ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : อย่าหวังได้แอ้ม
"อะ...อืม....คะ! คุณ!! คุณเข้ามาตอนไหนแล้วทำไม เสื้อนี่...แล้ว..."เมื่อร่างบางได้สติก็ถามผู้ชายตรงหน้าอย่างลนลาน
"ไม่มีอะไรหรอก~ฉันเช็ดตัวให้น่ะนายมีไข้นิดหน่อย~ฮะๆ เนอะ ไอ้โทโมยะ ...ฉันรู้ความคิดแกนะ วางแก้วน้ำลงเดี๋ยวนี้" น้ำเสียงน่าเริงดังมาจากข้างหลังขอโทโมยะพร้อมกับร่างของโซระที่โผล่ออกมาทีหลัง ถึงประโยคแรกจะพูดอย่างร่าเริงตามนิสัยแต่ประโยคที่สองกลับกระซิบเสียจนได้ยินแค่สองคน
"คุณคือ..." ร่างบางถามเสียงแผ่วเบา
"ลืมสนิทเลย ฉันโซระจ้า ในเวลาเจ็ดโมงถึงสี่โมงฉันเป็นลูกน้องมัน ตอนนี้ก็หกโมงแล้วฉันเลยเป็นเพื่อนมันไง" โซระพูดพลางดันโทโมยะที่ยืนหน้ายักษ์ให้ห่างออกจากเตียงมากที่สุด
"แล้วทำไม...คุณโทโมยะถึงเปียกได้ล่ะครับ? จะว่าไปผมก็มีน้ำเปียกนิดๆด้วยสิ" บีพูดพลางพลางดูแขนเสื้อตัวเองที่มีรอยน้ำเป็นหยดๆ
"อ้อ เมื่อกี๊ฉันสะดุดขาตัวเองน่ะกะว่าจะกินน้ำเลยไม่ได้กินเลย ขอโทษนะคุณหวังดีแล้วก็ ขอโทษนะโทโมคุง ไปสาดใส่นายเฉยเลย" น้ำเสียงที่สำนึกผิดไม่ได้รับกับใบหน้าสะใจของโซระเลยเพียงแค่ร่างบางไม่เห็นว่าโทโมยะจะทำอะไรเมื่อกี๊ก็พอแล้วโซระคิดแบบนั้น
"อือ" โทโมยะส่งเสียงออกมาพอให้รู้ว่าเขายกโทษให้เพราะน้ำแก้วเมื่อกี๊ที่โซระสาดใส่เขาทำให้เขามีสติขึ้นมานิดหน่อย แล้วโทโมยะก็เดินไปยังตู้เสื้อผ้าเพื่อที่จะเอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยน
"คุณโซระครับ ผมอยากไปเดินเล่นพาผมไปหน่อยได้มั้ยครับ" ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงน่ารักทำให้โซระนึกอยากได้มาเป็นน้องชายเสียตอนนี้เลย
-------------------------------------------------------------------
"หยุด!หยุดเลยนะ ถ้าแกจะบอกว่าไม่ให้ไปล่ะก็ หุบปากของแกลงซะ เพราะฉันคนนี้คืออัศวินขี่ม้าขาวของคุณหวังดียังไงล่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า" โซระรีบพูดขึ้นหลังจากที่เห็นโทโมยะที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยกำลังอ้าปากเต็มที่ ด้วยเหตุนี้ทำให้โทโมยะต้องหุบปากลงเพราะขี้เกียจเถียงกับคนตรงหน้า
...แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไปด้วยไม่ได้นี่นะ
"ได้ งั้นฉันไปด้วย"
"อ่า..." โซระที่เจอมุขแบบนี้เข้าถึงกับกลือนน้ำลาย...นี่เขาจะแพ้เพื่อนหน่อมแหน้มคนนี้เหรอ...ไม่มีทาง! "ได้!"
"อืม.."
"แต่!!" โซระพูดพลางทำสีหน้าอย่างมีเลศนัย บีที่นั่งอยู่บนเตียงถึงกับลืมเรื่องฐานะของตัวเองตอนนี้ไปเสียสิ้น...ดูคนตรงหน้าเถียงกันก็สนุกดีนะ
"อะไรวะ นี่ฉันก็อุตส่าห์ให้แกได้พาหวังดีไปข้างนอกแล้วนะ!"
