ผมไม่ใช่เด็กนะ !! [ Yaoi ]

ลำดับตอนที่ #6 : เริ่มงานเสริม

ภายในห้องนอนที่ใหญ่และกว้างขวางเหมาะกับคนสองคนอยู่ด้วยกันสบายๆ แต่ ณ ตอนนี้มีเพียงร่างบางที่หลับสนิทอยู่บนเตียงขนาดคิงไซส์เพียงคนเดียว แอร์ที่เปิดเย็นฉ่ำทำให้ร่างบางหนาวอยู่ไม่น้อย และในไม่ช้านาฬิกาชีวิตก็ปลุกร่างบางตื่นโดยอัตโนมัติ

แต่ทว่า

"อือ...อ๊ะ เจ็บจัง เป็นอะไรอีกเรา" เพราะกิจกรรมเมื่อคืนทำให้บีตื่นขึ้นมาเจอกับความเจ็บปวดบริเวณช่วงล่างของตัวเอง

"เสื้อ! หายไปไหนล่ะ แล้ว โอ๊ย!" และเมื่อพยายามที่จะลุกขึ้นก็พบว่าเสื้อตัวเองนั้นหายไป ตอนนี้บีเริ่มงง สมองเริ่มประมวนกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองเมื่อคืน

ในห้องน้ำ...เราทำอะไรลงไป จะได้ว่าตอนนั้นคุณโทโมยะเร่งเราแล้วก็...

รึว่า!!!

"บีจาง~~ กระพ้มโซระมาแล้วจ้า!"

"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก" เมื่อความคิดทุกอย่างลงล็อก ความเจ็บปวดทั้งทางกายและใจก็ถาโถมเข้ามา เสียงที่กรีดร้องออกไปทำเพียงเพื่อระบายความในใจ แต่ดูเหมือนจะช่วยอะไรไม่ได้เลย

"บีจัง! เป็นอะไร...หรือว่า..."

โซระเมื่อเข้ามาเห็นสภาพของบีก็เดาเหตุการณ์ได้ไม่ยากเพราะคราบน้ำกามยังมีอยู่...ที่ผ้าปูที่นอน ร่างบางที่ตอนนี้ดูเหมือนเสียสติก็เริ่มทำร้ายร่างกายตัวเอง

"บีจัง หยุดก่อน! อย่าทำแบบนี้สิ! หยุดดด"

โซระที่เห็นภาพนั้นถึงจะบอกตรงๆว่าไม่ค่อยเสียใจแต่ก็ต้องห้ามเหตุการณ์นี้ให้ได้ก่อน...จะว่ายังไงดี จะบอกว่าชินก็คงได้แต่นั่นมันผู้หญิง แล้วนี่ ผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิง...แต่น่ารักเหมือนผู้หญิง จะต่างกันตรงไหน โอ๊ย! คิดมากทำไมช่างมัน ช่วยบีจังก่อน

"อยะ อย่ามายุ่งกับผม ทำไมไม่ฆ่ากันไปเลย! ทำแบบนี้ เหยียดหยามกันชัดๆ...ฮึก ผมเกลียดที่สุด"

"นายไม่มีสิทธิ์พูดแบบนั้นเลยซักนิด หัดรู้สถานะตัวเองบ้างก็ดีนะ...หึหึ อยากตายงั้นเหรอ นายตายไป...ฉันจะไปสนุกอะไร"

บีสะดุ้งกับน้ำเสียงที่ตอบกลับมา...โทโมยะ 

"โถ่ นายท่านอย่าพูดแบบนั้นสิครับ เท่านี้บีจังก็แย่พอแล้วนา"

โซระที่ปลอบใจบีอยู่พูดขึ้น แต่โทโมยะทำหูทวนลมเหมือนไม่ได้ยินสิ่งที่โซระพูด เขายังคงจ้องตาของร่างบางที่สั่นระริกด้วยความหวาดกลัวที่มีอยู่ ก่อนจะพูดต่อออกมา

"...อ้อ ถ้านายตาย ฉันก็จะได้ดำเนินการสัญญาทวงหนี้ต่อ เงินก้อนโตก็จะกลับมาหาฉัน...อืม น่าสนๆ"

โทโมยะพูดพลางหันมายิ้มให้กับบี...ยิ้มที่เยือกเย็น

"..."

