะ หรือกับแม่ก็ได้นะ ถือว่าช่วยน้อง หรือไม่ก็คิดซะว่าผลบุญจะได้ส่งให้เนื้อคู่มาเกิดสักที อยู่เป็นป้าแก่แบบนี้ คานรำไรเลยนะนั่น”
“ไอ้วอน!!!” ไม่เพียงแค่ดังกว่าปรกติ แต่มือบางยังง้าง หมายจะตีแขนล้ำที่สาวอยากพักพิง แต่ความไว ของป้าแก่ กับชายกนุ่มมันผิดกัน ทันทีที่พูดจบซีวอนเด้งตัวเองกลับไปที่โต๊ะตัวใหญ่ทันที “ฉันจะไม่มีวันช่วยนายแน่ๆ ไอ้น้องบ้า”
“ผมไม่ง้อพี่ก็ได้ แค่หาทางให้ว่าที่ที่รักเจอแม่ผมก่อนสิ รับรองแม้แต่ท่าน ซึงฮยอนก็ไม่กล้าขัดคุณนายยูบิน” ซีวอนรู้ดีว่าแม่ชอบคนเรียบร้อยน่ารัก ซื่อๆ หาลูกสะใภ้ตรงใจขนาดนี้ ใครจะกล้าขวาง
“เออ ฉันจะคอยดูว่าแกเชื่อในพรหมลิขิตได้กี่วัน” ลีทึกเองก็มั่นใจในงูบนหัวน้องชายเช่นกัน คราวที่แล้วก็นางงามเกาหลี รักไม่ทันสามวันก็บอกเบื่อ...แล้วคราวนี้จะได้สักเท่าไหร่ “อ้อ อย่าลืมนะจ๊ะ ว่าคุณลุงบอกเอาไว้ว่า แต่งงานเมื่อไหร่ต้องเลิกเป็นดาราอ่ะ”
คำพูดทิ้งท้าย และรอยยิ้มหวานเยิ้ม ของพี่ชายชวนให้ซีวอนหงุดหงิดใจ แต่เพื่อความรัก มันก็ต้องยอมกันได้
* ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
Talk
สั้นๆคะ นอกจากจะเป็นเรื่อสั้นแล้ว ในแต่ละตอนก็สั้นด้วย 555 ไอซ์ก็อยากทำให้มันยาวนะคะ แค่ว่าเนื้อหามันไม่มีอะไรมากหรอกคะ จริงๆ แค่ดูบอดี้การ์ด แล้วคิดได้แบบกะทันหัน แต่เนื้อเรื่องไม่เหมือนกันนะคะ
แปลกๆ หรือต้องปรับปรุงยังไงก็บอกนะคะ
พรุ่งนี้เจอกันที่เอฟแอลนะคะ แต่ถ้าขยัน อาจมีเรื่องนี้พ้วงมาด้วย อิอิ
ขอบคุณทุกคอมเม้มท์และทุกกำลังใจคะ
ความคิดเห็น