คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Episode 2 มอนสเตอร์
หลายปีก่อน ห้องสมุดที่ศาลากลาง
“ว่าไง แย๊ง” เพื่อนเขาแย๊งกล่าวทักทายโดยที่โต๊ะนั้นเต็มไปด้วยหนังสือ
“ก็เหมือนทุกที ฉันมาหาหนังสือไว้เป็นข้อมูลน่ะ”
“อีกแล้วเหรอ งั้นฉันไปทำงานก่อนนะ”
“เออนี่” “อะไร ?” แย๊งเรียกเพื่อนของเค้าที่กำลังจะไปทำงานให้มาดูอะไรบางอย่าง
“ฉันเจอหนังสือแปลกๆด้วยละมาดูดิ”
“ไหน ๆ . . . . ” หลังจากได้ยินดังนั้นเขาก็หันหลังกลับเพื่อไปดูหนังสือที่ว่า
หนังสือเล่มที่ว่าไม่มีหน้าปกไม่มีหมวดกำกับและดูเหมือนมันก็เก่ามากด้วย แย๊งบังเอิญไปเจอมันระหว่างหาหนังสือที่ต้องการ ซึ่งปรากฏว่าบรรณารักษ์เขียนหมวดลงในใบบันทึกรายการผิดทำให้เสียเวลาหาตั้งนานและมาเจอหนังสือเล่มนี้โดยบังเอิญ แต่ถึงอย่างนั้นก็ได้หยิบขึ้นมาไปวางรวมกับหนังสือที่เขาหาเจออยู่ก่อนหน้าบนโต๊ะ
และเมื่อเปิดมันอย่างช้าๆ ข้างในเป็นภาพวาดราวกับมาจากตำนานเทพนิยายก็ไม่ปาน สิ่งมีชีวิตดูเหมือนสัตว์ที่เรารู้จักกันดีเพียงแต่สามารถยืนสองขาได้ โครงกระดูก และยังมีหลายรูปที่เป็นรูปร่างๆแปลกเช่นสไลม์ กบ ผี แมงมุมและอื่นๆอีกเยอะ บางรูปพวกเขาก็ถืออาวุธจำพวกดาบหอกสมัยโบราณด้วย บางรูปพวกเขาเหมือนว่ากำลังร่ายคาถาใช้พลังเวทย์มนต์คล้ายๆกับพวกพ่อมดแม่มด ต้องขอบคุณที่ได้อ่านการ์ตูนมาบ้างไม่งั้นจะไม่รู้เรื่องเลย
“มอนสเตอร์เหรอ ?” เพื่อนของแย๊งถามขณะที่ พวกเขาไล่อ่านไปเรื่อย ๆ
“ไม่แน่ใจ . . ถึงแม้จะเคยอ่านเรื่องพวกนี้มาบ้างแต่ก็ไม่เคยเจอแนวนี้เลยนะ”
“ถ้านายไม่รู้แล้วฉันจะรู้ไหม แถมดูแล้วหนังสือพวกนี้ก็เก่ามากๆเลยด้วย”
“อืม ไม่มีหมวดหมู่กำกับ อาจเป็นของใครสักคนที่ลืมไว้ที่นี่มั้ง”
“เจ้าของคงลืมไปนานละหรือไม่ก็ทำหายยาวๆแน่นอน ถถถถถ ที่สำคัญภาพพวกนี้ดูเหมือนคนวาดจะจริงจังซะด้วย ราวกับพวกเค้านั้นมีอยู่จริงอย่างไงอย่างนั้นแหละ”
“นายเคยพูดไรเป็นเรื่องเป็นราวกับเขาด้วยแหะ” แย๊งแซะเพื่อนของเขา
“ก็จริงไหมละ ฉันแค่ใช้ความรู้สึกที่นายแต่งหนังสือมาเทียบดูแค่นั้นเอง”
“นั่นสิถ้าพวกเขามีอยู่จริงอ่ะนะ”
“ถ้าพวกเขามีอยู่จริง . . . พูดอะไรบ้าๆ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
“ใครจะไปรู้ล่ะบางทีอ่ะนะ” สิ่งที่พวกเขากล่าวติดตลกไว้เมื่อหลายปีก่อนดูเหมือนวันนี้มันจะไม่ตลกเอาซักเท่าไหร่แล้ว
.
.
.
*เธอบอกว่าใช่ พวกเขาเป็นเพื่อนของเธอ*
*มอนสเตอร์เหล่านี้ต้องการผูกมิตรกับมนุษย์และเธอมาในฐานะฑูติ*
* . . . . . *
“. . . .”
* . . . . . *
“. . . .”
แย๊งมองไปที่เด็กที่อยู่ตรงหน้าและเงยขึ้นมาดูกลุ่มพวกเขาที่เริ่มไม่น่าจะใช่กลุ่มคอสเพลย์อยู่หลายรอบด้วยความมึนงง
“นี้พวกคุณไม่ได้ล้อเล่นกันใช่ไหม?” แย๊งถามเหล่ากลุ่มคอสเพลย์
“ครับ . . .” คนที่เป็นแต่งเป็นแพะคล้ายๆราชาตอบกลับมา
“ไม่ใช่ว่าเป็นกลุ่มคอสเพลย์ที่แค่มาโปรโมทงานอีกสองอาทิตย์หน้าหรอกเหรอ?”
