คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter one/ Don't ask.
Don't ask.
เสียงลมพลัดบิดพลิ้วใบหญ้าปลิวไสว ท่ามกลางสวนดอกกุหลาบสีดำ คฤหาสน์เซลวินเต็มไปด้วยความเงียบเชียบ เอลฟ์ประจำคฤหาสน์ยังคงทำงานอย่างขยันขันแข็ง อาหารเช้าเริศหรูถูกวางจัดสรรค์ไว้บนโต๊ะทานข้าวกลางห้องโถงรับแขก เด็กสาวในชุดผ้าซาตินเรียบลื่น เดินมานั่งยังบริเวณเก้าอี้ตรงกลางที่ไม่มีใครจับจอง หล่อนสะบัดผ้ากันเปื้อนเพียงเล็กน้อย ก่อนจะลงมือรับประทานอาหารเช้าตรงหน้า ซุปซาวด์ครีมหัวหอมอันเป็นของโปรด ค่อยๆเลือนลางลงไปมากกว่าอาหารชนิดอื่นที่เธอรับประทาน วิคตอเรียดื่มน้ำเปล่าเมื่ออิ่มแล้ว เธอลุกขึ้นยืนเมื่อจัดการมื้อเช้าอันน่าเบื่อเสร็จสิ้น
สายตาอันเฉียบคมจ้องมองเอลฟ์ประจำบ้าน สวมปลอกหมอนซอมซ่อที่เต็มไปด้วยคราบสกปรก มันค่อยๆย่างกรายเข้ามาหาเธอ ด้วยท่าทีขี้ขลาดอันเป็นสัญลักษณ์ประจำตัว วิคตอเรียพยายามที่จะไม่กรอกตามองบน หรือทำสีหน้าอื่นนอกจากความเรียบนิ่ง หล่อนดึงม้วนกระดาษมาจากมือของมัน พร้อมกับคลี่ออกและไล่สายตาสำรวจเนื้อหาภายในอย่างถี่ถ้วน ก่อนที่เปลวไฟสีดำจะแผดเผาข้อความในมือจนกลายเป็นละอองล่องลอยไปในอากาศ วิคตอเรียก้าวฉับไปที่ห้องตำราของคฤหาสน์เซลวิน หล่อนดึงม้วนกระดาษจดหมายเก่าแก่ออกมาเพื่ออ่านมัน แน่นอนว่าเมื่อกวาดสายตาสำรวจไปทีละเนื้อหาก็ทำให้วิคตอเรียต้องกุมหัวใจตัวเองแน่น
"อึก..แฮ่ก!"
เธอหอบกระเส่าพร้อมกับกุมม้วนกระดาษในมือเสียจนยับยู่ยี่ ใบหน้าบิดเบี้ยวเมื่อความเจ็บปวดกัดกินจากส่วนที่ลึกที่สุดข้างในร่างกาย เอลฟ์ประจำบ้านโผล่มารับใช้นายหญิงอยู่ห่างๆ ถึงนายหญิงจะมอบแต่ความเย็นชาให้แก่มัน อย่างไรเธอก็ไม่เคยทุบตีหรือด่าทอให้เจ็บช้ำน้ำใจ มีเพียงสายตาที่สื่อความหมายคู่นั้น.. เส้นเลือดตรงขมับปูดโปนอย่างการที่พยายามกัดฟันฝืนทนต่อความเจ็บปวด ขวดยาขนาดเท่านิ้วก้อยวางอยู่บนโต๊ะไม้ที่มีกองม้วนเอกสาร ของเหลวสีดำทะมึนส่งกลิ่นอายไม่น่าพิศมัย แต่วิคตอเรียหาได้สนใจไม่ หล่อนเปิดฝาจุกก่อนจะยกรวดเดียวจนของเหลวสีดำค่อยๆไหลลงไปในลำคอ
