คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Episode 7 หมู่บ้านแห่งใหม่
ณ ที่ค่ายกองร้อยทหารช่างที่ 41
“หัวหน้าหายหัวไปไหนหว่า ? นึกว่านั่งปั่นต้นฉบับอยู่ในห้องซะอีก”
ทหารนายนึงกำลังกินข้าวเที่ยงนั่งคุยอยู่กับเพื่อนที่โรงอาหารหลังจากฝึกในตอนเช้าเสร็จแล้วโดยพบว่าหัวหน้าได้มอบหมายการฝึกประจำวันให้รองหัวหน้าแทนโดยไม่ทราบสาเหตุ
“ออกไปตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ”
“แปลกแหะ มีใครรู้หรือปล่าวว่าหมอนั่นไปไหน”
“ไม่รู้ดิเมื่อวานตอนเข้าฉันเข้าเวรเห็นหมอนั่นกลับมาซะดึกเลยและยังทำงานต่อทั้งคืนอีก”
“อ้อ จะว่าไปหมอนั่นไปหาผู้พันและขอให้ฉันช่วยขนของใส่ท้ายรถซะเยอะเลยด้วย”
“ขนอะไรหว่า?”
“ผ้าใบเต้น ชุดงานช่าง อุปกรณ์ภาคสนาม วิทยุแบบตั้งโต๊ะ ชุดเดินสายไฟ เครื่องปั่นไฟ เยอะแยะเลย แต่ก็ไม่ได้ถามว่าจะเอาไปทำอะไรแต่ว่า”
“แล้วหมอนั่นจะเอาไปทำอะไรหว่า ดูแล้วมันเป็นของเอาไว้ตั้งแคมป์ชัดๆ”
“ไม่รู้สิ พวกเราอาจได้ฝึกประจำกันนอกค่ายก็ได้”
“แต่เมื่อกี้นายบอกว่าหัวหน้าไปหาผู้พันใช่หรือปล่าว แปลว่าต้องมีอะไรแน่ๆเลย”
“ไม่รู้สิ . . . จะว่าไปเมื่อวานพวกนายได้ยินข่าวแปลกๆในเมืองหรือปล่าว?”
“ข่าวอะไรหว่า?”
“เรื่องประมาณว่าเกี่ยวกับมอนสเตอร์น่ะ เห็นว่ามาจากโลกใต้ดินที่ภูเขาใกล้ๆน่ะ”
“. . . .”
“. . . . นายดูการ์ตูนมากไปหรือปล่าว ?”
“จะรู้ไหม !!? เห็นข่าวนี้ว่อนอยู่ในเฟสเต็มเลยพวกนายลองดูดิ”
“ใช่งานคอสเพลย์ประจำปีที่หัวหน้าเคยเล่าให้ฟังหรือปล่าวไหนดูสิ”
ระหว่างที่คุยกันมีทหารนายนึงเดินเข้ามาหารองหัวหน้าด้วยความเร่งรีบ
“รองหัวหน้าครับ มีวิทยุติดต่อเข้ามาใช้รหัสว่า -บุ๊คโน๊ต- ครับ”
“หือ นั่นรหัสประจำตัวแย๊งนิ ทำไมหมอนั่นไม่โทรศัพท์มาหว่า?”
รองหัวหน้ากองร้อยเดินตามทหารที่แจ้งข่าวไปที่ห้องวิทยุ
“~นี่บุ๊คโน้ตมีใครได้ยินไหมเปลี่ยน~”
“เสียงของหัวหน้าจริงๆด้วย ขอสายให้ฉันที” ว่าแล้วรองหัวหน้าก็หยิบวิทยุขึ้นมาพูด
“~นี่บุ๊คโน๊ตมีใครได้ยินไหมเปลี่ยน~”
“นี่เลฟเปลี่ยน” รองหัวหน้าวิทยุกลับไป
“~เลขที่สมุด 41-SQ-BOOK เปลี่ยน~”
“หัวหน้าจริงๆด้วย” “แล้วหัวหน้ามีอะไรที่ถึงต้องติดต่อทางวิทยุเหรอครับ” ฝ่ายวิทยุถาม
“ไม่รู้สิ” หัวหน้าก็ถือสายวิทยุต่อ “. . . ครับหัวหน้า?”
