ตกหลุมปิ๊งกิ๊งรักนายกระล่อน

ลำดับตอนที่ #9 : โรคหัวใจกำเริบ Love

8 โรคหัวใจกำเริบ Love

“ งื้มๆงำๆ”

                ฉันกำลังนอนกินลม   อย่างสบายใจ ลมพัดเย็นฉ่ำอยู่ตรงสวนหย่อมของโรงเรียน เฮ้อ~ แล้วจู่ๆยัยตาลเพื่อนตัวแสบก็โผล่หน้ามา

“จ๊ะเอ๋!”  ยัยตาล

“เห้ย!! ยัยเพื่อนบ้าโผล่หน้าเงียบๆ  ถ้าฉันเผลอเตะจะทำยังไง”  ฉันโวยวายใส่ตาลจนตาลทำหน้ามุ่ย      เฮ่ๆฉันไม่หลงกลเจ๊หรอกน้าเข็ดแล้วฮ่าๆ

“นี่แกจะไม่ง้อฉันหน่อยเหรอ”  ยัยตาลถามพลางทำหน้าละห้อย  ตั้งแต่เข้าชุมนุมละครได้นี่ดูแสดงเนียนขึ้นนะเนี่ย

“ไม่เล่นด้วยนะ วันนี้ไม่มีอารมณ์อยากนอน” ฉันพูดขณะที่หลับตาไปด้วย

                ดูเหมือนเพื่อนเลิฟจะรู้ใจ  เสียงเริ่มกลับมาเงียบอีกครั้ง  วันนี้เจ๊เบียบไม่สอนเป็นอะไรที่ต้องจดไว้ว่าเป็น 8 สิ่งมหัศจรรย์ของโลก  ก็ตั้งแต่เรียนมา 4 ปีไม่เคยเห็นเจ๊เขาหยุดเลย  สงใสจะป่วยเพราะข้าวของโรงเรียนแหงเลย  ก๊ากๆๆขอบคุณแม่ครัวเจ้าค่ะ (เริ่มเลวร้าย)

                2คาบเช้าหมดไปอย่างไร้สาระกับการนอน  ฉันต้องออมแรงไว้เยอะๆ  เพราะไม่รู้ว่าสาวน้อยจะโดนแกล้งอีกหรือเปล่า  โดยเฉพาะนายลูกข่าง !!โว้ยยคิดถึงนายทีไรอยากเตะลงส้วมทุกทีเลย>O< แล้วฉันจะมานั่งคิดถึงนายบ้านั้นทำไมหว่า? 

                ในที่สุดก็ถึงเวลาพักเที่ยงซึ่งฉันรอคอยเธอมาแสนนาน~ แต่อาการดีใจของฉันก็หมดไปเมื่อเหลือบไปเห็นฟ้านั่งยิ้มแฉ่งกินข้าวอยู่กับเพื่อนๆ ที่โต๊ะริมนอกของโรงอาหาร  ฉันรีบเร่งฝีเท้าไปนั่งที่โต๊ะของตัวเองโดยมียัยตาลนั่งจองไว้แล้ว  

“ไอน้ำข้าวแกเป็นอะไร  ทำหน้าอย่างกับเห็นผีกาก้า”   ตาลพูดขึ้นเมื่อฉันทำหน้าอย่างที่มันว่า

“เปล่าหรอก ฮ่าๆ ผีกาก้าอะไรไม่มี้ไม่มี ฮ่าๆ” ฉันเลี่ยงที่จะไม่พูดอะไร แล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวมันไก่

                ขณะที่พวกเราสองคนกำลังจะเดินไปเรียนวิชาภาษาไทยที่อาคาร 8 ตาลก็เอ่ยถามว่า

“เออนี่ๆ แล้วไองานที่แกไปเป็นผู้จัดการส่วนตัวเป็นไงมั่งล่ะ”

“อ๋อ!ก็ดีนะ สนุกดีอยู่หรอกถ้าไม่มีนายลูกข่างบ้า”  ฉันตอบพร้อมกับทำหน้าเซ็งๆ

“ทำไมล่ะ ฉันว่าเขาเท่ดีออกเล่นเบส>_<ดีกว่าพี่บาสแกตั้งเยอะ”

