คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter four | Can i say something?
Can i say something?
รอยยิ้มของเธอช่างอ่อนหวานราวกับแสงอาทิตย์ยามรุ่งอรุณ เด็กปีหนึ่งทุกคนฟังเธอสาธยายว่าด้วยเรื่องกฎต่างๆ รวมถึงสิ่งที่ควรปฏิบัติเมื่ออยู่ในบ้านของสลิธีริน ทอมช่วยเสริมบ้างพอประมาณเพราะไม่ต้องการแทรกแซงมากนัก ดูจากใบหน้าบอกบุญไม่รับของเขาก็คงจะรู้ ทอมเกลียดเด็กมากแต่เขาไม่เคยแสดงกิริยาตํ่าทรามออกไป หากเด็กในบ้านต้องการความช่วยเหลือเรื่องการเรียน เขายินดีที่จะให้คำอธิบาย ใบหน้างามจ้องมองชายหนุ่มผู้ยืนหลับตาพริ้มฟังเธอพูดเกี่ยวกับเรื่องของหอพัก หลังจากได้เดินนำเด็กปีหนึ่งเข้ามาด้านในห้องนั่งเล่น ภายในห้องประกอบไปด้วยมุมต่างๆ ที่สามารถให้เด็กทุกคนพักผ่อนหย่อนใจได้
"เอาล่ะ..ตอนนี้ได้เวลาที่ทุกคนจะพักผ่อนแล้วหลังจากผ่านการเดินทางมาอย่างยาวนาน หอพักชายอยู่ทางฝั่งซ้ายมือมีบันไดทอดยาวลงไปด้านหลัง ส่วนหอพักหญิงนั้นอยู่ทางขวามือเป็นบันไดตรงและจะลึกลงไปในแต่ละชั้นของห้อง สัมภาระของพวกเธออยู่ภายในห้องพักเป็นที่เรียบร้อย เรามีรายชื่อติดอยู่ด้านหน้าห้อง ขอให้ทุกคนจงจำไว้เสมอ อย่าคิดที่จะพาเพศตรงข้ามเข้ามาในหอพักเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นเธออาจจะบาดเจ็บโดยไม่ทราบสาเหตุ.."
รอยยิ้มหวานพริ้มพรายเต็มไปด้วยการข่มขู่ ซึ่งการแหกกฎไม่ใช่สิ่งที่หญิงสาวชื่นชอบ โดยเฉพาะกับเด็กที่ทำตัวมีปัญหา กลุ่มเด็กปีหนึ่งหันไปจ้องหน้ากัน ก่อนจะเดินแยกย้ายกันไปพักผ่อนโดยไม่เอื้อนเอ่ยคำใดออกมา พวกเขาสัมผัสได้ถึงภัยคุกคามครั้งใหญ่ เมื่อตนทำการแหกกฏหรืออะไรก็ตามที่อยู่ในข้อต้องห้ามของกฏเกณฑ์ในฮอกวอตส์ คล้ายหลังจากที่พวกเด็กปีหนึ่งแยกย้ายกันไปเรียบร้อยแล้ว วิคตอเรียแอบพรูลมหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยอ่อน เธอส่งยิ้มอันเหนื่อยล้าไปให้เพื่อนสนิท ก่อนที่เขาจะยื่นนมแก้วอุ่นมาให้ เธอแอบขมวดคิ้วด้วยงุนงง แต่ก็ยอมรับนํ้าใจจากคนที่คิดว่าเป็นเพื่อนสนิทมา..
