คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : KOOKMIN | DOES THAT MAKE SENSE
OS: DOES THAT MAKE SENSE
Couple: KookMin or JiKook (??)
Rate: PG-15
Note: อย่าคาดหวังอะไรจากฟิคเรื่องนี้มากนัก ;--;
Song: Outro(Does that make sense) - BTS
JM: ผมรักจองกุกนะครับ แต่จองกุกไม่ได้รักผม TT-TT
JM: ทำไมถึงชอบนายได้ขนาดนี้เนี่ย
JM: ช่วงนี้ผมรู้สึกเหมือนจะเป็นบ้าตายก็เพราะชอบจองกุกมากเกินไป
Q : ถ้ามีวันหยุดหนึ่งวัน คุณอยากทำอะไรคะ?
JM: ผมอยากไปเที่ยวกับจองกุกกี้สองต่อสองครับ
Q : สิ่งที่คุณชอบ
JM: มักเน่ของเราไงครับ
Q: คนที่หน้าตาดีที่สุดในวง?
JM: จอนจองกุกครับ
จอนจองกุก
จองกุก
จองกุก
อะไรๆก็จอนจองกุก
ทุกสิ่งทุกอย่าง ทุกลมหายใจเข้าออกของปาร์คจีมิน
มีแต่จอนจองกุก
….
…
...
.
คุณเชื่ออย่างนั้นเหรอครับ??
ติ๊ด!!
เสียง ปิดสวิตซ์ดังขึ้นพร้อมๆกับกล้องวิดีโอตรงหน้าที่ค่อยๆเลื่อนลงมา น้ำเสียงสดใสและรอยยิ้มหวานๆหายไปแทบจะทันทีเมื่อนัยน์ตาคู่นั้นเงยขึ้นมาสบ ตากับผม เครื่องมืออิเล็กทรอนิกส์ถูกยื่นมาตรงหน้า
“ฝากเอาไปให้พี่โฮซอกด้วยนะ ขอบใจ”
น้ำเสียงเย็นชาที่ติดจะกระชากนิดๆเอ่ยขึ้นก่อนที่เจ้าของเสียงจะยัดกล้องวิ โอใส่มือผมแล้วก้าวฉับๆไปอีกมุมหนึ่งของห้อง ผมมองคนตัวเล็กนั่งลงบนโซฟาหยิบสมาร์ทโฟนคู่ใจขึ้นมาเล่น ก่อนจะนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับมันโดยไม่สนใจคนที่มีชีวิตจิตใจอย่างผมเลยแม้ แต่น้อย
ปาร์คจีมิน
คนที่ทุกลมหายใจเข้าออกมีแต่จอนจองกุก
เรื่องโกหกทั้งเพ
“เฮ้ออออ”
“เป็นอะไรมักเน่”
“พี่วี…”
ผมเบือนหน้าจากภาพของใครบางคนกลับมามองพี่ชายร่วมวงที่ผมสนิทด้วยมากที่สุด คนที่ผมสามารถจะระบายทุกสิ่งทุกอย่างที่รู้สึกให้เขาฟังได้
“ถอนหายใจมากๆ ระวังแก่เร็วน๊า”
“ผม…”
“พี่เคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอ”
“…”
“ปาร์คจีมินก็เป็นผู้ชายคนนึง จำได้มั้ย”
“ผมรู้ แต่เมื่อก่อนมันไม่ใช่แบบนี้”
“จองกุก นาย…”
“วี!! นัมจุนเรียกหาอยู่น่ะ”
“คร้าบบบ ไปเดี๋ยวนี้แหล่ะครับ”
พี่วียิ้มกว้างให้กับพี่ใหญ่ที่เดินออกมาตามก่อนจะหันมาจับไหล่ผมแรงบีบเบาๆ และสายตาเห็นอกเห็นใจนั่นไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นสักเท่าไหร่ แต่อย่างน้อยมันก็ยังดีกว่าสายตาเย็นชาของใครบางคน เสียงหวานดังแว่วๆเข้ามาในหูก่อนที่เจ้าตัวจะกระโดดโลดเต้นเข้าไปหาลีดเดอร์ ในห้องทำเพลง ทิ้งให้ผมตกอยู่ในภวังค์ของตัวเอง
“อย่าคิดมากเลยนะ เวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยน”
ใช่ เวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยน
เวลาพาปาร์คจีมินคนเดิมไปจากผม
Does that make sense you, Does that make sense
To think that our love could change that easily
ท่ามกลางแสงไฟสลัวและเสียงเพลงที่ดังกระหึ่ม ผมที่ยืนเคว้งคว้างอยู่กลางผู้คนพยายามสอดส่ายสายตามองหาสิ่งที่ตัวเองต้อง การ ใช่ครับ ตอนนี้ผมอยู่ในผับแห่งหนึ่ง ไม่ต้องบอกก็รู้ใช่มั้ยว่าเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะอย่างผมเข้ามาในนี้ได้ ยังไง?