เมื่อแน่ใจแล้วว่ามันไหลลงสู่กระเพาะอาหารจนหมด ขวดแก้วนั้นก็วางไว้อยู่บนโต๊ะที่เดิม วิคตอเรียมีอาการที่ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเจน อาการซึ่งถือว่าเป็นโรคประจำตัว มันค่อนข้างที่จะไม่มีเหตุผลเท่าใดนัก แต่เมื่อได้รับแรงกระตุ้นจากอารมณ์ สับสนหรือเครียดจึงอาการเหล่านั้นก็จะออกฤทธิ์ทันที วิคตอเรียแน่ใจว่าตอนนี้ใบหน้าของตนซีดเผือด ไม่มีเรี่ยวแรงสำหรับการนั่งอ่านทวนเอกสารเก่าอีกต่อไป หล่อนเดินออกไปทั้งอย่างนั้น โดยมีเอลฟ์ประจำบ้านคอยเก็บกวาดส่วนที่เหลือ ห้องนอนชั้นบนสุดของคฤหาสน์ เป็นเครื่องยืนยันชั้นดีว่าเธอชื่นชอบการดูดวงดารายามราตรีแค่ไหน
จดหมายจากฮอกวอตส์กองรวมกับจดหมายงานเลี้ยงสังสรรค์อื่นๆ วิคตอเรียหยิบของฮอกวอตส์ออกมาพินิจพิจารณา ก่อนจะโยนไว้บนโต๊ะไม้เนื้อดีภายในห้องนอน เอลฟ์ประจำบ้านปรากฏตัวอยู่ด้านข้างอย่างรู้หน้าที่ มันโค้งคำนับก่อนจะกุมมือไว้อย่างสงบเสงี่ยมเพื่อรอคอยคำสั่ง
"จัดการซื้อของตามนี้มาให้เรียบร้อย..ในส่วนของชุดคลุมและไม้กายสิทธิ์ฉันจะจัดการเอง ไปได้"
สิ้นเสียงของวิคตอเรียเอลฟ์ตัวนั้นหายไปในทันใด เธอแน่ใจว่ามันไม่เคยทำงานพลาด จึงไม่คิดที่จะกังวลอะไรเท่าไหร่นัก อย่างน้อยการใช้ให้เอลฟ์ประจำบ้านไปซื้อของบางส่วนให้ ก็ช่วยลดภาระสำหรับการเดินให้เธอค่อนข้างมาก เด็กสาวเส้นผมสีครีมค่อยๆหยัดกายขึ้นจากเก้าอี้ไม้ ที่มีเบาะรองนุ่มๆชั้นดีสำหรับการนั่ง เธอหยิบเสื้อคลุมภายในห้องแต่งตัว มันเป็นสีขาวโดยไร้ซึ่งลวดลาย ยกเว้นลายปักบนชายผ้าสีขาว (Selwyn) เธอใส่เพียงชุดเดรสสีขาวเรียบๆตามปกติที่อยู่ภายในคฤหาสน์ รองเท้าหนังสีนํ้าตาลเสริมส้นเพียงเล็กน้อยพอประมาณ อย่างน้อยก็คงไม่มีการสะดุดล้ม
เธอเข้าไปในเตาผิงของห้องนอนตนเอง ก่อนจะกำผงฝูจากกระถาง และปาลงที่พื้นด้านล่าง
"ตรอกไดแอกอน"
พรึ่บ!