"เรายังเหลือการตรวจตราในตอนกลางคืนที่คุกใต้ดินและบริเวณตัวปราสาทชั้นที่หนึ่ง"
ทอมเอ่ยออกมาโดยถือกระดาษแผ่นหนึ่งเอาไว้ในมือ ตามที่ประธานนักเรียนได้แจ้งรายละเอียด สำหรับหน้าที่พรีเฟ็คในวันนี้ แต่เมื่อเห็นใบหน้าเหนื่อยล้าของคนข้างกาย ทอมก็เริ่มที่จะทำตัวไม่ถูก เขาเงียบไปเพื่อทำการครุ่นคิดถึงอะไรบางอย่าง โดยในช่วงนี้เป็นเวลาสี่ทุ่ม ยังเหลืออีกครึ่งชั่วโมงให้พวกเขาพักผ่อน วิคตอเรียเดินไปนั่งยังโซฟาหน้าเตาผิงไฟ พร้อมกับดื่มนมด้วยท่าทีที่เหนื่อยล้า ใบหน้างามซีดขาวก่อนที่จะแอบยืดขาพร้อมทั้งนวดไปมาเพื่อคลายความเมื่อยตามกล้ามเนื้อ ชายหนุ่มนั่งด้านข้างก่อนจะใช้นัยตาอันดำมืด จ้องกองไฟตรงหน้าด้วยความรู้สึกบางอย่าง
เป็นเช่นเคยที่ทอมมีเรื่องราวให้ขบคิดอีกมากมาย ไม่ว่าจะเป็นความรู้สึกของตัวเองที่แปลกไป สำหรับหญิงสาวข้างกายแน่นอนว่าเธอเป็นเพื่อนที่ค่อนข้างพิเศษ เพราะวิคตอเรียมักจะมอบการช่วยเหลือให้เขา ต่อให้เขาไม่เคยร้องขอมันจากเธอ แต่เธอก็ไม่เกี่ยงโดยเฉพาะกับประโยคอันรุนแรง ที่ส่งมอบเพื่อทำร้ายจิตใจเธอ ใช่..เขาไม่ต้องการให้เธอรู้ ไม่ต้องการให้เธอเข้ามาข้องเกี่ยว หรือไม่ต้องการให้เธอได้รับอันตรายร้ายแรงจากกลั่นแกล้ง บางทีเขาอาจจะไม่ต้องการให้เธอเห็นความน่าสมเพชในตัวของเขา ไม่รู้สิทอมคิดว่าอย่างน้อยก็หลายปีมาแล้ว สัมผัสอบอุ่นที่มือก็ยังไม่จางหายไปไหน รวมถึงส่วนลึกในความรู้สึก กำลังร้องตอบรับว่าให้เขาทำตามดั่งที่ใจตนปรารถนา
เขาหันไปจดจ้องหญิงสาวที่กำลังนั่งเอนกายหลับตาพริ้มอยู่เงียบๆ
ไม่อยากให้เธอได้รู้ ว่าเขานั้นมีจิตใจอันมืดมิดเพียงใด
มันจมดิ่งจนยากที่จะดึงกลับสู่แสงสว่าง จนกระทั่ง...
เธอเป็นผู้นำพาฉุดรั้งให้เขาตื่นรู้ ในบางสิ่งบางอย่างจนหัวใจที่แฝงเร้นไปด้วยความตํ่าตมในชีวิต
เริ่มรับรู้การมีอยู่ของคำว่า ' ความสุข '
ชายหนุ่มจดจ้องไปที่นาฬิกาบนผนัง ก่อนจะเคาะหน้าผากมนเป็นการปลุก วิคตอเรียลืมตาอย่างเชื่องช้า ตามประสาของคนที่อยากนอนมากกว่าการทำหน้าที่พรีเฟ็ค เธอจัดชุดเครื่องแบบให้กลับมาเรียบตึง ก่อนจะเดินตามหลังของคนตัวสูงไป การก้าวเดินของทั้งคู่นั้นสอดประสานกันในบางจังหวะ แต่อย่างไรก็ตามเสียงฝีเท้า มันเป็นเครื่องยํ้าเตือนว่าพวกเขาไม่ได้แยกจากกันไปไหน เพราะทอมบังเอิญสังเกตว่าวิคตอเรียอาจจะไปสะดุดบางอย่างเข้า จนล้มหน้าคะมำก็เป็นได้ เขาจึงยินยอมที่จะเดินตรวจชั้นใต้ดินเป็นเพื่อนเธอ ถึงมันจะไม่จำเป็นที่เขาต้องมาคอยอารักขาอยู่ห่างๆก็ตามที กระจกเผยเงาอันเลือนลางของสิ่งมีชีวิตใต้ทะเลสาบ มันดูสวยและเงียบเหงาในเวลาเดียวกัน
