คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : File 15 : Candy Candy!! / เสี่ยงดวง / เกาะเชจู!!
File 15 : Candy Candy!! / เสี่ยงดวง / เกาะเชจู!!
ก่อนหน้าที่จะทิ้งเพื่อนๆไป 3 วัน
ฉันยืนมองใบเสร็จสินค้าที่อยู่ในมือจำนวนหลายสิบใบ มันมีมูลละค่าเกินสามหมื่นวอนทุกใบ ฉันมองมันสลับกับโปสเตอร์ที่แปะติดประกาศอยู่บนกระจกใสของร้านร่วงตามถนน มันมีข้อความว่า...
“เชิญร่วมลุ้นโชคกับห้างสรรพสินค้าชั้นนำ K และร้านลูกกวาดสายรุ้ง ง่ายๆเพียงท่านซื้อสินค้าภายในห้างและนำใบเสร็จที่มีมูลละค่าสามหมื่นวอนขึ้นไป มาลุ้นโชคหมุนตู้ลูกแคนดี้หลากหลายสี ในวันที่ xx ที่ลานกว้างหน้าห้างสรรพสินค้า
รายการของรางวัล
สีขาวรางวัลที่ 1 ตั๋วเครื่องบินไป - กลับเกาะเชจู เที่ยวแบบคู่รักสองที่นั่ง(กับแฟนของคุณ) 1 รางวัล
สีดำรางวัลที่ 2 เที่ยวฟรีช็อปแหลก 100,000 วอน 2 รางวัล
สีชมพูรางวัลที่ 3 ปั่นจักรยานคู่รักรอบกรุงโซล 3 รางวัล
สีเขียวรางวัลปลอบใจ ลูกกวาดหนึ่งโหล
สนับสนุนโดยร้านลูกกวาดสีรุ้งกินน้ำ และ ห้างสรรพิสินค้า K”
เมื่ออ่านจบฉันก็ฉีกยิ้มกว้างขึ้นมาทันที นี่เป็นโอกาสที่ฉันจะได้ไปเที่ยวสักที ความจริงแล้วฉันอยากจะไปเที่ยวใจจะขาดตั้งแต่วันที่มาแล้ว แต่ก็ไม่ได้บ่นออกไป ได้แต่เก็บงำความรู้สึกอยากเอาไว้แล้วตั้งหน้าตั้งตาทำงาน งาน งาน!
เย้ และนี้ก็ถือเป็นโอกาสดีที่จะได้ไปพักผ่อน เห็นผู้จัดการคิมบอกว่าพวกรีเทิร์นจะได้พักผ่อนช่วงนี้ แต่ว่า...มันต้องใช้โชคล้วนๆเลยด้วยเนี่ยสิ T_T
“เฮ้ วนิลาเธอทำอะไรของเธออยู่ รีบขึ้นรถเร็วเข้าๆ” เสียงผู้จัดการคิมดังขึ้น
“ค่ะไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ” ฉันขานรับ
และเมื่อกลับมาถึงที่พักฉันก็เอาแต่สวดมนต์ ขอให้ฉันมีดวงในวันนั้นแล้วจับฉลากได้ไปเที่ยวเกาะเชจูด้วยเถิด อยู่หน้าระเบียงข้างนอก เพื่อนๆทุกคนหลับกันไปเรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงแต่ฉันที่แอบมาอาบพลังแสงจันทร์
“ขอให้ลูกได้รางวัลที่หนึ่งด้วยเถิด พระจันทร์จ้าวขาขอข้าวขอแกงขอเกาะเชจูผูกข้ากับซุนวูด้วยเถิด พะ...” ฉันที่กำลังจะกล่าวขอพรเสร็จก็ต้องชะงักตกใจกับเงาของคนข้างหลัง และพอหันไปก็พบเข้ากับซุนวู
“อ๊ะ ตกใจหมดเลยเฮ้อ นายยังไม่นอนอีกเหรอ”
ซุนวูไม่พูดอะไรเพียงแต่ยักไลห่ขึ้นเล็กน้อย แล้วทำท่าจะเดินจากไป และแล้วฉันก็คิดอะไรดีๆออกมาได้
“เดี๋ยว อย่าเพิ่งไปเลยนะได้โปรด...ฉันอยากให้นายพาฉันไปห้าง K ที่เราไปกันวันนี้หน่อยได้ไหม” ฉันกัดฟันพูด “นี่ไม่ใช่การชวนเดทหรืออะไรนะ อย่าเข้าใจฉันผิดเลย ฉันเพียงแต่อยากจะไปลุ้นโชค...”
