(os&sf) Hawthorn & Vine | dramione

ลำดับตอนที่ #2 : (SF) Of Bathrooms and Wall Paintings [Part1, NC]

 “มัลฟอย ให้ตายเถอะ! ทำไมนายต้องเข้าไปแช่อยู่ในห้องน้ำนานเป็นชาติอย่างงี้ทุกเช้าเลยเนี่ยฉันไม่เข้าใจ ขนาดวันนี้ฉันตื่นเช้าเป็นสองเท่าจากปกตินายก็ยังอยู่ในนั้นตั้งแต่ฉันตื่นขึ้นมาและป่านนี้ก็ยังไม่เสร็จอีก จะขัดสีฉวีวรรณอะไรนักหนาเนี่ยห๊ะ!”

เฮอร์ไมโอนี่โวยวายขณะที่ยกมือขึ้นทุบประตูห้องน้ำเสียงดังต่อเนื่อง และแน่นอนว่าสติของเธอจะต้องระเบิดปังแน่ๆ ถ้าหากว่าเขาไม่ตอบหรือออกมาภายในสาม... สอง...

“อะไรของเธอนักหนา เกรนเจอร์”

รอยยิ้มประมาณว่าโอ้วววว โมโหเหรอจ๊ะโผล่มาพร้อมคนหัวบลอนด์เปียกลู่หน้าที่ถือผ้าขนหนูขยี้หัวออกมาอย่างสบายอารมณ์

“อะไรงั้นเหรอ ? ฉันต้องอาบน้ำไงไม่เข้าใจรึไง” เธอทำเสียงฮึดฮัดอย่างหัวร้อน ขณะที่พยายามหลบเลี่ยงสายตาไม่ให้จับจ้องไปยังซิกแพ็คแน่นๆ และรอยยิ้มแปลกๆ ที่หมอนั่นส่งมาให้

“อ้ออออ  ฉันก็ได้ยินนะ เหมือนระเบิดเวลาแบบว่าติ๊กต่อก ติ๊กต่อก แต่ว่าที่ไม่ตอบเนี่ยก็เพราะว่าใกล้เสร็จแล้วไง แล้วเธอก็เสียงดังจังเลยฉันถึงต้องออกมาก่อนทั้งที่ยังไม่เสร็จ เนี่ยใครกันที่ทำเสียเวลา เธอเนี่ยน้า คิดหน่อยสิ” เขาทำเสียงจิ๊ๆ อย่างกวนอารมณ์ก่อนจะหันกลับเข้าห้องน้ำเพื่อไปสะสางสิ่งที่ยังไม่เสร็จต่อ อย่างเช่นแปรงฟันที่พ่อเจ้าประคุณรุณช่องก็โอ้เอ้อยู่นานจนเฮอร์ไมโอนี่ต้องทุบประตูอีกครั้งตอนที่เขาเพิ่งจะหยิบยาสีฟันขึ้นมาบีบใส่แปรง

มันเป็นเรื่องตลกที่คนสองคนที่มักจะตีกันตลอดเวลาถูกผลักดันให้ต้องมาอยู่ร่วมกันยี่สิบสี่ชั่วโมงเจ็ดวันอย่างช่วยไม่ได้ และแม้พวกเขาจะตกลงกันว่าจะฟาดกันทุกครั้งที่เจอหน้าแต่เพราะเรื่องเล็กๆ อย่างการใช้ห้องน้ำเนี่ยแหละที่ทำให้ยอมไม่ได้

ไม่ได้จริงๆ

“เอาจริงนะเกรนเจอร์ ถ่ายรูปเก็บไว้เลยมั้ย ถ้าจะมองจ้องขนาดนั้น”

เฮอร์ไมโอนี่ถูกปลุกให้ตื่นจากภวังค์ด้วยน้ำเสียงยานคางของคนที่เพิ่งจะออกจากห้องน้ำมาอีกครั้ง

“อะไร ? โทษทีนะ พอดีคิดอะไรเพลินๆ”

“อะไรที่ว่าคืออะไร ?” เขาถามอย่างสงสัย อันที่จริงท่าทางเหม่อๆ เมื่อกี้ของยัยหัวฟูนี่ก็น่ารักดี