แน่นอนว่าชายหนุ่มไม่เคยคำนวณผิดพลาด เพราะบัดนี้หญิงสาวได้ถูกเขาคว้าตัวเอาไว้ได้ทัน ก่อนจะลงไปเป็นไม้ถูพื้นให้แก่ชั้นใต้ดินของปราสาทฮอกวอตส์ วิคตอเรียฉีกยิ้มแหยๆให้แก่คนตัวสูง ที่บัดนี้ใบหน้าของเขาดูจะหงุดหงิด แต่อย่างน้อยก็เบากว่าการที่เขาต้องถูกบังคับให้เดินนำทางเด็กปีหนึ่ง ชายหนุ่มถอยหายใจใส่หน้าของเธอ แน่นอนว่าวิคตอเรียรีบดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของเขา พร้อมทั้งพยายามที่จะตั้งสติไม่หลงระเริงไปกับอากาศที่เย็นของคุกใต้ดิน ขอยอมรับว่ามันเหมาะสมแก่การนอนหลับพักผ่อนมาก จังหวะการก้าวเดินจากที่เชื่องข้า แปรเปลี่ยนเป็นรวดเร็วอย่างรีบเร่ง ทอมคว้าแขนของเธอเอาไว้ได้ทัน ก่อนที่ใบหน้าเรียบตึงของเขาจะถมึงทึงขึ้นมาในทันใด
"กลับไปนอนซะ..น่ารำคาญ"
วิคตอเรียอ้าปากคล้ายกับว่าจะพูดอะไรบางอย่างออกมาโต้แย้ง แต่ทอมก็ตัดบทแบบไร้เยื่อใย
"ไป นอน ซะ "
ทอมไล่ให้วิคตอเรียกลับไปนอนในทันที เพราะเขาไม่ต้องการที่จะหิ้วเธอไปส่งนางพยาบาล หากเกิดเหตุการณ์อันตรายแบบไม่คาดคิด ดังนั้นการตัดต้นเหตุของปัญหาเป็นหนทางที่ดีที่สุด คล้อยหลังจากที่วิคตอเรียเดินกลับไปแล้วนั้น เขาเหลือบตามองแผ่นหลังบาง ที่กำลังบอกรหัสผ่านพร้อมทั้งเดินเข้าไปด้านในอย่างปลอดภัย เขาจึงละสายตาออกมาก่อนจะเดินตรวจตราเงียบๆคนเดียวอีกครั้ง โดยใบหน้าเรียบนิ่งแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มมุมปาก ประกอบไปด้วยลักยิ้มที่แทบจะไม่มีใครเคยเห็น หากไม่จำเป็นต้องพิชิตใครด้วยรอยยิ้ม ทอมไม่ต้องการเมื่อยหน้าเปล่าๆแน่นอน แต่ตอนนี้เขากำลังยิ้มอยู่ ซึ่งมันผิดวิสัยเป็นอย่างมาก.. หวนคำนึงไปถึงใบหน้าของเธอคนนั้น ก็ต้องพบว่าหน้าอกข้างซ้ายของตนเอง มีอัตราการเต้นของหัวใจที่ผิดปกติ มันเป็นเรื่องยากที่จะหักห้ามหัวใจตัวเอง ใช่เขาคิดเช่นนั้นว่าตัวของเขานั้นอาจจะเป็นโรคอะไรบางอย่าง มากกว่าความคิดทางทฤษฎีที่ว่า
เขากำลังตกหลุมรักใครสักคน
คนที่ไม่เคยได้รับรู้ถึงการมีอยู่ของมัน
จะตกหลุมรักใครได้ด้วยงั้นหรือ?