“ลุ้นโชค?”
ซุนวูยอมพูดกับฉันแล้ว เย้
“ใช่ๆ นายคิดว่านายดวงดีไหมล่ะ” ฉันถามขึ้น
“หืม? เมื่อไร” ซุนวูถามขึ้นอย่างน่าประหลาดใจ ร้อยวันพันปีไม่ยอมพูดเยอะกับฉันมากขนาดนี้เลย “เขาจับกันเมื่อไร”
“เอ่อวันที่xx ที่ห้าง K ตรงลานกว้างเลย” ฉันอธิบาย
“ก็ได้ ฉันจะไปเป็นเพื่อนเธอเอง อ๊ะเอานี่ไป!” ซุนวูยื่นบางอย่างให้ฉันก่อนจะเดินจากไป
ฉันรับมาอ่านแล้วก็ต้องยิ้มออกมา มันอดไม่อยู่จริงๆค่ะท่านผู้อ่าน ในกระดาษแผ่นเล็กเขียนไว้ว่า
‘ระวังไม่สบายล่ะ ลมของนอกเย็นจะตาย’
........................
ในที่สุดวันรุ่งขึ้นของอีกวันของอีกวันก็มาถึง ฉันรีบแต่งตัวแต่เช้าและเตรียมใบเสร็จสินค้าเรียบร้อย เพื่อไม่ให้เสียสิทธิ์ ฉันนับแล้วนับอีกไม่ให้ขาดไปแม้แต่ใบเดียว แน่นอนว่าวันนี้ซุนวูก็ตื่นแต่เช้าเหมือนกัน ไม่รู้ว่าเขาตื่นเต้นเหมือนกับฉันไหม แต่เขาดูอารมณ์ดีกว่าปกติ หรือซุนวู...จะชอบอะไรเกี่ยวกับการลุ้นโชคเสี่ยงดวงกันนะ หุหุหุ แค่นี้ฉันก็รู้จุดอ่อนของเขาหนึ่งอย่างแล้วล่ะ
“นายเตรียมตัวพร้อมแล้วใช่ไหม” ฉันหันไปถามซุนวูที่วันนี้แต่งตัวปกปิดใบหน้าเต็มที่
เขาไม่ตบเพียงแต่พยักหน้าตามสไตล์ของเขาที่ใช้เฉพาะเวลาคุยกับฉันเท่านั้น เราสองคนเลยเดินไปยืนรอรถอยู่ที่ป้ายรถเมล์ และไม่นานนักรถก็มาถึง ซุนวูเป็นสุภาพบุรุษมาก เขาไม่เบียดและแย้งคนชรากับผู้หญิงเข้าเลยสักนิด แถมยังช่วยพยุงขึ้นรถอีก รวมทั้งฉันด้วย พวกเราสองคนเลือกนั่งข้างหลังสุด ที่ห่างจากสายตาผู้คน
ซุนวูนั่งอยู่ข้างในฉันนั่งข้างนอก...และเมื่อเวลาผ่านไปเขาก็หลับ ฉันจ้องมองไปที่ใบหน้าผ่านใต้แว่นกันแดดของเขา...สายตาตอนเขาหลับจะเป็นยังไงนะ ช่วงเวลานั้นเองที่ใจของฉันเต้นแรง ใบหน้าของซุนวูตอนที่หลับมันน่ารักมาก ดูไร้พิษสง เขาเหมือนเด้กน้อยที่เหนื่อยอ่อน... ผู้ชายตรงหน้าทำไมถึงทำใจฉันเต้นแรงได้ขนาดนี้นะ ...
หลับ...