ก็แอบเข้ามาไงครับ
ส่วนสาเหตุที่ทำให้ผมต้องการเป็นเด็กไม่ดีแบบนี้น่ะเหรอ??
กำลังคั่วสาวอยู่นู่นไง…
ผมมาที่นี่เพราะได้ยินพี่เมเนเจอร์บอกว่าวันนี้พี่ชายร่วมวงของผมจะมาเฮฮา ปาร์ตี้กันหลังจากที่ฝึกซ้อมเสร็จ แน่นอนว่ารวมถึงพี่จีมินด้วย
ผม มองผ่านผู้คนมากมายที่ขยับร่างกายไปตามเสียงเพลงกระหึ่มจนไปหยุดที่ร่าง เพรียวบางในชุดแหวกนู่นโชว์นี่ที่กำลังเริงระบำไปตามเสียงเพลงข้างๆกันนั้น คือร่างเล็กๆของใครบางคนที่ผมตามหา ท่าทางสนุกสนานจนออกนอกหน้าทำให้ผมรู้สึกเจ็บ รอยยิ้มแพรวพราว นัยน์ตาวาววับ ทุกสิ่งทุกอย่าง ทำให้เขาดูไม่เหมือนพี่จีมินคนเดิมของผม ไม่เหมือนเลยสักนิด
ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ??
ตั้งแต่วันนั้นหรือเปล่า…
‘พี่ติดโทรศัพท์มากไปแล้วนะครับ’
น้ำ เสียงแง่งอนดังขึ้นพร้อมๆกับอ้อมกอดที่ตวัดรัดร่างคนตัวเล็กเข้าหาตัวเมื่อ เห็นว่าอีกฝ่ายไม่สนใจตัวเองเลยสักนิด นัยน์ตาคมมองมือที่กดโทรศัพท์ยิกๆแล้วเริ่มทำท่าทางไม่พอใจ มือหนาคว้าสมาร์ทโฟนเครื่องสวยขึ้นมาถือไว้เอง ทำให้คนในอ้อมกอดหันมาตวาดใส่
‘มันเรื่องของฉัน เอาคืนมานะ’
นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมโดนตวาดใส่เลยนะ
บางทีอาจจะเป็นวันนั้น…
‘นี่เบอร์ใครเหรอครับ?’
เสียง ทุ้มเอ่ยถามขึ้นเบาๆพร้อมกับชูสมาร์ทโฟนในมือของตัวเองให้กับคนที่นั่งเล่น อยู่บนโซฟาได้ดู มือเล็กเอื้อมมารับเครื่องมือสื่อสารนั้นไปถือไว้ กวาดตามองลวกๆแล้วเงยหน้าขึ้นมาตอบด้วยท่าทางและทำเสียงที่ไม่ใส่ใจ
‘ไม่รู้สิ คงเป็นใครสักคนที่เจอกันเมื่อคืน’
วันนั้น…
‘พี่นัดเจอผู้หญิงคนนั้นทำไม’
เสียง ทุ้มตวาดลั่นพลางกระชากร่างเล็กเข้าหาตัวอย่างแรง ใบหน้าน่ารักบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บแต่ถึงกระนั้นก็ยังคงเชิดหน้าเถียงกลับ ไปอย่างไม่ยอมแพ้
‘ก็แล้วทำไมฉันจะทำไม่ได้ล่ะ’
‘พี่เป็นแฟนผมนะ’
‘แล้วยังไง ทีนายยังไปกับคนนั้นคนนี้ได้เลย’
‘แต่ผมก็เลิกแล้วป่ะวะ พี่อย่ามาประชดไม่เข้าเรื่องสิ’
สี หน้าท่าทางที่ดูหงุดหงิดของคนตัวสูงไม่ได้สร้างความกังวลให้กับคนตัวเล็กเลย สักนิด ริมฝีปากอิ่มแสยะยิ้มส่งให้อย่างเย็นชาทันทีที่ได้ยินประโยคนั่นจากอีกคน เสียงหวานแต่เย็นเยียบตอบกลับไป
‘ฉันไม่ได้ประชด ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องทำอย่างนั้นเลยสักนิด’
หรือวันนั้น…
‘พี่ไปนอนกับเธอมาเหรอ’
