คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : CHAPTER 16 (แก้ไขแล้ว)
CHAPTER 16
25.1.13
“โอกาสของนายมีอีกครั้งเดียวเท่านั้นปาร์คชานยอล...อย่าทำให้ฉันเจ็บปวดล่ะ...”สิ้นเสียงหวานที่เอ่ยขึ้นริมฝีปากอิ่มนั้นก็ถูกครอบครองด้วยริมฝีปากได้รูปของชายหนุ่มทันที แขนเรียวเอื้อมขึ้นไปโอบรอบลำคอของชานยอล มือหนาก็กระชับเอวบางให้ขยับเข้ามาแนบชิดกัน
ฉากไม่เหมาะสมจ้า
ชานยอลถอนกายออกจากอีกคนก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างๆร่างบางอย่างเหนื่อยอ่อน เสียงหอบหายใจของคนทั้งคู่ดังก้องไปทั่วห้อง ดวงตาคู่สวยที่ฉ่ำไปด้วยน้ำตาของแบคฮยอนเบือนมาสบกับอีกคนที่มองตนอยู่ มือหนาของชานยอลเอื้อมมาเกลี่ยปอยผมสีอ่อนที่ลงมาปรกใบหน้าสวยไปทัดไว้ข้างใบหู แบคฮยอนแย้มรอยยิ้มที่สวยที่สุดให้ชานยอลด้วยควารักใคร่
ทั้งสองมองหน้ากันนิ่ง คำพูดมากมายถูกส่งกันผ่านทางดวงตา ชานยอลค่อยๆเลื่อนใบหน้าเขาไปใกล้อีกคนช้าๆ ริมฝีปากของทั้งสองคนสัมผัสกันอย่างแผ่วเบา เพียงชั่วครู่ก็ถอนออก....ไม่มีอะไรเกินเลยกว่านั้น...
“นอนเถอะ...พรุ่งนี้พวกเรามีซ้อมนะ...”เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าผ้าห่มขึ้นมาห่มให้ร่างบางข้างๆตน ชายหนุ่มขยับตัวจะลุกขึ้นเพื่อสวมชุดให้เรียบร้อย เขาจะได้ไม่หนาว แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อข้อมือของเขาถูกมือบางของอีกคนกอบกุมไว้เสียก่อน
“หือ?”
“อ...เอ่อ...คือ...”แบคฮยอนอ้ำอึ้ง เขารู้สึกอายที่จะต้องพูดบางอย่างที่อยู่ในความคิด....
“...เอ่อ...นอนด้วยกันก็ได้...นายจะได้ไม่ต้องหนาว...”เสียงหวานเอ่ยออกมาเบาๆอย่างเขินอาย ชานยอลได้แต่กระพริบตาปริบๆอย่างงงๆเรียกเอาคนที่กลั้นใจพูดต้องทำโมโหกลบเกลื่อน
“เออ! ไม่ต้องนอนแล้ว!”เหวี่ยงเสร็จบยอนแบคฮยอนก็คว้าผ้าห่มดึงขึ้นจนมิดคอ ม้วนตัวหันหนีไปอีกทางทันที
“ก็บอกว่าให้ไปนอนพื้นนู่นไง!”เสียงหวานแหวขึ้นทันทีที่ชานยอลทิ้งตัวนอนลงข้างๆตนแถมยังคว้าเอาผ้าห่มไปห่มอีกครึ่งหนึ่งหน้าตาย
“นอนนี่แหละ”ชานยอลเอ่ยอย่างไม่สนใจอีกคนที่พยายามถีบเขาออกจากผ้าห่ม มือหนาเอื้อมไปคว้าเอวบางใต้ผ้าห่มให้ร่างบางนั้นขยับเข้ามาชิดตัวเขาเพื่อเพิ่มความอบอุ่น ไออุ่นจากเรือนร่างเปลือยเปล่าที่แผ่นหลังของเขาสัมผัสได้เรียกให้ใบหน้าสวยขึ้นสีด้วยความเขินอาย แบคฮยอนยิ่งดิ้นขลุกขลักเพื่อให้พ้นจากอ้อมกอดของอีกคนเข้าไปใหญ่
...ก็มันเขินนี่!
“....แรงเยอะจังนะ ถ้ายังเหลือแรงอยู่แบบนี้ต่ออีกสักรอบดีมั๊ย”เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างมีเลศนัย จมูกโด่งขโมยหอมแก้มขาวไปฟอดใหญ่จนคนที่ดิ้นอยู่ต้องนิ่งแข็งอย่างว่าง่าย
“ฝันดีนะจ๊ะที่รัก...”พูดจบก็หอมแก้มขาวอีกทีอย่างสนุกสนาน ทิ้งให้ที่รักที่ว่าโมโหควัญออกหูอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้นแหละ
...ฝากไว้ก่อนเถอะปาร์คชานยอล!
.
.
.
.
.
...เมื่อคืนไม่น่าเลย...
...เขาไม่น่าปล่อยตัวปล่อยใจกับปาร์คชานยอลแบบนั้นเลยจริงๆ!