“นี่ๆหยุดเลยพี่บาสเขาดีกว่าเป็นร้อยเท่า”

“ไม่เคยได้ยิ่งเหรอน้ำข้าว ยิ่งเกลียดยิ่งรัก”  ตาลพูดแล้วเดินต่อไปปล่อยให้ฉันยืนเอ๋ออยู่กับคำพูดของของตัวเอง  ทำไมหน้าฉันมันร้อนผ่าวๆฟะ

                ตกเย็นวันนี้ฉันต้องไปปฏิบัติหน้าที่คนรับใช้จำเป็น  แต่ได้กลับบ้านพร้อมยัยตาลสักที ตั้งแต่เกิดเรื่องบ้าๆฉันก็ห่างเหินเพื่อนไปเยอะเลย  รถมาหยุดจอดอยู่ตรงหน้าโรงเรียนชายล้วน บรรยากาศพลุกพล่านไปด้วยนักเรียนที่กำลังจะกลับบ้าน  แล้วดูสิเนี่ยพี่ชายตัวดีไปอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ปล่อยให้ฉันเดินเก่ๆกังๆ อยู่ในโรงเรียนชายเนี่ย  แล้วสายตาของฉันก็หยุดอยู่ตรงผู้ชายคนหนึ่งที่ฉันไม่อยากเจอที่สุดในตอนนี้>O<!!

“ยัยเบ๊อะ!” เรียกฉันอย่างนี้ก็มีอยู่คนเดียวเท่านั้นแหละนายลูกข่างนั้นเอง

“ว่าใครยัยเบ๊อะมิทราบ”

“ก็คนนี้แหละ บ้าๆบ๊องๆด้วย” นั้นไงหลอกว่ากันอีกแล้ว

“แงะ อย่ามากวนฉันนะอีตาบ้า”  ฉันหันหลังกะว่าจะไปตามหาพี่นัท  แต่นายลูกข่างก็เรียกไว้ก่อน

“เฮ่!เดี๋ยวสิ โอเคๆไม่ว่าเธอแล้ว ว่าแต่เธอเล่นบอลเป็นไหม ^^”นายลูกข่างถามพลางยิ้มให้ฉัน  อย่ายิ้มแบบนั้นสิย่ะมันทำฉันหวั่นไหวอ่ะ  นี่ฉันจะตายเปล่าเนี่ยใจมันเต้นรัวจนจับจังหวะไม่ถูกแล้ว  ฮือๆ

                ฮ่าๆตอนนี้ฉันกำลังยืนหัวเราะบ้าบออยู่กับไอลูกกลมๆที่เขาเรียกว่าบอล ถึงฉันจะเก่งทุกเรื่อง แล้วก้กีฬาเด่นก็เหอะนะ แต่คนเราก็ไม่ได้เกิดมาเลิศทุกคนนี่นา  สรุปคือฉันเล่นฟุตบอลไม่เป็น  ซวยจริงๆเลยไอตอนแรกก็นึกว่าจะง่ายนิดเดียวแค่เตะเอง  ที่ไหนได้มันไม่ได้ดั่งใจคิดเอาซะเลย  พอจะเตะมันก็กลิ้งไปโน่นไปนี่

“โว้ย~ไอลูกบ้า~” ฉันโวยวยจนคนอื่นๆพากันหันมามอง  โดยเฉพาะนายลูกข่างที่มองอย่างเดียวไม่พอยังขำจนต้องลงไปกองอยู่กับพื้น หน๊อย~                                                                                                                                                            

“เล่นไม่เป็นก็ไม่บอก ฮ่าๆ” แหนะๆมีกวน

“ฉันเล่นเป็น”  อืมเล่นเป็นเหรอ  แน่นอนว่ามั่วสด

“เลิก..ฮ่าๆเลิกเล่นเหอะ ก่อนที่ท้องฉันจะแข็งตายฮ่าๆ”  นายลูกข่างพูดอย่างเดียวไม่พอยังมีทิ้งท้ายโดยการขำจะเป็นจะตาย