"เข้าใจแล้วสินะ งั้นวันนี้ฉันให้เวลานายครึ่งวัน ตั้งแต่บ่ายโมงไปช่วยพวกแม่บ้านทำความสะอาดซะ อยู่นี่อย่ามาเป็นคุณชาย...เพราะนายคือ...หนี้ ที่อ่านได้อีกอย่างว่าทาส"

เมื่อพูดเสร็จโทโมยะก็กระชับเสื้อสูทราคาแพงก่อนจะเดินออกจากห้องไป และไม่นานบีและโซระก็ได้ยินเสียงรถคู่ใจของโทโมยะแล่นออกไป

"เอ่อ...บีจังอยากได้อะไรรึเปล่าครับ แหะๆ"

เสียงอะอื้นของบีดังต่อไปอีกเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงปกติ

"ผมอยากอาบน้ำ ...เอ่อ ไม่ต้องอาบให้ผมนะ แหะๆ"

จากนั้นโซระจึงอุ้มบีไปห้องน้ำ โดยที่บีนุ่งผ้าเช็ดตัวเรียบร้อย แล้วก็ยื่นยาให้บีก่อนที่เขาจะออกจากห้องน้ำไปและไปทำหน้าที่ของวันต่อ

"ยาอะไรเหรอครับ?"

"ยาสวนน่ะ นายต้องใช้มันแน่ๆล่ะ"

"ขะ ขอบคุณครับ"

บีรับมาด้วยสีหน้าแดงระเรื่อก่อนจะทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำต่อไป

...อีกนานเท่าไหร่ที่ควาทุกข์นี้จะสิ้นสุดลง 1 ปี 2 ปี หรือชั่วชีวิต  คุณพ่อครับ คุณพ่อเกลียดผมจริงๆเหรอ...



-------------------------------------------------------------------------------------



ตอนนี้ก็หมดเวลาพักของบีแล้ว บีรู้สึกเหมือนเป็นอะไรซักอย่างที่ไม่ใช่ตัวของตัวเอง แต่คิดอะไรมากไปก็ไม่ดี ดังนั้นเขาจึงใส่หูฟังที่พกติดตัวมาเพื่อฟังเพลง

"หวังดีคุงใช่มั้ยจ๊ะ"

บีหันหน้าไปตามเสียงเรียก ตอนนี้เขาเดินเล่นอยู่สวนชั้นล่างเพื่อรอให้คนที่จะบอกภาระงานต่างๆ เมื่อหันไปบีเจอคุณป้าหน้าตาเป็นมิตรอยู่คนหนึ่งทำให้อดไม่ได้ที่จะยิ้มให้

"ครับ เรียกผม บี เถอะครับ ไม่ต้องพิธีมากหรอก^^"

"จ้า หน้าซีดๆนะ เป็นไข้รึเปล่า? เดี๋ยวป้าเอายาให้"

ทันทีที่คุณป้าทำท่าหันหลังกลับไปบีก็ฉวยมือไว้ได้ทัน

"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่เป็นไร ทำงานกันเถอะครับ^^"

"จ้าๆ ยิ้มเก่งจังนะเรา ป้าชักถูกใจแล้วสิเนี่ย ระวังป้าไม่ปล่อยนะ"

"ยินดีเสมอครับ ฮะๆ"

หลังจากนั้นคุณป้าได้พาไปแนะนำกับคนใช้ภายในบ้านทุกคนที่มีอยู่ประมาณเกือบสิบคน ทาเคชิ(คนสวน)  ฮีโร่(คนสวน)  ยูมิ(ครัว)  สไมล์(เสื้อผ้า)  วิน(ทำความสะอาดบ้าน) วอน(ทำความสะอาดบ้าน) ซิก(ทำความสะอาดบ้าน)  ชิน(ทำได้ทุกอย่าง)และคุณป้า(จิปาถะ...ได้ทุกอย่าง)

ทาเคชิ...ดูเป็นคนเงียบ เย็นชา 
ฮีโร่....ดูน่าเริง  ตรงข้ามกับทาเคชิ และเตี้ยกว่า 
ยูมิ...เป็นผู้หญิงที่ขี้อาย ตกใจง่าย 
สไมล์....ยิ้มเก่งสมชื่อ เงียบๆ แต่ถ้าสนิทกันก็คุยได้ทุกเรื่องอย่างไว้ใจ
วินกับวอน...พี่น้องฝาแฝด ร่าเริงเหมือนกัน แต่วินชอบดื่มนม วอนชอบดื่มกาแฟ
ซิก...เงียบ(อีกแล้ว) แต่สายจาอ่อนโยน ทำให้หลายคนอยากอยู่ด้วย
ชิน...ใจร้อน โมโหง่าย แต่ถ้าทำงานแล้วละเอียดสุดๆ
คุณป้า...นิสัยน่ารัก ใจดี แต่มีระเบียบที่ออกจะเคร่งครัด

"เอาล่ะเรารู้จักทุกคน ทุกคนรู้จักเรา งั้นให้บีคุงไปช่วยกันทำความสะอาดบ้านดีกว่าตอนนี้แดดแรงทำสวนไม่ดี" เมื่อคุณป้าพูดเสร็จทุกคนต่างแยกย้ายเหลือเพียง วิน วอน ซิก คุณป้า และก็บีเท่านั้น

"ผมต้องทำอะไรบ้างเหรอครับ" 

"นายมาช่วยเรากวาดบ้านดีกว่านายกวาดชั้นบน เรากวาดชั้นล่าง"

"วิน นายทิ้งเราอ่ะ..."

