คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เธอน่ารัก [100%]
2
��������������� หลังจากที่ออนออกไปฉันก็ไปเล่นเอ็มเอ็สเอ็นกับคนอื่นที่เคยคุยด้วยประจำ� ฉันมีเพื่อนเกือบพันกว่าคนเวลาคุยทีก็เหมือนจะสับรางไม่ทัน� คนไหนที่คุยด้วยแล้วไม่ถูกใจก็บล็อกไป(บล็อกคือ การล็อคอีเมลล์ของคนนั้นไว้� เวลาที่เราออนไลน์อีกฝั่งหนึ่งเขาจะไม่รู้ว่าเราออนไลน์� จะดูเหมือนเราออฟไลน์ไว้ตลอด) �แต่ก็ใช่ว่าฉันจะตั้งหน้าตั้งตาเล่นเสมอไป บางทีก็เปิดดูข่าวมาอัพเดตสมองบ้าง
��������������� "อ๊ายย� มาแล้วๆรายการแฉดารา >3" พิ้งค์ที่เห็นเงียบไปนานอยู่ๆก็กรี๊ดขึ้นมา
��������������� "-*- โหยตกใจหมดเลย นึกว่าเขื่อนมาหาแน่ะ ไหนๆขอดูใบหน้าของอีตาออนไลน์ที่แกคลั่งไคล้นักหนาหน่อย" ฉันว่า
��������������� ถ้าเป็นเขื่อนนะฉันจะกระโดดกอดโทรทัศน์ไปเลยโฮะๆ
��������������� ทันทีที่รายการแฉดารายามดึกอะไรของยัยพิ้งค์ร้องเพลงเปิดรายการจบลง ��พิธีกรชายหญิงสองคนก็ออกมายืนยิ้มแป้นแนะนำตัวกันอย่างเฮฮา� แล้วจากนั้นก็บอกว่าจะมีเซอร์ไพรแฟนๆทางบ้าน
��������������� =__=เมื่อไหร่ฉันจะได้เห็นอีตาออนไลน์อะไรนี่สักทีล่ะ
��������������� "เอาล่ะคะ� วันนี้เราเชิญดาราหน้าใหม่ขวัญใจสาวๆทั้งหลายมาด้วยนะ ได้ยินมาว่าเขาคนนี้เพิ่งแสดงหนังเป็นเรื่องแรกด้วย แล้วก็ทำเงินได้ดี" พิธีกรสาวพูดขึ้นแบบเก็บอาการไม่อยู่
����������� "อ๋อหนังที่เกี่ยวกับรักของวัยรุ่นใช่ไหมๆจะสนุกเหรอ" พิธีกรชายที่หน้าตาเหมือนหม่ำจ๊กม๊กถามกลับ
����������� "ใช่ๆ เนี่ยลูกของดิฉันคะ� เพิ่งไปดูมานะโอ๊ย บ่นใหญ่เลยว่าสนุกสุดๆ ^^ เอาอย่างนี้ดีกว่าไปถามกับเจ้าตัวเขาเองเลยว่าสนุกไหม ฮ่าๆดีไหมๆ เดี๋ยวเพื่อนๆทางบ้านจะรอกันนาน"
��������������� เพิ่งจะรู้เหรอฮะ - -^
��������������� "ขอเชิญพบกับน้องออนไลน์ จากภาพยนตร์เรื่อง ม.3ปี4 ผมรักคุณคะ!"�
สองพิธีกรผายมือไปตรงกลางแท่นที่ยืนอยู่กลางห้อง� มีควันที่เกิดจากน้ำแข็งแห้งระเหยขึ้นมาฟุ้งไปหมด แล้วเผยให้เห็นผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่บ่นแท่น� บุคคลที่มีชื่อว่าออนไลน์
"นี่ไงๆอ๊ายยออนไลน์แต่งตัวน่ารักอีกแล้ว"� พิ้งค์หันมาพูดกับฉันแล้วเอานิ้วชี้ไปที่หน้าจอโทรทัศน์
"O_Oคนนี้เหรอที่ชื่อออนไลน์" ฉันถามขึ้นด้วยความตกใจ
กรี๊ดดดด>O<นั้นมันผู้ชายที่ชนฉันจนไหล่หลุดกระแทกจั่มเบ่ากับพื้นนี่นา ว๊ายๆๆO(>.<)O
"ใช่คนนี้แหละ>O<น่ารักมากใช่ไหมล่ะ"
"คือ...."
