คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Episode 4 ค่ำคืนแรก
กลับมาที่ในเมืองหลังจากที่แย๊ง แอสกอร์และพาไพรัสได้กลับมาจากที่โลกใต้ดิน
แย๊งก็ตัดสินใจที่จะให้เหล่ามอนสเตอร์ได้พักอาศัยอยู่ในเมือง โดยมอนสเตอร์ที่ชื่อแอลฟี่และอันไดน์ได้ให้พักอาศัยอยู่ที่โรงแรมโดยแย๊งเป็นคนออกค่าใช้จ่ายให้เพราะเงินที่เหล่ามอนสเตอร์มีใช้จ่ายไม่ได้
(พูดให้ถูกคือเงินที่เหล่ามอนสเตอร์มีมันเป็นเหรียญทองจริง ๆ
และมันจะไม่ต่างอะไรกับการเอาแบงค์พันไปซื้อลูกอม)
“ยังไงวันนี้ก็ขอให้พวกเธอพักอยู่ที่นี่ก่อนละกันนะ” แย๊งกล่าวกับมอนสเตอร์ที่หน้าที่ประตูห้องพัก
“ขอบใจมาก แต่เมื่อกี้นายได้เห็นหรือปล่าว” อันดายพูดออกมาด้วยอารมณ์ที่สะใจ
“ตอนที่มนุษย์คนนั้นเห็นเงินที่พวกเราหยิบขึ้นมาเขาตาโตเป็นบ้า ฟุฮูฮุ”
“แหงดิ เหรียญนั้นเหรียญเดียวก็เงินทั้งเดือนของเหล่ามนุษย์แล้วนะ”
“โอ้ !! งั้นโลกใต้ดินก็เป็นเศรษฐีกันหมดแล้วสิเนี่ย”
“เฮ้อ . . . -__- ” แย๊งถอนหายใจ
“มองอย่างนั้นหมายความว่าไงห๊ะ !!?”
“เปล่าๆไม่มีอะไรหรอก” แย๊งบอกปัดๆไป
“อ . . อ เอ่อ ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรน่ะ ?” แอลฟี่ถามแย๊ง
“แย๊ง อลาน เรียกฉันว่าแย๊งก็พอ” “ไม่ทราบที่มีอินเตอร์เน็ตหรือปล่าว ?”
“ที่นี่เหรอ . . . ก็มีนิทำไมเหรอ”
“พอดีฉันอยากจะสำรวจโลกอินเตอร์เน็ตของมนุษย์หน่อยน่ะ” แอลฟี่ทำหน้ายิ้มแปลกๆให้งงเล่นว่าจะถามไปทำไม
“งั้นฉันไปส่งคนที่เหลือก่อนละกันนะ ไว้ค่อยเจอกันพรุ่งนี้”
“ไว้เจอกัน อย่าให้พวกเค้าเป็นอะไรไปเชียวน่ะ”
แย๊งจับมือกับอันไดน์ . . .
“!?!!” ทั้งคู่ตกใจต่อแรงสัมผัสที่จากฝ่ามือที่จับซึ่งกันและกัน
“นายคงไม่ใช่แค่ทหารกระจอกๆสินะ” อันไดน์ส่งสายตาที่อมหิตขณะที่แย๊งก็ยิ้มแบบมีเลห์พอๆกัน
“คุณก็เหมือนกัน แต่ตอนนี้ผมเป็นแค่ทหารช่างทั่วไปคนนึงแค่นั้นเอง :3”
“หึ ~ หลังจากนี้คงมีอะไรสนุกๆแน่นอนสินะ”
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
ทั้งคู่ยิ้มให้กันก่อนที่อันไดน์และแอลฟี่จะเข้าห้องพักไปส่วนแย๊งเดินออกจากโรงแรมกลับไปที่รถเพื่อขับรถไปที่ศาลากลาง
กลับไปที่ศาลากลาง โทเรียล แอสกอร์ และพาไพรัสกำลังนั่งคุยอยู่กับเพื่อนของแย๊งอยู่หลังจากที่เพื่อนของแย๊งเริ่มมีสติกลับมาและทำใจได้หลังจากที่ตะลึงอยู่ร่วมชั่วโมง โดยตอนนี้พวกเขากำลังคุยกันอย่างสนุกสนานในเรื่องๆต่างไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวของฝั่งโลกพื้นดินหรือโลกใต้ดินก็ตามที
“ก็อย่างที่เล่ามานั่นแหละเจ้ามนุษย์” พาไพรัสกำลังเล่าเรื่องของเขาเองให้ฟัง
“น่าสงสารซะไม่มี” “ใช่ไหมล่ะ แทบทุกวันเลยที่ต้องมานั่งปวดหัวกับเรื่องพี่ชายฉันน่ะ”
“สรุป ก็ไม่ว่าโลกไหนก็มีเรื่องงี่เง่าเหมือนๆกันเลยแหะ ฮ่าฮ่าฮ่ … า …..”