“~แจ้งให้ทราบนี่ไม่ใช่การฝึกซ้อม OP RE OF FE-1-2 CODE FREEDOM WORLD 42-23-21 24-65-73 เปลี่ยน~”
“. . . . .” รองหัวหน้ายืนอึ้งไปช่วยขณะเพราะเป็นการออกคำสั่งปฎิบัติการที่จะมีตอนฝึกประจำเดือนเท่านั้น
“~ฮัลโหล . . . ย้ำอีกครั้งนี่ไม่ใช่การฝึกซ้อม~”
“รับทราบคำสั่งครับ. . .”
กริ๊ง~~~ !!!!
เสียงกระดิ่งดังไปทั่วทั้งกองร้อย ทหารวิ่งกันไปมาอย่างอลหม่านเพื่อเก็บข้าวของและไปประจำตำแหน่งตามหน้าที่ของตัวเองเพื่อเตรียมพร้อมรอรับคำสั่งสำหรับออกปฎิบัติการอย่างที่เคยฝึกกันมา
“รีบเก็บของสำหรับออกปฏิบัติการ เรามีเวลา 30 นาทีตรงส่วนนี้เร็วเข้า”
“เกิดอะไรขึ้นฟระเนี่ย !?!” “เร็วๆๆ รีบขนของขึ้นรถเร็ว เอาลังนั้นมาด้วย”
“ไม่รู้ แต่นี่ไม่ใช่การฝึกแน่ หัวหน้าไม่เคยทำอะไรแบบนี้”
“เอ้า วิ่งๆๆๆ !! ไปประจำตำแหน่งเร็วเข้าพวกเราจะไปกันแล้ว”
“มีใครเห็นหมวกของฉันหรือปล่าว”
“นายใส่มันอยู่ไม่ใช่หรือไง !?!”
เสียงรถบรรทุกที่ดังกระหึ่ม เหล่าทหารต่างขึ้นรถและเริ่มเดินทางออกจากค่ายเพื่อยังที่หมายในทันที นายพันหยิบแก้วกาแฟขึ้นมาดื่มและมองเหล่าทหารกองร้อยที่กำลังโหวกเหวกกันยกใหญ่
“. . . ให้ตายพวกหนุ่มๆสาวๆยังมีอะไรให้อิจฉาอยู่เหมือนเดิมแหะ ใช่ไหมแย๊ง?”
.
.
“ฮัดชิ้ว ~ !!!” ฟริกส์มองมาที่แย๊งขณะที่กำลังช่วยส่งค้อนมาให้แย๊งตอกตะปู
“ขอบใจมากเจ้าหนู ใครนินทาอยู่เนี่ย”
จนถึงตอนนี้ผ่านไปอีกชั่วโมงเศษแย๊งกับฟริกส์ก็ทำที่พักชั่วคราวไปได้อีกสี่ห้าจุดและเหล่ามอนสเตอร์กลุ่มแรกๆก็มาถึงที่หมู่บ้านร้างแห่งนี้โดยที่เห็นอยู่นั้นมีประมาณสามสิบชีวิตเห็นจะได้
“ที่นี่เหรอบ้านใหม่ของพวกเรา . . . ดูแย่กว่าที่คิดแหะ ?”
“พวกคุณคือมอนสเตอร์ที่มาตามประกาศของแอสกอร์หรือปล่าว” แย๊งถามเหล่ามอนสเตอร์
“ใช่แล้ว . . . และคุณคือคนที่จะช่วยเหลือพวกเราใช่หรือปล่าว?” เหล่ามอนสเตอร์ถามแย๊ง
“ใช่ผมเองครับ แล้วแอสกอร์ละครับ ?”
“ท่านราชายังคงอยู่ในเมืองเพื่อประกาศเกี่ยวกับการย้ายขึ้นมาอยู่บนพื้นดินน่ะ”
แย๊งวางค้อนลงและเดินเข้าไปหาเหล่ามอนสเตอร์
“ที่นี่คือจะเป็นบ้านหลังใหม่ของพวกคุณและพวกผมจะช่วยพวกคุณในการสร้างหมู่บ้านขึ้นมาใหม่เท่าที่เราจะช่วยได้และก็ในตอนนี้ถ้ามีปัญหาอะไรติดต่อผมได้ที่บ้านหลังนี้และก็ . . . มีอะไรสงสัยหรือปล่าวครับ?”