สภาพ ที่เต็มไปด้วยรอยลิปสติกมากมายพร้อมกับกลิ่นน้ำหอมที่หอมฟุ้งทำให้คนมองได้ แต่กัดฟันถาม และคำตอบที่ได้รับกลับมาก็ทำเอาร่างสูงแทบจะทรุด
‘ใช่’
‘ทำไมพี่…’
‘ฉันก็เป็นผู้ชายคนนึงนะจอนจองกุก’
ใช่ ปาร์คจีมินก็เป็นผู้ชายคนนึง…ที่จอนจองกุกรักสุดหัวใจ
แล้วก็เป็นผู้ชายคนนึงที่กำลังทำลายหัวใจของผมอย่างเลือดเย็น
Explain it Explain it
Explain it… My baby
ท่ามกลางบรรยากาศสนุกสนานสายตาสองคู่สบกันโดยบังเอิญ ผมจ้องมองไปที่เขาอย่างอ้อนวอน อยากจะขอร้องเหลือเกินว่าให้กลับมาเป็นปาร์คจีมินคนเดิมของผมสักที แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาก็มีเพียงแต่ความเย็นชาเท่านั้น
ร่างเล็กๆที่ดูไม่เหมาะกับหญิงสาวร่างโปร่งเลยสักนิดยังคงขยับตัวไปตาม จังหวะเพลงโดยไม่สนใจใยดีสักนิดว่าผมกำลังยืนอยู่ตรงนี้ ริมฝีปากอิ่มสีแดงสดของหญิงสาวคนนั้นก้มลงไปกระซิบบางอย่างที่ข้างหูพี่จีมิ น ก่อนนัยน์ตาคู่นั้นจะพราวระยับ ถึงไม่ได้ยินผมก็รู้ว่าหล่อนพูดเรื่องอะไร
‘คงไม่พ้นเรื่องอย่างว่า’
ผม รู้เพราะผมเคยผ่านมันมาก่อน เด็กวัยรุ่นที่อยากรู้อยากลองไปซะทุกอย่าง ใครบอกว่ามักเน่บังทันโซนยอนดันใสใส ผมขอหัวเราะเลยแล้วกันนะครับ คนอย่างจอนจองกุกไม่ได้จัดอยู่ในประเภทนั้นหรอก ผมก็ผู้ชายคนนึงที่เสพความต้องการทุกอย่างตามใจตัวเอง กินเหล้า เข้าผับ คั่วผู้หญิง ผมทำมาหมดแล้วล่ะ แล้วก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะหยุดได้ จนกระทั่งมาเจอพี่จีมิน…
แน่นอนว่าพี่จีมินไม่ใช่จูบแรก
ไม่ใช่คนที่นอนครวญครางใต้ร่างผมเป็นคนแรก
แต่พี่จีมินคือรักแรก…คือคนที่ผมยอมหยุดทุกอย่างให้
แล้วดูตอนนี้สิ
กรรมตามสนองหรือไงนะ
เสียงบีทส์หนักๆที่ว่าบีบหัวใจแล้วยังไม่เท่ากับภาพตรงหน้าที่เป็นยิ่งกว่า มีดกรีดเข้ากลางหัวใจผม ริมฝีปากอิ่มแสนหวานที่ผมเคยสัมผัส ริมฝีปากที่เป็นของผม ตอนนี้มันกลายเป็นของคนอื่นไปแล้ว ผมกำมือตัวเองแน่น จิกเล็บลงบนฝ่ามือเผื่อว่าความเจ็บปวดจากหัวใจจะคลายลงบ้าง แต่ไม่เลยสักนิด ยิ่งเมื่อมือเล็กๆที่เคยกอดผมเอื้อมไปโอบรัดเอวบางของผู้หญิงคนนั้นไว้ผมก็ ยิ่งเจ็บ บทจูบที่แสนร้อนแรงคงจะทำให้พี่จีมินมีความสุขมาก ในขณะที่ผมเจ็บปวดจนจะบ้าตาย สิ่งที่ทรมานที่สุดในตอนนี้คือพี่จีมินรู้ รู้ดีว่าผมเห็น รู้ว่าผมยืนอยู่ตรงนี้ แต่เขาก็เลือกที่จะไม่ใสใจ มองข้ามความรู้สึกของผม ไม่เคยคิดที่จะแคร์กันอีกแล้ว…
Although I hate you to death.
But I still think about you right now
“อ้าวจองกุกไปไหนมาล่ะ”
“พี่วี…”
“เฮ้ย! ร้องไห้ทำไม!!”
