ตอนที่ 23 : Pls!★ Mr.mafia [23] : พลังแห่งรัก
Pls!★ Mr.mafia [23] : พลังแห่งรัก
“เฮือกกกกกก!! O_O”
ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาท่ามกลางความหวาดเสียวที่มีอยู่ในใจยังไม่หาย นี่..ฉันยังไม่ตายใช่ไหม เฮ้อ! โล่งอก นึกว่าตกมาตายซะแล้วU_U ฉันมองไปรอบๆ ก็ได้รู้ว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่บ้านนายหน้าเดียว ฉันเลือบไปเห็นมือหนักวางพาดเอวฉันไว้ หนอยๆๆ
“U_UzZZ”แต่พอเห็นนายหน้าเดียวหลับอยู่ มืออีกข้างก็หนุนหัวตัวเอง
“^^”เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ นี่ฉันยิ้มทำไมเนี่ย -3-
“UOUzZZ”แลดูจะเป็นคนขี้เซาไม่น้อยเลยนะ อากาศค่อนข้างหนาวนะเนี่ย อีตานี่ก็คงดูแลเราเหนื่อยมากจนผล็อยหลับไปสินะ งั้นฉันจะห่มผ้าให้ก็แล้ว
“อืม… แต้งกิ้วUOU”
“O_O”ยังไม่หลับอีกเหรอ
เช้านี้ฉันมมาโรงเรียนพร้อมๆกับนาฟต้า วันนี้อีตานี่ก็ดูแปลกๆ ดูร่าเริงผิดปกติ ฉันยืนดูอาการไอ้ตาบ้านี่อย่างห่างๆโดยมีมะนวยอยู่ข้างๆ ว่าแต่มะนวยจะเข้าแถวทั้งที่ใส่สูทผูกไทค์สีดำด้วยเนี่ยนะ เด่นไปรึเปล่า-O-
“เบิกบานจัง ^O^/”นาฟต้า
“มะนวยๆ ขอยาแก้ปวดหน่อยสิ-O-”
“คุณหนู ไม่สบายเหรอครับ?”มะนวยถาม
“ฉันปวดหัวเพราะเจ้านายมะนวยนั่นแหละ ดูเริงร่าตั้งแต่เช้าละ”ฉันยืนพิจารณาอาการของนาฟต้าอย่างห่างๆ ขอย้ำอย่างห่างๆ
“ฮ่าๆๆ ^O^ แล้วคุณหนูปวดหัวมากไหมครับ^^”
“-*-”
“คิ้วผูกกัน แสดงว่ามากใช่ไหมครับ^^”
“มันแบบ มึนจนอึนไปหมด /*O*\”
“ผมมีวิธีครับ รับรองหายเป็นปลิดทิ้งเลย^^”
“จริงเหรอมะนวย มาเลยๆฉันพร้อม”
“สักครู่นะครับเดี๋ยวจัดให้^^”
“อ่าๆ -..-”
“คุณชายครับทางนี้ครับ^^/”มะนวยเรียกกวักมือเรียกนาฟต้า
“มะนวยจะเรียก ไอ้บ้านั่นมาทำไม O[]O”
“ว่าไง มะนวย^^”
“คุณชายครับ #@%$&%$”มะนวยกระซิบข้างหูนาฟต้า ฉันพยายามเข้าไปฟังด้วยแต่ถูกนาฟต้าดันหน้าเอาไว้ ใจร้ายชะมัดTOT
“คุณหนูยูนิคปวดหัวครับ ช่วยคุณหนูหน่อยสิครับ คุณชาย^^”
“เอางั้นเลยเหรอมะนวย-O-”
“ตามที่ผมสอนเลยครับ^^”
“หือ! O_O”
“แม่หมูไม่สบายเหรอ^O^”
“ห๊า! O[]O”ไอ้บ้านี่พูดออดอ้อน แล้งยังมาทำหน้าเด็กแอ๊บแบ๊วใส่อีกด้วย ผีอาม่าเข้าสิงแน่ๆ
“แม่หมูๆ เป็นอะไรบอกพ่อหมูได้นะ^O^”
“ปวดหัวหนักกว่าเดิมอีก /(_ _)\”ฉันเอามือกุมหัวเอาไว้
“เดี๋ยวพ่อหมูจะรักษาให้นะ^^”
“/(_ _)\”
ฉันกำลังกุมหัวก้มหน้า อยู่ๆนาฟต้ากับจับฉันเงยหน้าขึ้นมา แล้วยื่นมือมาจับที่แก้มฉัน จะทำอะไรของมันอีกฟะเนี่ยO[]O
“โอมมมม ด้วยพลังแห่งรักที่ข้ามีนั้น ของให้นางอันเป็นที่รักจงสบายดีเถิด!”
“=[]=!!!”
“เพี้ยง!”มีเป่าลมใส่หน้าด้วย ให้มันได้อย่างงี้สิ
“มีอะไรต่ออีกไหม-*-”ฉันถาม
“เดี๋ยวๆ ลงอาคมก่อน”นาฟต้าหลบตา เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรสักอย่าง
“ห๊ะ! O[]O”
“จุ๊บ!”