เดี๋ยวนะ

น่ารัก ? น่ารักอะไรวะ ? เขาค่อนข้างตกใจกับตัวเองนิดหน่อยที่เพิ่งรู้สึกอะไรแบบนั้นกับผู้หญิงตรงหน้า นี่เขาเป็นบ้าไปแล้วรึเปล่า ยัยนี่มันเลือดสีโคลนเกรนเจอร์นะ บ้าแน่ๆ คนที่จะชอบยัยนี้ได้ก็มีแต่พวกทรยศสายเลือดอยากวีสลีย์เท่านั้นแหละ ถ้าเป็นเขาต้องเป็นคนที่สูงส่งกว่านี้ ไม่ได้ๆ

ไม่นะ ไมมมมมมมมมมมมมมมมมม่ เฮอร์ไมโอนี่น่ะทั้งน่ารัก ฉลาดแถมยังมีความสามารถ ตลอดเวลาสองเดือนที่ผ่านมาเขาได้เห็นรอยยิ้มของเธอ เสียงหัวเราะที่ไม่มีอะไรแอบแฝง แถมยังชอบเล่นมุกตลกแป้กๆ บ้าจริง ทำไมเขาต้องรู้สึกอะไรแบบนี้ด้วย

“ไม่มีอะไรจะพูด ฉันแค่มอง มองอะไรก็เรื่องของฉัน มองอะไรข้างหลังนาย ทำไมจะต้องมาวุ่นวายด้วยเนี่ย”

เดรโกเลิกฟุ้งซ่านได้ทันทีที่เสียงโวยวายของเธอดังขึ้นพร้อมกับใช้นิ้วจิ้มที่ชายโครงเขาแรงๆ เพื่อดันให้เขาออกห่าง

“มองอะไรล่ะ มีอะไรให้มอง ห้องน้ำเหรอ ?” เขาว่าขณะที่ยิ้มพรายออกมาอย่างยั่วยุพร้อมกับดันคนตัวเล็กกว่าให้ติดผนัง

“ไม่ คือ โอ้ย ภาพวาดยังไงล่ะ” ให้ตายเถอะ นี่เธอน่าจะพกไม้กายสิทธิ์มาด้วยจะได้เสกภาพวาดโง่ๆ ขึ้นมาสักภาพที่ผนังห้องน้ำจะได้สอดคล้องกับข้ออ้างโง่ๆ ของเธอสักหน่อย ให้ตายเถอะ

“ภาพวาดอะไรของเธอ”

เดรโก มัลฟอยใช้มือช้อนเอวของเธอให้ใกล้ชิดเขายิ่งขึ้นขณะที่ก้มหน้าลงมาคาดคั้นเอาคำตอบจากเธอพร้อมลมหายใจกลิ่นมินต์ “ว่าไงเกรนเจอร์ฉันถามเธออยู่นะ และฉันหวังว่าเธอจะตอบฉันด้วย”

“นี่ นาย มัลฟอยหยุดเดี๋ยวนี้นะ นายคิดจะทำตัวดีๆ บ้างรึเปล่าห๊ะ? ทำไมชอบกวนประสาทฉันจังเลย ออกไปให้พ้นเดี๋ยวนี้ เลิกฉีกยิ้มโง่แบบนั้นด้ว....”

ผู้ชายหัวบลอนด์เจ้าของรอยยิ้มโง่ๆ ที่เธอว่าจัดการปิดปากคนดื้อทันทีด้วยริมฝีปากของเขาเอง มือข้างหนึ่งของเขายันผนังเอาไว้ส่วนอีกข้างเลื่อนขึ้นมาประคองท้ายทอยของคนตัวเล็กให้ตั้งอยู่ในองศาที่เขาสามารถค้นหาความหวานในปากของเธอได้อย่างล้ำลึก แต่คนตัวเล็กยังคงหลับแต่และพยายามเม้นปากให้สนิทอย่างไม่ยินยอม

ลิ้นร้ายแลบเลียริมฝีปากอ่อนนุ่ม พยายามเกลี้ยกล่อมให้มันเผยอออกในที่สุดเฮอร์ไมโอนี่พ่ายแพ้ยอมให้เขามอบจูบที่ดูดดื่มให้ในที่สุด

