ตกหลุมปิ๊งกิ๊งรักนายกระล่อน

ลำดับตอนที่ #7 : วันแรกของการทำงาน

6

ปึก!! ปึก!!

"น้ำข้าว!! ยัยน้องบ้าตื่นเดี๋ยวนี้นะ!!"

            พี่นัททุบประตูห้องนอนฉัน   แต่บอกไว้เลยนะว่าฉันไม่ตื่นง่ายๆหรอก  แบร่ๆ ฉันเอาหมอนข้างมาปิดหูไว้แล้วก็กลายเป็นเจ้าหญิงนิทราต่อ

"นี่!!ยัยน้องบ้า  ได้เวลาทำงานแล้ว 9โมงแล้วนะไอข่างมันรออยู่ข้างล่างแล้ว ตื่นเดี๋ยวนี้"

            ห๊า! ให้ตายเถอะ  นายมาทำอะไรบ้านฉัน โว้ยย   ได้ยินชื่อแล้วนอนไม่หลับ โคตรเบื่อเลยงานไรฟะ  งานที่ให้ฉันไปเป็นคนรับใช้อะเหรอ  วันนี้ของดย่ะ  ฉันนอนต่อพักนึงก็ต้องรีบไปเปิดประตูให้พี่นัท  ก็พี่เล่นจะพังประตูเข้ามาอะดิ  ถ้าประตูห้องนอนฉันพังมีหวังได้กางมุ้งนอนแน่เลย

"นี่!พี่นัทลงไปบอกไอเพื่อนเลิฟพี่เลยนะ   วันนี้เป็นวันหยุดวันที่เขาพักผ่อนกันอะ  เข้าใจไหม  ถ้าภาษาไทยฟังไม่เข้าใจจะพูดเป็นภาษาอังกฤษให้ฟัง!!"   ฉันตะโกนใส่หน้าพี่พร้อมกับปิดประตูดัง ปัง!!

"โว้ย ! ง่วงจะตายอยู่แล้ว  เมื่อวานก็เหนื่อย(ร้องเพลงเหนื่อย)  ยังต้องมาทำหน้าที่ผู้จัดการที่ดีอีก แบร่ๆไม่โง่นะจะบอกให้"  บ่นเสร็จฉันก็นอนต่อ วู้ๆ

            แต่ใช่ว่าพี่นัทจะหยุดยังใช้ความพยายามอย่างสูงยืนตะโกน  พลางทุบประตูดังสนั่นอยู่อย่างนั้น  อ๊ากกก!!นอนไม่หลับมันแล้ว  ฉันลุกจากที่นอนแล้ววิ่งตรงไปประตู  แล้วตะโกนว่า

"หยุดได้แล้วจะลงไปแล้วๆ!!"  พูดจบพี่นัทก็เอ๋อแล้วลงจากไป ฮ่าๆสะใจนิดๆ

            เมื่อทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้ว  ฉันก็จำใจลงไปเห็นหน้านายลูกข่าง  ชิ!! นายข่างกำลังนั่งดูทีวีอยู่ โหยนั่งดูไม่เกรงใจสายตาเจ้าของบ้านเลย  หมั่นไส้โว้ย!! ส่วนพี่นัทตัวดีหายไปกับสายลม แล้วนายนั้นก็หันมาทางฉันกรรมยิ้มทำซากอะไร

"กว่าจะเสด็จลงมา นี่ฉันนั่งรอนานแล้วนะ"  โหยไอบ้าลูกข่าง ถ้าไม่อยากรอแล้วมารอทำไมฮะ

"ก็อย่ารอสิใครจ้างนายมารอมิทราบ"

"เอ้า เธอเป็นผู้จัดการฉันนิ หึๆ" ว่าแล้วนายนั้นก็แสยะยิ้ม อ๊ากฉันเคยบอกรึเปล่าว่านายอย่ายิ้มแบบนั้นมันหน้ากลัว

"เหรอ แล้วมันต่างกับคนใช้ตรงไหนฮะ"  ฉันยืนเท้าเอว

"ฮ่าๆ เธอนี่ฉลาดจังเลยนะ  ก็ต่างตรงที่มันดูดีกว่าไงยัยเบ๊อะ"