“ไอ้เลวเอ๊ย!!!!”แบคฮยอนแหกปากลั่นด้วยความหงุดหงิด ดวงตาคู่สวยกวาดมองผิวขาวของตนด้วยความคับแค้น
...ก็ใครจะไปรู้ล่ะว่าปาร์คชานยอลมันจะทำรอยทิ้งไว้ขนาดนี้น่ะ!
...นี่ขนาดเฉพาะส่วนที่มองเห็นเท่านั้นนะ!
ที่นี่ต้องการรักษาธรรมชาติไว้ให้ได้มากที่สุดจึงพยายามให้มีสิ่งก่อสร้างให้น้อยที่สุด ห้องอาบน้ำจึงเป็นแบบห้องน้ำรวม!
ปาร์คชานยอลมันทำรอยไว้แบบนี้แล้วเขาจะอาบน้ำยังไงเล่า!
ความหงุดหงิดของแบคฮยอนเพิ่มขึ้นอีกสองเท่าเมื่อเขาขยับตัวอาการเจ็บสะโพกมันก็แสดงตัวออกมาทันทีจนน้ำตาแทบเล็ด!
...ไอ้หน้าไหนที่บอกว่าเจ็บแค่ครั้งแรกน่ะหุบปากไปเลย!
ได้! เขาจะทำเป็นมองข้ามไอ้รอยบ้าๆพวกนี้และความเจ็บนั่น!
“…ถ้าฉันไปอาบน้ำทั้งแบบนี้อยากรู้จริงๆว่านายจะทำยังไงปาร์คชานยอล!”
...ไม่หึงให้มันรู้ไปสิ!
“เฮ้ยชานยอลหยิบสบู่ให้หน่อย!”เสียงเพื่อนคนหนึ่งตะโกนเรียกชื่อเขาพร้อมกับนิ้วที่ชี้มาที่ขวดสบู่ตรงหน้า ชายหนุ่มยิ้มกว้างก่อนจะโยนขวดสบู่ส่งไปให้เพื่อนคนนั้น
“อารมณ์ดีมาจากไหนวะชานยอล ยิ้มหน้าบานเชียะ”ดูเหมือนอาการมีความสุขออกนอกหน้าของเขาจะสร้างความหมั่นไส้ให้กับใครหลายๆคนเป็นอย่างมาก ถึงได้มีเสียงเออออห่อหมกกับประโยคคำถามเมื่อครู่กันให้พรึ่บ
“ดู...ดูมัน นี่ยิ้มเยาะเย้ยใช่รึเปล่า?”เสียงเพื่อนอีกคนเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไร เอาแต่ยิ้มยีงฟันจนน่าหมั่นไส้
“อ่าวเฮ้ยชานยอล! หลังแกไปโดนอะไรมาวะ”เพื่อนคนหนึ่งเอ่ยขึ้นพาเอาคนที่เหลือพากันวิ่งมาดูสิ่งที่น่าสนใจกว่ารอยยิ้มโง่ๆของร่างสูงตรงหน้าอย่างพร้อมเพรียง
“เอ่อว่ะ...ดูท่าจะเจ็บ...”
“เฮ้ยเดี๋ยวๆ! นี่มัน...รอยข่วนไม่ใช่เรอะ!”
“เออว่ะ!! ปาร์คชานยอลบอกมานะเว้ยแกแอบไปกกสาวที่ไหนมา!”
“ไม่ใช่สาวธรรมดานะเว้ย...แม่งข่วนแรงขนาดนี้ต้องเป็นแม่เสือสาวที่ไหนสักคนแน่ๆว่ะ! ฮ่าๆๆๆ”แล้วเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นต้อนรับยามเช้า
“ไม่ใช่ว่ะ...”แต่เสียงทุ้มที่เอ่ยขึ้นเรียกให้เสียงหัวเราะเงียบลงก่อนจะหันไปมองเจ้าของเสียงอย่างขอคำตอบ
“...ฉันว่าเป็นลูกแมวพยศมากกว่านะ ฮ่าๆๆๆๆๆ”สิ้นเสียงเอ่ยของชานยอล ทุกคนก็พากันหัวเราะออกมาอย่างสนุกสนาน
...อย่าให้บยอนแบคฮยอนรู้นะว่ากำลังถูกเม้า...ไม่งั้นล่ะก็...
เสียงหัวเราะค่อยๆเงียบหายลงเรียกให้ชานยอลต้องหันไปให้ความสนใจ ตอนนนี้บรรดาเพื่อนๆที่เคยคุยเล่นกันเมื่อครู่ต่างพากันจับจ้องไปยังทิศทางเดียวกัน ดวงตาคมค่อยๆเลื่อนไปยังทิศทางของจุดรวมสายตา
เจ้าของร่างบางที่อยู่ในห้วงความคิดกำลังเดินเข้าห้องอาบน้ำมาอย่างช้าๆตอนนี้แบคฮยอนมีเพียงผ้าเช็ดตัวสีขาวผืนเล็กที่คลุมรอบเอวเท่านั้น......ดูๆไปก็ไม่เห็นว่าจะแปลกอะไรสำหรับผู้ชายที่จะเข้าห้องอาบน้ำรวม
...แต่เพราะมันเป็นแบคฮยอนน่ะสิ!
