คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Intro + First Day : จุดเริ่มต้นของการเดินทาง ❤
19 Days Love in Korea
Intro + First Day
ครืด ครืด
เสียงล้อลากกระเป๋าขูดกับพื้นปูนหยาบ สร้างเสียงครืดๆเป็นช่วงๆ หญิงสาวในชุดเสื้อยืดสีขาวแขนกับกางเกงเลกกิ้งสีดำ สวมเสื้อคลุมยาวสีเขียวทับมิดชิดอีกที ผมมัดรวบตึงปัดไรผมเรียบเพื่อไม่ให้ตกมาปกปิดหน้า รองเท้าผ้าใบคอนเวิสสีน้ำเงินดูมาดมั่น เดินลากกระเป๋าใบโตสีแดงมุ่งหน้าเข้าสู่ประตูที่ 6 สายการบิน Korean Air
"ไม่ลืมอะไรนะแพงกี้!" เสียงผู้เป็นแม่ตะโกนดังลั่นมาจากรถที่จอดฝั่งตรงข้ามประตู
"ไม่ลืมๆ แม่จะตะโกนสะกัดดาวรุ่งทำไมนิ" เธอตอบกลับด้วยเสียงที่ดังพอกัน
เพราะว่านี่เป็นครั้งแรกที่เธอจะก้าวสู่ประเทศเกาหลี
เมื่อเดินเข้ามาถึงภายในสุวรรณภูมิ แอร์เย็บเฉียบก็สะท้านเข้าที่กระดูก อากาศแบบนี้ที่เกาหลีจะขนาดไหนเนี่ย พลางมองซ้ายมองขวาเพื่อหาเพื่อนร่วมทีม ที่นัดแนะกันเอาไว้
"ฮู่วว ไฟติ้ง!"
Namyen 's Talk
ฉันยืนรอเพื่อนร่วมลัทธิเกาหลีฟีเว่อร์ด้วยใจที่จดจ่อ วันนี้ฉันใส่ชุดเดรสสั้นยาวเลยเข่ามานิดหน่อยกับถุงน่องสีดำเพิ่มความมั่นและเปรี้ยวไปในตัว นี่ก็เป็นครั้งที่สองที่ฉันไปเกาหลี แต่ดูเหมือนรอบนี้จะมีแรงกระตุ้นบางอย่างที่หน้าสนใจ นั่นก็คือเพื่อนร่วมลัทธิคนใหม่นั่นเอง แพงกี้เพื่อนซี้ที่ลงทุนใช้เงินเก็บทั้งหมดเพื่อไปเจอโฮกี้ถึงเกาหลี กับเพื่อนอีกคนกิ๊ก หัวหน้าทัวร์ของเรา
วันนี้เป็นวันที่หนึ่งของการเดินทาง ผู้คนมากมายต่างพากันมารับมาส่ง ฉันได้แต่หันซ้ายหันขวา เมื่อไหร่เพื่อนจะมากันสักทียืนรอจนจะลากงอกอยู่แล้ว พอรอนานๆไม่ไหวฉันก็เลยแบกกระเป๋าไปซีน การซีนกระเป๋าคือการกันกระเป๋าแตกหรือพังเสียหาย เพราะกระเป๋าของฉันเป็นไฟเบอร์ซึ่งแตกง่ายพังง่าย นึกภาพถึงตอนห่อของกันกระแทกจะเห็นภาพชัดเจนขึ้น พอซีนเสร็จฉันที่กำลังจะไปนั่ง ก็ถูกเรียกสกัดไว้ทันที ด้วยเพื่อนร่างสูง
"เอ้ยยย ทำไมมาเร็วจังวะแก" กิ๊ก บุคคลที่สูงมากที่สุดในกลุ่มเอ่ยทักทาย
"มาช้าจังอะ! ยืนรอตั้งนาน กำลังจะหย่อนก้นนั่งก็ดันมาซะได้" ฉันพูด
"อันรโยงงง! เพื่อนชาวลัทธิบ้าเกาหลี!" เสียงดังแซงโค้งมาแต่ไกล ไม่ใช่ใครแพงกี้นั่นเอง
ฝูงชนต่างพากันหันเหให้ความสนใจกับเธอ จะบ้าตาย
"จะตะโกนเสียงดังทำไมเนี่ย" กิ๊กบ่น "แต่งตัวนี่ร้อนไหมเนี่ย...แต่ที่เกาหลีเขาว่าหนาวก็นะ ใส่ไปเถอะ" แพงกี้ พยักหน้าหงึกๆ "พาสปอร์ตพร้อมนะทุกคน ของอะไรไม่มีลืมนะ"
และเมื่อทุกคนพร้อมเราจึงก้าวเข้าสู่กระบวนการและขึ้นตอนต่างๆ ก่อนที่จะขึ้นเครื่อง เครื่องของเราขึ้นสี่ทุ่ม ห้าสิบห้า แน่นอนว่าอาจดีเลย์ด้วยนิดหน่อย ขั้นตอนแรกเราลากกระเป๋าไปโหลด ซึ่งสายการบินนี้กำหนดว่าไม่เกินยี่สิบห้ากิโล สิ่งที่ต้องยื่นให้คือใบจองตั๋วทางอินเตอร์เน็ต เรียกว่า E-Ticket กิ๊กปริ้นมาให้พวกเราเรียบร้อย และส่งยื่นพร้อมพาสปอร์ต พนักงานชายรับพาสปอร์ตพร้อมกับถามชื่อของพวกเราทีละคน พร้อมยกกระเป๋าขึ้นไปชั่งน้ำหนักบนสายพาน เมื่อผ่านครบสามคนแล้ว พวกเราก็ไปสแกนกระเป๋าที่จะนำขึ้นเครื่อง แน่นอนว่าของห้ามคือของเหลว สารเคมีที่เป็นอันตราย ของมีคม เหล็ก แต่ดูเหมือนใครบางคนกำลัง...