ความคิดของเขาวนเวียนประทะกันไปมา จนทอมเริ่มรู้สึกปวดเศียรเวียนเกล้า เขานวดขมับของตัวเองในขณะที่ชะลอฝีเท้าลง ชายหนุ่มสะบัดความคิดไร้สาระเหล่านั้นออกไป เขาไม่ต้องการมีจุดอ่อนในชีวิต แน่นอนว่าหญิงสาวคนนั้นก็คงจะคิดแบบเดียวกันกับเขา ทอมรับรู้ว่ากำแพงทั้งของเธอและก็ของเขานั้น มันหนาลึกดำดิ่งไปสู่ความมืดมิด มีแต่กับดักอันตรายร้ายแรง หากได้ลองจมลึกลงไปอาจจะต้องเจ็บปวดทรมาน แต่เขากลับคิดว่าตัวเองกำลังจมอยู่ภายใต้นั้น รอยยิ้มอบอุ่นที่เพื่อนคนแรกมอบให้ และจะเป็นเพียงเพื่อนคนเดียวเท่านั้น ที่เขาจะให้เกียรติเธอ ทอมไม่ลํ้าเส้นไปมากกว่านี้ แม้แต่ชื่อจริงๆของพวกเขาทั้งสองคน ยังไม่เคยคิดที่จะเปลี่ยนมัน เอ่ยแต่นามสกุลเท่านั้นแต่อย่างไรก็ตาม ไอ้เด็กจากตระกูลพอตเตอร์นั่น คิดไม่ซื่อกับเธอแน่นอน เขาไม่รู้ว่ามันต้องการอะไรมากไปกว่าก่อกวนหรือป่าว แต่หากมันกล้าที่จะสร้างความวุ่นวายต่อชีวิตของเธอ แสงแห่งชีวิตของมันจะดับลงในทันที..
คิดไปคิดมาก็อดที่จะหงุดหงิดตัวเองไม่ได้ การรับรู้ถึงเรื่องของความรักไม่ได้แย่ แต่ก็ใช่ว่าเขาจะชื่นชอบมันนัก การยึดติดไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ มันน่ารำคาญมากในการเสียสมาธิไปกับอะไรบางอย่าง ผลคะแนนของเขาอาจจะตกตํ่าลง ซึ่งเขาเลือกที่จะเขี่ยพวกไร้สาระทิ้งไปก่อน เขากระพริบตาเพื่อตั้งสติให้แจ่มชัด ก่อนจะเดินขึ้นไปยังชั้นหนึ่ง มันอุ่นกว่าด้านล่างของคุกใต้ดินอย่างเห็นได้ชัด เขาเดินไปมาก่อนจะกลับลงมาด้านล่างอีกครั้ง ในเวลาห้าทุ่มกว่า มันคงจะเป็นอย่างนั้นเพราะการตรวจตราเพียงคนเดียว ทอมเริ่มรู้สึกเหนื่อยล้า แต่การเจริญอาหารของตนในวันนี้ ทำให้เขามีเรี่ยวแรงพอประคองตัวเอง หญิงสาวผู้เข้ามาปั่นป่วนในชีวิตของเขา หล่อนกำลังนั่งหลับตารอคอยเขาที่หน้าเตาผิง ไม่รู้ว่าเธอรอเขาจริงๆหรือว่าเพียงแค่ขี้เกียจเดินขึ้นไปบนหอพักกันแน่ เสียงฝีเท้าทำให้เธอค่อยๆลืมตาขึ้น วิคตอเรียยิ้มหวานพร้อมทั้งก้าวเดินเข้าไปหาทอม เธอยื่นดอกกุหลาบสีดำที่ลงคาถาให้มันไม่เหี่ยวเฉา มอบให้แก่เขาก่อนจะเดินหายเข้าไปในฝั่งของหอนอน
ทอมไม่เข้าใจสถานการณ์แบบนี้เท่าไหร่ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะจ้องมองดอกกุหลาบสีดำในมือ มันสวยงามและยังส่งกลิ่นหอมอ่อน อันเป็นเครื่องมือชั้นดีที่ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย เขาเก็บมันไว้ที่กระเป๋าด้านในของเสื้อคลุมที่สั่งตัด ก่อนจะเดินกลับเข้าไปพักผ่อนที่ห้องนอนของตัวเอง เขาจ้องมองออกไปยังด้านนอกของหน้าต่าง ที่มีเพียงความมืดมิดของทะเลสาบ ผ่านทางกระจกหนาของชั้นใต้ดิน อย่างน้อยก็ในตอนนี้ที่เขาจะมีโอกาสได้ทบทวน ทำความเข้าใจอะไรบางอย่าง ไม่ว่ายังไงทอมคิดว่าคํ่าคืนนี้คงอีกยาวไกล..
