ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : จะทำอะไรผมเนี่ย!
สนามบินนาริตะ ณ จังหวัดจิบะ
สายตาของคนนับร้อยนับพันที่ต่างก็มีธุระในที่สนามบินแห่งนี้ในขณะนี้กำลังจ้องมองกลุ่มคนที่ใส่ชุดสูทอย่างเต็มยศและเรียกได้ว่ามีกันกลุ่มใหญ่เลยทีเดียว แต่ถึงแม้ว่าคนที่ใส่ชุดสูทจะเยอะขนาดไหน ก็ไม่อาจปิดบังร่างสูงใหญ่สมชายของผู้ที่ยืนอยู่ตรงกลางได้มิดชิด ชุดไปรเวทที่ใส่นั้นเข้ากันกับรูปร่างหน้าตาของเขาได้ดี ตอนใส่ชุดสูททำงานก็ดูดีอยู่แล้วเป็นทุนเดิม แต่พอใส่ชุดแบบนี้ก็ดูดีอีกแบบไม่แพ้กัน
"นี่...เมื่อไหร่ตัวขัดหนี้จะมาซะที" โทโมยะพูดกับผู้ติดตามอย่างหงุดหงิดเพราะรำคาญสายตาชาวบ้านหรือรำคาญอากาศที่อบอ้าวเพราะพวกบอดี้การ์ดกันแน่ก็ไม่รู้
"เอ่อ ...นี่ได้เวลาเครื่องลงนานแล้วนะครับ ป้ายที่เราชูไว้ก็ใช่ว่าจะไม่เห็น...รึว่าทางนั้นจะเบี้ยวกับเรากันแน่ครับ"โซระพูดพลางทำหน้านึกคิดแต่เห็นได้ชัดเลยว่าโซระกำลังทำหน้าล้อเลียน 'โทโมยะ' อยู่
ถึงแม้ว่าโซระจะเป็นผู้จัดการกึ่งผู้ติดตามของโทโมยะ แต่ที่จริงนั้นทั้งสองคนต่างก็เป็นเพื่อนสนิทที่เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ เมื่อโตขึ้นมาโทโมยะได้ทำงานเป็นกรรมการในบริษัทใหญ่โตที่มีพ่อเป็นประธานผู้ก่อตั้งบริษัท และโซระก็ได้ทำงานเป็นผู้จัดการของโทโมยะเหมือนพ่อของเขาที่เป็นผู้จัดการของประธานบริษัท เรียกได้ว่าเป็นการสืบต่อของหน้าที่ในบริษัทก็ว่าได้ ในเวลางานทั้งคู่คือเจ้านายกับลูกน้อง แต่นอกเวลาทั้งคู่คือเพื่อนสนิทเล่นหัวเล่นหาง
"นายไปดูทีซิ! ตรงป้ายของบริษัทเราน่ะ" โทโมะพูดพลางนั่งลงตรงเก้าอี้ที่จัดไว้ให้ในสนามบิน
"ครับ!" โซระพูดเสร็จก็วิ่งไปยังจุดหมาย
เมื่อโซระมาถึงเขาไม่เห็นบุคคลที่คาดว่าน่าจะเป็น 'ตัวขัดหนี้' ซึ่งเป็นเป้าหมาย จึงถามลูกน้องที่นั่งเก็บป้ายอยู่
"ใครสั่งให้เก็บป้าย คุณหวังดีมาแล้วรึไง" โซระถามลูกน้องเสียงเย็น
"ค...ครับ มาแล้ว พอดีเขาอยากเข้าห้องน้ำผมเลยให้ฟุบุกิพาไปน่ะครับ"
"งั้นเหรองั้นก็ต้องไปต้อนรับซะหน่อย" เสียงที่ดังขึ้นทำให้ทั้งสองคนตกใจเพราะไม่ใช่เสียงของโซระ หากแต่เป็นเสียงของโทโมยะว่าที่ประธานบริษัทคนต่อไปต่างหาก เมื่อโทโมยะพูดเสร็จก็เดินตรงไปยังทางห้องน้ำชายของสนามบิน เหลือเพียงโซระกับลูกน้องอีกคนที่กำลังเก็บป้ายอยู่เท่านั้น
แต่ไม่นานโซระก็นึกได้
"นี่แก!!!! ไอ้โทโมยะ! แกไม่ไว้ใจฉันจนต้องเดินตามฉันมาใช่มั้ยเนี่ยยยยยย!!!!!"
...........................................................
"คุณหวังดีครับ เลือกชุดสบายๆดีกว่านะครับ"
"ไม่ได้หรอกครับ ผมมาเพราะหน้าที่สำคัญนี่นา เอาตัวนี้ล่ะ! ฮึบ!"
"คะ...คุณหวังดีจะทำอะไรตรงนี้ครับ! ไม่ได้นะครับ!"
