คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Magic Story เสกหัวใจสีชมพูพิชิตใจนายเย็นชา 1
เคยมีคนหลายคนสงสัยว่าแม่มดมีจริงหรือไม่ ขอตอบว่าจริง เพราะฉันคือแม่มดตนหนึ่งในที่นี้และโลกแม่มดก็มีการสอบที่ฉันสุดจะบ้า คือให้นักเรียนแม่มดทุกคนไปสร้างความสุขให้กับคนที่ทางโรงเรียนจัดหามาให้ โดยกำหมดเวลาหนึ่งปีหากใครเสร็จจากการสอบก่อนก็จะได้เกรดดีๆ อีกอย่างคนที่ทางโรงเรียนหามาให้นั้น อยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ T^Tฉันต้องไปหาเอาเอง ไม่น้า!!
ฉันมีชื่อว่าเพียว อายุก็คงบอกไม่ได้หรอกนะ ผมยาวปะบ่าสีดำสนิทถูกมดรวบไว้ด้านหลัง ดวงตาสีออกน้ำตาลๆกลมโต แก้มสีชมพูเข้ากับริมฝีปากที่เป็นชมพูใส ความสูงก็พอประมาณ (แต่ไม่เตี้ยนะ^_^;) ฉันยืนพิจารณาตัวเองอยู่ตรงกระจกในโลกมนุษย์ที่นี่ที่ไหนก็ไม่รู้ แล้วเมื่อเราพบคู่หูของเราลูกแก้วที่ประจำตัวเราจะเปล่งแสง ให้ตายเหอะกว่าจะหาเจอฉันก็คงโดนรมควันตายไปแล้ว โลกมนุษย์สุดวุ่นวาย T^T ไม่น่าอยู่เลย ฉันเดินไปเรื่อยๆพลางก้มลงมองสร้อยคอที่ผูกไว้กับลูกแก้ว มันยังไม่มีอาการใดๆ
“ดูดิแต่งตัวแปลกๆเนอะ”
“สงสัยคงไปแสดงลิงมาล่ะมั่ง ฮ่าๆ”
“ฮ่าๆ” ซุบซิบๆ
เสียงมนุษย์ที่ยืนซุบซิบกันแล้วก็มองดูฉันแล้วก็ขำๆ - - ++มันมีอะไรตลกมิทราบ มันเหมือนลิงตรงไหนพวกเธอแหละเหมือนลิง ยี้ๆคิ้วสีฟ้าแล้วยังมาว่าคนอื่นอีก ฉันไม่สบอารมณืกับมนุษย์พวกนี้เลย แล้วก็มีเด็กผู้หญิงมาชี้เสื้อฉัน อ๋อ!! มันทำให้ฉันรู้ตัวว่า อ๊ากกกกลูกอยากจะบ้าไม่ได้ใส่เสื้อให้เหมือนชาวบ้านเลย แงะมองกันใหญ่เลย ฉันเดินหลีกเลี่ยงออกมาจากตรงนั้นแล้วมายังมุมมุมหนึ่ง เพื่อจะเสกเปลี่ยนเสื้อผ้า แหมๆเวทมนตร์ก็เก่งเหลือเกิน (ประชดค่ะท่านผู้อ่าน)
เปาะ!!!
เมื่อฉันดีดนิ้วก็สามารถที่จะเสกอะไรออกมาก็ได้ หุหุ แค่นี้ก็เป็นมนุษย์เต็มรูปแบบ ชุดที่ฉันใส่คือเสื้อแขนตุ๊กตาสีฟ้าอ่อนๆกับกระโปรงสั้นพอดีเข่าสีขาว เพิ่งรู้ตัวนะเนี่ยว่าตัวเองน่ารัก ( หลงตัวเองจริงๆ)
ขณะที่เดินมาเรื่อยๆแล้วมาหยุดอยู่ตรงโรงเรียนแห่งหนึ่ง เพราะพบว่าลูกแก้วเปล่งแสงแล้ว ฉันรีบตรงดิ่งเข้าไปในโรงเรียนทันที ห๊า!!ที่นี้มันมีแต่มนุษย์ผู้ชาย O.O
“น้า~เพื่อนรัก ขอเหอะนะเพื่อนวันเดียวเอง” ชายคนหนึ่งอายุก็ราวๆ 18 ร้องขอขึ้น
“ไม่” แต่คำตอบที่ได้นั้นสุดจะเย็นชา เรียบๆ
ใช่เลย! นายเย็นชานั้นคือคู่หูของเรา เขามีรูปร่างสูงมากๆ หุ่นดีมากเลย(น้ำลายหก) หัวเค้าออกแดงนิดๆ หล่อมากเลยเริ่มเคลิ้ม เพียวเธอทำได้แล้ว ฉันไม่รีรอรีบตรงดิ่งไปหานายนั้นและไม่สนใจสายตาผู้ชายหลายๆคน
“นี่นายคนนั้นอะ! เอ่อ...” ฉันชี้นิ้วพลางตะโกนเรียก นายนั้นหันมามองพร้อมกับคนอื่นๆด้วย
พูดอะไรดีหว่า เออดูประวัติก่อนดีกว่า คิดแล้วก็ดีดนิ้ว
เปาะ!!