“เฮ้อ ~” ทั้งคู่ถอนหายใจออกมาพร้อมๆกันราวกับว่าเป็นคนหัวอกเดียวกันก็ไม่ปาน
“แต่ถึงอย่างนั้นพวกเราต่างก็มีคนสำคัญที่เราต้องดูแลเหมือนกันสินะ”
“ก็อย่างว่านั่นแหละเจ้ามนุษย์” แย๊งเดินเขามาถึงศาลากลาง
“ฉันส่งอันไดน์กับแอลฟี่ที่โรงแรมแล้ว อ้าว พวกนายคุยกันถูกคอเมื่อไหร่เนี่ย”
แย๊งกล่าวแซะเพื่อนของเขาที่กำลังคุยกับพาไพรัส
“ไม่เอาน่า คนเราก็ต้องมีการปรับตัวกันบ้างล่ะน่า”
“เหรอ?” แย๊งเบ้ปาก
“แล้ว . . . พวกคุณจะพักที่ไหนกันต่อเหรอครับคุณโทเรียล แอสกอร์ และพาไพรัส ?” เพื่อนแย๊งถามเหล่ามอนสเตอร์
“ไม่แน่ใจเหมือนกันครับ เพราะเห็นแย๊งบอกว่าที่โรงแรงห้องเต็มหมดแล้ว”
“งั้นเอาไงดีหว่า”เพื่อนแย๊งเกาหัวคิด
“เดี๋ยวผมจะลองติดต่อเรื่องที่พักอีกรอบนึงนะครับ” แย๊งเปิดสมุดโทรศัพท์ท้องถิ่นเพื่อติดต่อเรื่องที่พักอีกครั้ง
“งั้นพวกเรากลับไปที่โลกใต้ดินก่อนแล้วค่อยขึ้นมาทีหลังก็ได้ค่ะ” โทเรียลกล่าวโดยมีสีหน้าที่ผิดหวังนิดๆ
“แต่ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว
คิดว่าไม่น่าจะใช่ความคิดที่ดีซักเท่าไหร่แถมอันตรายด้วย . . . เออใช่ !!”
แย๊งนึกอะไรบางอย่างได้
“นิ บ้านนายเป็นอพาร์ทเม้นท์นี่นาน่าจะนอนได้อีกสักคนนิ”
“ก็ใช่ . . . จะให้พวกเขามาพักที่บ้านฉันเหรอ” เพื่อนของแย๊งถาม
“ก็ใช่ไง” “ก็ได้อยู่ไม่มีปัญหาอะไรมากนักหรอก”
“พาไพรัสยังไงก็ต้องขอให้คุณรบกวนนอนกับหมอนี่ไปก่อนนะ” แย๊งบอกกับพาไพรัส
“ได้อยู่แล้ว ข้าพาไพรัสผู้ยิ่งใหญ่จะไม่ทำให้ต้องผิดหวังอย่างแน่นอน”
พาไพรัสกับเพื่อนแย๊งก็เดินออกไปโดยเหลือแต่แย๊ง แอสกอร์และก็โทเรียล ขณะที่แย๊งกำลังไล่เบอร์เพื่อติดต่อที่พักที่ยังว่างอยู่
“เหลือแต่พวกเราอีกแล้วนินะ”
แอสกอร์กล่าวก่อนที่โทเรียลจะส่งสายตาที่ไม่พอใจมาที่แอสกอร์อีกครั้ง
“อุ๊บ . . .” แอสกอร์เบี่ยงหน้าหนีไปทางอื่น
“. . .” ปล่อยให้แย๊งยืนงงว่าตกลงความสัมพันธ์ของทั้งคู่เป็นไงกันแน่
*Ring . . . เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นซึ่งมันดังมาจากโทเรียล
“สวัสดีค่ะ?” โทเรียลรับสายโทรศัพท์
“อ้อ สวัสดีเจ้าหนูอะไรหรือปล่าวจ๊ะ?”