ในเช้าของวันถัดมา วิคตอเรียกำลังนั่งทานอาหารอยู่ภายในห้องโถงใหญ่ ที่มีนักเรียนบางส่วนลงมารับประทานอาหารบ้างแล้ว เธอจ้องมองซุปตรงหน้าด้วยความเฉยเมย ในขณะที่กำลังตักมันเข้าปากนั้น เสียงของคนที่ตามติดเธอเป็นเงาผีก็ปรากฏตัวออกมา เขาฉีกยิ้มทักทายด้วยรอยยิ้มกวนประสาท เธออดไม่ได้ที่จะวางช้อนลง พร้อมกับจ้องมองคนตรงหน้าด้วยแววตาบางอย่าง แววตาที่แม้จะมีความนิ่งเฉย แต่มันเต็มไปด้วยโทสะที่ไม่อาจหักห้าม การรบกวนที่ไร้มารยาทแบบนี้ เธอยิ่งทวีคูณความเกลียดชัง และอารมณ์อันรุนแรงขึ้นไปอีก นายน้อยพอตเตอร์หน้าซีดไปในทันที เมื่อเห็นเงาดำด้านหลังของเธอ กำลังก่อตัวเป็นรูปลักษณ์บางอย่างที่เขาเองก็ไม่อาจทำความเข้าใจได้ เขารีบก้าวถอยกลับไปยังโต๊ะของกริฟฟินดอร์ทันที ทอมที่ได้เห็นเหตุการณ์ตรงหน้านั้น เขาบังเกิดความสนใจบางอย่างในตัวของวิคตอเรีย
เงาดำเลือนลางด้านหลังของเธอ มันคือตัวอะไรและมันมีพลังอะไรถึงทำให้เจ้าเด็กนั่นล่าถอยไปอย่างง่ายดาย มุมปากของเขากดลึกลงจนเกิดเป็นลักยิ้ม ชายหนุ่มเดินเข้าไปนั่งด้านข้างของเธออย่างที่ทำแบบเมื่อวาน เขาเริ่มรับประทานอาหารตรงหน้าเงียบๆ โดยความคิดเดิมก็คือต้องการที่จะทักทายเป็นมารยาท แต่บัดนี้วิคตอเรียกำลังอารมณ์ไม่คงที่ หากผลีผลามเข้าไปยุ่งวุ่นวาย มันอาจจะเป็นเช้าที่ไม่ดีนัก เพราะไม่มีใครอยากเป็นที่รองรับอารมณ์นักหรอก เขาได้นอนเพียงหกชั่วโมงจากที่ควรจะนอนให้ครบแปดชั่วโมง ต้นเหตุนั้นนั่งอยู่ด้านข้างของเขา เจ้าหล่อนนั่งตักซุปเข้าปาก พร้อมกับนั่งทาแยมเนยถั่วใส่ขนมปัง วิคตอเรียหันมาจ้องมองใบหน้าของชายหนุ่มด้านข้าง ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาบางเบา แต่ทอมนั้นประสาทการรับรู้ดีเกินคาด จึงหันกลับมาสบตาเธอในทันที
"หน้าฉัน..มีอะไรให้เธอขำงั้นหรอ"
วิคตอเรียส่ายหัวยิ้มๆก่อนจะวางขนมปังที่ทาแยมเอาไว้ลงบนจานของเขาอย่างถือวิสาสะ
"คุณควรจะพักผ่อนให้เพียงพอนะริดเดิ้ล รู้ตัวไหมว่าใต้ตาของคุณคลํ้ากว่าปกติมาก"
