ผมไม่ใช่เด็กนะ !! [ Yaoi ]

ลำดับตอนที่ #1 : งานที่ได้รับมอบหมาย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"เชิญครับ" เจ้าของห้องส่งเสียงขานรับพลางเปิดประตูให้คนผู้หนึ่งเข้ามา

"คุณหนูครับ เอ่อ...นายท่านเรียกไปพบน่ะครับ" คำพูดของชายวัยชราทำให้สีหน้าแววตาของเด็กหนุ่มผู้นี้ดูร่าเริ่งขึ้นเล็กน้อย เล็กน้อยเท่านั้น

"ครับ ขอบคุณครับคุณคาโต้"

คาโต้ เป็นพ่อบ้านวัยชราของเด็กหนุ่มผู้นี้ เขาเป็นพ่อบ้านที่เปรียบเสมือนพ่อจริงๆมากกว่าพ่อของ 'คุณหนู' เสียอีก เพราะตั้งแต่มีคุณหนูมาเขาก็ได้รับมอบหมายให้นำเด็กชายมาดูแลเลี้ยงดูที่บ้านหลังนี้ แทนที่เด็กชายคนนี้จะได้ไปอยู่ที่บ้านหลังใหญ่กับครอบครัวของเขา

"อะ.. เอ่อ กระผมไปด้วยครับคุณหนู" เสียงของชายวัยชราดังขึ้นแล้วตามด้วยร่างของพ่อบ้านที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปหาชายหนุ่ม

ตามจริงจะเรียกว่าชายหนุ่มก็ดูแหม่งๆถ้าจะให้ตรงประเด็นต้องเป็นคำว่า ร่างบาง เสียมากกว่า คุณหนูคนนี้คือ นายหวังดี มหาทรัพย์ หรืออีกชื่อคือ บี เป็นลูกคนสุดท้องของประธานบริษัทใหญ่โตแห่งหนึ่งของประเทศไทยพี่ๆทั้งห้าคนของเขาต่างก็เป็นชายหนุ่มที่ดูภูมิฐาน น่าเกรงขามเล็กน้อย ซึ่งก็เหมือนกับนายท่านหรือคุณพ่อของเขาทุกระเบียบนิ้ว แต่ถ้าหันมาดูเขา..บีคนนี้ก็จะพบกำความแตกต่างโดยสิ้นเชิง ด้วยรูปร่างที่บอบบางใบหน้าที่เหมาะกับผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย และผิวพรรณที่เรียกได้ว่าสวยกว่าผู้หญิงส่วนใหญ่เลยก็ได้ ที่สำคัญ ส่วนสูงของเด็กหนุ่มคนนี้เรียกได้ว่าเติบโตช้าหรือเตี้ยนั่นเอง เมื่อเทียบกับพี่ๆของเขา บีมีส่วนสูงเพียงแค่ไหล่เท่านั้น

แอ๊ด~

"มาแล้วครับคุณพ่อ" บีเอ่ยเสียงเบาเล็กน้อยแต่เพียงเท่านี้ก็ทำให้ห้องทำงานของ'นายท่าน'มีเสียงของบีดังกังวาน

"ฉันบอกให้แกเรียกฉันว่าอะไร!!!" ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยกับเสียงที่ดังและใหญ่ตามแบบฉบับผู้ใหญ่ ทำให้พ่อบ้านที่ยืนอยู่ข้างๆบีบมือเบาๆเพื่อให้กำลังใจ...ก็คนยังไม่ชินซักทีนี่นา...

"ขออภัยครับนายท่าน" เด็กหนุ่มเอื้อนเอ่ย

"อืม...ฉันเรียกแกมาวันนี้เพราะมีอยู่ว่ามีบริษัทหนึ่งในญี่ปุ่นต้องการติดต่อค้าขายกับเราแต่เขาไม่สะดวกที่จะมา ฉันจึงต้องการให้แกที่ทำงานอยู่ฝ่ายแผนกการค้ากับต่างประเทศเป็นตัวแทนของบริษัทเราไป...ทำได้ใช่มั้ย"

เด็กหนุ่มคิดว่าการที่พ่อได้มอบหมายงานนี้ให้เขาแสดงว่าพ่อเริ่มต้องการให้เขา'มีตัวตน'ในสายตาบ้างแล้ว "ตกลงครับ ผมจะไม่ทำให้นายท่านผิดหวัง"