ชื่อคิน อายุ18ก็พอแล้วมั่ง
“นายคิน!” ฉันตะโกนเรียกนายนั้นอีกรอบหนึ่ง นายนั้นมองฉันพลางถามด้วยสายตาว่า ‘ มีอะไร ‘
“ความสุขของนายคืออะไร”
ใช่เลยถ้าฉันหาความสุขที่แท้จริงของนายได้นะ ฉันก็จะสอบผ่านได้เร็วแล้วก็กลับโลกแม่มด เย้ๆๆ ฉันยืนเชิดหน้าขึ้นแล้วทำสายตากริ่มๆ ก็แหมนายนั้นสูงกว่าฉันอีกนะเลยต้องเชิดๆกันหน่อย แต่ทว่า - -^ มีแต่คนหัวเราะออกมากันตรึมเลยฉันพูดอะไรผิดหว่า นายคิดมองฉันแล้วยิ้มที่มุมปาก มนุษย์ทั้งหลายเริ่มทยอยๆกันออกไปหลังจากที่มุงกันเยอะ ส่วนเพื่อนายคินก็ยืนเกาหัวแกรกๆ
“เธอเป็นใคร”คำถามที่ออกมาจากปากของเพื่อนนายคิน
“ฉันมีนามว่าเพียวรู้ไว้แค่นี้ก็พอ” ฉันพูด
“แฟนแกเหรอว่ะไอคิน”
“ไม่ใช่นะ!!” ฉันตะโกนขึ้น มนุษย์สกปรกพวกนี้ คิดจะมาเป็นแฟนฉันได้ไง
“.....”
บรรยากาศเริ่มมาคุขึ้น สายลมอ่อนๆพัดมา ความเงียบเริ่มแพร่กระจายมาปกคลุม ฉันเลยพูดขึ้นก่อนที่ฉันจะบ้าตาย
“ตกลงความสุขของนายคืออะไร”
“ไม่มี” คำตอบสุดเย็นชาเรียบเฉย สงสัยงานนี้ไม่หมูซะแล้ว อุตส่าห์คิดว่าจะได้กลับโลกแม่มดเร็วๆแล้วนะ T^T ฮือๆ จ๊ากกกกฉันจะทำให้นายมีความสุขให้ได้เลย ตื้อเท่านั้นครองโลก สู้ๆเพียว ความสุขคู่กับรอยยิ้มเสมอ ฉันฉีกยิ้มกว้างให้นายคิน แต่ผลตอบรับที่ได้มาคือ เดิน!!จาก!!ไป!!
“นี่รอกันด้วยสิเจ้าค่ะเจ้านาย(เต็มรูปแบบแม่มด)” ฉันวิ่งตามนายคินไปพร้อมกับเพื่อนของเขา แล้วจู่ๆเพื่อนของนายคินก็ถามฉันขึ้น
“ถ้าเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ชอบอ้างตัวเองว่าเป็นแฟน แล้วเธอเป็นใคร” ชะงัก!
