ตกหลุมปิ๊งกิ๊งรักนายกระล่อน

ลำดับตอนที่ #1 : ฟ้าผู้น่ารัก

ตกหลุมปิ๊งกิ๊งรักนายกระล่อน

1

“ฉันให้เธอเป็นคนสำคัญที่สุดของฉันนะน้ำข้าว”

“เราเป็นเพื่อนกันดีกว่า   ฉันไม่เคยคิดเกินเลยนอกจากคำว่าเพื่อนเลยนะน้ำข้าว”

“ฉันมีแฟนแล้วนะชื่ออ้อมอ้อมนี่น้ำข้าวเพื่อนฉันเอง”

เพื่อน!!เพื่อน!!เพื่อน!!

“ไม่จริงนะที่รัก ไม่นะที่รัก อย่าทำแบบนี้นะ”

            ฉันตะโกนขึ้นเสียงดังจนทั้งห้องหันมามองฉันเป็นตาเดียว   ในความเงียบกริบ  พร้อมกับสายตาเฉียบคมของอาจารย์บุษบา    โอ๊ย!!!ยัยน้ำข้าวเอ๋ยทำไมเจ้าถึงได้บ้าบอขนาดนี้   ในขณะที่ฉันนั่งบ่นอยู่ในใจ เจ๊เบียบ(อาจารย์บุษบา)ก็เดินสาวเท้าอันสวยงามของเจ๊มาทางฉัน  ใจฉันเต้นรัวคิดแผนอะไรไม่ออก  เจ๊แกโกรธน่าดูเลยอ่าที่ฉันไปทำลายการสอนอันสุดเพอร์เฟ็กของเจ๊เค้าอะ  แล้วอาจารย์บุษบาสุดสวย(รีบเปลี่ยนสรรรพนาม)  ก็หยุดตรงหน้าฉัน  โอ๊ยทำไมมันเงียบอย่างงี้นะ  แม้ขนาดเสียงหายใจยังไม่ได้ยินเลย พวกนี้ไม่หายใจกันหรือไงฮะ

“อพิญญา  ไม่ทราบว่าเธอมีปัญหาอะไรกับฉันเหรอ  ถึงได้ส่งเสียงตะโกนทำให้เพื่อนๆเสียสมาธิขนาดนี้  แล้วก็ทำให้ฉันเสียเวลาในการสอนด้วย”

เจ๊เบียบพูดแบบว่าไม่ดูสถานการเลยนะ ฉันเห็นด้วยนะแก้มที่นั่งข้างๆฉันนะแอบงีบด้วย ตรงไหนที่เสียฮะ แต่แล้วความคิดฉันก็ต้องชะงักเพราะยัยส้วม(อันที่จริงชื่อส้มต่างหาก)พูดขึ้นว่า

   “อาจารย์บุษบาค่ะ  หนูเห็นน้ำข้าวนั่งหลับด้วยค่ะ”  ยัยส้วมเน่าบอกเจ๊เบียบ แล้วก็ดัดเสียงดัดจริต  แหวะๆฉันไม่ถูกกับยัยนี้เลย

   “นี่!เธอหลับในคาบครูอีกแล้วเหรอ  อดหลับอดนอนมาจากไหน  ถึงได้บังอาจมานอนหลับให้คาบเรียนครู”

อ่าวเจ๊ซะงั้นอะนะ โดนเป่าหูนิดนึงก็เสร็จยัยส้วมซะแล้ว  อ๊ากกกยัยส้วมเน่าฉันจะฆ่าหล่อน  ยัยนั้นทำท่าทางเยาะเย้ยฉัน แล้วฉันก็โดนอาจารย์สวดเป็นบทๆเลย

“เป็นแบบนี้ทุกครั้งเลยเชียว ครูชักหมดความอดทนกับเธอแล้วนะ”

ตึ้งหน่องต่างหน่อง!!!

            เสียงแห่งสวรรค์อันสดใส   ฉันทำหน้าสำนึกผิดอย่างแรง  แต่ว่ามันไม่ได้ช่วยอะไรเลย ฮือๆๆฉันโดนให้ไปถอนอย่าที่แปลงผักแหล่งเพาะพันธุ์อึ แว๊กกกก

            อาจารย์บุษบาหรือเจ๊เบียบ  ผู้ที่ไม่เคยเข้าสอนสายแม้แต่ครั้งเดียว นอกเสียจากจะไปธุระจะสั่งงานไว้เป็นกอง  แล้วก็ยังมีระเบียบ สุดๆเนี๊ยบสุดๆๆ  ยิ่งพวกรุ่นพี่ที่เจ้เค้าดูแลนะไม่มีผิดระเบียบ  แล้วบนอาคารนะยังสะอาดสุดๆอะพวกพี่ม.6อะนะ