"ดี แกไปคราวนี้แกต้องไปคนเดียวพอไปถึงทางโน้นเขาจะส่งคนมารับ ไปเก็บเสื้อพรุ่งนี้เครื่องออกแปดโมง"

"ครับ" ถึงแม้เด็กหนุ่มจะตกใจเพียงไหนเขาก็ต้องก้มหน้ารับในสิ่งที่รับมอบหมายและสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับตัวเขา ในบางทีเขาคิดว่า ตัวตนของบีนั้น เป็นอะไรสำหรับคุณพ่อคนนี้กับแน่ ตั้งแต่จำความมาเขานึกได้เพียงว่า เขานั่งอยู่ในห้องพร้อมกับกองหนังสือใหญ่ๆหลายกองที่ทางบ้านใหญ่ยัดเยียดมาให้ เขาไม่เคยมีเพื่อนและไม่เคยเลย... ไม่เคยมีอ้อมกอดจากคนที่ขึ้นชื่อว่าพ่อและแม่ซักครั้งเดียว มีเพียงพี่ๆของเขาเท่านั้นที่ดูเป็นมิตรในบ้านใหญ่

                               ..............................................................

"คุณหนูครับดึกป่านนี้แล้วทำไมยังไม่นอนอีกครับ" พ่อบ้านพูดเตือนขึ้นด้วยน้ำเสียงห่วงใย

"ขออีกนิดเถอะครับ เดี๋ยวผมก็ทำงานกองนี้เสร็จแล้ว... ฮ้าวว" ไม่ทันจะขาดคำบีก็หาวหวอดออกมาเสียงดัง พ่อบ้านส่ายหน้าเล็กน้อยกับความรั้นของคุณหนู ถึงจะโตขนาดไหนในสายตาของเขาคุณหนูคนนี้ก็ไม่ต่างจากคุณหนูเมื่อสิบกว่าปีก่อนเลยซักนิดเดียว

"คุณหนูครับไปคราวนี้จะให้กระผมแอบขึ้นเครื่องตามไปไหมครับ คือ...คุณหนูไม่เคยไปไหนคนเดียวและก็..."

"ไม่เป็นไรครับคุณคาโต้ พ่อ...นายท่านอุตส่าห์มอบหมายงานนี้ให้ผม ผมต้องทำให้เต็มที่ครับ ฮะๆ...อ๊า~เสร็จแล้วครับ ผมนอนเลยนะ ราตรีสวัสดิ์ครับคุณคาโต้...ฟี้~"

เมื่อร่างบางหลับไปแล้วพ่อบ้านทำเพียงแค่ลูบหัวของคุณหนูที่เหมือนลูกของตน เขาทำอย่างนี้ทุกครั้งเพื่อหวังให้คุณหนูฝันดี จากนั้นก็หยิบผ้าห่มขึ้นมาห่มให้ ปิดไฟ และเดินออกจากห้องไป

ในความมืดมิดของห้องมีเพียงน้ำตาที่ไหลออกจากดวงตาของร่างบาง ไหลออกมา...อย่างเงียบเชียบและเนิ่นนาน....

                             .........................................................................

แปดโมง ที่สนามบินสุวรรณภูมิ

"ที่จริงคุณคาโต้ไม่ต้องรอเป็นเพื่อนผมก็ได้นะครับเนี่ย ฮะๆ"

"แหมคุณหนูครับ คือ กระผมไม่ไว้ใจสายตาคนรอบข้างน่ะครับ"

"เห?"

เมื่อบีเดินทางมาถึงและได้ก้าวย่างเข้าสู่โซนของสนามบินสุวรรณภูมิ ตัวของบีก็ต้องตกใจเพราะสายตาของคนนับร้อยคู่ได้หันมามองร่างบาง โดยปกติก็มีแต่ทำงานอยู่ในห้องทำงานพอเสร็จงานก็กลับบ้านและบางทีก็มีงานมาทำต่อ ตัวของบีก็ไม่ได้สนใจกับสิ่งรอบตัวจนบางครั้งเดินชนเสาก็มี จึงทำให้บีไม่ทันสังเกตว่าตัวเองนั้น 'Hot' ในหมู่ผู้ชายขนาดไหน ในทีแรกที่เห็นสายตาของคนอื่นๆมองมาบีนึกว่าตัวเองลืมรูดซิบ...เราก็รูดนี่นา แล้วเขามองเราทำไม... ไม่รู้ว่าซื่อเกินไปหรือเปล่าแต่ทันทีที่พ่อบ้านสังเกตเห็น พ่อบ้านก็ทำตัวติดคุณหนูแจเพราะกลัวคุณหนูจะได้สามีก่อนได้ทำงาน...