"โน โน โน~ ไม่ใช่เรื่องนั้น! หึหึ แต่มีข้อแม้ว่า ประการแรก แกจะไม่ทำอะไรคุณหวังดีตลอดเวลาที่อยู่ข้างนอก ประการสองแกเรียกคุณหวังดีได้แค่ชื่อจริงเท่านั้น!"
"เพื่ออะไร?"
"ไม่มีเหตุผลว่ะ"
"งั้นก็เซย์โน"
"อ๊า~งั้น...ถ้าคุณหวังดีหายตัวไปล่ะก็...อย่ามาถามฉันนะ~ อิอิ" โทโมยะถึงกับคิ้วกระตุกเขาไม่น่าเลย...ไม่น่าให้หมอนี่เป็นคนดูแลเรื่องทั้งหมดเอาเสียเลย! และเขารู้ว่าอิทธิพลของโซระนั้นมีมากขนาดไหนเรียกได้ว่าเป็นมาเฟียขนาดย่อมเชียวล่ะ ถึงจะเป็นคนเส็งเคร็งก็เถอะแต่เท่านี้ก็..กลายเป็นว่าเขาก็ต้องอยู่ในอุ้งมือของโซระตอนนอกเวลาทำงาน
นึกถึงตรงนี้โทโมยะก็อยากขย้ำคอของโซระที่พาบีไปเปลี่ยนเสื้อเป็นที่เรียบร้อย
"มาแล้ว...ครับ" บีที่เดินมาพูดอย่างแผ่วเบาเพราะข้ออ้างที่ว่าโซระต้องเก็บเสื้อผ้าที่โทโมยะรื้อไว้แล้วเขาต้องการจัดของนิดหน่อยจึงให้บีออกมารอที่ห้องดูทีวี...อยู่กับโทโมยะสองคน
"อืม"
"เอ่อ..."
"หือ?" คำพูดที่ดูธรรมดาแต่เมื่อเปล่งออกมาด้วยน้ำเสียงของคนหงุดหงิดบวกกับใบหน้ายุ่งเหมือนยุงตีกันทำให้ร่างบางต้องกลืนคำพูดที่สรรหาออกมคุยเสียจนมิด...
"ไม่มีอะไรครับ"
"อืม"
...
"อัศวินมาแล้วจ้า~บี~จัง~~~~" โซระที่ออกมากับเสื้อผ้าตัวใหม่พูดขึ้นอย่างร่าเริงตามคอนเซ็ป
"เฮ่ย! แกเอาเสื้อฉันมาใส่ทำไม! แล้วใครมันชื่อบีวะ!แกหมกใครไว้ที่ห้องฉัน!!"
โทโมยะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดันแต่คนที่เป็นเพื่อนสนิทอย่างโซระรู้อยู่แล้วว่าโทโมยะกำลังตกใจและกำลังเป็นหมากบนกระดานของเขา...แต่ว่าเล่นเท่านี้ก็พอแล้วมั้งเดี๋ยวบีจังจะยิ่งหน้าซีดตัวสั่นเข้าไปใหญ่ เดี๋ยวได้อดเที่ยว ฮะๆ...โซระคิดในใจ แล้วก็พรวดเข้ามากอดคอบีที่นั่งอย่างงงๆปนตกใจ
"ยืมหน่อยน่าเสื้อน่ะเดี๋ยวซักคืนจะฝังเพชรแถมด้วยก็ได้เอ้า! แล้วก็นะ บี~จัง~~~ที่ว่าก็คือคุณหวังดีไง! ชื่อเล่นน่ะ~ นิคเนม~ โฮ่ โฮ่ โฮ่"
"นี่แก...ฮึ่ย!ฉันออกไปเอารถก่อนล่ะ!"