            ส่วนฉันอพิญญา  ไกรมงคล หรือน้ำข้าว สาวน้อยวัย16 ผู้น่ารัก สดใส ร่าเรงเป็นเอกลักษณ์ และมีความเท่ในด้านกีฬาต่างๆ การเรียนก็ดีไม่มีอะไรที่บกพร่อง แต่ทำไมไม่มีผู้ชายคนไหนมาจีบฉันสักคน  ที่มีมาก็แต่พวกผู้หญิงที่คิดว่าฉันเป็นทอมนะสิ   ทำไงได้ก็โรงเรียนฉันมันเป็นโรงเรียนหญิงล้วนอะสิ เป็นโรงเรียนประจำจังหวัดที่มีแยกชายหญิง ผู้ชายก็จะมีแต่ม.ปลายเท่านั้น ถึงแม้มันจะมีผู้ชายก็เหอะ แต่พวกนี้หน้าตากับกิริยารับไม่ได้เลยจริงๆและโรงเรียนประจำจังหวัดที่เป็นชายล้วนก็เหมือนกับโรงเรียนฉันนั้นแหละ อยู่ใกล้ๆนี่เองไม่ไกลมาก   แล้วที่โรงเรียนชายล้วนนั้นแหละมีชายในฝันของฉันอยู่ (เคลิ้ม)

พักเที่ยงฉันก็มานั่งกินข้าวกับเพื่อนเลิฟในโรงอาหารอาคาร6ทั้งรุ่นน้องรุ่นพี่ผู้หญิงต่างหันมามองทางฉัน  อยากบอกว่าฉันผู้หญิง100%โว้ยย   ฉันเดินมานั่งโต๊ะตัวนึงแล้วนึกถึงชายในฝันต่อไป   ชายในฝันที่ฉันว่านั้นก็คือพี่บาส พี่เค้าเป็นชายในฝันของผู้หญิงทุกคน แน่นอนว่าฉันด้วยคนนึงล่ะ   แล้วพี่เค้ายังเป็นนักร้องนำวง Octave พี่เค้าอยู่ม.5 ด้วยท่าทางที่สุภาพ เรียบร้อย อ่อนหวาน ยังไม่มีแฟนด้วย ทำให้ถูกใจผู้หญิงทุกรุ่นทุกวัย ขนาดอาจารย์ยังปิ๊งๆ

“น้ำข้าว ฮือๆ ฉันเสียใจด้วยนะ ฮือๆ”   นี่คือยัยตาลเพื่อนรักฉันเอง พูดขัดจังหวะการฝันถึงชายในฝันฉัน   ขณะที่ฉันกำลังตักข้าวเข้าปากอยู่นั้นเอง   ฉันก็เห็นน้ำตาที่ไหลหลั่งรินร่วงออกมาเป็นพวง   แต่เดี๋ยวยัยนี้ร้องไห้ทำไมอะ

“เสียใจไรเจ๊ฉันยังอยู่”   ฉันถามขึ้นอย่างสงสัย   แอบเคืองนิดๆ

“ก็น้ำข้าวโดนอาจารย์บุษบาทำโทษ   แล้วก็ ฮึกฮือ~”   ฉันก็โดนประจำนี่นาฉันงงกับอาการของเพื่อนคนนี้จริงๆ

“นี่ๆๆ ฉันโดนจนชินแล้วนะ   เจ๊จะร้องอีกนานไหมเนี่ย ยัยบ้า”

“ก็เปล่าหรอก   ฉันแค่ ฮึกฮือๆ   ลองร้องไห้ดูนะ ก็ฉันต้องไปออดิชั่นเข้าชมรมการแสดงนะสิ”   อ๋อเก็ทแล้ว   ชมรมที่รุ่นพี่ม.6 จะจับกลุ่มกันขึ้นมาตั้งชมรมเป็นของตัวเองโดยให้ร่นน้องแต่ล่ะคน เลือกเอาว่าชอบชมรมอะไร แล้วก็สมัครกับชมรมนั้น   จะว่าไปฉันก็ยังเลือกไม่ได้เลยว่าจะอยู่ชมรมอะไรดี

“เออนี่   น้ำข้าว   ทำไมเธอนอนละเมอดังขนาดนั้นล่ะฝันอะไรเหรอ”   ตาลด้วยท่าทางสนใจ    ทั้งๆที่ตาเจ๊ยังแดงๆอยู่เลย   ยัยนี้เล่นเนียนชะมัดฉันว่าเจ๊น่าจะไปเป็นนางเอกหนังซะเลย   ดูดิน้ำตาเป็นถังเลยว่าแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอีก

