คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Episode 8 หลังจากนี้
ย้อนกลับไปเมื่อตอนเช้าของวันเดียวกันที่สวนสาธารณะ
“ว่าไงอันไดน์ !!”
“สวัสดีพาไพรัส ฉันกำลังวิ่งออกกำลังกายอยู่แถวนี้น่ะ มาวิ่งด้วยกันไหมล่ะ”
“ได้สิ”
พาไพรัสเจอกับอันไดน์ที่สวนสาธารณะก่อนที่ทั้งคู่จะวิ่งออกกำลังกายด้วยกัน นอกจากทั้งคู่แล้วก็มีมนุษย์คนอื่นๆที่วิ่งอยู่เป็นกิจวัตรประจำวันอยู่แล้วเช่นกันและแน่นอนพวกเขาก็ต่างจ้องมองไปที่ทั้งคู่ด้วยความตื่นตาตื่นใจและทักทายซึ่งกันและกัน เมื่อผ่านไปสักพักทั้งคู่ก็นั่งพักอยู่ที่ม้านั่งด้วยความเหนื่อยล้า
“เฮ้อ ~ เหนื่อยชะมัด” พาไพรัสพูดขึ้นมาด้วยเสียงที่อ่อนล้า
“ใช่ พวกเราไม่เคยวิ่งนานขนาดนี้มาก่อนเลยนะ ขนาดตอนฝึกยังไม่ขนาดนี้เลย”
“แล้วตกลง ข้าพาไพรัสจะยังได้เป็นส่วนหนึ่งของรอยัลการ์ดหรือปล่าว ?”
“ถึงได้เป็น ก็ไม่มีอะไรให้ทำอยู่แล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
“วู้~แย่จัง” พาไพรัสทำหน้าเศร้าเล็กๆขณะที่อันไดน์ก็นั่งมองไปยังผู้คนที่กำลังวิ่งอยู่
“เพราะยังไงพวกเราน่ะ ไม่จำเป็นต้องสู้กันอีกต่อไปแล้วใช่ไหมล่ะ”
“แต่รอยัลการ์ดก็มีหน้าที่เป็นเพื่อนที่ดีกับทุกๆคนไม่ใช่เหรอ”
“หือ ? . . . .”
“ก็แบบ นอกจากพวกเราจะเป็นเพื่อนที่ดีกับมอนสเตอร์แล้วก็จะต้องเป็นเพื่อนที่ดีกับเหล่ามนุษย์ด้วยนี่นา”
“พาไพรัส . . . . นายพูดอะไรดีๆเป็นกับเค้าด้วยแหะ”
“ก็ข้าพาไพรัสผู้ยิ่งใหญ่จะเป็นมาสคอดที่ดียังไงล่ะ”
“เดี๋ยวๆๆ มาสคอดเหรอ!?!" อันไดน์หันมามองพาไพรัสก่อนที่จะหันกลับไปมองมนุษย์ที่กำลังวิ่งในตอนนี้
"แต่ก็นั่นสินะที่พวกเรารอยัลการ์ดต้องเป็นเพื่อนที่พึ่งพาได้ของเหล่ามนุษย์และมอนสเตอร์น่ะ"
". . . . อันไดน์ . ."
"พวกเรานั่งพักมาพอสมควรละ ไปซื้ออะไรกินกัน”
ทั้งคู่ก็ลุกขึ้นเดินออกจากสวนสาธารณะแล้วไปร้านสะดวกซื้อที่อยู่ใกล้ๆ อาหารและเครื่องดื่มจำนวนหนึ่งถูกวางไว้ที่หน้าเคาท์เตอร์ปล่อยให้พนักงานยืนอึ้งกันอยู่สักพักก่อนที่จะตั้งสติและเริ่มคิดเงินแต่ปัญหาก็เกิดขึ้นซ้ำสองจนได้
“แย่ละ . . . ” อันไดน์ลืมไปว่าเงินเหรียญทองที่เธอมีใช้ร่วมกันกับโลกมนุษย์ไม่ได้
“เดี๋ยวก่อน ข้าจำได้ว่ามนุษย์คนนั้นได้ให้เงินของโลกมนุษย์ไว้กับข้าด้วย แปบนึงอยู่ไหนหว่า”
ระหว่างที่พาไพรัสกำลังควานหาเงินอยู่ก็มีเงินจำนวนนึงถูกวางบนเคาท์เตอร์โดยมนุษย์คนนึง
“ฉันจ่ายเอง”
“. . . . เอ๋ !?!”