"เหอะๆฉันโคตรเกลียดนายเลย"

            จู่ๆนายข่างก็เดินออกไป  แล้วฉันต้องตามไปด้วยรึเปล่าหว่า นายนี้ชอบทำตัวแปลกๆจะกลับก็ไม่บอก ไปเลยไป๊ ฉันเดินมานั่งดูทีวีต่อ  แต่ยังไม่ทันหย่อนก้นลง  นายลูกข่างก็ตะโกนมาว่า

"ยัยเบ๊อะออกมาเร็วๆสิ  คนอื่นเขารออยู่นะ "

"เออฉันไปแน่  โว้ย!"

"อ่าวยังอีก  ช้านักเดี๋ยวก็....."  เขาพูดแล้วยิ้ม  ฉันรู้ว่านายจะพูดอะไรหน้านายมันกะล่อนอีตาบ้า  >O<

            พวกเราเดินออกมาจากหมู่บ้านเพื่อจะไปนั่งรถสองแถว   ทำไมพี่บาสไม่มาเองนะส่งอีตาบ้านี่มาทำไม  ฮือๆสาวน้อยอยากบ้า(สาวเหลือน้อยเปล่าฟะ :นักเขียน)  เมื่อรอรถได้สักพักฉันก็ชักเคือง

"โว้ย ทำไมรถมันไม่ค่อยมีเลยเนี่ย"  ฉันบ่นพึมพำ

"นี่ยัยเบ๊อะเธอบ่นแล้วรถมันจะมารับเธอเหรอ"

"เหอะๆ  ใครเขาเซดกับนายมิทราบ"

"โว้ย! ฉันล่ะอยากเตะเธอจริงๆเลย"

"ผู้ชายอะไรจะเตะผู้หญิง!"

"ใคร....ใครบอกว่าเธอเป็นผู้หญิงฮะ! เธอนะเป็นทอมไม่ใช่เหรอ"

ฉึก!!เหมือนมีอะไรมาแทงขั่วหัวใจ  ทอม!!ทอม!! อ๊ากฉันอยากฆ่านายแน่  เกลียดคำว่าทอมโคตร  พอพูดแล้วเห็นภาพฟ้าขึ้นมาทันทีเลย

"ฉันไม่ใช่ทอมนะจะบอกให้!!" ฉันตะโกน  แต่สาบานได้เลยว่านายนั้นไม่ได้สะทกสะท้านเลยสักนิด

            แต่ก่อนที่นายนั้นจะพูดอะไร  รถก็มาถึงพอดี  หึๆดีนะรถช่วยชีวิตนายเอาไว้ไม่งั้นล่ะก็ฉันไม่ปล่อยนายไว้ทำซากหรอก!

            เมื่อรถมาจอดอยู่หน้าหมู่บ้านแห่งหนึ่ง   พวกเราก็เดิน(นางเอกเรื่องนี้เดินมันทั้งเรื่อง)เข้าไปในหมู่บ้าน  แถวนี้มีแต่บ้านหลังใหญ่ๆทั้งนั้นเลย  โห๊บ้านน่าอยู่จังเลย

"เออนี่ๆเรามาหาใครเหรอ"  ฉันถามนายลูกข่าง หลังจากที่เงียบเป็นเป่าสากไม่พูดอะไร

"อืม...มาให้ว่ะลืม?"  นายนั้นพูดขึ้นพร้อมกับทำท่าครุ่นคิด  โอ๊ยให้ตายเหอะนี่ฉันมากับคนไม่เต็มบาทเหรอเนี่ย

"เอ๊า!!"

