ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    The bodyguard (woncin fiction)

    ลำดับตอนที่ #10 : The bodyguard 9 100%

    • อัปเดตล่าสุด 10 พ.ค. 53


    The bodyguard  9

     

                   นับตั้งแต่ได้การ์ดหน้าหวานมาเคียงข้าง ทุกวันของซีวอนล้วนแต่มีความสุข โลกดูสดใส และคงจะดีกว่า หาก โลกมีเพียงเราสองไม่มี ผู้จัดการจอมโหด และอีกหนึ่งการ์ดอ้วน

     

                    “คุณซีวอนครับ เดี๋ยวคุณต้องวิ่งเข้าไปช่วยน้องยุนอาในโกดังร้างนะครับ  วิ่งเข้าไป แถวประตูเราฝังเอฟเฟ็กส์ไว้สามลูก พอคุณวิ่งผ่านช่างเทคนิคจะกดระเบิด ตกลงนะครับ” ซึงรีผู้กำกับหนุ่มเดินเข้ามาบอกฉากที่ควรจะได้ถ่ายตั้งแต่เมื่อสองวันที่แล้ว แต่เพราะพระเอกของเรื่องโดนทำร้ายร่างกาย ถึงต้องเลื่อนมาเป็นวันนี้

     

                    “ครับ” ชายหนุ่มตอบรับอย่างดี แต่สายตาไม่มองไปที่ผู้กำกับหนุ่มเลย ทั้งวันดวงตาคมเอาแต่จ้องมอง การ์ดคนสวย จนทำให้พี่ชายแสนดีที่พ่วงตำแหน่งผู้จัดการจอมโหดชักหมั่นไส้

     

                    “ซีวอน วันนี้น้องยุนอาสวยมากเลยนะ เมื่อกี้เห็นแล้วแบบ น่ารักว่ะ”

     

                    “พี่ก็จีบดิ” ถึงพูดแต่สายตาก็ยังไม่ละจากร่างบางที่ตอนนี้เปลี่ยนเครื่องแบบจาก ชุดยามสีน้ำเงิน เป็น man in black แล้ว แต่ไอ้สูทสีดำมันไม่ทำให้คนใส่เท่ขึ้นเลย

     

                    “เออ ฉันไม่ปล่อยไว้หรอก คราวที่แล้วแกทำฉันพลาดจากน้องเฮเคียว ยังไม่ได้เคลียร์ คราวนี้ห้ามยุ่งกับน้องยุนอานะเว้ย ไม่งั้นฉันจะฟ้องคุณลุงเรื่องฮีชอล”  คนน้องจ้องการ์ดฝีมือแย่ฉันท์ใด คนพี่ก็จ้องนางเอกผู้น่ารักสดใสฉันท์นั้น

     

                    “อือ ไม่ยุ่งหรอก พี่อ่ะ เกะกะ เอาเวลาไปจีบยุนอาดีกว่าไป” เจ้าชายของวงการบันเทิง ผู้แสนสุภาพบุรุษกำลังปัดมือไล่พี่ชายอย่างไม่เก็บอาการ ก็เพราะคุณพี่เล่นเอาร่างกายผอมๆแต่ดันแอบมีกล้ามมาบดบังทัศนียภาพที่สวยงาม

     

                    “เออ ไม่เกะกะก็ได้ แต่ช่วยสนใจไอ้บทในมือหน่อย ไม่ใช่เอาแต่จ้องการ์ดอ้วนผอมแบบนั้น ถ้าฉันเป็นชินดง คงขนลุกพิลึกว่ะ ดูตาแกดิ มองทีงี้หยาดเยิ้มเลย” ถึงน้องชายจะเปิดทางสะดวกให้จีบดาราสาวผู้น่ารัก แต่ก็อดที่จะแขวะไม่ได้

     