ราวกับกำลังถูกดูดลงไปยังท่อนํ้าขนาดใหญ่ ความรู้สึกเช่นนั้นแน่นอนว่าไม่ใช่เรื่องล้อเล่น วิคตอเรียสูดหายใจเข้าลึกๆเมื่อเดินทางมาถึงยังร้านหม้อใหญ่รั่ว ซึ่งเปิดให้ใช้บริการเครือข่ายผงฟลู เธอตั้งใจว่าจะเดินออกมาจากเตาผิง แต่ทว่าเด็กสาวหรี่สายตาสำรวจไปรอบๆเสียก่อน จากนั้นเธอจึงก้าวเดินออกมาจากเตาผิงขนาดใหญ่ ก่อนจะเดินผ่านกลุ่มคนสวมชุดแปลกประหลาด บ้างก็หมวกแปลกประหลาด หรืออะไรก็ตามที่แปลกสายตา วิคตอเรียไม่คิดที่จะสนใจหรือทักทายใครทั้งสิ้น เด็กสาวเดินไปยังหลังร้านอย่างเงียบๆ ก่อนจะเดินไปที่กำแพงอิฐ และเคาะนิ้ว แนวตั้งสาม แนวนอนสอง จากนั้นมองหาถังขยะ เหนือถังขยะขึ้นไปนับอิฐสามก้อน แล้วขวาอีกสองก้อน พร้อมกับเคาะลงไปตรงนั้น สาม ครั้ง
กำแพงอิฐค่อยๆแยกตัวออกจากกันอย่างสวยงาม วิคตอเรียไม่ใส่ใจมันมากนัก เธอเดินฝ่าฝูงชนที่ค่อนข้างน้อยแต่ก็ไม่ถือว่ามาก ไปยังร้านตัดเสื้อคลุมของร้านทไวล์ฟิตต์และแท็ตติง (Twilfitt and Tattings) เป็นสถานที่หนึ่งของฝั่งทางใต้ในตรอกไดแอกอน ถึงค่อนข้างที่จะไกลแค่ก็ไม่เสียหายอะไรมาก เมื่อไม่ใกล้ไม่ไกลนี้มีร้านโอลลิแวนเดอร์ (Ollivanders) ซึ่งถือว่าเป็นร้านที่ทำไม้กายสิทธิ์ได้ยอดเยี่ยมที่สุด โดยมีความปราณีตใส่ใจรวมถึงรายละเอียด วิคตอเรียเดินผ่านไปยังร้านตัดเสื้อคลุม โดยหน้าร้านค่อนไปทางเรียบหรู จึงทำให้มีคนเข้ามาใช้บริการน้อย
หญิงวัยกลางคนที่สวมชุดกระโปรงหรูหรายิ้มทักทาย เมื่อเห็นลูกค้าแบบเธอเข้ามาในร้าน เธอก้าวเข้ามาด้านหน้าของเด็กสาว
"สวัสดีค่ะ ร้านทไวล์ฟิตต์และแท็ตติง (Twilfitt and Tattings) ยินดีต้อนรับ ว่าแต่เสื้อคลุมใช่ไหมจ๊ะ?"
วิคตอเรียพยักหน้าเบาๆเป็นเชิงว่าใช่ มาดามคนสวยจึงผายมือให้เธอขึ้นไปยืนอยู่บนแท่นวัดตัว ก่อนที่สายวัดเวทมนตร์จะเริ่มทำงาน วัดไปทุกสัดส่วนของร่างกาย ถึงดูจะจักกะจี้ไปบ้างแต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นหลุดหัวเราะอะไรมากมายนัก หล่อนนั่งรอตรงเก้าอี้สักครู่หนึ่ง ก่อนที่มาดามเจ้าของร้านจะพูดประโยคข้ามเคาเตอร์ไม้มา
"ฉันขอทราบนามสกุลคุณได้ไหมคะ?"