ติ๊ดดดดดด
"กรี้ดดดดดด อิตู๊ดดดดดด จะร้องทำไมTOT " เสียงดังกระชากโสตประสาทไม่ใช่ใครอื่นไกล
พรึบ !
เจ้าหน้าที่สองคนเดินตรงดิ่งมายังแม่นางแพงกี้ทันที ดูเหมือนเธอจะตื่นมาก เพราะมาครั้งแรกก็เจอซะแล้ว อุปสรรค เธอรีบรื้อค้นกระเป๋าทันที หน้าตามึนงงเหมือนตูพกอะไรที่น่ากลัวมารึเปล่า =[]=;;; เจ้าหน้าที่ก็ไม่รอข้า เชิญเพื่อนฉันไปค้นต่ออีกโต๊ะหนึ่งด้านนอก ในที่สุดก็เจอกับเจ้าของเสียงติ๊ด
กระไกร...ขลิบผ้า
"แม่ T^T กระเป๋าตัดเย็บแม่เป็นเรื่องซะแล้ว โอ๊ะ พี่คะจะเอากรรไกรหนูไปไหน" แพงกี้หน้าตื่นวิ่งตามไปถามพี่พนักงาน เมื่อพี่พนักงานหยิบกรรไกรออกจากกระเป๋าแล้วเหมือนจะหายไปกับมัน
"อันนี้เอาขึ้นเครื่องไม่ได้นะครับ ต้องโหลดลงเครื่อง น้องต้องเลือกระหว่างกรรไกรกับ..."
"ทิ้งมันเลยค่ะพี่! อย่าช้า" แพงกี้ไม่รอฟังให้จบ เพราะดูแลมันจะยุ่งยากเธอเลยบอกปัดๆไป แต่ก็แอบเสียดาย เธอทำเบ้ปากเล็กน้อย แต่ก็บอกช่างมันเถอะ
ด่านต่อไปด่านสุดท้าย คือการสแกนพาสปอร์ต ประตูเล็กๆจะเปิดให้ไปยังด่านสุดท้าย คือยืนให้ตรงกับจุดที่เขากำหนดไว้ จากนั้นก็มองไปที่กล้องหน้าตรง นิ้วชี้สแกน แล้วประตูด่านสุดท้ายก็จะเปิดออกทันที
ในที่สุดฉันก็จะได้บินดิ่งตรงสู่ประเทศเกาหลี เพื่อไปหาอุปป้าแล้ว รอก่อนนะจุนจิน ฉันกำลังจะไปหา!
"ซารางอุปป้า ฉันจะพูดยังไงดีว่ะเนี่ย ถ้าเจอโฮกี้ อุป้าเราจะได้เจอกันแล้วนะ TT^TT" แพงกี้พูด เธอตื่นเต้นประหนึ่งว่าพวกศิลปินมานั่งอยู่ตรงหน้า
พวกเราถือตั๋วกับพาสปอร์ตไปนั่งรอขึ้นเครื่อง มีพนักงานของสายการบินยืนต้อนรับอยู่ เธอฉีกตั๋วใบยาวออกแล้วจะเหลือมาให้เก็บสะสมไว้เป็นใบเล็กๆ ซึ่งบอกหมายเลขที่นั่ง
ในตัวเครื่องนั้นเมื่อเดินเข้ามาจะเป็นนั่งแบบริมหน้าต่างสาม กลางสี่แถวยาวเรียงหน้ากระดาน พวกเราได้ที่นั่งฝั่งติดริมกระจก แอร์สายการบินนี้สวยจริงอะไรจริง เธอยิ้มทักทายพวกเราพร้อมบอกว่าในคาดเข็มขัดให้เรียบร้อย เครื่องกำลังจะขึ้นแล้ว ฉันที่นั่งริมนอก แพงกี้นั่งกลาง กิ๊กนั่งริมหน้าต่าง
ฉันหย่อนตัวลงบนเก้าอี้สีเทาอย่างช้าๆ ด้วยความเหนื่อยล้ากับการเดินทางแสนยาวนาน ที่จะยาวติดต่อกันถึงห้าชั่วโมง...
"บะบายไทยแลนด์" ฉันกระซิบ เช่นเดียวกับแพงกี้และกิ๊ก
"กรี้ดดดด เครื่องจะขึ้นแล้ว TOT แม่จ๋าอวยพรให้ลูกด้วย"
เธออออ จะตะโกนทำไมเนี่ยยยย ฉันคิดว่าการไปเกาหลีครั้งนี้ คงเป็นอะไรที่วุ่นวายสุดๆไปเลย ฉันคิดว่า...นะ
- - - - - - - - - - - - - - - - - -
©
Tenpoints!
ความคิดเห็น