ผมไม่ใช่เด็กนะ !! [ Yaoi ]

ลำดับตอนที่ #3 : ผมก็คนนะครับ

เห็นคอมเม้นแล้วมีกำลังใจแต่งดีนะครับ ไม่รู้เพราะอะไร...อ่านต่อเลยดีกว่าครับ!

�������������������������������������� ---------------------------------------------

ทางด้านของบี

"หืม...ที่ไหนเนี่ย ฮะ!ไม่ได้ละ ต้องโทรหาคุณคาโต้..." บีพูดพึมพำกับตัวเองก่อนที่จะนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้แล้วรีบลงจากเตียงเพื่อมาหาโทรศัพท์มือถือ แต่เพราะฤทธิ์ของยานอนหลับนั้นยังไม่หมดง่ายๆทำให้ร่างบางเหมือนคนไม่มีวิญญาณ ด้วยผิวขาวเกือบซีดบวกกับท่าทางการเดินที่เรียกได้ว่าปูเรียกพี่

ตุ้บ!

และในที่สุดบีก็ล้มลงกลางห้อง "โอย...มึนหัวชะมัดแต่จะมายอมแพ้ตอนนี้ไม่ได้! ต้องให้คุณคาโต้ติดต่อกับญาติของเขาแล้วมาช่วยเรา ....ฮ้าววว! ง่วงจริงๆเลย" พูดกับตัวเองเสร็จบีก็เป็นอันต้องยืนค้ำโต๊ะไว้...ไม่งั้นปากคาบพื้นแน่ๆ

แอ๊ด~ เมื่อประตูเปิดขึ้นมาบีก็ได้เห็นร่างผู้ชายคนหนึ่ง สวมชุดไปรเวทท่าทางขี้เล่นนั้นทำให้บีรู้สึกว่าอย่างน้อยเขาก็คงมีคนนี้ที่ช่วยได้

"ชะ ..ช่วยผมด้วย ผมอยากกลับบ้าน นะ..นะ ผมขอร้องล่ะ" สำเนียงญี่ปุ่นที่ฉะฉานไม่แตกต่างกับเจ้าถิ่นได้ดังขึ้นอย่างสั่นเครือ

"ขอโทษนะ ฉันพาเธอกลับบ้านไม่ได้หรอก" คำพูดของชายคนนั้นทำให้บีรู้สึกเหมือนโดนหินทุบหัวเขาอย่างจัง...นี่เราจะไม่ได้กลับบ้านอีกแล้วจริงเหรอ... คิดเพียงเท่านี้บีก็หลั่งน้ำตาที่กลั้นไว้ตั้งแต่ต้นออกมา

"เฮ้ๆ! ถึงฉันจะพากลับไม่ได้แต่ฉันจะช่วยพาเธอไปผ่อนคลายละกัน เผื่อจะรู้สึกชอบญี่ปุ่นมากขึ้น นะ" ไม่รอช้า ชายคนนั้นก็เดินมาอุ้มบีที่ยืนค้ำโต๊ะอยู่แล้วไปยังประตูห้อง

แอ๊ด~ ทว่าก่อนที่เขาจะพาร่างบางออกจากห้องประตูก็ได้เปิดขึ้นอีกคร้งด้วยฝีมือของเจ้าของห้อง...โทโมยะ

"นายจะพาคนของฉันไปไหน ...ไอ้โซระ" โทโมยะเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่การกระทำเช่นนี้กำให้บีที่ขวัญเสียอยู่แล้วกอดโซระที่กำลังอุ้มอยู่แน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว โซระรู้ว่าร่างบางกำลังกลัวการกระทำของคนเบื้องหน้าจึงพูดกับโทโมยะด้วยสีหน้ายิ้มแย้มร่าเริง

"ฮะๆ ฉันยืมตัวคุณหวังดีไปก่อนละเดี๋ยวค่ำๆเอามาคืน บาย~" พูดเสร็จโซระก็อุ้มบีแล้วเดินออกประตูไป โทโมยะไม่รอช้ารีบกระชากแขนของบีทำให้บีหลุดจากการอุ้มของโซระและ...

