คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : - t h e thecher : intro
"ชีวิตต้องเดินด้วยลำแข้ง เพิ่งจะเข้าใจก็วันนี้"
Intro
"เฮ้ยๆ ดูซิว่าใครมา" เสียงเรียกรวมพลกันให้หันไปดูบางสิ่งบางอย่างดังออกมาจากซอกแคบของตึกโทรม สองขาที่กำลังพยายามเร่งเดินเพื่อให้ผ่านทางนี้ไปอย่างรวดเร็วหยุดชะงักทันทีที่ถูกใครบางคนยืนขวางทาง
"ถอยไป..." พยายามขบกรามให้ใจที่กำลังร้อนระอุเบาลง
"มึงพูดกับใครนะครับ..." คนตรงหน้ายังไม่หยุดที่จะถาม ไม่เพียงแค่นั้นยังเดินเข้ามาใกล้คนตัวเล็กข้างหน้า ที่ยืนตัวสั่นเหมือนลูกหมาหงอย
กลัวเหรอ?
คำว่ากลัวไม่ได้ผุดขึ้นในใจร่างเล็กสักนิด หากเพียงแต่กำลังพยายามข่มความโกรธไว้เพียงแค่นั้น ไม่ให้บันดาลโทสะออกมาตามอารมณ์ที่กำลังพุ่งพล่าน เพราะว่าจะนำมาซึ่งหายนะเบื้องหน้า...ที่ไม่อาจคาดเดาได้
อุตส่าห์ หลบหลีกแล้วเชียว เหลืออีกแค่เดือนเดียวก็จะครบกำหนดของการถูกเนรเทศ... ชิ! เบื่อชะมัดพวกสวะ ขยะสังคมทั้งหลาย
"อ้าวๆ นี่มึงด่ากูในใจรึเปล่าครับ ไอ้เด็กน้อย...หึหึ" เสียงหัวเราะชวนน่าสะอิดสะเอียนเกินกว่าที่จะทนไม่ให้อาเจียนออกมา คนอย่างพวกมันไม่เห็นโลงศพคงไม่หลั่งน้ำตา หมัดที่กำแน่นใกล้ถูกปลดปล่อยออกจากพันธนาการที่อดทนมามากว่าสามเดือน ถ้าหากคนตรงหน้ากับลูกกระจ๊อกของมันยังไม่หลีกไป "สีหน้าดูไม่ได้เลยน้า...จะเป็นอะไรรึเปล่าครับ อุ๊ย เด็กเนิร์ดด้วยนะมึง ฮ่าๆๆ"
ไม่พูดเปล่า...มือสากยกขึ้นมาจับคางให้เชิดหน้าขึ้น กลิ่นปากแสนโสมม ทำให้ขีดความอดทนหมดลง
อดทนไว้...แบคฮยอน...
คนตรงหน้าพยักพเยิดส่งซิกให้อีกคนที่อยู่ด้านหลัง
ผึง!
เส้นเลือดบูดขึ้นจนเห็นได้ชัด ลากยาวสลับกันเป็นเส้นบนใบหน้าที่ขาวใสเรียบเนียน ก่อนจะตะโกนออกมาอย่างหมดความอดทน
"กูบอกให้พวกมึงหลีกไปไง !!!" เสียงตะโกนก้องไปทั่วบริเวณกว้าง เฉียบขาด เย็นชาและทรงพลัง เล่นเอาพวกรีดไถสะดุ้งเล็กน้อย
"เฮ้ย ขึ้นเสียงด้วยเว้ย ฮ่าๆ" แล้วพวกลูกน้องมันก็เริ่มหัวเราะตามเป็นระลอก "ตัวเท่าลูกหมาจะไปทำอะไรได้ หยุดเห่าได้แล้ว"
ไม่พูดเปล่า มือเน่าเฟะลูบคางของคนร่างเล็กไปมา เหมือนหมา...
ผัวะ!!
ร่างใหญ่ของคนผิวคล้ำลงไปนอนแอ่งแม้งอยู่บนพื้นปูนไถลตัวผสมปนเปไปกับก้อนกรวดดินกรวดทราย สายตานับสิบคู่จ้องมองมาที่พ่อหนุ่มตัวเล็กตรงหน้า พร้อมอ้าปากค้างกันเป็นแถบ กับการต่อสู้... ไม่สิไม่น่าจะเรียกว่าการต่อสู้ เพราะหัวหน้าของพวกเขายังไม่ได้ทำอะไรเลยนินา...
"บอกแล้วว่าอย่ามายุ่งกับกู" พูดไปก็เอียงคอซ้ายขวา เหยียดแขนตึงเพื่อคลายกล้ามเนื้อ ขาสองข้างวิ่งอยู่ที่เดิมสลับขาขึ้นลงไปมาเป็นการวอร์มร่างกายอย่างช่ำชอง แว่นกรอบหนาสีดำที่เคยอยู่บนใบหน้าก่อนหน้านี้ ถูกยัดลงในกระเป๋าเป้อย่างลวกๆ
สายตาแข็งกร้าวแปรเปลี่ยนเป็นดวงตาที่เปล่งประกาย ราวกับกำลังสนุกกับสิ่งที่เพิ่งทำลงไป ผสมปนเปไปกับสายตาที่เหี้ยมโหด...ชวนขนลุก...
"ดะ...ดวงตานี่มัน...หรือว่า..." เสียงลูกกระจ๊อกที่ยืนอยู่พูดขึ้น แขนที่ชี้มาทางคนตัวเล็กนั้นสั่นเทาแรงขึ้นเรื่อยๆ
กลัว...คำว่ากลัวกำลังผุดขึ้นบนใบหน้าแต่ละคนอย่างชัดเจน
"ไม่ได้ยืดเส้นยืดสายตั้งนาน หึ..."
คนตัวเล็กใช้พลังที่ข้อขาพุ่งสปีดใส่คนตรงหน้า พร้อมปล่อยหมัดที่ดูยังไงก็เหมือนมีหลายหมัดในเวลาเดียวกัน เสียงร้องโหยหวนเกิดขึ้นดังระงม แทบจะไม่ทันให้ตั้งหลัก
รุกฆาต
- - - - - - - - - -
เวิ่นไปตามระเบียบ การเขียนเขียนฟิคครั้งแรก ยังไงก็ฝากติดชมด้วยนะคะ
ความคิดเห็น