[Draco x Hermione] Isolation

ลำดับตอนที่ #16 : Chapter 16 : Snowy [100%]

ริมฝีปากของเดรโกยังคงชื้นไปด้วยจูบของพวกเขา

เขานั่งห่อตัวอยู่บนโซฟา หลับตาแน่นใช้ฝ่ามือชุ่มเหงื่อประคองใบหน้าเอาไว้ขณะที่ละอองความเย็นโอบล้อมรอบกาย เขาไม่รู้ว่าที่ตัวกำลังสั่นอยู่นี้เป็นเพราะความหนาวเย็นหรือเป็นเพราะความเจ็บปวดที่กำลังจะฉีกหัวใจเขาออกเป็นชิ้น ในตอนนี้สิ่งที่เขารู้มีเพียงความรู้สึกหลงทาง แม้ว่าก่อนหน้านี้เขาจะเชื่อเหลือเกินว่าเกรนเจอร์กับห้องนี้เป็นตัวการทำให้สภาพจิตใจของเขาปั่นป่วน แต่ระยะหลังมานี้เขากลับรู้สึกได้ชัดเจนมากขึ้นว่าการมีอยู่ของเธอนั้นช่วยบรรเทาความคิดเลวร้ายมากมายของเขายังไง ความเงียบที่เธอมีให้ตลอดยี่สิบจึงทำให้เขาทุกข์ทรมาณ ความโดดเดี่ยวที่เราได้รับทำให้เขาค่อย ๆ ตั้งคำถามกับสายเลือดและสิ่งที่เขาต้องการจากเกรนเจอร์มากขึ้น

เสียงสะท้อนของพ่อเกี่ยวกับอคติที่มีต่อสายเลือดมักเกิ้ลค่อย ๆ บิดเบี้ยวและเปราะบางลงในทุกวัน มันเลือนรางจนเหลือเพียงเสียงกระซิบภายในใจของเขาเท่านั้น มันทำให้เขาทั้งโกรธและกลัวว่าเธออาจจะกำลังมีผลต่อความคิดของเขา แต่ในขณะเดียวกันมันก็กลับสสร้างความโล่งใจในแบบที่เขาไม่เข้าใจ การจูบเธอ สัมผัสเธอ มันสร้างช่องว่างของความรู้สึกสงบที่ต่างไปจากปกติ หากแต่ก็ทำให้เขารู้สึกสับสนและหลงทาง - คงเป็นการหลงทาง...ที่ดี มันเหมือนกับเขากำลังจมน้ำ และเขาก็จินตนาการเอาว่าความรู้สึกเหล่านี้เองก็คงเป็นสิ่งที่คนที่กำลังจะจมน้ำรู้สึก

แต่เธอก็กลับทิ้งเขาไว้ที่นี่ ทิ้งเขาไว้กับโทสะที่กำลังเดือดพล่านไปตามผิวหนังเมื่อคิดภาพบาดใจระหว่างเธอกับคอร์เนอร์ แต่ในส่วนลึกของสมองเขาก็เชื่อว่าเกรนเจอร์จะรักษาคำพูดของเธอที่บอกว่า ระหว่างเธอและไอ้เรเวนท้อนั่นไม่มีอะไรนอกจากความเป็นเพื่อน แต่ความหึงหวงก็ได้กัดกินเขาไปเรื่อย ๆ เขาพบว่าตัวเองพร้อมจะอาละวาดทุกครั้งที่ภายในหัวปะทุภาพปรุงแต่งของพวกเขาขึ้นมา เขาควรจะทำยังไงดี เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากปล่อยให้มันเดือดกรุ่นอยู่แบบนั้น

คลื่นความน้อยใจพุ่งเขาซัดเขาซ้ำไปมาจนเล็บเผลอจิกเข้าที่ขมับโดยไม่รู้ตัว เขากลืนน้ำลายลงคอที่กำลังตีบตันแล้วคำรามในลำคอจนสั่นไปทั้งร่างกาย เขาตั้งใจจะฝังตัวนั่งอยู่แบบนี้เพราะรู้ดีว่าถ้าหากขยับออกจากโซฟาเพียงก้าวเดียว เขาคงจะพาตัวเองพุ่งไปซัดผนังจนมือแตกไปข้าง

เขาไม่รู้เลยว่าเธอออกไปนานแค่ไหนแล้ว บางทีอาจจะผ่านไปเพียงไม่กี่นาที แต่ความเดียวดายกลับทำให้เขารู้สึกเหมือนมันนานนับชั่วโมง

