No Lovely รักครั้งนี้ไม่มีคำว่าน่ารัก

บทนำ

 5 ปีที่แล้ว

“โอ๊ยยยย!!!! ฉันเจ็บน่ะ” ฉันพูดพร้อมกับจ้องหน้ากับคนเฮงซวย

“5555 สมน้ำหน้า  ใครใช้ให้เธอเตะฉันล่ะ ห้ะ?” ไอ้คนเฮงซวยยตอบด้วยสีหน้ายียวนกวนตีนมากๆเลย เห็นแล้วส้มหน้าฉิบหาย

“เหอะ แล้วใครใช้ให้นายมาแกล้งฉันก่อนล่ะ” ฉันพูดพร้อมกับเบ้ปากใสอย่างหมั่นไส้

“ก็ใครจะไปรู้ มียัยเซ่อมาหลงกับดักล่ะ” หมอนี่ยิ่งพูดยิ่งอยากเตะ พูดกวนประสาทอยู่ได้

“เออ!! ฉันมันโง่ เซ่อซ่า ไม่สวย ไม่น่ารัก” ฉันพูดแบบโมโหมาก พร้อมกับสะบัดตัวออก หลังจากนั้นก็ไม่เคยคุยกับหมอนี่เลยตั้งแต่นั้น

กลับมาปัจจุบัน

อ๋อ ขอแนะนำตัวก่อนน่ะค่ะ ดิฉันชื่อเก้า อายุ 17 ปี ตอนนี้อยู่ชั้น ม. 5 ผู้ชายที่ฉันนึกในอดีตคือ นาย เปรม เป็นผู้ชายที่ฉันเกลียดมากที่สุด แต่ไม่รู้ทำไมตอนนี้ฉันก็ยังนึกถึงหมอนั่นตลอด เฮ้อออ ช่างเหอะ

“ยัยเก้า ฉันมีเรื่องมาเมาท์ให้ฟัง”  เพลิน เพื่อนสนิทคนหนึ่งของฉันเปิดประเด็นขึ้น เพลินเป็นผู้หญิงรูปร่างหน้าตาจัดว่าดีเชียว ตากลมโตใส่แว่นหนา (มันสายตาสั้นน่ะ) ริมฝีปากเล็กๆแต่ก็น่ารัก ยัยนี่เห็นแบบนี้รู้ทุกเรื่องน่ะอยากจะบอก พูดบ้านๆคือ เสือก นั่นแหละ

“อะไรของแกยัยเพลิน มีเรื่องมาแต่เปิดเทอมเลยน่ะ”  นาวเพื่อนสนิทอีกคนของฉัน เป็นคนที่รูปร่างสูง ดวงตาเฉียบคม จมูกโด่งได้รูปกับใบหน้าเรียวของมัน ผมสีน้ำตาลอ่อนยาวระดับกลางหลัง เป็นลอนเหมือนเกลียวคลื่น พูดง่ายๆยัยนาวเป็นสาวป๊อปในโรงเรียน

“ว่ามาดิ” ฉันพูดพร้อมเหล่ตาไปหายัยเพลิน

“เรื่องมีอยู่ว่า มีนักเรียนใหม่เข้ามาเรียนในห้องเราด้วย ^^” ยัยเพลินพูดอย่างหน้ายิ้มแย้ม

 -*- หน้าฉัน

-0- หน้านาว

“โถ่ววว ก็นักเรียนที่เข้ามาเป็นผู้ชายอ่ะดิ ฉันว่าน่ะเขาต้องหล่อ ระดับซุปตาร์แน่ๆเลย” ยัยเพลินเพ้อฝันแบบฉบับของมัน

“อ่อ เรอะสาธุ!! ขอให้เป็นผู้ชายหน้าตาติ๋มๆใส่แว้นหนาๆทีเถอะ” ยัยนาว พูดขัดบรรยากาศเพ้อฝันของยัยเพลินสักหมด

โคนัน