เอ๊ะ!! หลับงั้นเหรอ กรี๊ดดฉันเผลอหลับบนรถ =[]=;; ฉันจับความรู้สึกได้ทันทีว่าตัวเองเผลอหลับ แต่ก็ไม่รู้สึกปวดคอหรือเมื่อยแต่อย่างใด กลับรู้สึกเหมือนนอนอยู่บน...หมอน...ไม่ใช่สิ
พรึบ
ฉันเด่งตัวขึ้ยทันทีที่รู้ได้ว่า สิ่งที่ฉันใช้หนุนลองหัวมานานนั้นแท้จริงแล้วคือไหลของซุนวู!! กรี๊ดดดฉันได้นอนพิงไหล่มือกีตาร์ของเกาหลี สุดยอดเลยเจ้าค่า
“ตื่นแล้วเหรอ” ซุนวูพูดขึ้น
ฮะ เขาคุยกับฉันเหรอ เขาไม่โกรธฉันที่นอนพิงเขาเหรอ
“ขะ..ขอโทษนะ คือ..ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพิงไหล่นายเลย”
จริงๆนะซุนวูวววว
“ฉันถามเธอว่าตื่นแล้วเหรอต่างหาก ยังไม่ทันโกรธอะไรเลย”
แป่ว ขอโทษไว้ก่อนอ่ะ กลัวลืม
“อ่อ อื้ม ว่าแต่ถึงแล้วเหรอ”
เขาพยักหน้า(อีกครั้ง) ก่อนจะบอกให้ฉันรีบลงรถป้ายหน้าเลย และแล้วในที่สุดพวกเราก็มาถึงสถานที่รวมคนมีโชค หน้าห้างสรรพสินค้า K อัดแน่นไปด้วยฝูงชนชาวเกาหลีมากมายทั้งเด็กและผู้ใหญ่ รอบบริเวณถูกจัดเต็มไปด้วยหลากหลายสีสันของลูกกวาด ไม่เพียงแต่เท่านั้นมันยังมีกลิ่นหอมหวานโชยออกมา ชวนให้สดชื่นแล้วหวานๆอยู่ในปาก เด็กๆทั้งหลายสนุกกับบ้านลูกกวาด ผู้ใหญ่ต่างช็อปสนุกเพื่อนำใบเสร็จมาลุ้นโชค
ซุนวูเองที่ตอนแรกดูเงียบๆแต่พอเดินเข้างานก็ถอดหน้ากากออกแล้ววิ่งทั่ว =[]= อ๊ายยความจริงแล้วเขาคือหนุ่มล้านแปดมิติ เพราะตอนนี้ฉันตามเขาไม่ทันแล้วววว
“นี่ ซุนวูนายเดินรอกันหน่อยสิ” ฉันเรียก
ซุนวูหันมาทางฉันแล้วยิ้มให้อย่างอบอุ่น... พร้อมกับส่งอมยิ้มลายๆหลากสีมาให้
“เธอชอบทานมันไหมๆ” ซุนวูพูด วันนี้เขาน่ารักมากๆๆ
“>_< อื้มฉันชอบๆนายชอบไหม”
“ฮ่าๆๆ ชอบสิชอบมาก อ่ะนี่ฉันซื้อให้”
เขาหยิบลูกอมมาให้ฉันหนึ่งเม็ด ลูกอมของเกาหลีนั้นเม็ดใหญ่มากและลูกกลมๆแล้วแต่ล่ะยี่ห้อ แต่ของฉันมันเหมือนจะต้องกัดแบ่งครึ่งนึงเลยอ่ะ
“จริงด้วย เธอเอาใบเสร็จที่ไหนมาลุ้นโชคล่ะ”
เขาหายมาถามฉันที่กำลังพยายามจะกัดแบ่งลูกอมรสเมล่อนที่ซุนวูซื้อให้
“เฮ้ อย่ากัดแบ่งนะ มันมีไส้อยู่ข้างใน ถ้าเธอทำแบบนั้นไส้จะไหลทะลักทะลุทะลวงออกมานะ”
บรรยายซะตูนึกไปถึงภาพอื่นเลย (ปาดเหงื่อ)
“อ้าวเหรอ โทษทีๆงั้นฉันจะไปแบ่งครึ่งแล้วกัน”
เม็ดมันใหญ่มากเลยอ่ะ เก็บไว้เป็นที่ละลึกที่ซุนวูซื้อให้แล้วกัน >///<
“แล้วเรื่องใบเสร็จล่ะ เธอเอามาจากไหนอะ”
“เอามาจากห้องนอนของนายไง ฉันเจอมันตอนทำความสะอาด แฮ่ๆ” ฉันพูดขึ้นก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ “ซุนวู...นายยอมคุยกับฉันแล้วเหรอ เหวอออ จริงเหรอ!! วันนี้นายพูดกับฉันตั้งหลายประโยคแหนะ”
“อื้ม ฉันจะพูดเฉพาะเวลาที่อยากพูด แต่เธออย่าพูดชื่อฉันเสียงดังนักได้ไหม”
“ขอโทษทีๆ” ฉันก้มหน้าขอโทษอย่างเอาเป็นเอาตาย ฉันนี่ทำอะไรไม่คิดเลย ถ้าเกิดแฟนคลับอยู่แถวนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง อร๊ายยย แกทำผิดอีกแล้วนะๆวนิลา
“วนิลา...” ซุนวูเรียกชื่อของฉัน เจอกันมาตั้งนานเขาเพิ่งจะเรียกชื่อของฉัน!! กรี๊ดดฉันจะบ้าตายแล้วค่ะ “เธอ...ทำไมถึงชอบพูดขอโทษบ่อยนัก เธอรู้ไหมว่ามันไม่ดี”
“ขอโทษ...”