ตุ้บ! บีก็รับรู้ได้ว่าวันนี้เขากระแทกพื้นอีกแล้วเป็นครั้งที่สอง และรู้สึกว่าตัวเองนั้นจะตื่นอย่างเต็มตา เหลือแค่เรี่ยวแรงที่ยังไม่กลับคืน....เจ็บ....บีคิดได้อย่างเดียวในตอนนี้

"เฮ้ย~ทำอะไรของแกล่ะนั่น! คุณหวังดีเจ็บมั้ยครับ!" โซระตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และรีบถลาเข้ามาดูอาการของร่างบางที่นั่งกุมข้อศอก

"แค่ถลอกนิดหน่อยล่ะน่า แกน่ะห้ามพาคุณหวังดีออกไปไหนเด็กขาด!ฉันขอสั่งแก" โทโมยะพูดด้วยสีหน้านิ่งเช่นเคย

"โอ๊ะ แมะแหม~ คุณโทโมยะที่เคารพ ไอ้คุณเพื่อนมีตาดูมั้ยครับว่านี่มันนอกเวลาทำการ เพราะฉะนั้น....ออด~~ คำสั่งเป็นโมฆะ! ผ่าง~" โซระพูดพร้อมทำท่าทางประกอบเพื่อล้อเลียนโทโมยะที่เริ่มมีอาการหน้าดำหน้าแดง

"ไม่รู้แหละ ไม่ว่ายังไง หวังดีก็ถือว่าเป็นทาสของฉัน! พ่อมันส่งมันมาเพื่อขัดหนี้! และฉันมีสิทธิ์ที่จะเป็นเจ้านายของมัน!" สิ้นคำพูด...บีรู้สึกแย่อีกครั้งและ...แย่มากๆ ในตอนนั้นเขาคิดอะไรไม่ออก น้ำตาที่เพิ่งหยุดไปไหลออกมาอีกครั้งแต่มันแตกต่างกัน..คราวนี้ทุกๆอย่างรอบๆตัวเขา ไม่มีทางให้ไปไหนอีกแล้ว เขาคือนกที่อยู่ในกรงและเป็นนกที่ถูกหักปีก...ไร้ซึ่งอิสรภาพ

"ฮึก คุณโกหก...ผมไม่เล่นด้วยนะ ฮือ...แบบนี้ๆไม่เอา ฮืออ...." เสียงร้องคร่ำครวญดังออกมาจากร่างบางโดยไม่มีท่าทีว่าจะหยุดง่ายๆ

"หยุด! บอกให้หยุด! ผู้ชายที่ไหนเขาร้องไห้กันฮะ! ฉันบอกให้หยุดไง!!"

ร่างบางส่ายหน้า เขาไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว ถ้ามีอะไรจะช่วยเขาให้ออกไปจากที่นี่ได้เขาจะยอมทุกอย่าง

"ฮือ!!...." เสียงร้องไห้ยังดังต่อไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาเรื่อยๆ โทโมยะส่ายหน้ากับสิ่งที่เห็นตรงหน้าและเดินออกจากห้องไป โดยไม่พูดอะไรซักคำ

"มันไปแล้ว ออกไปข้างนอกกันมั้ย? ฉันรู้ว่านายแสดงละครนะ ผู้ชายน่ะไม่ร้องไห้หรอก ยกเว้นเด็กน่ะนะ ฮุๆ" โซระพูดพลางขยิบตาให้แต่ก็ต้องตกใจเพราะร่างของร่างบางที่กำลังล้มลงสู่พื้นห้อง โซระได้รับร่างของบีไว้ก่อนที่จะถึงพื้น ในตอนนี้โซระก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อสังเกตว่า แววตาของร่างบางในตอนนี้ดูเลื่อนลอยต่างกับเมื่อห้านาทีก่อนอย่างเห็นได้ชัด

"ผมก็คนนะ...คุณจะฆ่าผมตายทั้งเป็นเลยเหรอ..." คำพูดสุดท้ายของร่างบางถูกเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาและสุดท้ายร่างบางก็หมดสติไป

"เฮ้อ~ยังไงก็ต้องพาไปเที่ยวซักวันแหละ อิๆ แต่วันนี้ต้องรักษาอาการก่อนล่ะนะ" โซระพูดแล้วอุ้มร่างบางไปที่เตียงอีกครั้งจากนั้นก็ได้โทรตามหมอให้มาดูอาการของบีเพื่อที่จะทำการรักษาต่อไป...