“ฮึกๆ เธอฝันอะไรฮะ   ว่าไง”   ยัยตาลถามพร้อมกับน้ำเสียงกดดัน   เปลี่ยนจากนางเอกน้ำตาท่วมเป็นนักสืบจิ๋วแทน

“ไม่มีอะไรหรอกน้า   แค่พระเอกในฝันเป็นคนเดียวกับชายในฝันของฉันเท่านั้นเอง   แล้วก็อายุเท่ากันด้วย   เค้าบอกว่าฉันเป็นคนสำคัญของเค้าด้วย   อ๊ากกกน่ารักมากเลย   ฉัน...”   หยุดอยู่ตรงนี้ตาลก้เอามือปัดๆทำท่าหน่ายๆ  ก่อนจะเอ่ยขึ้นหลังจากที่เจ๊เช็ดน้ำตากับน้ำมูกเสร็จแล้วหยี!ฉันเห็นขี้มูกด้วยอะ

“พอเหอะๆ   พี่บาสสุดหล่อที่ใครๆก็ใฝ่ฝัน   ตอนที่พี่เค้าขึ้นร้องเพลงบนเวทีที่โรงเรียนเราวันนั้น  ฉันเห็นเลยว่านั้นคือการแสดง”   ตาลพูดด้วยท่าทางจริงจัง

“การแสดงอะไรฮะพี่เค้าออกจะทำตัวเป็นธรรมชาติ   น่ารักด้วย”ฉันว่า

“น้ำข้าวเธอตาบอดเหรอ   ฉันรู้ดีว่าอันไหนคือการแสดง   พี่บาสอะไรนั้นก้แค่แสดงให้ทุกคนตกในห้วงเสน่ห์”  เหลือเชื่อเลยตอนนี้ตาลเหมือนพวกนักเล่าตำนานลี้ลับอะพวกนั้น  นับถือเพื่อนคนนี้จริงๆ  เธอเปลี่ยนบทบาทได้รวดเร็วและยังเนียนอีกด้วย น่าจะเปลี่ยนชื่อนะจากตาลเป็นเนียน  ฮ่าๆๆๆ

            ฉันกับตาลเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ม.1  เธอเป็นคนที่เรียกว่าน่านับถือมากๆ ตาลเป็นคนที่มีความพยายามสูง   แล้วก็ชอบการแสดงเป็นอย่างมากในกิจกรรมวันว่างของเธอ   ยิ่งบทบีบน้ำตานะทำได้ดีมาก  ตอนนั้นแสดงละครห้องเรื่องซินเดอเรลา   ตาลได้รับบทเป็นซินเดอเรลา   สาวน้อยผู้หน้าสงสาร  ที่ต้องถูกพวกแม่เลี้ยงใจร้ายกับพี่สาวตัวแสบกลั่นแกล้ง  ตาลก็แสดงได้ดีจนคนดูร้องไห้ตามไปด้วย 

            ช่วงบ่ายฉันก็เรียนปกติ  หลับไม่ลงเพราะมัวแต่คิดเรื่อยเปื่อย  นึกถึงหน้าพี่บาสที่กำลังจับมือผู้หญิงที่ชื่ออ้อม  เห็นแล้วหมั่นไส้ชิ!!

“น้ำข้าวมีคนเอาจดหมายมาให้น่ะ   จดหมายรักแน่เลยเค้าบอกว่าชื่อมุกม.3/2นะ เธอนี่ดังจังเลยนะเพื่อน ในหมู่สาวๆอะนะ”นี่เพื่อนอีกคนนึงชื่อกิ่ง  เป็นรองหัวหน้าที่ทำหน้าที่ได้ดีมากเลย  หุหุ รู้สึกว่าฉันจะมนุษย์สัมพันธ์ดีเหลือเกินยกเว้นยัยส้วม  ฉันมองจดหมายในมือแล้วก็ต้องเหนื่อยใจ  ผู้หญิงที่ชื่อมุกนั้นมองไม่เห็นหรือไงว่าฉันนะผู้หญิงล้วนๆ  ในจดหมายก็คงเขียนเหมือนเดิม  

“ตาลวันนี้กลับคนเดียวนะ  เพราะว่าฉันต้องไปถอนหญ้าหรือจะมาช่วยฉันถอนก็ดีนะเพื่อนรัก” ฉันพูดอย่างเซงจิตเพราะรู้ว่าเจ๊ตาลคงไม่ช่วยหรอก