"ผมก็จะเปลี่ยนเสื้อน่ะสิครับ แล้วห้องน้ำมันก็เต็มคุณก็เห็น แป๊บเดียวเอง ไม่เป็นไรหรอกครับ"
กึก! เท้าของโทโมยะที่เดินตามมาหยุดชะงักอยู่หน้าประตูห้องน้ำ เพราะภาพที่มองเห็นทำให้ตัวเขาอึ้ง
ผิวกายที่ขาวนวลเนียน ใบหน้าที่จิ้มลิ้มสวยกว่าแฟนเก่าของเขาหลายๆคน รูปร่างผอมบางที่เข้ากับส่วนสูงได้ดี ภาพนี้ทำให้โทโมยะจินตนาการไปถึงเรื่องบนเตียง ...ถ้าเปลี่ยนจากผู้หญิงเป็นนายคนนี้ก็คงจะสนุกดี... เมื่อคิดดังนั้นแล้ว โทโมยะจึงเดินไปหาร่างบางที่กำลังสวมเสื้อคลุมทับเสื้อที่เปลี่ยนไปเมื่อกี๊
"สวัสดีครับ"
"ครับ? คุณคือ...?" ร่างบางมองอย่างสงสัยแล้วเอียงคอเป็นเชิงถาม ฟุบุกิที่เห็นกิริยาท่าทางของบีตั้งแต่ต้นก็หน้าเริ่มแดงนิดๆ ตอนแรกๆเขาก็ไม่แสดงอะไรออกมานักหรอกแต่ตอนนี้เขากลั้นอาการไม่อยู่แล้ว!
"ผมโทโมยะครับ ยาโนะฮาระ โทโมยะ ครับ" โทโมยะพูดพลางยื่นมือออกไปข้างหน้าเพื่อจับมือและบีก็ยื่นมือออกมาจับตามมารยาท
"ผมหวังดี มหาทรัพย์ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับแต่ผมต้องรีบไปแล้วเดี๋ยวผมจะชวดงาน ไปกันเถอะครับคุณฟุบุกิ" บีพูดอย่างเร่งรีบเมื่อนึกขึ้นได้ว่าต้องไปคุยงานกับบริษัทหนึ่ง และทันทีที่บีกำลังจะเดินออกจากห้องน้ำโทโมยะก็พูดขึ้น
"ไม่ต้องรีบหรอกครับคุณหวังดี...ผม ยาโนะฮาระ โทโมยะ ผู้ได้รับมอบหมายงานจากท่านประธานบริษัทให้มารับคุณครับ" รอยยิ้มพิมพ์ใจที่โทโมยะยิ้มให้นั้นบีไม่สามารถปฏิเสธตัวเองได้เลยว่าเขาเผลอมีปฏิกิริยากับรอยยิ้มนั่น!
"อ่า...ครับ เรียกผมว่าบีก็ได้ครับ ผม...เอ่อ ต้องพักคุยงานกับบริษัทของพวกคุณนานเท่าไหร่ครับ ผมจะได้ตีตั๋วกลับไว้เลย" บีพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม โทโมยะนึกหัวเราะกับมุขของประธานบริษัทที่ตอนนี้มีสถานะเป็นลูกหนี้อยู่....หึ ตาแก่นั่น หลอกเด็กคนนี้มาใช้หนี้แทนสินะ เอางั้นก็ได้ เล่นด้วยหน่อยละกัน...
"หึหึ คุณบีคุณต้องอยู่คุยงานกับผม..." โทโมยะพูดพลางเดินเข้าไปหาบีแล้วก้มหน้าลงจนจมูกชิดกัน "ตลอดชีวิตคุณ...ยังไงล่ะครับ" พูดเสร็จก็มีร่างของชายใส่ชุดสูทร่างใหญ่พุ่งมาจับแขนของบีไพล่หลังไว้
ร่างบางตาเบิกโพลง หันซ้ายหันขวาอย่างมองหาทางหนีแต่ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีแต่กลุ่มคนใส่ชุดสูทยืนอยู่เต็มไปหมด ร่างบางสั่นราวกับลูกนก เพราะลางสังหรณ์ของเขานั้นช่างแม่นยำเสียเหลือเกิน เขาคิดไว้อยู่แล้วว่า ที่พ่อส่งเขามาแบบนี้มันต้องไม่ใช่เรื่องดี ...แต่เขาก็ยังต้องการที่จะมา ...มาเพื่อพิสูจน์ว่าลางสังหรณ์ของเขาไม่ถูกต้องพ่อไม่ต้องการกำจัดเขาแต่พ่อต้องการให้เขามาทำงาน และเวลานี้ทำให้เขารู้ว่าพ่อเขาส่งเขามาเพื่อการใด
"ปล่อยผมนะ! คูณจะจับผมแบบนี้ไม่ได้นะ ปล่อยเซ่!!!" ร่างบางดิ้นอย่างคนไร้ทางสู้ แขนที่ถูกบีบนั้นเขาเจ็บเหลือเกิน แต่ถึงอย่างไรความกลัวของเขาก็มีมากกว่าความเจ็บในตอนนี้
"ไม่ได้หรอกครับ เพราะคูณคือตัวข..."
