คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Episode 1 วันที่เหมือนทุกที(?)
ต้นฤดูใบไม้ร่วง 201x
ศาลากลางเวลาเย็นๆเห็นจะได้ ณ ห้องสมุดที่อยู่ในศาลากลาง มีชายคนนึงแต่งตัวชุดทหารโดยที่ชายเสื้อนั้นมีตราพลั่วไขว้อยู่กับจอบขุดหินซึ่งเป็นตราของทหารช่างกำลังถือหนังสือจำนวนสามสี่เล่มพร้อมบัตรประจำตัวประชาชนให้กับบรรณารักษ์ และบรรณารักษ์ก็หยิบหนังสือกับบัตรมาแสกนเพื่อตรวจสอบข้อมูลเหมือนทุกครั้งที่เคยทำ โดยระหว่างที่รอทหารคนนี้ก็กวาดสายตามองไปรอบๆห้องสมุดที่มีคนอยู่บ้างเล็กน้อย
“เรียบร้อยแล้วค่ะ” บรรณารักษ์ส่งหนังสือที่ทหารคนนี้จะยืมพร้อมบัตรประจำคืนมาให้
“ขอบคุณมากครับ” แย๊งรับบัตรประจำตัวกลับและเอาหนังสือใส่กระเป๋าของเขา
“หวังว่าจะมีหนังสือเล่มใหม่ๆจากคุณให้เป็นแหล่งความรู้ที่ดีอีกนะคะ”
“คงไม่เร็วๆนี้หรอกครับ” ทหารคนนี้กล่าวออกมาแล้วเดินออกจากห้องสมุดมาจนถึงห้องโถงศาลากลาง
ระหว่างที่กำลังเดินอยู่นั้นเองก็มีชายอีกคนเดินเข้ามาหาอย่างรวดเร็วก่อนที่จะตีหลังทักทายทหารคนนั้นราวกับเป็นเพื่อนสนิทของเค้าและทหารคนนั้นก็ค่อยๆหันหลังกลับมามองอย่างช้าๆด้วยสายตาที่รู้เลยว่าคนที่ทักทายเขาแบบนี้นั้นเป็นใคร
"แย๊ง อลาน ! ว่าไง มายืมอีกแล้วเหรอ”
“หือ ? อ้อนายนี่เอง ใช่ฉันมายืมหนังสือ ว่าแต่จะเรียกชื่อเต็มไปทำไมเนี่ย”
“ก็ไม่ได้เจอหน้ากันตั้งนาน ทักทายบ้างจะเป็นไรไป"
"อะไร ? เราไม่ได้เจอหน้ากันแค่ 3 วันเองนะ แล้วเป็นไงบ้างสบายดีสินะ"
"ก็เหมือนทุกทีนั่นแหละ นี่คืนละกันนะ” เพื่อนของทหารที่ชื่อแย๊งก็หยิบหนังสือเล่มนึงมาคืนให้
“อ้อรู้ยังเรื่อง การเดินทางกลับบ้าน ของนายได้รางวัลวรรณกรรมด้วยล่ะ"
"เห็นแล้วเมื่อวานมีจดหมายส่งมาพอดี" ทหารที่ชื่อแย๊งหยิบจดหมายที่ว่าในกระเป๋ามาให้เพื่อนดู
"เมื่อไหร่นายจะลาออกจากกองทัพมาเป็นนักเขียนให้เป็นเรื่องเป็นราวกับเค้าบ้างเนี่ยหา ?"
"ไม่เอาน่าและฉันจะเอาอะไรกินล่ะ ไหนที่บ้านอีกด้วย"
"LOL ? แกโสดมาตลอดสาวไม่เคยมอง . . . ยกเว้นยัยนั่นละกัน แถมเงินค่าต้นฉบับแต่ละทีเยอะกว่าเงินเดือนแกทั้งปีอีก"
"ไม่เอาไม่พูด ~" แย๊งสะบัดมือไปมาใส่เพื่อนของเขาที่กำลังหงุดหงิดกับเรื่องนี้
"ช่างเหอะ ว่าแต่ทำไมวันนี้มาช้าจัง ?"
"วันนี้ไปเข้าพิธีรับยศร้อยโทเป็นหัวหน้ากองร้อยมาน่ะเลยกลับช้.."