ให้ตายเหอะมองดีๆหมอนี่ก็หล่อนะ ยิ้มของเขาทำให้ฉันรู้สึกดีนิดๆ
“เป็นคนรู้จักแหละ ฉันมีธุระกับเขาเลยมาหา” มั่วแหลกแบบไม่คิดอะไรเลย
“เหรอ แต่มันไม่เห็นทำท่ารู้จักเธอเลยนะ”
“ฮ่าๆ คือว่านะช่างมนเหอะ ฮ่าๆ” นายนั้นมองฉันด้วยสายตางงก่อนที่จะเปลี่ยนสีหน้าเป็นปกติ
“ว่าแต่นายชื่ออะไรเหรอ” เปลี่ยนเรื่องเลย ฮ่าๆ
“โอม I’m โอม ว่าแต่เธอน่ารักดีนะ อิอิ” นายนั้นยิ้มหวานให้ฉันถ้าเป็นคนอื่นคงใจละลายไปนานแล้วล่ะ แบร่ๆ ท่าทางนายโอมจะเป็นพวกเพลบอยดูจากสีหน้าหื่นๆอ่านะ
“ อือ มนุษย์เขานิสัยแย่ๆทุกคนเลยรึเปล่า” ฉันถาม
“ฮ่าๆ เธอนี่จี้จังเลยนะ แก้เครียดดี พูดเหมือนตัวเองไม่ใช่คน นิสัยดีๆก็มีนะยกตัวอย่างฉันไง” นายโอมพูดพร้อมกับยืดอก
“แหวะ ฉันอยากอ้วก” คนบ้าอะไรก็ไม่รู้หลงตัวเอง
“ฮ่าๆ เดี๋ยวเออ..... ชื่อเพียวสินะ เธอมีธุระอะไรกับไอคินรึปล่า” โอมถามก็แน่ล่ะธุระสำคัญด้วย แล้วที่ว่าไม่ใช่คนก็ไม่เห็นแปลก
“ก็มีสิ! มีแน่ล่ะ ฉันต้องหาความสุขของนายนั้นให้ได้”
ฉันพูดเป็นงานเป็นการเสร็จ ก็รีบวิ่งตามนายคินไป ยิงเดินใกล้นายคินเท่าไร แสงในลูกแก้วก็เปล่งแสงสีดำออกมา นี่คือความหนาวเหน็บในใจของเขา ความสุขไม่คงเหลือเลย ทำไมกันนะทำไมกัน ฉันเดินข้างๆนายคินแน่นอนฉันเดินไม่ได้วิ่งนะ แต่นายคินขายาวชะมัดเลยฉันเลยโดนไม่ทัน แฮ่กๆแฮ่ๆ เวทมนตร์ก็ใช้บ่อยก็ไม่ได้เพราะยังไม่แกร่งพอ สักพักนายคินก็หยุดลงที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง เป็นบ้านหลังเล็กๆมีสวนอยู่หน้าบ้านถูกจัดไว้อย่างสวยงามดูไม่รก มนุษย์มีแบบนี้ด้วยเหรอ
“เธอจะตามฉันไปถึงเมื่อไร ถ้าจะมาถามคำถามงี้เง่าอะไรนั้นล่ะก็ขอบอกเลยว่า ไม่!! มี!! “
ห๊า! นายตะโกนใส่หน้าฉันเหรอ ได้เลย!!แล้วนายจะได้รู้ฤทธิ์ฉัน ฉันวิ่งไปขว้างทางไม่ให้นายนั้นเดินไป ทั้งนายคินนายโอมมองหน้าฉันอย่างงง ๆ
“หยุดนะ!! ถ้านายไม่มีความสุขฉันจะต้องทำให้นายมีให้ได้!!” คำพูดที่เป็นคำขาดของฉันทำให้นายคินสายหน้าอย่างระอาย ส่วนนายโอมยืนหน้าเอ๋อ เพราะทึ่งในความกล้าของฉัน T^T
“ตามใจ งั้นเธอก็หลีกทางไปได้แล้ว”
“ฉันไม่ไป!!”
“หลีกไปซะ”
“ไม่หลีก”
“หึ ถ้าเธอไม่หลีกล่ะก็ ฉันจะอุ้มเธอออกไปเอง 1!! 2!!”