“-//- โถ่เอ่ย ทำไมต้องตื่นเต้นด้วยฟะ”  ฉันยืนบ่นพึมพำๆ รู้สึกหน้ามันร้อนวูบๆ

“เธอไม่สบายรึไง หน้าแดงยังกับตูดลิง” ดูๆนายลูกข่างเปรียบเทียบหน้าอันสวยงามของฉัน อยากเตะลงส้วมจริงๆเลย

“เปล่าๆวันนี้ไม่มีซ้อมเหรอฉันรอนานแล้วนะ”  เปลี่ยนเรื่องคุย!!

“ ไม่มีใครบอกรึไง”

“- -^ไม่มีนะสิถ้ามีแล้วฉันจะถามนายเหรอ ถามอะไรตลก” ฉันสวนกลับ

“ยัยตัวแสบเธอจะกวนฉันอีกนานมะ”

“ก็แล้วจะทำไม”

“งั้นนี่เป็นครั้งสุดท้ายของเธอแน่ ย๊ากกก”  เขาตะโกนเสียงดังจนหูดับ ก่อนที่ทำท่าจะบีบคอฉันแหนะ  นี่ฉันชอบคนวิปริตงั้นเหรอเนี่ย   น้ำข้าวแกบ้ารึเปล่า!!

                สักพักพวกเราก็วิ่งไล่กัน  ก็ดูสิฉันเป็นสาวน้อยน่ารักกับนายบ้าที่เพิ่งออกมาจากหลังคาแดงทำท่าจะบีบคอสาวน้อย  โหดร้ายที่สุดเลย  ว๊ากกกก...   พวกเราหยุดวิ่งพลางหอบด้วยกันทั้งคู่ เหนื่อยชะมัดเลย  แฮ่กๆ ฉันว่าฉันควรกลับบ้านได้แล้วนะเนี่ย 

“นี่!น้ำข้าว  ไอนัทบอกว่าจะนอนบ้านฉันนะให้เธอกลับไปได้เลย อีกอย่างวันนี้ไม่ซ้อมด้วย”  นายลูกข่างพูดขึ้น

“อ้าว  แล้วทำไมนายเพิ่งจะบอกฉันเล่า อีตาบ้า!!” 

“ก็คนมันลืมนิ ขอโทษทีนะเหอะๆ”  พอพูดเสร็จนายลูกข่างคนบ้าก็วิ่งหนีหายไปในกลีบเมฆ   ฝากไว้ก่อนเถอะคราวหน้าฉันจะฆ่านายแน่

++++++++++++++

                เสียงเพลงชาติดังขึ้นบ่งบอกถึงเวลา หกโมงเย็น   ซึ่งเป็นขณะเดียวกับที่ฉันกำลังควานหาของกิน  โฮะๆ

อยู่คนเดียวมันก็สบายดีเหมือนกันแฮะ  ไม่ต้องทำกับข้าว  มีอะไรกินก็กินอันนั้น สุดท้ายก็จบลงด้วยการซดมาม่า บ้านเงียบๆแฮะเหอะๆอยู่คนเดียวก็งีแหละ ฉันคิดแล้วหัวเราะอยู่คนเดียว ฮ่าๆเงียบเกินไปก็ไม่ดีไปดูทีวีดีกว่า  ฉันรีบไปเปิดทีวีพร้อมมาม่าที่คาอยู่ในปาก

“เย็นๆแบบนี้มีอะไรดูมั่งนะ” ฉันพูดพลางกดรีโมทไปเรื่อยๆ  แล้วก็จ๊ะเอ๋กับช่องหนังพอดีเลย  นั่งดูสักพักก็ทำให้ฉันคิดว่ามันผิดมหันต์มากเลยที่เลือกดูช่องนี้  ก็หนังที่ดูมันเป็นหนังผีอ่า โอ้ว T^Tกลัวสุดๆเลย นี่ไม่ใช่เวลามาดูหนังผีซะด้วยสิ  ฉันเริ่มสั่นๆด้วยคงามกลัว  บรรยากาศข้างนอกทำท่าเหมือนฝนจะตก  และแล้วฝนมันก็เทลงมาไม่เกรงใจกันเลย  เออดี!!เจริญสิคราวนี้

“เปรี้ยง!!!!!”