“O/////O”ลงอาคมด้วยการจูบปากเนี่ยนะ ศิษย์สำนักไหนฟ่ะTOT
“ทีนี้ หายปวดหัวรึยัง^^”
“-[]-”<<<ยูนิคอึ้งอยู่
“ดูเหมือนจะยังไม่หาย เดี๋ยวขอลองอีกที โอม…”
“-[]-”
“จุ๊บ!”
“-[]-!!!”
“มะนวยทำไงดี ยัยนี่แข็งทื่อไปเลย –O-”
“ฮ่าๆๆๆ^O^”มะนวยดูจะสนุกสนานกับเหตุการณ์ตรงหน้าซะเหลือเกิน
Quantum Talk:
ผมกำลังยุ่งๆกับการเคลียร์งานของโรงเรียน เพราะไอ้เพื่อนสุดที่รักของผมดันมึนทำเป็นหลับไม่ยอมตื่นมาช่วยงานผมสักที ตอนนี้ผมได้แต่วุ่นกับเอกสารกองโตตรงหน้า เข้าแถวตอนเช้าก็ไม่ได้ไป ยูนิคก็ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง เล่นกระดกเหล้ารวดเดียวขนาดนั้นไม่แฮงค์ก็ให้มันรู้ไป-O- แต่ที่น่าเป็นห่วงที่สุด คือ เมื่อวานนี้ไอ้เจ้าบ้านั่นดันมาชิงตัวยูนิคไปซะงั้น เล่นเอาหงุดหงิดเหมือนกันแฮะ
“เมื่อไหร่จะเสร็จเนี่ย -*-”พอบ่นออกมา สายตาผมดันเหลือบไปเห็นยูนิคเดินผ่านหน้าห้องเรียนของผมพอดี จะรออะไรจริงไหม รีบเข้าไปทักดีกว่า ^O^
ผมรีบกระโจนตัวออกไปนอกห้อง
“ยูนิค!^O^/”
“…”แปลกจัง ทำไมยูนิคถึงไม่ยอมหันมานะ
“ยูนิค! ยูนิค!” อ๊ะ! หันมาแล้ว^^
“หืม… =O=”
“เป็นอะไรไปเนี่ย -*-”ทำไมยูนิคทำหน้าเหมือนกะคนเพิ่งเจอผีมา
“อืม… =_=”
“ไอ้นั่นมันทำอะไรเธอรึไง”
“เอ๋… -..-”ยูนิคสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย ดูเหม่อลอยยังไงพิกล ต้องเกิดอะไรขึ้นกับเธอแน่ๆ
“เฮ้! ยูนิค! ยูนิค! ได้ยินพี่ไหม ฮัลโหล มีใครอยู่ในยูนิคไหม!”ผมพยายามตะโกนเรียกสติเธอกลับคืน
“อ้อ! พี่ควอนตัมเหรอ มีอะไร –[]-”
“ไปโดนอะไรมาก ถึงเป็นแบบนี้-*-”
“โดน… โดน… เฮ้อ! =O=”
“-*-???”
“หนูโดนอาคมมา=_=”
“-*-?!?!”
“ด้วยพลังแห่งรัก =O=”
“=[]=”แล้วยูนิคก็เดินจากผมไป อะไรกัน อาคม! ทุกคนบ้าหรือว่าผมปกติดีอยู่คนเดียว ไม่ได้การละผมต้องถามเธอให้รู้เรื่อง ผมรีบคว้าข้อมือเธอเอาไว้ ยูนิคหันหน้ามาทางผมอีกครั้ง
“เดี๋ยวก่อนยูนิค ไปโดนมายังไง”
“ก็ แบบ ปวดหัว โอ๊ยๆๆ แล้วมะนวยก็อยู่ๆ ไอ้หน้าเดียว มันกระซิบกัน ซุบซิบๆ หลังจากนั้นก็โอม…”
“-*-???”ผมจับใจความที่ยูนิคพูดไม่ได้เลยสักประโยค
“แล้วก็มันก็มาเพี้ยง! เพี้ยง! แบบนี้ พู่! พู่! –{}-” เยี่ยมไปเลย เธอเป่าลมใส่ผมด้วย-_-
“แล้วไงต่อ-_-”
“แล้วก็ลงอาคม จุ๊บๆๆ”
“ห๊ะ O_O”
“แบบว่ามันมาจุ๊บๆๆเนี่ย”
“ยังไงนะ-O-”
“จุ๊บๆๆ -3-”
“แบบไหน -*-”
“แบบนี้ไง”เธอมาประกบริมฝีปากเธอลงบนปากผมอย่างไม่ทันตั้งตัว
“แบบว่าตั้งหลายครั้งนะ พี่ควอนตัม ไปละนะๆๆๆ ทำไมฉันต้องนะ หลายครั้งด้วย แล้วนี่ฉันไม่อยู่ทำไมตรงนี้ นี่มันห้องอะไรเนี่ย โอ๊ย! งงไปหมดแล้ว แล้วนี่อะไรกันเนี่ย……”แล้วยูนิคก็เดินบ่น จากผมไปอีกครั้ง
“O////O”ทิ้งให้ผมยืนอึ้งอยู่คนเดียว
ณ ห้องเรียน
“ครูว่าพวกเราย้ายโรงเรียนด้วยกันเถอะ TOT”