.
.
“โอกาศหน้าเชิญมาใหม่นะคะ”
“ขอบใจมากนะเจ้ามนุษย์” อันไดน์กล่าวขอบคุณมนุษย์คนนั้นในขณะที่กำลังดื่มน้ำอยู่หน้าร้านสะดวกซื้อ
“ไม่เป็นไรตอนที่ฉันกำลังวิ่งอยู่ฉันเห็นพวกเธอวิ่งอยู่พอดีน่ะ แล้วพวกเธอเป็นมอนสเตอร์สินะ”
“ใช่พวกเรามาจากโลกใต้ดินที่ภูเขาแห่งนั้นน่ะ” พาไพรัสชี้ไปที่ภูเขาอีบอท
“อย่างนั้นเหรอ . . . เป็นยังไงบ้างกับโลกแห่งนี้วันแรก?”
“รู้สึกดีสุดๆไปเลยล่ะ”
“อย่างนั้นเหรอ . . . ตอนนี้เรื่องของพวกเธอเป็นทอล์คออฟเดอะทาวน์เลยล่ะ แต่สำหรับฉัน . . .ฉันก็รู้สึกเฉยๆนะเหมือนกับว่าแค่มีคนมาอยู่เพิ่มก็แค่นั้นแหละ ยังไงซะลองเดินสำรวจรอบๆเมืองดูหน่อยก็ได้นะ”
“ตอนนี้สำหรับพวกเราโลกแห่งนี้ยังมีอะไรที่ต้องเรียนรู้อีกเยอะเลยล่ะ”
“จะว่าไป . . . มันทำให้นึกถึงเรื่องเก่าๆเลยแหะ” ชายที่ยืนคุยด้วยแหงนมองไปที่ภูเขาอีบอท
“เรื่องอะไรเหรอ?” อันไดน์ถาม
“จำได้ลางๆแต่ก็นึกไม่ออกแหะ ช่างเหอะยังไงก็ . . . ยินดีต้อนรับสู่โลกแห่งนี้นะ”
มนุษย์คนนั้นยื่นขวดน้ำหาทั้งคู่โดยที่อันไดน์ก็เข้าใจและยื่นขวดน้ำมาชนกันก่อนที่จะแยกกันกลับกันไป พาไพรัสและอันไดน์ก็เดินต่อไปที่โรงแรมเพื่อกลับไปหาแอลฟี่กำลังอยู่ที่พักในตอนนี้
“ก . . กลับมาแล้วเหรอ สวัสดีพาไพรัส”
"สวัสดีแอลฟี่ วู่วี่~ห้องน่าอยู่จังเลยแหะมีทีวีเหมือนที่บ้านของมนุษย์คนนั้นด้วย"
“แอลฟี่เป็นยังไงบ้าง ว่าแต่เธอทำอะไรอยู่น่ะ?"
