คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : File 22 : บังเอิญ / ณ.จุดที่เรียกว่าความเศร้า / ปวดร้าว
File 22 : บังเอิญ / ณ.จุดที่เรียกว่าความเศร้า / ปวดร้าว
Vanilla's Talk :
จิ๊บๆ
เสียงนกร้องขับขานบรรเลงเป็นบทเพลง แสงแดดอ่อนๆเล็ดลอดผ่านผ้าม่านผืนบางสีขาว สายลมพัดผ่านกระทบเส้นผมให้ขยับเล็กน้อย ความรู้สึกแรกที่สัมผัสได้คือความอบอุ่นที่ถูกส่งผ่านมือข้างซ้าย ฉันลืมตาขึ้นมองสภาพแวดล้อมและตั้งสติให้มั่นคง ราวกับหลับอยู่ในห่วงนิทรามานานแสนนาน เมื่อตั้งตัวได้ฉันก็ลุกขึ้นช้าๆ จนกระทั่งเห็นว่ามือตัวเองถูกใครบางคนกุมอยู่ ความอบอุ่นที่นึกถึงคือมือของซุนวู...
เหวอออ ไหงซุนวูมานอนอยู่นี่ได้ ละ แล้วทำไมเขาถึงจับมือฉันอยู่ ว๊ายยย
"อื้ม..." ซุนวูขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะหลับตาตามเดิม
อุ๊ย...ทำไงดี ถ้าเอามือออกตอนนี้เขาต้องตื่นแน่ๆ เดี๋ยวนะเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ (เนื่องจากนานมากผู้เขียนก็จำไม่ได้ ขอโทษด้วย แหะๆ)
ป๊าดดด คนเขียนไม่ได้เรื่องเลย แล้วฉันจะไปถามใครดีเนี่ย ทำไมซุนวูมาอยู่ในห้อง แล้วเขามาจับมือฉันได้ยังไง แต่จะยังไงก็ช่าง ฉันขอนอนต่ออีกนิดนึงก็แล้วกัน รอตื่นพร้อมกับซุนวู
ครืด ครืด
พอกำลังจะได้จังหวะใช้ชีวิตแสนหวาน โทรศัพท์เจ้ากรรมก็สั่นครืดๆอยู่ที่โต๊ะหัวเตียง มันสั่นแรงมากจนซุนวูถึงกับสะดุ้งตื่นขึ้นมา ผมเผ้ายุ่งเหยิง มีรอยยับบนใบหน้าด้านซ้าย สายตางัวเงียพร้อมบิดขี้เกียจเล็กน้อย ผิดกับฉันที่รีบทิ้งตัวลงแกล้งนอนหลับทันที กลัวว่าถ้าต้องเผชิญหน้ากับเขาแบบนี้จะต้องแย่แน่ๆ ดูเหมือนซุนวูจะเงียบไปแล้ว
ครืด ครืด
จังหวะนี้แหละ แกล้งทำเป็นตื่นตกใจเพราะเสียงโทรศัพท์ที่สั่นแรง
"อื้ม..." ฉันแกล้งตื่นและทำท่าทางสะลึมสะลือ ก่อนจะกึ่งหลับกึ่งตื่นยื่นมือไม่รับโทรศัพท์ แต่จังหวะนั้นเอง ซุนวูก็เป็นคนหยิบมาให้ฉันถึงที่ เล่นเอาฉันสะดุ้งตกใจหมดเลย
"รับไปสิ หน้าตาสดใสกว่าเมื่อคืนอีก" ซุนวูวางโทรศัพท์ไว้บนมือฉัน ก่อนจะเอามือมาวางทาบบนหน้าผากขอฉันและของเขา ดูเหมือนการวัดไขจะเป็นที่หน้าพอใจ เขายิ้มกว้างก่อนจะพูเบาๆว่า กู๊ดมอนิ่ง! แล้วเดินหยิบแปรงสีฟัน ตรงไปเข้าห้องน้ำ
ถึงแม้การกระทำเขาจะ...ดูเรียบง่าย แต่ตอนนี้ใจฉันไม่เรียบง่ายสงบนิ่งแบบนั้นแล้วสิ เพราะว่ามันกำลังจะกระโดดออกมา นี่มันชวนจั๊กจี๊หัวใจแปลกๆ นี่สินะที่เรียกว่ารัก
ครืด ครืด
เสียงทีศัพท์สั่นย้ำเตือนอีกหลายครั้ง ฉันรีบกดรับทันที
"ฮัลโหล"
'fosfhr;09354=599475057'
อะ...เอ่อ...ภาษาอะไรล่ะนั่น TOT
"ช่วยพูดช้าๆได้ไหมคะ ไม่ทราบว่า..."
