คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Episode 9 งานที่ล้นมือ
“เสียงที่ดังอยู่ในตอนนี้ไม่มากไปกว่าเสียงค้อนเลื่อยหรือเครื่องจักร มอนสเตอร์กลุ่มที่สี่ก็ได้มายังที่หมู่บ้านแห่งนี้แล้วและตอนนี้ทั้งกองร้อยขนาดเรียกหมวดสามกับหมวดสี่เข้ามาเสริมแล้ว ไม่สิ น่าจะรวมถึงมอนสเตอร์และผู้คนในเมืองที่มาช่วยงานด้วยงานแทบจะล้นมือเกือบทุกคน แต่ที่สำคัญคือหวังว่ามอนสเตอร์และมนุษย์ที่มาอยู่ด้วยกันในตอนนี้จะเข้ากันได้ดีแม้จะมีอะไรที่แตกต่างก็ตามที”
แย๊งจดบันทึกใส่แฟ้มที่เป็นปกหนังสือเก่าๆอยู่ในฐานทัพชั่วคราว อีกฝากของถนนตรงข้ามหมู่บ้านเก่านั้นโครงสิ่งก่อสร้างอาคารบ้านเรือนเริ่มถูกสร้างขึ้นมาบ้างแล้ว แม้ว่าจะมีมอนสเตอร์ที่อยู่อาศัยในหมู่บ้านเก่าที่มีบ้านหลายหลังที่ได้รับการซ่อมแซมเสร็จแล้วแต่ก็ไม่เยอะเท่าที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
เสียงเครื่องพิมพ์ที่ต่ออยู่กับวิทยุใช้สำหรับรับส่งเอกสารพิมพ์ข้อความที่ได้รับเข้ามา พลวิทยุนำเอกสารที่พิมพ์ออกมาไปให้หัวหน้ากองร้อยแย๊งอลานที่กำลังปรึกษากับรองหัวหน้าในเรื่องภารกิจที่ทำอยู่ในตอนนี้
“จากแบบแปลนคงต้องใช้คนเพิ่มอีกสักสองกองร้อยเลยแหะ”
“ที่จริงขอได้ระดับกองพันเลยล่ะแต่มันจะดูเตะตามากไปหน่อย อีกอย่างที่มาถึงในตอนนี้ก็ถือว่ายังไม่มากเท่าไหร่เมื่อเทียบกับที่อยู่ในโลกใต้ใต้ดินด้วยและคงไม่ใช่ทุกคนที่จะขึ้นมายังข้างบน”
“หมายถึงพวกเราจะค่อยๆทยอยทำไปทีละส่วนอย่างนั้นเหรอ?”
“ยังไงก็ตามนั้นไปก่อน เราจะใช้กำลังพลเท่าที่เรามีเพราะยังไงงานของพวกเราคือการสนับสนุนพวกเค้าและที่เราต้องทำจริงๆก็พวกสาธารณูปโภคอาคารสาธารณะและส่วนราชการเท่านั้นเอง”
“หัวหน้าครับ มีเอกสารจากกระทรวงกลาโหมครับ” พลวิทยุเดินเข้ามาและส่งเอกสารให้กับรองหัวหน้า
“เขียนไว้ว่าไงบ้าง ?” แย๊งถามรองหัวหน้า
“จากที่ประชุมคณะรัฐมนตรี ได้มีการอนุมัติในการจัดการที่ดินตรงส่วนนี้แล้วน่ะโดยให้รัฐท้องถิ่นเป็นผู้รับผิดชอบ”
“ยังไงทหารก็ยุ่งเรื่องการปกครองมากไม่ได้อยู่แล้ว แต่แปลกที่อนุมัติเร็วจัง”
“ใช่ ที่จริงเรื่องแบบนี้น่าจะอีกสักหนึ่งถึงสองอาทิตย์ด้วยซ้ำ”
“ถ้าพวกนั้นไม่บ้าจี้ลัดคิวก็คงว่างจริงๆสงสัย ยังไงก็ . . . ต่อสายไปหาผู้ว่าการรัฐหน่อยได้หรือปล่าว?”
“สักครู่นึงครับ” พลวิทยุติดต่อไปยังที่ว่าการรัฐท้องถิ่นซึ่งที่ตั้งก็คือศาลากลางเมืองใกล้ๆและก็มีคนรับสาย
“~แย๊งอยู่ในสายใช่หรือปล่าว? ~” เสียงวิทยุที่ตอบกลับมาเป็นเสียงของเพื่อนของแย๊งที่ทำงานที่ศาลากลาง
“อ้อ นายนี่เองขอสายผู้ว่าการรัฐหน่อย” แย๊งวิทยุกลับไป
“~ถ้าทุกๆเรื่องเกี่ยวกับพวกมอนสเตอร์ล่ะก็พวกเค้าโยนมาให้ฉันหมดละ TwT~”
เสียงที่ออกจากวิทยุเสียงร้องไห้ปนออกมาให้แย๊งสงสัย
“หมายความว่าไง?”