"หือ อะไรของแก-*-"
"ฉันเคยเจอผู้ชายคนนี้ตอนที่ฉันกลับไปเอาของที่ห้องน่ะสิ >O< เพิ่งเจอกันวันนี้เองอ๊ากกกก" ฉันร้องตะโกนออกมาอย่างไม่เกรงใจคนข้างบ้าน� เพราะรู้ว่าห้องนอนของพิ้งเก็บเสียงได้(ขนาดกดกริ่งยังไม่ได้ยินเลยT^T)
"อย่ามาตลก� ฉันก็ไปพร้อมแกนะยังไม่เห็นเจอเลย แกบ้าเปล่าO_O" พิ้งค์ละสายตาจากจอโทรทัศน์แล้วหันมามองหน้าฉันแบบว่าไม่เชื่อในสิ่งที่เพื่อนรักคนนี้พูด
"จริงๆนะ>O<ฉันเคยโกหกแกเหรอๆ"
"ไม่เคยอะ -.- แล้วแก..."
"หือ???"
">O<ได้จับมือออนไลน์ไหมอะ อ๊ากกกกกกก แกมันโชคดีมากเลย แล้วเขาไปทำอะไรที่นั้นอะ>O<" พิ้งค์ที่เงียบไปสักพักเมื่อกี้ก็โวยวายตื่นเต้น สังเกตได้เลยยัยนี่มือสั่นมาก
"ก็เขาบอกเขารีบเลยชนฉันล้มน่ะ� แล้วก็ยื่นมือมาช่วยพยุงฉันขึ้นฮ่าๆๆ"
"งั้นแสดงว่าที่อยู่ใหม่ที่เขาย้ายโดยไม่บอกแฟนคลับก็คือที่คอนโดฯเดียวกับแกน่ะสิ� ว๊ายๆใช่แน่เลยสงสัยต้องไปสืบๆ"
"=__=ใจเย็นๆนะฉันว่าคงไม่ใช่หรอก"
"ฮ่าๆใครจะไปรู้"
แล้วเราสองคนก็นั่งดูรายการแฉดารา� พร้อมกับนั่งวิพากษ์วิจารณ์ออนไลน์กันจนกระทั่งหลับ� ฉันออนเอ็มเอ็สเอ็นทิ้งไว้อย่างนั้นทั้งคืนเพราะว่าลืมปิด Zzzz ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนธรรมดาอย่างฉันจะเจอแจ๊คพ็อตได้ใกล้ชิดดาราแบบมือสัมผัสมือ� ^^ สุภาพบุรุษมากๆด้วยเฮ้อ
[ Online� Special ]
สวัสดีครับผม ออนไลน์ ดาราน้องใหม่ในตอนนี้� ตั้งแต่เข้าวงการมาชีวิตก็ดูเหมือนจะวุ่นวายมาก ไม่มีเวลา ไม่มีความเป็นส่วนตัว และที่สำคัญผมไม่มีคำว่าที่ส่วนตัวด้วยเพราะจู่ๆก็มีคนมากมายมายืนโวยวายอยู่หน้าห้องแต่เช้า ให้ตายสิ ! เวลาจะพักผ่อนของผมยังไม่มีเลย ผมเลยหาเช่าคอนโดฯห้องหนึ่งที่ไม่ดังและไม่เป็นที่สะดุดตามากนัก� แล้วผมก็เจอคอนโดฯแห่งหนึ่งที่มันตรงตามความต้องการของผม� มันเป็นคอนโดฯที่ไม่เก่าไม่ใหม่สภาพมันยังดูดีอยู่� คนไม่พลุกพล่าน ไม่สะดุดตา เยี่ยมเลย!