ฉันที่กำลังจะบอกให้เขาพูดช้าๆ ก็โดนแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงแสนคุ้นเคย
'แย่แล้ววว วนิลา!!'
"อ้าว ช็อกโก้ แกมีอะไรเหรอ ใจเย็นๆพูดช้าลงหน่อย ฉันฟังไม่รู้เรื่อง"
'ฟังดีๆนะแก๊ เชอร์เบทน่ะ...คบกับจองมินแล้วโว้ยยยย'
"ฮะ!/ฮะ!"
เอ๊ะ ทำไมเสียงฮะซ้อนกัน ฉันรีบวิ่งออกไปหาต้นเสียง ตอนนั้นเองซุนวูก็รีบวิ่งเข้ามาหาฉันด้วยสีหน้าแตกตื่น แค่มองตากันก็รู้ใจคงเป็นเรื่องจริง ทั้งฉันและซุนวูอึ้งกิมกี่กันไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากยินดีกับเพ่อนนะ แต่ฉันช็อกมาก ว่าจองมินยอมมาคบกับเชอร์เบทได้ยังไง ก็ไหนว่าเขานิสัยไม่ดีไง T^T หวังว่าเขาคงไม่หลอกเพื่อนรักฉันนะ
"เดี๋ยวนะ ช็อกโก้แกเล่ามาตั้งแต่แรกเลยได้ป่ะ เฮ้ย คบกันยังไง โอ๊ยตื่นเต้นนะเนี่ย"
ฉันใช้เวลานั่งฟังเรื่องราวทั้งหมดผ่านทางช็อกโกล่า ส่วนซุนวูออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอกตรงระเบียงบ้าน ช็อกโกล่าเล่าตั้งแต่ต้นจนจบอย่างละเอียด จนฉันมีหลากหลายอารมณ์ตามๆกันไป และสรุปได้ง่ายๆคือ จองมินแกล้งเชอร์- เบทจนเธอบาดเจ็บ (พอฟังถึงตรงนี้ฉันเดือดมากจน) แล้วหลังจากนั้นเขาก็รู้ใจตัวเองแล้วก็ตบกับเชอร์เบท
ฉันวางสาจากช็อกโกล่าเป็นที่เรียบร้อย ก่อนจะเช็ดน้ำตาที่เผลอร้องไห้ออกมา ตอนที่เล่าถึงเชอร์เบทเจอโรคจิต ฉันอยากกลับไปเยี่ยมเธอเสียเดี๋ยวนี้ แต่ติดที่ว่าระยะทางไกลพอสมควร เมื่อปล่อยวางและโล่งใจเรื่องของเพื่อน ที่ตอนนี้คงมีความสุขสบายดีแล้ว ฉันก็ไปอายน้ำอาบท่า ฉันใช้เวลาอยู่สักพักกับการทำธุระส่วนตัว ก่อนจะเดินออกมาจากห้องนอน ด้วยเสื้อยืดตัวยาวหลวม กับกางเกงยีนขาสั้น
ฉันสอดสาตาไปมาเพื่อมองหาซุนวู หลังจากฟังเรื่องของเชอร์เบท ฉันเองก็ต้องเดินหน้าเรื่องหัวใจของฉันบ้างแล้ว แถมวันนี้อากาศก็ดี๊ดี เหมาะแก่การไปปั่นจักรเล่นกัน สร้างความรักที่มากกว่าเพื่อน คิคิคิ
"ซุน...วู"
กริ๊งๆๆ