                    “เรื่องของผมหน่า เฮ้ย!! พี่เข้าไปดูดิ ซึงรีมันเข้าไปหาฮีชอลทำไม” ใบหน้าที่รับการจัดแต่งอย่างดี เตรียมพร้อมเข้าฉากสำคัญ ต้องหลุดจากสมาธิที่กำลังสร้างเพราะเห็นนักแสดงชายที่รับบทเป็นตัวร้ายเดินไปทางที่การ์ดผู้น่ารักยืนอยู่

     

                    “เออ เดี๋ยวฉันไปนั่งเฝ้าฮีชอลไว้ให้นายก็ตั้งใจหล่ะกัน” ชายหนุ่มร่างโปร่ง ตบบ่าน้องชายแรงๆหนึ่งทีก่อนเดินไปนั่งกับเหล่าการ์ดอ้วนผอมของน้องชาย

     

                    “เป็นการ์ดให้ซีวอน เสี่ยงนะครับ เมื่อวันก่อนก็เห็นโดนพวกแอนตี้แฟนทำร้าย บอบบางน่ารักอย่างคุณ มาเป็นการ์ดให้ผมดีกว่าไหมครับ” เสียงชายหนุ่มขายขนมจีบดังเข้าหูของลีทึก จนอดหมั่นไส้ไม่ได้ เป็นดาราดีๆไม่ชอบ อยากเป็นพ่อค้าขายขนมจีบ แล้วดันมาขายให้คนของซีวอนซะอีกแหน่ะ ไม่ได้ดูหน้าเลยว่ามันจะฆ่าคนได้แล้ววว ส่วนไอ้คนที่ถูกขายขนมจีบให้ก็เอาแต่ยิ้มหวานไม่พูดอะไร....อยากจะบ้า

                
                       
    “คงไม่ได้หรอกซึงรี นี้ฮีชอล เป็นการ์ดจากที่บริษัทของพ่อซีวอน ไปเป็นการ์ดให้คนอื่นไมได้ ถ้าอยากได้การ์ด พี่ว่าลองติดต่อท่านดงเฮสิ ชินดงเอาเบอร์ให้คุณซึงรีหน่อยสิ” ลีทึกรีบเข้ามากันท่าแทนน้องชายที่กำลังจะเข้าฉาก ขืนปล่อยให้การ์ดหน้าหวานฝีมือแย่ที่สุดในเกาหลีใต้นั่งคนเดียว แถวนี้คงจะมีคนอยากเปลี่ยนอาชีพเป็นพ่อค้าอีกเยอะ

     

                    เหล่าผู้ติดตามได้แต่นั่งมองชายหนุ่มในมาดดาราสุดเท่ช่วยตัวประกันสาวอย่างเซ็งๆ  จะมีก็แต่อดีตรปภ.ที่พัฒนามาเป็นการ์ด นั่งมองอย่างตื่นเต้น สลับกับทำหน้าเศร้าจวนเจียนจะร้องไห้ ทำให้ อีกสองคนที่นั่งอยู่ด้วยกันต้องหันมามองหน้าแบบอึ้งๆ งง มันจะเป็นอะไรของมัน????

     

                    “เอ๋” โทรศัพท์ที่ผู้จัดการสุดโหดปิดเสียงเปิดสั่นเอาไว้ อยู่ดีๆก็สั่นแบบไม่เกรงใจใคร ทำให้ต้องรีบเดินออกมารับเป็นการด่วน แต่ก็ไม่วายจะอดห่วงว่าที่น้องสะใภ้ไม่ได้ “ชินดง ฝากดูแลฮีชอลด้วยนะ”

     

                    “สวัสดีคับคุณลุง” เพราะปลายสายเป็นท่านซึงฮยอนที่น่ากลัว เสียงปรกติจึต้องกลายเป็นนอบน้อมสุดชีวิต ใครจะไปกล้าหือ โหดสะยิ่งกว่าอะไร ดูแค่ลูก แล้วบวกเพิ่มอีกสิบเท่า ถึงกลายเป็นพ่อ

     

                    /ลีทึก เย็นนี้ก่อนพาเจ้าวอนกลับบ้าน พามาหาลุงที่บริษัทหน่อยสิ ลุงอยากเห็นการ์ดเจ้าวอน ว่าจะดูแลลูกลุงได้หรือเปล่า/ เสียงของคุณลุงโหมดใจดี ทำเอาผู้จัดการต้องปาดเหงื่อ