ผมให้ทางบริษัทจัดการเรื่องที่พักใหม่ของผม� แล้วเย็นนี้ผู้จัดการส่วนตัวก็บอกให้ย้ายไปได้เลยแต่ต้องขนพวกเฟอร์นิเจอร์ไปเองเพราะทางนู่นมีแค่ที่นอนให้อย่างเดียว ปัญหามันก็เลยอยู่ที่ว่าผมเป็นพวกบ้าสมบัติน่ะสิ T T ต้องหาคนมาช่วยขนของที่บ้านซะแล้ว
ตอนนี้ผมอยู่ในบ้านของตัวเองที่เต็มไปด้วยข้าวของมากมาย(ขนาดคิดว่าไม่ต้องขนอะไรไปเยอะแล้วนะ) ที่เอาออกมาเลือกว่าจะเอาไปดีไหม =__= ผมเพิ่งโทรไปทางบริษัทว่าให้หาคนมาช่วยผมยกของสักสองคน� ทางนู่นบอกผมว่าตอนนี้ทุกคนกำลังเตรียมงานคอนเสิร์ตอยู่ แต่ก็จะพยายามหามาให้ T^Tผมภาวนาว่าน่าจะหามาให้หน่อยนะยกตู้คนเดียวไม่ไหว
"อื้มเอาตู้ไปด้วย� =__=; หนักเป็นบ้าเลย T^Tเป็นดาราที่ผู้จัดการไม่สนใจ" ผมที่กำลังคิดจะยกตู้เสื้อผ้า ที่มีขนาดเล็กสุดให้บ้านนั้นบ่นขึ้นมาอย่างเหนื่อยใจ
ติ่งน่องๆ!� ติ่งน่องๆ!
��������������� เสียงกดอ๊อดดังติดๆกันทำให้ผมละสายตาจากเจ้าตู้เสื้อผ้าเจ้าปัญหา� แล้ววิ่งไปดูว่าใครมา
��������������� "มาแล้วครับๆๆ"
ติ่งน่องๆ!� ติ่งน่องๆ!
��������������� "รอแป๊บนึงๆ-*-กดถี่จริงๆเลย" ผมบ่นอุ๊บอิ๊บ
��������������� พอวิ่งไปถึงประตูหน้าบ้านที่เป็นประตูอลูมิเนียมอย่างดี ก็พบกับผู้หญิงสองคนดูอายุไล่เลี่ยกับผม - -^ พวกเธอมาทำอะไรเนี่ย� แฟนคลับเหรอ!
��������������� "มาหาใครครับ ^^" ผมยิ้มทักทายไปที่พวกเธอสองคน� ในใจขออย่าให้เป็นแฟนคลับแต่ส่วนมากนิยายมันจะไม่เป็นอย่างที่เราขอ
��������������� "มาหาพี่ออนไลน์คะ^^ บริษัทให้พวกเราสองคนมาช่วยพี่ออนไลน์ยกของอ่ะคะ" ผู้หญิงผมซอย ดัดพูดขึ้น
��������������� ห๊า! โอ้พระเจ้าไม่ใช่แฟนคลับ แต่เป็นคนมาช่วยผมยกของ! ผู้หญิง!
��������������� "-*- แล้วไม่มีผู้ชายเหรอครับ" ผมหันซ้ายหันขาว ก่อนจะพบว่า ไม่มี....
