คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 1
ท้องฟ้าสีคราม อากาศสดใส สายลมเย็นๆพัดเอื่อยๆผ่านใบหน้าของเขาไป แบคฮยอนสูดลมหายใจลึกๆเอาอากกาศสดชื่นเข้าไปเต็มปอด เสียงวี๊ดว๊ายของเหล่าสาวๆยังคงสร้างความพอใจให้เขาได้อยู่เสมอ โดยรวมแล้ววันนี้เป็นวันที่ดีสำหรับเขา ถ้าไม่ติดที่ว่า...
“กรี๊ดดดดดด~ ชานยอล~”เสียงกรี๊ดกร๊าดดังระงมไปทั่วสนามบาสด้วยประโยคเดียวกัน
เออดี! เมื่อก่อนแบคฮยอนขา~อย่างงั้นอย่างงี้ เดี๋ยวนี้ชานยอลแล้วเรอะ! ผู้หญิงนี่ขี้เห่อชะมัด! แบคฮยอนได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่คนเดียวที่กลางสนามบาส
และสาเหตุแห่งความอารมณ์เสียทั้งปวงของบยอนแบคฮยอนจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก
....ปาร์คชานยอล!
ตอนแรกเขานึกว่าชานยอลจะเป็นใครก็ไม่รู้ที่มักจะได้เจอตามสถานบันเทินตอนกลางคืนเท่านั้น แต่มันก็ผิดคาดเมื่ออาจารย์ประจำชั้นเดินเข้ามาบอกทุกคนว่ามีนักเรียนใหม่!
ใช่แล้ว! ไอ้นักเรียนใหม่นั่นก็คือไอ้โย่งคนนี้นี่แหละ!
คิดแล้วคนหล่อเซ็ง!
“เฮ้ย!แบคฮยอนอย่าเหม่อดิวะเสียชื่อตัวจริงหมด”เสียงเพื่อนคนหนึ่งในทีมตะโกนเรียกให้แบคฮยอนหลุดออกจากภวังค์ ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะเริ่มหันมาให้ความสนใจกับเกมในสนามแทน
ยังมีอีกเรื่องที่ทุกคนต้องรู้...บยอนแบคฮยอนคนหล่อมีดีกรีเป็นถึงนักกีฬาบาสตัวจริงเชียวนะ! แล้วตอนนี้ก็กำลังอยู่ในช่วงคัดตัวนักกีฬาสำหรับการแข่งฤดูกาลที่กำลังจะมาถึง ทีมนักกีฬาตัวจริงคราวก่อนกับเหล่าตัวสำรองทั้งหลายรวมทั้งเหล่านักกีฬาหน้าใหม่ด้วย...
“ทำไมไอ้หมอนั่นมันสูงจังวะ”จงอินไอ้เด็กดำข้างบ้านบ่นออกมาอย่างหงุดหงิด จงอินหรือไค ก็เป็นหนึ่งในนักกีฬาตัวจริงเหมือนกัน ฝีมือของจงอินต้องเรียกว่ามหาเทพ...เพียงแต่ว่าเด็กหนุ่มเพิ่งจะอยู่ม.ปลายปีหนึ่งเท่านั้น ทำให้ไม่ได้เป็นกัปตันทีม
“ฉันเห็นมันจ้องแกตลอดเลย...รู้จักกันเหรอ?”เสียงทุ้มๆของประธานชมรมควบตำแหน่งกัปตันทีมดังขึ้นเรียกให้แบคฮยอนต้องหันไปมอง
“ก็นิดหน่อยครับพี่”แบคฮยอนเอ่ยตอบ...ไม่อยากยอมรับว่ารู้จักกับคนหน้าหมั่นไส้แบบนั้นเลยจริงๆ!
“จริงเหรอ?”คริสยังคงเอ่ยถามด้วยความติดใจ ดวงตาคมของชายหนุ่มจ้องไปยังเด็กตัวสูงคนหนึ่งที่เอาแต่มองรุ่นน้องเขามาตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว
“เอ้า! พี่คริสก็อย่างเอาแต่หึงพี่แบคฮยอนจนลืมเล่นบาสล่ะครับ”จงอินเอ่ยพร้อมกับส่งรอยยิ้มมีเลศนัยให้กับทั้งสองคน มือก็จัดการส่งต่อลูกบาสมาให้คริส
“ไอ้จงอิน!”เสียงหวานตวาดแว้ดใส่เจ้าเด้กแก่แดดที่พูดอะไรไม่สร้างสรรค์
“ใครหึงใครวะ! พูดดีๆดิ๊!”
“โหยเมียดุว่ะพี่คริส!”คิมจงอินตะโกนล้อเลียนก่อนจะรีบจรลีออกไปจากบริเวณที่ขาสวยๆของแบคฮยอนจะฟาดแข้งได้ทันที
แบคฮยอนได้แต่ฮึดฮัดในลำคอแต่ก็ทำอะไรมันไปมากกว่านั้นไม่ได้เพราะตอนนี้ลูกกลมๆสีส้มมันเข้ามาอยู่ในมือเรียวเสียแล้ว ร่างบางสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเลี้ยงลูกบาสในมืออย่างคล่องแคล่ว เพราะเขาเป็นคนที่ตัวเล็กจึงได้เปรียบมากในเรื่องความเร็วและคล่องตัว แบคฮยอนเลี้ยงลูกหลบซ้ายขวาผ่านฝ่ายตรงข้ามไปอย่างรวดเร็ว ในที่สุดเขาก็หลุดมาจนถึงปราการด่านสุดท้าย...
