มนต์รักกาสลอง

ลำดับตอนที่ #2 : สุภาพบุรุษสุดหล่อ

 

ตอนที่ 2  สุภาพบุรุษสุดหล่อ

                แม่คะ  พ่อคะ เสียงเรียกใสๆจากลูกสาวคนโตที่กำลังจะลากลับไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยลินไปแล้วนะ  พ่อกับแม่อย่าลืมดูแลสุขภาพด้วย  แล้วพ่อต้องเลิกกินเหล้าตามที่สัญญากับลินไว้นะจ๊ะ  มาทวงสัญญากับพ่อหลายครั้งแล้ว แต่พ่อก็ยังทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับลินไม่ได้ซักที ผู้เป็นพ่อเกาหัวแก้เขิน พร้อมยิ้มแล้วกล่าวว่า พ่อก็พยายามแล้วนะ  แต่ถึงเวลารู้ตัวอีกทีมันก็เมาแล้วล่ะลูก  พ่อก็....ตอนนี้ร่างกายของพ่อไม่ได้แข็งแรงเหมือนเดิมแล้วนะ   ยิ่งพ่อกินเหล้าลงไปมากเท่าไหร่ พ่อก็ยิ่งทำร้ายตัวเอง และบั่นทอนสุขภาพของตัวเองให้แย่ลงไปเรื่อยๆ   พ่อจะทำร้ายตัวเองไปทำไมจ๊ะ คำทักท้วงแกมขอร้องจากลูกสาวครั้งแล้วครั้งเล่า   เหมือนจะชี้ชวนให้ผู้เป็นพ่อเห็นคล้อยตาม  แต่เปล่าเลย   เมื่อลูกสาวกลับไปเรียนต่อ   ผู้เป็นพ่อก็ยังกินเหล้าทุกเช้าค่ำจนเมามายอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน   จนแม่และน้องสาวเอือมระอายอดส่ายหน้าไม่ได้   เฮ้อ....เวลาไอ้รินพูดเหมือนแกจะหยุดเหล้าเสียให้ได้ในวันนั้นเลยนะ   แต่สุดท้ายก็คว้าน้ำเหลวเหมือนทุกครั้ง   น่าสงสารให้ลินมัน  อุตสาห์ดีใจที่พ่อจะเลิกเหล้าแต่สุดท้าย   พ่อมันก็กลืนน้ำลายตัวเอง  แล้วนี่ที่เที่ยวไปสาบทสาบานไว้ต่อหน้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์หลายต่อหลายที่     ว่าถ้าลูกสาวสอบเข้ามหาลัยได้จะเลิกเหล้า   ทีนี้ทำไม่ได้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ท่านจะเอาชีวิตพ่อแกมั๊ยนะ

                การเดินทางไปมหาวิทยาลัยของลินค่อนข้างลำบากเนื่องจากต้องขึ้นรถหลายต่อ   เธอจึงต้องรีบออกเดินทางและต้องมีความทะมัดทะแมงในการเดินเหินเป็นอย่างดี   รถบัสที่นี่ไม่ได้มีเบาะนั่งเหลือมากมาย   ถ้าได้ออกแต่เช้าก็มีโอกาสได้นั่งมากกว่าการออกเดินทางสาย  ยืนรอโบกรถประมาณครึ่งชั่วโมงรถก็มาจอด  ลินรีบขึ้นไปเกาะราวกลางหลังคารถ  และมองหาเบาะนั่งที่ว่างโดยเร็วไวเพราะถ้ามัวอ้อยอิ่งอาจพลาดเดินเซ  หรือพลาดล้มไม่เป็นท่าก็ได้   ผิดคาดไม่มีที่นั่งว่างสำหรับลินอีกแล้ว   นี่ทุกคนจงใจมาขึ้นรถเวลาเดียวกันกับเราเลยเหรอเนี่ย   คิดในใจพลางกำราวให้มั่น  แยกเท้าห่างกันพอให้ยืนมั่นคง   แล้วก็อดเหลียวมองเบาะข้างๆตัวเองไม่ได้   ผู้ชายทั้งนั้น   ไม่มีใครคิดจะมีน้ำใจสละที่นั่งให้หญิงสาวผู้บอบบางอย่างฉันเลยเหรอเนี่ย  เฮ้อ....คนเราสมัยนี้ช่างเห็นแก่ตัวเหลือเกิน   ดูซินอกจากไม่ลุกให้ฉันนั่งแล้วยังอ่านกินฉันอีก   บัดโธ่!!! คุณครับนั่งตรงนี้ก็ได้ครับ   ฮึ...เราหูฝาดไปหรือเปล่า   พลางหันมอง   แทบไม่เชื่อสายตา  เจ้าของเสียงนั้นช่างดูดีเหลือเกิน   สายตาที่ดูอ่อนโยน  รอยยิ้มหวานละมัยแถมลักยิ้มบนใบหน้า   ทำเอาหัวใจคนฟังแทบหลุดลอย   คุณครับ!!!เอ่อขอโทษครับ   ค่ะ ๆๆนั่งค่ะ   ขอบคุณมากนะคะ   พูดพลางสบตาเอียงอายเล็กน้อยแล้วหลบตา   ใจสั่นเต้นไม่เป็นจังหวะพิกล   ลินรีบเดินไปนั่งเบาะที่ชายหนุ่มรูปงามลุกสละที่ให้เธอนั่งด้วยหัวใจพองโต   นึกขอบคุณในใจแล้วก็อดมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่ได้  ยังมีคนที่ดีและเสียสละอยู่จริง  ฉันไม่ได้ฝันไป   แล้วก็อดเป็นห่วงไม่ได้   เค้าจะเมื่อยมั๊ยนะจะยืนไปอีกไกลแค่ไหน  ช่างเป็นสุภาพบุรุษจริงๆ  ฉันขอเรียกคุณว่า " สุภาพบุรุษสุดหล่อ "  ก็แล้วกัน 