"เซลวินค่ะ"
มาดามเจ้าของร้านพยักหน้า หล่อนสาละวนกับการใช้ปากกาขนนกฮูก ขีดเขียนนามสกุลของวิคตอเรีย สักพักหนึ่งจึงเดินมามอบให้
"คุณสามารถยื่นกระดาษมาให้แก่ฉันได้ในอีกครึ่งชั่วโมงถัดไป"
วิคตอเรียยิ้มเป็นมารยาท ก่อนจะรับกระดาษลายมือสวยงามสะอาดมาจากเจ้าของร้าน เธอเก็บไว้ในกระเป๋าด้านในของเสื้อคลุม ก่อนจะออกไปจากร้านเพื่อไปยังร้านโอลลิแวนเดอร์ (Ollivanders) เนื่องจากระยะทางที่สั้นกระชั้นชิด ทำให้วิคตอเรียไม่ได้เหน็ดเหนื่อยกับการเทียวไปเทียวมาเช่นนี้ เธอจ้องมองหน้าร้านอย่างไม่ค่อยแน่ใจเท่าใดนัก แต่ป้ายเก่าๆที่ท่าทางเหมือนกำลังจะหักลงมา เป็นเครื่องยืนยันชั้นดีว่าเธอย่อมมาถูกทางแล้ว เพียงแค่เปิดเข้ามาในร้านฝุ่นคละคลุ้งเต็มไปหมด เด็กสาวแอบดีดนิ้วทำความสะอาดฝุ่นเหล่านั้นจนสะอาดหมดจด
ถึงการเสกคาถาโดยไม่ใช้ไม้กายสิทธิ์จะสิ้นเปลืองพลังงาน แต่อย่างการร่ายคาถาเล็กน้อยแบบนี้ ก็ไม่ถึงขั้นที่จะทำให้เธออ่อนแรงมากนัก วิคตอเรียเดินเข้ามาด้านใน ก่อนจะมองลอดผ่านไปยังด้านหลังของเคาเตอร์ไม้ ที่มีกล่องไม้กายสิทธิ์เรียงรายอย่างเป็นระเบียบ เสียอย่างเดียวคือฝุ่นและหยากใย่เขรอะไปสักนิดหนึ่ง เธอกดกริ่งด้านหน้าบนโต๊ะเคาเตอร์ พร้อมทั้งยืนรออย่างใจเย็นไม่รีบเร่ง เพราะอย่างไรก็ยังไม่ถึงกำหนดที่เธอจะต้องไปเอาเสื้อคลุมสั่งตัดกับมาดามเจ้าของร้าน ชายชราส่งยิ้มทักทาย ซึ่งวิคตอเรียก็ส่งยิ้มกลับไปเป็นมารยาทเช่นกัน
"สวัสดี..โอ้ว!คุณเหมือนแม่ของคุณไม่มีผิด ฉันยังจำได้ดีตอนที่แม่กับพ่อคุณมาซื้อไม้กายสิทธิ์พร้อมกัน พวกเขาเล่นโต้เถียงกันเสียจนร้านฉันเกือบจะพังแหนะ"
คุณโอลลิแวนเดอร์กล่าวด้วยรอยยิ้ม ซึ่งดวงตาฝ้าฟางของเขา ดั่งกำลังหวนนึกย้อนไปในอดีตที่พ่อกับแม่ของเธอมาซื้อไม้กายสิทธิ์ด้วยกันทั้งคู่ แววตาของวิคตอเรียปรากฏความสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนจะดับมืดลงไปดั่งเดิมโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น
"เอาล่ะขอแขนข้างที่ถนัด..อืม ดูเหมือนคุณจะเป็นแม่มดที่เก็บงำอารมณ์เก่งพอสมควร"