เซ็นเตอร์...ปาร์คชานยอล
การที่ต้องปะทะกับเซนเตอร์ตัวสูงแบบนี้ถือเป็นเรื่องที่พบเจอได้บ่อยสำหรับสมอลฟอร์เวิร์ดตัวเล็กอย่างเขา แต่ครั้งนี้มันมีอะไรมากกว่านั้น...
ไม่ว่ายังไงก็ต้องเก็บแต้มให้ได้!
ดวงตาคู่สวยจ้องมองไปยังห่วงโลหะที่ลอยเด่นอยู่ด้านบนหัวของคนตัวสูง แบคฮยอนกระโดดกะจังหวะที่พอเหมาะแล้วปล่อยให้ลูกกลมๆได้เคลื่อนที่ไปตามทิศที่ได้กะไว้ ริมฝีปากบางเม้มเน้นอย่างลุ้นระทึก ชานยอลเอื้อมมือหมายคว้าลูกบาสแต่ก็ช้าเกินไปเพราะลูกบาสได้ลอยหวือเลยระยะที่จะเอื้อมถึงไปเสียแล้ว...
ปี๊ดดดดด~
เสียงนกหวีดดังขึ้นพร้อมกับแผ่นป้ายคะแนนตรงข้างสนามที่ได้เปลี่ยนแต้มให้ฝ่ายนักกีฬาตัวจริงขึ้นนำไปก่อน
“เยส!”แบคฮยอนเผยยิ้มกว้างอย่างพอใจ ใบหน้าสวยเบือนไปสบกับใบหน้าหล่อเหลาของคนตัวสูง มุมปากบางยกยิ้มขึ้นอย่างเหยีดๆก่อนจะยักคิ้วให้อย่างกวนตีน
ปาร์คชานยอลรู้สึกเหมือนโดนค้อนฟาดหัวอย่างแรง ชายหนุ่มขบฟันแน่นด้วยอารมณ์ที่เริ่มคุ เมื่อวานที่เจอกันที่สถานบันเทิงแห่งนั้น เห็นหน้าก็พอจะรู้ว่าเป็นคนเอาแต่ใจและไม่ค่อยยอมใครเท่าไหร่...แต่ไม่นึกว่าจะกวนตีนด้วย!
ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันคนเดียวได้สักพักแขนแกร่งก็ยกขึ้นปาดเม็ดเหงื่อที่ผุดพรายเต็มใบหน้า ริมฝีปากได้รูปเผยยิ้มกว้างจนเห็นฟันครบทุกซี่ตามแบบฉบับของตน
“เห็นเป็นสมอลฟอเวิร์ดตัวเล็กไม่คิดว่าจะชู้ตถึงแป้นแฮะ”เสียงทุ้มทำเป็นพูดลอยๆ แต่คนโดนพาดพิงถึงกับหน้าชา
แบคฮยอนรู้สึกเหมือนโดนน้ำเย็นสาดหน้า!
ใบหน้าสวยที่เคยส่งยิ้มยียวยมาให้เมื่อครู่หุบลงทันทีก่อนจะกลายเป็นใบหน้าบึ้งตึง แบคฮยอนตวัดตามองอีกฝ่ายอย่างเคียดแค้นจงใจจิกหางตาให้ดูเหยียดหยามที่สุดเท่าที่ทำได้ ยิ่งเห็นใบหน้าสวยงอง้ำแล้วยังดวงตาคู่สวยที่เอาแต่จ้องเขาแบบกินเลือดกินเนื้อชานยอลก็ยิ่งได้ใจ ชายหนุ่มเผยยิ้มออกมากว้างกว่าเดิมจนคนหน้าบึ้งเริ่มหมั่นไส้
“รักษาแต้มเอาไว้ให้ได้เถอะไอ้เซ็นเตอร์ยีราฟ!”เสียงหวานเอ่ยออกมาก่อนจะสบัดหน้าหนีแล้วออกเดินฉับๆไปทันที
เกมดำเนินไปเรื่อยอย่างดุเดือดจนเหล่านักเรียนที่มาเชียร์ต่างรู้สึกได้ โดยเฉพาะเวลาที่สมอลฟอร์เวิร์ดตัวจริงปะทะกับเซ็นเตอร์หน้าใหม่ บรรยากาศยิ่งดูเหมือนจะร้อนขึ้นกว่าปกติ
ปี๊ดดดดดดดด~
เสียงนกหวีดบอกหมดเวลาดังขึ้นท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคน
“โธ่เว้ย!”เสียงหวานสบถออกมาอย่างเคียดแค้น ตอนแรกทีมเขาก็นำอยู่ใครจะไปคิดล่ะว่าควอเตอร์สุดท้ายฝั่งตัวสำรองจะชนะ! เป็นเพราะไอ้ลูกสามแต้มงี่เง่าของไอ้ยีราฟหน้าโง่นั่นแท้ๆ!
“กรี๊ดดดดดดด~ว่าแล้วชานยอล”
“เธอเห็นลูกนั้นมั๊ยเท่สุดๆเลยล่ะ”
“วันนี้พี่แบคฮยอนไม่ค่อยเท่เลยอ่ะ”
ตึง!