                เมื่อรถจอด บขส.นครราชสีมา   ลินลืมตาตื่น  คนส่วนใหญ่ทะยอยลงจากรถ  รวมถึงชายรูปงามสง่าคนนั้น   เธออดนึกเสียดายไม่ได้ที่ไม่ได้กล่าวขอบคุณเขาอีกครั้ง  และอยากจะรู้จักชื่อเค้า   อยากรู้ว่าเค้าจะเดินทางไปไหน    แต่เฮ้อ.....เค้าไปละ   รถจอด 30นาที  พักกินข้าว เข้าห้องน้ำนะครับ  ลินจึงรีบลงไปเข้าห้องน้ำ   ระหว่างทางเดินมีเด็กน้อยตัวมอมแมมนั่งขอทาน  ข้างๆเด็กที่นั่งขอทานมีผู้ชายแก่นอนหลับตาบ่นพึมพำพลิกตัวไปมา  ท่าทางเหมือนคนเมา   ด้วยความสงสัย  ลินเดินเข้าไปใกล้แล้วล้วงกระเป๋าหยิบเงินใส่ขันในมือเด็กขอทาน  20  บาทพลางก้มไปพูดเบาๆกลัวคนอื่นได้ยินว่า  "  วันนี้พี่ให้หนูแค่นี้นะ เพราะพี่มีตังค์น้อย  ถ้าวันหน้าเจอกัน  พี่มีงานดีๆทำพี่จะให้หนูมากกว่านี้"   ว่าแล้วลินเธอยังไม่จบ  เดินเข้าไปใกล้ผู้ชายขี้เมาแล้วบอกเขาว่า  ลุงๆถ้าลุงสงสารลูกชายลุง  ลุงต้องเลิกกินเหล้าแล้วหางานการทำซะนะ ลูกลุงจะได้เรียนหนังสือ  มีอนาคตเหมือนเด็กคนอื่นไง "  หลังจากนั้นก็มีกระป๋องโค้กปาใส่หัวของลิน  อย่ามายุ่ง......ถึงกูจะเมากูก็ไม่เคยทิ้งลูกเหมือนแม่เลวๆของมัน   โอ๊ย...ลุง  เจ็บนะเนี่ย  ไม่เห็นต้องรุนแรงกันเลย  พ่อๆๆไปทำร้ายพี่เขาทำไม  พี่เขาให้ตังค์เรานะ   อ้าว....เหรอ  ขอบใจหลายๆ  เจริญๆนะคุณหนู   ลินมองดูอย่างเวทนา   พ่อแม่ฉันเป็นชาวนาแต่ก็ไม่เคยทำให้ลูกต้องลำบากลำบนขอทานเขากินอย่างนี้  และถึงพ่อฉันจะขี้เมาแต่พ่อก็ไม่เคยไปเมาแอ๋ ทำตัวเละเทะหรือทำร้ายใครให้เขาเดือดร้อน   แล้วก็รีบเดินไปเข้าห้องน้ำ   การกระทำทั้งหมดของลินหาได้รอดพ้นสายตาของเขา  ที่มองเธออย่างชื่นชม   หลังจากวันนั้นทั้งสองคนก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย  ต่างคนต่างเดินทางไปตามเส้นทางของตนเอง  ทั้งที่ทั้งสองต่างก็อยากจะได้รู้จักกันมากกว่านี้   ถ้ามีสิ่งดลใจให้เส้นทางของเขาทั้งสองเวียนมาบรรจบพบกันอีกครั้งเรื่องราวจะเรียบง่ายดั่งที่คิดเอาไว้   หรือว่ามีอุปสรรคใหญ่หลวงขวางกั้นเพื่อพิสูจน์อะไรบางอย่าง   เขาจะใช่คนคนนั้นหรือเปล่านะ  ลินนอนยิ้มก่อนม่อยหลับไปด้วยความเพลีย   ที่เตียงนอนในหอพักนิสิตพยาบาลในคืนนี้ช่างอบอุ่น  และนอนหลับสบายกว่าคืนไหนๆเสียเหลือเกิน