“ตอนนี้ฉันกำลังทดลองใช้คอมพิวเตอร์ต่อกับอินเตอร์เน็ตของโลกมนุษย์อยู่น่ะ”
คอมพิวเตอร์ที่แอลฟี่กำลังใช้อยู่นั้นหน้าจอนั้นเต็มไปด้วยรูปแบบคำสั่งโปรแกรมจนเกือบล้นจอและมือของแอลฟี่นั้นก็กำลังพิมพ์อยู่บนแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็วจนมองแทบไม่ทัน
“ฉันล่ะเหลือเชื่อเหลือจริงๆที่โลกของมนุษย์นั้นมีอะไรที่ให้ศึกษาอีกเยอะเลยล่ะ”
“อย่างที่เธอว่า มนุษย์มีปณิธานที่ทำให้พวกเราได้ตกใจอยู่เสมอนั่นแหละ”
“เอ่อ ตรงนั้นมันอะไรเหรอ?” พาไพรัสมองไปที่หน้าต่างอันนึงซึ่งมีแต่ข้อความยาวไม่ชวนน่าอ่านสักเท่าไหร่แต่ถือว่าเล็กน้อยมากสำหรับนักวิทยาศาสตร์หลวงประจำโลกใต้ดิน
“อ๋อ อันนั้นมันเป็นระบบเครือข่ายข้อมูลในหลายๆเรื่องที่ฉันกำลังศึกษาอยู่น่ะ พวกเขายินดีให้ฉันใช้งานแลกกับการช่วยเหลือในเรื่องบางอย่างน่ะ”
“ฉันไม่เข้าใจเลยแหะ” พาไพรัสทำท่าหัวเสียและอันไดน์ก็ไม่แพ้กัน ในขณะเดียวกัน ณ ส่วนใดส่วนหนึ่งของโลกใบนี้ก็มีบุคคลกลุ่มหนึ่งที่ต้องตกตะลึงกับกับงานประจำของพวกเขาเพียงแค่วันนี้มันมีอะไรที่แปลกไป
.
.
“เอาจริงดิ . . . ”
“บั๊ค ช่องโหว่ ระดับท็อปฟอร์มทั้งนั้น ไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนเลย”
“ดูอันนี้ดิ ขืนมีใครรู้มันคงเอาไปป่วนเพนตากอนเละแน่”
“เร็วเข้าเรามีงานต้องทำแล้ว !!!”
“ศาสตราจารย์ !!!”
“มีอะไรวิ่งหน้าตั้งเชียว”
“ดูรายงานการทดลองนี่สิครับ”
“ไหนๆๆ. . . ไม่จริงน่า เป็นไปไม่ได้”
“ครับมันเป็นไปแล้ว มันเป็นไปแล้วครับ ได้พลิกโลกแน่”
“ใครเป็นเจ้าของรายงานชิ้นนี้กัน”
“คือ . . . .”
“ALPHYS. เธอน่าจะลองตั้งชื่ออื่นๆดูบ้างนะ”
“ไม่รู้สิ เพราะยังไงตอนแรกพวกก็ใช้ชื่อนี้อยู่แล้วนิ”
“นั่นสินะ”
“จะว่าไปฉันเจออนิเมเรื่องนึงน่าสนุกด้วยล่ะมาดูด้วยกันไหม Coolskeleton95”
“เนี๊ยะ !?! แต่ . . . ก็ถูกของเธอข้าใช้ชื่อนั้นนี่นา”
ว่าแล้วแอลฟี่ก็ปิดงานที่เธอทำและเปิดแอนิเมโดยต่อคอมพิวเตอร์เข้ากับทีวีเพื่อให้อันไดน์และพาไพรัสได้ดูด้วย
.
.
“ขอบคุณที่ใช้บริการนะครับ . . . ช่วงนี้มีอะไรแปลกๆเยอะแยะเลยแหะ”
พนักงานกล่าวลาเหล่ามอนสเตอร์ที่กำลังเดินออกจากโรงแรมเพราะถึงเวลาที่ต้องเช็คเอาท์แล้ว
“ให้ตายสิ หมอนั่นจองที่พักให้พวกเราเพียงแค่วันเดียวเอง” อันไดน์พูดด้วยความอารมณ์เสีย
“ใจเย็นๆน่าอันไดน์ แล้วพาไพรัสเมื่อวานนายนอนพักที่ไหนล่ะ”
“ที่อพาทเมนต์ของมนุษย์คนหนึ่งน่ะ”
“นายไม่ได้สร้างปัญหาอะไรให้เค้าใช่ไหม?”