เสียงกระแทกของกระบอกพลาสติกกับเก้าอี้ข้างสนามดังขึ้นเรียกให้เหล่าเด็กสาวที่กำลังกรี๊ดกร๊าดอยู่ต้องสะดุ้งกันจนตัวโยน แบคฮยอนตวัดสวยตาไปมองเหล่าสาวๆกลุ่มนั้นด้วยความไม่พอใจ ริมฝีปากบางสวยบึ้งตึงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เมื่อรับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตที่ร่างบางปล่อยออกมาได้เหล่าสาวๆจึงรีบสงบปากสงบคำแล้วจรลีออกจากบริเวรนั้นทันที
“เอ้า! รวม!”เสียงทุ้มของโค้ชประจำโรงเรียนเอ่ยสั่งทำให้แบคฮยอนที่สภาพจิตใจยังไม่เข้าที่ต้องเดินอย่างเซ็งๆไปรวมกันอย่างเสียไม่ได้
“ขอตัวแทนทีมละคนมาพูดความรู้สึกกับเกมนี้หน่อย”สิ้นเสียงเอ่ยคริสในฐานะที่เป็นกัปตันทีมก็เดินนำออกมาที่ด้านหน้าอย่างสง่างาม
“...แพ้ชนะสำหรับวันนี้ไม่สำคัญเท่ากับการที่เราได้เจอกับเด็กมีฝีมือมากมายที่จะมาเป็นกำลังสำคัญของทีมเราต่อไปในภายภาคหน้า...ขอให้ทุกคนที่ได้เป็นตัวจริง ตั้งใจฝึกให้ดีที่สุดจากนี้ไป...”สิ้นเสียงเอ่ยเสียงปรบมือก็ดังขึ้น คริสก้มหัวขอบคุณเล็กน้อยก่อนจะเดินกลับเข้าไปในแถว
“ฝั่งเด็กใหม่ล่ะ?”โค้ชหนุ่มเอ่ยถาม
“ผมเองครับ”เสียงทุ้มต่ำมีเอกลักษณ์ดังขึ้น ก่อนร่างสูงของเด็กหนุ่มจะเดินออกมาด้านหน้า ริมฝีปากได้รูปยกยิ้มก่อนจะแจกจ่ายไปให้ทุกคนอย่างทั่วถึงก่อนจะหยุดเมื่อถึงคนหน้าสวยที่กำลังบึ้งตึงรอยยิ้มนั่นก็กว้างขึ้นอีก
“เฮอะ!”แบคฮยอนฮึดฮัดเบาๆก่อนจะปรายหางตามองรอยยิ้มกวนโอ๊ยของอีกคนแล้วสะบัดหน้าหนีด้วยความหมั่นไส้
“...วันนี้เรามีเกมที่ดีจริงๆครับ ต้องขอขอบคุณนักกีฬาตัวจริงทุกคนที่ทำให้เราได้เรียนรู้...”เสียงทุ้มกล่าวสั้นๆแต่ได้ใจความ ชานยอลยิ้มรับเสียงปรบมือก่อนจะเดินกลับเข้าไปในแถว
“รายชื่อนักกีฬาตัวจริงจะติดประกาศไว้ที่ชมรมวันพรุ่งนี้นะ ตอนนี้ทุกคนก็ไปพักผ่อนกันได้แล้ว เลิกได้!”สิ้นเสียงโค้ชหนุ่ม เหล่านักกีฬาก็แตกกระจายราวกับผึ้งแตกรังอย่างไรอย่างนั้น
“ขอบคุณสำหรับเกมที่ดีนะ...”เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆขณะที่เดินผ่านร่างบาง
“แต่จะดีกว่านี้ถ้านายเลิกเอาแต่ดักฉันโดยไม่สนใจเกมนะ...”เอ่ยแค่นั้นก็เดินจากไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้แต่ระเบิดลูกใหญ่ที่หล่นตุบลงบนหัวของบยอนแบคฮยอนอย่างจัง!
ฝากไว้ก่อนเถอะปาร์คชานยอล!!!!
.
.
.
.
.
“เอ้า! รีบๆขุดเข้าสิบยอนแบคฮยอน!”เสียงของชายวัยสามสิบปลายๆตะโกนข้ามมาจากอีกฝั่งหนึ่งของสวน ทำให้เจ้าของชื่อที่กำลังเอาพลั่วเขี่ยๆหน้าดินอยู่ต้องเปลี่ยนเป็นเฉาะๆแทน
วันอังคารเป็นวันที่แบคฮยอนเกลียดที่สุด!
เพราะอะไรน่ะเหรอ? ก็เพราะว่าวันนี้มีวิชางี่เง่าอย่างงานเกษตรน่ะสิ! มีอย่างที่ไหนให้คนหล่อสามร้อยหกสิบองศาแบบเขามาขุดดิน...ขุดดินเนี่ยนะ!? เฮอะ! บ้าไปแล้ว!