เสียง ตะโกนอย่างตกใจของพี่วีไม่ได้ทำให้ผมหยุดร้องไห้แต่อย่างใด ตลอดทางที่นั่งรถกลับมาที่หอผมก็ยังคงนึกถึงภาพนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า จะทำยังไงผมก็ลบมันออกไปไม่ได้จริงๆ
“เกิดอะไรขึ้น เล่าให้พี่ฟังสิ”
“…”
“จองกุก ไม่เอาสิอย่าร้อง”
ผมถูกพี่วีดึงรั้งให้ลงไปนั่งบนโซฟา มือเรียวข้างหนึ่งของพี่ชายกอดรัดผมไว้ในขณะที่อีกข้างก็ลูบหัวอย่างปลอบโยน ผมยังคงสะอื้นไม่หยุด มีไม่กี่ครั้งหรอกที่ผมจะร้องไห้ออกมาให้ใครเห็น ผมไม่ใช่คนขี้แย ไม่ใช่คนอ่อนแอ แต่ทุกสิ่งทุกอย่างมีข้อยกเว้นเสมอ ถ้ามันเกี่ยวข้องกับพี่จีมิน
“ไม่ร้องนะ”
“พี่วี”
“หื้ม?”
“ผมมันไม่ดีตรงไหนเหรอครับ ทำไมพี่จีมินถึงทำกับผมแบบนี้”
“…”
“ถ้าเขาไม่รักผมแล้ว ทำไมเขาถึงไม่บอกผมล่ะ”
“…”
“ทำไมไม่ยอมอธิบายอะไรให้ผมฟังเลยสักนิด”
“…”
“ผมอยากเกลียดเขา อยากจะเกลียดพี่จีมิน”
“จองกุก”
“แต่ผมก็ทำไม่ได้…”
ผมเกลียดพี่จีมินไม่ได้
Love is not over, It doesn’t make sense
Story is not over, It doesn’t make sense
Talk is not over, It doesn’t make sense still
Problem is not over, It doesn’t make sense
‘จองกุกกี้’
‘…’
‘เฮ้ หลับอยู่เหรอ’
‘…’
‘อื้มมม เด็กน้อยเอ๊ยยย’
มือ เล็กขยำขยี้แก้มนิ่มของร่างสูงที่นอนนิ่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ เพราะวันนี้เป็นวันหยุดพักผ่อนที่มีอยู่น้อยนิดของบังทันโซนยอนดัน เมมเบอร์ในวงจึงตัดสินใจมาผ่อนเพื่อผ่อนคลายกันที่ริมแม่น้ำฮัน ตอนนี้ทุกคนกำลังออกไปเล่นกันอย่างสนุกสนานแต่ดูเจ้าเด็กนี่สิ พอลงรถจัดที่จัดทางได้ก็ทิ้งตัวลงนอนแล้วหลับไปซะเฉยๆ
‘อะไรกันห๊ะ อุตส่าได้ออกมาเที่ยวกันทั้งที มัวแต่นอนขี้เซาอยู่ได้ นี่แน่ะๆ’
เพราะ มัวแต่แกล้งเขาแล้วเอาแต่หัวเราะจนตาปิดจนไม่เห็นว่าเด็กน้อยที่ตัวเองเรียก อยู่น่ะรู้สึกตัวตั้งนานแล้ว แพขนตาหนากระพริบปริบๆแต่อีกฝ่ายคงไม่เห็นเพราะมัวแต่สนใจแก้มนิ่มๆนั่น
‘จับได้ล่ะ’
‘เฮ้ยยยย’
ปาร์ คจีมินร้องเสียงหลงเมื่อคนที่นอนนิ่งอยู่เมื่อกี้ลุกพรวดขึ้นมา มือหนาตวัดเข้าที่เอวแล้วเหวี่ยงร่างเล็กลงไปนอนแผ่บนพื้นหญ้า นัยน์ตากลมเบิกกว้างเท่าที่ตาตี่ๆนั่นจะกว้างได้เมื่อร่างสูงของมักเน่ขยับ ตัวขึ้นมาทาบทับอยู่ด้านบน
‘จองกุกอย่าเล่นแบบนี้สิ ลงไป!’
‘ไม่ลง’
‘เอ๊ะ เป็นเด็กเป็นเล็กทำไมไม่เชื่อฟังพี่ห๊ะ!?’