"ม่ายยย เราแค่อยากให้บีได้ช่วยงานนน"

"ฉันว่านายมาเช็คตู้โชว์เถอะ...ปล่อยสองคนนี้ไป เดี๋ยวมันจะตาย"ซิกพูดเสร็จก็รับไม้กวาดคืนจากบีแล้วส่งให้วอน วอนยิ้มร่าก่อนจะวิ่งไปกวาดชั้นบน วินเองก็เช่นกันและบีเพิ่งสังเกตว่ามือข้างหนึ่งของซิกถือถังน้ำใบเบ้อเร่อและอีกข้างถือผ้าสำหรับเช็ด ส่วนคุณป้าไปช่วยงานคนอื่นเรียบร้อย

"ผะ ผมช่วยครับ! คุณซิก"

"เรียก ซิก ก็พอ"

"ครับ^^"

"วันนี้เราต้องเช็ดที่ชั้นสองทั้งหมดชั้นล่างเสร็จแล้วเมื่อวาน..ไปกันเถอะ" พูดเสร็จซิกก็เดินนำหน้าบีไป

"คะ ครับ!..อ๊ะ.." เมื่อบีออกแรงจะวิ่งตามไปก็รู้สึกเจ็บอีกครั้งทำให้ต้องค่อยๆเดินตามไปอย่างปกติ เสียงเพลงที่ดังจากหูฟังยังคงดังอย่างแผ่วเบาไปเรื่อยๆ




"นายไม่สบาย?" ซิกถามเมื่อเห็นสีหน้าของบีซีด

"ไม่มีอะไรหรอกครับ^^ ว่าแต่ทำยังไงบ้างครับ ผมไม่เคยทำ แหะๆ ขอโทษด้วยนะครับ"

"ไม่เป็นไร ไม่ใช่เรื่องยาก ชุบน้ำแล้วบิดให้หมาดแล้วก็เช็ดฝุ่น ...แบบนี้...แค่นี้ล่ะ อย่าทำแรงนะแล้วก็จับดีๆไม่งั้นมีแตก" ซิกพูดพร้อมกับทำให้ดูเป็นตัวอย่าง

"ครับ!" เมื่อดูแล้วบีจึงเริ่มงานแรกของเขา ชุบน้ำ...บิดหมาดๆ...เช็ด ระวังๆ...

"เสร็จแล้ว ฮะๆ ทำได้เหมือนกันนี่เรา^^...ไว้กลับไปเมื่อไหร่จะช่วยพ่อบ้านทำ"

ประกายตาที่มีในตอนแรกดูหม่นหมองลงเมื่อประโยคหลังตามมา แต่เพียงไม่นานสายตาก็กลับมาสดใสอีกครั้ง ซิกสังเกตเห็นทุกอย่างและก็ไม่ได้แสดงอะไรออกมาทางสีหน้ามีเพียงแต่คำพูดสามสไตล์

"นายน่ะ ถ้าเครียดมาก คุยกับฉันได้นะ"

บีได้ยินดังนั้นจึงหันหน้ามาพร้อมรอยยิ้มน่ารักเหมือนเดิม

"ขอบคุณมากครับ^^...อ๊ะ!!!"

เป็นภาพสโลว์โมชั่นทีเดียว เริ่มจากบีทำแจกันหลุดมือ ตาของบีเบิกโพลงพร้อมกับสีหน้าที่ซีดมากกว่าเดิม สุดท้ายเป็นภาพที่บีกระโจนเพื่อไปรองรับแจกันใบนั้น

แปะ...ตุ้บ

"อ๊ะ...ฮู่ว์" เสียงโล่งใจของบีดังออกมาอย่างเห็นได้ชัดแต่ก็มีเสียงของความเจ็บเล็ดลอดออกมาเช่นกัน

แจกันใบนั้นตกอยู่ในมือของซิกและบีล้มคว่ำหน้าอยู่ตรงหน้าซิกพอดี ถ้าเขาไม่ได้อยู่ตรงนั้นแจกันแตกแน่ๆ  ...ซิกนั่งยองๆลงพร้อมจ้องหน้าบีที่ลุกขึ้นนั่งอย่างทุกลักทุเลพร้อมเก็บหูฟังข้างหนึ่งที่หล่นอยู่คืนให้

"ของนาย"

"ขอบคุณครับ ผมนี่ซุ่มซ่ามเป็นบ้าเลย ฮะๆๆ" เป็นอีกครั้งที่เสียงหัวเราะดังออกมาจากปากของบี

"นาย..."

"ครับ??"

"น่ารักดี...เป็นน้องชายฉันมั้ย"

---------------------------

เหมือนเดิมครับ คอมเม้นท์ซักนิดผมจะได้ปรับปรุง