อ้าว เผลอดีใจเกินไปเลยไม่ได้ฟังสิ่งที่เขาเตือน โอ้ววแม่เจ้า ฉันนี่นับวันยิ่งเพี้ยนเหมือนช็อกโกล่า
“อีกล่ะ! โอ๊ะ ตรงนั้นไม่ไปดีกว่าๆ กลุ่มวัยรุ่นเยอะเกินไป”
ฉันก็วัยรุ่นนะ จะให้ไปเดินกับกลุ่มเด็กๆเหรอจ๊ะซุนวูที่รัก และพูดไม่ทันขาดคำเขาก็ลากฉันไปเล่นซุ้มเด็กน้อยภายในนั้นมีเด็กตัวเล็กๆกับผู้ปกครองนั่งเล่นอยู่กันเต็มไปหมด มีจุดแข่งขันบิงโกด้วย =[]= อึ้งเลยค่ะท่าน เด็กประมาณสามขวบนั่งเล่นบิงโก!! ถัดไปอีกซุ้ม หนูๆเด็กผุ้หญิงกำลังเล่นเกมอะไรไม่รู้ รู้แต่ว่ามีถังพลาสติกให้โยนลูกกลมๆใหญ่ๆใส่เข้าไปในถัง แล้วก็บ้านขนมๆ
ไม่นานนักก็ถึงเวลาที่เราสองคนจะไปร่วมลุ้นโชคแล้วววว ในที่นี้หมายถึงการหมุนตู้กลมและใหญ่มากๆ ใหญ่กว่าตู้บริจาคในห้างโลตัสเสียอีก แถมในนั้นยังมีลูกกวาดของปลอมอัดแน่นอยู่เต็มที่ ซึ่งมองกี่ทีๆก็ไม่เห็นรางวัลที่หนึ่งลูกสีขาวเลยสักนิด มีแต่สีเขียวๆๆเต็มไปหม๊ดดด ให้ตายสิสปอนเซอร์เป็นคุณตั๊กแตนยูแจซอกพิธีกรรายการรันนิ่งวิ่งสนั่นโลกหรือไงกัน!! รางวัลที่หนึ่งของฉันอยู่ไหนกัน! รอบๆตู้หมุนมีบางสิ่งคล้ายกับคันโยกในตู้สล็อตให้ดึง
“อยากจะบ้าตาย ทำไมมันมีแต่ลูกสีเขียวล่ะ TOT” ฉันบ่นพึมพำ
“เอาน้า ไม่ลองไม่รู้ ฉันรู้สึกว่าวันนี้ฉันมีโชคทางด้านเสี่ยงโชคนะ” พูดจบซุนวูก็เอาโทรศัพท์มือถือ iPhone 8 ขึ้นมากดแล้วต่ออินเตอร์เพื่อดูดวงวันนี้
นี่ทำไมซุนวูถึงจริงๆจังเรื่องนี้นักนะ เพราะอะไรกันฉันอยากจะรู้!