“ฮือๆๆ” เสียงคร่ำครวญของคุณครูและบรรดาเพื่อนร่วมห้องต่างพากันหวาดระแวง กับสิ่งมีชีวิตสองคนที่นั่งอยู่ท้ายห้อง ด้านยูนิคยังคงไม่สติกับอาคมของนาฟต้า หน้าตาเหม่อลอยอย่างเห็นได้ชัด ส่วนนาฟต้าก็นั่งทำงานอดิเรกอยู่ นั่นก็คือ การขัดปืน!!! หัวเราะหึหึในลำคอซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างพวกโรคจิตไม่ปาน นอกจากสิ่งมีชีวิตสองตัวนี้แล้วคนอื่นๆภายในห้องต่างพากันกรูมาอยู่กันอยู่หน้าห้องพร้อมกับน้ำตาที่รินออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
“หึหึ…”เสียงนาฟต้าหัวเราขึ้นอีกแล้ว
“ฮืออออออๆๆๆๆๆๆ”พวกนักเรียนและคุณครูชีวะเจ้าประจำต่างพากันโอบกอด
“เหอๆๆ -..-”ยูนิคก็ยังคงติดอยู่ในภวังค์อะไรสักอย่าง
“แม่งสยองพอๆกันเลยTOT”หนึ่งในบรรดาสิ่งมีชีวิตหน้าห้องพูดออกมา
“-*-”ทำเอาหน้านาฟต้าหน้านิ่วคิ้วขมวด
“ทุกคนครูตัดสินใจแล้วเราย้ายไปเรียนกันที่โรงอาหารกันเถอะ!”สิ้นเสียงครูชีวะ ทุกคนต่างพากันวิ่งออกมาจากห้องประดุจดั่งการปล่อยตัวนักกีฬามาราธอน
“เอ๋… อ้าว ไปไหนกันหมด”ยูนิคที่เพิ่งเหมือนจะรู้ว่าไม่มีใครอยู่ในห้องนอกจากตัวเองและนาฟต้า
[เมื่อยัยนางเอกของเราได้สติ หมดหน้าที่ของwriterเนอะ]
“ฉันจะฆ่ามัน –O-”นาฟต้าพูดพร้อมชูปืนในมือขึ้นมา
“เดี๋ยวๆ นายจะทำอะไร O_O”
“ฉันจะฆ่ามัน อยากจะเหยียบๆๆๆๆๆ หึย!”เป็นอะไรของมันหว๊า
“ประสาทรึเปล่าเนี่ย -*-”
“ฉันจะไปเด็ดหัวไอ้ชู้!!”
“อ้อจ๊ะ^^”ชู้ เอ๊ะ! นาฟต้ามีเมียแล้วเหรอ… ก็ไม่ แต่เอ๊ะ! ฉันเป็นเมียไอ้บ้านี่อยู่นี่ ชู้… คุ้นๆแหะ ฉันเป็นภรรยานาฟต้า ชู้ที่ว่า… พี่ควอนตัม!!!!!!!
“ใจเย็นๆนะที่รัก ไปฆ่าพี่ควอนตัมไม่ได้นะ*O*”ฉันรั้งนาฟต้าไว้
“ทำไม-*-”หน้าตาหมอนี่บูดบึ้งขึ้นทันตาเห็น
“เขาเป็นคนดีนะ อีกอย่างก็ไม่ได้ทำอะไรไม่ดีต่อแม่หมูเลย…^^”เอาวะ ยิ้มสู้มาเฟีย
“-*-”
“ใช่ไหม TOT”
“คงต้องเพิ่มปืนอีกสักกระบอก-*-”ว่าแล้วนาฟต้าก็คว้าปืนที่แนบอยู่ด้านหลังกางเกงของตน
“ไม่นะ TTOTT”
“กระวกกระวายใจมากเลยใช่ไหม”
“อย่าทำพี่ควอนตัมนะ ได้โปรด*O*”
“ถึงขั้นขอร้องแทนกันงั้นเหรอ…”นาฟต้าทำท่าครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง
“ฉันจะใช้ดาบเลเซอร์ ฟันหัวมัน!!!!!!!!” อ๊ะจ๊ากกกกกกก! O[]O
“นาฟต้า นายบ้าไปแล้วรึไง >O<”
“งั้น ฉันจะให้มันดมก๊าซไข่เน่าจนกว่ามันจะตาย-*-”ฟังแล้วดูเหมือนว่าวิธีนี้จะทรมานสุดๆ U_U
“ถ้านายมีปัญหาทางสุขภาพจิต ปรึกษาจิตแพทย์ได้นะ -[]-”
“ฉันควรจะฆ่าเธอตายตามมันไปด้วยดีไหม…”นาฟต้าพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก มันทำให้ฉันก้าวห่างจากนาฟต้าโดยอัตโนมัติ
“กลัวฉันเหรอ?...”แล้วน้ำเสียงเขาก็แปรเป็นเศร้าสร้อย
“ทำไมมีหลายอารมณ์จังฟร่ะ T[]T”
“ความจริงฉันเป็นคนอารมณ์ดีนะ –O-” เขาพูดพร้อมวางปืนลงบนโต๊ะนักเรียน
“เอ่อ! ดีๆๆ อารมณ์ดี O_O”ฉันที่เห็นนาฟต้าวางปืนลง คงสงบอารมณ์ได้มากขึ้นสินะ
“ใช่ๆ เป็นคนที่อารมณ์ดี^^”นาฟต้าพูดเสร็จ ก็ล้มไปหยิบอะไรบางอย่างในกระเป๋าออกมา วัตถุแท่งยาวคลับคลายเหมือนเห็นในหนังบ่อยๆ
“\O[]O/!!!!!!!!!!!!!” ปืนอาก้า
“แต่ตอนนี้ฉันอารมณ์ไม่ดี!!!!!!!!”