แผ่นอกขาวเนียนไปจนถึงหน้าท้องแบนราบไร้การปกปิดใดๆ เรียวขาขาวก็ถูกเปิดเผยให้เห็นจนถึงต้นขา...ลำพังเท่านี้ก็ทำให้สติกระเจิดกระเจิงได้แล้ว ยิ่งไอ้รอยสีแดงๆที่แต่งแต้มไปทั่วทั้งร่างแบบนั้นมันเซ็กซี่น้อยซะเมื่อไหร่ล่ะ!
“...ไม่รอกันเลยนะ...”เสียงหวานเอ่ยขึ้นช้าๆ น้ำเสียงที่เอ่ยขึ้นหวานกว่าปกติที่เคยเป็น รอยยิ้มหวานถูกส่งมาให้ทุกคนอย่างทั่วถึง...ยกเว้ยปาร์คชานยอล!
แบคฮยอนทำไม่รู้ไม่ชี้เดินผ่านร่างสูงของปาร์คชานยอลไปนั่งลงที่ข้างๆอ่างน้ำใหญ่สำหรับแช่ตัวที่ริมห้อง ร่างบางทิ้งตัวนั่งลงช้าๆก่อนจะหันไปส่งยิ้มหวานให้กับคนที่กำลังแช่น้ำอยู่ในอ่าง...ซึ่งพลังทำลายล้างมันมากมายเหลือทน!
ขาเรียวตวัดยกขึ้นวางไว้บนขอบอ่างก่อนก่อนมือเรียวจะบรรจงตักน้ำขึ้นมาราดช้าๆไปตามเรียวขาขาว มือเรียวบีบสบู่ที่ตนเตรียมมาลงบนฝ่ามือก่อนจะค่อยๆลูบไล้ไปตามผิวขาวเนียนช้าๆ....
เอื้อก!
เสียงกลืนน้ำลายของคนที่ยืนอยู่ใกล้ทำให้ชานยอลต้องหันไปมองอย่างขัดใจ ยิ่งเห็นว่าทุกสายตาจับจ้องมองไปยังร่างบางที่อ่างนั่นมันก็ยิ่งหงุดหงิด
...จะมากไปแล้วบยอนแบคฮยอน!
ขายาวก้าวเร็วๆตรงไปยังร่างบางของเป้าหมายทันที ชานยอลเดินผ่านหน้าเพื่อนคนหนึ่งที่จ้องร่างบางนิ่งค้างก่อนจะก้มลงหยิบสบู่ที่อีกคนทำหล่นเก็บไปคืนให้โดยการยัดเข้าไปในปากที่กำลังอ้าค้างนั่นแหละ!
“ล้างตัว”เสียงทุ้มที่เอ่ยขึ้นจากด้านหลังเรียกให้แบคฮยอนต้องหันกลับไปมอง แบคฮยอนเลิกคิ้วอย่างไม่สนใจก่อนจะลงมือถูสบู่ต่อ อาการกวนประสาทนั่นยิ่งทำให้ปาร์คชานยอลหงุดหงิด
...นี่รู้มั๊ยเนี่ยว่าคนเค้ามองกันทั้งห้องแล้วเนี่ย!
“บยอนแบคฮยอนฉันบอกให้ล้างตัว...เดี๋ยวนี้”ชานยอลกดเสียงต่ำสั่งอีกคน ซึ่งแน่นอนว่าคำตอบของบยอนแบคฮยอนก็คือ
“ไม่”พูดจบก็สะบัดหน้าหนีอย่างไม่สนใจทำเอาความอดทนของปาร์คชานยอลขาดผึง
“ไม่ยอมล้างใช่มั๊ย...ได้!”
ซ่า!!!!
สิ้นเสียงเอ่ยมือหนาก็จัดการคว้าทุกอย่างออกจากมือบาง ไม่นานน้ำจำนวนมากก็ถูกตัดราดใส่แบคฮยอนตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ปาร์คชานยอล!!!”เสียงหวานแหวขึ้นก่อนจะต้องเสียหลักแทบหงายหลังเมื่อจู่ๆผ้าเช็ดตัวผืนหนาก็ถูกโยนมาใส่หน้าโดยฝีมือของร่างสูงตรงหน้า
“เอาคลุมตัวแล้วกลับห้องเดี๋ยวนี้”มือหนาชี้ไปที่ทางออก ใบหน้าหล่อเหลานั่นกำลังแสดงสีหน้าข่มขู่ออกมาอย่างไม่เคยเห็นมาก่อน
“ไม่!”แบคฮยอนโยนผ้าเช็ดตัวกลับไปก่อนจะก้าวลงอ่างน้ำอย่างไม่สนใจสายตาดุๆของชานยอลที่ส่งมาให้เลยแม้แต่น้อย
“ดื้อนักใช่มั๊ยบยอนแบคฮยอน!”พูดจบมือหนาก็จัดการเอาผ้าเช็ดตัวห่อร่างบางของอีกคนอย่างรวดเร็วจนแบคฮยอนไม่ทันได้หนี ชานยอลช้อนร่างคนตัวเล็กขึ้นพาดบ่าก่อนขายาวจะก้าวออกจากห้องน้ำไปท่ามกลางสายตาของเหล่าเพื่อนๆที่ได้เพียงแค่มองตามเท่านั้น
“ปล่อย!!!!”แบคฮยอนโวยวาย ทั้งเตะทั้งทุบคนที่กำลังแบกตัวเองเดินอยู่อย่างบ้าคลั่ง
“...ทีหลังอย่าโชว์เนื้อหนังแบบนี้อีกเข้าใจมั๊ย!”