“นี่ไงเห็นไหมๆ แอฟฯนี้เขาดูดวงให้ เขาบอกวันนี้ฉันมีดวงเสี่ยงโชคเก้าสิบกว่าเปอร์เซ็น ฮ่าๆๆ”
อะจ้า คุณเธอบทจะร่าเริงก็ร่าเริง บทจะโรแมนติกน่ารักสุดๆก็สุดๆ อะไรก็สุดๆจนฉันสุดจะบ้าแล้วนะเนี่ย ตามไม่ทัน แล้วนั้นอะไรดูดวงอีก ช่วยดูให้ฉันทีว่าฉันจะได้ไปเกาะเชจูไหมมม
“เอาล่ะ ฉันเอาใบเสร็จไปแลกคูปองชิงโชคก่อนนะ” ฉันพูดจบก็ทำท่าจะวิ่งออกไป...แต่มืออุ่นๆของซุนวูก็จับข้อแขนฉันไว้
ท่ามกลางฝูงชนที่พลุกพล่าน เสี้ยววินาทีนั้นฉันรู้สึกเหมือนมีเพียงแค่เราอยู่กันแค่สองคน เขาจ้องมาที่ฉันด้วยสายตาที่ดูเศร้าสร้อยมันดูเหมือนกับเขากำลังจะสื่ออะไรถึงฉัน... ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วน
“ถ้าจะไปก็ต้องไปด้วยกันสิ คนเยอะแบบนี้ถ้าพลัดกันจะทำไง” เขาพูดแล้วก็เปลี่ยนจากจับแขนเป็นจับมือฉันแทน เขากระชับมือของฉันไว้แน่น ราวกลับว่ากลัวมันจะหลุดหายไป...
ความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก เสียงหัวใจเต้นดังออกมาจนฉันได้ยินแผ่วๆ ใบหน้าร้อนผ่าว หูเริ่มแดง...แต่ฉันต้องปกปิดเอาไว้ คำว่าชอบเนี่ยพูดออกไปลำบากจังนะ...พอถึงเวลาจริงๆ มันก็ปากหนักตลอด
ฉันกับซุนวูเดินมาถึงเต้นท์แลกคูปอง เมื่อคืนฉันนับมาอย่างดีเลยว่าฉันจะได้คูปองทั้งหมดสามสิบใบ! แน่นอนว่านั่นเป็นจำนวนที่สูงมาก ทำให้ฉันรู้สึกว่ามีโอกาสที่จะได้รางวัลที่หนึ่ง...แต่แล้วความมั่นใจนั้นก็เริ่มหดหายไป เมื่อมีคุณพี่ข้างหน้า =[]=;; ถือถุงพลาสติกใบโตมาว่างลงบนโต๊ะดังปึก พร้อมกับพูดขึ้น
“ทั้งหมดหนึ่งพันสองร้อยใบถ้วน” คุณพี่แกพูดขึ้น
ป๊าดดดด ไม่จริงใช่ไหมหูฉันฝาดไปเหรอ!! นี่แกเก็บใบเสร็จไว้เล่นเกมวันนี้ตั้งแต่ตอนยังเล็กหรือไงกัน นี่มันมากเกินหน้าเกินตาฉันแล้วนะคะ!
ฉันบ่นในใจ และแน่นอนว่าซุนวูยังคงอื่นอึ้งกับจำนวนคูปองของเจ๊
“ฉันว่า...แบบนี้เราคงได้ลูกอมหนึ่งโหลมาอมเล่นเป็นร้อยโหลแน่ๆ ฉันว่าเราต้องเอาใบเสร็จมาเพิ่มแล้วล่ะ”
แหนะ! ที่รักฉันฉลาดจริงจัง แล้วจะเอาใบเสร็จมาจากที่ไหนอีกล่ะ
ซุนวูกดโทรศัพท์จิกๆได้สักพัก ก็เอาไปแนบหูเพื่อรอปลายสายให้รับ
“ฮยองงงง ผมขอใบเสร็จของฮยองหน่อยได้ไหม ของห้างสรรพสินค้า Kอะครับ” ฉันที่ยืนลุ้นอยู่ข้างๆก็ทำสีหน้าอยากรู้อยากเห็น จนซุนวูทนเห็นสภาพไม่ได้เลยเปิดโฟนให้ฉันฟังด้วย
‘หือ? นายจะเอาไปทำอะไร’ เสียงเฮซองนิ!
“พอดีผมออกมาเสี่ยงดวงเล็กน้อย แต่รู้สึกมันไม่ค่อยจะพอ ยังไงรบกวนพี่ยุนโฮเอามาให้ที่ห้าง K หน่อยได้ไหมครับ”
‘ย๊า! นายจะเอาไปเล่นไอ้เกมลุ้นโชคที่หมุนตู้กลมๆใช่ไหม’
“ใช่ฮะ ฮยองรู้ได้ไง!”