“นายจะถือปืนเล่นในโรงเรียนไม่ได้นะ ไอ้บ้า /O[]O\”
“ฉันพร้อมฆ่าคนละ-*-”
“ใคร??”
“ไอ้ - ควอน - ตัม!”
“ยูนิค! ยูนิค! ^^”เสียงคนเรียกฉันจากน้องห้อง ทันทีที่ฉันเพ่งเล็งก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นเจ้าพี่ชายตัวเดียว กระโดดโหยงเหยงไปๆมาๆระหว่างประตูหน้า-หลังห้อง (ด้านนอกห้องนะจ้ะ) ไม่เหนื่อยรึไง-o-
“พี่ มาทำอะไรที่นี่ตอนนี้อันตรายมาก ไปซะๆ”
“พี่เล่นเกมส์กันกับเพื่อนๆ… เล่นสนุกมาก… คนแพ้จะถูกลงโทษ…”
“อะไรของแกเนี่ย พี่ฟอร์ ไม่ต้องโดดไปมาได้ไหม ฟังไม่รู้เรื่อง แล้วระหว่างที่พี่โดดผ่านหน้าห้องไปหลังห้องเนี่ย พี่ทำเพื่ออะไรห๊ะ-^-”
“ก็… คนมัน ตื่นเต้นนี่น่า”
“แมร่งเดี๋ยวยิงให้หยุดเลยดีไหม –O-” นาฟต้าทำท่าเล็ง
“นั่นพี่ชายฉันนะ –O-”
“หยุดๆ อยู่ตรงนั้น แล้วไม่ต้องเข้ามาในห้องนะ พูดมามีอะไร พวกพี่เล่นเกมส์แล้วมาเกี่ยวอะไรกับหนูด้วย?”
“คืองี้ คนที่แพ้จะต้องทำตามคนที่ชนะ คือ พี่ชนะ งุงิๆๆๆๆๆ>.<” ฉันน่าจะปล่อยให้นาฟต้ายิงพี่ชายฉันไปซะ-*-
“ถ้ายังไม่เลิกงุงิๆ จะไปถีบพี่ถึงที่แน่ -O-”ฉันพูด
“แล้ว ควอนตัมแพ้^^ พี่เลยสั่งให้ควอนตัมมาบอกรัก เธอนะ น้องรัก มาเร็วๆๆๆ ควอนตัม รีบย้ายก้นมาเลยนะ^3^” พี่ฟอร์มิคกวักมือเรียกพี่ควอนตัม ที่ตอนนี้ยังไม่เห็นตัว เวรแล้วไหมละพี่ตู หาเรื่องใส่ตัวเองแท้ๆ ฉันค่อยๆเลือบมองปฏิกิริยาของนาฟต้า เขาก้มหน้าหัวเราะเบาๆ เออ… สงสัยฉันต้องจองวัดให้พี่ฉันแล้วละT^T
“ออกมานะไอ้ควอน แก้ปอดดแหกเรอะ?? O.o”
“จะยิงละนะ ^^” นาฟต้าพูดพร้อม ถือปืนในท่าเตรียมยิง
“เดี๋ยวๆ เปลี่ยนจากเจ้านี่ เป็นสองกระบอกน้อยๆอันเดิมแทนได้ไหม *O*”
“ไอ้ควอน มาแล้วๆ มายืนตรงนี้เลย”พี่ฟอร์มิคที่จับไหล่พี่ควอนตัมให้ยืนอยู่หน้าตัวเอง
“พี่จ๋า พี่ไม่เห็นอะไรที่มันไม่น่าพิสมัยไหมจ๊ะ ^_^”ฉันใบ้ขนาดนี้น่าจะต้องเห็นอาวุธในมือนาฟต้าบ้างละ
“มีอะไรเหรอยูนิค ไอ้ควอนอยู่เฉยๆได้ไหมว่ะ ล็อคมันซะเลยนี่”ฟอร์มิคจับมือควอนตัมไขว้หลัง
“โอ๊ะ โอ๊ย ไอ้ฟอร์มิคมันเจ็บนะเฟ้ย”ควอนตัมพยายามดิ้นให้หลุดออกจากการจับกุมของฟอร์มิค
“พี่ๆจ๊ะ ถ้ายังไม่อยากถึงแก่ความตาย กรุณาย้ายบั้นท้ายน้อยๆออกบริเวณนี้โดยด่วนนะเจ้าคะ-*-”
“ล็อคเป้าหมายให้ด้วยเรื่องนี้ต้องขอบใจ พี่ชายเธอนะคุณเมียจะได้ยิงง่ายๆหน่อยๆ”นาฟต้ากำลังจะเงื้อปืนขึ้นเล็ง
“ใจเย็นนะ คุณสามี พี่ๆเค้าแค่ล้อฉัน” ผมนี่แทบกดปืนลงไม่ทันเลยครับ
“แค่ล้อ -*-” ดูเหมือนอีตานี่จะไม่เชื่อ ต้องพิ่มความน่าเชื่อถือสินะ