“ข้าพาไพรัสผู้ยิ่งใหญ่ไม่เคย(?)สร้างปัญหาให้ใครอยู่แล้ว”
[Meanwhile]
“นายดูเพลียๆนะ เมื่อวานทำอะไรมา?” เจ้าหน้าที่ศาลากลางถามเพื่อนของแย๊งที่กำลังทำงาน
“พอดีมีคนมานอนด้วยน่ะ เลยนอนดึกไปหน่อยน่ะ”
“ไม่เป็นไรนะ ขอบตานายตอนนี้เหมือนหมีแพนด้าเชียว”
.
.
“ล . . แล้วพวกเราจะไปไหนต่อเหรอ ?” แอลฟี่ถามทั้งสองคนที่กำลังเดินอยู่ในเมืองในตอนนี้
“เดินเล่นไปเรื่อย . . . หรือว่าไปหาฟริกส์ดีล่ะ?”
“แล้วบ้านของฟริกส์อยู่ไหนกันล่ะ?”
“งั้นข้าจะโทรถามฟริกส์ให้นะ" พาไพรัสหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดเบอร์เพื่อโทรศัพท์
". . . อ้าว"
"เกิดอะไรขึ้นเหรอพาไพรัส ?"
"แบตเตอร์รี่หมด จะว่าไปพวกเราใช้จนหมดตั้งแต่อยู่โลกใต้ดินแล้วนี่นา แย่ละ”
“. . . . แล้วพวกเราจะทำยังไงกันต่อล่ะ กลับไปที่โรงแรมไม่ได้แล้วด้วย”
ระหว่างที่ทั้งสามคนกำลังหาทางแก้ปัญหาอยู่นั้นก็มีรถยนต์คันนึงจอดอยู่ที่หน้าพวกเค้าพอดีและกระจกรถก็เลื่อนลงมาช้าๆ ปรากฎว่าข้างในรถนั้นเป็นพ่อของฟริกส์ที่กำลังขับรถกลับมาจารซื้อของพอดี
“พวกเธอเป็นมอนสเตอร์สินะ มีอะไรให้ช่วยไหม ?”
“พอดีพวกเราจะไปหาเด็กที่ชื่อฟริกส์น่ะ แล้วพวกเราไม่รู้ว่าบ้านของเธออยู่ที่ไหน”
“พวกเธอเป็นเพื่อนของฟริกส์เหรอ? งั้นก็ขึ้นรถมาสิ”
ว่าแล้วทั้งสามคนก็ขึ้นรถและรถยนต์ก็ออกตัวตรงไปที่บ้านของฟริกส์ในทันที
“ใช่พวกเราเป็นเพื่อนของเด็กคนนั้นน่ะ” อันไดน์บอกกับพ่อของฟริกส์
“ฟริกส์ได้บอกหรือปล่าวว่าทำไมถึงได้ขึ้นไปยังภูเขาแห่งนั้น?” พ่อของฟริกส์ถาม
“ไม่รู้สิ เจ้ามนุษย์ก็ไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย”
“อย่างนั้นเหรอ แล้วตอนที่ฟริกส์ยังอยู่ที่นั่นเธอสบายดีหรือปล่าว?”