"คุณหนูไม่ให้กระผมไปด้วยจริงๆเหรอครับ ผมว่าผมไปซื้อตั๋วตอนนี้ยังทันนะครับ"

"ฮะๆ คุณคาโต้นี่ล่ะก็นะ ห่วงอะไรไปทั่ว ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ยังไงผมก็ครบสามสิบสองกลับมาแน่ๆ!"

"คุณหนู..." พ่อบ้านชรามีน้ำเสียงหดหู่ลงอย่างเห็นได้ชัดเพราะคำพูดของคุณหนูที่ยืนกรานอย่างหนักแน่นว่ายังไงเขาก็ไปคนเดียวได้...กระผมรู้นะครับว่าคุณหนูเก่งภาษาต่างประเทศเยอะแค่ไหน แต่เรื่องง่ายๆรอบตัวที่ควรรู้คุณหนูก็ไม่สนมาแต่ไหนแต่ไรแล้วนะครับ...พ่อบ้านคิดในใจพลางก้มหน้าลง

"ขอโทษนะครับคุณคาโต้ที่ผมให้ไปด้วยไม่ได้ เดี๋ยวนายท่านจะหักโบนัสปลายปีผมน่ะครับ ฮะๆ" ร่างบางหัวเราะหลังจากที่พูดเสร็จ เพียงเท่านี้คนมองก็เพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว

"ผมว่าคุณหนูอย่าหัวเราะรึยิ้มตอนนี้ดีกว่านะครับ เอ่อ...งั้นกระผมจะให้ญาติที่อยู่ญี่ปุ่นคอบช่วยเหลือละกันนะครับ" พ่อบ้านรีบพูดประโยคแรกอย่างลนลานแต่ประโยคที่สองน้ำเสียงก็กลับมาปกติเช่นเดิม

บีเห็นดังนั้นจึงเกิดความสงสัยและเอียงคอเล็กน้อยตามนิสัยส่วนตัวก่อนที่จะถามออกมา

"ทำไมล่ะครับ?"

"เอ่อ...กระผมกลัวคุณหนูได้สามีน่ะครับ!" พ่อบ้านพูดอย่างเหลืออดและขบขันกับความไร้เดียวสาเหมือนเด็กๆของคุณหนู

"ผมเป็นผู้ชายนะครับจะมีสามีได้ไง คุณคาโต้มองผมแบบนี้แสดงว่าคุณคาโต้คิดว่าผมเป็นเด็กอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย"

"ขออภัยครับ เอ่อ...คุณหนูไม่เคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับพวกลักธิเกย์คิงหรือเมะมั่งเลยเหรอครับ"

บีส่ายหน้า "ไม่ครับ เล่าให้ผมฟังหน่อยสิ ผมจะได้ระวังตัว" 

"ก่อนอื่นคือ คุณหนูต้องอยู่เฉยๆอย่าตกใจนะครับ อะแฮ่ม!..." พ่อบ้านทำท่ากระแอมเหมือนคนแก่ที่กำลังจะเล่านิทานให้เด็กๆฟังแล้วพูดขึ้นว่า "พวกเกย์คิงหรือเมะก็คือพวกผู้ชายที่ เอ่อ ชอบผู้ชายและเป็นคนเสียบผู้ชายน่ะครับ" แต่สิ่งที่พ่อบ้านเล่าก็ไม่ได้ราบลื่นเหมือนนิทานทั่วไปเอาเสียเลยแถมถ้าสังเกตดีๆพ่อบ้านยังมีแอบหน้าแดงด้วย!