“งะงะ เล่นกันบ่อยๆออก^O^”
“บ่อยๆ งั้นเรอะ -*-”เหมือนฉันยิ่งพูดยิ่งบรรยากาศมาคุแหะ
“โอ๊ย เล่นเป็นประจำ”
“หึหึ เล่นเป็นประจำซะด้วย”โอ้วววววว บรรยากาศน่ากลัวยิ่งกว่าเกมล่าท่าผีอีก หรือต้องทำให้ดูน่าเชื่อถือขึ้นยิ่งกว่าเดิม
“ปกติดีออกนะที่รัก^O^”
“มัน-ไม่-ปกติ”
“ไอ้พี่ 2 ตัวหน้าห้องนั่นนะ วิ่งด่วน TOT” ฉันตะโกนไปบอกพี่สองคนนั่นหน้าห้อง
“ห๊ะ หา อะไรนะ ไม่ได้ยิน”ฉันคงไม่ได้แคะขี้หูให้พี่ชายตัวเองมานานซินะ
“หนีไปซะTOT”
“รอแป๊ปนะที่รัก ขอเลือกอาวุธที่เหมาะสมแบบปกติก่อนนะ”ซวยแล้วววววว นาฟต้ากำลังก้มลงคว้าหาของในกระเป๋าอยู่
“พวกพี่นี่ไม่สังเกตอะไรเลยรึไง” ฉันพยายามชี้ไปทางนาฟต้า ที่ก้มตัวค้นหาอะไรบางอย่าง
“ฉันไม่เห็นอะไรเลย ไอ้ควอนแกนี่มันดุ๊กดิ๊กชะมัด”พี่ฟอร์มิค ขยับเข้ามายังในห้อง พยายามมองเพ่งเล็งมายังสิ่งที่ฉันพยายามบอกว่าผิดปกติ
“ไปนะ เข้ามาทำไม” นี่พี่ชายฉันสับสนคำว่าไป กับ มาใช่ไหม จะส่งกับเรียนใหม่เลยนี่Y_Y
“ก็ไม่เห็นมีอะไรเลยนี่”พี่ฟอร์มิคกับควอนตัมก็ลากถูกันเข้ามาใกล้ฉันกับนาฟต้าเรื่อยๆ
“โอ๊ย ไปๆๆ รีบๆ”
“ไหนๆ ก็ไม่เห็นมีอะไร”ระยะ 1 เมตร
“ไปๆ ออกไปนะ เดี๋ยวเอาไว้ไปเล่นที่บ้านก็ได้นะพี่ฟอร์มิค”
“เนี่ยก็ไม่เห็นมีอะไรเลย” ระยะ ห่าง1 ช่วงโต๊ะ
“ไอ้ฟอร์ กูไม่สนุกกับมึงด้วยนะ”
“แกพูดออกจะบ่อย พูดไปเลย ไม่กระดากปากแกมากนักหรอก”
“แกนี่มันนนนน”
“พี่ ทั้งสองออกไปก่อนนะ ได้โปรด” ระยะห่าง ณ ตอนนี้ที่วัดได้จากสายตา 1 ช่วงไม้บรรทัด เข้ามาใกล้ความตายจริงๆพี่ชายใครวะ -*-
“รีบๆพูดจะได้รีบๆกลับห้อง”ไอ้พี่นี่ก็ยังจะคะยั้นคะยอพี่ควอนตัมอีก
“พูดเสร็จกลับเลยนะ” ตกลงกันสองคนนี่ เช็คสภาพแวดล้อมด้วย จะตายไม่รู้ตัวนะพี่ๆ-o-
“เออ เสร็จละกลับจะอยู่ทำลูกกันรึไงเล่า-[]-”
“หรือว่าจะอยู่ใต้โต๊ะนะ” เสียงนาฟต้าบ่นพึมพำ ตอนนี้แถบจะเอาหัวมุดใต้โต๊ะเพื่อหาของอยู่
“ยูนิคขา”พี่ควอนตัมขานขึ้น
“คะ อุ๊บ”รับขานแบบไม่รู้ตัว นาฟต้า หยุดการค้นหาโดยทันที
“เลิฟ เลิฟ”
“-/////////////////-”ในขณะเดียวกับพี่ควอนตัมพูดออกมา นาฟต้าก็คว้าวัตถุกระบอกสีดำขลับออกมาจากใต้โต๊ะ ขึ้นมาจ่อที่หัวควอนตัม
“แหมพอดีเลยนะ ฮ่าๆๆ ^O^” ผู้ชายคนนี้ไปเอาความร่าเริงแบบน่ากลัวเช่นนี้มาจากไหนนะ
“ทีนี้เห็นละยัง ละคุณพี่ชายที่น่าของฉัน^^”
“เต็มสองตาเลยจ๊ะTT_TT”
“คงไม่ใช่ของจริงหรอกเนอะ นาฟต้า” ฉันค่อยเอามือ หันปากกระบอกปีที่อื่น
ปัง!