������������������������������ ......................................................................

"ฮัลโหล เอาอาหารขึ้นมาที่ห้องฉันด้วย ไม่ ไม่ใช่ของฉันของคุณหวังดีน่ะ อืม" ทันทีที่โทโมยะออกจากห้องมาเขาก็ได้โทรสั่งลูกน้องให้เอาอาหารขึ้นมาให้บี เขาเองก็เพิ่งนึกได้ว่าร่างบางเองตังแต่ลงจากเครื่องมายังไม่ได้กินอะไรเลย ...ยานอนหลับอันนี้มีฤทธิ์แรงไปรึเปล่านะ... ร่างสูงคิดได้เพียงเท่านี้ก็มีสายเรียกเข้าโทรเข้ามา ร่างสูงจึงกดรับ

"สวัสดีครับ คุณลูกหนี้ของผม อ๊ะ คุณไม่ใช่แล้วนี่นะ ขอโทษที ผมลืมน่ะครับ" ร่างสูงกรอกเสียงลงสู่ปลายสายอย่างนึกสนุกปาก

'คุณอย่าลืมส่งหลักฐานมาให้ผมด้วยว่าผมไม่ติดค้างคุณแล้ว'

"ครับ ได้ครับ แน่นอนอยู่แล้ว"

'ลูกฉันเป็นยังไงมั่ง'

"หึ ส่งมาขัดหนี้ขนาดนี้คงไม่ใช่ลูกในไส้หรอกมั้ง จะผิดกติกาหรือครับ คุณมหาทรัพย์"

'ปละ เปล่านะ หวังดีน่ะลูกผมสิ ผมคิดถึงเค้าอยู่นะ'

"คิดถึงว่าไม่มีหวังดีไว้ใช้ขัดหนี้แบบนี้เหรอครับ หึหึ"

'นี่! ...อ่า เอาล่ะ ผมถือว่าเราหายกันนะครับ อย่าลืมส่งหลักฐานมาด้วย'

"ครับผม ไม่ลืมแน่นอนครับ คุณมหาทรัพย์" ร่างสูงย้ำคำว่ามหาทรัพย์อย่างหนักแน่น

แล้วสายก็ตัดไป...หวังดีเนี่ยลูกของคุณมหาทรัพย์จริงเหรอ ทำไมถึง เฮ้อ~ขี้เกียจคิดตอนนี้แฮะ... ร่างสูงคิดพลางนั่งลงในห้องทำงานของเขา แล้วทันทีที่ก้นสัมผัสกับเบาะหนังชั้นดีเขาก็ต้องกระเด้งขึ้นทันที เขาดันลืมไปว่า...

ไอ้โซระเป็นคนที่เชื่อถืออะไรไม่ได้ยิ่งอยู่นอกเวลางานด้วยแล้ว โซระไม่มีทางที่จะไม่ขัดคำสั่ง!!!

นึกได้อย่างนี้ร่างสูงก็รีบวิ่งออกจากห้องทำงานกลับห้องนอนของตนทันที

"แฮก แฮก�ฮื้บ! เฮ้อ~"โทโมยะยืนหอบอยู่หน้าห้องนอนแล้วก็หายใจเข้าออกให้เป็นปกติเพื่อ...ทำฟอร์ม� เพราะโทโมยะเวลาอยู่กับโซระแล้ว เขาเป็นต้องหน้าแตกไม่ก็เสียฟอร์มทุกทีสิน่า...

แอ๊ด~ เมื่อร่างสูงเข้าห้องไปก็ต้องตกใจกับภาพตรงหน้า ผิวกายที่ขาวนวลเนียน ใบหน้าหลับพริ้มที่แดงระเรื่อนิดๆ ใบหน้าสวยใสที่เหมาะกับผู้หญิงและที่สำคัญ...ร่างบางกำลังถูกโซระเช็ดตัวให้ เป็นเหตุให้ร่างบางต้องถอดเสื้อผ้าออกเกือบหมด! ตอนเห็นใส่เสื้อเต็มยศที่สนามบินก็น่ารักอยู่แล้ว ยิ่งเห็นแบบนี้...