“คือพวกเรายังหาที่พักที่ในเมืองไม่ได้เลยน่ะ”
“ . . ! จะดีเหรอ . . . ไม่รบกวนที่บ้านหรือปล่าว”
“ยังไงก็ต้องรบกวนเธอหน่อยนะขอบคุณมากจ่ะ”
“ดูเหมือนฟริสค์อยากจะให้พวกเราไปพักที่บ้านของเธอน่ะค่ะ” โทเรียลบอกแย๊ง
“เด็กคนนั้นเหรอ...งั้นก็คงต้องตามนั้นนั่นแหละครับเพราะทางนี้เองก็ดูเหมือนจะยังหาที่พักให้พวกคุณไม่ได้ด้วย -__-”
แย๊งเก็บโทรศัพท์เอาสมุดโทรศัพท์ไปไว้ที่เดิมและให้โทเรียลและแอสกอร์ขึ้นรถและขับตรงไปที่บ้านของฟริคส์ บ้านของฟริคส์อยู่บริเวณขอบของเมืองอันที่จริงก็เป็นทางเดียวกับที่ไปภูเขา Ebott ด้วยซึ่งเมื่อมาถึงแย๊งก็เคาะประตูและประตูก็เปิดออกโดยมีฟริคส์เป็นคนเปิดประตูต้อนรับพวกเค้า
“สวัสดีจ๊ะเจ้าหนู ยังก็ต้องขอบคุณที่ให้ฉันมาพักที่นี่นะ” โทเรียลกล่าวขอบคุณเธอ
*เธอก็ยินดีเช่นกันที่ โทเรียลและแอสกอร์ได้มาพักที่บ้านของเธอ*
“แล้วพ่อกับแม่ของเธอล่ะเจ้าหนู ?”
*พ่อกับแม่ของเธออยู่ข้างในบ้าน*
“แล้วจะไม่รบกวนพ่อกับแม่ของเธอเหรอจ๊ะ”
*ไม่รบกวนแน่นอนเพราะบอกพ่อกับแม่ของเธอแล้ว*
“งั้นก็ต้องขอรบกวนหน่อยนะ”
โทเรียล แอสกอร์ และแย๊ง ก็เข้าไปในบ้านของฟริคส์และแน่นอนพ่อกับแม่ของเธอตกใจที่แขกของเธอเป็นมอนสเตอร์แต่ก็แปลกเหมือนกันที่ดูเหมือนว่าพ่อกับแม่ของเธอนั้นจะทำใจได้เร็วกว่าที่คิดและตอนนี้พวกเขาก็กำลังนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นที่บ้านเล่าเรื่องราวต่างๆขณะที่แม่ของเธอก็กำลังชงชาอยู่
“ต้องขอบคุณด้วยนะครับที่ดูแลไม่ให้ฟริกส์เป็นอะไร” พ่อของเธอกล่าวขอบคุณเหล่ามอนสเตอร์
“ไม่หรอกค่ะพวกเราซะอีกที่ต้องขอบคุณเธอ” โทเรียลพูดโดยมองมาที่ฟริกส์
“อันที่จริงแม้พวกเราจะเป็นห่วงว่าเธอหายไปในที่ผ่านมา แต่ผมก็เชื่อว่าเธอจะต้องไม่เป็นอะไร และเห็นอย่างนี้แต่เธอก็เป็นคนที่กล้าหาญมากด้วยและดูเหมือนเธอจะไม่กลัวพวกคุณด้วยซ้ำ”
ขณะที่พ่อของฟริกส์กับโทเรียลกำลังคุยกัน แอสกอร์ก็นั่งฟังอยู่เงียบๆส่วนแย๊ง
“-__-”
มองแบบกวนๆใส่ฟริกส์เพราะตั้งแต่ที่เจอเป็นครั้งแรกเธอทำให้นิ่งเรียบไม่สะทกสะท้านอะไรเลย