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก \o[]o/” ฟอร์มิคกระโดดเกาะนึบควอนตัม
“เปล่า ของจริง^^”นาฟต้าตอบด้วยเสียงหนักแน่น
“ขอนะ อันนั้นนะ อันตรายจะตาย”ฉันค่อยๆขยับมือไปคว้าปืนที่นาฟต้าถืออยู่
“ก็อันตรายนะสิจ๊ะ คุณเมีย^3^”
ปัง!
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก” นาฟต้ายิงลงบนพื้น พื้นควอนตัมหลบเท้าเกือบไม่ทัน
“ไอ้บ้าฟอร์ หากแกยังขืนเกาะฉันแน่นอย่างนี้มีหวังเราสอง คนต้องตายแน่”
“ให้ทำไงละเฟ้ย ขามันก้าวไม่ออกเลยเนี่ย”
ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก T[]T”เหมือนพี่ควอนตัมต้องกระโดดเต้นโหยงเหยงหลบกระสุนพิฆาตนาฟต้า โดยมีเพื่อนชายฉันเป็นตัวถ่วงชีวิตเกาะอยู่ตัวนึง นอกจากจะไม่ทำประโยชน์ยังสร้างภาระให้เขาอีกนะพี่ฉัน ปวดหัวกับมันจริง-*-
“มึงลงจากตัวกูเดี๋ยวนี้เลยนะ ไอ้เพื่อนเลว ไอ้เพื่อนชั่ว”ควอนตัมพยายามสะบัดตัวฟอร์มิคออก
“ไม่ ฉี่จะราดแล้วววววว”
ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก T[]T
ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก T[]T
“เพื่อนตัวเพื่อนหนักมากนะรู้ไหม”ควอนตัมถาม
“รู้เซ่”ฟอร์มิคตอบ
“นาฟต้าหยุดนะ พอแล้วๆ” ฉันรีบห้ามก่อนที่พื้นจะพรุนมากไปกว่านี้ นี่จะปรุโปร่งอยู่แล้ว
“อะไรนะ ยูนิคเล็ง ให้ สูง อีก อ้อ ได้จ้าที่รัก^_^”
“อ๊ากกกกกกกกกกก”พี่ชายฉันคงเก่งแต่แผดเสียงโวยวายสินะ =_=
ควอนตัมจับฟอร์มิคขึ้นมาอุ้ม
“เฮ้ยเพื่อน เหมือนในหนังเกาหลีเลย นี่แกคงไม่ได้คิดไรกับฉันชิมิเค๊อะ -3-”ฟอร์มิคทำหน้าเย้ายวนใส่ควอนตัม
“ไอ้บ้านี่ ยังมีเวลาจะมาคิดเรื่องพวกนี้อีก=[]=”
“ปืนมันไม่ถึงใจ ขอเปลี่ยนเป็นเจ้านี้แทนละกัน จะได้แทงทีทะลุถึงหัวใจเลย หึหึๆๆๆๆๆ”นาฟต้าหัวเราะในลำคอย่างต่อเนื่องในขณะที่กำลังชักดาบซามูไรออกจากฟัก
“พี่ควอนวิ่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง O_o”
“ตายมันให้หมด ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก” นาฟต้ารีบเร่งฝีเท้าตามควอนตัมที่ออกตัวไปล่วงหน้าแล้ว
“ใจเย็นเว้ยยยยย ใจชุ่มๆกันนะ ทุกคนนนนนนนนนนนนนนน”ฉันก็รีบวิ่งออกตามไปติดๆ
“ไอ้ควอนรีบๆหน่อยซิวะ ”
“แกก็ลงมาวิ่งดิวะ ตัวแกก็เบาซะทีไหน”
“ไม่เอาT^T” ฉันไม่ได้เป็นห่วงพี่ชายฉันเลย ตอนนี้ที่น่าเป็นห่วงที่สุดคือ พี่ควอนตัมที่ไหนจะต้องอุ้มพี่ฟอร์มิคยังจะต้องวิ่งหนีคมดาบของนาฟต้าอีก ชาติก่อนไปทำอะไรไว้กับนาฟต้ารึเปล่านะดูทรมาน มหากรรมกันจริงๆ
“ไอ้พี่ฟอร์ เป็นเพราะพี่คนเดียว ฉันต้องมาเหนื่อยวิ่งตามมาด้วยเนี่ย-O-”
“แล้วเธอจะวิ่งมาทำไมเล่า ห๊า-[]-”
“นาฟต้า จ้วงมันทีไอ้พี่ชายนรกนั่นนะ”