"วนิลา! ขึ้นมาเร็ว รถจะออกแล้วนะ ฮ่าๆ" เสียงซุนวูที่มาพร้อมกับรถจักรยานสีเหลืองคันงาม แว่วมาแต่ไกล ฉันรีบหันไปหาต้นเสียงทันที
"เย้ยย ทำไมใจเราสองคนตรงกันแบบนี้ ฉันกำลังจะชวนนายไปปั่นจักรยานพอดีเลย"
"ฮะๆ ก็วันนี้อากาศดี๊ดี ไปนั่งรถเล่นกัน รีบวิ่งมาให้ทันนะ รถจะออกแล้ว" ซุนวูแกล้งฉันเล่น พร้อมกับหัวเราะอย่างมีความสุข ฉันรีบวิ่งไปนั่งซ้อนท้ายทันที เหมือนกับว่าถ้าฉันไม่รีบ รถจะออกตัวไปโดยฉันรั้งไว้ไม่ได้...ทำไมกันนะ
"นายพูดเหมือนกันอีกแล้วนะ ฉันก็คิดว่าอากาศดี๊ดีเหมือนกัน" ฉันกระโดดซ้อนท้ายจักรสีเหลือง พร้อมกับแอบดึงชายเสื้อของซุนวูเอาไว้เบาๆ กลัวเขารู้ว่ากำลังเกาะเขาอยู่
"เฮ้ เกาะเอวแน่นๆเลย ระวังตกลงไปนะ เพราะฉันจะลงเนินแล้ว" พอซุนวูพูด ฉันก็รีบเกาะเอวเขาทันที ก็ไม่ได้ฉวยโอกาสอะไรหรอกนะ แต่แบบว่า กรี๊ดดดเนินมันสูงมากกก
พรึบ พรึบ
"วู้วววว"
เสียงลมตีกระแทกหน้า ทำให้ฉันเอาหน้าซุกแผ่นหลังของซุนวูไว้ ซุนวูเองก็หัวเราะอย่างมีความสุขกับความตื่นเต้นครั้งนี้ ฉันว่าผมเขาต้องตั้งแบบซุปเปอร์ไซย่าแน่ๆ ถ้าจอดเมื่อไร ฉันจะแซวเขาให้เข็ด
"ลืมตาดูทะเลสิวนิลา" ฉันลืมตาตามคำสั่งของซุนวู และแน่นอนว่าสิ่งที่เห็นคือทะเลที่ส่องประกาย แสนสุดลูกหูลูกตา "สวยใช่ไหมล่ะ..."
"อื้อ...สวยมากเลย" ฉันขอเก็บไว้เป็นความทรงจำอีกอย่างแล้วกัน
เมื่อลงเนินมาก็พบกับถนนทอดยาว มีทางให้ปั่นจักรอยู่ฝั่งซ้ายมือ ขวามือเป็นภูเขาและต้นไม้สลับสับเปลี่ยนกันไป ลมเย็นสบายๆหลังจากพายุเมื่อคืนนี้ ทำให้มีน้ำค้างหยดลงมาระหว่างเราผ่านไปตามทาง เย็นดีเหมือนกัน...
แล้วเราสองคนก็มาหยุดอยู่ที่ประภาคา หอจุดชมวิวที่สวยมาก สะอาดมาก ฉันลงจากจักรยานแล้วขึ้นไปบนประภาคาทันที เราสองคนแข่งกันวิ่งขึ้น แต่ดูเหมือนขาฉันสั้นจนทำให้ตามหลังซุนวูอยู่ ฉันอยากลองขึ้นมานานแล้วแต่ไม่มีโอกาสเลย ที่ไทยก็มีเหมือนกันนะ >_<
"นี่ซุนวู ผมนายเหมือนไซย่าเลยนะ" ฉันทักเขาเพื่อให้เขาลดความเร็ว
"ฮ่าๆๆ ฉันไม่หลงกลเธอหรอกน่า"
เอ๊ะ รู้ทันไปหมดทุกเรื่องเลยค่า
ปึก!