เขาถูก...ฝึกมาเป็นอย่างดีให้คอยรักษากริยาของตัวเอง แต่ในตอนนี้ เมื่อต้องอยู่ในห้องนี้กับเธอเพียงลำพัง แรงกระตุ้นมหาศาลที่ไม่อาจควบคุมได้ก็ทำให้ประหลาดใจ แม้ว่าการควบคุมตัวเองจะเป็นสิ่งจำเป็น แต่ทุกครั้งสมองก็ชอบลอยทิ้งเขาไปเหมือนอยากปล่อยให้เขาทำอะไรที่อยากทำ ช่องว่างขนาดใหญ่ภายในสมองของเขาเคยถูกอคติมากมายครอบครองเอาไว้ แต่ในตอนนี้มันกลับเต็มไปด้วยเรื่องของเธอ

คำพูดของเธอ

ใบหน้าของเธอ

กลิ่นของเธอ รอยยิ้มของเธอ เสียงหายใจของเธอ

เกรนเจอร์...

เสียงประตูหลักดังขึ้นทำให้เขารีบเงยหน้าขึ้นมอง การกลับมาของเธอทำให้สายลมรอบกายเขาราวกับหยุดพักการทำงาน เธอหอบหายใจไม่เป็นจังหวะพร้อมใบหน้าที่ขี้นสีแดง เส้นผมของเธอกลับมาเป็นลอนเหมือนเดิมแล้วและมันก็ล้อมกรอบหน้าของเธอเอาไว้อย่างสมบูรณ์แบบ เขามองดวงตาที่เบิกกว้างและเนินอกที่กำลังขยับขึ้นลงตามแรงหายใจแล้วพบว่าเธอช่างน่ากินเกินต้านทาน รวมไปถึงชายกระโปรงสีน้ำเงินที่กำลังพลิ้วไหว้นั่นทำให้เขาต้องผุดลุกขึ้นยืนพร้อมหัวใจที่เต้นแรง

พวกเขาตรึงสายตาไว้กับกันและกัน มันมีทั้งความสับสนและความตึงเครียดแทรกผ่านระหว่างนั้น และเดรโกเต็มใจที่จะอดทนรอไม่ทำอะไร เพราะเขาอาจจะแค่คิดไปเองว่าเธอกลับมาหา บางทีเธออาจจะแค่ลืมของ และไม่ได้มีความหวังอะไรให้เขาได้หวัง แต่ด้วยสีหน้าประหม่าที่ระบายอยู่ทั่วใบหน้าน่ารักนั่น เดรโกก็พอจะเดาได้ว่าเธอคงกลับมาด้วยเหตุผลที่จำเพาะกว่านั้น แค่เพียงคิดภายในของเขาก็เริ่มบิดรัดไปด้วยความตื่นเต้นและหวั่นใจ

สองเท้าของเขาเริ่มขยับออกไปเองตามสัญชาตญาณของมัน

เขาจะต้องรีบเข้าไปหาเธอก่อนที่เธอจะเริ่มเข้าใจสถานการณ์ไปผิด ๆ และทำให้พวกเขาต้องมีปัญหากันอีก เขาพยายามอย่างมากที่จะสะกดความต้องการที่มีต่อเธอในคืนนี้เอาไว้ เพียงเพราะบางทีถ้าหากพวกเขา...ยอมรับในแรงกระตุ้นที่ไม่อาจหลบเลี่ยงได้ เธออาจจะเริ่มไว้ใจเขามากขึ้น และในที่สุดข้อด้อยไร้สาระของเขาที่เธอคิดก็จะหายไป

“ฉัน...ฉันไม่รู้ว่าตัวเองมาทำอะไรที่นี่” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำเมื่อเขามาหยุดอยู่ตรงหน้า

เดรโกพยายามที่จะบุ่มบ่ามเข้าหาเธอ เขาจึงทำเพียงประคองใบหน้าของเธอเอาไว้และลากนิ้วหัวแม่มือไปตามแนวปากของเธออย่างอ่อนโยน เขารู้สึกได้ว่าเธอกำลังกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากและเมื่อเขาก้าวเข้าไปใกล้อีกนิด เธอก็ค่อย ๆ หลับตาลง เดรโกกลั้นหายใจพร้อมกับเสียงมากมายที่กำลังถกกันภายในสมอง แต่ชั่ววินาทีนั้นเธอก็ขยับห่างออก

“ฉัน...” เธอกระซิบด้วยความประหม่า “ฉันแค่ต้องการคืนนี้แค่คืนเดียวที่ -”