     

                    “เอ่อ คุณลุงกลับมาแล้วหรือครับ”

     

                    /อือ กลับมาแล้วสิ เมื่อเช้านี้เอง นี้ซีวอนยังไม่รู้เลยว่าลุงกลับมาแล้ว อย่าลืมนะ พามาหน่อย จะได้ไปขอบคุณท่านดงเฮได้ถูก/

     

                    “ครับคุณลุง” ใครกล้าปฏิเสธมั้ง  ท่านชเวได้ฆ่าปาดคอทิ้งอ่ะจิ แย่แล้ววอนเอ้ย  พ่อมา งานนี้สิบทึกก็ช่วยหนึ่งน้องวอนไม่ได้

     

                * ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~  *

                   ทันทีที่สั่งพักกอง ชายหนุ่มร่างสูงผู้เป็นพระเอกของเรื่อง ก็รีบเดินมาทางที่ผู้ตัดการส่วนตัวนั่งอยู่ แต้เป้าหมายของชายหนุ่ม ไม่ใช่พี่ชายหน้าบูดแต่เป็นการ์ดผอมแสนน่ารัก ที่ส่งยิ้มกระจายรังสีให้ทุกคนที่เดินผ่านมา ตรงกันข้ามกับการ์ดอ้วนที่นั่งมองนั่งจ้องทุกอย่างไม่วางใจ

     

                    ทำไมสองคนใส่สูทดำเหมือนกัน แต่แผ่รังสีต่างกันเยี่ยงนี้....เฮ้อ แล้วยังคุณลีทึกผู้หน้าบึ้งหน้างออีก .วอนหล่ะไม่เข้าใจ

     

                    “พี่เป็นไร นั่งหน้าเหมือนจีบสาวไม่ติดงั้นแหล่ะ” ซีวอนพูดตามที่เห็น หน้าของพี่ชายดูแล้วมันหมดหวังจริงๆ ก็อยากจะปลอบอยู่

     

                    “เออโดนสาวทิ้ง แต่ไม่ใช่ฉันเว้ยที่จะโดนทิ้ง เป็นแกอ่ะแหล่ะ ที่อดเมียแน่ๆ” ลึทึกหันมามองน้องชายผู้เลี้ยงสัตว์เลี้ยงไว้ในปาก อย่างหมั่นไส้ เส้นเนื้อคู่กำลังจะขาดยังไม่รู้ตัวอีก

     

                    “อะไรอ่ะพี่ มีอะไรบอกมา ทำไมมาแช่งผมแบบนี้” น้องชายหันมามองหน้าพี่ ก่อนจะเหลียวไปมองการ์ดหน้าหวานที่ยังคงแจกยิ้มให้ทุกคนที่เดินผ่าน

     

                    “พ่อแกมาแล้ว” คำสั้นๆง่ายๆ ที่บอกเล่าทุกอย่าง อธิบายหน้าตาที่บูดบึ้ง และหวาดหวั่นได้เป็นอย่างดี

     

                    “พ่อมาแล้วไงอ่ะพี่” ถึงจะเข้าใจว่าพ่อกลับมา เข้าใจว่าพ่อดุ แต่ทำไมจะต้องโดนฮีชอลทิ้งด้วย ซีวอนไม่เข้าใจ

     

                    “เดี๋ยวแกก็เข้าใจ คุณลุงให้ไปหาวันนี้พร้อมการ์ดทั้งสองคน แค่นี้พอจะเข้าใจยัง ว่าการ์ดฝีมือห่วยแบบฮีชอลไม่ผ่านคุณลุงแน่ๆ” ประโยคหลังพี่ชายแอบกระซิบกับน้องชาย ทั้งๆที่ก็ไม่มีใครได้ยินแม้แต่สองการ์ดอ้วนผอม

     

                    เออ...สงสัยจะจริงแล้ว

     

                    * ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *

     