“ไม่เป็นไรหรอกแหะๆๆ   เจอกันพรุ่งนี้นะบาย”  ตาลพูดพร้อมกับเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

            ฮือๆๆทำไมสาวน้อยอย่างฉันต้องมานั่งถอนหญ้าด้วยเนี่ย   แล้วหญ้าบ้านี้ก็ขึ้นอยู่ได้  อูย~ ปวดหลังจังเลย  แต่แล้วฉันก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งร้องขึ้น  เลยตามเสียงนั้นไป เห็นผู้หญิงคนหนึ่งในเครื่องแบบนักเรียนและปักโรงเรียนฉัน   กำลังถูกพวกนักเลง3คนลวนลาม  นี่ก็5โมงเย็นแล้วบริเวณนั้นเลยไม่มีคนเป็นที่เปลี่ยว  ฉันเลยออกไปปฏิบัติการ

“เฮ่ย!!!!พวกแกหยุดทำตัวทุเรศๆได้แล้วนะมันอุบาท  ไม่งั้นอย่าหาว่าไม่เตือน”ฉันเอ่ยขึ้น

“อู้ว้าวว  หึจะมาปกป้องแม่สาวคนนี้เหรอจ๊ะ  ตัวแค่นี้จะทำอะไรได้ หึๆๆฉันล่ะกลั๊วกลัว”  ไอนักเลงที่หน้าเหมือนลิงเอ่ยขึ้น   พร้อมท่าทางกวนประสาท  ฉันชักฉุนแล้วนะเว้ยย(ลืมตัวว่าตัวเองก็ผู้หญิง)

“เดี๋ยวแกก็รู้  อีกอย่างรู้ไว้ด้วยนะว่าหน้าตาแกเหมือนลิงเลยว่ะ   ฮ่าๆๆ” 

            พอพูดจบไอหน้าลิงสงสัยจะโกรธมันวิ่งตรงมาพร้อมกับมือเปล่าไม่มีอะไรมา ฉันเห็นมีช่องว่างอยู่เลยไปซัดตรงช่องว่างนั้น    ฉันเหลือบไปเห็นไม้หน้าสามอยู่ตรงข้างๆตู้โทรศัพท์  แล้วก็จัดการฝาดไอ3คนนั้นจนมันหนีเผ่นไปเลย ก๊ากกก สะใจจริงๆเลยให้รู้ไว้ด้วยว่าฉันสายแดงเชียวนะ  ฉันหันไปมองผู้หญิงคนนั้นที่นั่งตัวสั่นอยู่เลยเข้าไปถามว่า

“เป็นอะไรหรือเปล่า  เอ่อ มันไปแล้วนะไม่มีอะไรแล้ว”ฉันพูดขึ้น

“ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ”เธอว่าฉันเลยถือโอกาสแนะนำตัวซะเลย

“ฉันน้ำ...” ยังไม่ทันแนะนำตัวเลย ผู้หญิงคนนี้ก็เอ่ยขึ้นมาขัดก่อน  ให้ตายเหอะวันนี้ทำไมมีแต่คนขัดฉันเนี่ย

“น้ำข้าวขอบใจนะ เราฟ้าม.4/2  เราดีใจมากเลยที่น้ำข้าวมาช่วยเราไว้นะ”ว่าแล้วฟ้าก็โผล่มากอดฉันเลย  ฟ้าห้อง2น่ารักไม่เบา  ผิวที่ขาวเนียนเหมือนแช่น้ำนมอาบน้ำแร่(อาบน้ำแร่แช่น้ำนมย่ะ) เข้ากับผมที่ดำสนิทตัดกับผิดสีขาวอมชมพู  ฉันนั่งเฉยๆด้วยความอึ้งกอดจะคลายกอดออกจากฟ้า  ฉันพยุงตัวฟ้าขึ้นมาแล้วยิ้มให้แบบเป็นมิตร  แต่มันก็เหมือนมีอะไรเข้ามาสะกิดใจยังไงไม่รู้   แล้วฉันก็มองนาฬิกา

“ฟ้าเดี๋ยวฉันกลับบ้านก่อนนะ   ไปแล้วนะระวังตัวด้วยล่ะบาย”  ฉันว่าแล้วก็วิ่งไปรอรถ  ดีเหมือนกันได้กอดคนน่ารัก ฮ่าๆๆๆ  ฉันยิ้มอย่างสบายใจโดยไม่ได้สังเกตเลยว่าฟ้ากำลังยิ้มอย่ามีเลศนัย