“ไม่! ฉันจะโชว์อะไรมันก็เรื่องของฉัน!”
“นี่นายเข้าใจอะไรบางมั๊ยเนี่ย? เห็นมั๊ยว่าคนอื่นเค้ามองจนตัวแทบพรุนอยู่แล้วเนี่ย”ชานยอลหยุดเดินก่อนจะปล่อยคนบนบ่าลงให้มายืนที่พิ้นดีๆ แต่มือหนาก็ยังคงยึดไหล่บางไว้ไม่ให้หนีไปไหน
“แล้วนายจะทำไม? หึงรึไง?”เสียงหวานเอ่ยถามอย่างยียวน แบคฮยอนเลิกคิ้วมองอีกคนอย่างหาเรื่อง
“ใช่ฉันหึง”เสียงทุ้มที่เอ่ยกลับมาจริงจังอย่างที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนเรียกให้ใบหน้าสวยร้อนฉ่าอย่างไม่ทันตั้งตัว
“ทีนี้จะยอมไปดีๆได้รึยัง?”เห็นอีกคนเลิกดิ้นและกวนประสาทแล้วชานยอลก็ต้องถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก มือหนากระชับผ้าเช็ดตัวบนตัวของแบคฮยอนให้แน่ใจว่าจะไม่มีอะไรโผล่มาให้เห็นก่อนจะคว้าข้อมือบางให้เดินไปด้วยกันทันที
...คิดจะเอาชนะฉันมันยังเร็วไปร้อยปีบยอน แบคฮยอน...
มือเล็กกำแน่นจนเล้บคมจิกลงไปบนฝ่ามือขาว ดวงตากลมโตจ้องมองภาพเบื้องหน้าด้วยความไม่พอใจ ม่านน้ำใสๆค่อยๆรื้นขึ้นที่หน่วยตา
ภาพของคนสองคนที่กำลังต่อล้อต่อเถียงกันมันช่างอบอุ่นอย่างประหลาด...
…เขาไม่เคยได้รับมันเลย...
“พี่ไม่ควรมายืนอยู่ตรงนี้”น้ำเสียงทุ้มที่เอ่ยขึ้นเรียบๆจากทางด้านหลังทำให้ลู่หานต้องหันกลับไปมอง
“คิมจงอิน...”เสียงหวานเอ่ยเรียกอีกคนอย่างไว้เชิง
...เขารู้ว่าคนที่คอยช่วยสองคนนั้นคือผู้ชายตรงหน้านี้...
“...เมื่อวานนายเข้าไปทำอะไรในห้องชานยอล...”ลู่หานเอ่ยถามเสียงเรียบ เมื่อวานเขากะว่าจะไปเยี่ยมเยือนสองนนั่นสักหน่อยตอนที่ไม่อยู่ แต่แล้วก็เห็นร่างที่คุ้นตาของใครคนหนึ่งที่เพิ่งเดินออกมาจากห้อง
“...ผมก็ทำในสิ่งที่สร้างความสุขให้ทุกฝ่าย...”เด็กหนุ่มเอ่ยตอบตามความจริง
“นายถืออะไรออกมาจากห้อง”แต่ดูเหมือนลู่หานจะยังไม่พอใจกับคำตอบที่ได้รับจากเด็กหนุ่มตรงหน้าเท่าไหร่นัก
“ฟูกที่นอน...”
...ใช่แล้วคนที่เอาฟูกที่นอนออกมาจากห้องของแบคฮยอนและชานยอลก็คือเขาเอง ความจริงแล้วทุกห้องจะมีฟูกที่นอนสองอัน...
“ฉันรู้ว่านายชอบแบคฮยอน...”น้ำเสียงหวานนั้นเอ่ยขึ้น หากเป็นคนทั่วไปคงคิดว่ามันน่าฟังเหลือเกิน แต่สำหรับเขา...คิมจงอินคนนี้ เขาคิดว่ามันน่ารังเกียจที่สุด...
“มาร่วมมือกับฉัน...แล้วนายจะได้แบคฮยอนอย่างที่นายหวัง...”
.
.
.
.
.
“คนต่อไปอยู่ไหนล่ะ!”เสียงหวานตะโกนลั่นเมื่อไม่มีใครคิดจะมาเป็นคู่ซ้อมให้เขาเลยแม้แต่โอเซฮุน!