"แค่กๆๆ !!" เพื่อนแย๊งทำเป็นไอสำลักกับเรื่องที่ได้ยิน
"ร้อยโท !?! ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า+ You serious? ไม่อยากจะเชื่อผ่านมา 16 ปีเพิ่งได้แต่งตั้ง ฮ่า ฮ่า ฮ่า~ โอ้ให้ตายสิระหว่างนายได้ยศร้อยโทกับมอนส์เตอร์มีจริงอย่างหลังยังเป็นไปได้มากกว่าเลย"
เพื่อนของแย๊งหัวเราะดังลั่นไปทั่วห้องโถงทำเอาคนรอบๆข้างหันมามองด้วยความตกใจ
"อุ๊บโทษที . . ."
แต่ถึงอย่างนั้นทหารคนนี้ก็ไม่ได้ว่าอะไรกลับมาเพียงแค่ทำหน้าชวนหงุดหงิดใส่เพื่อนที่คุยเสียงดังไปหน่อย อันที่จริงตัวเขาเองและเพื่อนก็รู้เหตุผลดีที่ทำไมแย๊งมียศแค่ร้อยตรีมาตลอด
“เฮ้อ~พอเลยๆ ถ้าไม่มีอะไรฉันกลับก่อนละกันนะวันนี้โคตรง่วงเลย”
“เฮ้ๆๆ ไม่คิดจะเลี้ยงหน่อยเหรอ อุสาห์ได้เลื่อนยศทั้งที”
“จะไปไหมล่ะหิวข้าวพอดีเลยด้วย” แย๊งมามองที่เพื่อนของเขาที่กำลังทำตาใสโดยหวังว่าจะให้แย๊งเลี้ยงข้าว
"ไปๆๆ . . . หือ ?" เพื่อนของแย๊งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
"เฮ้ ดูนี่ดิ งานอนิเม การ์ตูน คอสเพลย์ประจำปีที่นายพูดถึงน่ะ"
"งานนั้นทำไมเหรอ ?" เพื่อนทำท่าสงสัย
"เพื่อนฉันส่งรูปมาให้ดู"
"ไหนๆดูหน่อยดิ" แย๊งหยิบโทรศัพท์ของเพื่อนมาดู
รูปภาพที่เพื่อนส่งมาก็คือกลุ่มคอสเพลย์ (?) แต่งตัวเป็นมอนสเตอร์พร้อมและเด็กตัวเล็กๆคนนึงกำลังเดินอยู่บนท้องถนนในเมืองที่พวกเขาอยู่ ที่จริงงานมันอีกสองอาทิตย์หน้าและที่อดสังเกตไม่ได้คือกลุ่มคอสเพลย์นั้นดูเหมือนจนเกือบจะเป็นของจริง มอนเตอร์ที่รูปร่างหน้าตาคล้ายแพะ โครงกระดูก ครึ่งปลาครึ่งคน และ ไดโนเสาร์ตัวเหลือง (???)
สำหรับพวกเขาที่ชอบดูการ์ตูนก็จริงแต่ก็ไม่เคยได้เห็นอะไรแบบนี้มาก่อน และพวกเขาก็นึกถึงรูปวาดจากหนังสือเล่มนึงที่พวกเขาบัญเอิญไปเจอและสงสัยว่าเด็กคนนั้นเป็นใคร ?
"ว้าว โคตรสมจริงเลยวุ้ย เฮ้ยนั่นมันที่พวกเราเคยเจอในหนังสือเล่มนั้นหรือปล่าว" เพื่อนของทหารที่ชื่อแย๊งสงสัย
"ใช่ คงไม่แปลกหรอกที่ใครจะคอสเพลย์ตามว่าแต่คือ . . . งานมันสองอาทิตย์หน้าไม่ใช่เหรอ"
"จะรู้ไหมบางทีอาจมาเปิดตัวเชิญชวนมั้ง หือ ? แปบนึงในเฟส . . . อะไรเนี่ย"
เป็นรูปที่เพื่อนๆของเขาและคนอื่นๆโพสมา ซึ่งก็กลุ่มคอสเพลย์นี้นี่แหละ และจากในรูปตอนนี้พวกกลุ่มคอสเพลย์(?)นั้นก็กำลังยืนอยู่หน้าศาลากลางด้วย และตอนนี้เฟสบุ๊คในโทรศัพท์ของเพื่อนแย๊ง รูปและสเตตัสกำลังเด้งรัวๆเลยทีเดียว
"ปกติไม่เคยมาโปรโมทถึงที่นี่เลยนิ อย่างมากก็โปสเตอร์ "
"ไม่รู้เหมือนกันแหะ ... แต่ตรงนั้นมันหน้าศาลากลางด้วยนี่นาไปดูกัน"
"อืม"
พูดเสร็จแย๊งและเพื่อนของเขาก็เดินตรงไปที่ประตูเพื่อไปดูกลุ่มคอสเพลย์ที่ว่ากันแต่ว่า . . .