“เอ่อ . . . ตลอดเวลาที่เธออยู่ที่นั่นเธอก็ได้เป็นเพื่อนกับใครต่อหลายคน แม้ . . ม . . . แม้ตอนแรกพวกเราจะทำเรื่องไม่ดีกับเธอเอาไว้แต่เธอก็ยังเลือกที่จะเป็นเพื่อนกับพวกเรา พวกเราอยากจะบอกว่าเธอเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ”
อันไดน์ยิ้มแบบแห้งๆและเหงื่อตกเล็กน้อยที่ต้องบอกความจริงกับพ่อของฟริกส์
“อันไดน์ . . .” แอลฟี่มองไปหาอันไดน์ ต่อหน้าพ่อของฟริกส์นั้นมันเป็นเรื่องน่าละอายไม่ใช่น้อยเหมือนกันต่อสิ่งที่ได้ทำกับเด็กคนนั้นโดยเฉพาะอันไดน์ที่พยายามฆ่าเธอหลายต่อหลายครั้ง เพราะสุดท้ายแล้วฟริกส์ก็ไม่คิดจะเป็นศัตรูกับเหล่ามอนสเตอร์เลยแม้แต่น้อย
“ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าฟริกส์ได้เจออะไรมาบ้างตอนที่อยู่ที่นั่น”
“. . . .”
“แต่ฟริกส์ก็กลับมาอย่างปลอดภัย . . . ยังไงก็ขอบคุณพวกเธอนะที่เป็นเพื่อนที่ดีแก่ฟริกส์น่ะ”
“. . . .”
“และเธอก็ดูมีความสุขดีด้วย แม้ว่าเธอจะเอาแต่ทำหน้าอย่างนี้ก็เถอะ -__- ถ้าให้เดานะตอนอยู่ที่โน่นก็ด้วยใช่ไหม ?”
“ใช่ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เธอก็เอาแต่ทำหน้าอย่างนั้นตลอดเลยล่ะ”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ให้ตายสิฟริกส์นี่เหลือเกินจริง ฮ่า ฮ่า”
บรรยากาศที่ดูเคร่งเครียดอย่างน้อยก็กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้งหลังจากนั้นระหว่างทางพวกเขาก็เล่าเรื่องเกี่ยวกับฟริกส์ตลอดทางจนในที่สุดก็ถึงบ้านของฟริกส์
“ลูกฉันได้ออกทีวีที่โลกใต้ดินด้วยแหะ ว่าแต่ที่นั่นมีทีวีด้วยเหรอ”
“เป็นรายการทีวี MTT ของเมตตาตอนน่ะ”
“ผมกลับมาแล้ว ฟริกส์~เพื่อนๆของเธอมาหาแน่ะ” พ่อของฟริกส์และเหล่ามอนสเตอร์เข้ามาในบ้าน
“กลับมาแล้วเหรอคะ? ฟริกส์ออกไปกับทหารที่มาเมื่อวานแล้วค่ะ”
“แล้วเธอไปไหนล่ะ ?”
“พร้อมกับแอสกอร์ไปที่ภูเขาน่ะ เห็นว่าจะสร้างบ้านอะไรสักอย่างนี่ล่ะค่ะ”
“งั้นก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง พวกเธอก็เข้ามาสิ”
“โทเรียล ! เป็นไงบ้าง”
“ส . . สวัสดีโทเรียล”
“สวัสดีฝ่าบาท” เหล่ามอนสเตอร์ทักทายโทเรียล
“อ้าว พวกเธอนี่นาเป็นยังไงบ้าง” โทเรียลเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมกับพายที่เพิ่งทำเสร็จ
“พวกเราสบายดี คิดว่านะ”
“ยังไงก็มากินพายที่พวกฉันทำกันก่อนสิ”
ว่าแล้วอันไดน์ พาไพรัส แอลฟี่ โทเรียล และพ่อกับแม่ของฟริกส์ก็มานั่งรับประทานพายอย่างเอร็ดอร่อย
“หือ ?! พวกคุณอบพายนี้เหรอ?” พ่อฟริกส์ถามภรรยาของเค้า
“ใช่ค่ะ ฉันกับโทเรียลทำมันขึ้นมาน่ะค่ะ”
“แล้วพวกเค้าได้กินพายที่พวกเธอทำกันหรือยัง อร่อยดีนิ”
“ฉันทำพายอีกถาดหนึ่งให้พวกเขาไปก่อนหน้านั้นแล้วค่ะ” โทเรียลตอบ
“ว่าแต่ฟริกส์จะเป็นยังไงบ้างเนี่ย”
“ได้ละ” แอลฟี่ที่กำลังง่วนอยู่กับโทรศัพท์ของพาไพรัสอยู่พักนึงแล้วก็เอาโทรศัพท์มาให้
“ฉันดัดแปลงโทรศัพท์ให้ชาร์ตไฟบนโลกมนุษย์ได้ละลองดูสิ”
*Dailing . . . * อันไดน์ถือโทรศัพท์
*ฟริกส์รับสาย*
“ฟริกส์ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนน่ะ?”