“คอสเพลย์คืออะไรเหรอครับ . . . ” คนที่เป็นแพะคล้ายๆราชาสงสัย
“ห๊ะ ?” แย๊งงงที่เขาไม่รู้จักการคอสเพลย์ ? และไม่ใช่ว่าพวกเขากำลังแต่งคอสเพลย์หรอกเหรอ ??
“เอิ่ม. . . คือมันเป็นการแต่งตัวให้เหมือนกับตัวละครจากอนิเมหรือการ์ตูนน่ะ”
ไดโนเสาร์ตัวเหลืองใส่ชุดนักวิทยาศาสตร์ช่วยตอบ
“-__- . . .”
แย๊งเหลือบไปมองข้างหลังให้กะให้เพื่อนมาช่วยตอบคำถามดูเหมือนพวกเขาจะตัวแข็งทื่อตกตะลึงกันไปหมดแล้วส่วนไอเพื่อนแย๊งก็ . . . ช่างเหอะ หมอนั่นตอนนี้สติสตางค์ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวตัวสั่นไปเรียบร้อยแล้วเหลือแค่แย๊งคนเดียวที่ยืนคุยกับพวกเขาในตอนนี้
“ขอรบกวนนิดนึงนะครับ”
แย๊งได้ขอจับแขนของคนที่คล้ายๆแพะที่เป็นราชาซึ่งเขาก็ไม่ได้ว่าอะไร เมื่อได้จับแขนของเขา ขน หนัง เลือดเนื้ออย่างนี้ พวกเขามีร่างกายที่เป็นแบบนี้จริงๆ ถ้าใส่ชุดคอสเพลย์จะรู้ได้ทันที แต่นี่ไม่ใช่พวกเขาเป็นอย่างนี้จริงตัวจริงเสียงจริง
ไม่ต้องถามหาซิบหรือว่าพัดลมที่ติดด้านหลังอะไรแบบนั้นเพราะมันไม่มี เมื่อมองมาที่โครงกระดูกที่ตัวสูงเมื่อได้จับแขนของ โครงกระดูกตัวนั้นก็ไม่สัมผัสได้ถึงเลือดเนื้อเลย และบังเอิญกำแน่นไปหน่อยก็เลย . . .
“นี่เจ้ามนุษย์ ฉันว่าเธอจับแขนฉันแรงไปนะ”
“!?! อ้อขอโทษที แค่ . . .”
“ไม่เป็นไร ข้าพาไพรัสผู้ยิ่งใหญ่ แค่นี้ไม่เป็นไรอยู่แล้ว”
ชื่อพาไพรัส . . . โครงกระดูกตัวนี้ชื่อพาไพรัส และเมื่อกี้แย๊งได้ลองสังเกตุการเคลื่อนไหวของกระดูกตอนที่พาไพรัสพูดคงไม่ต้องถามแล้วว่าตัวจริงหรือปล่าวอีกสามคนที่เหลือก็เหมือนกัน และคำถามสำคัญ ถ้าพวกเขาเป็นมอนสเตอร์จริงๆ
.
.
"ฉันยินดีที่ได้เจอกับเธอในวันนั้น"
"ถึงแม้จะไม่มีบ้านให้กลับไปแล้วก็จริง แต่ฉันก็ขอให้ฝากสิ่งนี้ . . . . . . . กับเธอด้วย"
"หวังว่าเธอจะได้ทำตามที่เธอบอกอย่างสมภาคภูมินะ แย๊ง อลาน"
คำพูดที่ถูกฝากมาจากคนสำคัญของแย๊ง เค้าคือคนที่ทำให้แย๊งได้ก้าวเดินมาจนถึงทุกวันนี้ และในวันนี้บ้านที่เขาได้กล่าวถึงบ้านที่เค้าคนนั้นไม่ได้กลับไปนั้น ก็ได้ปรากฎตัวต่อหน้าเขาแล้ว แย๊งที่น้ำตาได้ไหลออกจากดวงตาของเขาโดยไม่รู้ตัวเริ่มเอื้อมมือไปหาพวกเขาอย่างช้าๆ เรื่องเมื่อนานมาแล้วได้ย้อนกลับมาหาและตอนนี้แย๊งไม่อยากเชื่อว่าวันนี้จะมาถึง
"เอ่อ คุณครับเป็นอะไรหรือปล่าวครับ ?" มอนสเตอร์แพะที่สังเหตุเห็นได้ถามเขา
"ค . . . คือ . . คืิอว่า" แย๊งพูดสั่นๆก่อนที่เริ่มน้ำตาค่อยๆไหลออกมา
“แม่ๆๆ ดูพวกเขานี่สิ”
“อ่ะ !?! ระวังนะลูก”