“ปีศาจชัดๆ...”เสียงหวานบ่นพึมพำ
“นายจะบ่นทำไม? ยังไงก็ต้องทำอยู่ดี”เสียงทุ้มที่บยอนแบคฮยอนจำได้ดีดังขึ้นไม่ไกลนักเรียกให้ร่างบางต้องเบือนใบหน้ากลับไปมองด้วยหางตา
ปาร์คชานยอลอยู่ในชุดกันเปื้อนสำหรับงานสวน มือใหญ่สวมถุงมือผ้ามอมแมมในมือถือถังใส่ปุ๋ยขนาดใหญ่ ถ้ามองไกลๆเขาคงคิดว่าร่างสูงตรงหน้าเป็นชาวสวนแต่กำเนิดแหงๆ!
“เรื่องของฉัน”เสียงหวานตอบห้วนๆก่อนจะหันกลับไปสนใจกับการเขี่ยหน้าดินต่อ
ชานยอลเลิกคิ้วอย่างไม่สนใจน้ำเสียงห้วนๆของอีกฝ่าย ดวงตาสีนิลกวาดมองแผ่นหลังบางของอีกคนที่กำลังนั่งขุดดินหันหลังให้เขาอยู่ แบคฮยอนอยู่ในชุดกันเปื้อนสีน้ำเงินเข้มเหมือนเขา จะแตกต่างก็ตรงที่ร่างบางเอาหมวกกันแดดมาใส่เสียงมองแทบไม่เห็นหน้า แถมยังไม่ยอมพับแขนเสื้อขึ้นไปเพื่อความสะดวกสบายเสียอีก สงสัยจะกลัวผิวเสียจัด...ชานยอลคิดแล้วก็แอบขำเบาๆ เรียกค้อนอันเบ่อเร่อจากอีกคนกระเด็นมาฟาดเข้าเต็มๆ เมื่อจิกจนพอใจแล้วดวงตาคู่สวยก็เบือนกลับไปที่งานของตนต่อ
“เขาบอกให้ขุดไม่ใช่เหรอ?”เสียงทุ้มเอ่ยถามหลังจากที่เห็นหน้าดินมันร่วนออกมาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
“ก็ขุดอยู่นี่ไง!”แบฮยอนกระชากเสียงตอบ
“เขี่ยชัดๆ”ชานยอลย้อน
“บ้านฉันเรียกขุด”
“บ้านนายไม่มีคนเคยเรียนการงานมาเลยรึไง?”
“เอ๊ะ! นายนี่!”ในที่สุดความอดทนในการต่อล้อต่อเถียงของบยอนแบคฮยอนก็หมดลง เสียงหวานแหวขึ้นอย่างเหลืออดก่อนใบหน้าสวยจะสะบัดกลับมามองคนกวนโอ๊ยที่เอาแต่ยืนส่งยิ้มกว้างมาให้อย่างไม่มีสำนึก!
“เลิกกวนฉันแล้วก็ไปทำงานของตัวเองได้แล้วไป!”แบคฮยอนลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะสะบัดมือไล่อีกคนไปอย่างรังเกียจ
“ฉันก็รอนายขุดให้เสร็จนี่และจะได้ใส่ปุ๋ยบำรุงดิน...”เด็กหนุ่มยักคิ้วให้อย่างเหนือกว่า
“นายก็ไปใส่ที่หลุมอื่นก่อนซะสิ คนอื่นที่ขุดเสร็จแล้วก็มีเยอะแยะไป!”แบคฮยอนยังคงเอ่ยไล่เหมือนเดิม คิ้วเรียวกระตุกยิกๆอย่างขัดใจ
“ฉันใส่ครบหมดแล้ว...ก็เหลือแต่หลุมของใครก็ไม่รู้ที่ขุดมาตั้งนานหน้าดินหายไปไม่ถึงสามเซ็นต์”ชานยอลเอ่ยก่อนจะเปรยตามองหลุมตื้นๆที่แบคฮยอนขุดอย่างขำๆ
“เฮอะ!”แบคฮยอนสบถออกมาก่อนจะหันกลับไปนั่งขุดเหมือนเดิม แต่คราวนี้มันคือการขุดจริงๆ ร่างบางมองเศษดินที่กระจายออกไปก่อนจะใช้ความคิด ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มออกมาเมื่อคิดออก ขาเรียวค่อยๆขยับพาร่างให้หมุนเปลี่ยนทิศทีละนิดอย่างแนบเนียน เมื่อได้องศาพอเหมาะก็จัดการขุดดินแล้วตวัดขอมือเอาเศษดินออกอย่างแรง
“เฮ้ย!”เสียงทุ้มอุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อจู่ๆคนที่เกลียดการขุดดินก็เอาแต่ขุดๆๆๆ แถมยังตักเศษดินให้กระเด็นมาโดนเขาอีกต่างหาก!
“ขุดดินเลอะเทอะอย่างกับลูกหมาเลยนะนาย!”ชานยอลเอ่ยออกมาพลางขยับตัวถอยหลังเพื่อหลบให้พ้นรัศมีของพายุเศษดินที่กำลังโหมกระหนำมาหาเขา
“นายว่าใครลูกหมา!”เสียงหวานแว้ดถามทั้งๆที่มือก็ยิ่งตัดเศษดินสาดไปที่อีกคนหนึ่งแรงขึ้นเรื่อยๆ
“มีแค่ฉันกับนายที่คุยกัน ฉันคงด่าตำลึงข้างๆนายมั้งลูกหมา...”
ปึด!
เสียงเส้นความอดทนสุดท้ายของบยานแบคฮยอนขาดผึง!