“ผมครับ . . . ” “มีอะไรหรือปล่าวครับ” มอนสเตอร์ยกมือถามแย๊ง
“คุณยินดีที่จะช่วยเหลือพวกเราที่เป็นมอนสเตอร์จริงๆเหรอครับ ?”
“ก็คงอย่างนั้น :3 ที่สำคัญ เกรงว่าถ้าจะถามหาเหตุผลคงได้เล่ากันทั้งวันเลยล่ะ”
“. . . . มีอะไรอีกหรือปล่าวครับ”
“ถ้าฉันจะสร้างบ้านขึ้นมาใหม่เลยจะได้หรือปล่าว พ่อหนุ่ม ?”
“ได้ครับแต่ยังไงก็ช่วงนี้ขอให้พวกคุณอยู่พักที่นี่กันไปก่อนสักพักนะครับ” หลังจากตอบคำถามเสร็จแย๊งก็กล่าวต่อ
“และจนถึงตอนนี้แม้พวกเราทั้งสองเผ่าพันธุ์จะเพิ่งได้มาพบเจอกันเป็นครั้งแรกในวันนี้ . . . .”
“เฮ้ ! ~ แต่ฉันจำนายได้ นายลงมาที่ในเมืองของพวกเราเมื่อวานนิ” มอนสเตอร์ขัดคอแย๊ง
“ใช่ขอบคุณ -__-” ก็เหล่ามอนสเตอร์อมยิ้มเล็กน้อยและปล่อยให้แย๊งทำหน้าเซ็งๆ
“คือผมพูดไม่เก่งซักเท่าไหร่แต่ที่จะบอกคือพวกเรายินดีที่ได้จะผูกสัมพันธ์กับพวกคุณและอยู่ร่วมกันและถึงแม้ในตอนนี้บ้านของพวกคุณในตอนนี้จะดูแย่ไปสักหน่อยแต่พวกเราจะให้การสนับสนุนอย่างสุดความสามารถ สุดท้ายขอขอบคุณพวกคุณที่เชื่อมั่นในพวกเรา”
หลังจากที่แย๊งกล่าวจบก็ได้จับมือกับเหล่ามอนสเตอร์และพวกเขาก็แยกย้ายไปเลือกบ้านหรือหาที่สร้างบ้านใหม่ของพวกเขาเองแม้บ้านที่สร้างในตอนนี้จะเป็นเพียงบ้านชั่วคราวที่ทำมาจากผ้าใบแต่ถือว่าเป็นจุดเริ่มต้นที่ดีสำหรับเหล่ามอนสเตอร์แย๊งกับฟริกส์ก็ยังคงช่วยเหล่ามอนสเตอร์สร้างบ้านพักชั่วคราวเหล่าให้จนกระทั่งมอนสเตอร์กลุ่มที่สองก็มาถึงที่หมู่บ้านแห่งนี้พร้อมกับแอสกอร์
“เป็นยังไงบ้างเจ้าหนู ชาสักถ้วยไหม” แอสกอร์ถามฟริกส์
*เธอรู้สึกเหนื่อยแต่ก็ยินดีที่ได้ช่วยเหลือคนอื่นๆ*
“งั้นเหรอขอบใจมากนะ และไม่ทราบว่ามีปัญหาอะไรหรือปล่าวครับ”
“ไม่มีหรอกครับเพียงแต่ตอนนี้ของที่เอามาก็ใกล้จะหมดแล้วซึ่งไม่พอแน่สำหรับพวกคุณที่กำลังจะมาที่นี่อีก”
“งั้นเหรอครับให้พวกเรากลับไปเอาของที่ต้องใช้จากโลกใต้ดินมาให้เอาไหมครับ”
“คงต้องรบกวนหน่อยนะครับ แต่ที่จริงพวกนั้นน่าจะมาถึงได้แล้วนะ”
แย๊งบ่นแบบหัวเสียโดยมองไปที่ถนนซึ่งพวกเค้าควรจะมาจะได้แล้วตามกำหนดการ
“พวกนั้น ?”