“แค่คืนเดียว” เขาพยักหน้าแล้วแทรกผ่านช่องว่างสุดท้ายระหว่างพวกเขา

เสียงทอดลมหายใจอย่างยอมจำนนของเธอทำให้เขาวูบวาบภายในลำคอขณะที่ค่อย ๆ รุกล้ำเข้าไปภายในปากของเธอ เขาสัมผัสได้ถึงรสชาติของบลูเบอร์รี่และคำสัญญาที่กำลังมอมเมาเขา ความปรารถนาบีบรัดอยู่ภายในขณะที่เขาโถมเทความร้อนใจทั้งหมดระหว่างที่เธอทิ้งเขาไปให้กับเธอ ชายหนุ่มกระชับร่างของเธอเอาไว้อย่างหวงแหน กอดเธเอาไว้แนบกายอย่างไม่ต้องการให้เธอจากไปไหน

เธอกระพริบตาแล้วพยายามรวบรวมสติ “ครุกแชงส์” เธอรีบพูดรหัสผ่านพร้อมกับที่เดรโกพาเธอผ่านประตูไป

ภายในห้องมืดสลัวมีเพียงแสงระยับตาของดวงจันทร์ที่ทอแสง มันมืดมากพอที่เธอจะปล่อยให้มันกลืนเธอเอาไว้ ที่นี่ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย – ปลอดภัยที่จะกักเก็บความลับแสนอันตรายและเรื่องราวต้องห้ามเหล่านี้เอาไว้ เธอเอียงหน้าให้เดรโกเพื่อให้เขาจูบเธอได้อีกครั้งพร้อมหัวใจที่หวังว่าเขาจะสามารถดูดกลืนความรู้สึกหวาดหวั่นอันดื้อรั้นของเธอไปได้จนหมด

ท่าทางของเธอทำให้เดรโกรู้ว่าเธอกำลังกังวล แต่เดรโกก็ยังคงไม่หยุดมือที่ป่ายแปะอยู่ที่สะบักหลัง เขารู้สึกว่าความเครียดของเธอลดลงมากพอที่เขาจะสามารถปลดชุดของเธอออกได้แล้ว และเสียงอึดใจชุดราตรีสีน้ำเงินก็ถูกปลดลงไปกองกับพื้น แต่เดรโกก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อเธอกลับนิ่งไปอีกครั้ง

เดรโกขยับออกเพื่อให้เธอสบตาที่เต็มไปด้วยความหมายของเขา แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่อาจห้ามสายตาไม่ให้เลื่อนมองร่างกายของเธอได้ ภายในท้องของเขาบิดรัด เขารู้สึกว่าร่างกายของเขากำลังเขม่นตึงขึ้นอีกครั้งขณะที่เขากำลังเชยชมเรือนร่างของเธอ ก็ใช่ที่เขาเคยจินตนาการภาพเธอที่อีกฝั่งของกำแพงห้องน้ำ แต่เขาต้องยอมรับว่าเขาประเมินเธอต่ำเกินไป เธอมีความอ่อนช้อยและเต็มไปด้วยเสน่ห์ดึงดูดมากกว่าภาพที่เขาสร้างขึ้นในหัว ชุดชั้นในสีน้ำเงินธรรมดา ๆ นั้นไม่อาจปิดบังสัดส่วนที่ตรึงสายตาของเขาได้ และด้วยแสงที่สลัวก็ทำให้ผิวกายของเธอเป็นสีมะกอกราวกับทอฟฟี่ที่น่าลิ้มลอง และในอึดใจนั้นเขาก็ไม่อาจละสายตาไปจากเธอได้เลย

ไม่มีสิ่งใดที่น่ารังเกียจ...หรือโสโคลก...

ความรู้สึกลำบากใจของเธอเด่นชัดขึ้นเมื่อเธอเคลื่อนมือไปปิดบังร่างกาย และก่อนที่เขาจะถูกความสับสนขโมยเธอจากไปอีก ร่างสูงก็รีบประทับริมฝีปากของเธออีกครั้ง เขาจะไม่มีทางปล่อยให้เธอหายไปอีก

เดรโกแทรกมือระหว่างพวกเขาเพื่อปลดกางเกงและเคลื่อนตัวเข้าไปในห้อง เตียงที่เขาเคยนอนเมื่อคืนก่อนอยู่เพียงไม่ไกลและเขาก็ได้ยินเสียงหัวใจของเธอดังสะท้อนอยู่ภายในอก เธอจับใบหน้าของเขาเอาไว้ด้วยฝ่ามือที่สั่นระริกเมื่อเขาค่อย ๆ ผลักเธอลงบนเตียงด้วยความอ่อนโยนเท่าที่ความต้องการของเขาจะอนุญาตให้ทำได้ เขาพาเธอเคลื่อนไปบนฟูกขณะที่ริมฝีปากยังคงทำงานของมันอย่างไม่ยอมหยุดพัก

