ll\'mare\'

ลำดับตอนที่ #1 : ll\'mare\'

ห้ามทำบ้านสกปรก

ห้ามมีรอยขีดข่วน

ห้ามให้ของหาย

ห้ามต่อเติมบ้าน

ห้ามเปลี่ยนแปลงใดใดทั้งสิ้น

ห้าม ... ฯลฯ

ที่สำคัญห้ามเอาป้ายชื่อ ll\'mare\' ออกเด็ดขาด



\"อุตส่าห์บากบั่น หาที่อยู่มานานยังมาเจอ เจ้าของบ้าน งี่เง้าอีก โอ้โจอี้ที่รักเอ๊ย\"

ข้อความบนกระดาษ ทำให้พจัร สาวหน้าใส ร่างเล็กเซ็งอย่างแรง พร้อมทั้งมองไปที่บ้านมีสไตล์ สัณฐานสามเหลี่ยมตรงหน้า

\"แต่ช่างเถอะ คงยากที่จะหาได้ บ้านเงียบๆ บรรยากาศดี ที่สำคัญที่สุดถูกยังกะได้เปล่าอย่างนี้\" พจัรพึมพำกับตัวเอง

\"เอ๊ะ นี่อะ-ไรกันนี่ จ๊าก!!!!มีรอยเท้าสุนัขอยู่ตรงนี้ได้ไงเนี่ย ฉันไม่ได้ทำนะยะ\"

พจัรไม่อยากจะเสียค่าปรับตั้งแต่ยังไม่ได้ก้าวเหยียบบ้านราคาเฉียด 7 ล้าน แต่บังเอิญหันไปเจอ ตัวต้นเหตุเข้าพอดี

\"อ๋อแกเจ้าตัวดี\"

มันเป็นสุนัขไม่ทราบสายพันธุ์ เพราะพจัรไม่ได้สนใจกล่าวคือเธอไม่ได้คลั่งไคล้สุนัขจนยอมเปลี่ยนสปีชีร์ตัวเอง เรียกมันว่าลูกได้เด็ดขาด ทราบแต่ว่าตามันมองและเดินตามเธอในทุกที่ทุกเวลา ในที่สุดพจัรต้องยอมสิโรราบให้แก่สุภาษิตที่ว่าตื้นเท่านั้นที่ครองโลก

\"ไง หนูน้อย แกชื่ออะไรน่ะ ฮึ ชื่อไรอะ หยิ่ง ไม่ตอบอีก \"

พจัรครุ่นคิดชื่อของมันอยู่ราว 3 วินาทีก็คิดออก

\"เจ้าชื่อเจ้าตัวดีละกันนะ ครั้งแรกที่เจอกันเเกก็หาเรื่องดีดีใส่ตัวฉันเลย ชอบไหม ตัวดี\"



ตั้งแต่นั้นมาเธอก็มีตัวดีเป็นเพื่อนและอาจเรียกว่าเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเธอเลยด้วยซ้ำไป เพราะมันแทบจะทำทุกอย่างแทนเธอ

เอาเป็นว่าง่ายๆ ก็คือ ถ้ามันเป็นหมอตำแยคลอดลูกให้สาวหน้าใสได้มันคงทำไปแล้ว และเธอก็ตอบแทนมันด้วยการยอม เปลี่ยน

สปีชีร์จากมนุษย์เป็นกึ่งคนกึ่งสุนัขไปตั้งแต่เธอเริ่มใช้ภาษาเดียวกะมัน



\"เช้าแล้วนะตัวดีไปวิ่งกันไป จะได้ไปมองหาสาวๆ สวยๆ ที่สวนนะ\" หลังจากวิ่งเสร็จเธอก็ร่วมดื่มเกเตอร์เรต (อะแน่ไม่รู้จักอะดิ

เครื่องดื่มเกลือแร่น่ะ) กะตัวดีอย่างเอร็ดอร่อย



\"ดูซิมีจดหมายบ้างมะ\" เธอเดินไปที่ตู้จดหมายสีแดงที่เริ่มซีดตามกาลเวลา แล้วล้วงไปเจอกระดาษโรเนียวสีแทนวางอยู่ 1 แผ่น เธอหยิบออกมาอ่านเมื่อเข้าไปถึงในตัวบ้าน



ในจดหมายมีเนื้อความว่า

\"ผมกำลังรอจดหมายของคนคนหนึ่งอยู่ มันสำคัญมากมากสำหรับผม คุณคงสงสัยว่าผมเป็นใคร ผมเคยอยู่บ้านหลังนี้มาก่อนคุณน่ะครับ

ถ้ามีคนจ่าหน้าซองว่าชื่อวิวรรนนา คุณโปรดส่งไปที่ ที่อยู่ ~~~~~~ (เป็นที่อยู่ที่ไม่ไกลจากบ้านนี้เท่าไหร่นักและเป็นทางผ่านเมื่อเธอต้องไปทำงาน) ขอบคุณล่วงหน้าไว้นะที่นี้ด้วยครับ\"



                                                                                              20 / 09 / 48

                                                      อย่าลืมส่งนะครับ มันสำคัญกะผมมากกกกกกก ได้โปรดกรุณาผมเถอะครับ



\"ตานี่บ้าหรือเปล่าเนี่ย ตอนนี้น่ะ มันปี 2543 ตะหาก บ้าแล้ว\"

แล้วเธอก็ลืมมันไปเลยจนเวลาผ่านไปนานพอสมควร มีจดหมายมาที่บ้าน ll\'mare\' ประมาณไม่ต่ำกว่าครึ่งร้อย เธอจึงทนไม่ไหวต้องตอบกลับเป็นการด่วนว่า

\"คุณแน่ใจหรือเปล่าคะว่าคุณส่งจดหมายมาถูกบ้านแล้ว ถ้าคุณมั่นใจว่าที่อยู่ถูกต้อง ดิฉันก็จะรับทราบไว้นะคะว่าถ้ามีจดหมายของคุณ

วิวรรธอะไรเนี่ยแล้วจะส่งไปให้นะ\"



                                                                                             30 / 09 / 43

                                 ปล.คุณเขียนพ.ศ.ผิดนะคะ กรุณาแก้ให้ถูกต้องด้วยนะ ตอนนี้พ.ศ.2543 ค่ะ ดิฉันให้ความสำคัญกับเวลามาก