“~ปกติเรื่องกิจการในประเทศฝ่ายทหารจะเข้ามาเกี่ยวข้องโดยตรงไม่ได้ใช่ปะล่ะและก็ต้องให้ฝ่ายพลเรือนเป็นฝ่ายจัดการแม้เรื่องนี้จะเป็นกรณีพิเศษแต่ก็ต้องรอข้อสรุปเพิ่มเติม ในระหว่างนี้ผู้ว่าแกเลยจัดฉันพร้อมกับเพื่อนอีกสี่ห้าคนมารับผิดชอบงานตรงส่วนนี้น่ะ”
“อืม น่าสงสารนะ”
“~อ่ะแฮ่ม!! เอ่อ . . สวัสดีครับท่าน~”
“. . . .” สายขาดช่วงไปสักพักแต่ก็มีการติดต่อกลับมาใหม่อีกครั้ง
“~ฉันเองแย๊ง สบายดีสินะ~”
“ท่านผู้ว่าการรัฐเหรอครับ ? สวัสดีครับท่าน”
“~ก็อย่างที่ได้ยินนั่นแหละ ที่จริงรัฐบาลกลางจะให้พวกเราคอยจัดการเรื่องนี้ แต่นี่เป็นเรื่องนอกเหนือสามัญสำนึกกว่าที่คิดไว้มาก คงไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหมถ้าจะให้เธอมาร่วมทำงานกับทีมที่ฉันส่งไปและดูเหมือนว่าพวกเธอจะเข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้ได้ดีกว่าพวกเราด้วย~”
“ผมคิดว่าคงไม่มีอะไรอยู่นอกเหนือสามัญสำนึกบนโลกใบนี้หรอกครับท่าน”
“~นั่นสินะ อีกสักสามสี่วันจะมีประชุม Skype จากรัฐบาลกลาง หลังจากนี้ถ้ามีอะไรล่ะก็ติดต่อพวกลูกน้องฉันได้เลยละกันนะ ยังไงก็อย่าลืมหาเวลาว่างมาแวะยืมหนังสือเหมือนทุกทีล่ะ”
“ยังไงผมก็ไปเป็นประจำอยู่แล้วครับท่าน”
“~โอเค งั้นก็ขอให้โชคดีแค่นี้แหละ~” วิทยุก็ถูกวางสายลง
“ก็คือจะให้พวกเราทำงานร่วมกับฝ่ายพลเรือนในการดูแลจัดการเรื่องนี้หรือปล่าว?” รองหัวหน้าถามแย๊ง
“คงงั้น และดูเหมือนพวกเราจะมีงานที่ต้องทำมากกว่าที่คิดอีกแหะเพราะตามที่ฉันเขียนใส่รายงานไปพวกเราหลังจากเสร็จงานนี้หรือให้ความช่วยเหลือเท่าที่จะทำได้แล้วพวกเราจะถอนตัวกลับ หลังจากนี้ก็คงต้องรอรับคำสั่งเพิ่มเติมอีกทีนั่นแหละ”
“. . . .” รองหัวหน้ามองดูหัวหน้าแย๊งที่กังวลกับเรื่องบางอย่างอยู่
“ฉันขอถามอะไรหน่อยสิ . . . . ” แย๊งถามรองหัวหน้า
“นายกังวลเรื่องที่พาพวกเรามาลำบากกับเรื่องนี้ใช่หรือปล่าวล่ะ?”
“. . . .ใช่แล้วนายว่าไง”
“ตลอดเวลา 15 ปีที่อยู่ด้วยกันในฐานะกองทหารรักษามาตุภูมิ พวกเราทุกคนก็ยินดีที่จะทำตามคำสั่งเพื่อหน้าที่ที่ต้องรักษาสันติภาพและเสรีภาพของทุกชีวิตอยู่แล้วครับหัวหน้า”
แย๊งถือเอกสารมองมาที่รองหัวหน้าและทหารนายอื่นที่มีสีหน้าที่แสดงให้เห็นว่าพวกเขาพร้อมที่จะทำตามหน้าที่ของพวกเขาและยินดีที่จะก้าวเดินตามหัวหน้าของพวกเขาที่เชื่อใจ
“เฮ้อ ~ นายทำให้ฉันลำบากใจนะ เราอยู่ที่นี่นานไปหน่อยแหะออกไปทำงานบ้างดีกว่าไป”
“นั่นสินะครับ พวกเราแค่ทำตามหน้าที่อย่างสุดความสามารถแค่นั้นเอง”
ว่าแล้วแย๊งและรองหัวหน้าก็เดินออกจากฐานทัพไปยังหมู่บ้านเพื่อไปทำงานและคนอื่นๆก็ทำหน้าที่ของตัวเองกันต่อไป
.