มันจะหยามกันมากเกินไปแล้วปาร์คชานยอล! เรื่องเมื่อวันก่อนที่ควงสาวหยาม เรื่องที่บังอาจสั่งสอนที่สนามบาสเมื่อวาน แล้ววันนี้ยังมาว่าเขาว่าลูกหมาอีกเรอะ! เฮอะ! ได้เวลาถึงฆาตแล้วไอ้เสาไฟฟ้า!
“เอาปุ๋ยล้างปากเถอะไอ้เสาไฟฟ้า!”สิ้นเสียงหวานที่เอ่ยออกมาอย่างเหลืออดขาเรียวก็ถูกยกขึ้นก่อนเท้าสวยๆจะยันถังปุ๋ยขนาดใหญ่ที่อีกคนถืออยู่อย่างแรง ส่งผลให้คนที่โดนยันแบบไม่ทันตั้งตัวต้องหงายหลังไปเพราะแรงยันพร้อมๆกับถังปุ๋ย
โครม!
เสียงล้มโครมของอะไรสักอย่างดังขึ้นเรียกให้เหล่านักเรียนที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาทำงานของตนต้องหันไปให้ความสนใจกันทั่วหน้า ร่างสูงของนักเรียนใหม่ลงไปนอนแอ้งแม้งที่พื้นทั้งๆที่มือก็ยังคงกอดถังปุ๋ยไว้แน่น แต่ปุ๋ยที่เคยอยู่ด้านในจนเต็มถังมันพากันวิ่งออกมาร่าเริงอยู่บนตัวของเด็กหนุ่ม แม้แต่ใบหน้าหล่อเหลาก็ยังเต็มไปด้วยปุ๋ย!
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”เสียงหัวเราะอย่างสะใจดังขึ้นจากด้านหน้าทำให้ชานยอลรีบเกลี่ยปุ๋ยออกจากใบหน้าแล้วจ้องมองใบหน้าสะใจของอีกคนอย่างเคียดแค้น
ดวงตาสีนิลกวาดมองไปรอบตัวเพื่อนหาสิ่งตอบโต้ในขณะที่อีกคนเอาแต่หัวเราะสะใจไม่ได้มีการสนใจฟ้าสนใจดินแต่อย่างใด
ห่างไปแค่ช่วงตัวเดียวเด็กหนุ่มก็พบกับถังใบเล็กๆที่ใส่น้ำจุลินทรีย์บำบัดน้ำเสียอยู่ ริมฝีปากได้รูปยกยิ้มที่มุมปากก่อนแขนยาวจะเอื้อมไปคว้ามาครอบครองทันที
สะใจนักใช่มั๊ยบยอนแบคฮยอน!
ซ่า!
เสียงน้ำจำนวนมากกระทบเข้ากับอะไรบางอย่างพร้อมกับเสียงหัวเราะที่หายไปยังเป็นเหตุการณ์ที่ทุกคนต่างพากันจ้องมอง ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมากันอย่างพร้อมเพรียง
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”คราวนี้กลายเป็นเด็กหนุ่มร่างสูงที่เลอะปุ๋ยเป็นฝ่ายหัวเราะแทน
แบคฮยอนค่อยๆก้มลงมองเสื้อกันเปื้อนของตัวเองที่ตอนนี้เปียกโชกไปกว่าครึ่งตัว มือเรียวภายใต้ถุงมือผ้าค่อยจับเสื้อส่วนที่เปียกออกห่างจากตัวช้าๆ กลิ่นเหม็นหมักแบบเฉพาะของจุลินทรีย์บำบัดน้ำเสียทำให้ใบหน้าสวยต้องเบ้หน้า
“ปาร์คชานยอล!!!”เสียงหวานตะโกนออกมาอย่างเหลืออด ก่อนทำท่าจะเดินเข้าไปต่อยใบหน้ากวนๆของคนตัวสูงสักหมัด แต่ชานยอลก็รีบถอยห่างก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้ความอดทนของแบคฮยอนขาดผึงเป็นรอบที่สองของวัน!
“ไม่ๆๆ อย่างเข้ามาใกล้ตอนนี้...ตัวนานเหมือนบ่อเลี้ยงกุ้งเดินได้เลยล่ะ เดี๋ยวกลิ่นปุ๋ยฉันโดนกลบหมด! ฮ่าๆๆๆๆ”เอ่ยจบก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างสุดจะกลั้นเมื่อเห็นใบหน้าสวยที่กำลังทำสีหน้าปุเลี่ยนๆกลืนไม่เข้าคายไม่ออกมาให้ตน
มือเรียวกำหมัดแน่นด้วยความเคียดแค้น! ขุดดินก็ว่าแย่แล้ว...แต่นี่ยังต้องมาอาบน้ำจุลินทรีย์เน่าๆอีกเรอะ!
ดวงตาเรียวตะหวัดจิกคนที่กำลังหัวเราะจนท้องแทบแข็งหวังให้ได้สำนึกเสียบ้าง แต่มันก็ไม่ได้ส่งไปถึงชานยอลเลยแม้แต่น้อย เพราะเจ้าตัวยังเอาแต่หัวเราะก๊ากออกมาอย่างไม่เกรงใจใครเหมือนเดิม
ได้! จะเล่นแบบนี้ใช่มั๊ยปาร์คชานยอล!
แล้วจะได้เห็นดีกัน!