��������������� "ไม่มีผู้ชายหรอก� มากันแค่นี้แหละจะให้ช่วยอะไรก็บอกเลย� ยืนแบบนี้มันร้อน - -^" ผู้หญิงผมตรงยาวทรงนักเรียนพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์
��������������� "อ๋อ เข้ามาก่อนสิๆ" ผมเปิดประตูให้เข้ามาแล้วระหว่างนั้นก็ถามชื่อของเธอทั้งสอง "แล้วนี่ชื่ออะไรกันบ้างล่ะ"
��������������� "ชื่ออันคะๆ กับพี่อีกคนชื่อพี^^" น้องอันพูดขึ้น
��������������� "อ๋อ พีนี่อายุเท่าไหร่เหรอ"
��������������� "เท่ากับนายนั้นแหละ� จะให้ยกอะไรๆ" พีพูดเมื่อเข้ามาถึงในบ้าน
��������������� T^T น่ากลัวจังเลย ผมจะโดนฆ่าตายไหม
��������������� พวกเราช่วยกันยกนู่นยกนี่ น้องอันกับผมช่วยกันยกลัง บอกว่าให้โทรเรียกรถขนส่งมาช่วยยกอีกแรง ทำไมผมนึกไม่ออกนะT^Tอายจัง แล้วหลังจากนั้นรถขนส่งก็มาถึง ผมกับผู้ช่วยทั้งสองก็จัดการข่าวของจนเสร็จ ถึงจะเป็นผู้หญิงก็เหอะ >.<แรงพวกเธอเยอะชะมัดเลยช่วยพนักงานยกตู้ที่ใหญ่กว่าพวกเธออย่างไม่บ่นเลย
��������������� เมื่อทุกอย่างเสร็จลงผมก็ไปเลิกย้ายไปอยู่ห้องเล็กๆที่ไม่ใช่บ้าน� T^Tปกติแม่ผมทำงานหนักมากกับพ่อบางทีก็ไปต่างจังหวัด ผมเลยอยู่บ้านคนเดียวบ่อยๆ� เฮ้อ งานเยอะๆแบบนี้ปวดหัวจังเลย
��������������� ผมให้พนักงานขนส่งจัดห้องให้เลยแบบพร้อมจะอยู่� เหลือเชื่อว่าที่นี่จะกว้างขนาดนี้� ห้องนี้กว้างมากจริงๆ ภายในห้องนี้มีทุกสิ่งเหมือนคอนโดฯทั่วไปนั้นแหละ� เพียงแต่มันกว้างมากเท่านั้นเอง
��������������� ผมนอนกลิ่งอยู่บนเตียงอย่างสบายใจในสถานที่พักผ่อนแห่งใหม่� จากนั้นก็เปิดโน้ตบุ๊กตัวโปรดแล้วป้อนรหัสผ่านต่ออินเตอร์เน็ตทันที� ทางคอนโดฯปล่อยสัญญาณอินเตอร์เน็ตไว้เพียงแต่ต้องมีรหัสผ่านเท่านั้นถึงจะใช้ได้ จากนั้นผมก็เข้าไปดูอะไรเรื่อยเปื่อย� ที่วันนี้ผมมีเวลาว่างมานั่งเล่นคอมฯเพราะว่าไม่มีตารางงาน>O<มีความสุขชะมัดเลย
��������������� ทันใดนั้นเองขณะที่ผมกำลังเข้าไปอ่านข่าวสารเกี่ยวกับตัวเองในเว็บ www.sabuyjai-diary.com� ก็ไปสะดุดตาเข้ากับหัวข้อไดอารี่ชื่อว่า 'ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นแด่วๆต่อไป'
��������������� ฮ่าๆเป็นหัวข้อที่พิลึกมากสำหรับผม และอะไรโดนใจให้ผมเผลอกดเข้าไปอ่าน� ทั้งๆที่ผมขี้เกียดอ่านเรื่องพวกนี้อย่างกับอะไร แปลกใจกับตัวเองเหมือนกันเลยต้องลองอ่านดู
��������������� My diary� Meenni Meenni Date. 25/12/51 Time. 2:09 am