"ไปดีมาดีน้า~" โซระยืนโบกมือบ๊ายบายและแน่นอนเขายังไม่ปล่อยมือที่กอดคอของบีออกเลยบีที่ถูกกอดคอไม่รู้ว่าจะวางตัวอย่างไรเพราะเขาไม่เคย...มีเพื่อน
"...เป็นอะไรรึเปล่าบีจัง~ตัวงี้แข็งเชียว รึว่า!โอ๊วม่าย!!! เธอเป็นอัมพาตแล้วเหรอ~ชีวิตช่างโหดร้าย~ไม่เป็นไรๆ ฉันคนนี้จะดูแลเธอเอง~โฮฮ~" หลังจากที่คิดเอาเออเองเสร็จสรรพก็ปล่อยโฮปลอมๆออกมา
"คิก~" เห็นอย่างนี้บีก็เลยอดที่จะหัวเราะไม่ได้ โซระเห็นอย่างนี้จึงลดท่าทีบ๊องๆลงแล้วพูดกับบีว่า
"เฮ้อ~ในที่สุดนายก็หัวเราะแล้วฉันล่ะนึกว่านายจะไม่หัวเราะ รู้มั้ยนายเป็นคนที่สองรองจากโทโมยะที่ฉันใช้เวลาเล่นด้วยนานที่สุด!"
"เล่น? เหรอครับ"
"ก็ทำให้หัวเราะไง นายเล่นด้วยยากเหมือนกันนะ" โซระพูดแล้วก็พาบีเดินออกไปขึ้นรถเพราะโทโมยะยิงเบอร์มาจิกเมื่อกี๊
"ฮะๆ ผมน่ะเล่นด้วยง่ายอยู่แล้วล่ะครับ" บีพูดพร้อมกับหัวเราะด้วยอย่างน่ารักที่ใครเห็นแล้วก็ต้องจ้องมองอย่างหลงเสน่ห์
"เฮ้อ~ตามที่ปู่บอกมาเลย...งั้น อัศวินขี่ม้าขาวผู้นี้ จะรอดูวันที่เจ้าชายตัวน้อยจะยิ้มและหัวเราะอย่างจริงใจ...และไม่ต้องมีใบหน้าที่คอยใส่หน้ากากอยู่ตลอดเวลาเช่นนี้...นะครับ"
--------------------------------------------------------------------------------
"เอ่อ...เราจะไปที่ไหนกันครับ" บีที่นั่งอยู่ข้างหลังถามขึ้น
"ที่ๆสวยยยยย และอร่อยที่สุดในย่านนี้~เนอะ" โซระขับไปพลางพูดอย่างร่าเริงตามสไตล์
"อืม"
"..." บียังคงนั่งนิ่งและเงียบอยู่ตลอดทาง ท่าทางที่นิ่งๆทำให้ดูเหมือนเขากำลังคิดอะไรอยู่แต่ที่จริงอากาศในรถที่เย็นๆอย่างนี้ก็ทำเขาเคลิ้มไม่น้อยเลยทีเดียวความหิวที่เริ่มมีขึ้นมาถูกกลบไปด้วยความง่วงนอนแทน
"ฟี้~" และสุดท้ายร่างบางก็เอาหัวพิงกระจกรถและผล็อยหลับไปทำให้โทโมยะที่นั่งคุยกันมาหันกลับมามองบีที่หลับไปแล้ว
"น่ารักล่ะซี้~บีจังน่ะ"
"หึ ก็แค่ทาสล่ะนะ"
"ผู้ร้ายปากแข็ง~~"
"ไฟเขียวแล้วไอ้กร๊วก!" คำพูดของโทโมยะทำให้โซระต้องรีบเหยียบคันเร่งเพราะรถคันหลังๆเริ่มบีบแตรไล่เขาแล้ว
เวลาผ่านไปสักพัก...
"เอ้าๆๆ~ถึงแล้วบีจัง~ตื่นเถอะน้า เบ่บี๊~" คำพูดของโซระทำให้บีที่นอนอยู่เริ่มรู้สึกตัวและรู้ว่าตัวเองได้ผล็อยหลับไป จากนั้นบีจึงลุกขึ้นมาในสภาพงัวเงียและผมเผ้ายุ่งเหยิงจากการนอนบนรถ
"ฮ่าๆ ผมยุ่งๆ มาอัศวินจะจัดทรงให้~ชึบๆชื้บ~...สวยมาก!" พอจัดผมเสร็จโวระก็ตะโกนออกมาพร้อมทำท่าพอใจกับผลงานของตัวเองเสียเต็มประดา
"คุณโซระ!ผมไม่ได้สวยนะครับ โถ่..." เสียงเล็กๆตวาดแหวใส่โซระแต่ทำให้คนที่ยืนดูอยู่นอกรถจ้องมองอย่าดึงดูด...ท่าทางของร่างบางตอนนี้น่ารักซะไม่มีล่ะ
"ว่าแต่ที่นี่ที่ไหนครับ?" บีถามด้วยเสียงสงสัยแต่คราวนี้เอียงคอพร้อมกับทำตาโตเพราะความที่นอนมาทำให้สายตายังปรับแสงไม่เข้าที่
"ฮ่าๆ! ยินดีต้อนรับสู่...ร้านบาร์เกย์!!!"