คิดจบขาเรียวก็ออกเดินห่างจากบริเวณนั้นทันที เสียงหัวเราะค่อยๆเบาลง ชานยอลมองตามแผ่นหลังบางที่เจ้าของมันเดินฟึดฟัดออกไป ร่างสูงแอบจดแต้มแห่งชัยชนะไว้คนเดียว
ขอนำไปก่อนล่ะนะบยอนแบคฮยอน...
ชานยอลลอบยิ้มให้กับความสำเร็จของตนเองก่อนจะหันกลับไปโกยปุ๋ยใส่ถังเพื่อกลับไปทำงานต่อ เขาคงต้องจำไว้ว่าการกวนบยอนแบคฮยอนเป็นอีกเรื่องสนุกที่แนะนำให้ลองจริงๆ...
“เฮ้ยชานยอลระวัง!”เสียงเตือนจากเพื่อนดังขึ้นเรียกให้เจ้าของชื่อต้องหันกลับไปมองก่อนจะ...
แผละ!
บางสิ่งที่เย็นๆเหนียวๆตอนนี้ได้ยึดพื้นที่บนใบหน้าของเขาไว้ทุกตารางนิ้ว
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”เสียงหัวเราะสะใจอย่างที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนดังขึ้นพร้อมกับที่จมูกของเขารับรู้ได้ถึงกลิ่นเหม็นๆเน่าๆที่ลอยมาแตะจมูกของเขา มือใหญ่กวาดเอาเจ้าสิ่งที่อยู่บนใบหน้าออกก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นมองช้าๆ
ใบหน้าสวยกำลังส่งยิ้มยียวนมาให้พร้อมทั้งคิ้วเรียวที่ยักขึ้นข้างเดียวอย่างผู้เหนือกว่า บยอนแบคฮยอนกลับมาส่งยิ้มกวนให้เขาทั้งๆที่ยังอยู่ในชุดกันเปื้อนเปียกๆตัวเดิม แต่ที่เปลี่ยนไปคือมือทั้งสองข้างเปลี่ยนเป็นถุงมองยาง มือข้างขวาเลอะไปด้วยอะไรสักอย่างที่เขาคาดว่ามันได้มาอยู่บนใบหน้าเขาแล้ว ส่วนมือซ้ายก็ถือถังขนาดกลางที่มีเมจิกเขียนไว้ที่ข้างถังอย่างลวกๆว่า
ปุ๋ยหมักมูลสัตว์...
มูลสัตว์!!!!
“บยอนแบคฮยอน!!”เป็นครั้งแรกที่เสียงทุ้มตะโกนออกมาสุดเสียง แบคฮยอนยักคิ้วกวนๆให้หนึ่งทีก่อนจะหันหลังวิ่งออกไปเมื่อเห็นว่าร่างสูงกำลังย่างสามขุมเข้ามา แต่ด้วยความยาวของช่วงขาที่เป็นรองทำให้ชานยอลตามมาทันได้ในที่สุด
ไม่ทันให้อีกฝ่ายตั้งตัว มือที่ปาดเอาปุ๋ยหมักมูลสัตว์เมื่อครู่ออกจากใบหน้าตนก็จัดการป้ายเข้าที่ข้างแก้มใสของอีกคน แบคฮยอนชะงักเท้าทันทีที่มีอะไรหยุ่นๆมาเปรอะอยู่ที่แก้มของตน
“ไอ้เสาไฟฟ้าเลว!”ว่าแล้วก็ควักเอาปุ๋ยป้ายอีกฝ่ายไปทันที และแล้วส่งครามป้ายปุ๋ยหมักมูลสัตว์ย่อมๆก็เริ่มขึ้น
แบคฮยอนเริ่มป้ายให้มากขึ้นกว่าเดิมเพราะส่วนมากชานยอลก็หลบได้หมดแต่เขากลับหลบมือใหญ่นั่นไม่ได้สักที!
“นายหลบไม่พ้นแน่ปาร์คชานยอล!”เสียงหวานเอ่ยก่อนจะจัดการง้างถังไปด้านหลังเตรียมสาดใส่อีกคนทันที ในเมื้อป้ายไม่โดนก็สาดมันซะเลยแล้วกัน!
“เสียงเอะอะอะไรกัน...”
แผละ!
ไม่รู้ว่าเป็นเคราะห์ดีของชานยอลหรือเคราะห์ร้ายของแบคฮยอนกันแน่ที่อาจารย์ผู้สอนที่เคารพดันเดินเข้ามาดูความวุ่นวายในสวน ทำให้ชานยอลรอดจากการโดนใส่ปุ๋ย…
แต่อาจารย์น่ะไม่รอด!!!
“บยอนแบคฮยอน! ปาร์คชานยอล! ไปห้องพักครู!”
.
.
.
.
.