เขารู้สึกว่าประสาทการรับรู้ของเธอกำลังเต็มไปด้วยความกังวลอีกครั้งเมื่อเขาเคลื่อนมือไปสู่ตะขอเสื้อชั้นใน และเขาก็ยิ่งดูดดึงริมฝีปากของเธออย่างล้ำลึกเพื่อให้เธอหลงลืมมันไป เขาวิงวอนต่อสิ่งใดก็ตามเป็นพันครั้งในใจเพื่อให้เธอละทิ้งตรรกะเหตุผลทั้งหมดอย่างที่เขากำลังทำ

เดรโกไล้เล็มแนวกระดูกไหลปลาร้าไปพร้อมกับเสียงครางอันแผ่วเบาที่ดังผ่านริมฝีปากบาง เขารู้สึกว่าเธอกำลังโอนอ่อนตาม และเขาก็รู้สึกว่าความปรารถนาของเขากำลังดุนดันต้นขาด้านในของเธอ ฝ่ามือของเขาแทรกผ่านระหว่างพวกเขาอีกครั้งเพื่อดึงปราการสุดท้ายของตัวเองให้พ้นไปให้พวกเขาได้สัมผัสผิวเนื้อของกันและกัน

เขาค่อย ๆ สอดปลายนิ้วผ่านกางเกงชั้นในของเธอแล้วดึงมันผ่านต้นขา เข่า และแข้งด้วยความใจเย็นระดับเหรียญทอง ร่างกายของเธอสั่นสะท้านไปด้วยความสงสัยและไม่แน่ใจเมื่อเขาใช้ดวงตาคมเลื่อนมองพร้อมไปแสงจันทร์ที่กำลังอาบไล้ตัวเธอ ดวงตาของเธอเบิกกว้างและหวาดหวั่นทำให้เขาค่อย ๆ เอียงใบหน้ามอบจูบให้เธอีกครั้งอย่างปลอบประโลม เขาพยายามตั้งหลักระหว่างขาของเธอแต่แล้วเสียงอันสั่นเครือก็ทำให้เขาหยุดนิ่ง

“เดรโก รอเดี๋ยว” เฮอร์ไมโอนี่กระซิบ เขาเหลือบตาขึ้นมองเธอแล้วสาบานต่อซัลลาซาร์ว่าถ้าหากเธอบอกให้เขาหยุด เขาจะยอมจำนน เธอเลียริมฝีปากแล้วมองเขาด้วยดวงตาอ้อนวอนก่อนจะค่อย ๆ พูดออกมาด้วยถ้อยคำละเอียดลออ “ได้โปรด ใจเย็นกับฉันด้วยนะ”

คิ้วของเดรโกย่นเข้าหากันเมื่อได้ฟังคำขออันมีนัยยะของเธอ “ฉันคิดว่าเธอไม่ -”

“ใช่” เธอดักคอพร้อมกับพวงแก้มที่ขึ้นสีจัด “แต่ฉัน...แค่ครั้งเดียวเท่านั้น”

กดดันแล้ว...

เขารู้ได้ในทันทีว่าเธอพยายามเพื่อเขามากแค่ไหน และนั่นยิ่งทำให้เขาต้องต่อสู้กับแรงขับที่มากขึ้น ความต้องการบ่าท้นท่วมจนเจ็บในอก มันเป็นความเจ็บปวดที่เต็มไปด้วยความยินดีและเขาตั้งใจที่จะไม่เห็นแก่ตัวกับเธอในคืนนี้

“จับบ่าของฉันเอาไว้นะ” เขากระซิบนำและรอจนกว่าเธอจะทำตามก่อนจะพูดต่อ “ถ้าเจ็บให้จิกเล็บแรงที่สุดเท่าที่เธออยากทำ แล้วกัดปากของฉันได้”

คำพูดของเขาช่วยบรรเทาความกังวลของเธอลงได้ ร่างเล็กพยักหน้ารับก่อนที่เขาจะเริ่มปรนเปรอลำคอของเธอด้วยจูบที่อ้อยอิ่ง เขาค่อย ๆ เรียนรู้เธอไปพร้อมจังหวะเชื่องช้าและในที่สุดก็รู้ว่าจะเป็นการดีกว่าถ้าหากไม่ปล่อยให้เธอได้ว่างเว้นจากจูบของเขา เดรโกเลื่อนนิ้วมือผ่านหน้าท้องแบนราบและพามันแทรกผ่านระหว่างขาของเธอเพื่อให้แน่ใจว่าเธอพร้อมแล้ว

