คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความจริง
บทที่ 3
ความจริง
เฮ้อออ เมื่อคืนกว่าจะได้นอนปาไปเกือบตี 3 มัวแต่คิดถึงอีตาบ้าเปรมน่ะสิ เฮ้ออออ พูดแล้วเซ็งจิตแท้ๆเพราะตาบ้านั่นคนเดียวเลย ทำให้ฉันต้องอดหลับอดนอนอย่างนี้ ตาคล้ำเป็นหมีแพนด้าไปแล้ว
“เห้ย!แกไปทำไรมาว่ะ มาซะเหมือนแพนด้าเลย” กะแล้วยัยเพลินต้องพูดแบบนี้ ยัยนี่เห็นฉันมาผิดปกติก็แขวะตลอดแหละ
“เมื่อคืนอ่ะดิ ทำการบ้านดึกไปหน่อย” โกหกไปล่ะกัน เกิดยัยนี่รู้ว่าฉันชอบใครมันล้อฉันตายแน่ๆเลย ครั้งก่อนบอกว่าชอบรุ่นพี่คนหนึ่งชื่อซัน แต่ฉันเรียกพี่หวานเพราะหน้าพี่แกหวานอ่ะดิ แล้วมันล้อจนพี่เขารู้หลังจากนั้นมาฉันชอบใครก็ไม่เคยบอกมันเลย มีเพื่อนติ๊งๆต๊องๆก็แบบนี้แหละน่ะ
“หน้าอย่างแกเนี่ยนะ จะทำการบ้าน ฝนคงตกมาเป็นเงินแน่ๆเลย” อ้าว ยัยนีก็คนเขาจะขยันเดี๋ยวจับตบเลย แต่มันก็จริงอย่างที่มันพูดแหละ คนอย่างฉันคงเนี่ยน่ะจะทำการบ้าน
“เออ เหอะน่า” ฉันพูดแบบขอไปที
“หรือว่า!!!” จู่ๆยัยบ้าเพลินก็ตะโกนขึ้นมาซะงั้น มันเป็นอะไรมากเปล่าว่ะ หรือว่า หรือว่าอะไรของมันฟ้ะ ยัยนี่นับวันยิ่งเพี้ยนไปกันใหญ่ล่ะ
“หรือว่าอะไรของแก” ฉันทำหน้าเบื่อไปให้มัน หวังว่ามันจะหยุดบ้า
“แกแอบชอบใครอยู่!? ใช่ไหมๆๆๆ” ยัยนี่เดาถูกซะด้วย ฉันล่ะเบื่อไอ้พวกรู้ทันจริงๆ “แกไม่ต้องปิดหรอกฉันดูออก” มันยังพูดต่ออีก “ฉันรู้เรื่องของแก มาจากเพื่อนสมัยประถมของแกว่าแกกับเปรมทะเลาะกันมาตลอด จนครั้งหนึ่งแกโกรธมันมาก ไม่พูดกับมัน ไม่เล่น ไม่ทะเลาะ กับมัน จนจบพอขึ้นมัธยมแกกับมันก้อยู่คนละทีกัน แต่พอมาตอนนี้มันดันมาอยู่ห้องเดียวกับแก นั่งข้างแก และความผูกพันสมัยเด็กก็ตื่นขึ้นมาใช่ไหมล่ะ พูดง่ายๆคือแกชอบเปรมใช่ไหม? ” ยัยนี่เหมาะกับการเป็นนักสืบมากอ้ะ เก่งว่าโคนันอีกน่ะเนี่ย ยัยนี่ก็ช่างสืบจัง อุตสาห์ไปหาเรื่องเมื่อห้าปีที่แล้วอีกน่ะเนี่ย ช่างเหมาะกับฉายายัยจอมเสือก (เพิ่งตั้งให้เองนี่แหละ)
“เอ่อ แล้วจะทำไม” ฉันไปไปด้วยสีหน้าหน่ายๆ
“แกรู้ไหม ยัยนาวมีแฟนแล้วน่ะ” ยัยเพลินบอกด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เพื่อนมีแฟนแทนที่จะดีใจ ทำไมต้องทำหน้าเครียดว่ะ