“ทำไมนายจะต้องมาเดินเบียดฉันด้วยห๊ะปาร์คชานยอล!”เสียงหวานเอ่ยถามขณะที่ขาเรียวก็เร่งความเร็วให้มากกว่าเดิม
“ฉันไม่ได้เดินเบียดนาย...แต่ตัวเปื้อนแบบนี้ไม่อยากจะให้มันเปื้อนกำแพงจนต้องมานั่งขัดเพิ่มหรอกนะ”เสียงทุ้มเอ่ยตอบก่อนจะเร่งความเร็วตามร่างบางไปติดๆ
“ก็เลยให้ฉันเปื้อนแทนงั้นเรอะ? ประสาทเหรอนายน่ะ?...แล้วนี่ทำไมต้องเดินตามด้วยห๊ะ! พอฉันเดินเร็วนายก็เดินเร็วตาม...อะไรของนายห๊ะไอ้เสาไฟฟ้า!”แบคฮยอนแหวขึ้นก่อนจะเร่งความเร็วขึ้นอีก แต่อีกคนก็ยังเอาแต่เร่งความเร็วเดินตามมาเสียอย่างนั้น
“นายเปื้อนอยู่แล้วเปื้อนเพิ่มก็ไม่ต่างกันหรอก แล้วนายนั่นแหละที่ประสาท...เป็นพวกวิตกจริตรึไง? ทำไมฉันต้องเดินตามนายด้วย พูดเหมือนกับห้องอาบน้ำที่โรงเรียนมันมีหลายที่อย่างงั้นแหละไอ้ลูกหมา!”ร่างสูงเอ่ยก่อนจะก้าวขายาวๆเพื่อก้าวนำไปอยู่ด้านหน้าอีกคนเมื่อเห็นห้องอาบน้ำเพียงห้องเดียวของโรงเรียนอยู่ไม่ไกล
“อ่อก!”แต่แล้วปาร์คชานยอลก็เกือบจะตายทั้งๆที่ยังตัวเหม็นเพราะแรงกระชากคอเสื้อจากด้านหลัง
“ใครเป็นไอ้ลูกหมาห๊ะ! แล้วก็ฉันจะอาบก่อน...ไม่อยากตัวเหม็นเน่าแบบนี้นานๆเข้าใจป่ะ”พูดจบมือเรียวก็ออกแรงกระตุกให้เจ้าของคอเสื้อเซถอยหลังแล้วก็ถลาตัวไปด้านหน้าเพื่อไปให้ถึงห้องน้ำทันที
“ฉันยังไม่ได้ตกลงเลยนะ! คิดว่าฉันอยากอยู่เหม็นๆแบบนี้นานๆรึไงฮึ?!”ว่าแล้วมือใหญ่ก็คว้าข้อมือบางของอีกคนก่อนจะกระชากร่างบางติดมือมาอย่างง่ายดาย
“ก็บอกว่าฉันจะอาบก่อนไง!”ในระหว่างที่ชานยอลกำลังจะก้าวขาเข้าไปในห้องน้ำ แบคฮยอนก็อาศัยที่ตัวเล็กกว่ามุดผ่านช่องว่างของประตูเข้าไปแล้วเท้าสวยก็ยกขึ้นยันกลางท้องของร่างสูงของอีกคนออกมาทันที มือเรียวรีบคว้าลูกบิดประตูหมายจะปิดประตูแต่ก็ต้องชะงักเพราะมือของอีกคนที่เข้ามาดึงขอบประตูเอาไว้เสียก่อน
“ปล่อย!”แบคฮยอนออกคำสั่ง
“ไม่!”ฝ่ายชานยอลเองก็ปฏิเสธเสียงแข็งเช่นเดียวกัน
“บอกให้ปล่อยแล้วนะ...”เสียงหวานเอ่ยรอดไรฟันก่อนจะจัดการกระชากประตูห้องน้ำให้ปิดทันทีส่งผลให้มือที่กั้นระหว่างประตูและกรอบประตูอยู่โดนกระแทกเข้าไปเต็มๆ!
“โอ๊ย!”ชานยอลอุทานออกมาเมื่อความเจ็บปวดแล่นริ้วตั้งแต่ปลายนิ้วไปจนถึงสมอง ยังดีที่เขาขืนแรงของอีกคนไว้ได้บ้างทำให้แรงกระแทกนั้นไม่แรงเท่าที่ควร เด็กหนุ่มรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายก่อนจะออกแรงกระชากประตูห้องน้ำให้เปิดออกแล้วแทรกตัวเข้าไปด้านในทันที
“จะเข้ามาทำไม!”แบคฮยอนที่สู้แรงอีกคนไม่ไหวจึงได้แต่เอาเสียงเข้าข่มเท่านั้น
“ถ้านายไม่ให้ฉันอาบก่อน...ก็อาบมันพร้อมกันนี่แหละ!”
ห๊ะ?
“จะบ้าเรอะ!!!”แบคฮยอนตวาดใส่หน้าไอ้คนที่พูดอะไรไม่คิดออกมาดังลั่น ใบหน้าสวยซับสีเรื่อน้อยๆด้วยความอาย
ขนาดพ่อเขายังไม่เคยอาบด้วยเลยเถอะ!
“จะโวยวายทำไม...งั้นนายก็ออกไปให้ฉันอาบก่อน”ชานยอลเอ่ยออกมาหน้านิ่งเหมือนพูดเรื่องลมฟ้าอากาศทั่วไป นั่นยิ่งทำให้ใบหน้าขาวขึ้นสียิ่งขึ้นไปอีก
ถึงจะอาย...แต่ทิฐิมันมีมากกว่าเว้ย!
“ไม่!”