‘มีพี่ขี้แกล้งแบบนี้ก็ไม่อยากฟังหรอก แกล้งผมดีนักใช่มั้ย เอาคืนบ้างแล้วกัน นี่แน่ะ’
‘เฮ้ยๆ ไม่เอาดิ ฮ่า มันจั๊กจี้ โอ๊ย จองกุก ฮ่า หะ หายใจไม่ออก ฮ่าๆๆ’
เสียง หัวเราะคิกคักดังไปทั่วบริเวณเมื่อนิ้วเรียวยาวจิ้มเข้าที่เอวของคนตัวเล็ก จีมินดิ้นพล่านบิดตัวไปมาพลางอ้าปากหัวเราะจนหน้าแดงก่ำ มือเล็กทุบไหล่เด็กแสบที่อาศัยน้ำหนักตัวที่มากกว่ากดทับเขาไว้จนไม่สามารถ ลุกไปไหนได้เพื่อหวังจะให้อีกคนเลิกเล่นเสียทีเพราะแค่นี้เขาก็จะขาดใจตาย แล้ว
‘โอ๊ยจองกุก พอ พอแล้ว หายใจไม่ออก ฮ่าๆ’
‘หายซ่าหรือยังครับ’
‘หะ หายแล้ว พอก่อนๆ’
เมื่อ คนที่อยู่ด้านบนละมือออกไป คนตัวเล็กก็นอนหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ใบหน้าใสๆแดงก่ำจากการหัวเราะ นัยน์ตาคลอไปด้วยหยดน้ำ หัวเราะจนน้ำตาไหลอ่ะคิดดู ท่าทางตลกๆของคนใต้ร่างทำให้จองกุกหัวเราะออกมาอีกครั้ง หัวเราะดังมากๆจนคนได้ยินถึงกับหมั่นไส้
‘หัวเราะอะไรนักหนา’
‘ก็หน้าพี่มันตลก’
ตลกนักใช่มั้ย ได้!
จี มินอาศัยช่วงที่คนข้างบนเผลอผลักอีกฝ่ายออกจากตัว ร่างเล็กแต่น้ำหนักตัวก็ไม่ใช่น้อยๆโดดทับอีกฝ่ายเต็มแรงจนถึงกับจุก จองกุกเบิกตากว้างเมื่อพี่ชายร่วมวงขยับตัวขึ้นมาคร่อมทับเขาไว้
ใครสั่งใครสอนให้มาคร่อมกันแบบนี้วะ
รู้มั้ยว่าฮอร์โมนเด็กอายุสิบแปดมันพลุ่งพล่าน
‘พี่ลงไปเลยนะ’
‘มีสิทธิ์อะไรมาสั่งมิทราบ ได้เวลาเอาคืนแล้ว’
‘เฮ้ยๆ อะไรอ่ะ ฮ่าๆๆๆ พี่จีมิน ปล่อยผม ฮ่าๆ’
ฮอร์มงฮอร์ โมนหายวับไปในพริบตาเมื่อคนที่อยู่ด้านบนเริ่มเอาคืนเขาแล้ว จองกุกขำจนตัวโยนเมื่อนิ้วเล็กจิ้มเข้าที่เอวแรงๆหลายที โรคบ้าจี้นี่เป็นกันทั้งวงครับ ยืนยันได้
‘ตลกนักใช่มั้ย อยากขำนักใช่มั้ยห๊ะ’
‘พอแล้ว ไม่ขำแล้ว ฮ่าๆ โอ๊ย พี่จีมินนนน’
‘เด็กดื้อมันต้องโดนแบบนี้แหล่ะ นี่แน่ะๆ’
คน ตัวเล็กยังคงรัวนิ้วลงมาไม่หยุด จนคนโดนกระทำชักจะทนไม่ไหว จองกุกเอื้อมือไปจับเอวของคนที่อยู่ด้านบนไว้จนอีกฝ่ายถึงกับสะดุ้งแล้ว เสียงหัวเราะก็ดังขึ้นกว่าเดิมเพราะต่างคนต่างก็ไม่มีใครยอมใคร
‘ปล่อยสิวะ ฮ่า ไอ้เด็กบ้า’
‘ฮ่าๆ พี่ก็ปล่อยผมก่อนสิ’
‘หายใจ ฮ่าๆ ไม่ทันแล้วโว้ยยย’
‘ผมก็เหนื่อย ฮ่าๆ เหมือนกัน’
แม้ จะพูดอย่างนั้นแต่ทั้งสองคนก็ยังเล่นกันไม่หยุด จีมินขยับตัวหนีมือใหญ่ไปอีกด้านในขณะที่จองกุกก็ขยับตัวจะลุกขึ้น เมื่อพื้นที่รองรับอยู่ไม่มั่นคงอีกต่อไปคนตัวเล็กจึงเสียศูนย์
‘จองกุก ฮ่าๆ นายอย่า เฮ้ย!!’