* . . . . . *
“-__-”
* . . . . . *
“หลังจากนี้พวกคุณจะทำอะไรกันต่อครับ” พ่อของฟริคส์ถาม
“จากนี้พวกเขาจะเริ่มหาที่ตั้งบ้านใหม่น่ะครับซึ่งผมจะรับผิดชอบในหน้าที่ในการช่วยเหลือตรงส่วนนี้เอง”
“ชามาแล้วจ่ะ” แม่ของฟริกส์นำชามาเสิรฟ์ให้ทุกๆคนที่นั่งอยู่ในห้อง
“หึ ? ชานี้มัน . . . แอสกอร์ ?” แย๊งจำกลิ่นชานี้ได้เป็นชาที่แอสกอร์เอามาให้ตอนไปสำรวจเมืองใต้ดินคร่าวๆ
“ครับ เป็นชาจากโลกของพวกเราน่ะครับ” โทเรียลดื่มชานั้นแบบไม่เต็มใจแต่ก็ยอมรับว่าชารสชาติดี
“รสชาติใช้ได้เลยนี่ครับ”
“อืมดื่มแล้วรู้สึกสบายขึ้นเยอะเลย”
*ชาที่ดื่มรสชาติดีมาก*
ผ่านไปซักพักแย๊งมองดูที่นาฬิกาพบว่ามันถึงเวลาต้องกลับแล้ว
“ดึกแล้วแหะ ดูเหมือนว่าผมคงต้องกลับแล้วน่ะครับ ไม่ปัญหาอะไรใช่ไหมครับถ้าจะให้พวกเขามาพักอาศัยด้วย?”
“อ๋อ ไม่หรอกครับเพราะยังไงที่บ้านเราก็ไม่ค่อยมีแขกมาอยู่แล้วด้วย”
นั่นทำให้แย๊งสบายใจได้พักนึงเรื่องปัญหาที่พักก่อนกล่าวลาพวกเขา
แสงไฟข้างถนนที่สาดลงมายังรถที่แย๊งนั่ง แหงนดูท้องฟ้าในมือมีแฟ้มปกหนังสือเก่าๆที่เก็บบันทึกเอกสารต่างๆที่ทำให้นึกถึงวันที่เขาได้กล่าวความมุ่งมันของตนต่อคนสำคัญของเขาซึ่งเขาเป็นคนให้ปกหนังสือเล่มนี้มาก่อนที่จะขับรถกลับไปที่ค่ายทหารของตัวเองเพื่อเตรียมตัวสำหรับวันพรุ่งนี้
กลางท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวนั้นทั้งสองเผ่าพันธุ์ต่างก็นอนหลับเพื่อวันพรุ่งนี้เฉกเช่นทุกๆวัน
TO BE CONTINUED
จบ หรือยังวะ ?
“-__-”
* . . . . . *
“-__-”
* . . . . . *
“-__-”
* =) . . . .*
“ o__o !?!? ” แย๊งตกใจที่เห็นฟริกส์ยิ้มออกมาและแววตาของเธอก็เปลี่ยนไปราวกับคนละคน
* . . . . . *
“-__-”
* . . . . . *
“-__-a คิดไปเองมั้ง . . ..”
อีกซักนิด :3
Note 7/10/2015
ปกติจะชอบใช้ฟอนท์ Thai Saraban PSK แต่รู้สึกว่ามันไม่ค่อยเวิรค์เท่าไหร่เลยจะใช้
Angsana New แทน
คิดว่าฟอนท์ไหนดีกว่าสำหรับตอนถัดๆไปช่วยบอกหน่อยนะครับ
ความคิดเห็น