เมื่อขึ้นมาถึงข้างบนสุด อยู่ๆซุนวูก็หยุดชะงักลงอย่างไม่บอกกล่าว ทำให้ฉันชนเขาเข้าอย่างจัง แถมยังเซถลาก้นจ้ำเบ้าอีกต่างหาก
"อู๊ย ทำไมนายหยุดไม่บอกฉันสักคำ" ฉันพูดขึ้น "...ซุนวู..."
ฉันเรียกซุนวูที่อยู่ข้างหน้า แต่เขากลับยืนนิ่งเฉย ฉันลุกขึ้นปัดฝุ่นที่กางเกง
"เธอมาทำอะไรอยู่ที่นี่..." ซุนวูที่เงียบไปชั่วครู่พูดขึ้น
เอ๋?? ก็มาด้วยกันมาถามทำไม...
"ซุนวู.." แล้วเสียงใสๆของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้น... เสียงเล็กๆแสนน่ารัก "ซงซุนวูใช่ไหม"
ฉันได้แต่ยืนอยู่ข้างหลังซุนวู ด้วยความงงเป็นไก่ตาแตก นี่มันเรื่องอะไรกัน...
"แทอี..."
"ฮา นายจริงๆด้วย! ฉันนึกว่าใครซะอีกหน้าคุ้นๆ ฉันว่านายหล่อกว่าแต่ก่อนเยอะเลยนะ ไม่คิดว่าจะได้เจอตัวจริงนะเนี่ย โอ๊ยดีใจอย่าบอกใครเลย คิคิ" หญิงสาวที่ชื่อแทอีร่ายยาว เธอหัวเราะทีนึงโลกก็สดใสไปทั้งใบ และรูปร่างที่ตัวเล็กบอบบางจนน่าทะนุถนอม กับผิวขาวอบชมพู บวกด้วยหน้าตาน่ารักที่คล้ายกับน้องสาวคนเล็กของเกาหลี มันช่างชวนให้มองเสียเหลือเกิน
ซุนวูเองที่ยิ้มจนแก้มแทบปริ ไม่พูดมาก รีบเดินเข้าไปคว้าตัวหญิงสาวตรงหน้ามากอดด้วยความดีใจ
"ฉันน่ะ...คิดถึงเธอมากกว่าซะอีก ยัยบ๊อง"
"นายกอดฉันแน่นจนหายใจไม่ออกแล้วนะ ^^ ฉันคิดถึงนายมากกว่าอีก ซงซาริอ่า คิคิคิ" แทอียังแซวต่อไปแม้กระทั่งอยู่ในอ้อมกอด เธอกอดเข้าตอบเช่นกัน และนั้นเป็นช่วงเวลาที่ยาวนานมากสำหรับฉัน แม้ความจริงมันแค่เป็นการกอดแบบทักทายกันธรรมดา... "นายสูงมากนะเนี่ย สบายดีไหม"
"ฮะๆ สบายดีสิ ฉันดีใจจนพูดอะไรไม่ออกเลยอ่ะ" ซุนวูพูดขึ้น ดูเหมือนจะตื่นเต้นและยิ้มไม่หุบ...