“เซฮุน! อีกรอบซิ!”แบคฮยอนเอ่ยขึ้น เรียกเสียงคร่ำครวญจากรุ่นน้องคนสนิทได้เป็นอย่างดี
“โห่พี่...นี่พี่ซ้อมจนผมช้ำไปทั้งตัวแล้วนะ”เซฮุนโอดครวญแต่เด็กหนุ่มก็ต้องจำใจเดินขึ้นมาเป็นคู่ซ้อมให้รุ่นพี่สวยโหดคนนี้อยู่ดี
ทุกคนไม่มีใครสงสัยเลยว่าทำไมบยอนแบคฮยอนถึงได้อารมณ์เสียนัก ก็เห็นกันจะๆว่าชานยอลปราบพยศแบคฮยอนได้อย่างอยู่หมัดต่อหน้าเพื่อนๆแบบนั้น แบคฮยอนมันคงรู้สึกเสียเชิงไม่ใช่น้อยเลยล่ะ...
“เฮ้ยแกว่าแบคฮยอนมันแปลกๆไปป่ะวะ”เสียงหนึ่งเอ่ยถามขึ้นขณะที่ดวงตาจับจ้องไปยังสองคนที่ซ้อม...ไม่สิอัดคนอยู่ฝ่ายเดียวที่อยู่ตรงกลางโรงฝึก
“แกหมายถึง...นั่น?”อีกคนก็เอ่ยตอบด้วยความคิดเดียวกัน
“...ฉันเคยได้ยินว่าถ้า...ถ้า...”เสียงของอีกคนเอ่ยขึ้นแต่แล้วก็ขาดหายไปเสียดื้อๆจนเพื่อนๆต้องสะกิดให้พูดต่อเพราะความอยากรู้อยากเห็น
“...ถ้า...เป็นฝ่ายรับนานๆมันจะมีแรงดึงดูดเพศเดียวกันมากขึ้นน่ะ...”ทุกคนที่กำลังเม้าอยู่ต่างพยักหน้าเห็นด้วยอย่างพร้อมเพรียง
“..แกว่า...แบคฮยอนมันเสร็จชานยอลไปยังวะ?”
“เฮ้ยยังต้องถามอีกเหรอ...แกเห็นไอ้รอยแดงๆบนตัวแบคฮยอนป่ะล่ะ?”
“...เฮ้อ...เสียดายว่ะ...”
“เสียดายอะไร”เสียงหวานที่เอ่ยออกมาอย่างเหี้ยมๆจากทางด้านหลังทำให้กลุ่มที่กำลังเม้าอยู่ต้องสะดุ้งสุดตัว
“บ...แบคฮยอน...”
“ฉันถามว่าเสียดายอะไร?”ใบหน้าสวยก้มลงมาจ้องหน้าหนึ่งในกลุ่มเม้าจนเจ้าตัวเหงื่อตกเป็นแกลอน
“ป...เปล่าจ้า...”ผู้โชคร้ายได้แต่ตอบปฏิเสธเสียงเบา ยิ่งเจอเข้ากับดวงตาคมที่จิกตามองเขาให้แสบลึกถึงทรวงนั่นมันก็ยิ่งทำให้ใจแป้ว
“ก็แล้วไป...พวกนายว่างกันอยู่ใช่มั๊ยมาเป็นคู่ซ้อมให้หน่อย”เสียงหวานเอ่ยสั่งก่อนทำท่าจะเดินกลับไปที่ลาน
“ล...แล้วเซฮุนล่ะจ๊ะ...”
“ห้องพยาบาล”เสียงหวานเอ่ยตอบราบเรียบพาเอาเหล่าคนฟังพากันขนหัวลุกไปตามๆกัน
...ไว้อาลัยแด่เซฮุนและตนเองสามวิ...
...ซวยแท้ๆ!
.
.
.
.
.
การเข้าค่างเก็บตัวหนึ่งอาทิตย์ผ่านไปได้ด้วยดีโดยที่มีเสียงทะเลาะกันระหว่างปาร์คชานยอลและบยอนแบคฮยอนดังมาให้ได้ยินเป็นระยะๆ ถึงแม้ทั้งสองคนจะเถียงกันทุกวันเช้ายันเย็นแต่ทุกคนก็ลงความเห็นว่า ทะเลาะแบบนี้น่ะลูกดกเห็นจะจริง! เพราะแบคฮยอนน่ะมีรอยปริศนาเพิ่มขึ้นมาบนผิวขาวๆนั่นทุกวัน! ไม่มีใครกล้าถามหรอก...ก็เดี๋ยวได้ไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มตั้งแต่ยังไม่ทันแข่งแน่ๆ!
“นายกลับยังไง?”เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นกลังจากที่พวกเขาต้องแยกย้ายกันกลับบ้านแล้ว มือหนาข้างหนึ่งก็กระชับกระเป๋าเป้ของตนให้สะพายได้ถนัดขึ้น อีกมือก็ลากกระเป๋าเดินทางใบหรูให้กับคนตัวเล็กที่กำลังเดินหน้ามุ่ยอยู่ข้างๆกัน
“คงจะเดินกลับ...ฉันไม่ได้เอารถมา”แบคฮยอนเอ่ยก่อนจะสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง
“งั้นฉันเดินไปส่ง...”