��������������� เฮ้อวันนี้ทำตัวน่าเกลียดสุดๆเลย T^T ให้ตายสิ!ทั้งๆที่มันเป็นวันที่ฉันเฝ้าคอยมาแสนนานกับการประกวดออกแบบเสื้อผ้าตอนรับปีใหม่� TOTฉันเลยทำเรื่องที่น่าอายที่สุดจะบรรยาย� แต่ขอบรรยายดีกว่า� เรื่องมีอยู่ว่าวันนี้ฉันท้องเสีย เพราะว่าเมื่อวานไปกินส้มตำปลาร้าร้านเจ๊ใหญ่หน้าปากซอยกับพิ้งค์มา ปูแกอร่อยมากเลยเมื่อวานออกเปรี้ยวๆด้วยนะแหมสงสัยแอบบีบมะนาวมาหนัก� ฉันเลยซดใหญ่เลย พอมาวันนี้มันเลยทำพิษออกฤทธิ์ทันใจตอนไปรายงานตัวพอดี� ฉันเลยกระเสือกกระสนพยายามกลั่นความรู้สึกเพื่อไปรายงานตัว >_< แต่มันไม่ไหวเพราะว่าปวดท้องมาก T^Tในที่สุดเลยเป็นลม แถมทับกรรมการอีก แต่ฉันไม่ยอมแพ้หรอกปีหน้าเอาใหม่สู้ๆ จบข่าวขอบคุณค่ะ
��������������� ป.ล. ใครที่ว่างๆแอดเมลล์มาคุยกันนะ meenni-kapuchino@hotmail.com *
��������������� "ฮ่าๆ ^O^ตลกเป็นบ้าเลย อืมเป็นการเขียนที่แปลกดี อืม....จะแอดไปคุยด้วยดีไหมนะ" ผมพูดกับตัวเองอย่างชั่งใจ� แต่ในที่สุดผมก็แอดเมลล์เธอจนได้�
��������������� หลังจากที่เล่นคอมฯจนเพลิน� ผมก้มลงมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะนึกได้ว่ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่เช้า เลยเตรียมตัวไปหาอะไรมากิน โดยการใส่หมวกปิดบังใบหน้า
��������������� ผมเดินเข้าร้านสะดวกซื้อเล็กๆที่อยู่หน้าปากทางเข้าดอนโดฯ(คอนโดฯอยู่ในซอย)� หยิบนู่นหยิบนี้ใส่ในตะกร้ากันหิวยามดึกด้วย� ทำแต่งานไม่ค่อยได้กินอาหารดีๆกับเขาเลย� เมื่อซื้อของเต็มสองตะกร้าพูนผมก็เดินไปจ่ายเงินที่เคาเตอร์
ติ๊ดๆ
��������������� "ทั้งหมด 567บาทครับ" พนักงานเงยหน้าเบลอๆขึ้นมาแล้วบอก
��������������� "ครับ" ผมตอบพร้อมกับพยักหน้า
��������������� อ่าว _*_� เห้ยเงิน กระเป๋าเงินหายไปไหน >O<
��������������� กรุกกักๆ~
��������������� ผมค้นหากระเป๋าสตางค์ด้วยท่าทีขยุกขยิกๆ
��������������� "เอ่อ =__=;;;ห้องน้ำอยู่ทางนู่นนะครับทางซ้าย ไม่ต้องฝืนหรอกครับ" พนักงานที่เห็นท่าทางของผมก็พูดขึ้น
��������������� "อ่า...."� ผมไม่เคยเจอกับสถาณการณ์แบบนี้เลยเออๆออๆกับเขาไป "อ๋อ พอดีผมไปกินส้มตำปลาร้าร้านเจ๊ใหญ่มาเลยปวดท้องนะ� ต้องขอตัวสักพักนะครับ"
��������������� "อ๋อ� ฮ่าๆๆ เชิญครับๆเดี๋ยวจะไม่ทัน"
��������������� T^Tโอ๊ยเกิดมาเพิ่งจะน่าอายก็วันนี้นั้นแหละ� ต้องรีบวิ่งออกประตูหลังแล้วไปเอากระเป๋าสตางค์ที่ห้อง
��������������� ผมรีบวิ่งกลับมาที่คอนโดฯที่ระยะอยู่ห่างกันไม่มากนัก ขณะนั้นเอง
ปึก!