.
“อืม . . . ยังไงก็คงไม่ต้องให้หรูหราอะไรมากนักหรอก เอาตามนี้ละกันนะ”
แอสกอร์บอกกับมอนสเตอร์ที่กำลังวางแผนงานก่อสร้างในหมู่บ้าน
“รับทราบครับฝ่าบาท และก็เรื่องวัสดุดูท่าเราต้องขนมาเพิ่มอีกนะครับเพราะตอนนี้ใกล้จะหมดแล้ว”
“ให้ช่วยหรือปล่าวครับ?” แย๊งเดินเข้ามาหาแอสกอร์
“คุณนี่เอง ว่าแต่พวกคุณก็มีงานตรงส่วนอื่นๆเหมือนกันจะไม่เป็นไรเหรอครับ”
“ไม่หรอกเพราะยังไงถ้าทำให้งานเสร็จเร็วขึ้นก็ถือว่าโอเคอยู่แล้ว เฮ้~ที่อยู่ตรงนั้นน่ะมานี่หน่อย”
แย๊งเรียกทหารสี่ห้าคนที่กำลังขนของและทำงานก่อสร้างมาหาเค้า
“มีอะไรครับหัวหน้า”
“พวกนายสี่คนไปเอารถบรรทุกสองคันจากในค่ายมาช่วยขนวัสดุพวกเค้า ส่วนนายกับฉันมาช่วยงานแทนส่วนที่ของพวกที่จะไปขนวัสดุเข้าใจหรือปล่าว?”
“รับทราบครับ/ค่ะ” ทหารทั้งสี่นายวิ่งไปยังที่ค่ายเพื่อไปเอารถบรรทุก
“คุณแอสกอร์ครับยังไงพวกเราก็ไม่ต้องให้เป็นพิธีการขนาดนั้นหรอกครับเพราะยังไงพวกเราและมนุษย์คนอื่นๆก็พร้อมที่จะช่วยเหลือพวกคุณอยู่แล้ว และก็พวกเราคงอยู่ด้วยกันไปอีกนานเลย”
“ยังไงก็ขอขอบคุณทุกคนมากเลยนะครับ”
แย๊งกับทหารอีกนายก็ช่วยงานก่อสร้างแทนพวกเค้าที่ได้รับหมอบหมายงานไป และแน่นอนตลอดทั้งวันนี้ก็ไม่มีอะไรไปมากกว่างานก่อสร้างหมู่บ้าน หมวดสามกับหมวดสี่ประจำอยู่ที่ฝั่งตรงข้ามที่แย๊งอยู่ในตอนนี้ หมวดหนึ่งประจำอยู่ที่หมู่บ้าน และหมวดสองทำกำลังปรับปรุงถนน ระบบน้ำ และสายไฟอยู่
“นายชื่ออะไรเหรอยังไม่ได้ถามทีแหะฉันชื่อมากร”
“ฉันแมเนอร์ ช่วยส่งถังตรงนั้นมาให้หน่อยได้หรือปล่าว”
“เอานี่”
“ขอบใจมากมากร . . . ปกติโลกใบนี้เป็นยังไงบ้างฉันอยากรู้น่ะ”
“ไม่รู้สิ ที่จริงฉันก็เพิ่งย้ายมาอยู่นี่ได้สักอาทิตย์นึง ก็พูดไม่ถูกหรอกนะแต่ . . . . ”
“หมายถึงโลกทั้งใบเลยน่ะ”
“งั้นก็ . . . คงประมาณว่า . . . ”
มนุษย์และมอนสเตอร์คู่หนึ่งกำลังพูดคุยกันระหว่างที่กำลังซ่อมแซมบ้านหลังหนึ่งในฝั่งหมู่บ้านเก่า โดยมนุษย์ที่เป็นฝ่ายเดินเข้าไปหามอนสเตอร์และอาสาที่จะช่วยเหลือเช่นเดียวกันกับมนุษย์อีกหลายๆคนที่เข้ามาช่วยงานในหมู่บ้านแห่งนี้
“ที่นายเล่ามานี่ทำให้ฉันอยากลองไปดูด้วยตาตัวเองเหมือนกันแหะ”
“แน่ใจนะ . . . แต่เอาไว้หลังจากบ้านของนายเสร็จก่อนเหอะ”
“นั่นสินะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
“NAGH ~~~~~ !!!!!!!!!”