“ไม่!”คนตัวเล็กสะบัดเสียงห้วน
“นี่ยังไม่หายโกรธอีกรึไง”เห็นคนตัวเล็กเอาแต่หันหน้าหนีเขา ชายหนุ่มเลยตัดสินใจที่จะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆใบหน้าของอีกคน
“อะไรเล่า! เอาหน้าออกไป!”แบคฮยอนแหวเข้าให้ มือบางก็พยายามดันใบหน้ายียวนของอีกคนออกไปให้พ้นๆจากรัสมีการมองเห็น
“เอาเป็นว่าฉันขอโทษแล้วกัน...แล้วก็เลิกทำหน้าบูดๆได้แล้ว เห็นแล้วมันไม่น่ารักหรอกนะ”ชานยอลเอ่ยขึ้นก่อนจะต้องหัวเราะออกมาดังลั่นเมื่อใบหน้าสวยที่บูดอยู่แล้วยิ่งบูดเข้าไปอีก
...แต่ที่บอกว่าไม่น่ารักน่ะ...เขาโกหก...
“เรื่องของฉัน!”แบคฮยอนเหวี่ยงค้อนให้หนึ่งทีก่อนที่ขาเรียวจะก้าวยาวๆเพื่อออกไปให้พ้นๆกับไอ้ตัวยียวนกวนประสาทนี่เสียที
“ฉันให้นายเลือกว่าจะให้ฉันไปส่งดีๆแล้วหายโกรธหรือให้ฉันไปส่งแล้วนายยังโกรธอยู่แต่ฉันจะเข้าไปหาพ่อนาย...”เสียงทุ้มที่เอ่ยขึ้นเรียกให้คนที่กำลังก้าวจ้ำๆต้องหยุดกึก แบคฮยอนรีบเดินกลับมาหาชานยอลอย่างรวดเร็ว ใบหน้าสวยขมวดคิ้วมองเขาอย่างไม่ค่อยพอใจ นิ้วเรียวก็ยกขึ้นจิ้มจึ้กๆไปบนหน้าผากนั่นอย่างแรงจนใบหน้าหล่อเหลาของชานยอลหงายไปตามแรง
“นาย-รู้-จัก-พ่อ-ฉัน-น้อย-ไป-ปาร์คชานยอล!”
“ก็เพราะ รู้-จัก-น้อย-ไป-ไง ฉันเลยจะไปทักทายเผื่อจะได้ รู้-จัก-มาก-ขึ้น น่ะ”พูดไปนิ้วยาวของชายหนุ่มก็จิ้มจึ้กๆไปบนหน้าผากมนนั่นเบาเป็นการเอาคืนเช่นกัน
“ไม่ตลกนะปาร์คชานยอล...พ่อฉันไม่อยากเจอนายแน่ๆ”มือเรียวคว้ามืออีกคนออกจากหน้าผากตนก่อนจะบีบแรงๆอย่างต้องการเตือน ใบหน้าสวยที่ฉายแววจริงจังทอดมองใบหน้าหล่อเหลาของอีกคน
“เอาไว้ก่อนนะชานยอล...ไว้ทุกอย่างเข้าที่แล้วค่อยไปเจอ...”ชานยอลมองใบหน้าอย่างคนคิดไม่ตกของแบคฮยอนแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาก่อนจะส่งยิ้มบางๆไปให้ มือหนาเอื้อมไปลูบหัวอีกคนเบาๆอย่างเอ็นดู
“งั้นให้ฉันไปส่งนายที่บ้านแล้วกัน....”
“แค่หน้าบ้านนะ...”พูดจบแบคฮยอนก็ฉีกยิ้มกว้างให้อย่างน่ารักจนชานยอลอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปหยิกแก้มนุ่มนั่นเบาๆด้วยความเอ็นดู
ทั้งสองคนเดินเคียงข้างกันไปเรื่อยตามทางเดินที่เงียบสงัด ไม่น่าแปลกใจเลยเพราะตอนนี้ก็ล่วงเลยมาถึงสามทุ่มแล้ว ผู้คนส่วนใหญ่คงหลบหนาวเข้าไปในบ้านกันหมดแล้วล่ะ
แบคฮยอนถูมือเข้าด้วยกันก่อนจะพ่นลมใส่เพื่อบรรเทาความหนาว เขานี่ก็ลืมเอาถุงมือมาทั้งๆที่รู้ว่ามันหนาว
“หนาวเหรอ?”เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กเอาแต่ถูมือไปมามาได้สักพักแล้ว
“หนาวแค่มือนี่แหละ...”แบคฮยอนแบมือที่ซีดแทบไร้สีของตนให้อีกคนดู
“มานี่มา”พูดจบมือหนาก็คว้ามือบางของอีกคนมากอบกุมไว้ให้อุ่นขึ้นเล็กน้อยก่อนจะจับใส่ลงไปในกระเป๋าเสื้อโค้ตของตน
“อุ่นใช่มั๊ยล่ะ”ชานยอลหันไปถามอีกคนด้วยรอยยิ้ม
“ปัญญาอ่อน!”พูดจบก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่นเพื่อซ่อนใบหน้าสวยที่กำลังขึ้นสีอย่างปิดไม่มิด ถึงแม้จะด่าไปแล้วแต่แบคฮยอนก็ไม่ได้ชักมือออกจากกระเป๋าเสื้อโค้ตของอีกฝ่ายเลย
อากาศหนาวๆยามค่ำคืนไม่ได้ทำให้ทั้งสองคนรู้สึดหนาวเลยแม้แต่น้อย แบคฮยอนรู้สึกร้อนที่หน้าตลอดทางที่พวกเขาเดินมา ยิ่งฝ่ามือข้างขวาที่สัมผัสความอบอุ่นภายในเสื้อโค้ตของอีกคนได้แล้วยิ่งทำให้หัวใจเต้นผิดจังหวะยิ่งขึ้นไปอีก ชานยอลเองก็เช่นกัน...ตอนนี้แบคฮยอนดูจะน่ารักมากเป็นพิเศษโดยเฉพาะเวลาที่แก้มขาวทั้งสองข้างมันขึ้นสีอย่างน่ารักแบบนี้