แม้ว่าภายในหัวของเธอจะเต็มไปด้วยความขัดแย้งมากมายแต่ร่างของเธอก็ตอบสนองเขาได้อย่างสมบูรณ์แบบ เขารู้สึกได้ถึงความฉ่ำชื้นและไหลลื่นด้วยนิ้วของเขา เดรโกพยายามอดทนต่อความต้องการของตัวเองแล้วใช้นิ้วหัวแม่มือสัมผัสไปที่จุดอ่อนไหวซึ่งเรียกเสียงครางอย่างเขินอายให้ดังขึ้น ก้านนิ้วเรียวทั้งสองนิ้วค่อย ๆ พาตัวเองสอดเลื่อนเข้าไปภายในเพื่อให้เธอพร้อมสำหรับเขา เดรโกใช้เวลาหลายนาทีในการขยับนิ้วและฟังเสียงลมหายใจของเธอ เขาตัดสินใจว่าจะรอ ต่อให้นานแค่ไหนเขาจะอดทน เพื่อทำทุกอย่างให้เธอผ่อนคลายที่สุด

เดรโกขยับตัวในท่าทางที่เตรียมพร้อมหากแต่เฮอร์ไมโอนี่ก็ขบริมฝีปากของเขาครั้งหนึ่ง ชายหนุ่มค่อย ๆ วนปลายนิ้วขณะที่แทรกผ่านเข้าไปภายในตัวเอง เล็บมือที่อยู่บนบ่าจิกลงกับผิวเนื้อเปลือยจนเขาต้องซี้ดปาก เธอยังคงเกร็งไปด้วยความไม่ประสาและวิตกกังวล แม้ว่ามันจะเป็นไปเพราะความรู้สึกดีอย่างอัศจรรย์ แต่เขาก็อยากให้เธอมีความสุขไปกับมัน

“ผ่อนคลายนะ” เขากระซิบกับริมฝีปากของเธอ “มันจะไม่เป็นไร”

เขารู้ว่าเธอยังคงต้องการเวลาเพื่อจะปรับตัวอีกนิดหน่อย เขาจึงพยายามเป็นอย่างมากที่จะสู้กับแรงกระตุ้นมหาศาลเพื่อให้ไม่รีบขยับทำอะไรมากไปกว่านี้ เขาซบหน้าผากลงกับเธอหวังว่าความเจ็บปวดจะจางไปโดยเร็ว ชายหนุ่มค่อย ๆ ถอนตัวออกแล้วแทรกผ่านเข้ามาอีกครั้ง เขาเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้าต่อเนื่องจนกระทั่งเธอเลิกจิกเล็บลงบนบ่าและปล่อยริมฝีปากของเขาให้เป็นอิสระ เดรโกฝังใบหน้าลงข้างลำคอของเขาด้วยจำได้ว่าเป็นบริเวณที่ปลุกกระตุ้นเธอได้ดีพร้อมกับค่อย ๆ เร่งจังหวะให้เร็วขึ้น

เธอเริ่มสูญเสียสมาธิไปพร้อมกับความเจ็บปวดที่กำลังจางไป เธอได้ยินส่วนล่างของเขากำลังทำหน้าที่ของมันเพื่อกระตุ้นบางอย่างที่อยู่ภายในตัวเธอ ทุกจังหวะเคลื่อนไหวของเขากำลังปลุกความรู้สึกอ่อนไหวภายในท้องของเธอและมันยิ่งทำให้เธอต้องแอ่นสะโพกขึ้นรับมันมากขึ้นด้วยสัญชาตญาณ เดรโกเงยหน้าขึ้นมองเธอ ริมฝีปากของพวกเขาไม่อาจสัมผัสกัน มีเพียงลมหายใจเท่านั้นที่แลกผ่านผันผวนระหว่างพวกเขา ดวงตาทั้งคู่เชื่อมหวานอยู่อย่างนั้นขณะที่เสียงครวญครางในลำคอดังสะท้อนอยู่แนบอกแกร่ง จังหวะที่เขามอบให้ทำให้เธอมองเห็นปมอันแสนวิจิตรที่ถักทอดขึ้นภายในจากความเสียวซ่าน

เดรโกโอบแผ่นหลังของเธอเอาไว้แล้วประคองเธอให้ลุกขึ้นนั่งลงบนตัวของเขา ในขณะที่หญิงสาวได้แต่ซ่อนใบหน้าของเธอเอาไว้แนบแผงอกที่ชื้นเหงื่อ เขากอดกระชับสะโพกของเธอเข้าหาก่อนจะมอบจูบที่ร้อนแรงกว่าครั้งไหน ๆ ให้กับเธอ เดรโกจัดท่าทางใหม่ให้เพื่อให้สัมผัสของเขากระตุ้นถูกจุดความรู้สึกของเธอได้มากขึ้น แล้วจึงค่อย ๆ ขยับสะโพกไปตามจังหวะอีกครั้ง จากนั้นจึงละจากริมฝีปากของเธอแล้วใช้ฝ่ามือประคองเคล้นสัดส่วนอันอ่อนนุ่มเพื่อปรนเปรอเธออีกครั้งด้วยปลายลิ้น