ตอนนี้ฉันเหมือนวิญญาณจะหลุดออกจากร่าง...ขาไม่มีแรงแม้อยากจะถอยห่างออกไปจากภาพตรงหน้า...ฉันพยายามที่จะกัดริมฝีปากตัวเองเอาไว้ เพื่อกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา มันจุก...จนฉันหายใจไม่ออก สมองมึนตาพร่า... ร่างกายกำลังจะกลับมาอ่อนแออีกครั้ง...ฉัน...ฉันจะทำยังไงดี ไอ้ความรู้สึกที่ว่างเปล่าแบบนี้
"อ่ะ จริงสิ" ซุนวูพูดขึ้นเหมือนนึกอะไรได้ แล้วหันมาทางฉัน...ที่กำลังฝืนยิ้ม ฝืนน้ำตาเอาไว้ "นี่เพื่อนฉันเอง วนิลามาจากไทย อ๋อเขาเป็นพี่เลี้ยงส่วนตัวให้ฉันด้วยนะ ยังมีอีกหลายคนเลย"
"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ^^" แทอี เธอยิ้มหวานมาให้ฉันด้วยหน้าตาใสซื่อ..."ฮันแทอีจ้ะ เรียกแทอีเฉยๆก็พอ ดูเหมือนเราสามคนจะรุ่นเดียวกันเลยนะ ใช่ไหมๆ" เธอพูดด้วยท่าทางสนุกสนาน
"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฉันวนิลา เกิด92ค่ะ" ฉันทักทายเธอเช่นเดียวกัน แม้ตอนนี้อยากจะร้องไห้ออกมา แม้ตอนนี้จะไม่มีเสียง...แต่ฉันก็พยายามทำหน้าให้นิ่งมากที่สุด
แทอียิ้มอย่างมีความสุข เช่นเดียวกับซุนวู ที่ยิ้มแก้มแทบปริ สายตาเปล่งประกาย หยอกล้อพูดคุยกันไปมาราวกับคู่รัก...แล้วฉันมาทำอะไรที่นี่กันนะ ตอนนี้ฉันอยากจะหายไป หายไปไหนก็ได้ ไปให้พ้นจากตรงนี้
พวกเราสามคนเดินไปเรื่อยๆตามถนนฟุตบาท ก่อนหน้านี้บรรยากาศดีมากถึงมากที่สุด ฉันรู้สึกเหมือนจะอยากหยุดเวลาช่วงนั้นไว้ แต่ตอนนี้ฉันกลับร้อนใจ อยากจะเรียกร้องความสนใจ ฉันเป็นอะไรไปแล้วนะ... ซุนวูกับแทอีคงสนิทกันมาก ถึงแม้เขาจะไม่เคยจับมือเธอเลยในตอนนั้น แต่ตอนนี้เขาได้กอดเธอ จากที่โล่งใจฉันกลับรู้สึกว่างเปล่า
"ฮะๆ มันน่าบังเอิญมากเลยนะฉันว่า เพื่อนที่ไม่เจอกันตั้งนานกลับมาเจอกันแบบไม่ได้นัดหมายแบบนี้เนี่ย" แทอีพูดขึ้น
"จริงด้วย อ่ะจริงสิ เธอเปลี่ยนเบอร์โทรแล้วใช่ไหม โทรไปไม่เคยติดเลยอะ" ซุนวูเหมือนที่หาโอกาสขอเบอร์สาวตรงหน้าทักขึ้น
นายโทรหาเธอบ่อยมากเลยเหรอ...ซุนวู
"ใช่...แต่ฉันเมมเบอร์นายไว้นะซุนวู ไม่กล้าส่งข้อความไปรบกวนอะ"
"งั้นแลกเบอร์กัน ฉันเปลี่ยนเบอร์แล้วนะ พอเดบิวต์ก็เปลี่ยนทันทีเลย"
พวกเขาสองคนรีบกดเบอร์แลกกันและกัน เบอร์ของซุนวูงั้นเหรอ...ฉันยังไม่มีเลย
"ไปกินไอศกรีมกันไหม ตรงนั้นมีร้านสะดวกซื้อด้วย" ซุนวูชี้ไปที่ร้านๆเล็กๆร้านหนึ่ง ตรงชุดชมวิว
"อื้อไปสิ วนิลาไปกัน^^" แทอีพูดเสร็จก็ดึงมือของฉัน แล้วเราก็วิ่งไปด้วยกัน...
