(Fic Harry Potter) The heart wants what it wants. END

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter two / You can’t blame gravity for falling in love.

    You can’t blame gravity for falling in love.

    หลังจากได้ไปนั่งจิบกาแฟในครานั้น วิคตอเรียก็ยังคงมีชีวิตประจำเดิมๆ โดยทุกเช้าเธอจะตื่นขึ้นมาเพื่ออาบน้ำชำระล้างร่างกาย ถึงจะมีอุณหภูมิที่ตํ่าแต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคเท่าใดนัก เด็กสาวอยู่ในเดรสสายเดี่ยวสีดำ เข้าคู่กันกับเสื้อคลุมถักไหมพรมสีขาวและรองเท้าหนังสีดำมีส้นพอประมาณ วิคตอเรียเดินลงมาจากบันไดที่สูงชันของคฤหาสน์หลังนี้ ไม่เข้าใจต้นตระกูลตัวเองเท่าใดนัก เหตุใดจึงต้องสร้างบันไดที่ยาวขนาดนี้ ในการลงไปรับประทานอาหารเช้าของแต่ละวันนั้นย่อมไม่มีความง่ายดายเลย แต่วิคตอเรียก็คุ้นชินกับชีวิตแบบนี้ไปแล้ว

    เช้านี้เป็นสเต็กเนื้อปลาราดด้วยซอสกีวี่ รสชาติค่อนไปทางกลมกล่อม ข้างกันนั้นมีสลัดข้าวโพดแครอทรวมถึงผักชนิดอื่นด้วย แก้วน้ำเปล่าถูกประดับด้วยความหรูหราของเครื่องเงินราคาแพง วิคตอเรียยังคงชื่นชอบมัน ชื่นชอบในชีวิตแบบนี้ อย่างน้อยการเป็นเลดี้เพียงคนเดียวของตระกูล ก็ดูจะไม่ได้ถึงขั้นยอดแย่มากมายขนาดนั้น เด็กสาวนั่งทานอยู่สักพักจนกระทั่งอิ่มแล้ว จึงเช็ดปากเบาๆก่อนจะลุกออกจากเก้าอี้เดินตรงไปที่สวนหลังบ้าน อุดมไปด้วยกุหลาบสีดำส่งกลิ่นหอม วิคตอเรียชอบกลิ่นของกุหลาบชนิดนี้ มันส่งกลิ่นหอมอ่อนๆไม่ทำให้ระคายเคืองมากมาย 

    รวมถึงความหมายของมันก็เช่นกันที่ทำให้เธอหลงใหล แต่อย่างไรก็ตามเอลฟ์ประจำบ้านยกกองเอกสารที่สูงจนท่วมหัวของมันมาวางไว้บนโต๊ะภายในสวน เด็กสาวถอนหายใจออกมาอย่างเสียไม่ได้ ธุรกิจยังคงต้องดำเนินต่อไป ภายใต้ชื่อของพี่ชายผู้เป็นญาติห่างๆ เรียนอยู่เดิร์มสแตรงค์ โรงเรียนเวทมนตร์ที่ขึ้นชื่อเรื่องของศาสตร์มืดและการประลองคาถา มันไม่เพียงแค่นำกองเอกสารมาให้แก่เธอเท่านั้น เอลฟ์ประจำบ้านยังคงนำหมึกปากกาขนนกมาวางไว้เคียงข้างกัน รวมถึงตราประทับประจำตระกูลเซลวิน กาแฟแก้วที่มันนำมาวางไว้ให้ มีกลิ่นที่หอมละมุนกลมกล่อม เพียงแค่ได้กลิ่นก็สัมผัสได้ถึงรสชาติ เด็กสาวยกขึ้นจิบเพียงน้อยนิด การดื่มกาแฟไม่ใช่เรื่องที่ดีต่อร่างกาย ถึงอย่างไรก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงมันได้ เพราะฉะนั้นเธอจึงบริโภคแต่น้อยไม่มากจนเกินไป