‘นายออกทีวีด้วย! กรี๊ดดดนั้นสนิลารึเปล่าอะ เฮ้ ยัยบ้าออกไปจากทีวีฉันนะ’ อย่าเพิ่งตกใจว่าเฮซองคุยกับตัวเองทำไม คือว่าเหมือนกำลังจะทะเลาะอยู่กับช็อกโกล่าอะไรทำนองนั้น เสียงดังมาก
“ฮยองฟังผมอยู่ไหม”
‘ดีนะเนี่ยที่ดูไม่ออกว่าเป็นนาย! แล้วนายไปกับพี่เลี้ยงนายเหรอ?’
“ใช่ฮะ ยังไงก็รบกวนพี่ยุนโฮทีได้ไหมครับ มันไม่ห่างจากหอพักเรามากถ้าขับรถมา”
‘นี่ แล้วไหนหอมที่ฉันขอเธอ ไม่มีย่ะฉันไม่กินหอม’
ซุนวูตัดสินใจวางสายทิ้งไปซะ เพราะรำคายเสียงดังโหวกเหวก และเราสองคนก็ไปต่อแถวเพื่อแลกคูปองเอาไปเล่นพลางๆก่อน ตอนนี้แถวรอหมุนลูกกวาดยาวมาก บางคนก็ได้เยอะหลายสิบใบเลยหมุนกันนาน บางคนก็มัวแต่ยืนสวดคาถาขอพรต่อพระผู้เป็นเจ้ายาวเป็นบทๆ ฉันกับซุนวูช่วยกันมองหาแถวที่ดูมีคนปกติมากที่สุด เพื่อจะได้สะดวกการรอ
“ทางนี้ๆวนิลา” ซุนวูมาถึงก็ดึงมือฉันให้วิ่งตามเขาไป
“แถวนี้อีกนิดเดียวก็จะได้ดึงกันแล้ว” เขาพูดอย่างตื่นเต้น
“กรี๊ดดด จริงด้วยๆ” แน่นอนฉันก็ตื่นเต้น นี่เป็นการเล่นอะไรแบบนี้ครั้งแรกของฉันเลยนะ!
ไม่นานจริงๆด้วยพวกเราสองคนก็มายืนอยู่ตรงที่ดึงสล็อต มันเป็นแบบตู้สล็อตเป๊ะๆ จะต่างกันก็ที่มันจะมีลูกสีเพียงลูกเดียวหล่นลงมาและขนาดตู้ที่ใหญ่เท่ารถบรรทุก
“นายหรือฉันจะเริ่มก่อนดี” ฉันถามขึ้น
“เลดี้เฟิร์สเลยครับ^^”
กรี๊ดดดดดดรักซุนวูไปตลอดชีพเลยค่ะ น่ารักไปแล้ววว
“เอาล่ะนะ ไฟติ้ง!” ฉันชูกำปั้นขึ้น
“เธอทำได้วนิลา!”