เหตุการณ์มันเกิดขึ้นเร็วมากเกินกว่าที่ใครจะตั้งตัวทัน รู้ตัวอีกทีร่างสองร่างก็มาอยู่ในสภาพที่ล่อแหลมชวนเข้าใจผิดเสียแล้ว
จีมินนอนหอบหายใจอย่างหนักเพราะทั้งเหนื่อยทั้งตกใจอยู่บนพื้นหญ้าโดยมีร่าง สูงของมักเน่คร่อมทับอยู่ด้านบน ไอ้ท่านอนทับกันนี่ก็ไม่ค่อยจะมีปัญหาเท่าไหร่เพราะก็เล่นกันอยู่บ่อยๆ แต่ที่ทำให้ใจเต้นรัวแข่งกับความถี่ของลมหายใจเข้าออกก็คงจะเป็นเพราะใบหน้า หล่อเหลาที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมนี่ล่ะมั้ง
‘นายหล่อขึ้นขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะจองกุก’
‘อย่าทำอย่างนั้นสิครับ’
จอง กุกคว้ามือเล็กที่กำลังไล้ไปมาตามโครงหน้าของเขาเอาไว้แน่น นัยน์ตาคมจ้องมองใบหน้าน่ารักที่ขึ้นสีเรื่อเพราะหัวเราะมากเกินไป ริมฝีปากอิ่มสีแดงสด นัยน์ตาหวานๆที่แวววาว กลิ่นหอมอ่อนๆประจำตัวที่ลอยมาแตะจมูก แล้วยิ่งเจ้าตัวเอียงคอน้อยๆพลางทำหน้าตาสงสัยแบบนี้อีก
อันตรายสุดๆไปเลยแฮะ
‘ทำไมเหรอ ก็นายหล่อขึ้นจริงๆนี่นา ไม่เสียแรงเลยน๊าที่ฉันโหวตให้นายหน้าตาดีที่สุดในวง’
ยิ้มหวานจนตาปิดอย่างที่เคยทำ
น่ารักจนแทบจะอดใจไม่ไหว
‘พี่จีมิน’
‘อะไรเหรอ?’
‘ผม…’
‘หื้ม??’
‘รักพี่นะ’
‘ห๊ะ!?!’
‘ผมรักพี่ เป็นแฟนกับผมนะ’
!!!
รู้สึก เหมือนโลกกำลังจะถล่ม จีมินเบิกตากว้างอย่างตกใจ ใบหน้าที่แดงอยู่แล้วขึ้นสีเรื่อยิ่งกว่าเดิมจนคนมองทนไม่ไหวจริงๆ จองกุกยื่นหน้าเข้าไปใกล้คนน่ารักอีกนิดก่อนจะกดจมูกลงบนแก้มนิ่มที่เขาอยาก สัมผัสมาตั้งนานแล้วแรงๆจนคนโดนกระทำดิ้นขลุกขลัก
‘นี่ มาทำอะไรตรงนี้ล่ะ’
‘ก็พี่น่ารักนี่ ตกลงว่าไงครับ เป็นแฟนกับจองกุกนะ’
‘…’
‘น่านะ จองกุกรักจีมินนี่จริงๆนะครับ’
พูดแล้วก็กดจูบลงบนริมฝีปากอิ่มเบาๆอีกทีนึง
‘ย๊า เด็กบ้านี่ ยังไม่ได้ตอบตกลงเลยนะ’
‘ก็รีบๆตกลงมาซะทีสิ รอนานเดี๋ยวอดใจไม่ไหวนะ’
‘หยุด หยุดเลย’
มือ เล็กยกขึ้นมาปิดปากคนด้านบนไว้อย่างทันท่วงที จีมินมองนัยน์ตาแพรวพราวคู่นั้นแล้วต้องเสหลบไปอีกทางเพราะความเขิน แรงกดจูบที่ฝ่ามืออย่างแกล้งๆนั่นทำให้คนตัวเล็กหน้าร้อนจนแทบจะระเบิดก่อน จะพยักหน้าเบาๆตอบกลับไปเพราะถ้าไม่ตอบคนข้างบนก็ไม่เลิกแกล้งเขาเสียที