เสียงเล็ก ๆ ของเธอเริ่มเปลี่ยนเป็นจังหวะที่เร่าร้อนขึ้นพร้อมกับที่เขารู้สึกถึงการบีบรัดภายใน ร่างเล็ก ๆ ภายในอ้อมแขนกำลังสั่นสะท้านและเสียงหัวใจที่เร่งจังหวะจนสัมผัสได้ด้วยริมฝีปาก ทำให้เขารู้ได้ว่าเธอใกล้จะถึงจุดนั้นแล้ว เดรโกพยายามยับยั้งตัวเองเพื่อให้เธอได้ผ่านมันไปก่อน

เขาไม่ยอมแน่ ถ้าหากไม่ได้สัมผัสแรงรัดและความผ่อนคลายของเธอ

เฮอร์ไมโอนี่สะอื้นออกมาเมื่อความร้อนในกายกำลังแผ่ซ่านไปทั่วร่างพร้อมการบีบรัดภายใน เธอสูญเสียการควบคุมทั้งหมดไปพร้อมกับปล่อยให้ความรู้สึกแปลกประหลาดอันสวยงามกลืนกินเธอ เดรโกกอดเธอไว้แน่นขณะที่ร่างกายของเธอค่อย ๆ ผ่อนลง

เขาขยับสะโพกอีกไม่กี่ครั้งภายในระลอกคลื่นความสุขของเธอ แล้วในที่สุดความสุขสมของเขาก็ระเบิดทะยานเข้าสู่ตัวเธอ เขาครางต่ำในลำคอซุกหน้าเข้าเข้าหาเธอกอดเธอเอาไว้แน่นก่อนจะค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจรินรดลำคอระหง เมื่อลมหายใจกลับมาเป็นปกติเขาก็รู้สึกถึงความหนักอึ้งไปทั่วสรรพางค์

ตัวเธออ่อนปวกเปียกในอ้อมกอดของเขา ร่างเล็กเอียงซบลงที่ลาดไหล่แล้วพรมจูบแผ่วเบา เดรโกขยับประคองพวกเขาลงนอนบนหมอนโดยไม่ลืมขยับผ้าห่มคลุมร่างให้ห่างจากความหนาวเหน็บ ดวงตาสีอ่อนเฝ้ามองแพขนตาและริมฝีปากที่เม้มแน่น เขารู้ว่าความเงียบอันน่าอึดอัดกำลังกลับมาอีกครั้งหลังการจากไปของเสียงลมหายใจอันสุขสม มันทิ้งพวกเขาไว้พร้อมคำถามที่กำลังก่อตัวขึ้นอย่างเลี่ยงไม่ได้

“พักผ่อนเถอะ เกรนเจอร์” เขาบอก

“ฉันแค่อยากจะขอบคุณ” เธอกระซิบอย่างอ่อนล้าในขณะที่ดวงตาใกล้จะปิดลง “สำหรับการที่นาย...อ่อนโยนกับฉัน”

เขาขมวดคิ้วเมื่อได้ฟังน้ำเสียงอันเป็นมิตรพร้อมกับที่รู้ว่าในอีกไม่กี่ชั่วโมงทุกอย่างอาจจะเปลี่ยนไป เมื่อแสงเจิดจ้าของยามเช้ามาถึง เขาอาจจะเกลียดที่ตัวเองทำแบบนี้ และเธออาจจะกลับไปรู้สึกเหมือนถูกหลอกใช้อีกครั้ง แต่ในค่ำคืนนี้ก็ได้สร้างความสุขสงบและความลับระหว่างพวกเขามากพอแล้ว เพราะอย่างนั้นเขาจึงเอื้อมมือไปเกลี่ยเส้นผมสีกาแฟให้ไม่ระคายใบหน้าของเธอ แล้วจึงลากนิ้วมือไปตามคิ้วเรียวขณะที่เธอหวนเข้าสู่ห้วงนิทราและผ่อนลมหายใจพลางกระซิบถ้อยคำที่ไม่อาจจับใจความ

