คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Episode -1 Intro ภายใต้อาทิตย์ดวงเดียวกัน
ณ ที่ภูเขาแห่งหนึ่งช่วงเวลาเย็นๆ มีคนกลุ่มหนึ่งได้ก้าวเดินออกมาจากถ้ำเป็นครั้งแรกในชีวิตของพวกเขา และยืนดูดวงอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้าไปอย่างช้าๆ อย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิตของพวกเขาและไม่คิดว่าวันนี้จะเป็นจริง วันที่พวกเขาได้เป็นอิสระ วันที่พวกเขารู้สึกดีอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“มันสวยมากเลย ใช่ไหมทุกคน”
“ม..มันสวยมากจริง ๆ ดีกว่าที่เห็นในทีวีซะอีก”
“นี่ฟริกค์! เธอเติบโตมาในที่แบบนี้เหรอ แสงสว่างแบบนี้ อากาศบริสุทธ์แบบนี้ ทำให้รู้สึกดีชะมัด”
“แซนด์ ลูกบอลใหญ่ๆบนท้องฟ้านั่นคืออะไรเหรอ?”
“มันเรียกว่า ดวงอาทิตย์ น่ะ”
“ดวงอาทิตย์ ไม่คิดว่าจะได้เห็นอะไรแบบนี้ในครั้งหนึ่งของชีวิตเลยนะ”
“คิดว่าฉันสามารถยืนดูภาพนี้เป็นชั่วโมงๆได้ไม่เบื่อเลยล่ะ”
“ใช่ มันสวยมากจริงๆ และหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้กันนะ?”
หนึ่งในกลุ่มพวกเขาที่กำลังชื่นชมกับดวงอาทิตย์อยู่นั้นก็เป็นเด็กตัวเล็กๆคนนึงที่แม้ดวงอาทิตย์ที่เห็นนั้นจะเห็นจนชินชาแล้วก็ตามทีแต่วันที่ดวงอาทิตย์ตกในวันนี้ ถือว่าเป็นวันที่พิเศษสำหรับเธอและเพื่อนๆของเธอ
“ทุกๆคน นี่คือจุดเริ่มต้นของอนาคตของพวกเรา ยุคที่มีสันติภาพระหว่างมนุษย์และมอนสเตอร์ . . ."
"ฟริกส์ ฉันขอให้เธอช่วยอะไรบางอย่างหน่อยน่ะ”
“เธอช่วยเป็นทูตไปพูดคุยกับมนุษย์ได้หรือปล่าว?”
*เธอยินดีที่จะเป็นทูตเพื่อพูดคุยกับมนุษย์ให้*
“แล้วข้า พาไพรัสผู้ยิ่งใหญ่ก็จะได้เป็นมาสคอตที่โด่งดัง เฮียะ เฮียะ เฮียะ”
“เฮ้อ ~ ดูเหมือนต้องมีคนตามไปดูเขาไม่ให้ก่อเรื่องสิเนี่ย”
“เฮ้ !! พาไพรัส รอด้วย !”
“อ . . อันไดน์ ร . . รอด้วย”
“. . . แล้วฉันควรทำอะไรไหม?”
“. . . . .”
“. . . . .”
“รู้สึกว่า ทุกคนจะไปกันหมดแล้วสินะ”
“ฟริกส์เธอมาจากโลกแห่งนี้ใช่ไหม แสดงว่าเธอก็มีที่ที่ต้องจะกลับไปสินะ”
“แล้วเธอจะทำอะไรต่อละ?”
*เธอมีที่ที่จะต้องกลับไป*
” . . . . ฉันเข้าใจ . . . . งั้น . . ฉันจะไม่รั้งเธอไว้แล้วนะ”
*. . . . . .*
“ไว้เจอกันนะ”
“มีอะไรเหรอเด็กน้อย ?”
*เราจะไปหาพวกเขาด้วยกัน*
“. . . .”