    หากไม่จวนเจียนจะจำเป็นถึงขั้นต้องบริโภคติดต่อกันยาวนาน เธอจะไม่ทำเช่นนั้นเด็ดขาด เด็กสาวหยิบม้วนกระดาษรายงานฉบับแรกขึ้นมาอ่าน เธอกวาดวายตาอ่านเนื้อหาด้านในด้วยใบหน้าเบื่อหน่าย เมื่อพบว่ามีงานพบปะสังสรรค์ทางด้านธุรกิจ มันเกี่ยวเนื่องกับการผลิตวิสกี้ บริษัทวิสกี้เจอเนสส์มีชื่อเสียงเรื่องความเก่าแก่ หลังจากที่บิดามารดาสิ้นชีวิต เธอต้องกู้คืนทุกอย่างกลับมา ไม่อาจจมกับความเสียใจความรันทดของตนเองได้นาน วิคตอเรียพยายามเรียนรู้ในส่วนของธุรกิจอย่างเต็มที่ ถึงจะไม่ได้ถึงขั้นเก่งกาจจนอัจฉริยะ แต่การยื่นข้อเสนอให้ญาติผู้พี่ห่างๆคนหนึ่งเซ็นชื่อในนามเจ้าของบริษัทก็ไม่ได้แย่ เขาไม่มีทางที่จะเล่นตุกติกกับเธอ เพราะในตอนนี้ตระกูลเซลวินถูกกุมบังเหียนด้วยเลดี้ปริศนา เลดี้คนสุดท้ายของตระกูลผู้มั่งคั่ง 

    จะไม่มีการแต่งงานออกไปหรือพูดถึงเรื่องแต่งงานทั้งนั้น เซลวินจะไม่มีทางสิ้นชื่อเด็ดขาด อย่างน้อยก็ในตอนนี้เพราะไม่มีอะไรรับประกันในอนาคต ว่าวิคตอเรียจะไม่เผลอตกหลุมรักชายคนใดคนหนึ่ง ณ ที่โรงเรียนฮอกวอตส์ ถึงเด็กสาวจะมองว่าการมีความรักนั้นเป็นเรื่องไร้สาระ แต่ไม่มีอะไรมารับประกันว่าในภายภาคหน้า วิคตอเรียจะไม่มีทายาทหรือไม่มีผู้สืบเชื้อสาย อย่างไรก็ตามมันเป็นส่วนของอนาคต ในตอนนี้ที่เธอได้หยิบเอกสารอันถัดไปขึ้นมาอ่าน ก็ต้องเผลอปล่อยอารมณ์ขั้วลบออกมา บรรยากาศโดยรอบดูมืดหม่นลงพร้อมๆกับการแต่งกายของเธอ คู่ค้ารายใหญ่เปลี่ยนผู้บริหาร เหลือจะเชื่อเลย..คนคนนั้นดันเป็นบุคคลที่วิคตอเรียเกลียดขี้หน้าที่สุด บอกได้เลยว่าหมอนั่นเป็นไอ้ซื่อบื่อคนหนึ่งที่เธออยากจะขยุ้มหัวมากในบรรดาไอ้ซื่อบื้อคนอื่นที่เธอได้ประสบพบเจอมา

    วีรกรรมแต่ละอย่างของเขาไม่ธรรมดา ถึงเขาจะอยู่ในลิสผู้เคยได้รับโทษจำคุกอัซคาบัน หมอนี่จ่ายเงินจำนวนไม่น้อยในการแลกอิสระ ออกมาเพื่อเผชิญโลกกว้างอีกครั้ง ครูซ บาสเตียน ไอ้บ้าสมองกลวง เป็นเพียงเด็กแต่มีความคิดที่ลํ้าหน้าไปมาก แม้แต่วิคตอเรียก็ยังคาดไม่ถึง จะดีกว่านี้หากร่วมธุรกิจกันอย่างสันติภาพโดยต่างฝ่ายต่างได้ประโยชน์ หมอนี่มีสายตาบางอย่าง สายตาที่ทำให้วิคตอเรียขนลุก เธอไม่เคยหวาดกลัวสายตาของใคร ครูซ บาสเตียน มีสายตาของราชสีห์เหมือนกำลังจ้องจะขยํ้าเหยื่ออยู่ น่าเสียดายที่วิคตอเรียไม่ใช่เหยื่อที่ขยํ้าง่ายดายขนาดนั้น ไม่งั้นป่านนี้เธอคงได้หมั้นกับหมอนั่นตั้งนานแล้ว..