"ฮ่าๆๆเธออย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ ล้อเล่นน้า"  อยากฆ่าคนจริงๆเลย นี่ถ้าฉันไม่ได้เข้าวัดเข้าวานะนายตายมันอยู่ตรงนี้แหละ

"ฟู่ๆ"

"เฮ่ย!เธอจะกัดเหรอ"

"เปล่านะ!ฉันแค่กำลังผ่อนคลายอยู่ก่อนที่จะฆ่าคน"

            ฮือๆพระเจ้าสัญญาว่านายนี่ยังไม่ถึงเวลาตายนะ   ลูกจะได้ไม่บาป ฉันกับนายข่างเดินเถียงกันไปมา เพิ่งรู้ว่านายนี่ก็อารมณ์ขันเป็นกับเขาด้วย(ปกติมีดีแต่กวนอย่างเดียว) แล้วเราก็มาหยุดอยู่ที่บ้านหลังหนึ่ง  ฉันเพิ่งสังเกตว่าเดินมาสุดทางพอดี  ทำไมบ้านอยู่ลึกนักเนี่ย  บ้านหลังนี้ดูร่มรื่นเย็นตา สามารถทำให้จิตใจสามารถสงบลงได้  ต้นไม้ใหญ่ทำให้ดูร่มเย็น  มีดอกไม้ประดับให้บ้านดูมีสีสันเพิ่มขึ้น  ทางเดินปูด้วยหินอ่อน มีสวนไว้นั่งชมธรรมชาติด้วย  สรุปคือมันเพอร์เฟ็กมากเลย

 "นี่คือบ้านไอนิกนะ"  นายลูกข่างพูดขึ้น

"ว้าว! นายเตี้ยมีบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย วู้ๆ^O^"

"หา..เธอเรียกไอนิกว่าเตี้ยเหรอ ฮ่าๆแล้ววู้ๆอะไรของเธอ"  นายลูกข่างถามสีหน้างงๆ

"วู้ๆอะนะแปลว่าดีอะ"

"โอ้โห้ภาษาดาวบ้านเธอเหรอ"

"อ่าวนายหลอกว่าฉันเหรอ"

"ฮ่าๆ"

            นายข่างหัวเราะแล้วกดออด  สักพักก็มีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งมาเปิดประตูให้   ฮ่าๆคนนั้นคือนายนิกนั้นเอง  นายนิกทำสีหน้าสดใสยิ้มร่าก่อนจะมาเปิดประตู

"ยัยน้องน้ำข้าว  เธอตื่นสายใช่ไหม  ถึงพาคนอื่นสายไปด้วยเนี่ย"

            หน๊อย ~ "ยัยน้องน้ำข้าว" ฉันทนไม่ไหวเลยเดินฉับๆเข้าไปข้างใน (บ้านตัวเองก็ไม่ใช่ ) ภายในถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบ  น่าอยู่มากเลย นายเตี้ยเดินนำฉันกับนายลูกข่างไปชั้นบน  โหย O_O อึ้ง!!! ทึ้ง!!  ชั้นบนมีทั้งหมด 3ห้อง ฉันเดินมาห้องที่หนึ่งที่อยู่ริมสุด บ้านนี้ติดแอร์ทั้งหลังเลยเหรอเนี่ยเหลือเชื่อ   นายลูกข่างทักทายเพื่อนๆเมื่อเปิดประตูเข้าไป  ขอบอกเลยว่าฉันรู้สึกแปลกๆ  แล้วฉันก็เห็นพี่บาสกำลังนั่งอยู่>O<น่ารักมากเลย

"นี่เป็นห้องเก็บเสียงนะ  วันหยุดพวกเราจะมาซ้อมกันที่นี้"  นายลูกข่างพูด

"อือ"

"ยัยเซ่อ ดีตอนสาย" นายบิวพูดออกแนวประชดเล็กๆ

"สวัสดีครับน้องน้ำข้าว วันนี้ฝากตัวด้วยนะ"  อ๊าก  พี่บาสทักพร้อมกับร้อยยิ้มอันสดใสทำให้ใจเต้นแรง(มันเว่อได้ใจจริงๆเลย)

"คะ...ค่ะฝากตัวด้วยนะค่ะ" ฉันตอบตะกุกตะกัก

"ครับ"

            ฉันผู้จัดการส่วนตัวก็มานั่งดูพวกเขาซ้อมกัน  พร้อมกับบริการเสิร์ฟน้ำให้แต่ล่ะคน ฮือๆ แต่ล่ะคนเรื่องมากชะมัดเลย  ฮ่าๆยกเว้นพี่บาสเพราะพี่บาสกินอะไรก็ได้ หุหุ