เสียงเชียร์ซุนวูชวนให้มีกำลังใจมากขึ้น ฉันดึงคันโยกลง และจังหวะนั้นเองที่ตาเบิกกว้างเพราะความล้น ซุนวูอ้าปากกว้างรอลุ้นผลที่จะเกิดขึ้น เหมือนกับภาพสโลว์ได้ชั่วขณะ
ฮึย! แป่ววว
ลูกสีเขียวหล่นลงมาอยู่ภายในช่องเล็ก คุณลุงที่ยืนฉีกยิ้มอย่างเป็นมิตรยื่นลูกอมหนึ่งโหลให้เราทันที ฉันรับมาถือไว้ก่อนจะหลีกทางให้กับซุนวูเป็นคนดึงบ้าง เขาบอกว่าเหงื่ออกมาเต็มมือเลย เพราะว่าตื่นเต้นมาก...จังหวะนั้นเองที่ซุนวูหันหลังกลับไปดึงสล็อตแบบทีเผลอ =______=;;; แกจะเล่นทีเผลอทำไมกันซุนวู คนอื่นเขาหันมามองเราสองคนกันเป็นตาเดียว กับการโยกสล็อตแบบพิสดารราวกับเล่นซ้อนแอบของซุนวู
“โธ่ นึกว่าจะได้! ไหนพี่เฮซองบอกว่าถ้าทำแบบนี้มันจะได้ไงเล่า”
อ่อ...เชื่อเฮซองนี่เอง ฉันต้องไปบอกช็อกโกล่าให้ดูแลเฮซองอย่างให้มาสอนอะไรแปลกๆกับซุนวูอีก ดูสิเนี่ยไม่ได้แล้วยังเด่นอีก
“โฮะๆ นี่ลูกอมจ้า” คุณลุงหัวเราะชอบใจอย่างมีความสุข
หน๊อยลุง เดี๋ยวจะทำให้หัวเราะไม่ออกเลยเถอะ
ไม่นานนักผู้จัดการก็วิ่งมาแจมกับเราสองคนด้วย และก็เหมือนเดิม ผู้จัดการดวงตกมากถึงมากที่สุด ดึงคนเดียวสิบรอบอย่างรัวยังไม่ได้เลย คนข้างๆฉันเขาได้รางวัลที่สามไปเป็นที่เรียบร้อย ไอ้ปั่นจักรยานรอบโลกหรืออะไรนั่นอะ ไม่นานนักข้างๆฉันอีกข้างก็ได้รางวัลที่สองไปกิน!
“เย้! ที่รักค่าฉันทำได้แล้วค่า ฉันโยกได้รางวัลที่สองช็อปแหลกช็อปลานให้ตายกันไปข้างหนึ่งเลยเถอะค่ะ” สองสามีภรรยากอดขอกันดีใจใหญ่เลย ถึงกับจะช็อปจนตัวตาย สุดยอด
ตอนนี้ฉันเหลือกันเพียงใบเดียวเท่านั้น ผู้จัดการคิมขอถอนตัวแล้วหันมาถือถุงลูกอมหลายสิบโหลให้แทน ฉันกับซุนวูมองหน้ากันเพื่อให้อีกฝ่ายเป็นคนทำภารกิจโยกครั้งสุดท้าย จนผู้จัดการรำคาญ ตัดสินใจให้โยกคันโยดพร้อมๆกันไปเลย
“พวกนายจะเกี่ยงกันไปมาทำไมเนี่ย รีบๆโยกเถอะน๊าให้มันจบๆกันไป ยังไงก็ไม่ได้อยู่แล้ว ดึงมาขนาดนี้”
“ก็ฉันกลัวทำพลาดนี่นา ถึงจะอย่างนั้นถ้าฉันทำพลาดฉันก็รู้สึกผิดอ่ะ” ฉันพูด
“ไม่เป็นไรหรอกน้า เรามาดึงพร้อมกันเถอะ!” ซุนวูไม่รอช้าเอามือเขามาวางลงบนมือฉันแล้วเราสองคนก็ดึงคันโยกพร้อมกัน...
ช่วงเวลาจังหวะนั้นเองที่อยู่ๆก็เกิดความรู้สึกปริศนาบางอย่างขึ้นว่าแว๊บหนึ่ง แล้วลูกกลมๆสีเขียวก็กลิ้งๆๆมาตามทาง แน่นอนว่ามันไม่ได้ไหลมาตามทางออกลูกเดียว! แต่มันเอาลูกกวาดสีขาวออกมาด้วย ฉันอ้าปากกว้าง สายตาจดจ้องอยู่กับลูกกวาดในตู้ คนอื่นๆก็เช่นกัน เราสามคนกลั้นหายใจกันและลุ้นกันอย่างกับบอลประเทศของตัวเองจะได้แชมป์โลก
ลูกกวาดสีไหนกันที่จะไหลออกมา! ต้องสีขาวเท่านั้นไม่เอาสีเขียวนะได้โปรดดดด
แกร๊ง...
เราสามคนหันหน้าเข้าหากันโดยอัตโนมัติ ไม่กล้าที่จะแม้แต่เฉียดตามองผลลับตรงหน้า ตอนนั้นเองที่เสียงกระดิ่งดังขึ้น
“ยินดีด้วยครับ!คุณได้รางวัลที่หนึ่งไปเที่ยวเกาะเชจูฟรีๆแบบคู่รัก”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ฉันได้รางวัลที่หนึ่งแล้วววว
ความคิดเห็น