และเสียงที่ดังมาแต่ไกลก่อนพบว่าเป็นรถบรรทุกจำนวนเกือบสิบคันขับตรงมาที่หมู่บ้านแห่งนี้
“พูดถึงก็มาพอดี”
ทุกสายตาตรงไปที่ขบวนรถบรรทุกที่เคลื่อนเข้ามาและหยุดอยู่ตรงทางเข้าหมู่บ้าน มีคนจำนวนมากที่แต่งตัวเป็นทหารเหมือนกับแย๊งออกมาจากรถและวิ่งมาเข้าแถวตรงหน้าแย๊งพร้อมทำความเคารพอย่างพร้อมเพรียงกัน
“ทำความเคารพหัวหน้ากองร้อย แถวตรง !!!”
“รองหัวหน้ากองร้อยทหารช่างที่ 41 มาถึงตามคำสั่งพร้อมรับภารกิจแล้วครับ”
“ตามสบาย เชิญถามได้เต็มที่ก่อนจะเริ่มงานกัน” แย๊งทำความเคารพต่อทหารที่ยืนอย่างพร้อมเพรียงก่อนจะลดมือลง
“หัวหน้าครับ . . . พวกเขาเป็นใครเหรอครับ?”
“เป็นเหล่ามอนสเตอร์ที่มาจากโลกใต้ดิน ณ ที่ภูเขาใกล้ๆนี้แหละพวกนายน่าจะพอเห็นข่าวนี้ในเฟสบ้างแล้วนะ”
“ห๊ะ ครับ?” รองหัวหน้าทำหน้ามึนงงต่อคำตอบ
“ตอนที่เจอพวกเค้าเป็นครั้งแรกฉันก็ไม่ต่างกับพวกนายในตอนนี้หรอก ขอยืนยันว่าสิ่งที่เห็นอยู่นี้เป็นเรื่องจริง”
“นายพูดถูกแหะกับเรื่องนี้” ทหารนายนึงแซะทหารอีกคนที่พูดถึงเรื่องนี้ในตอนแรก
เหล่าทหารต่างตกตะลึงต่อสิ่งที่พวกเขาเห็นอยู่ตรงหน้า มอนสเตอร์สิ่งมีชีวิตที่แตกต่างจากมนุษย์อย่างสิ้นเชิงพวกเขาไม่เป็นแค่เรื่องเล่าการ์ตูนหรือนิยายอีกต่อไปแล้ว พวกเขามาจากโลกใต้ดินและในตอนนี้พวกเค้ามีตัวตนให้เห็นอยู่ตรงหน้า
“แล้วทำไมพวกเขาถึงได้ขึ้นมายังที่แห่งนี้ล่ะครับท่าน”
“ประมาณว่ายังไงดี . . . พวกเขาเดิมทีถูกขังอยู่ในโลกใต้ดินเมื่อนานมาแล้วแล้วพวกเขาเพิ่งได้เป็นอิสระน่ะ”
“แล้วจะทำยังไงกับพวกเขาเหรอ?”
“ช่วยเหลือพวกเขาคืองานของพวกเราที่กำลังจะทำ”
“หัวหน้าครับ . . .”
“ว่า?” ทหารนายนึงถามแย๊งด้วยสีหน้าที่ออกแนวกวนๆเล็กน้อย
“หลังจากนี้ . . . พวกเราคงไม่ต้องอ่านการ์ตูนแนวนี้แล้วใช่หรือปล่าวครับเพราะพวกเราจะเป็นส่วนหนึ่งซะเองเลย”
“คงงั้น แต่อ่านหน่อยก็ดีเพราะคงได้ใช้เป็นเอกสารอ้างอิงได้อ่ะนะ” แย๊งหันไปมองพวกมอนสเตอร์ที่ยืนดูพวกเค้าอยู่
“. . . . ใครมีคำถามอะไรอีกไหมก่อนที่จะเริ่มชี้แจงภารกิจ?”