"งั้นก็แสดงว่าคนที่เป็นเมะนี่น่ะ เป็นคนคุมเรื่องบนเตียงเหรอครับ? แล้วเขาเสียบทางไหนล่ะครับ?" บีถามออกมาอย่างไร้เดียงสา คนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างก็หน้าแดงกับคำถามที่เด็กหนุ่มถาม และรวมถึงพ่อบ้านที่เริ่มกุมขมับเล็กน้อย

"ทางก้นน่ะครับ เอ่อ...คุณหนูเลิกถามกระผมดีกว่า สรุปคือ คนประเภทหน้าตาอย่างคุณหนูน่ะ ระวังตัวให้ดีนะครับ โดยเฉพาะผู้ชาย" เมื่อพ่อบ้านพูดจบบีก็พยักหน้าและให้คำสัญญาว่าจะระวังตัว 'โดยเฉพาะ' ผู้ชาย หลังจากนั้นไม่นานก็ได้เวลาขึ้นเครื่องบิน บีจึงเดินขนสำภาระไปยังประตูขึ้นเครื่อง

"ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพนะครับคุณหนู โทรมาหากระผมด้วยนะครับ แล้วก็กระผมจะให้ญาติคอยช่วยอยู่ห่างๆนะครับ" 

"คุณคาโต้ครับ ผมไปไม่นานนะครับดีไม่ดีวันมะรืนก็กลับแล้ว เรื่องแค่นี้ไม่ต้องห่วงหรอกครับ สวัสดีครับคุณคาโต้ ผมไปล่ะคร้าบบบ" บีเอ่ยพลางยิ้มแป้นแล้ววิ่งไปที่ประตูขึ้นเครื่องพ่อบ้านวัยชราเมื่อเห็นกิริยาของคุณหนูแล้วก็ยิ่งกุมขมับด้วยความกลุ้มใจว่า...ที่พูดไปเมื่อกี๊น่ะเข้าหัวคุณหนูซักเล็กน้อยรึเปล่าครับ กระผมล่ะเป็นห่วงคุณหนูจริงๆ...

โครม!

พ่อบ้านหันไปดูเพราะตกใจกับเสียงที่ดังตามมาหลังจากที่คุณหนูเดินขึ้นเครื่องได้ไม่นาน
แต่พอเห็นภาพเหตุการณ์แล้วพ่อบ้านคิดในใจว่าคงต้องกลับไปสวดมนต์ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองให้คุณหนูบริสุทธิ์กลับมา เพราะภาพที่เห็นส่งท้ายคุณหนูไปญี่ปุ่นครั้งนี้ก็คือ ผู้ชายที่เดินต่อแถวล้มกันส่วนมากเปรียบดังโดมิโน่ก็ได้เพราะเห็นคุณหนูของเขายิ้มแป้นให้เมื่อสักครู่อย่างไม่ต้องสงสัย

"ขอให้ปลอดภัยเถอะครับ" พูดเสร็จพ่อบ้านวัยชราก็เดินกลับออกมาเพื่อที่จะขับรถกลับบ้านแต่กลับบ้านด้วยอารมณ์ขบขันในตัวของคุณหนูที่ดูยังไงก็เด็กเหลือเกิน

ทางด้านบี...

"ขอโทษนะคะ นั่งตรงไหนเหรอคะ?" แอร์โฮสเตดที่ทำงานเป็นพนักงานต้อนรับบนเครื่องถามบีด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตร

"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมนั่งตรงไหน ช่วยดูที่นั่งให้ผมด้วยนะครับ ฮะๆ" พูดเสร็จก็ยื่นใบตั๋วเครื่องบินให้แอร์โฮสเตด เธอรับใบตั๋วมาพลางหน้าแดงระเรื่อ บีก็งงเช่นเดิมว่าที่พ่อบ้านบอกให้ระวังตัวเนี่ย รวมถึงผู้หญิงด้วยสินะ รึว่าตัวเขามีพิษภัยกับคนรอบข้างล่ะเนี่ย...คิดไปก็ส่ายหัวให้กับความคิดไร้สาระของตัวเอง

เมื่อได้ที่นั่งบีก็ส่ายหัวอีกครั้งกับความคิดที่เป็นความจริง...สุดท้ายเราก็ลืมถามพ่อบ้าน ญาติของพ่อบ้านที่ว่าเนี่ยชื่ออะไรกัน...

--------------------------------------------------------------------------------------------------

เป็นยังไงติชมผมด้วยนะครับ!