ความเงียบที่โรยตัวอยู่รอบตัวพวกเขาทำเอาแบคฮยอนกลัวว่าเสียงหัวใจที่กำลังเต้นผิดจังหวะจนต้องหาคำพูดมาทำลายความเงียบ
“อ...เอ่อ..ส่งตรงนี้ก็พอแล้วล่ะ”เสียงหวานเอ่ยขึ้นเรียกให้ขายาวที่กำลังจะก้าวต่อต้องหยุดลง แบคฮยอนค่อยๆชักมือออกจากกระเป๋าเสื้อโค้ตของชานยอลช้าๆ
“ฉันไปส่งหน้าบ้านดีกว่า...”เสียงทุ้มเอ่ยค้านพร้อมกับมือหนาที่ฉวยข้อมือบางไว้ได้ก่อนที่อีกคนจะชักมือออกไป ดวงตาคู่คมทอดมองทางเบื้องหน้าที่มืดเปลี่ยวแล้วก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ถึงแม้จะเหลือแค่ไม่ถึงสองร้อยเมตรแล้วก็เถอะ
“แต่ถ้าพ่อฉัน...”
“ไม่เป็นไรหรอก...”ยังไม่ทันที่คนตัวเล้กจะเอ่ยได้จบประโยคเสียงทุ้มของชายหนุ่มก็เอ่ยขึ้นขัดเสียก่อน ชานยอลคลี่ยิ้มบางๆให้อีกคนได้คลายกังวล
...เขารู้ว่าแบคฮยอนเป็นห่วง...
คิดได้อย่างนั้นก็อดที่จะยิ้มกว้างๆออกมาไม่ได้ เรียกเอาคิ้วเรียวสวยของอีกคนขมวดเข้าหากันจนแทบจะผูกโบว์ด้วยความสงสัย
“ยิ้มอะไร?”เสียงหวานเอ่ยถามเสียงห้วน พาเอาบรรยากาศดีๆเมื่อครู่นี้ปลิวหายไปหมด
“เปล่า...เดี๋ยวฉันเดินไปส่งหน้าบ้าน...”พูดจบมือที่ไม่ได้ลากกระเป๋าให้อีกคนก็ลากข้อมือบางที่ตนเป็นผู้กอบกุมให้เดินตามไปทันที
“พอแล้วน่า...ฉันเดินกลับเองได้...”แบคฮยอนก็ยังไม่วายที่บ่นๆไปตลอดทาง แต่ดูเหมือนชานยอลจะไม่ได้ให้ความสนใจมันเลยแม้แต่น้อย
“อ่ะ! นี่ไงเห็นมั๊ย มาถึงหน้าบ้านนายไม่เห็นจะมีอะไรเลย...ยอมให้ฉันมาส่งดีๆแต่แรกก็จบละ...”ชานยอลพูดอย่างร่าเริงก่อนจะยื่นกระเป๋าเดินทางในมือให้อีกคนรับไปแบคฮยอนรับมาก่อนจะเหวี่ยงค้อนให้อีกคนไปอีกที
...คนตัวเล็กแจกค้อนให้เขากี่อันแล้วเนี่ย...ชานยอก็ได้คิดเล่นๆในใจเท่านั้น
“กลับไปได้แล้วไป...”แบคฮยอนพูดมือเรียวก็สะบัดๆไล่อีกคนให้หันหลังกลับไป
“...นายลืมอะไรรึเปล่า?”ชานยอลทำหน้าล้อเลียนจนแบคฮยอนอดที่จะต่อยไปที่ต้นแขนแกร่งนั่นเบาๆด้วยความหมั่นไส้ไม่ได้
“อะไรอีกล่ะ...”การทำตัวง้องแง้งของปาร์คชานยอลมันเริ่มทำให้แบคฮยอนหงุดหงิด แต่ชานยอลก็ดูจะไม่รู้สึกตัวเลียด้วยซ้ำ
“นี่ๆ”ชานยอลพองลมที่แก้มก่อนจะจิ้มๆให้อีกคนดู เท่านั้นล่ะไม่ต้องพูดให้มากความใบหน้าสวยของบยอนแบคฮยอนก็ขึ้นสีด้วยความเขินอายทันที คนตัวเล็กทั้งเตะทั้งต่อยอีกฝ่ายแก้เขินไปอีกหลายครั้งจนในที่สุดก็เหนื่อยจนต้องรามือ
ดวงตาคมของชานยอลจ้องมองใบหน้าสวยนิ่ง คิ้วหนาเลิกขึ้นเป็นการเร่ง แบคฮยอนฟึดฟัดเบาๆก่อนจะเดินเข้ามาใกล้อีกคนที่ย่อตัวลงมาเล็กน้อยไม่ให้สูงเกินไป
มือเรียวคว้าใบหน้าหล่อเหลาของคนตัวสูงให้โน้มลงมาก่อนจะเขย่งปลายเท้าขึ้นเพื่อให้จมูกโดงรั้นของตนสัมผัสที่ข้างแก้มของอีกคน สัมผัสเพียงแผ่วเบาชั่วครู่เท่านั้นก็ละออก
“เออ...พอยัง...กลับไปได้ยัง?”แบคฮยอนรีบสะบัดมือไล่อีกคนให้ออกไปเร็วๆก่อนที่ก้อนเนื้อในอกที่เต้นตุบๆอยู่นี่มันจะกระเด็นออกมาเสียก่อน
“ไปก็ได้...”เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นก่อนจะหมุนตัวกลับไป แบคฮยอนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ที่อีกคนยอมกลับไปเสียที แต่แล้วเขาก็ต้องตกใจเมื่อ...
