ตกหลุมปิ๊งกิ๊งรักนายกระล่อน

ลำดับตอนที่ #14 : สุดตัวกับคำที่ต้องบอก( ต่อจากตอนที่13)

“ตัวเล็กๆหยิบน้ำให้หน่อย” นายลูกข่างสั่ง หน๊อยตัวเล็กงั้นเหรอย่ะ  รู้ว่าฉันไม่ชอบสินะถึงได้เรียกแบบนั้น

“ยัยเบ๊อะ เอาไม้ถูพื้นมาดิ๊”  นายเตี้ยสั่ง โหยตัวเองก็เบ๊อะเหมือนกันแหละ

“น้ำฉันล่ะรอเป็นชาติแล้วนะ” นายลูกข่างบ่น

“อยากกินเร็วๆก็หยิบเองดิ” ฉันว่า

“เธอนั้นแหละหยิบเร็วๆ”

“หน๊อยรู้จักน้ำข้าวน้อยไปซะแล้ว” พอฉันยื่นน้ำให้นายลูกข่างฉันก็.....

“อุ๊ย!ต๊ายยยยแย่แล้ว>_< น้ำหกได้ไงเนี่ย” ฉันพูด หุหุ  ฉันหลอกสาดน้ำใส่นายลูกข่างหุหุสะใจ

“เห้ย! นิเธอ ฝากไว้ก่อนเถอะ”   พูดจบนายลูกข่างก็คว้าขวดน้ำไปแล้วก็เดินไปคุยโทรศัพท์ในมุมมืด

“ฮัลโหล >.<ปุ่นเหรอ ไม่ได้เจอกันนานเลย...อ๋อสอบนี่นา คิดถึงเหมือนกันจ้า ...บลาๆ”  โอ๊ยยยน้ำเน่ามากๆขืนฟังต่อหูฉันมีหวังเน่าตามแหงๆ

“เห้ยไอข่าง ไม่ค่อยจะเกรงใจกันเลยมารยาทหน่ะมีไหมฮะ - -^”  นายบิวพูด ในที่สุดนายก็ยอมพูดออกมาแล้ว  พอพูดออกมาทีทำให้คนเรารู้สึกอึ้ง   

“ฮ่าๆ อิจฉาอะดิ “  นายลูกข่างพูดขึ้น ดูท่าทางพี่แกจะภูมิใจมาก

“โหยยใครอิจฉาๆ ของฉันก็มีที่รักเหมือนกัน>_<” นายบิวพูโพลางทำท่าภูมิใจอีกคน

            พวกเรากำลังทำความสะอาดห้องซ้อมดนตรีกันอยู่   เพราะอีกไม่นานพวกเราก็จะดังกันแล้ว คิกๆแล้วฉันก็จะได้ออกทีวี^O^ แหมความสุขช่างมากมาย (เหมือนอย่ามากมาย) ฮ่าๆๆแต่ตอนนี้ -*-   นายลูกข่างกับนายบิวกำลังแย่งซีนบทอินเลิฟกันอยู่   ส่วนนายเตียกำลังสั่งนู่นสั่งนี้   แล้วนั่งมองนายบิวกับนายลูกข่างต่อไป   นายมิคบอกว่าจะไปตามพี่บาสที่สนามซึ่งดูเหมือนพี่แกจะอู้งานไปด้วย   เพราะไปเป็นชาติแล้วยังไม่กลับค่อยดูฉันจะงับหัวทีล่ะคนT^T

            และแล้วห้องที่เคยมีฝุ่นหนา3นิ้ว  กลับมาสะอาดเหมือนห้องใหม่ที่เพิ่งสร้างเสร็จ  ฮ่าๆฝีมือฉันล้วนๆพอฉันทำความสะอาดเสร็จ  เชื่อไหมว่าพี่บาสกับนายมิคเดินเข้ามาพอดี  นายลูกข่างกับนายบิวก็คุยโทรศัพท์เสร็จพอดี  แต่นายเตี้ยก็ยังสั่งไม่เลิก  ฆ่าทิ้งซะดีไหมเนี่ย

“ แหมเสียดายจังเลยที่ฉันกับไอบาสมาช่วยไม่ทัน  ฮ่าๆสะอาดมากเลย^^”  นายมิคพูด หน๊อยมาเสียดาย เห็นอยู่ว่าคิดอู้งานชัดๆ