“ไม่มีครับ พวกเรากองร้อยทหารช่างที่ 41 คิดว่าคงไม่มีอะไรให้เหลือเชื่อไปมากกว่าที่เราเป็นหรอกครับ”
“โอเค งั้นจะเริ่มเลยละกัน”
เหล่าทหารรอฟังคำสั่งจากหัวหน้าของพวกเขาอย่างสุขุมแต่ก็สัมผัสได้ถึงความเชื่อมั่นอย่างเต็มเปี่ยม
“พวกเรากองร้อยทหารช่างที่ 41 จะเริ่มปฎิบัติการภายใต้รหัส “Freedom World” เป็นภารกิจช่วยเหลือโดยพวกเราจะช่วยเหลือในด้านต่างๆ ณ ที่แห่งนี้แก่สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามอนสเตอร์ แม้พวกเค้าจะมีรูปร่างกายภาพที่แตกต่างจากพวกเรา แต่พวกเค้าก็มีจิตใจที่จะใฝ่หาเสรีภาพและสันติภาพ ฉะนั้นพวกเราก็พร้อมที่จะช่วยเหลือพวกเขาอย่างเต็มความสามารถที่เรามี”
“งานจะเริ่มดำเนินการพรุ่งนี้เวลา 0700 วันนี้ขอให้เริ่มดำเนินการสร้างค่ายชั่วคราวในอีกสามสิบนาที หมวดหนึ่งดำเนินการด้านสาธณูปโภคอุปโภค หมวดสองดำเนินด้านการก่อสร้างฟื้นฟูสถานที่แห่งนี้ ในตอนนี้หมวดสามกับหมวดสี่จะค่อยสมทบในภายหลังและผลัดเปลี่ยนกันดูแลค่าย หัวหน้าหมวดทุกหมวดหลังเลิกประชุมตามผมมารับแผนการดำเนินงานที่ฐานบัญชาการ มีใครสงสัยอะไรอีกหรือปล่าว”
“ไม่มีครับ”
“โอเค ขอให้เสรีภาพและสันติภาพจงโบกสะบัดชั่วนิรันดร แยกย้ายได้”
“แถวตรง !!!” เหล่าทหารทำความเคารพอีกครั้งก่อนที่จะแยกย้ายเพื่อปฎิบัติงานของตัวเอง
บ้านฐานทัพชั่วคราวที่หน้าลานดอกไม้ในหมู่บ้าน
“รายละเอียดฉันเขียนไว้ในนี้ละ ถ้ามีอะไรก็ติดต่อได้ที่นี่นะ”
“ครับหัวหน้า . . .” หัวหน้าหมวดรับเอกสารและเดินออกไป
“เอ่อ. . . แย๊ง” รองหัวหน้ามองมาที่ฟริกส์ก่อนจะถามแย๊ง
“มีอะไรเหรอ ?”
“เด็กคนนี้ . . . ถ้าจำไม่ผิดเป็นเด็กที่พวกเราเคยร่วมกับหน่วยกู้ภัยในการค้นหาหรือปล่าว”
“ใช่ ชื่อฟริกส์น่ะ” “แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่ล่ะครับ ?”