                “หวัดดีครับพ่อ” ชายหนุ่มเดิน เข้ามาในห้องของทำงานของท่านชเว ซึงฮยอน พร้อมขนาบข้างด้วยสองการ์ดอ้วนผอมในชุดสูทดำ “ นี้คิม ฮีชอล และ ชิน ดงฮี การ์ดของผมครับพ่อ”

     

                    ชายสูงวัยมองการ์ดอ้วนด้วยรอยยิ้ม ท่าทางพึงพอใจ แต่แล้วสายตาก็ไปประสบเข้ากับร่างบอบบางที่ลูกชายตนแนะนำว่าชื่อ คิม ฮีชอล ชายหนุ่มรูปร่างบอบบาง หน้าหวาน ดูท่าทางเป็นมิตร หรือนี้จะเป็นสไตล์ใหม่ของท่านดงเฮ “คิม ฮีชอล นายมาจากเอเยนของท่านดงเฮด้วยหรือเปล่า”

     

                    “เอ่อ..เออ ไม่ทราบครับ” นอกจากจะตกใจกับเสียงและหน้าตามหาโหดของท่านชเว ซึงฮยอนแล้ว ชื่อที่ได้ยินบ่อยๆ จากข่าวการเมืองอย่างท่านดงเฮ ที่เปิดรอก่อนมีข่าวบันเทิง ก็ยิ่งทำให้ตกใจ สติแตกกระเจิงไปไหมหมด ยามธรรมดาที่ชีวิตมีแต่ แมว และผู้ชายหน้าตาดี นาม ซีวอนจะเอาอะไหนที่ไหนไปรู้จักท่านสส.

     

                    “ไม่ทราบหมายความว่าไง” ท่านประธานสูงวัย โมโหกับคำตอบที่ได้รับ เรื่องของตัวเองยังไม่รู้แล้วจะเอาปัญญาที่ไหนมาปกป้องลูกชายเพียงคนเดียว “ซีวอนแกไปได้การ์ดคนนี้มาจากไหน”

     

                    อารมณ์ของท่านพ่อที่พุ่งสูง ทำให้ชายหนุ่มนึกอะไรไม่ออก ไอ้ความกะล่อนที่มันมี ถูกลอกออก ตั้งแต่เห็นสายตาประดุจผู้พิพากษาของบุพการี “พี่ลีทึกหามาครับ” ถึงแม้ความกะล่อนจะหายไป แต่สัญชาตญาณเอาตัวรอดยังอยู่ครบถ้วน ไม่มีหล่นหาย นึกเป็นห่วงพี่ชายอยู่บ้าง แต่ก็ห่วงการ์ดร่างบางมากกว่า คงจะกลัวไปถึงไหน 

     

                    รอดตายจากพ่อแล้ววอนจะกอดรับขวัญนะครับ....ที่รัก

     

                    “หน้าแบบนี้ มีฝีมือแค่ไหนกัน ห่ะ ฮีชอล” เจ้าของห้าง และอาณาจักรชเว ตะคอกถามการ์ดร่างบางของลูกชาย หน้าหวานขนาดนี้ ก็พอจะเดาได้ว่าลูกชายเลือกมาทำอะไร

     

                    “สายขาวยูโด เหลืองเทควันโดครับ” แม้จะตอบแต่ในใจร่ำร้องอยากกลับบ้าน ไปหาแมวน้อยกลอยใจ แล้วไหนยังจะต้องรีบกลับไปนั่งหน้าทีวี รอเปิดตัวเพลงอัลบั้มใหม่ของดาราสุดที่รัก ชเว ซีวอน อ่า~ ผมอยากกลับบ้าน....