...โถ่โว้ย!ภาพแบบนี้มัน...ยั่วกันชัดๆ!! กำเดาแทบพุ่ง!... โทโมยะคิดแล้วก็ต้องสะดุ้งอีกครั้งเพราะโซระหันหน้ามองโทโมยะอย่างสงสัยแกมรู้ทัน

"หึหึ ไอ้สมองอกุศลเอ๊ย! คนป่วยนะเว่ย อย่าเชียวนะมึง" โซระพูดพลางเช็ดตัวให้บีต่อไปอย่างไม่สทกสท้านกับภาพตรงหน้า...แถมฮัมเพลงเบาๆด้วย!

"เออ ไม่ได้คิดซะหน่อย! อย่ามาป้ายสีกันสิวะ ไอ้บ้าเอ๊ย"

"แล้วคิดไงล่ะ"

"เปล่าคิด"

"ฮ่าๆ ให้ได้อย่างนั้นก็แล้วกัน เมื่อกี๊ฉันเห็นหน้าแกหื่นจัดว่ะ แกคิดจะลองกับผู้ชายรึไง ปกติมีแต่สาวๆนี่เอ๊าะๆน่ารักๆทั้งนั้น!" โซระสวมเสื้อสบายๆที่บี(ให้พ่อบ้าน)เตรียมมาให้บีแต่เพราะพิษไข้หรืออะไร ทำให้ร่างบางหลับอย่างไม่รู้สึกตัว ร่างกายอ่อนปวกเปียกไปหมด โทโมยะอดคิดไม่ได้ว่า ถ้าได้อยู่บนร่างเล็กนี่จะเป็นอย่างไร

"ฮ่า~เสร็จแล้วคนไข้ในความดูแลของไอ้โซระ! ฉันเอาของไปเก็บก่อนนะ แกอย่าทำอะไรหื่นๆนะเว่ย เอ้อ!คุณหวังดีบอกว่าอาหารที่แกสั่งมาอร่อยดี"

"หยุดสอดอย่าเสือกเรื่องของฉันน่า! ฉันเป็นเจ้านายแกนะ!"

"ตอนนี้ไม่ใช่ครับ~ออดดด!!! ฮ่าๆๆ" โซระเดินออกจากห้องไปแต่เสียงหัวเราะก็ยังไม่วายดังเข้ามาถึงหูของโทโมยะทำให้โทโมยะต้องกลั้นโทสะไว้ภายใน

"อือ~ยะ อย่า...อ๊าาา~" ร่างบางละเมอครางออกมาทำให้โทโมยะหันมาและต้องตกใจอีกครั้งเสื้อผ้าที่โซระใส่ให้ก็ติดกระดุมไม่เรียบร้อยทำให้เสื้อผ้าเปิดออกเผยให้เห็นผิวกายข้างใน

"นี่ อย่ามายั่วฉันซะให้ยาก ไม่นานนายก็ต้องเป็นแบบนี้อยู่แล้ว"

"อ๊า แฮก แฮก อึก! ฮือ..." ความคิดลามกของโทโมยะเริ่มจางหายไปเพราะเสียงร้องไห้ที่ดังขึ้นมาของร่างบางถึงจะเบา...แต่น้ำเสียงปิ่มจะขาดใจ

"..."

"ผมยอมแล้วอย่าฆ่าผม...ฮือ อะอ๊าาา ผมไม่ขัดคำสั่งคุณแล้ว ฮืออ..ปล่อยผม...คุณโทโมย..." ยังไม่ทันจบคำร่างบางก็นิ่งไป

ร่างสูงถึงกับสะอึกในความคิดของร่างบาง นี่ร่างบางเห็นเขาเป็นคนแบบนี้เหรอ! ไม่มีใครหน้าไหนทำแบบนี้กับเขามาก่อน ร่างสูงมองร่างบางด้วยความหงุดหงิดเข้ามาแทนที่ความรู้สึกเอ็นดูเมื่อกี๊และ...

ซ่า!

---------------------------------------------------------------------------------------------

ซู่ๆซ่าๆปาทังก้าปาทังกี้~ ฮ่าๆ ผมว่าตอนนี้พอเท่านี้แหละ ติดตามตอนหน้ากันด้วยนะครับ!

คอมเม้นผมด้วยก็ดี(มาก)ครับ อุอุ