ประโยคท้ายๆแน่นอนว่าเขาพึมพำกับตัวเอง แต่วิคตอเรียก็ยังได้ยิน เธอไม่ได้ใส่ใจกับการคัดสรรค์ไม้กายสิทธิ์ของเขานัก เธอยืนรอจนกระทั่งเขาหอบกล่องไม้กายสิทธิ์จำนวนไม่ตํ่ากว่าห้ากล่องมาวางไว้ที่เคาเตอร์
“ไม้กายสิทธิ์ของโอลลิแวนเดอร์ทุกอัน มีสารศักดิ์สิทธิ์ที่ทรงพลังอยู่ในแกน อาจใช้ขนของยูนิคอร์น ขนหางของฟีนิกซ์ และอารมณ์ลึกซึ้งของมังกร ไม่มีไม้อันไหนของโอลลิแวนเดอร์ที่เหมือนกันเลย เช่นเดียวกับที่ไม่มียูนิคอร์น มังกรหรือนกฟีนิกซ์สองตัวที่เหมือนกัน และแน่นอน คุณจะเอาไม้กายสิทธิ์ของคนอื่นมาใช้งานได้ไม่ดีเท่าของตัวเอง”
ประโยคของเขาทำให้เธอที่กำลังเปิดฝากล่องไม้กายสิทธิ์อันแรกชะงักไปเพียงเล็กน้อย วิคตอเรียสำรวจไม้กายสิทธิ์ภายในมือ ท่ามกลางความเงียบและเสียงของคุณโอลลิแวนเดอร์ที่กำลังอธิบาย
"มันทำมาจากไม้ออลเดอร์ (Alder)แกนกลางของไม้ชนิดนี้คือ ขนยูนิคอร์น มันค่อนข้างเป็นไม้ที่มีนิสัยดื้อรั้นเลือกเฉพาะคนที่เข้ากันได้ดีกับมันเท่านั้น แต่ทว่ามันจะจงรักภักดีไม่เสื่อมคลายกับผู้ที่มันเลือก "
วิคตอเรียหยิบมันออกมาถือไว้ที่มือข้างขวาหลวมๆ ก่อนจะสะบัดเล็กน้อย ปรากฏว่าโคมไฟด้านบนโต๊ะแตกกระจาย จนสร้างความตกใจให้แก่วิคตอเรีย
"ไม่ต้องห่วงคุณเซลวินฉันซ่อมได้..คุณเลือกอันต่อไปเสียเถอะ"
เมื่อเปิดกล่องใบที่สองออกมา ลักษณะของไม้กายสิทธิ์กล่องนี้ดูสูงสง่าเลอค่าแบบไม่น่าเชื่อ ตัวไม้มีสีขาวลวดลายงดงามปราณีต ซึ่งดูเหมือนจะไม่ใช่สำหรับวิคตอเรียเท่าไหร่นัก เพราะเธอไม่ใช่คนที่มีความปราณีตขนาดนั้น
"ทำจากไม้แอสเพน (Aspen)แกนกลางของมันคือขนยูนิคอร์น ซึ่งฉันพบว่าบุคคลที่เป็นเจ้าของไม้ชนิดนี้มีความละเอียดอ่อนอย่างน่าประหลาด เป็นคนที่ค่อนข้างมีเสน่ห์ในการใช้คาถา"
เพียงแค่วิคตอเรียยกขึ้นมาสะบัด กระจกของร้านก็แตกกระจายกลายเป็นผุยผง เธอถอนหายใจก่อนจะวางมันลงคืนเก็บใส่ในกล่องตามเดิม
"อืม..ไม่ใช่สินะ"
เสียงพึมพัมไม่ดังไม่เบาลอยเข้าหูของวิคตอเรียอีกครั้ง เด็กสาวค่อนข้างเบื่อหน่ายที่ไม้กายสิทธิ์ดูจะไม่ตรงกับเธอเท่าไหร่นัก แต่ก็จำใจเปิดกล่องที่สามขึ้นมา เพียงแค่เด็กสาวได้สัมผัสกับมัน ความอบอุ่นอ่อนโยนของมันทำให้เธอรู้สึกประหลาดอย่างน่าใจหาย..