*เธอกำลังช่วยเหล่ามอนสเตอร์และมนุษย์สร้างบ้าน*
“เจ้าหนู เธอช่วยส่งกล่องเล็กๆตรงนั้นมาให้หน่อยได้ไหม" เสียงแย๊งลอดเข้ามาในสาย
“เธอขนของหนักๆแบบนี้ไหวด้วยเหรอ? เดี๋ยวฉันจะไปช่วยพวกเธอด้วยละกันนะ"
“หา? เดี๋ยวเธอก็กลับแล้ว เข้าใจละเดี๋ยวพวกฉันจะรออยู่ที่นี่ละกันนะ”
"อ่ะ ขอบใจมากฟริกส์” เสียงลอดเข้ามาในสายอีกครั้ง
*โทรศัพท์ถูกวางสายลง*
“ดูเหมือนว่าเธอจะสนุกอยู่กับงานของเธออ่ะนะและอีกไม่นานเธอก็จะกลับแล้วด้วย งั้นพวกก็รออยู่ที่นี่ละกัน”
“งั้นก็มาหาอะไรทำแก้เซ็งพลางๆละกัน” พ่อของฟริกส์รื้อของบางอย่างออกมา
“ครอสเวิร์ดเหรอ? ฉันก็กะว่าจะลองเล่นกับเพื่อนที่รู้จักอยู่พอดีเลย”
โทเรียลพูดออกมาเมื่อสังเกตุเห็นเกมครอสเวิร์ดที่พ่อฟริกส์หยิบขึ้นออกมาวางไว้บนโต๊ะ
“ให้ตายสิ ถ้าแซนต์อยู่ด้วยคงเล่นกันเพลินแหงๆ” พาไพรัสบ่นออกมา
“จะว่าไปหมอนั่นหายไปไหนของเขากันหว่า เห็นกลับไปโลกใต้ดินแล้วก็ไม่ได้เจออีกเลย”
“ไม่รู้สิ ข้าลองไปดูที่สโนวดินแล้วก็ไม่เจอเขานะ”
“ลองไปดูที่กริลบี้แล้วหรือยัง เห็นหมอนั่นชอบไปที่นั่นนิ”
หลังจากนั้นในเวลาตอนเย็นๆก็มีรถคันนึงขับมาจอดอยู่ที่หน้าบ้านฟริกส์ ซึ่งเป็นแย๊งและก็ฟริกส์ที่กลับมาจากหมู่บ้านที่กำลังก่อสร้างอยู่เมื่อลงจากรถก็พบกับอันไดน์อยู่ที่หน้าบ้าน
“สวัสดีอันไดน์ - - /” แย๊งกล่าวทักทายอันไดน์ที่กำลังถือหอกสีฟ้าฝึกซ้อม
“อ้อ นายนี่เองตอนนี้ที่หมู่บ้านเป็นไงบ้าง”
“ได้ลูกทีมมาช่วยงานละ แต่ยังไงก็อยากให้พวกเธอมาช่วยเหมือนกันเพราะตอนนี้งานยังล้นมือเลย”
“แล้วพวกเรารออะไรอยู่ล่ะรีบไปกันเลยละกัน เฮ้ทุกคนมาเร็ว!” อันไดน์ตะโกนเรียกคนในบ้าน โดยพาไพรัส แอลฟี่ และโทเรียลก็เดินออกมาจากบ้านและกล่าวลาพ่อกับแม่ของฟริกส์
“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างเลยนะคะ”
“ไม่รบกวนอะไรมากหรอกครับ/ค่ะ พวกเราซะอีกที่รบกวนพวกคุณ ฟริกส์?! กลับมาแล้วเหรอ”