    เอกสารฉบับนั้นถูกวิคตอเรียวางไว้ตรงที่ว่างก่อนจะจุ่มปากกาขนนกกับนํ้าหมึกสีดำ เพื่อลงนามร่วมแสดงความยินดีและจะส่งของขวัญไปให้ทีหลัง แน่นอนว่าเธอเขียนจดหมายลงไปด้วยความสุภาพอย่างสุดซึ้ง เธอพับกระดาษที่แห้งแล้วจากการเขียน มาพับใส่ลงในซองจดหมาย ก่อนจะใช้ก้อนขี้ผึ้งละลายด้วยความร้อน เทราดใส่ลงตรงด้านหลังจดหมาย เพื่อปิดผนึกไม่ให้แผ่นกระดาษเล็ดลอดออกมาจากด้านใน เธอประทับตราประจำตระกูลก่อนจะมอบให้กับเอลฟ์ประจำบ้าน เพื่อให้มันนำไปส่งในทันที ม้วนกระดาษเอกสารอันต่อไปถูกคลี่ออกมา เนื้อความด้านในมีตัวเลขเรียงรายกันอย่างเป็นระเบียบ วิคตอเรียใช้เวลาพอสมควรในการตรวจตราตัวเลขในเนื้อความอย่างตั้งใจ เพราะถ้ามีเลขผิดหลักตามที่เอกสารอีกอันได้บอกเอาไว้ เธอคงจะต้องเดินทางไปยังแผนกบัญชีเพื่อจัดการตรวจสอบให้แน่ชัดอีกครั้ง

    เมื่อตรวจตราเสร็จสิ้นเธอลงนามลายเซ็นไปยังที่ว่าง เพื่อยืนยันการตรวจว่าได้ผ่านการรับรองจากประธานบริษัทเรียบร้อยแล้ว อาจจะส่งไปให้เลขาคนสนิทได้ตรวจตราอีกครั้ง วิคตอเรียพับกระดาษทั้งสองให้ลีบแบน ก่อนจะนำไปเก็บใส่ซองบรรจุเอกสารสำคัญ ขี้ผึ้งสีนํ้าเงินถูกละลายด้วยความร้อนอีกครั้ง ก่อนจะเทลงบนด้านหลังของซองเอกสาร พร้อมกับลงตราประทับประจำตระกูลเป็นขั้นตอนสุดท้าย ก่อนที่วิคตอเรียจะยื่นให้เอลฟ์ประจำบ้านอีกครั้ง เอลฟ์ภายในคฤหาสน์หลังนี้มีหลากหลาย เธอจึงไม่ต้องกังวลว่ามันจะไม่สามารถทำงานให้เธอได้อย่างไม่มีประสิทธิภาพ อย่างน้อยในตอนนี้เธอยังเหลือเอกสารจำนวนหนึ่งให้ตรวจตรา อาจจะมีลงนามลงลายเซ็นเพื่ออนุมัติบ้างแสดงความยินยอมบ้าง

    เธอนั่งอ่านไปสักพักจนกระทั่งหมดกองแล้ว ก็ได้เวลาเหมาะสมสำหรับการรับประทานอาหารกลางวันพอดี เอลฟ์ประจำบ้านเก็บกวาดข้าวของบนโต๊ะอย่างรู้ใจ ก่อนจะมีตัวหนึ่งที่ถืออ่างสำหรับการล้างมือโดยเฉพาะ วิคตอเรียล้างมือเพียงครู่เดียวก็เดินปลีกตัวกลับเข้าไปในโถงกลางของคฤหาสน์ และพบว่ามีบุคคลที่เธอไม่ชอบหน้ากำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ด้วยท่าทีที่มีมารยาท เสียอย่างเดียวคือการเข้ามาไม่บอกไม่กล่าวเท่านั้น เด็กสาวนั่งลงยังหัวโต๊ะดังเดิม ก่อนจะเริ่มรับประทานอาหารเงียบๆ ส่วนเขาคนนั้นก็ไม่ได้มีท่าทีที่คุกคามต่อเธอแต่อย่างใด เขาวางหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะก่อนจะเท้าคาง จ้องมองด้วยรอยยิ้มโง่งม วิคตอเรียรู้สึกอิ่มขึ้นมาทันที เธอวางช้อนส้อมลงก่อนจะซับปาก ดวงตาสีฟ้าสว่างหรี่ลงเป็นเชิงตั้งคำถาม