เดรโกครางในลำคออย่างพึงใจขณะที่เฮอร์ไมโอนี่โอบรอบคอของเขาเอาไว้ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นลูบไล้อกกว้างที่พร่างพรมไปด้วยหยดน้ำ

ในที่สุดคนตัวสูงก็เลิกรังแกเธอแต่ก็ไม่อาจผละออกได้เมื่อเฮอร์ไมโอนี่ยังคงกอดเขาเอาไว้แน่น “จะไปไหนของนาย” เธอกระซิบข้างหู

“เลิกบ่นแล้วก็ดี ฉันจะต้องไปแข่งควิดดิ... อ่า ควิดดิชตอน อึก... กี่โมงสักอย่าง อะ...อ่า”

เฮอร์ไมโอนี่ขบติ่งหูคนหัวบลอนด์เล่นขณะที่มือเล็กๆ ก็อยู่ไม่สุขมันปะป่ายไปยังจุดอันตรายหลายจุดอย่างนึกสนุกจนทำเอาเดรโกพูดไม่เป็นศัพท์

ขณะที่เดรโกกำลังจะหายใจเป็นปกติหลังจากที่คนตัวเล็กรามือไป แต่ก็ได้เพียงไม่นานเมื่อเฮอร์ไมโอนี่ยังรุกต่อด้วยการโน้มคอของเขาลงมาและกดจูบยั่วยวนอย่างถึงที่สุดกับริมฝีปากที่สั่นระริกด้วยถูกจู่โจมอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวของเขา

ตาย ตายแน่ๆ เกิดปัญหาแล้ว เขาคิดเมื่อรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่แข็งขืนขึ้นมา

เฮอร์ไมโอนี่ชะงักเมื่อรู้สึกถึงของแข็งบริเวณหน้าท้อง เธอค่อยๆ ช้อนตาขึ้นมองดวงตาสีซีดอย่างเคลือบแคลง “เวรละ” เธอได้ยินเขาพึมพำอย่างหงุดหงิด

เลือดของเขาสูบฉีดจนเสียงหัวใจแทบจะดังออกมาจนหญิงสาวตรงหน้าได้ยินซึ่งดูเหมือนว่าเธอจะสังเกตปฏิกิริยาของเขาได้และอยากแกล้งเขาซะเหลือเกิน

“นายโอเคมั้ย ? ฉันหมายถึง ให้ฉันออกไปก่อนได้นะ...” เสียงหวานกระซิบแผ่นเบาขณะที่เธอพยายามจะเดินหนีไปแต่เขาดึงรั้งเธอเอาไว้แทนคำตอบ

เฮอร์ไมโอนี่ช้อนตาขึ้นมองเขาขณะที่กัดริมฝีปากล่างยั่วยวนอารมณ์พลุ้งพล่านของผู้ชายตรงหน้าอย่างที่สุด เธอค่อยๆ เลื่อนมือลงไปจนเกือบถึงปมผ้าขนหนูที่พันอยู่รอบเอว ขณะที่ชายหนุ่มหลับตาพริ้มอย่างพึงใจ

“ไว้เจอกันที่สนามนะมัลฟอย บายยยย” เธอหยุดมือเอาไว้เพียงเท่านั้นก่อนจะขโมยจูบผิวเบาที่ริมฝีปากเขาอย่างหยอกเย้าแก้เผ็ดที่อยู่ดีๆ ก็จับเธอจูบ

แล้วเธอจากไป

โดยไม่ลืมที่จะหันกลับมาดูสีหน้าเหวอแตกของคนหัวบลอนด์ที่เพิ่งถูกยั่วให้อยากและจากมาอย่างสะใจ

------

เดี๋ยวเค้าต้องไปฝึกภาคสนามเป็นเวลา 7 วันนะคะ ระหว่างนี้ก็คงไม่มีอะไรมาอัพเพิ่ม

ยังไงอย่าเพิ่งทิ้งกันน้าาาาา อ่านแล้วเป็นไงอะไรยังไงเม้นบอกบ้างน่อ ><

รักคนอ่านเหมือนเดิมมมมมม

  

  (C) ELIZILE