"อย่าพูดนะ!!! ฮึก...อย่าพูดเรื่องนี้เลย..ผ..ผมยอมแล้ว..ฮือ..." ทำนบน้ำตาที่อดกลั้นไว้สุดท้ายก็ไหลออกมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด อันที่จริงก่อนวันที่พ่อจะสั่งให้เขามาที่นี่ เขาแอบเข้าไปจัดการกองเอกสารให้พ่อ และเห็นใบทวงหนี้ก้อนใหญ่ของบริษัท ท้ายกระดาษเขียนด้วยตัวหนังสือภาษาญี่ปุนแปลว่า...
ถ้าทางบริษัทคุณไม่มีปัญญาใช้หนี้ คุณก็จงส่งบุตรของคุณมาเพื่อชดใช้หนี้ซะหลังจากนั้นทางเราจะถือว่าหายกัน ไม่เช่นนั้นทางเราจะจัดการกับบริษัทคุณ...แต่ใช้วิธีใดนั้น เราไม่รับรองความปลอดภัย
.........................................................
โซระที่นั่งหาวหวอดๆรออยู่ที่รถก็ต้องสะดุ้งเมื่อโทโมยะเคาะกระจกรถเสียงดังลั่น
"ในที่สุดก็มานะครับ ผมเกือบจะหลับแล้วนะเนี่ย" โซระพูดแต่ก็ไม่วายจะพูดกัดโทโมยะที่อุ้มเด็กคนหนึ่งขึ้นรถมา
"ฉันมาช้ามันก็เรื่องของฉัน นายเป็นลูกน้องไม่มีสิทธิ์บ่น" บีตอนนี้ที่สลบเพราะยานอนหลับชนิดรุนแรงที่เขาให้ลูกน้องจับบีกรอกยาถูกโทโมยะวางลงบนเบาะหลังรถอย่างแผ่วเบา
"คร้าบ~ครับผม อ๊ะ!นั่น คุณหวังดีเหรอครับ" โซระเริ่มขับรถออกจากสนามบิน เมื่อเห็นร่างบางจึงอดไม่ได้ที่จะถาม
"อืม..ถ้าไม่ใช่ฉันจะพามาหาอะไรล่ะ"
"หาหอกครับผม!"
"หาทำไมฉันไม่ใช่คนป่าเถื่อนเหมือนนาย"
"ไม่ใช่คนป่าเถื่อนแต่ก็คงจะเป็นคนซาดิสม์สินะครับ"
"หุบปากไปเลย!"
"ไม่คร้าบ~"
"งั้นถ้าไม่หุบปากเดือนนี้ฉันจะไม่ออกเงินเดือนให้แก!"
"ใจร้าย~หยุดพูดก็ได้...ชิ"
สงครามน้ำลายขนาดย่อมเยาว์ที่เกิดขึ้นในรถก็เงียบลง เป็นเพราะตอนนี้ในรถมีเพียงสามคนคือ โซระ โทโมยะ และบี เท่านั้น ทำให้ทั้งสองคนเถียงกันเหมือนกับเด็กโดยที่ไม่ต้องกลัวว่าจะมีสายตาของลูกน้องคนไหนมองพวกเขาเหมือนกับจะถามว่า ตอนนี้มันใช่เวลาเล่นมั้ย?
....................................................
โซระขับรถไปเรื่อยๆจนถึงคฤหาสน์ของตระกูลยาโนะฮาระและเมื่อรถจอดสนิท โทโมนะก็อุ้มบีอีกเหมือนเดิม
"คุณโทโมยะไม่หนักเหรอครับ?" ลูกน้องคนหนึ่งถาม
"ไม่หรอก ขอบใจ" พูดเสร็จโทโมยะก็อุ้มบีเดินขึ้นไปยังห้องนอนของตน และเมื่อถึงห้องโทโมยะก็วางร่างบางลงบนเตียง ถอดเสื้อคลุมออกแล้วจัดเสื้อให้ออกแนวสบายๆจากนั้นก็ออกจากห้องไป
"นึกว่าจะเสร็จคุณโทโมยะซะอีกนะเนี่ยครับ" โซระที่เห็นโทโมยะออกจากห้องก็เริ่มแซว
"ยังหรอก ทำกับคนสลบมันจะไปสนุกอะไร" โทโมยะพูดพลางสีหน้านึกสนุกก็ฉายบนหน้าของร่างใหญ่
"นายใหญ่เรียกพบแน่ะครับ เห็นบอกว่าเรื่องของคุณหวังดี..."
"อืม...ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ"
-------------------- 100% --------------------
คอมเม้นกันหน่อยนะครับ!
ฮ่าๆอันที่จริงผมเป็นพวกขี้เกียจหาข้อมูลนิดหน่อยนะครับ ต้องขออภัยนักอ่านที่บางข้อมูลผิดพลาดและทำให้ผู้อ่านไม่ได้รับอรรถรสในการอ่านอย่างเต็มที่ครับ
อย่างไรก็ตาม ขอบคุณ คุณวุ่น Y อย่างมากครับที่ติท้วงเรื่องสนามบิน
หากมีข้อผิดพลาดอะไรก็ท้วงได้เสมอๆนะครับ ผมยินดีแก้ไข และขอบคุณอีกครั้งครับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น