ก่อนที่นายคินจะนับถึงสามฉันก็หลีกทางให้แต่โดยดี อยากจะบ้าตาย ทำไมคู่หูของฉันต้องเป็นนายด้วยนะ พอฉันหันไปทางนายโอมนายนี่ก็ยิ้มกว้างให้ฉัน เฮ้อ~
“ฉันว่าฉันกลับดีกว่า อ้อนมันให้ตายก็ไม่ยอมให้ฉันลอกการบ้านหรอก” โห O_Oที่แท้เดินตามมาถึงที่บ้านเพราะจะลอกการบ้าน จุ๊ๆช่างไม่มีความรับผิดชอบเลย
“เหอะๆ”
“เออนี่!บ้านเธออยู่ไหนล่ะเย็นแล้วด้วยเดี๋ยวไปส่ง”
“อ๋อ...แหะๆไม่ต้องไปส่งหรอกนายกลับไปเหอะ”
“อืมก็ได้ งั้นฉันไปก่อนนะ เออใช่ เธอชอบทำตัวแปลกๆรู้ตัวรึเปล่า” โอมยิ้มแล้วเดินจากไป
ฉันจะทำไงกับนายคินดีนะ ขืนเป็นแบบนี้ฉันต้องสอบตกแน่เลย อ๊ากกไม่น้า ยังไงก็เข้าไปข้างในก่อนดีกว่า สู้ๆเพียว
เปาะ!!
ขณะที่คินกำลังเอามือลูบๆกรอบรูปที่เขาถ่ายคู่กับครอบครัว แววตาของเขาเศร้าลงแล้วก็เหน็บหนาว หัวใจเขาตอนนี้มืดมนเหลือเกิน เขาหนาวเหลือเกิน...........
เคร้งงงง!!
ตอนนั้นเองมีเสียงดังมาจากในห้องครัว คินวิ่งไปดูโดยไม่รีรอ ภาพที่เห็นคือผู้หญิงจอมตื้อที่ถามคำถามแปลกๆ นามว่าเพียว แล้วเธอเข้ามาทางไหนเนี่ย
“โอ๊ย~เจ็บ...”
“เธอเข้ามาในบ้านฉันได้ไงเนี่ย แล้วเป็นอะไรมากรึเปล่า” คินเข้ามาพยุงฉันเอาอีกแล้ว ความรู้สึกหนาวๆเนี่ย
“ฮือๆ ก็ฉันหายตัวเข้ามานะสิ แต่มนตร์ฉันมันห่วยอยู่ๆมันก็ส่งฉันบนเพดาน โอ๊ย~ก้นฉานน” ฉันร้องโอดครวญ นายคินมองหน้าฉันอย่างกับว่าฉันเป็นตัวประหลาด
“เธออย่ามาพูดเล่น สติเธอยังดีอยู่รึเปล่าฮะ หายตัวเข้ามาอะไรหึเธอจะเอายังไงกับฉัน”
“ก็แค่นายบอกมาว่าความสุขของนายคืออะไร ก็แค่นี้เองฉันจะได้ไม่ต้องสอบตกด้วย”
“ฉันบอกเธอไปแล้วไงว่าไม่มี เอ้า!โอเคๆตอนนี้ฉันมีความสุขมากเลย” ว่าแล้วนายคินก็ฉีกยิ้มกว้าง ถ้ามันฝืนมากนายก็อย่ายิ้มเลย
“ถ้านายมีความสุขฉันคงไม่ต้องโดนส่งมาคู่กับนายหรอก แล้วฉันก็สติดีทุกอย่างพวกมนุษย์อย่างนายแหละที่สติไม่ดี”
“เฮ้อ~ โอเคๆเธอรู้จักฉันได้ยังไงดูเธอจะไม่ใช่ผู้หญิงที่ชอบกรี๊ดๆด้วย” นายนี่ถามพลางเดินไปนั่งที่โซฟา
“ฉันเป็นแม่มดที่โดนส่งมาสอบที่โลกมนุษย์ และมนุษย์คนนั้นก็คือนาย ฉันต้องสร้างความสุขให้นายไม่งั้นฉันจะสอบตก.................”
ก่อนที่ฉันจะพูดอะไรนายคินก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน
“เดี๋ยวนะเธอบอกว่าเธอเป็นแม่มดเหรอ นี่เธออำฉันเล่นรึไง” ฮ่าๆ สีหน้าฉันมันไม่หน้าเชื่อถือขนาดนี้เลยเหรอ - -^
“ไม่ได้อำย่ะ ฉันพูดจริงๆ ดูนี่ซะก่อน” ฉันพูดพลางมองไปที่โต๊ะรับแขกที่ตั้งอยู่หน้านายคิน
เปาะ!!