วิคตอเรียยื่นกระจกโปรดของเธอให้เขาดู และทอมก็ต้องแอบเคืองสักนิด เมื่อตัวต้นเหตุกำลังนั่งหัวเราะน่าระรื่น โดยที่สาเหตุของการนอนหลับพักผ่อนไม่เพียงพอมาจากเธอทั้งนั้น ทอมพรูลมหายใจออกมาพร้อมทั้งหยิบขนมปังที่ทาแยมเนยถั่วขึ้นมากัด เขาวางกระจกคืนเธออย่างเคืองๆ แน่นอนว่าวิคตอเรียรับรู้ เธอจึงหยิบยื่นอาหารให้แก่เขาเป็นกรณีพิเศษ ในมื้ออาหารนี้ก็คงตกอยู่ในสายตาใครหลายคน พวกเขาล้วนแล้วแต่ไม่คาดหวังว่าพวกเธอจะมีปฎิกริยาอะไรต่อกัน แต่การคาดหวังเช่นนั้นมันกลับพังทลายลงอย่างไม่น่าเชื่อ มัลฟอยและเลสสแตรงค์ที่เพิ่งมาถึงโต๊ะอาหาร ได้แต่หันไปมองหน้ากันด้วยความงุนงง ไหนเลสสแตรงค์บอกว่าพวกเขาเพียงแค่เล่นละครเท่านั้น แต่ทำไมวันนี้พวกเขาจึงดูสนิทสนมขึ้นมากกว่าเก่า!
หน้าของลูเซียโน่คลาคล่ำไปด้วยความหมองหม่น ก่อนจะแอบกรอกตาเงียบๆกับมัลฟอย เมื่อเห็นว่าทั้งสองกำลังนั่งซุบซิบอะไรบางอย่าง ไหนจะรอยยิ้มของทอมที่ยากนักจะปรากฏ วิคตอเรียอีกที่ตอนนี้กำลังนั่งหัวเราะด้วยรอยยิ้มสดใส บรรยากาศสีชมพูนี้มันมีกลิ่นของความขมเผยออกมาเจือจาง แม้แต่รองศาสตราจารย์อย่างดัมเบิลดอร์ ก็ต้องเผยรอยยิ้มออกมาภายใต้หนวดเคราของเขา เพราะตอนนี้สีสันของเด็กคนหนึ่งเริ่มกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง ที่ชายชราแอบเฝ้ามอง หวังว่าเขาจะไม่เดินทางผิดเหมือนดั่งที่เขาเคยทำ ตอนนี้ก็ได้แค่คาดหวังว่าจะมีใครสักคนเปลี่ยนหัวใจดำมืดของทอม ให้กลับมารับแสงสว่างได้อีกครั้ง
วิคตอเรียเงยหน้าส่งยิ้มให้กับรองศาสตราจารย์ ชายชราอดที่จะแปลใจไม่ได้ เพราะไม่คิดว่าหญิงสาวจะรู้สึกตัวแม้แต่การมองระยะไกล ทอมเองก็รู้สึกถึงสายตาของใครบางคนเช่นกัน เพียงแต่เขาไม่คิดจะใส่ใจกับตาแก่เลอะเลือนคนนั้น
หวังแค่เพียงให้เธอไม่จากไปไหน เคียงข้างกันตราบนานเท่านาน..
เป็นแค่สหายกันก็พอ
****
พวกเขาเป็นเฟื่อนกันแน่นอนครับ //แอบยิ้มกรุุ้มกริ่ม
ความคิดเห็น