    "คิดถึงน่ะเลยมาหา"

    คำตอบที่สุดแสนจะไร้สาระทำให้วิคตอเรียย่นคิ้วเข้าหากันหนักกว่าเก่า หล่อนนั่งอ่านรายงานเอกสารตรงหน้า

    "คำตอบของคุณดูไร้สาระมาก"

    เด็กหนุ่มเดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับจูบหลังฝ่ามือเป็นการบอกกล่าว วิคตอเรียส่งสายตาไม่ชอบใจไปให้ แต่เธอก็ไม่ได้ตำหนิอะไรอีก เขาหลับตาลงตํ่าก่อนจะเปลี่ยนมานั่งคุกเข่า พร้อมกับซบหน้าลงบนมือของเธอ

    "เป็นฉันไม่ได้งั้นหรือ"

    "คนที่จะดูแลเธอไปตลอดชีวิต"

    เด็กสาวละสายตาออกจากเอกสารตรงหน้าอีกครั้ง

    "ขอโทษด้วยที่ต้องทำให้คุณผิดหวัง เพราะฉันนั้นรักใครไม่เป็น"

    เป็นดังคำกล่าวอ้างของเธอ ประโยควิคตอเรียสร้างความปั่นป่วนในจิตใจของเขา ครูซเด็กหนุ่มผู้มากไปด้วยทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ว่าเขาต้องการอะไรเขามักจะได้มาครอบครองเสมออย่างง่ายดาย แต่เมื่อได้มาเจอกับเธอคนนี้ เขาพบว่าบางครั้งไม่มีใครได้ในสิ่งที่ตนต้องการเสมอไป ครูซลุกขึ้นก่อนจะหายตัวไปพร้อมกับผู้ติดตามส่วนตัวของเขา ทิ้งไว้เพียงวิคตอเรียที่กำลังนั่งอ่านเอกสารอยู่ด้วยท่าทีที่เฉยชา มันเป็นเอกสารธุรกิจในสมัยก่อน เด็กสาวต้องการที่จะปรับเปลี่ยนบางอย่าง จึงไม่มีเวลาว่างเล่นกับเพื่อนแบบเขา ถึงครูซจะไม่เคยคิดกับเธอในแบบเพื่อนก็ตามที

    รักในวัยเด็กยากมากที่จะมีความมั่นคง วิคตอเรียคิดแบบนั้นเสมอมาตั้งแต่ที่เธอเริ่มรับรู้โลกใบนี้ผ่านความเห็นของคนอื่น รวมถึงความเห็นผ่านทางตำราเล่มหนา การเชื่อในสิ่งที่ไม่เคยเห็นอาจจะเป็นเรื่องยาก แต่สำหรับเธอ..เรื่องพวกนั้นเป็นความจริง เด็กสาววางมันลงก่อนจะลุกจากเก้าอี้ไม้ เพื่อไปนั่งเล่นใต้ต้นไม้ด้านข้างทะเลสาบของป่าด้านหลัง เป็นสถานที่ที่เธอเพิ่งพบใหม่ มันสวยมากและแน่นอนว่าเต็มไปด้วยกลิ่นอายของธรรมชาติ มันยากมากในบางทีที่จะลืมเลือนความทรงจำบางอย่างออกไปในหัว วิคตอเรียหลับตาพริ้มนั่งรับลมอยู่สักพัก เสียงนกขับขานดังก้องกังวาลไปทั่วโสตประสาท ดวงตาสีฟ้าเจือจางไปด้วยเมฆหมอก ไม่อาจรับรู้ได้ถึงความรู้ข้างในนั้น มีคนเคยบอกกับเธอเมื่อตอนยังเด็กว่า เธอนั้นมีความคิดที่โตเกินวัย เก่งรอบด้านเหมาะสมสำหรับการเป็นเลดี้ของตระกูลเซลวิน

    แล้วพวกเขาเคยรู้หรือเปล่า..