"หาO///O!!" ร่างเล็กขึ้นเสียงอย่างตกใจ
"ล้อเล่นๆ ที่นี่ฉันเองก็จำชื่อร้านไม่ได้แล้วเลยเรียกว่าร้านนิรนาม เพราะเจ้าของร้านทำป้ายหลุดแต่ไม่ซ่อมเลยไม่มีชื่อร้านเลย ฮ่าๆ"
ปั้ก! โทโมยะตบหัวโซระที่กำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
"ขำตายล่ะมุขแกน่ะ หวังดี เข้าร้านได้แล้วฉันหิว" พูดเสร็จโทโมยะก็หันไปพูดกับบีที่กำลังจัดทรงผมกับกระจกรถอยู่
"อะ..ครับ" จากนั้นบีก็โค้งให้โซระทีนึงเป็นการขอโทษที่ขึ้นเสียงเมื่อกี๊และวิ่งตามโทโมยะเข้าร้านไป...
เวลาผ่านไป อาหารที่สั่งก็เริ่มทยอยมาทีละอย่างสามหนุ่มก็ทยอยกินเช่นเดียวกัน หลายครั้งที่โทโมยะพยายามเอาเบียร์ให้บีดื่มแต่โทโมยะก็ถูกโซระขัดอยู่เป็นประจำ
"เอ่อ ผมไม่ดื่มครับ ขอบคุณ"
"เห็นมั้ยไอ้โทโม บีจังเขาไม่ดื่มเพราะฉะนั้นฉันซัดเอง"
"..."
ครั้งแล้วครั้งเล่า การหลอกมอมเหล้าเบียร์ก็ไม่สำเร็จทำให้โทโมยะล้มเลิกความคิดที่จะทำต่อไป แต่ว่า...
"บีจางง เอิ๊ก~ทำไมมีสองคนได้ล่ะเนี่ย ฮ่าๆ ช่างมานน บีจางง ผมปวดฉี่ง่า~"
โซระที่คอยดื่มแทนบีกลับเมาซะแล้วในตอนนี้ใบหน้าแดงก่ำเหมือนกับคนวิ่งแข่งสี่ร้อยเมตรบีมองเห็นแล้วก็ขำนิดๆ ผิดกับโทโมยะที่เซ็งเพื่อนบ้าคนนี้เต็มทน
"ปวดฉี่ก็ไปเข้าห้องน้ำสิวะ มาเรียกหวังดีไปด้วยทำไม"
โทโมยะพูดแทรกขึ้นอย่างอดไม่ได้ส่วนบีก็เริ่มนั่งเงียบๆอีกเช่นเคย แต่หลังจากที่บีทำท่าคิดอะไรซักพักก็ลุกขึ้นยืน
"เอ่อ...ผมพาไปก็ได้ครับ แหะๆ"
"แต่ฉันไม่ให้ไป!"
โทโมยะพูดสวนทันควันแต่ร่างบางไม่มีทีท่าตกใจเลยซักนิด...คุณพ่อของเขาน่ากลัวกว่านี้เยอะ
"แต่ผมจะพาเขาไป"
พูดเสร็จบีก็กึ่งดึงกึ่งลากพาโซระไปที่ห้องน้ำโทโมยะได้แต่นั่งดูด้วยความเจ็บใจ
"กล้าขัดฉันสินะ...คืนนี้นายขัดไม่ได้แน่"
พูดเสร็จโทโมยะก็เดินตามบีไปที่ห้องน้ำพร้อมกับเม็ดยาที่เตรียมมา...
................................
พอก่อนดีกว่า ตอนนี้จบเท่านี้นะครับ แหะๆ
เม้น~ผมอีกเยอะๆนะ ฮ่าๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น