เขาชะงักและดึงมือกลับเมื่อตระหนักได้ว่าตัวเองกำลังทำอะไร นึกด่าตัวเองที่กำลังยืดเวลาเหล่านี้ออกไป ความจริงเขาควรจะออกจากห้องได้แล้ว แต่ว่าร่างกายของเขากลับหนักอึ้งและเตียงนอนของเกรนเจอร์ก็อุ่นกว่าเตียงของเขามาก เดรโกจึงทำได้เพียงขยับตัวเพื่อให้ได้นอนมองหน้าเธอได้อย่างถนัดตา แม้ว่าจะขยับเข้าใกล้เกินกว่าที่จำเป็นแต่เขาก็ไม่ได้สัมผัสเธออีก และก่อนที่เขาจะได้ตั้งคำถามกับความใกล้ชิดนี้ห้วงนิทราก็พาตัวเขาไป

เดรโกนึกชิงชังวันพรุ่งนี้ เพราะมันจะต้องมาถึงอย่างที่เขาไม่อาจหยุดยั้งมันได้

---

เฮอร์ไมโอนี่ตื่นขึ้นพร้อมความรู้สึกปวดหนึบทั้งแขนและขา อีกทั้งบริเวณระหว่างขายังมีอาการกดเจ็บที่กำลังสลับกันไปมาระหว่างความเจ็บปวดและความพึงพอใจ เธอค่อย ๆ ขยับเปลือกตาขณะที่ยังรู้สึกได้ถึงรสสัมผัสของสลิธีรินที่ริมฝีปากอันเจ่อบวม ฝ่ามือเล็กควานเจอความอบอุ่นที่ยังคงทิ้งร่องรอยเจือจางอยู่ข้างกาย แม้ความจริงเธอจะคิดว่าเขาคงจากไปแล้วเมื่อเธอตื่นขึ้น แต่พอดวงตาสะลึมสะลือเคลื่อนไปพบร่างสูงที่เห็นเป็นเพียงเงาย้อนแสงยืนอยู่ที่กรอบหน้าต่าง นั่นก็ทำให้เธอตกใจอยู่ไม่น้อย

เธอค่อย ๆ หยัดตัวขึ้นนั่งเพื่อให้มองเห็นใบหน้าของเขาชัดเจนขึ้น ใบหน้าขาวซีดของเขากำลังมองไปนอกหน้าต่างขณะที่มือกำลังลูบบริเวณคางด้วยท่าทางครุ่นคิด เขาคงกำลังตกอยู่ในความคิดนานเสียจนไม่ทันได้สังเกตว่าเธอตื่นแล้ว

“คิดว่านายจะไปแล้วเสียอีก” เธอทำลายความเงียบลงด้วยเสียงแห้ง

เดรโกไม่ได้มองกลับมาที่ต้นเสียง “จะอยู่หรือไปก็ไม่สำคัญอะไรในเมื่อเธอนึกออยากจะเข้าห้องฉันเมื่อไหร่ก็ได้” เขาพูดเสียงเรียบ

เฮอร์ไมโอนี่สูดหายใจลึกครั้งหนึ่งแล้วรวบผ้าห่มมาพันห่อตัวเอาไว้แล้วลุกจากเตียง เธอค่อย ๆ เดินเข้าไปหาเขาโดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังทำไปเพื่ออะไร แต่เมื่อเข้าใกล้เขามากขึ้น ภาพภายนอกหน้าต่างก็ทำให้เธอเผลอยิ้มกว้างออกมา ความสวยงามของปุยสีขาวโพลนกำลังครอบครองทิวทัศน์สุดสายตา เดรโกเฝ้ามองเธออย่างใคร่ครวญว่าควรจะลากเธอกลับไปที่เตียงเพื่อสานต่อเรื่องราวต้องห้ามระหว่างพวกเขาอีกครั้งดีหรือไม่ ในเมื่อห้องทั้งห้องนั้นกำลังเต็มไปด้วยกลิ่นของพวกเขาที่ผสานกันจนทำให้รู้สึกราวกับเป็นยากระตุ้นกำหนัดชั้นเลิศ

“มีความสุขอะไรนักหนา” เขาถามเสียงแข็ง แล้ววางคางลงบนข้อนิ้วพยายามแสดงท่าทางเหยียดยามต่อเธอ

“หิมะไงล่ะ”

เขาขมวดคิ้ว “แล้ว ?”