    คำว่าพรสวรรค์สำหรับเธอเป็นเพียงแค่การเยินยอเกินเหตุ

    คนเราจะมีความสามารถเฉพาะด้านก็จริง..แต่ใช่ว่าการอยู่เฉยๆจะสามารถพัฒนาฝีมือได้

    ในโลกนี้ไม่มีอะไรที่ได้มาง่ายๆ

    สำหรับวิคตอเรียเธอคิดเช่นนั้นมาตลอด ทัศนคติอาจจะดูแคบและอยู่แต่ในกรอบมากเกินไป แต่ชีวิตของเธอถูกกำหนดมาตั้งแต่ใช้นามสกุลของตระกูลนี้แล้ว เธอไม่มีวันพ้นจากกรอบที่ถูกตีขึ้นมาได้ อย่างไรก็ตามความสุขสบายมาพร้อมกับหน้าที่อันยิ่งใหญ่ อาหารหรูที่ทานทุกสามมื้อ เสื้อผ้าที่เธอใส่อย่างหรูหราสง่างาม ทุกอย่างถูกขับเคลื่อนไปด้วยเงินตรา หากว่าวิคตอเรียนิ่งเฉยคอยผลาญสมบัติของตระกูลไปวันๆ บางทีเลดี้คนสุดท้ายของตระกูลเซลวิน อาจจะเป็นเธอก็ได้.. ในขณะนี้เป็นช่วงเวลาผ่อนคลาย ให้ร่างกายรู้สึกมีเรี่ยวแรงเตรียมความพร้อม สำหรับการไปร่วมงานเลี้ยงในแวดวงของธุรกิจ 

    เหนื่อยชะมัด..ทำไมเวลามันเดินเร็วขนาดนี้กันนะ?

    เด็กสาวลุกจากด้านใต้ต้นไม้ ก่อนจะค่อยๆปลดชุดออก จนเหลือเพียงซับในบางๆ เท้าเปล่าจุ่มลงไปที่นํ้า การทำตัวนอกกรอบให้ไม่สมกับกุลสตรีคือสิ่งที่วิคตอเรียมักจะทำยามว่าง หรือยามที่อยู่คนเดียวในบ่อยครั้ง เด็กสาวอยากจะกระโดดลงไปในทะเลสาบ อะไรบางอย่างภายใต้จิตสำนึกของเธอ กำลังกู่ร้องคำรามให้เธอทำดั่งที่ใจของตนปรารถนา แต่ถ้าทำแบบนั้น..คงไม่เป็นอะไรหรอก วิคตอเรียต่อสู้กับจิตสำนึกด้านใน หล่อนลุกขึ้นยืนโดยเดินถอยหลังไปสามก้าว พร้อมทั้งกระโดดลงไปด้วยความใจกล้าบ้าบิ่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน สัมผัสเปียกชื้นครอบคลุมร่างกายของเด็กสาว วิคตอเรียลืมตาขึ้นเพื่อสำรวจใต้ทะเลสาบแห่งนี้

    ด้านใต้ค่อนข้างมืดและมีเพียงเสียงทุ้มคลอข้างหูเท่านั้น วิคตอเรียเสกคาถาฟองอากาศด้วยไม้กายสิทธิ์ที่เหน็บไว้ภายใต้ชุดของเธอตลอดเวลา เด็กสาวค่อยๆแหวกว่ายสำรวจดงสาหร่าย หรือแม้กระทั่งการลงไปแตะพื้นผิวด้านล่างสุด วิคตอเรียพบว่ามันลึกเป็นอย่างมาก แต่ความสบายใจคือความสุขอย่างหนึ่งของเธอ อย่างน้อยการอยู่ใต้นํ้าที่เงียบสงบแห่งนี้ ราวกับมีคนมาโอบกอดรอบกาย การโอบกอดที่เด็กสาวไม่เคยได้พบเจอมาก่อน.. แน่นอนว่าเธอค่อนข้างเป็นมิตรกับสัตว์วิเศษ ใต้ทะเลสาบมีเงือกด้วยล่ะ พวกเขาถืออาวุธไว้ในมือ วิคตอเรียทำเพียงแค่จ้องมองอยู่ไกลๆ ไม่เข้าไปรบกวนพวกเขาแต่อย่างใด ร่างบางแหวกว่ายไปเรื่อยๆจนพบว่าใกล้ที่จะถึงขีดจำกัดของคาถาแล้ว เธอจึงว่ายขึ้นสู่ผิวนํ้าในทันที 

    "อึก..แฮ่ก!"