ขนมถูกเสกขึ้นมาต่อหน้าต่อตา คินตาโตแล้วมองอย่างอึ้งๆ ก่อนที่จะทำสีหน้าเย็นชาเหมือนเดิม
“เธอเป็นนักเล่นกลเหรอ”
“แม่มด!!” ฉันเน้นย้ำ
“อืม” พูดเสร็จเขาก็เดินขึ้นข้างบนไป ทิ้งไว้กับคำตอบที่ตัดสินปัญหาทั้งหมด
ค่ำคืนนั้นฉันทำหน้าที่เป็นจินนี่ที่ดี ค่อยอำนวยความสะดวกให้เจ้านาย อันที่จริงแล้วผิด!!! หมอนั้นตะคอกใส่หน้าฉันแล้วพูดว่า ‘ ฉันอยู่คนเดียวมา 4 ปี เลยไม่สะดวกถ้ามีคนมาอยู่ด้วยโดยเฉพาะผู้หญิง ‘ ทำให้แม่มดอย่างฉันต้องอยู่นอกห้องเขา แต่แล้วความอดทนของฉันก็มีขีดจำกัด ฉันเดินทะลุประตูเข้าไปในห้องโดยไม่สนจงสนใจอะไรทั้งนั้น
ภายในห้องถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย บนโต๊ะหนังสือถูกจัดไว้อย่างสะอาด ตอนนั้นเองฉันเหลืบไปเห็นรูปๆหนึ่ง ถูกจัดใส่กรอบไว้อย่างดี มีพ่อ แม่ลูก เด็กคนนั้นคือนายคินนั้นเอง ฉันเอามือไปสัมผัสกับรูปเบาๆ ทันทีที่มือแตะโดนรูป ก็มีภาพบางอย่างวิ่งเข้ามา
มีรถคันหนึ่งพุ่งลงหน้าผาอย่างรวดเร็ว ในรถคันนั้นมีพ่อแม่ของนายคินอยู่ด้วย ที่นายเป็นแบบนี้มันเป็นเพราะเหตุการณ์ยังฝังใจอยู่ล่ะสินะ ภาพนายคินร้องไห้กอดรูปพ่อแม่ นี่นายอยู่คนเดียวมา 4 ปีจริงๆเหรอเนี่ย ความหนาวที่เกาะกินใจนายอยู่ตอนนี้ฉันได้รับรู้แล้ว ทันใดนั้นเสียงของนายคินก็ปลุกโสตประสาทให้กลับเข้ามาในโหมดปัจจุบัน
“เธอเข้ามาได้ยังไง ฉันห้ามเธอแล้วนะ เพียว” เป็นครั้งแรกนะเนี่ยที่นายเรียกชื่อฉัน แต่พอฉันหันไปมองนายคินภาพที่ฉันเห็นก็คือ นายคินกำลังโป๊ เปลือยท่อนบน>O<
“ อ๊ากกก!!คินนายโป๊นิ!!” ฉันเอามือปิดตาแล้วชี้ตรงไปที่นายคิน แบบมั่วๆ
“ก็เธอนั้นแหละเข้ามาทำไมเล่า” เสียงเรียบๆของนายคินพูดขึ้นอย่างไม่กระตือรือร้น ที่จะปิดท่อนบน
“นายอะ ใส่เสื้อเลยนะอีตาลามก!!” ฉันว่าแล้วหันหลังกลับ ให้ตายสิเพียวตาเธอจะเป็นกุ้งยิงหรือเปล่าเนี่ย
เมื่อคินแต่งตัวเสร็จเราก็มานั่งคุยกัน ตอนนี้เขาดูดีขึ้นหน่อย หุหุ
“อือฉันเชื่อเธอแล้ว ว่าเธอนะเป็นแม่มดดังนั้นเลิกเสกหรือทำอะไรที่มันน่ากลัวทีเถอะ เช่นเดินทะลุกำลังแพง อ๋อแล้วก็ถ้าเธอเอาบอกคนอื่นเขาคงไม่เชื่อหรอกนะ จะโดนหาว่าบ้าอีกด้วย”
“มนุษย์นี่เข้าใจอะไรยากจริงๆเลย”
“แล้วก็เปลี่ยนจากมนุษย์เป็นคนแทนนะ มันจะทำให้คนอื่นสงสัย”
“เจ้าค่ะ”
ความคิดเห็น