“ยัยนาวมีแฟนแล้ว แกจะทำหน้าเครียดไปหาวิมานพระแสงอะไรค่ะ” ฉันถามด้วยความงงๆกับปนขำไป
“ก็แฟนยัยนาวคือนายเปรมไงล่ะ” อ่อออ เห้ยย!เปรม เปรมน่ะเหรอ ฉันรู้สึกว่าโลกทั้งใบหยุดหมุน ความคิดหยุดหายไปทุกอย่างกลายเป็นสีเทา หัวใจไม่สิ ทุกส่วนของร่างกายมันด้านชา มันรู้สึกเจ็บจี๊ดๆที่หัวใจ ไม่รับรู้อะไรจากคนรอบข้างได้ยินเพียงแค่เปรมคนที่ฉันชอบเป็นแฟนกับนาวเพื่อนของฉัน มันทวนซ้ำไปซ้ำมา จนทำให้อกฉันแทบระเบิด แล้วรู้สึกเหมือนมีน้ำอุ่นๆไหลอาบรดแก้มของฉัน ทำไมกันน่ะอุตสาห์ได้พบกันทั้งที่ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ฉันทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นอย่างหมดแรงแล้วพร่ำสับสนในสมองตัวเอง ว่าทำไม สองคนนั่นรู้จักกันตอนไหน สานสัมพันธ์ตอนไหน ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนที่ไร้ค่าไปในทันที หัวใจโหว่งเหวงแปลกๆ ฉันถลำลึกไปตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ ฉันควรทำยังไงดี ระหว่างตัดใจ กับ ตัดเพื่อน เวลานี้ฉันรู้สึกโมโหตัวเองและโกรธเพื่อนอย่างยัยนาว ตอนนี้ความรู้สึกเจ็บและความเกลียดชังเริ่มก่อตัวขึ้น ฉันรู้แล้ว ฉันจะทำให้เห็นว่าฉันก็สวย ฉันก็เด่นได้ไม่แพ้ยัยนาว ยัยนาวไม่ผิดเพราะมันไม่รู้เรื่องราวของฉันแต่ก็มีส่วนเอี่ยวที่ไม่รู้จักมาถาม(พาลค่ะพาล) นายจะได้เห็นดีกันเปรม! ฉันดันตัวลุกขึ้นยื่นและเห็นยัยเพลินลุกขึ้นยืนตามฉันแล้วปลอบฉันด้วยความเป็นห่วงและสงสาร
“เพลิน ฉันมีเรื่องให้แกช่วย” ยัยเพลินตกใจเมื่อฉันหันไปพูด กับมันด้วยน้ำเสียงที่ดูแข้งกร้าว
“ช่วยอะไร” ยัยเพลินตอบแบบหวาดๆฉัน แน่อยู่แล้วแหละยัยนี่เคยเห็นฉันตอนฟิวส์ขาดจนเกือบฆ่าคนแล้วนิ
“ช่วยแปลงโฉมให้ฉันหน่อย” ฉันพูดพร้อมด้วยแววตาอันมุ่งมั่น ทำไมถึงให้เพลินช่วยน่ะเหรอเพราะบ้านมันเปิดร้านเสริมสวย แล้วขายเสื้อผ้าหลายยี่ห้อ หลายแบรนด์เลยแหละ จะได้ไม่ต้องเสียตังค์ด้วย 555( นางเอกเรื่องนี้ขี้งกมากกกกก)
“อื้อ ได้สิ” แม้ยัยเพลินจะดู งงๆแต่ก็ตกลงรับปาก
เปรมนายจะได้เห็นฉันในลุคใหม่ที่เด่นกว่ายัยนาว เพราะฉันจะทำให้นายเจ็บ เจ็บกว่าฉันร้อยเท่า!! สำหรับสิ่งที่ฉันได้รับรู้ความจริงในวันนี้!!
ความคิดเห็น