“งั้นเหรอ งั้นพวกเราก็ . . . เดินไปด้วยกันเลยละกันจ่ะ”
สิ้นสุดประโยคนี้พวกเขาต่างก็เดินลงจากภูเขาลงไปสู่โลกข้างหน้าที่พวกเขาจะได้เริ่มต้นวันที่พวกเขาใฝ่ฝันมานาน วันที่พวกเขาจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ วันที่พวกเขาจะได้อยู่อย่างสงบสุข
ขณะเดียวกัน
ถึงที่บ้าน
ผมเพิ่งได้รับการแต่งตั้งเป็นยศร้อยโทเพราะต้องทำหน้าที่หัวหน้ากองร้อยเพราะดูเหมือนว่านายพันที่ค่ายนั้นเห็นผมว่างเหลือเกิน . . . ล้อเล่นน่ะครับ : 3 ที่จริงคือหัวหน้ากองร้อยคนก่อนเกษียรไปแล้ว กองบัญชาการก็เลยแต่งตั้งผมขึ้นมาแทนอันที่จริงผมก็ยังว่างอยู่ดี ผมยังคงมีเวลาที่จะอ่านหนังสือจดบันทึก วาดรูปทำอะไรที่อยากทำเหมือนทุกทีที่เคยเป็นแค่ต้องหลังจากเสร็จงานเท่านั้นเอง ส่วนทางนี้ไม่ต้องเป็นห่วง ตอนที่ผมกำลังเขียนจดหมายอยู่นี้เพื่อนๆที่ค่ายกำลังครื้นเครงกับงานต้อนรับผมอยู่เลย หวังว่าพ่อกับแม่ก็ยังคงมีความสุขกับชีวิตของพวกท่านนะครับ
ปล.สุดท้ายนี้ก็ขอให้เก็บจดหมายฉบับนี้ไว้ที่ลิ้นชักโต๊ะคอมเหมือนทุกทีนะครับ
นายทหารมองไปที่ไปรษณียบัตรที่จะส่งไปหาที่บ้าน และเขาส่งมันให้กับพนักงานไปรษณีย์ก่อนที่จะออกจากที่ทำการไปรษณีย์และเดินไปที่กองร้อยของตัวเองที่สังกัดอยู่ ในฐานะหัวหน้ากองร้อย
“ทำความเคารพหัวหน้ากองร้อยทหารทหารช่างที่ 41 แถวตรง !!!”
เหล่าทหารที่ยืนหันหน้าเขาหาดวงอาทิตย์ทำความเคารพหัวหน้ากองร้อย เสียงมือสะบัดขึ้นทำความเคารพอย่างพร้อมเพรียงกันอย่างทุกทีที่เคยเป็น หัวหน้ากองร้อยที่ว่าก็ได้เดินเข้ามาในสภาพที่ง่วงหาวนอนและดูไม่เคร่งขรึมอะไรเท่าไหร่นัก (????)
“หาว ~~ ง่วงเป็นบ้า” เสียงรองเท้าบูตที่ดังเป็นจังหวะ และหยุดตรงหน้าเหล่าทหาร
“. . . . สวัสดีทุกคน ก่อนอื่นตามสบาย”
“ขอบคุณครับหัวหน้า”
เสียงของรองหัวหน้ารับคำสั่งก่อนที่ทหารที่เหลือจะลดมือลงรอฟังหัวหน้ากองร้อยพูดด้วยสีหน้าที่ดีพอสมควรและดูเหมือนพวกเขาจะชินแล้วกับลักษณะของหัวหน้ากองร้อยที่ดูไม่น่าเคารพสักเท่าไหร่
“ก่อนอื่นก็ . . . คงไม่มีอะไรให้พูดแล้วมั้ง พวกเราเจอกันมาตั้งแต่พวกเราเข้ามาเป็นทหารปีแรกจนตอนนี้ก็ 16 ปีเข้าไปแล้วก็ยังมีแต่คนที่รู้จักกันทั้งนั้นแม้จะมีคนเข้าๆออกๆอยู่บ้างก็เหอะ ว่าแต่ใครบ้างหว่า”
“ผมครับ” ทหารคนนึงยกมือ . . .