"ไม้เชอร์รี (Cherry) แกนกลางของมันคือเอ็นหัวใจมังกรซึ่งจัดได้ว่าหายากมากสำหรับผู้ถือครองไม้กายสิทธิ์ชนิดนี้ในแถบฝั่งยุโรป มันถือว่าเป็นไม้ชั้นยอดของนักเรียนพ่อมดแม่มดโรงเรียนมะโฮโทะโคะโระ (Mahoutokoro) ประเทศญี่ปุ่น เป็นไม้กายสิทธิ์ที่หายากและให้พลังงานที่แปลกประหลาดสำหรับผู้ถือครองมัน หลายต่อหลายครั้งที่ผู้คนมักจะมองมันว่าเป็นเพียงไม้กายสิทธิ์สำหรับประดับตกแต่งเท่านั้น แต่หารู้ไม่ว่าไม้เชอร์รี (Cherry) มีความร้ายกาจและมันมีอำนาจอย่างร้ายแรงที่แท้จริง อย่างไรก็ตามแกนกลางของไม้กายสิทธิ์ชนิดนี้ค่อนข้างที่ที่จะเป็นปัญหา ผู้ถือครองใดที่ไม่มีความหนักแน่น มั่นคง ก็จะไม่มีสิทธิ์ถือครองมันได้.."
"ทั้งหมดเจ็ดแกลเลียน"
วิคตอเรียหยิบเงินในกระเป๋าเสื้อพร้อมทั้งยื่นให้แก่เขาด้วยรอยยิ้ม
"ขอปลอกใส่เพิ่มและชุดทำความสะอาดด้วยนะคะ"
เขาพยักหน้าพร้อมทั้งเดินหายลับเข้าไปด้านหลังร้านสักพัก เธอได้ยินเสียงบ่นพึมพัมอย่างจับใจความไม่ได้มาจากตัวของเขา ชายชราหยิบของมาวางไว้บนเคาเตอร์ ก่อนจะคิดเงินเพิ่ม
"ห้าแกลเลียนสำหรับปลอกใส่ไม้กายสิทธิ์เพื่อกันรอยขีดข่วนและชุดทำความสะอาด"
วิคตอเรียวางเงินเพิ่มก่อนจะยัดของทั้งหมดเก็บลงไปในกระเป๋าเสื้อ ซึ่งมีคาถาขยายพื้นที่และคาถาต้านแรงโน้มถ่วงอยู่ ทำให้ภายในกระเป๋าเสื้อไม่มีความหนักใดๆทั้งสิ้น
วิคตอเรียเดินวนกลับไปที่ร้านทไวล์ฟิตต์และแท็ตติง (Twilfitt and Tattings) เพื่อรับชุดสั่งตัดพิเศษจากทางร้าน ปรากฏว่าเมื่อเดินเข้ามาภายในร้าน มาดามคนสวยกำลังยืนต้อนรับลูกค้าอยู่ หล่อนเห็นว่าวิคตอเรียเดินมาวางแผ่นกระดาษไว้ที่เคาเตอร์ไม้ เธอจึงยิ้มให้แก่ลูกค้าอีกท่าน พร้อมทั้งเดินมาส่งชุดเสื้อคลุมทั้งหลาย ที่ถูกแพ็คไว้ในห่อกระดาษเป็นชั้นอย่างดี ค่อนข้างที่จะหลากหลายชุดและรวมด้วยหมวก
"ทั้งหมดยี่สิบแกลเลียนกับอีกห้าซิกเกิ้ลค่ะคุณเซลวิน"
เด็กสาววางเงินไว้บนเคาเตอร์ พร้อมกับค่อยๆเก็บชุดทั้งหมดไว้ในกระเป๋าเสื้อคลุม เนื่องจากเป็นโอกาสไม่มากนัก ที่เด็กสาวจะออกจากคฤหาสน์ เพราะเธอเป็นคนที่ค่อนข้างสันโดษ จึงไม่ชอบออกมาสังสรรค์เข้างานเลี้ยง หรือแม้กระทั่งจับจ่ายซื้อของ อย่างไรก็ตามวิคตอเรียตัดสินใจมานั่งเล่นที่ร้านกาแฟ(Cafà) ในย่านสงบแห่งหนึ่ง เด็กสาวเปิดเข้ามาในร้านก็พบกับเด็กหนุ่มผู้ใจดีคนหนึ่ง เขากำลังสาละวนกับการชงกาแฟ ซึ่งเธอทำเพียงแค่เดินไปสั่งกาแฟร้อน กับบิสกิตคุกกี้ ก่อนจะมานั่งอยู่ที่มุมอัพของร้าน โดยในมือถือตำราเล่มหนา ลวดลายหน้าตาแปลกประหลาด