“ตายยยยยย กันให้หมดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ย๊ากกกกกกกกกกกกกกก”
“อ๊ากกกกกกกกก ไอ้ควอน รีบๆ ฮึย ฮึย ฮึยๆๆ”
“ไม่ใช่ควายนะเฟ้ยยยยยย”พี่ควอนแถบจะพุ่งตัวลงบันได้อย่างรวดเร็ว ลงไปยังชั้นล่างของตึกเรียน โอ้ย โอ้ย นี่ว่าฉันเหนื่อยกับการวิ่งตามเจ้าพวกนี้เหลือเกิน อย่างกินยาชูกำลังกันมา
“นี่พวกเธอวิ่งอะไรกัน นี่มันตึกเรียนนะ หยุดเดี๋ยวนี้นะ” นั่นมันครูใหญ่หัวใสมุ้งมิ้งนี่น่า ยุ่งแล้วซิo_O
“หลีกครับ ครูใหญ่”พี่ควอนเตือนครูใหญ่ที่ยืนขวางทางด้านหน้า
“อาจารย์คะ หลบคะๆ”ฉันตะโกนบอกอาจารย์ใหญ่ที่เหมือนพยายามจะขวางทางพี่ควอนอยู่
“ขอโทษนะครับ ผมห่วงชีวิตของตัวเองมากกว่าครับ”เสียงจากพี่ฟอร์ที่อยู่ในวงแขนพี่ควอนตัม
“ไม่หลีก งั้นดีเลยครับ ช่วยเป็นโล่ทีครับ”พี่ควอนผลักครูใหญ่เข้าไปยังนาฟต้าที่ไล่ตามหลังมา
“เออ ครูว่าสิ่งของในมือเธอไม่ค่อยเหมาะสมนะ นักเรียน” ในช่วงที่ครูใหญ่กำลังเจรจากับนาฟต้าอยู่ พี่ควอนตัมก็ปล่อยพี่ฟอร์มิคลง ดูเหมือนจะอ่อนล้าและหมดแรงเป็นอย่างมาก
“แฮ่ก ๆ แฮ่กๆ”
“โห พี่หอบอย่างกะวิ่งเองเลยนะ”ฉันแซวพี่ฟอร์มิคที่ดูเหนื่อยหอบยิ่งกว่าพี่ควอนตัมที่ทั้งอุ้มและวิ่งมาเสียอีก
“จะฟันละน้า หลบครับ ครู”
“โอ้ ไม่ ไม่นะ นักเรียนไม่ดีงามอย่างยิ่ง”
“ครูไม่หลบไม่เป็นไร ขอแค่ดาบผมฟันถึงชู้นั่นก็พอแล้วครับ” พี่ควอนตัมจับตัวครูใหญ่เอาไว้ป้องกันส่วนพี่ฟอร์มิคก็กอดเอวพี่ควอนตัมอยู่ด้านหลังอีกที นี่เล่นแม่งูเอ๋ยกันใช่ไหม
“ห๊ะ หมายความว่านายจะฟันหัวครูไปด้วยเหรอ”ฉันท้วงนาฟต้า ที่ดูมุ่งหมายต่อเป้าหมายหลังครูใหญ่เหลือเกิน
“หึหึ”
“หัวเราะแบบนี้หมายความว่ายังไงนักเรียนT_T”
“ครูใหญ่ครับ ไว้ผมอนุสรณ์ความทรงจำนะครับ”เสียงตะโกนไล่หลังจากพี่ฟอร์มิค
ฟ้าว!
นาฟต้าตะวัดปลายดาบไป แต่ทุกคนย่อตัวเก็บศีระษะได้ทันท่วงที
“อ๊ากกกกกกกกกก วิกผมฉันนนนนนน”
ฟ้าววววว
นาฟต้าฟันดาบลงตรงกลาง แต่ทุกคนก็สามารถกระโดดดึ๋งหลบมายังด้านซ้ายอย่างปลอดภัย โอ๊ยยยย เอาซะตัวฉันลุ้นไปด้วย
“ครูใหญ่คะ กางเกงขาดคะ”กางเกงเป็นรอยขาดจากคมดาบซามูไร แหมขาดแบบตรงเป่าแป๊ะเลยนะ คิๆ-///-
“ฮือๆ หมด หมดกัน เธอสองคนไปเล่นกันที่อื่นเถอะนะ ฉันจะไม่เอาความ ไม่ลงทัณฑ์บนในเรื่องที่เกิดขึ้นY_Y”
“ครับบบบบบบบ/ครับบบบบบบ” แล้วทั้งสองก็ใส่เกียร์หมาวิ่งออกไป
“หยุด นะ มาให้ฟันหัวซะดีๆ”นาฟต้าออกตัวตามทั้งสองคน นี่อย่าบอกนะว่าฉันต้องวิ่งอีก
“นาฟต้าหยุดเถอะ ฉันเหนื่อยจะแย่แล้วววววววว”
“ฉันหยุดไม่ได้”
“ทำไมมมมม ใจเย็นๆ คุยกันก่อนซิ”
“พอเห็นเธอกับมัน ฉันหยุดคิดเรื่องเธอสองคนไม่ได้”
“….”