จู่ๆผมก็วิ่งไปชนผู้หญิงคนหนึ่งเข้าอย่างจัง� ทำให้เธอกระเด็นไปชนกับประตูห้องของคนอื่นเสียงดังสนั่นพร้อมกับกระเป๋าที่ตอนนี้มันกระเด็นไปดังตุ๊บอยู่ทางฝั่งตรงข้าม� ผมก้มลงไปมองหญิงสาวที่กำลังทำตาขวาง� แล้วพยุงเธอขึ้นมาก่อนจะไปก็พบว่า........O_O น่ารัก!! ผู้หญิงตรงหน้าผมน่ารักมากๆ
��������������� "เป็นอะไรไหมครับ ต้องขอโทษจริงๆพอดีผมรีบไปหน่อย ^^" ผมถามขึ้น
��������������� "ไม่หรอกคะ� ^^ฉันเองก็มัวแต่รีบเหมือนกัน"
��������������� นี้เธอเห็นหน้าผมแล้วไม่ตื่นเต้นหรือกรี๊ดออกมาบ้างหรอกเหรอ =__=แปลกจังแฮะ
��������������� "งั้นผมต้องขอโทษอีกทีนะครับ" ผมกล่าวขอโทษก่อนจะเดินทึกทึกไปหยิบกระเป๋าอะไรบางอย่างไปให้เธอ "นี่ของคุณครับ ถ้าอย่างนั้นต้องขอตัวก่อนะครับ" พูดจบแล้วผมก็เดินจากไปอย่างเงียบๆ
��������������� ใจผมจะละลาย-//-ตาเธอมีเสน่ห์จัง
��������������� หลังจากนั้นผมก็ไปหยิบกระเป๋าสตางค์แล้วไปจ่ายเงิน� แต่ยังไม่วายโดยพนักงานแซว ' อย่าลืมทานเกลือแร่เยอะๆนะครับ' พอทานอะไรเสร็จเรียบร้อยผมก็เบนสายตาไปที่โน้ตบุ๊กแล้วเริ่มออนเอ็มเอ็สเอ็นทันที� เมื่อออนได้ไม่นานก็มีคนมาทักผม
��������������� ใครกันเนี่ย แต่ผมก็ตอบกลับอย่างงงๆ
(กรุณากลับไปอ่านบทสนทนาในบทที่หนึ่ง http://writer.dek-d.com/pee_zaz/writer/viewlongc.php?id=511834&chapter=1)
��������������� ผมให้เธอเรียกผมว่าออน� เพราะว่าผมไม่อยากเปิดเผยตัวจริงกลัวว่าเธอจะคุยกับผมแปลกไปเพราะว่าผมเป็นดารา มีนเธอเป็นคนที่คุยสนุกดี� อย่างน้อยไดอารี่เธอก็ช่วยผมไว้ได้เยอะ� อยากคุยกับเธอต่อนะ แต่สงสัยผมคงต้องออกซะก่อนเพราะงานเข้าแล้วครับ โทรศัพท์มันสั่นอีกแล้ว เฮ้อวันนี้วุ่นวายจริงๆเลย
[The end Online Take]
ป.ล. * E-mailนี่ใช้เพื่อแต่งนิยายเท่านั้นนะจ๊ะ ห้ามแอด
ความคิดเห็น