                เสียงฟ้าผ่าอย่างแรง ทำให้ฉันสะดุ้งโหยงไปอยู่บนโซฟา  ใจเย็นไว้น้ำข้าว ฮ่าๆสมาธิๆ  แต่แล้วจู่ๆไฟก็ดับ ดับทั้งบ้านให้ตายสินี่มันอะไรกันเนี่ย TOT ฉันกลัวแล้วนะแงๆ ฝนตกลงมาอย่างหนักเหมือนพายุเข้า  ตามด้วยฟ้าผ่าลงมาปะทะกับเสียงฟ้าร้อง  ฉันนั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟาไปขยับไปไหน จนกระทั่ง......

~ชอบมาขัด ชอบมาขัด ชอบมาขัดใจ เดี๊ยะสะ....~

                เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอยู่ในกระเป๋ากางเกงฉัน  ฉันสะดุ้งเล็กน้อยก่อนตั้งสติรับโทรศัพท์เจ้ากรรม

“สะหวัดดะดีค่ะ” ฉันปากสั่นเล็กน้อย ก็คนมันกลัวนี่นา

-ทำไมเสียงสั้นๆล่ะ

อ๋อ!พี่นัทเองเหรอ ฮือๆโชคดีจังเลย

“พี่นัทไฟด......”

-เออใช่  อย่าลืมปิดหน้าต่างนะ เดี๋ยวฝนสาด

                ก่อนที่ฉันจะได้พูดอะไร  พี่นัทก็แทรกขึ้นซะก่อน  แล้วพี่นัทแกก็เล่นพล่ามซะยาว เรื่องกลัวฝนสาดเข้าบ้านเอย แล้วก็อะไรต่อมิอะไร  และแล้วความอดทนและความกลัวก็เข้ามาอัดอั้นจนเอาไว้ไม่อยู่

“นี่!พี่ฟังหนูพูดมั่งสิ! หนูอยู่บ้านคนเดียวไฟก็ดับ ฟ้าก็ร้องกลัวจะตายอยู่แล้ว เคยเป็นห่วงกันบ้างไหม ห๊า!” ฉันใส่ไปเป็นชุดด้วยความโกรธ  เหอะๆพี่นัทเงียบเลย เฮ่~ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะพี่บังเกิดเกล้า  รู้สึกผิดจัง      เลยอะ

“เอ่อ..พี่นัทเมื่อกี้พูดแรงไปหน่อย ขอโทษนะค่ะ”

-เมื่อกี้ทำไมเหรอ?

“ก็หนูตะโกนใส่พี่ไง”  ฉันพูดด้วยน้ำเสียงสำนึกผิดสุดๆ

-เอ๋ แกตะโกนใส่ฉันว่าอะไรนะ เหอะๆพอดีไม่ได้ฟังนะดูบอลอยู่ ยังไงก็อย่าลืมปิดหน้าต่างนะ บาย

ตึ๊ดๆๆ

                เออเจริญ พี่ฉันเองแหละ เมื่อกี้ฉันมันโง่เองแหละหลงคิดไปเอง เจ้าพี่ตัวดี  ทั้งหมดพูดไปไม่ได้ฟังเลยสินะ  โอ๊ยเซ็ง คอมก็เล่นไม่ได้ T^T

                ฉันจำใจจะหลับมันอยู่ตรงโซฟานี่แหละ อุ่นใจดีอย่างน้อยมันก็มีปิกกาจูให้กอด  มีผ้าให้ห่ม (ผ้าเช็ดตัว) ก็ฉันไม่กล้าเดินไปในที่มืดๆนี่นา ไว้ไฟมาค่อยไปนอนข้างบน เฮ้อ~ ทำไมนะทำไมคนเป็นร้อยเป็นพันล้าน แต่ทำไมฉันต้องมารู้จักนายด้วย  ฉันคิดบ้าๆอยู่สักพักก็หลับไป..........