ครืด ~~~ ด
ไม่ทันถึงหน้าประตูประตูเลื่อนก็เปิดออก สิ่งที่พวกแย๊งเห็นนั้นก็คือกลุ่มคอสเพลย์ที่พวกเขากำลังพูดถึงเมื่อกี้ ได้เดินเข้ามายังห้องโถงศาลากลาง แย๊งได้แต่ยืนอึ้งไม่ต่างอะไรกับเพื่อนของเขาและผู้คนในศาลากลางที่ตะลึงกับสิ่งที่เห็น
" . . . . "
“ข้าพาไพรัสผู้ยิ่งใหญ่รู้สึกเป็นเกียรติอย่างมากเลยที่จะได้เพื่อนกับมนุษย์เช่นพวกเจ้า เฮียะ เฮียะ เฮียะ !!!”
คอสเพลย์โครงกระดูกพูดออกมาซึ่งก็ทำเอาทั้งโถงในศาลากลางเงียบทันทีโดยไม่มีเสียงจิ้งหรีดแทรกแม้แต่น้อย
“ ? ? ? ห๊ะ !?! อะไรนะเดี๋ยวๆ ” อาการห่วงของแย๊งในตอนนี้หายเป็นปลิดทิ้งเลยกับสิ่งที่เห็น
“เฮ้อ~ พาไพรัส กะแล้วว่าปล่อยนายไว้ไม่ได้จริงๆด้วยตลอดทางมานี่นายเดินพล่านไปทั่วเลย ใจเย็นน่า”
“ก็ ข้าทำหน้าที่เป็นมาสคอดอยู่นี่น่าต้องทำให้เต็มที่สิ” คอสเพลย์โครงกระดูกคุยอยู่กับคอสเพลย์อีกคนที่มีครีบปลาอยู่ที่หู
คอสเพลย์ . . . ใช่เหรอ ? เกือบจะเชื่อด้วยซ้ำว่าตัวจริงสิ่งที่แย๊งคิดในตอนนี้
ลักษณะคล้ายแพะทั้งสองคนนึงตัวสูงมาก 2 เมตรเศษเห็นจะได้มีหนวดใส่ผ้าคลุมแต่งตัวคล้ายราชา ส่วนอีกคนก็น่าจะมอนสเตอร์หญิงเสื้อผ้าเรียบๆที่เสื้อมีตราสัญลักษณ์ที่เหมือนในหนังสือที่พวกเขาเคยเจอ โครงกระดูกคนนั้นก็ตัวสูงๆพอกับคนที่แต่งตัวเป็นราชาแต่เตี้ยกว่านิดนึงเขาดูเหมือนตื่นเต้นพอสมควรกับอะไรบางอย่าง ?
ซึ่งถ้าเป็นคอสเพลย์แขนขาต้องเป็นผ้าอะไรแบบนั้นหรือโชว์ให้เห็นเนื้อ แต่สิ่งที่เห็นนั้นคือกระดูกแน่นอนและแขนคนก็ไม่น่าใช่เพราะมันไม่ลีบขนาดนั้น และที่มีครีบปลาอยู่ที่หู ผิวสีฟ้าปนน้ำเงินที่คุยคนแต่งเป็นโครงกระดูกเมื่อกี้ . . . สุดท้ายดูเหมือนจะแต่งเป็นไดโนเสาร์ตัวสีเหลืองใส่ชุดเหมือนนักวิทยาศาสตร์ท่าทางลุกลี้ลุกลนพอสมควรตั้งแต่เข้ามาและก็ . . .
ก้มลงมาเป็นเด็กตัวเล็กๆใส่เสื้อสีฟ้าแถบตามขวางสองแถบสีม่วงอยู่ตรงหน้าทำหน้านิ่งเรียบ และตอนนี้ก็ยืนอยู่ตรงหน้า โดยพวกเขาไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อนแน่นอนและตอนนี้สิ่งที่พวกเขารู้สึกได้คือสติเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทหารที่ชื่อแย๊งนั่งยองลงมามองที่เด็กคนนั้น
"เอ่อ . . .นี่หนู นั่นใช่เพื่อนๆของเธอหรือปล่าวแล้ว . . มีธุระอะไรเหรอ ?"
*เธอบอกว่าใช่ พวกเขาเป็นเพื่อนของเธอ*
*พวกมอนสเตอร์เหล่านี้ต้องการผูกมิตรกับมนุษย์และเธอมาในฐานะฑูติ*
". . . ."
TO BE CONTINUED
ความคิดเห็น