“งั้นก็อาบด้วยกันนี่แหละไม่ต้องมาบ่น!”ว่าแล้วก็ปิดประตูล็อกให้เรียบร้อย จัดการหาที่วางของให้เรียบร้อยแล้วมือใหญ่ก็จัดการถอดเสื้อกันเปื้อนที่เลอะเทอะออกไปทันที
“เฮ้ย! เดี๋ยวก๊อนนนนน!”แบคฮยอนร้องห้ามเสียงหลงก่อนมือบางจะเอื้อมไปคว้าชายเสื้อกล้ามตัวที่เหลือของชานยอลให้ปิดลงมาที่เดิม ปาร์คชานยอลเลิกคิ้วเป็นเชิงว่า ‘อะไรอีก?’
“นี่นายไม่คิดจะอายบ้างรึไงห๊ะ!”
“ทำไมต้องอายด้วย...ยังไงก็ผู้ชายเหมือนกันมีอะไรก็เหมือนกันนั่นแหละ...”พูดออกมาหน้าตายก่อนจะเริ่มถอดเสื้อผ้าต่อ
“แต่ฉันอายเว้ย!”แบคฮยอนตะโกนลั่นก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าข้อมือของอีกคนที่กำลังจะดึงบ๊อกเซอร์ตัวสุดท้ายลงไป
“งั้นก็ออกไปดิ”ชานยอลพูดก่อนจะบุ้ยใบ้ไปทางประตุห้องน้ำเป็นเชิงไล่
“ไม่! นายนั่นแหละออกไป...บอกตั้งแต่แรกแล้วไงว่าจะอาบก่อน!”
“ฉันถอดเสื้อผ้าแล้วเห็นมั๊ย? ถ้านายอยากรีบอาบก็อาบด้วยกันนี่แหละ...ผู้ชายเหมือนกันจะอายอะไรไอ้หมาน้อย?”เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นก่อนจะยักคิ้วให้อย่างท้าทาย ฝ่ายคนโดนท้าทายก็คิ้วเริ่มกระตุกยิกๆ
“นายเรียกใครหมาน้อยห๊ะไอ้เสาไฟฟ้า!”
“เรียกประตู...”
“ไอ้!...”และแล้วบยอนแบคฮยอนก็หมดคำด่า
“นายไม่ใช่ผู้หญิงซะหน่อยไอ้หมาน้อยเพราะงั้นฉันไม่มีอะไรต้องอาย”ว่าแล้วก็เกี่ยวบ๊อกเซอร์ตัวสุดท้ายลงไปกองกับพื้นทันที
“เฮ้ย!”แบคฮยอนร้องลั่นก่อนจะหมุนตัวกลับแทบไม่ทัน
ไอ้นี่มันหน้าด้านจริง!
“ตานายถอดบ้างแล้วล่ะหมาน้อย...หรือว่านายกลัวว่าฉันจะเห็นหุ่นก๊องแก๊งของนาย?”
ฉึก!
แบคฮยอนรู้สึกเหมือนโดนเข้มตำเข้ากลางใจ...แต่หุ่นเขามันไม่ได้ก๊องแก๊งเว่ย!
เขาเรียกสมส่วน!
“ฉันนึกว่านายจะกล้ากว่านี้ซะอีก...ที่แท้ก็เก่งแต่ปากอย่างเดียวแล้วมั้ง...”เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น ดวงตาสีนิลลอบมองแผ่นหลังบางที่กำลังสั่น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าโมโหจนตัวสั่น!
“เออ! อาบด้วยกันนี่แหละ!”ชานยอลแอบยิ้มกับลูกหมาตัวน้อยที่ตกหลุมที่เขาแอบขุดเอาไว้
“เอ้าถอดสิ! ฉันอยากรีบอาบแล้ว...หรือต้องให้ช่วยถอด?”
“ไม่ต้อง!”เสียงหวานตวาดกลับๆทั้งๆที่ไม่ได้หันกลับมามอง
มือบางค่อยๆถอดเสื้อกันเบื้อนออกก่อนจะแกะกระดุมเสื้อนักเรียนตัวบาง คอเสื้อถูกถอดร่นลงเผยให้เห็นลาดไหล่ขาวเนียนน่าสัมผัส ชานยอลราวกับต้องมนต์สะกด เขาไม่สามารถเบือนหน้าหนีไปจากภาพตรงหน้าได้เลย แผ่นหลังขาวเนียนน่าสัมผัสค่อยๆปรากฎออกมาให้เห็น
จู่ๆเขาก็รุ้สึกว่าลำคอแห้งผากจนต้องลอบกลืนน้ำลายลงคอ มือใหญ่ยกขึ้นทาบที่หน้าอกข้างซ้าย...หัวใจของเขากำลังเต้นอย่างกับแทงโก้!
ก่อนที่อะไรๆมันจะเลยเถิดไปมากกว่านั้นร่างสูงก็กลั้นใจ...มือใหญ่าคว้าที่เสื้อนักเรียนที่กำลังหลุดออกจากตัวของร่างบางขึ้นไปคลุมกลับให้เหมือนเดิม คว้าเสื้อกันเปื้อนที่กองอยู่ที่พื้นมาใส่ลวกๆแล้วระเห็จตัวเองออกจากห้องน้ำทันที
ปัง!
สิ้นเสียงปิดประตูของเขาเองปาร์คชานยอลก็เหมือนเพิ่งจะรู้สึกตัว...
เมื่อกี้มันอะไรกัน?
ความคิดเห็น