“ใช่ๆนี้ถ้าไม่ได้ฉันคุมนะป่านนี้ไม่สะอาดแบบนี้  เอาล่ะๆๆมาซ้อมกันดีกว่า”  นายเตี้ยพูด เหอะๆนายว่าอะไรนะ ไอที่ห้องสะอาดเนี่ยฝีมือฉันทั้งนั้นเลย นายยังมีหน้ามาเอาความดีอีกเหรอ สงสัยที่บ้านขายก๋วยเตี๋ยวแน่เลย  ถึงสั่งได้ใจมาก (เอ๊ะแล้วทำไมมันรวยหว่า)

“นี่นายเตี้ย” ฉันเรียก

“ฉันไม่ชื่อเตี้ยมีอะไร”

“บ้านนายขายก๋วยเตี๋ยวเหรอO_O” ฉันถามเขาด้วยหน้าตาที่ไร้เดียงสาสุดๆ

“เธออยากตายรึไง - -+” นายเตี้ยพูเสร็จฉันก็วิ่งหนีไปนั่งอยู่ที่ของตัวเอง เห็นตัวเล็กๆอย่างนี้นายเนี่ยวิ่งเร็วอย่าบอกใคร

....................................................................................................................................................................

            วันนี้ไม่รู้ฝนตกในฤดูร้อนหรือหิมะตกในมืองไทย หรืออย่างไร เสียงดนตรีมันถึงห่วยแตกอะไรขนาดนี้  ที่เป็นแบบนี้ไม่ใช่เพราะใครอื่นไกล ก็นายมือเบสที่เล่นเหมือนไม่เคยเล่นมาก่อน  หน้าตาก็อย่างกับกินส้มตำไข่เค็มแล้วท้องเสีย  หน้าตาผิดจากเมื่อวานราวกับฟ้าและเหว

“-- -- +++” หน้าฉัน

“- -^”หน้านายลูกข่าง

“โวยแผ่นดินไหวหรือไงฟะ ไอข่าง!”  นายบิวตะโกนขึ้น ไม่รู้ว่าเกี่ยวอะไรกับแผ่นดินไหวไม่ทราบ

“เออ! ไม่มีอารมณ์จะเล่นแล้วโว้ยยย เลิกๆ เลิกไปเลย!!!!”  นายลูกข่างโวยวายเสียงดังลั้น ก่อนที่จะวางเบสอย่างกระแทกเล็กน้อยแล้วเดินออกไป   ห้องเลยเงียบสงัด โดยเฉพาะนายบิวผู้ที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ยืนทำหน้างง  อย่าว่าแต่นายงงเลยฉันเองก็งงเหมือนกัน 

“อะนะ เหอะๆสงสัยอากาศคงจะร้อนไป พวกนายอย่าคิดมาก ซ้อมๆไปก่อนนะ^^” ฉันพูดจบก็วิ่งออกมาตามนายลูกข่างกลับ  กรรมจริงๆเลยวิ่งไปไหนแล้วเนี่ย  เป็ฯบ้าอะไรก้ไม่รู้  พรุ่งนี้จะแข่งอยู่แล้วดันมีปัญหาอีก  ไม่มีความรับผิดชอบเอาซะเลย

“นายลูกข่าง!อยู่ไส!”  ฉันตะโกนเรียก ดีนะที่เย็นแล้ ไม่ค่อยมีคน ไม่อย่างนั้นฉันไม่แหกปากดังขนาดนี้หรอก  ถ้าเจอเมื่อไหร่นะจะเตะให้คอหักเลย

            ทันทีที่ฉันเดินเลี้ยวมาทางอาคารอะไรก็ไม่รู้ (จะไปรู้ได้ไงล่ะมันไม่ใช่โรงเรียนฉัน) ฉันก็เห็นนายลูกข่างนั่งก้มหน้าก้มตา สงบสติอารมณ์อยู่ ฉันเดินเข้าทักด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“นี่!มาทำอะไรตรงนี้^^;” ฉันทัก

“อย่าเพิ่งมายุ่ง  ฉันอยากอยู่คนเดียว” นายลูกข่างพูดด้วยเสียงแผ่วเบา

“ อ่าว ได้ไง มีอะไรก็บอกได้นิ ถ้าเก็บไว้คนเดียวระวังหนักอกตายนะ^^”  หุหุ นึกว่าฉันจะเชื่อฟังคำสั่งนายหรือไงย่ะชิ

“..........................”