“สวัสดีเจ้าตัวเล็กเป็นยังไงบ้าง” โทเรียลกล่าวทักทายฟริกส์
*เธอสบายดี แอสกอร์ก็เช่นกัน*
“ฉันดีใจที่ได้เจอเธอนะ ไว้คราวหน้าไว้เจอกันใหม่นะ”
“เอ่อพาไพรัสนายเป็นอะไรหรือปล่าว?” แย๊งถามพาไพรัสที่ทำหน้าหัวเสียดูไม่พอใจบางอย่าง
“ด . . เดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟังระหว่างทางละกันนะ” แอลฟี่อธิบายกับแย๊ง
“อืม โอเค งั้นพวกเราก็ไปกันเลยละกัน” ว่าแล้วแย๊ง โทเรียล อันไดน์ พาไพรัสและแอลฟี่ก็ขึ้นรถเพื่อเดินทางไปที่หมู่บ้าน และรถยนต์ก็ออกตัวจากเมืองที่ฟริกส์ได้อาศัยอยู่สู่หมู่บ้านที่ในตอนนี้ต่างคนต่างมีงานที่ล้นมือในการเริ่มต้นชีวิตขึ้นใหม่เพื่ออนาคตของพวกเขาเอง
TO BE CONTINUED
จบ หรือยังวะ ?
“ฉันชนะแล้ว” และโทเรียลก็ชนะเกมครอสเวิร์ดอีกครั้งด้วยคะแนนที่ขาดลอย
“ให้ตายสิ ฝีมือคุณนี้เยี่ยมจริงๆ พวกเราสู้ไม่ได้เลย” พ่อของฟริกส์กล่าวชม
“ท … โทเรียลนี้เก่งจริงๆเลย”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ นี่พาไพรัสเธอช่วยไปเอาพายที่ห้องครัวมาได้หรือปล่าว?”
“รับทราบ ฝ่าบาท”
พาไพรัสเดินไปที่ห้องครัวเพื่อไปเอาพาย เมื่อไปถึงปรากฏว่าพบสุนัขสีขาวตัวนึงกำลังกินพายที่ตั้งเอาไว้และแน่นอนก็ไม่ใช่สุนัขที่ไหนซึ่งมันก็เป็นมอนสเตอร์สุนัขจากโลกใต้ดินนี่เอง
“!!? อะ อะไรน่ะ !?!”
*หมาตัวนั้น นำพายถาดนั้นออกไป*
“ . . . . เจ้าหมาบ้า !!! หยุดนะ”
“พาไพรัสนายทำอะไรอยู่เนี่ย อ่ะ . . . ?” สุนัขวิ่งผ่านอันไดน์ที่กำลังเดินเข้าไปหาพาไพรัส
“Catch that ! Meddling canine.”
อันไดน์พยายามจับสุนัขตัวนั้นแต่ก็ไม่ทัน มันวิ่งผ่านห้องนั่งเล่นและออกไปยังนอกบ้านก่อนที่จะหายไปโดยปล่อยให้คนที่อยู่ในห้องนั่งเล่นตกใจไปตามๆกัน
“. . . . .”
*พายได้ถูกขโมยออกไปแล้ว*
“CURSES !!!”
Note
2/11/2015
อาทิตย์หน้าถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดผมจะอัพสองตอนนะครับ :3
ความคิดเห็น