“อ้อนายนี่เองสิบเอกฉันจำได้ สบายดีสินะ”
“เป็นเกียรติอย่างยิ่งครับผม”
“ไม่ต้องให้ดูเวอร์ก็ได้ ว่าแต่ . . . แล้วเพื่อนนายอีกคนไปไหนละ”
“เพื่อนผมย้ายไปกองพลทหารยานเกราะตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วครับผม”
“ว้า~แย่จัง ฉันเพิ่งจะรู้จักกับเขาก็ไปซะละ คุยกันถูกคออยู่เลย -__- ” หัวหน้ากองร้อยเกาหัวนึกเสียดาย
“อย่างที่รู้คือท่านหัวหน้าคนก่อน . . . .จำชื่อไม่ได้แล้วแหะ ก็ได้ให้ฉันเป็นว่าที่หัวหน้ามาตั้งแต่ห้าปีที่แล้วก่อนจะปลดเกษียรเพราะอย่างนั้นพวกเราก็คง . . . . อย่างที่เห็นนี่แหละ ใครมีคำถามอะไรหรือปล่าว”
“ไม่มีครับหัวหน้า . . . และก็ยินดีด้วยนะครับหัวหน้า”
“ขอบใจมากนะ”
หัวหน้าจับมือกับรองหัวหน้า
หัวหน้าคนใหม่นี้เป็นที่เคารพของกองร้อยมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
ยกเว้นอยู่เรื่องนึง
. . .
“อ้อ วันนี้มีฝึกประจำด้วยนิ ใครจะอยากฝึกฉลองรับตำแหน่งบ้างวันนี้? :3”
สิ้นคำถามนี้บรรยากาศที่ดูเหมือนวันที่น่ายินดีกลายเป็นว่ากลายเป็นความเสียวสันหลังขึ้นมาแทนโดยไม่มีใครกล้ายกมือขึ้นแม้แต่คนเดียวด้วยเหตุผลบางอย่าง
“. . . .”
“ไม่เหรอ ดีเลยไว้วันหลังละกัน” เหล่าทหารต่างโล่งอกกับคำตอบที่นาน ๆทีจะได้ยินสักครั้ง
“ตอนนี้ฉันโคตรห่วงนอนเลย ต้องมานั่งรับเลี้ยงของพวกเพื่อนๆตั้งแต่เมื่อวาน”
“. . . .”
“แล้วก่อนจะแยกย้ายกัน มีอะไรเพิ่มเติมหรือปล่าว?”
“ไม่มีครับหัวหน้า”
“งั้นเจอกันคราวหน้าแยกย้ายได้”
“แถวตรง !!!” เสียงมือสะบัดขึ้นทำความเคารพอย่างพร้อมเพรียงอีกครั้งก่อนที่ต่างคนต่างแยกย้ายกันไป
หัวหน้ากองร้อยตรงไปที่รถของเขาพร้อมกับหนังสือจำนวนสามสี่เล่มและปกหนังสือเก่าๆเล่มหนึ่งที่เก็บแฟ้มเอกสารต่างๆก่อนที่จะขับออกไปจากค่ายไปยังเมืองแห่งหนึ่งโดยเมืองที่ว่าอยู่ใกล้ๆกับภูเขาลูกหนึ่งที่มีตำนานที่สืบเล่าต่อกันมา และอีกไม่นานทุกๆคนทุกๆชีวิตก็จะได้เป็นส่วนหนึ่งของเรื่องราวต่างๆที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ในไม่ช้านี้
TO BE CONTINUED
อันที่จริงมันก็พร้อมลงตั้งแต่ก่อนหน้าแล้วมันมีเหตุผลอยู่ที่ต้องการให้เริ่มตอนแรกในวันที่ 15/9 เพราะวันที่ 15/9 คือวันครบรอบหนึ่งปีวันวางขายเกม Undertale (แม้ว่ากว่าจะได้ซื้อมาเล่นคือพฤษภาของปีถัดไป) ก็เลยอยากโพสตอนนี้เอาในวันที่ว่าไว้และยังไงก็ขอให้สนุกนะครับ (หวังว่านะ :p)
ความคิดเห็น