จริงๆแล้วเธอผู้หญิงที่ดีมากถึงมากที่สุด...ฉันรู้สึกได้ แต่ทำไมใจฉันมันดูเป็นตัวร้ายไปแล้ว ฉันรู้สึก อยากร้องไห้เสียจริงๆตอนนี้
ฉันกับแทอีนั่งอยู่ด้วยกันสองคน ส่วนซุนวูเอาจักรยานไปเติมลม บรรยากาศออกจะเงียบมาก เพราะว่าเราสองคนเพิ่งจะเคยเจอกัน เลยดูเหมือนจะไม่มีเรื่องอะไรให้ถามนัก แต่แทอีก็ยังชวนฉันคุยกันได้
"วนิลาอยู่ใกล้ซุนวูมากๆ คงจะสนุกไม่ใช่น้อยเลยใช่ไหมคะ"
"อื้อ...เขาเป็นคนดีมากกว่าที่ฉันคิดไว้อีกค่ะ" ฉันตอบกลับ
จนฉันเผลอรักเขาจริงๆเข้าให้แล้ว
"วนิลาต้องชอบเขาแน่ๆค่ะ ดูเหมือนเขาก็น่าจะชอบวนิลาด้วยนะ" แทอียังพูดต่อ
"ไม่ใช่นะคะ! ซุนวูเขา!..." ฉันเผลอตะโกนออกไปโดยไม่รู้ตัว เพราะฉันกลัวว่า ถ้าเธอเข้าใจผิด...ซุนวูคงเศร้าถ้าจะต้องเสียเธอไปอีกครั้ง...
จังหวะนั้นฉันเกือบที่จะกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว ถ้าเขาชอบฉันจริงๆก็ดีสิค่ะ ถ้าฉันถูกเขาบอกรัก ทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้ ฉันตัดสินใจถามสิ่งที่ซุนวูเองก็อยากจะรับรู้...ฉันอยากให้เขามีความสุข กับคนที่เขารัก
งั้นเหรอ...
"คะ...คือว่า เขาเคยเล่าว่าเขามีคนที่ชอบอยู่แล้วค่ะ ไม่ใช่ฉันแน่ๆเชื่อใจเขาเถอะนะคะ" ฉันพูดขึ้นโดยไม่รู้ตัว ตอนนี้สมองของฉันมัยเบลอไปหมดแล้ว
"...วนิลาไม่สบายรึเปล่า หน้าเธอแดงมากเลยนะ"
"เปล่าหรอกจ้า ฉันมีอีกอย่างอยากจะถามแทอีนะ...เธอมีแฟนรึยัง"
โอ๊ย...ทำไมอยู่ๆฉันก็จุกจนหายใจไม่ออก แฮกๆ ทรมานจัง เจ็บจัง..เจ็บที่หัวใจมากๆ ถ้าเธอว่าไม่...มันคงเป็นเรื่องดี แต่ทำไมฉันถึงอยากให้เธอตอบว่ามีนะ ฉันสับสนไปหมดแล้ว
"เอ๋ ยังไม่มีหรอกค่ะ ฉันก็รอใครคนหนึ่งอยู่...อ่ะ ฉันว่าวนิลาไม่สบายตรงไหนแน่เลย" แทอีพูดจบก็เอามือมาแตะที่หน้าผากของฉัน ดูเหมือนเธอจะทำสีหน้าตกใจมาก ก่อนจะวิ่งไปไหนสักทีj
ตอนนี้ร่างกายฉันมันรัวไปหมดแล้ว ไม่รู้จะทำอะไรก่อนดี ปวดไปทั้งตัว หน้าอกข้างซ้ายของฉันมันเต้นเร็วเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ลมหายใจร้อนผ่าว...สายตาเริ่มพล่ามัว หน้าเริ่มร้อนเพิ่มด้วย ดูเหมือนว่าไข้จะกลับ...ฉันไม่อาจพยุงร่างกายที่หนักอึ้งนี้ได้ต่อไป ร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงยากเกินจะควบคุมให้ทรงตัวอยู่ได้ค่อยๆเอียงลง ก่อนจะล้มตัวลง ตอนนั้นเอง ซุนวูรีบวิ่งเข้ามารับตัวฉันที่จะล้มลงพื้นอย่างรวดเร็ว
"วนิลา!"
เสียงซุนวูนี่นา...
"ดีใจด้วยนะ..."
ความคิดเห็น