คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตัวตนที่แท้จริง
บทที่ 7
ตัวตนที่แท้จริง
“โอ๊ยยยยย เบื่อๆๆๆๆ ทำไมไม่มีใครว่างเลยเนี่ยยย” ฉันโวยวายเสียงดัง เพราะฉันเบื่อฉันเซ็งที่ไม่มีใครอยู่บ้านเลย อีกอย่างพอโทรไปหาเพลินยัยนั่นบอกว่าไม่ว่าง ยัยนาวน่ะเหรอ ไม่โทรไปหรอก เหอะ!รู้ทั้งรู้น่าจะไปดี๊ด๊ากับผู้ชายที่เพื่อนชอบ ไปคนเดียวก็ได้
ณ สยามดราก้อนบอล
มาถึงก็เจอเรื่องที่ไม่คาดฝันซะแล้ว! นั่นมันวินกับเพลินนี่หว่า ไหงอยู่ๆมาด้วยกันได้หว่า ฉันตั้งท่าจะเดินเข้าไปทัก แต่คิดอีกทีไม่ดีกว่าเดินตามไปเงียบๆดีกว่าเยอะ หึหึ เพลินเธอเสร็จฉันแน่
[ Plern Talk ]
วันนี้มาเดตกับวินด้วย (เปลี่ยนสรรพนามเลยเนอะนางเอกคนนี้ 55) ><’ สงสัยใช่ไหม คือเมื่อวานวินโทรมาชวน ดูหนังที่สยามแล้วมีเรื่องที่จะบอกด้วย เขิลเลย-////- น่ารักจริงๆเลยย
“ ตกลงมีไรจะบอกเราเนี่ย” ฉันถามวินเกี่ยวกับเรื่องที่จะบอกฉัน เพราะตอนนี้เราสองคนดูหนังจบแล้ว
“..............” วินเงียบเลย มีไรอ่ะ ตื่นเต้นเว้ยๆ
“มีไรอ่ะ บอกมาเร็วๆดิ ตื่นเต้น” ฉันเร่งวิน เพราะฉันตื่นเต้นกับเรื่องที่วินจะบอก
“คือ....ฉันชอบบ.....”
“เห้ย!ไอ้วิน” อ้าว!เวรมีคนมาขัดซะงั้น บอลนายเองเรอะจะมาขัดทามมายเนี่ยย
“มีไร” วินตอบแบบห้วนๆใส่บอล
“เออ.....เพลินมาด้วยเหรอ นึกว่าเด็กที่ไหน หวัดดี” บอลพูดพลางมองฉัน และทักทายฉัน
“ดีจ้ะ” ฉันพูดสั้นๆ
“วิน ขอคุยด้วยหน่อย” วินพยักหน้าแล้วเดินตามบอลไป สักวันบอลเดินกลับมาคนเดียว
“บอล แล้ววินไปไหนอ่ะ” ฉันถามเมื่อไม่เห็นวินเดินมาด้วย
“อ่อ มันมีธุระด่วนน่ะ มันเลยให้ฉันพาเธอไปส่งแทน” บอลบอกแล้วยิ้มร่าเลย วินน่ะวิน ทิ้งฉันทำไมเนี่ย
“เออ เพลินเดี๋ยวหาอะไรกินได้ป้ะ” บอลถามหลังจากเราออกจากสยามมา
“อ่อ ได้ดิ เราก็หิวเหมือนกัน” ฉันบอกไปตามความจริง เราจะทนหิวทำไมล่ะจริงไหม?
บอลเลี้ยวเข้ามาตรงร้านอาหารกึ่งผับ แล้วนำฉันเดินไปข้างใน เพื่อไปนั่งกินอาหาร พอฉันเข้ามาในร้านเท่านั้นแหละ ตรงกลางเป็นลานกว้างๆที่มีคนดิ้นไปดิ้นมา(เต้นน่ะเต้น) มีทางแยก 2 ทาง ร้านนี้มีลักษณะคล้ายๆผับ เพราะตรงที่คนเต้นจะออกมืดๆหน่อย เปิด 24 ชม.ด้วย ดูจากป้ายก่อนเข้าตะกี้อ่ะน่ะ แต่ช่างเหอะ บอลพาฉันเดินเลี้ยวมาทางขวาซึ่งเป็นห้องเล็กๆข้างมีโต๊ะอาหารเล็ก มองเห็นวิวข้างนอกที่เป็นอาคาร สูงๆเตี้ยๆ ดูแล้วก็สวยดีแหะ บอลยืนเมนูมาให้ฉันเพื่อสั่งอาหาร พอเราสองคนสั่งเสร็จก็ไม่ได้คุยอะไร ฉันเลยขอตัวมาเข้าห้องน้ำเพราะรู้สึกแปลกๆชอบกล เฮ้อ! พอมาถึงก็มีอาหารมาตั้งไว้แล้ว
“เพลินลองกินดูอร่อยมากๆเลย”บอลตักต้มยำกุ้งที่ตัวเองสั่งมาเพื่อให้ฉันชิม ฉันเลยกินเข้าไป
“อื้ม อร่อยอ่ะ แต่เผ็ดไปหน่อย” ฉันพูดแล้วดื่มน้ำชาเย็นที่สั่งมา ฉันนั่งกินไปสักพักรู้สึกมึนๆเบลอๆยังไงไม่รู้แหะ
“บอล เรารู้สึกเบลอๆมึนๆอ่ะ” ฉันบอกบอลที่กำลังกินอาหารตรงหน้า พอบอลมองขึ้นมา
“ออกฤทธิ์แล้วสิน่ะ ช้าชะมัด” ห้ะ!หรือว่ามันคือยาสลบ ต้องใช่แน่ๆเลย ยังไม่ทันคิดอะไรต่อสมองก็ดับวูบไป ฉันลืมตาขึ้นมาก็เห็นบอลเดินออกมาจากห้องน้ำ นุงผ้าขนหนูผืนเดียวออกจากห้องน้ำ บอลก็เซ็กซี่จัง แผงอกกว้างๆนั้น (อย่าหื่นสิย่ะ)
“ตื่นแล้วเหรอ” บอลถามเมื่อเห็นฉันพยายามพยุงตัวเอง
“นายจะทำอะไรฉัน” ฉันถามไปด้วยเสียงสั่นๆ เพราะรู้อยู่แก่ใจก็ตาม
“หึ ถามได้ ก็พาไปขึ้นสวรรค์ไง” บอลพูดพร้อมกับเดินมาหาฉันช้าๆ ฉันก็พยายามจะถอยหนี แต่บอลเร็วกว่าเข้ามาประชิดตัวฉัน แล้วคร่อมร่างฉันที่นอนหงายราบกับพื้นเตียง ฉันพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ร้องไห้ น้ำตาไหลนองหน้า ตอนนี้ฉันกลัว ใครก็ได้ช่วยฉันที วินนายช่วยฉันด้วย!! ฉันได้แต่คิดถึงวิน เพื่อให้มาช่วยฉันก่อนที่ฉันจะไม่เหลืออะไร!
ความคิดเห็น