“รอฉันด้วยอันไดน์”
“เร็วๆเข้าเรายังมีงานที่ต้องทำอีกเยอะเลยนะ”
เสียงที่ดังมาแต่ไกลทำให้คนในละแวกต้องหันไปมอง ซึ่งเป็นอันไดน์ที่กำลังขนอิฐจำนวนมากใส่รถเข็นไปที่หมู่บ้านโดยที่พาไพรัสกำลังขนไม้และอุปกรณ์ต่างๆตามหลังอันไดน์อยู่
“. . . ดูเหมือนเธอจะแรงเยอะดีจังเลยแหะ มอนสเตอร์ทุกตัวเป็นอย่างนี้หรือปล่าว?”
“ไม่ใช่ทุกคนหรอกที่จะแข็งแรงแบบนั้นเพราะมอนสเตอร์มีหลายแบบน่ะ ส่วนเธอรู้สึกว่าจะเป็นขวัญใจของพวกมอนสเตอร์ในท้องที่นะ ไม่รู้สิฉันอยู่เมืองหลวงในโลกใต้ดินก็เลยไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอสักเท่าไหร่”
“อย่างนั้นเหรอ”
ฝั่งตรงข้ามหมู่บ้านเก่าแย๊งที่เพิ่งจะก่ออิฐผนังบ้านเสร็จไปไม่นานก็ลงจากซุ้มก่อสร้างมาดื่มน้ำอยู่ตรงถนนและคุยกับเพื่อนทหารและผู้คนจากในเมืองที่อยู่ใกล้ๆเรื่องเล็กๆน้อยๆระหว่างพัก
"ขอบคุณมากนะครับที่มาอาสาช่วยเหลืองาน"
"เรื่องเล็กๆน้อยๆน่าเพราะยังไงที่เมืองแห่งนี้ปกติก็ไม่ค่อยจะมีอะไรให้ทำอยู่แล้ว"
“พวกเราจะปฎิบัติภารกิจนี้อีกนานแค่ไหนครับหัวหน้า”
“จากคำสั่งที่ได้รับล่าสุดก็คงได้ย้ายฐานทัพมาอยู่นี่เลยมั้ง”
“เอ่อ . . . .” ทหารตกใจเล็กน้อยต่อคำตอบที่ได้ยิน
“จนกว่าคำสั่งจะเปลี่ยนแปลง แต่เพราะอย่างที่ว่าพวกนายก็ลอยละลิ่วไปเที่ยวได้นั่นแหละ แต่อย่าลืมแจ้งหัวหน้าหมวดในสังกัดด้วยละกันเพราะยังไงก็ต้องทำตามหน้าที่ของพวกเราอยู่ดี”
“สวัสดีจ่ะทุกคน” โทเรียลถือพายถาดหนึ่งเดินเข้ามาหาเหล่าผู้คนที่กำลังคุยกันอยู่
“สวัสดีครับคุณโทเรียล” แย๊งทำความเคารพโทเรียล
“ฉันทำพายมาฝากพวกเธอน่ะ ระหว่างที่พักอยู่นี้ก็มากินได้เลยนะ”
“ขอบคุณมากนะครับ แต่เกรงว่า . . . อ่ะ !?!”
ไม่ทันขาดคำแย๊งสังเกตเห็นอิฐที่อยู่บนซุ้มก่อสร้างกำลังจะหล่นลงมา
“โทเรียลข้างบน !!! ระวัง !!!”
แย๊งที่พยายามเตือนโทเรียลให้หลบจากอิฐที่กำลังร่วงหล่นลงมานั้นปรากฏว่าก็มีคนมาพาตัวเธอหลบออกมาได้ทันแต่ว่าอิฐก้อนนั้นก็หล่นมาโดยเขาแทนอย่างจังและแย๊งก็รีบวิ่งไปหาโทเรียลและคนที่ช่วยเหลือเธอเพื่อดูอาการทันที
“โทเรียลคุณไม่เป็นอะไรนะครับ ใครก็ได้ไปเอากล่องปฐมพยาบาลมาให้ที”
“ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ ดูเหมือนว่าจะมีคนมาช่วยฉันเอาไว้น่ะยังไงก็ขอบคุณมากนะคะ . . . เอ๊ะ !??”
“. . . เอ่อแอสกอร์ ?? คุณแอสกอร์ครับไม่เป็นอะไรใช่หรือปล่าว . . .”
“. . ด . . ดรีมเมอร์ !?!”
คนที่โดนคือแอสกอร์ที่ช่วยโทเรียลหลบจากอิฐที่ร่วงลงมาและตอนนี้เขาก็นอนสลบลงไปกองกับพื้นแล้ว แย๊งได้ปฐมพยาบาลก่อนที่มอนสเตอร์และทหารจำนวนนึงจะพาแอสกอร์ไปส่งที่เต้นท์พยาบาลในทันที
TO BE CONTINUED
ความคิดเห็น