“อันที่จริง เธอเป็นคนที่ทำให้เหล่ามอนสเตอร์ได้เป็นอิสระจากการถูกขังในโลกใด้ดินอ่ะนะ”
รองหัวหน้ามองไปที่ฟริกส์ด้วยสายตาที่มึนงงว่าเด็กคนนี้จริงๆขึ้นไปทำอะไรที่ที่ภูเขา Ebott และเธอรอดกลับมาได้ยังไง ด้วยสายตาที่นิ่งเรียบของฟริกส์มันทำให้รองหัวหน้าทำท่าสงสัยในตัวฟริกส์เข้าไปอีก
“ไม่ต้องคิดมากหรอกฉันก็กำลังคิดอยู่เหมือนกัน ยังไงก็หน้าที่กำกับดูแลลูกทีมก็ให้นายดูแลละกัน”
“ครับหัวหน้า -__- 7” รองหัวหน้าเดินออกจากบ้านฐานทัพไปยังค่ายที่กำลังก่อสร้าง
เหล่ามอสเตอร์ในตอนนี้จัดข้าวของอาศัยอยู่ในบ้านพักชั่วคราว บางส่วนก็ยืนชมวิวและบรรยากาศโดยรอบที่ไม่เคยเห็นมาก่อนอยู่ใกล้ๆหมู่บ้าน บางส่วนก็หาเลือกจับจองที่เพื่อต้องการสร้างบ้านขึ้นมาใหม่ ส่วนทหารช่างก็กำลังตั้งค่ายขึ้นมาเพื่อเตรียมตัวสำหรับงานพรุ่งนี้
“เป็นยังไงบ้างครับ ?” แอสกอร์กับแย๊งทำงานร่วมกันในการออกแบบผังเมืองขึ้นมาใหม่ส่วนฟริกส์ก็อยู่ดูด้วย
“อืม . . . ก็ไม่น่ามีปัญหาอะไรแล้วล่ะ” ผังเมืองที่ร่างขึ้นมารูปแบบนั้นไม่ต่างกับในเมืองใต้ดินเท่าไหร่
“ในเรื่องก่อสร้างเมืองเดี๋ยวผมจะเป็นคนดูแลตรงส่วนนี้เองนะครับ”
“ครับส่วนที่เหลือยังไงพวกเราก็จะช่วยสนับสนุนเท่าที่ทำได้ละกันนะครับ”
“ต้องขอบคุณมากนะครับ” แอสกอร์กล่าวขอบคุณ
“แค่ทำตามหน้าที่น่ะครับ”
กล่าวเสร็จแอสกอร์ก็เดินออกไปจากบ้านฐานทัพไปหามอนสเตอร์ส่วนแย๊งก็หยิบปกหนังสือเก่าๆออกมาพร้อมจดบันทึกที่เก็บอยู่ในปกหนังสือที่เป็นเรื่องราวต่างๆในวันนี้ เมื่อเขียนเสร็จแย๊งก็มองมาที่ฟริกส์ที่กำลังนั่งพักอยู่และถามอะไรบางอย่าง
“ฟริกส์เธอจะกลับบ้านไหมเพราะฉันจะเข้าเมืองไปรับเพื่อนของเธอในเมืองน่ะและธุระอื่นๆด้วย”
*เธอต้องการจะกลับบ้านแล้วค่อยมาใหม่*
“งั้นก็ตามนั้นละกัน ถ้าเธอจะมาที่นี่อีกเดี๋ยวฉันก็ค่อยไปรับละกัน”
“อ้อ นี่เบอร์โทรศัพท์ฉันถ้ายังไงก็ติดต่อมาละกันนะ :3”
แย๊งให้เบอร์โทรศัพท์ฟริกส์ก่อนที่ทั้งคู่จะขึ้นรถเพื่อไปส่งฟริกส์กลับบ้านและรับเหล่ามอนสเตอร์ในเมือง ที่หมู่บ้านเหล่ามนุษย์และมอนสเตอร์ต่างก็มองไปยังดวงอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้าอีกครั้ง เพียงแค่ครั้งนี้พวกเขาได้มอง ณ อยู่บนโลกเบื้องบนพร้อมกัน และมองถึงอนาคตที่กำลังจะเกิดขึ้นในวันถัดๆไปพร้อมกัน
TO BE CONTINUED
จบ หรือยังวะ?
ฟุ่บ !!!
ที่หน้าปากถ้ำเข้าสู่โลกใต้ดินมีดอกไม้สีเหลืองได้โผล่ขึ้นมาจากใต้ดิน มองไปยังที่ดวงอาทิตย์ที่เคยได้เห็นมาก่อนเมื่อนานมาแล้ว ใบหน้าของดอกไม้ที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจที่เด็กคนนั้นได้ทำสิ่งที่ควรจะทำและได้แต่หวังว่าเธอจะยังคงมีปณิธานที่เลือกจะดำเนินชีวิตต่อไปไม่ใช่การนับหนึ่งใหม่กลับมาจุดเริ่มต้นของเรื่องราว
“ก็คงได้แต่หวังว่าอย่างนั้นอ่ะนะ”
ดอกไม้สีเหลืองได้พูดออกมาเบาๆก่อนที่จะพบว่าดอกไม้ดอกนั้นได้หายไปแล้ว
ความคิดเห็น