"กาแฟและบิสกิตคุกกี้ได้แล้วครับ"
เด็กหนุ่มวางถาดไว้บนโต๊ะไม้สีขาวเนื้อดี ที่ถูกคลุมไปด้วยผ้าคลุมโต๊ะสีขาวสะอาดลวดลายชดช้อยงดงาม เขาค่อยๆยกถาดกาแฟมาวางไว้ตรงหน้าของวิคตอเรีย ตามมาด้วยบิสกิตคุกกี้ข้างๆกัน ภายในร้านประดับตกแต่งด้วยโต๊ะไม้ประปราย โดยรวมแล้วถูกแต่งเป็นโทนคลาสสิก ยุคเก่าแก่ซึ่งดูสวยงามสบายตาเป็นอย่างมาก อย่างไรก็ตามการตกแต่งแนวโมเดิลก็ไม่ได้แย่ ถึงจะเป็นแนวคิดของมักเกิ้ลที่ผู้วิเศษส่วนใหญ่มองว่าแปลก แต่วิคตอเรียมองแนวคิดนั้นว่าเรียบง่ายและหรูหรา เธอละความสนใจจากตำรา ก่อนจะยกแก้วกาแฟสีขาวเรียบๆขึ้นมาจิบ
ความหอมละมุนของกาแฟแผ่ซ่านไปทั่วทั้งโพรงปาก มันหอมละมุนราวกับถูกคั่วบดมาอย่างดี ยังไงร้านนี้ก็ดูจะถูกใจใครหลายคน ทำให้มีพ่อมดแม่มดจำนวนหนึ่ง เข้ามานั่งพูดคุยกันอย่างสนุกสนานภายในร้าน วิคตอเรียซึมซับบรรยากาศอันเงียบสงบแบบนี้ด้วยรอยยิ้มแสนหวาน ทั้งที่ตนก็ไม่ละสายตาไปจากตำรา เพียงแค่รอยยิ้มของเธอก็ทำให้ใครคนหนึ่งที่บังเอิญเดินผ่านหน้าร้าน มีความแปลกประหลาดผุดขึ้นมาในจิตใจ แม้กระทั่งการอ่านตำราว่าด้วยเรื่องการปรุงยาเล่มหนาแบบนั้น จะทำให้ใครมีความสุขด้วยอย่างนั้นหรือ? เธอรู้สึกราวกับว่ามีมีลมเย็นพัดผ่านตัว วิคตอเรียจึงเงยหน้าขึ้นจากตำราเล่มหนา จ้องมองไปยังที่มาของลมนั้น กลายเป็นดวงตาของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง สีดำมืดสนิทไร้ก้นบึ้งราวกับหุบเหวที่ไม่มีที่สิ้นสุด
:
:
.
* ข้อมูล
# ร้านทไวล์ฟิตต์และแท็ตติง (Twilfitt and Tattings)
ร้านเสื้อคลุมชั้นดี เป็นร้านขายเสื้อคลุมอีกร้านในตรอกไดแอกอน
# ร้านโอลลิแวนเดอร์ (Ollivanders)
ร้านขายไม้กายสิทธิ์ที่ดีที่สุด ด้วยความประณีตในการทำไม้กายสิทธิ์ของตระกูลโอลลิแวนเดอร์ นับตั้งแต่ 382 ปีก่อนคริสตกาล ไม้กายสิทธิ์นั้น เป็นสิ่งที่สำคัญมากๆ นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมคุณโอลลิแวนเดอร์ต้องวัดตัวคุณ และทดสอบเพื่อที่จะหาไม้ที่ดีที่สุดด้วยตัวของเขาเอง ในราคา 7 เกลเลียน
ความคิดเห็น