จุ๊บ!
ริมฝีปากหนาสัมผัสเบาๆที่ริมฝีปากบางก่อนจะละออก ชานยอลที่แอบหมุนตัวกลับมาฉีกยิ้มและโบกมือให้ก่อนที่จะวิ่งออกไปทันที ทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ที่ใบหน้าของบยอนแบคฮยอนให้เจ้าตัวรับมือกับหัวใจที่เต้นระรัวนี่เพียงลำพัง
“ไอ้บ้าเอ๊ย!”เสียงหวานตะโกนไล่หลังไป แต่ดูเหมือนว่าชานยอลจะไม่ได้รับรู้อะไรอีกแล้ว ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มน้อยๆอย่างเขินอายก่อนนิ้วเรียวจะยกขึ้นสัมผัสริมฝีปากตัวเองเบาๆ
“นายกำลังทำให้ฉันเสียสตินะปาร์คชานยอล...”แบคฮยอนอมยิ้มอยู่กับตัวเองเพียงครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจหมุนตัวเข้าบ้านไปด้วยรอยยิ้มที่มีความสุขที่สุดในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมานี่
ทุกท่าทาง ทุกการกระทำถูกจ้องมองผ่านกรอบหน้าต่างบานหรูจากชั้นบนของบ้าน มือหนาเก็บรูปภาพของชายหนุ่มคนหนึ่งเข้าซองก่อนจะทิ้งซองนั้นลงในถังขยะข้างๆโต๊ะทำงานอย่างไม่ใยดี
...เห็นทีเขาคงต้องคุยกับลุกชายให้รู้เรื่องเสียแล้ว...
...เรื่องของปาร์คชานยอล...
TALK: สวัสดีค่าาาาาาาา เมื่อกี้เพชรอัพไปแล้วล่ะแต่เว็ปมันล่มที่พิมพ์ไว้หายหมด ORZ #มาถึงก็บ่นเลย 5555555555555555 โอเคเลิกบ่นค่ะ ตอนนี้ชานยอลละมุนมั๊ย????? ไม่เหรอ? ไม่เป็นไรเพชรชอบ #ห๊ะ 555555555555
วันนี้เพชรมีข่าวดีมาบอกค่าาาาา พรุ่งนี้...วันเสาร์ที่ 26 มค. 2556 จะเปิดให้สั่งจองฟิคอย่างไม่เป็นทางการค่าาา ฮิ้ววววววววววววว *0* เพชรจะได้กะจำนวนทำได้ถูกต้องค่ะ งบมีน้อยต้องบริหารให้ดี 555555555555 ตัวอย่างเช่นมีคนสั่ง 37 คน เพชรอาจจะทำมา 40 เล่มประมาณนี้อ่ะค่ะ ส่วนรายละเอียดเช่น ราคา ปก จำนวนหน้า ของแถม(?) ที่แน่นอนจะแจ้งหลังจากที่เพชรลงตอนที่ 20 ไปแล้วค่ะ ซึ่งวันนั้นก็คือวันที่จะให้มาคอนเฟิร์มสำหรับคนที่จะเอาแน่ๆแล้วก็เปิดโอนเงินค่ะ เพราะฉะนั้นพรุ่งนี้ยังไม่มีตังค์ก็สั่งได้ค่ะ >< เข้าใจหัวอกคนมีคอนถี่ๆอยู่ค่ะ 555555555555555 เพชรเองลองกะจำนวนหน้าคราวๆแล้วค่ะ มันจะอยู่ประมาณ 450-500 หน้าค่ะ #เยอะมั๊ย มีคนบอกว่าเป็นตำราปรุงยาของแฮรี่ค่ะ 555555555 *0* เอาเป้นว่ามีข่าวมาบอกแค่นี้แหละค่ะ
พรุ่งนี้ก็อย่าลืมเข้ามาเช็คบทความด้วยนะคะ ใครมีปัญหาหรือสงสัยอะไรสอบถามได้ที่ทวิตนะคะ @ppbhy ค่ะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ บ๊ายบายยยยยยย *3*
ความคิดเห็น