“มันหงุดหงิดเป็นบ้าเลยเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย มาให้สับซะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ” ไม่รู้ว่าฉันจิตฉันผิดปรกคิรึเปล่ารู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก หัวใจเต้นตึกตักที่ไม่ได้มาจากการเหนื่อยหอบ เลือดสูบฉีดขึ้นใบหน้า เอ๊ะ! รู้สึกหน้าร้อนผ่าว เป็นอะไรเนี่ย T^T
“ใครจะโง่หยุดละวะ”พี่ฟอร์
“เดี๋ยวๆ ขอหยุดก่อนได้ไหมเหนื่อยนะ”ฉันพูดขึ้น จะไม่ไหวแล้วเหนื่อยก็เหนื่อยใจก็สั่นไม่หยุดเลย
“เฮ้ ยูนิคขอหยุดพักก่อน”นาฟต้าตะโกนเชิงถามไปยังพี่ควอนตัม
“อ้อ ได้ๆ”พี่ควอนรีบเบรกทันที
“หยุดให้มันทำหมูสับเหรอวะไอ้ควอน”พี่ฟอร์มิคที่ไม่มีทีท่าจะหยุดวิ่ง พี่ควอนตัมจึงได้คว้าคอเสื้อพี่ฟอร์มิคที่กำลังจะวิ่งผ่านหน้าไป
“แฮ่กๆ ๆๆๆ”เสียงหายใจหอบถี่ดังขึ้นระงมจากเราทั้งสี่ พอรู้ตัวอีกทีตอนนี้พวกเราอยู่ใจกลางโรงอาหารแล้ว
“โอ๊ยยยยยยย ฉันว่าฉันหนีมาไกลแล้วนะ นี่ยังตามมาหลอกหลอนอีกเหรอ”นั่นมันคุณครูกับเพื่อนในห้อง ทุกคนมาทำอะไรกันที่นี่ –[]-
“หนูว่าเราน่าจะกลับไปเรียนที่เดิมกันนะคะ”หนึ่งในกลุ่มนักเรียนพูดขึ้น
“ทุกคนเราย้ายกลับไปเรียนที่ห้องกันเถอะ”ทุกคนพยายามเก็บสิ่งของคนตัวเองอย่าเงียบๆ
“ใครขยับ พี่จะหั่นมาให้เรียบเลย”เหมือนนาฟต้าร่ายเวทมนต์ ทุกคนหยุดการเคลื่อนไหว แช่แข็งตัวเองไปเรียบร้อย หมอนี่เจ๋งดี*O*
“นาฟต้า!” ฉันรีบหันไปมองต้นเสียงที่เรียกชื่อนายหน้าเดียวออกมา
…ทำไมฉันเห็นผู้หญิงคนนี้แล้วรู้สึกเหมือนความสุขเมื่อกี้จะหายไป
“ตัวจริงเขามาหานู้นละ ไปคุยกันเถอะ”ฉันเดินเข้าไปหานาฟต้า ที่มองไปยังมารีนอยู่
“ยูนิค…”
“อะไรกันจ้างฉันมาเพราะเขาไม่ใช่เหรอ”
“ไม่บอกฉันก็รู้ มันหน้าที่ฉันนี่ ไปเถอะ” ทำไมฉันไล่เขาไปหามารีน ทั้งที่จริงอยากให้เขายืนอยู่ตรงนี้ไม่ต้องสนใจผู้หญิงคนนั่นเลยด้วยซ้ำ นาฟต้าเดินออกไปหามารีนที่รออยู่ แล้วสองคนนั้นก็หายลับไป
“ขอโทษนะทุกคน กลับไปเรียนเถอะ เร็วๆๆๆ เก็บนี่ด้วยอย่าลืมนะ คุณครูพาทุกคนขึ้นห้องด้วยนะคะ” ฉันรีบไล่ทุกคนเพื่อนร่วมห้องทุกคนกลับไปเข้าห้อง พยายามช่วยคนนู้นคนนี่เก็บของ ลงกระเป๋า ทักโบก ทั้งผลักให้รีบออกไป จนคนสุดท้ายก้าวออกไปจากโรงอาหาร
สายตาฉันเริ่มพร่ามัว หรือเพราะฉันจะสายตาสั้นขึ้นอีกนะ??
“ร้องไห้เพราะใคร?”เสียงทุ้มต่ำดังมาจากด้านหลังฉัน ฉันกลับตัวไปดูว่าเป็นใครทั้งที่คิดว่าในนี้ไม่มีใครแล้วซะอีก
“พี่ควอนตัม”
“ไร้สาระ คิดจะเสียน้ำตากับคนงี่เง่าแบบนั้นเหรอ ยูนิค”
“ขอโทษคะ หนูก็ไม่รู้ ว่าเป็นอะไร ทำไมมันเป็นอย่างนี้ โธ่เว้ยยย น้ำตาบ้าก็หยุดซะทีสิ”
ควอนตัมกอดฉันอย่างแน่น ฉันได้แต่เอาร้องไห้อย่างหนักไม่รับรู้ว่าความแน่นของวงกอดของพี่ควอนตัมที่รัดฉันขึ้นเรื่อยๆเลย ทำไม ในหัวฉันเห็นแต่ภาพคนคนนั้นเดินจากไปละ…
ทำไมหัวใจที่เต้นระรัวเมื่อกี้เหมือนถูกมนต์สะกดให้แช่แข็งไว้ละ…
นี่ นาย ทำมันให้เต้นถี่แล้ว หยุดมันลง เหรอนาฟต้า
Pls!★FOLLOW ME Mr.mafia {Next CHAPTER[24]}
โปรดติดตามตอนต่อไป
1 comment = 1ล้านกำลังใจ
เม้นให้สัญญาจะไม่ดองT^T
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
*** สนุกมาก ฮาทุกตอน อัพต่อๆ ***
ชอบไรเ ต อร์อ่ะ นิยายฮามากมายก่ายกองเลย
อึ้งกับเฮียควอนตัมด้วยคน
โห่ เฮียถามแค่นิดเดียวเฮียได้กำไรเต็มๆเลยอ่ะ