"นี่ๆหยิบผ้ามาเช็ดน้ำหน่อยสิ" นายบิวสั่ง

"เฮ่!น้ำหกอะเช็ดตรงนี้ด้วย" นายลูกข่างเจ้าเก่าสั่งต่อมา

"ยัยน้องน้ำข้าว ตรงนี้ก็หก" ตามด้วยนายนิก ฉันเริ่มรู้สึกว่าพวกนี้ตั้งใจทำน้ำหกพร้อมๆกันเหลือเกิน แล้วฉันก็เก็บอาการไว้ไม่อยู่จนได้

"โว้ยยยย!!" ฉันตะโกนขึ้น เหอะๆแล้วยิ้มๆเพราะพี่บาสมองอยู่ ฮ่าๆลืมตัว

"ฉันหิวแล้วล่ะไปหาอะไรกินกันเถอะ  วันนี้ซ้อมแค่นี้ก็พอ" พี่บาสพูดพร้อมกับหันมายิ้มให้ฉัน  เทพบุตรช่วยฉันไม่ให้ฆ่าพวกนาย

"แล้วเราจะกินอะไรกันเหรอ" ฉันถามขณะที่พวกเรากำลังเดินลงบันได

"ก็คงต้องแล้วแต่แม่ครัวนะ"  นายเตี้ยพูดเสร็จก็หันมาทางฉัน

"นี่ นายเตี้ยนายมีแม่ครัวด้วยเหรอ"

"ฉันไม่ได้ชื่อเตี้ยนะยัยบ้า -_- ชื่อสุดเท่ของฉันคือนิก"

"ก็ฉันว่ามันเหมาะกับนายดีนะ"

"เธอกล้าเรียกฉันเตี้ยเหรอ"

"อ๊าก!!" ฉันกับนายเตี้ยนิกวิ่งไล่กันสักพักก่อนที่ฉันจะถูกส่งไปอยู่ในครัว

            อะไรกันเนี่ย!!ให้ตายสิตอนนี้ฉันกลายเป็นแม่ครัวหัวป่าไปแล้ว  คุณป้าที่ทำอาหารบ้านนายเตี้ยดันป่วยฉันเลยต้องจำใจมาทำอาหารอะดิ รู้สึกวันนี้อะไรมันก็เหมาะเจาะลงตัวจริงๆเลยนะ  หลอกใช้ฉันแน่เลย ฮือๆ อยู่บ้านก็ต้องทำอยู่กับนายพวกนี้ก็ต้องทำอาหารอีก  ถ้าไม่ติดพี่บาสนะฉันสั่งอาหารตามสั่งมาให้กินกันหมดแล้ว ชิ! แล้วฉันจะทำอะไรดีน้า มันงงๆของเยอะไปหมดเลยเลือกไม่ถูก  อืม....งั้นฉันทำของที่อยากกินเองดีกว่า ข้าวผัดแล้วกันกินได้เยอะดี  สุกี้ฉันล่ะชอบกินมากๆแต่กลัวพวกนายกินไม่ทันฮ่าๆ งั้นเริ่มหั่นผักแล้วกัน

"นี่"

"ว้าย!"

            จู่ๆนายลูกข่างก็โผล่หน้าเข้ามาแบบไม่ให้สุ่มให้เสียง  นายเกือบโดนมีดแทงแล้วนะอีตาบ้า T^T เข้ามาไม่ดูตาม้าตาเรือเลย  หัวใจฉันจะวายอยู่กับนายเนี่ย  แล้วไม่พอนายลูกข่างยังแย่งมีดจากมือฉันไปอีก

"ฉันว่าฉันช่วยเธอดีกว่า ก่อนที่พวกฉันจะหิวตาย"

"นี่นายอย่ามายุ่งได้ไหม ฉันจะทำเอง" ฉํนว่าแล้วแย่งมีดกลับมา

"ไม่เอา! เธอก็ไปทำอย่างอื่นสิ"

 "นี่อย่าตะคอกสิ"

"งั้นเธอไปล้างผักไป๊"

"มะ.."