จอง กุกดึงมือนิ่มที่ปิดปากเขาอยู่ออกไป รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าแต่คนตัวเล็กก็ยังไม่เห็นเพราะมัวแต่หันหน้าหนีไป ทางอื่น มือหนาแตะแก้มนิ่มเบาๆแล้วบังคับให้หันมาสบตากับเขาตรงๆ
‘พยักหน้านี่หมายความว่าไงครับ’
‘นี่โง่หรือแกล้งโง่ห๊ะ เรื่องอื่นเห็นฉลาดเป็นกรด’
‘ผมก็โง่แค่เรื่องนี้แหล่ะ แค่เรื่องของพี่คนเดียว’
หยอดให้เขินไปอีก หน้าแดงๆของปาร์คจีมินนี่เป็นอะไรที่โคตรน่าฟัดอ่ะครับ
‘ว่าไงครับ ถ้าไม่ตอบผมจะ ‘แกล้ง’พี่ต่อแล้วนะ’
‘อย่าๆ บอกแล้ว ตกลง’
‘ตกลงอะไร’
‘เอ๊ะ เด็กนี่ โอเคๆ ฉันตกลงเป็นแฟนกับนาย พอใจหรือยังเด็กบ้า’
‘พอใจที่สุดเลยครับ’
ฉีก ยิ้มกว้างจนเกือบจะถึงหู จองกุกโน้มหน้าลงมาใกล้ในขณะที่จีมินก็ขยับหนี นัยน์ตากลมมองท่าทางของมักเน่อย่างไม่ไว้ใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะข้อมือ ทั้งสองข้างถูกเด็กแสบยึดไปกุมไว้เรียบร้อยแล้ว
‘ไหนบอกตอบแล้วจะไม่แกล้งไง’
‘แกล้งที่ไหน นี่เขาเรียกประทับรับสัญญารัก’
เป็น ครั้งแรกที่ริมฝีปากสัมผัสกัน ความหวานละมุนแผ่ซ่านไปรอบตัว หัวใจเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน จูบที่อ่อนหวานไม่มีการรุกล้ำใดใดไม่ใช่ทางของจองกุกเลยแม้แต่นิด แต่เขาก็พอใจที่จะทำอย่างนั้น อยากอ่อนโยนกับคนคนนี้ให้มากที่สุด
‘ผมรักพี่นะพี่จีมิน’
‘พี่ก็รักนายจองกุก’
‘เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปนะ’
‘อืมตลอดไป’
ตลอดไป…
คำคำนี้มันไม่มีอยู่จริง
“พี่จีมิน…”
“มีอะไร”
น้ำเสียงเย็นชาที่แสนจะคุ้นเคยจนเหมือนกลายเป็นเอกลักษณ์ประจำตัวของปาร์คจี มินเวลาอยู่กับจอนจองกุกไปแล้วดังขึ้นทันทีที่กล้องตัวใหญ่ถอยห่างออกไป ผมดึงมือเล็กของคนที่ทำท่าว่าจะเดินหนีไปไว้แน่น ทรุดตัวลงนั่งคุกเข่า สองมือเกาะกุมมือเล็กไว้ไม่ยอมห่าง พลางส่งสายตาอ้อนวอน
“ผมขอโทษ ผมรู้ว่าอดีตของผมมันแย่แค่ไหน”
“…”
“แต่ผมขอร้อง พี่อย่าทำแบบนี้เลยนะ อย่าประชดกันเลย”
“…”
“กลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ”
…
“กลับมาเป็นปาร์คจีมินคนเดิมของผมเถอะ”
ผมรู้ตัวว่าเสียงของตัวเองกำลังสั่น น้ำตากำลังไหลแต่ผมไม่ได้สนใจมัน นัยน์ตายังคงมองใบหน้านิ่งเฉยของใครบางคนอยู่อย่างนั้น มือเล็กที่อยู่ในอุ้งมือผมไม่ได้ให้ความรู้สึกอบอุ่นเหมือนอย่างเคย มันเย็นชืดพอๆกับสายตาเย็นชาคู่นั้น
“พี่จีมิน”
…
“ผมรักพี่นะ”
….