     

                    “ได้ระดับแค่นั้น มันจะไปพออะไรกัน ฉันไล่ออก แกไปเรียกลึทึกมาพบพ่อด้วยซีวอน”

     

                    แค่คำว่าไล่ออกที่กระโสตประสาท ผ่านการตีความของสมอง ทำให้ร่างบางเบะปาก ส่งเสียงกระซิกๆ ออกมา นึกไปถึง อัลบั้มของชายหนุ่มที่งานนี้อาจไม่มีวาสนาต่อกัน แล้วยังจะแมวน้อยอีก .แงงงง

     

                    “พ่อครับ แต่ฮีชอลเก่งมานะครับ ล้มผมได้เลยนะ วันนั้นคุณก็เห็นใช่ไหม ชินดง”   แค่เสียงสะอื้นฮัคๆ ของว่าที่ที่รัก ก็แทบทำให้หัวใจชายหนุ่มขาดเป็นริ้วๆ รีบหาแนวร่วมเป็นการ์ดอ้วนด่วน

     

                    “ใช่ครับ วันนั้น ที่ผมชนะคุณซีวอนได้ก็เพราะเผลอ แต่ฮีชอลทำให้คุณซีวอนลงไปนอนที่พื้นได้เลยนะครับ” ชายหนุ่มร่างท้วม นึกย้อนไปถึงวันที่เจ้านายคนนี้ล้มไปนอนที่พื้น

     

                    ซีวอนได้แต่พยักหน้าหงึกๆ ซินดงล้มผมได้เพราะ แต่ฮีชอลล้มน้องชายผมได้ เพราะขาสั้น

     

    ให้อภัยกับลูกด้วย....เสร็จสิ้นภาระกิจนี้แล้วลูกจะไปสารภาพบาป ที่แสนมากมายครั้งนี้

     

                    “ขนาดนั้นเชียว” ชายสูงวัยมองร่างบางที่เอาแค่ก้มหน้านิ่งแบบหวาดกลัวอย่างไม่ค่อยเชื่อ ก่อนที่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ลุกชายถอดแบบออกมาจะปรากฏขึ้น “งั้นแสดงให้ฉันดูหน่อย พรุ่งนี้ สู้กับซีวอนให้ฉันดู ถ้านายชนะได้ฉันจะยอมรับและไม่ไล่ออก ตกลงไหม”

     

                    “ครับ” คนที่ได้รับโอกาสก็ยิ้ม รีบคว้าโอกาส ไม่สนเงื่อนไข แค่คิดถึงแมวน้อยกับอัลบั้มสี่ในอ้อมกอด แค่นี้ฮีชอลสู้ตายถวายหัว(ใจ)....แต่บางคนมันไม่ใช่แบบนั้น

     

                    อาเมน พ่อจะให้ผมฆ่าว่าที่ลูกสะใภ้ตัวเองใช่ไหมนั่น....พี่ทึก ช่วยน้องวอนด้วย!!!!

     

    * ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *

     

    Talk

     

            ครบแล้วคะ ไม่รู้ว่างานนี้พี่ทึกจะช่วยน้องวอนได้ไหมนะคะ เฮ้อๆๆๆ  ลองนึกภาพชายวอนสู้กับการ์ดผอม แล้ว เอิ่ม...ท่านผู้อ่านคงได้เห็นคนเล่นเป่ากบอีกแน่ๆๆๆ

                    แต่ช้าก่อน!!!  เมื่อกี้ไอซ์คุยกับคนแต่งเอ็นซี มันมีประเด็นขวนคิดว่า ยูโดเนีย ผู้ชายก็จะใส่แค่เสื้อยูโดไม่มีเสื้อยืดด้านใน ซึ่ง ดึงๆลากๆไปมา เสื้อมันก็แหวก กร๊ากกกก  (เช็ดเลือดตัวเอง) แต่ว่าทั้งหมดนั่นไอซ์ต้องแต่งเองคะ หุหุ เพราะว่า คนแต่งเอ็นซีนั่นกำลังแต่งเอ็นซีให้ไอซ์อยู่คะ อิอิ

                    พรุ่งนี้อาจไม่ได้มาลงนะคะ เพราะว่าต้องไปหาคุณหมอขา อีกแล้ว แงงง เบื่อมากมาย แต่ก็ต้องไป อย่าลืมดูแลตัวเองนะคะ    

     

     

                    ขอบคุณทุกคอมเม้มท์นะคะ

     

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×