            แต่แล้วศึกก็สงบลงเมื่อนายมิคเข้ามาโวยวาย

"หิวจะตายอยู่แล้วโว้ยจะกัดกันอีกนานไหม ไอข่างแกก็ลงมือสักทีดิเพื่อนขืนปล่อยให้ยัยนี่ทำฉันกลัวท้องเสีย" นายมิคพูด มันน่าจับหมกส้วมจริงๆเลย

"เออ" พอพูดเสร็จนายลูกข่างก็หันมาสงสัญญาณว่า ' ยอมไปล้างผักซะเถอะเธอแพ้แล้ว'

            ฉันเลยต้องจำใจทำตามคำสั่งนายลูกข่างเพราะว่านายมิคกับนายบิวมัวแต่บ่นพูดมากจริงๆเลย แต่สิ่งที่ฉันไม่คาดคิดมาก่อนก็คือ นายลูกข่างทำกับข้าวเป็นด้วย จับตะหลิวได้อย่างคล่องแคล่ว ผัดฉับๆเลยฉันแค่หันผักแล้วก็ล้างเท่านั้นเองนะเนี่ย 10นาทีผ่านไปข้าวผัดก็ถูกเสิร์ฟโดยฝีมือของนายลูกข่างล้วนๆ ชักไม่แน่ใจว่าเป็นผู้ชายแท้หรือเปล่าก็ส่วนมากผู้ชายเขาไม่ทำกับข้าวกันนี่นา แล้วฉันก็อดที่จะถามไม่ได้

"นี่ๆนายลูกข่างนายเป็นเกย์หรือเปล่า"

"ใครบอกเธอล่ะฉํนเป็นตุ๊ดต่างหาก "

"ห๊าO_O" โอมายกอด ฉันเดาถูกเหรอเนี่ย

"ฮ่าๆดูทำหน้าเข้าสิก๊ากๆ เธอเชื่อเหรอยัยเซ่อ ฮ่าๆฉันล่ะขำจริงๆเลย ฮ่าๆ"

            แป่วเลยครับท่านผู้อ่านโดนไอบ้าสุดกะล่อนแกล้ง>O<พูดอะไรไม่ออก ก็ฉันมันบ้าเองแหละที่ไปถาม กินข้าวดีกว่าเราวู้ๆน่ากินมากเลยอ่าหุหุ ได้กินพร้อมพี่บาสนี่ยิ่งอร่อย

            เมื่อกินเสร็จฉันก็ต้องล้างจาน ฮือๆชีวิตหน้าเศร้าจริงๆเลยกลายเป็นแจ๋วลุยไปตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย กลับดีกว่ารีบชิ่ง

"งั้นฉันกลับแล้วนะ" ฉันเดินออกมาพร้อมกับเตรียมตัวกลับเต็มที่

"อ้าวไม่อยู่คุยกับพวกเราก่อนเหรอครับคุณผู้จัดการ" นายมิคพูดขึ้นพร้อมกับเน้นย้ำคำว่าผู้จัดการ

"ไม่หรอก ขืนอยู่ต่อต้องโดนใช้อีกแน่เลย ใครจะฉลาดน้อย"

"เขาเรียกโง่อะพูดตรงๆเลยก็ได้"

"ฮ่าๆนั้นดิกลับก่อนดีกว่า พี่บาสค่ะบายนะค่ะ" ฉันพูดพร้อมกับยิ้มหวาน

"ครับน้องน้ำข้าวกลับดีๆนะ"

"ค่ะ"

"นี่ยัยเซ่อเธอกลับเองได้เหรอ ?" นายลูกข่างทักขึ้น

"ได้อยู่แล้วสู้ๆ" ว่าแล้วฉันก็ลาทุกคน  นายบิวยังขี้เก๊กเหมือนเดิม คิดว่าหน้าตาดีแล้วหยิ่งรึไง

            วันนี้แค่วันแรกก็เหนื่อยซะแล้ว เมื่อยมากเลยอ่าแต่ฉันก็ได้รู้อะไรกับนายลูกข่างเพิ่มขึ้นอีกนะเนี่ย รู้อีกด้วยว่าบ้านนายมิคมีเงิน หุหุ เฮ้อ......