“รักพี่จริงๆนะจีมิน”
…
“ได้โปรดอย่าทำแบบนี้กับผมเลย”
ผมเกร็งข้อมือพลางออกแรงกำมือนิ่มนั่นให้แน่นขึ้นอีกเมื่อพี่จีมินพยายามจะ สะบัดมือผมออก ได้ยินเสียงถอนหายใจดังมาก่อนที่คนที่ยืนค้ำหัวผมอยู่จะกระตุกมือเบาๆเป็น เชิงบอกให้ผมลุกขึ้นเพราะในห้องนี้ไม่ได้มีแค่เราสองคนเท่านั้น รอบตัวมีทั้งเมมเบอร์แล้วก็ทีมงานอีกมากมาย แต่ผมก็ไม่สนใจ
สายตาของผมมีแต่เขาคนเดียว
“พี่จีมิน…”
“อย่าทำแบบนี้สิเด็กบ้า”
…
“นายไม่ใช่คนขี้แยไม่ใช่เหรอ”
คน ตัวเล็กทรุดตัวลงตรงหน้าผม พี่จีมินดึงมือของตัวเองออกจากมือผมแล้วเลื่อนมาเกลี่ยน้ำตาที่แก้มออกให้ อย่างอ่อนโยน ใบหน้าน่ารักๆประดับด้วยรอยยิ้ม
รอยยิ้มที่ผมคิดถึงมันนักหนา
ผมดึงร่างนุ่มนิ่มเข้ามากอดแน่น ได้ยินเสียงร้องอย่างตกใจของคนถูกกระทำแต่ผมก็ไม่ได้สนใจ ผมคิดถึงเขา คิดถึงมากเหลือเกิน
“กลับมาเถอะ กลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะนะ”
“จองกุก”
“…”
“ที่ทำไปทั้งหมดนี่ ฉันไม่ได้ประชดนายหรอกนะ”
…
“เคย บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่ามันไม่มีความจำเป็นต้องทำอย่างนั้น” ร่างเล็กผละตัวออกมา นัยน์ตากลมจ้องมองผม มือเล็กลูบไล้ไปตามโครงหน้าของผมช้าๆขณะที่ปากก็พูดไปเรื่อยๆ
“ส่วนเรื่องอดีตของนาย ฉันไม่เคยสนใจหรอก”
…
“นายก็เหมือนกันนะ เลิกคิดถึงอดีตแล้วมองหาอนาคตบ้าง”
ยิ้มหวานส่งท้ายแล้วขยับตัวลุกขึ้น ดึงมือทั้งสองข้างออกจากการเกาะกุม ทำท่าจะเดินจากไป
ปาร์คจีมิน คนใจร้าย
“อนาคตที่ไม่มีพี่ ผมก็ไม่อยากจะเห็นมันหรอก!!”
ผมตะโกนออกไปเสียงดัง ทุกคนในห้องหันมามองกันหมด พี่วีกับพี่จินทำท่าว่าจะเดินเข้ามาหาแต่ติดที่ว่าคนตรงหน้าผมยกมือห้ามไว้ก่อน
“จอนจองกุก นายควรยอมรับความจริงได้แล้วนะ”
“อย่าพูด ผมไม่อยากฟัง”
“ฉันรู้ว่านายรู้ดี”
ใช่ ผมรู้
แต่ผมไม่อยากจะยอมรับมัน
“ผมขอร้อง พี่จีมิน”
…
“อย่าพูด”
ผมส่งสายตาอ้อนวอนไปให้ พยายามจะยื้อมือคู่นั้นไว้อีกครั้ง แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือรอยยิ้มหวาน ที่ต่างจากคำพูดโดยสิ้นเชิง
“ยอมรับเถอะนะ ตอนนี้ เวลานี้…”
…
“ฉันไม่ได้รักนายอีกแล้วจองกุก”
ปึง!!
เสียงประตูห้องปิดลง พี่จีมินเดินออกไปจากห้อง เดินออกไปจากชีวิตของผม ทิ้งไว้แต่ความเจ็บปวด ทิ้งให้ผมแบกรับมันอยู่คนเดียว
บอกผมทีว่ามันคือความฝัน
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้
ผมจะไม่ยอมให้เรื่องของเราจบลงแบบนี้
I rewind my girl baby come back to my world
I rewind my girl come back
…Come back…
....................................................................................
จบแล้วววว นี่แต่งกุกมินนะ แต่เหมือนจะออกมาเป็นจีกุกหรือเปล่า ฮอลลลล
ก็แบบอยากจะให้กุกเป็นฝ่ายโดนกระทำบ้าง ก็ปาร์คจีมินน่ะอะไรๆก็จอนจองกุกใช่ม่ะ
แล้วน้องก็ชอบทำไม่สนใจตลอด นี่เลยเป็นการเอาคืน
ให้มันรู้ซะบ้างว่าหลังกล้องน่ะปาร์คจีมินใจแข็งขนาดไหน
#ทำร้ายเมนคืองานของเรา #จองกุกร้องไห้ทำไมลูกโอ๋เอ๋ๆ
ยังไงก็ฝากฟิคป่วงๆเรื่องนี้ด้วยนะคะ -/\-
อาจจะไม่ดราม่าเท่าไหร่ ไม่ถนัดจริมๆ ;___;
แต่ความตั้งใจเกินร้อยนะ ฝากด้วยฮับ
#SongFicBTS คัมซาาาาาาาาา
ความคิดเห็น