“ อะๆเงียบก็ได้ไม่กวนแล้ว”

“เราเลิกกันแล้ว T^Tปุ่นบอกเลิกฉันแล้ว ข้าวมื้อนั้นเขาบอกเลิกฉัน” จู่ๆนายลูกข่างก็พูดขึ้น เฮ่ๆๆอะไรฟะเมื้อบอกให้ไปไกลๆ ไหงมาเล่าให้ฟังเฉยเลย อิอิ แต่ก็ดีอยากฟัง

“เอ๋า! เลิกอะไรล่ะ แล้วเลิกกันเกี่ยวอะไรกับข้าวมื้อนั้นอะ” ฉันถามด้วยความงง

“TOT ปุ่นบอกเลิกฉัน ปุ่นบอกว่าฉันมันน่ารำคาญ เอาแต่ใจ แย่ที่สุด”  นายลูกข่างเล่าไปก้มหน้าไป  แต่เสียงมันสั่นๆนะ หรือว่าเขาไม่อยากให้ฉันรู้ว่าเขาร้องไห้  ไอตัวฉันก็ปลอบคนไม่ค่อยเก่งซะด้วย เอาไงดีเนี่ย

“ใจเย็นๆน้า  เขาอาจจะเครียดหรือหงุดหงิดก็ได้  ผู้หญิงเรามันก็มีช่วงที่ให้เครียดบ่อยๆ ฉันเป็นผู้หญิงฉันย่อมรู้ดี ก๊ากๆๆ” 

“เธอเป็นผู้หญิงกับเขาด้วยเหรอT^T “ นายลูกข่างพูดขึ้นมาทันควัน 

“นายเศร้าอยู่จริงๆหรือเปล่า”  ฉันพูดเสียงทุ่มต่ำ  อยากจะชกปากนายนี่สักหมัด ให้หายคันมือ

“ไม่รู้ T_T” เขาพูด

            เราสองคนนั่งอยู่ตรงนี้นานพอสมควร  นายลูกข่างก็ยังไม่รู้สึกอะไร  พอฉันเริ่มสะกิดแบบผลักแรงๆเขาก็ไหวตัวนิดนึง  แล้วก้มกลับไปที่เดิมต่อ อะไรฟะเนี่ย  ฉันทนไม่ไหวเลยทุบหลังเขาแรงๆจนเขาเงยหน้าขึ้นมามองหน้าฉันด้วยสีหน้างุนงง ก่อนที่จะขยี้ตาแล้วเกาหัวแกรกๆ  แล้วหันมาทางฉันพลางเลิกคิ้วขึ้นด้วยสีหน้างัวเงีย  เฮ! หน้าฉันมันมีเครื่องหมายคำถามหรือไงฮะ

“เธอนั่งอยู่ตรงนี้ตลอดเลยเหรอ?”  อยู่ๆเขาก็ถามฉันขึ้นมา

“อือก็ใช่ไง - - ทำไมล่ะมันมีป้ายเขียนติดไว้เหรอว่าห้ามนั่งอะ-O-“ 

“เปล๊า แค่ถามเฉยๆ”

“ไหนๆนายก็หลับมาเต็มอิ่มแล้ว เราไปหาพวกนั้นกันเถอะ” ฉันลุกขึ้นปัดกระโปรงนักเรียน  ก่อนที่จะลากนายลูกข่างให้ลุกขึ้น ให้ตายสิตัวหนักเป็นบ้าเลย  กว่าจะลากให้ลุกขึ้นมาได้เล่นเอาเหงื่อตก

“โอ๊ยย~ยัยบ้าอย่าดึงแขนฉัน” ฉันไม่มีอารมณ์จะซ้อมหรอกนะ” นายลูกข่างตะโกนขึ้น

“เห้ย นายะบ้าเหรอ ทำอย่างนั้นไม่ได้นะ  พรุ่งนี้ก็รอบตัดสินแล้ว”  ฉันเถียงกลับ

“นี่เธอจะมายุ่งอะไรกับชีวิตฉันนักหนาฮะ! “

“ฮะ นี่นายคิดว่าการที่ฉันลากนายไปซ้อมเนี่ย  เป็นการยุ่งกับชีวิตนายงั้นเหรอ ฮ่าๆๆ โทษทีเหอะฉันทำตามหน้าที่ฉัน!!”

“เหรองั้นต่อไปเธอไม่ต้องมายุ่งเรื่องของคนในวงอีกแล้ว!! หน้าที่ของเธอหมดแล้ว!” นายลูกข่างโกรธถึงขีดสุด 

“ ไอคนบ้านายมันเห็นแก่ตัว  ไม่รู้เพื่อนนายเขาจะรู้หรือเปล่าว่ามีคนเห็นแก่ตัวอยู่ในวง !!ฉันก็ไม่อยากยุ่งกับนายเหมือนกัน พอกันทีฉันไม่น่าหลงผิดมาชอบคนแบบนายเลย!!! “  ฉันพูดด้วยเสียงที่ดังฟังชัด

....................................................................................................................................................................