เด็กคนหนึ่งวิ่งไปหาเหล่ามอนสเตอร์พวกนั้นโดยไม่รู้สึกกลัวอะไรเลยแม้แต่น้อยโดยวิ่งเข้าไปหามอนสเตอร์ที่คล้ายแพะหญิงเด็กคนนั้นวิ่งเข้าไปกอดและดูเหมือนพวกเขาจะมีความสุขมากด้วย แย๊งตั้งสติได้อีกครั้งก่อนที่จะมองไปที่เด็กคนนั้น
“ว้าวขนนุ่มจัง :3 พี่สาวชื่ออะไรเหรอครับ”
“ฉันชื่อโทเรียลจ่ะเจ้าหนูน้อย”
“เหรอครับ ? พวกพี่ๆมาทำอะไรที่นี่เหรอครับ”
“ก็พวกเราก็จะมาเป็นเพื่อนกับพวกเธอน่ะสิเจ้าหนู ! มาให้ฉันอุ้มเธอหน่อยมา”
“ได้สิครับ”
มอนสเตอร์ที่มีครีบปลาตอบคำถามของเด็กคนนั้นและอุ้มเขาราวกับนุ่นโดยวางเด็กไว้บนตักของเธอโดยที่เด็กก็เรียกให้แม่มาดูตามประสาและได้เล่นอยู่กับเหล่ามอสเตอร์อยู่สักพักก่อนที่แม่ของเด็กคนนั้นจะรับตัวเด็กกลับไป
“ทีหลังถ้าจะไปก็บอกแม่สักหน่อยสิลูก”
“ไม่เป็นไรหรอกครับแม่ แต่พวกเขาก็ดูเป็นคนดีนะครับแถมพี่สาวคนนั้นก็ยังเล่นกับผมด้วย :3”
“เหรอจ๊ะ ? คงต้องขอโทษพวกคุณด้วยนะคะที่รบกวน” คุณแม่ของเด็กขอโทษมอนสเตอร์แพะหญิง
“ไม่เป็นหรอกค่ะ พวกเราซะอีกที่รบกวนพวกคุณ”
“พี่สาวครับ” เด็กถามมอนสเตอร์ที่มีครีบปลาด้วยเสียงที่ดังฟังชัด
“หือ ?” มอนสเตอร์ที่มีครีบปลามองมาที่เด็กคนนั้น
“พวกเราจะได้เจอกันอีกไหมครับ ?”
“แน่นอนสิต้องได้เจอแน่นอน”
“งั้นผมไปก่อนนะครับ :3” เด็กคนนั้นและมอนสเตอร์ต่างยิ้มให้ซึ่งกันและกันและกำลังเดินกลับไปพร้อมกับคุณแม่ของเขา
". . . ."
แย๊งที่ได้มองดูเด็กคนนั้นคิดได้ว่าคำพูดที่ได้พูดกับเขาในวันนั้นจนถึงตอนนี้เขาก็ได้รักษาคำพูดนั้นเอาไว้ตลอดเสมอมาและในวันนี้มันจะเป็นอีกวันหนึ่งที่เขาจะได้ทำตามที่กล่าวไว้ แย๊งสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆและเช็ดน้ำตาก่อนที่จะถามมอนสเตอร์แพะที่น่าจะเป็นราชา
"เมื่อกี้เป็นอะไรหรือปล่าวผมเห็นคุณน้ำตาไหลออกมา" มอนสเตอร์แพะถามแย๊ง
“แค่นึกถึงเรื่องเมื่อนานมาแล้วน่ะครับ เอิ่ม . . .ไม่ทราบว่าขอทราบชื่อคุณได้หรือปล่าวครับ”
“ผมแอสกอรฺ์ . . . แอสกอร์ ดรีมเมอร์ครับ” มอนสเตอร์แพะตอบกลับมา
“ครับ . . . ผมร้อยโทแย๊ง อลาน สังกัดกองร้อยทหารช่างที่ 41 จากกองพลรักษามาตุภูมิที่ 1 ผมคิดว่าน่าจะช่วยพวกคุณในเรื่องต่างๆได้ครับ”
TO BE CONTINUED
จบ . . หรือยังวะ ?
และท่ามกลางความเงียบสงบที่ต่างคนต่างพูดอะไรไม่ออกนั้น
“แชะ !!!”
ทุกคนและมอนสเตอร์มองไปยังที่มาของเสียงพบว่าเป็นเสียงกล้องที่มีผู้หญิงคนนึงเอาขึ้นมาถ่าย
“แหะ แหะ ขอโทษทีรบกวนอะไรหรือปล่าว : P”
“. . . .”
Note
22/9/2015
ใช้ Font Thai PSK ได้ด้วยแหะ อยากใช้อยู่พอดี :3
Note
14/2/2016
กลับมาใช้ฟอนต์ Angsana New เหมือนเดิมเพราะพบว่าคอมเครื่องไหนที่ไม่มีฟอนต์ที่อยากจะให้ใช้จะเพี้ยนๆเวลาอ่าน
ความคิดเห็น