    วิคตอเรียหอบหายใจรีบโกยอากาศเข้าปอด เอลฟ์ทั้งสามคอยส่งสายตาหลุกหลิกให้แก่กัน มันถือวิสาสะมาประคองเด็กสาวขึ้นจากผิวน้ำของทะเลสาบ พวกมันนำผ้าขนหนูมาห่อตัวของเธอเอาไว้ ก่อนจะพาหายตัวกลับไปยังคฤหาสน์ทันทีทันใด วิคตอเรียไม่ได้ตำหนิการกระทำของพวกมัน เพราะการที่ทำแบบนี้อาจจะช่วยให้เธอไม่ป่วยเร็วขึ้น เอลฟ์บางตัวจะคอยอารักขาเธอห่างๆ โดยไม่รบกวนพื้นที่ส่วนตัวของเด็กสาว ซึ่งวิคตอเรียก็ปล่อยเลยตามเลยไม่ตำหนิใดๆ เธอจะตำหนิก็ต่อเมื่อทำอะไรก็ตาม ที่เป็นการขัดต่อหลักของเธอในจิตใจ หรือทำอะไรที่ไม่เหมาะสมใดๆ เธอเดินขึ้นไปชั้นบนด้วยตัวที่แห้งสนิท ผลงานมาจากเอลฟ์ที่คอยรับใช้ข้างกายห่างๆ วิคตอเรียเดินไปยังห้องของตนเพื่อชำระล้างร่างกายอันเหนียวหนืด ถึงจะเป็นนํ้าในทะเลสาบ แต่ก็ระคายเคืองผิวไม่ใช่น้อย ใช่ว่านํ้าจะสะอาดไปเสียหมดหนิ

    หลังจากอาบน้ำชำระล้างคราบสกปรกออกไปจนหมด วิคตอเรียหันมาเผชิญหน้ากับตัวเองในกระจก เธอลองจ้องมองเงาสะท้อนตัวเองนิ่งๆ และลองจินตนาการถึงรูปลักษณ์เมื่อเธอโตขึ้น จากเด็กสาวผมสีครีมตัวเล็กคนหนึ่ง แปรเปลี่ยนเป็นหญิงสาววัยแรกแย้มผู้มีความงามอันหาที่ติไม่ได้ วิคตอเรียเบิกตากว้างทำให้ภาพสะท้อนของเธอเบิกตาตาม บางทีเธอก็คิดว่าเป็นภาพของจินตนาการในหัว แต่มันไม่ใช่เพราะกิริยาทุกอย่างภาพสะท้อนในจินตนาการของเธอเลียนแบบได้เหมือนจริงเป๊ะ เธอนึกคึกลองจินตนาการถึงตัวเองเมื่อครู่อีกครั้ง กลายเป็นว่าตอนนี้ภาพสะท้อนของตัวเองในกระจก กลับมาเป็นปกติ วิคตอเรียถอนหายใจโล่งอก พร้อมทั้งเริ่มเอะใจถึงบางสิ่งบางอย่างที่เธอได้พบเจอ ความสามารถในการเปลี่ยนแปลงร่างกายตามอายุขัย? อันนี้ดูจะเป็นทฤษฎีที่น่าสนใจพอสมควร เธอไม่สนใจเหตุการณ์เมื่อครู่อีก นอกจากการใช้คาถาให้ทั้งตัวแห้งสนิท และเข้านอนไปตามระเบียบ เพราะเธอเพลียกับการว่ายนํ้าในทะเลสาบ..

:

:

.

*ข้อมูลตัวละคร

• Victoria Genesis Selwyn

(วิคตอเรีย เจเนซิส เซลวิน)

•ตระกูลเลือดบริสุทธิ์

•Cruz Donovan Bastien

(ครูซ โดโนแวน บาสเตียน)

•ตระกูลเลือดบริสุทธิ์(แถบทางฝั่งอเมริกา)

**มีเพิ่มตามเนื้อเรื่อง