“ฉันรอหิมะตกมาตั้งนาน” เธอพูดเสียงอ่อน

ขณะนี้เธออยู่ใกล้เขาเสียจนสามารถสัมผัสเธอตอนไหนก็ได้หากเขาต้องการ แต่ภาพของเธอในยามนี้ก็ทำให้เขายั้งมือเอาไว้ เกรนเจอร์ในเช้าถัดมาหลังจากค่ำคืนอันแสนสาหัสช่างน่ามองอย่างประหลาด ทั้งด้วยเส้นผมที่ยุ่งเหยิงพอประมาณ ทั้งแก้มที่ขึ้นสีเลือดฝาด และไหนจะร่องรอยริมฝีปากของเขาที่ยังคงเด่นชัดที่ลำคอ เธอดึงดูดเขาอย่างประหลาด แค่เพียงมองเธอแบบนี้สัดส่วนอันดื้อรั้นก็เริ่มขยับเกร็งขึ้นอีกครั้ง เดรโกกลืนน้ำลายแล้วละสายตาจากเธอพร้อมทั้งขบกรามแน่น เขากำลังคิดว่าจะพูดอะไรสักอย่างแล้วรีบออกจากห้องไป

“เกรนเจอร์ -”

“นาย...นายรู้สึกแย่กับเรื่องเมื่อคืนไหม ?” เธอถามขัดขึ้นอย่างไม่แน่ใจนัก พลางไล่ขยับมือไปตามผ้าห่มที่พันรอบกาย

เดรโกรู้สึกกระอักกระอ่วนในใจ เขาเองก็ไม่รู้ว่าควรตอบคำถามนั้นยังไง “แล้วเธอล่ะ ?” เขาเปลี่ยนเป็นถามกลับแทนให้คำตอบ

เฮอร์ไมโอนี่เม้มริมฝีปาก “ไม่ ไม่เลย และฉันก็...คิดว่านายเองก็คงเหมือนกัน”

“แต่จริง ๆ แล้วมันไม่เกี่ยวกัน” เขาพึมพำและหลบสายตา “ความจริงไม่ว่าจะรู้สึกแย่หรือไม่ก็ตาม มันไม่ควรจะเกิดขึ้น และก็ไม่ควรเกิดขึ้นซ้ำด้วย -”

“ไม่ควรเกิดขึ้นเหรอ ?”

“จะไม่เกิดขึ้นอีก” เขาแก้อย่างรวดเร็ว “มันไม่อาจ -”

“ทำไมล่ะ ?” เธอถามกลับอย่างหงุดหงิดกับการพยายามปฏิเสธของเขา “เพราะฉันเป็นมักเกิ้ลงั้นเหรอ ?”

“เกรนเจอร์ -”

“รู้มั้ย นายไม่ได้ใช้สายตารังเกียจเดียดฉันท์มองฉันอีกต่อไปแล้ว” เธอพูดเสียงเย็น “ตรงกันข้าม ความจริงนาย -”

“เธอคาดหวังอะไรจากเรื่องนี้เหรอ เกรนเจอร์” เขาถามตรงไปตรงมา “เธอรู้ว่าฉันเป็นใคร -”

“ใช่ ฉันรู้” เธอพยักหน้า “และฉันก็รู้ว่านายไม่ได้ปักใจเชื่อเรื่องพวกนั้น เพราะไม่อย่างนั้นเรื่องเมื่อคืนก็คงไม่เกิดขึ้น -”

“เรื่องเมื่อคืนมันเห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะที่นี่ทำให้สมองฉันปั่นป่วนไปหมด -”

“พอเถอะ!” เธอแหวอย่างโมโห “เลิกโทษนู่นนี่ไปเรื่อยสักที! มันน่าสมเพชนะ! นายรู้ดีว่าตัวเองกำลังทำอะไร!”

“เธอเองก็เหมือนกัน!”

“และฉันก็ไม่เคยปฏิเสธมันเลยสักอย่าง!” เธอตะโกน “ฉันไม่สำคัญสำหรับนายเลยใช่ไหม ?”

เขากัดฟันแล้วจ้องมองเธอด้วยสายตาเยือดเย็น เมอร์ลิน คำพูดของเธอกำลังทำให้เขาหงุดหงิดเหมือนจะบ้า “ไม่เข้าใจหรือไง” เขาลากเสียง “ฉันกำลังเป็นพวก -”

“พวกไหน ?”

“พวกทรยศต่อสายเลือดยังไงล่ะ!” เขาตวาดแล้วลุกขึ้นจากที่นั่ง “ฉันกำลังทำให้เกียรติของตระกูลย่อยยับ เธอยังจะกล้ามาถามหาความรู้สึกอะไรเกี่ยวกับเธออีกหรือไง”

เฮอร์ไมโอนี่ชะงักกับอารมณ์ที่เขาเพิ่งสาดใส่เธอ ทั้งคู่ยืนทื่ออยู่แบบนั้น มีเพียงโทสะและความตกใจที่วูบไหวอยู่ภายในดวงตาของเดรโกรเมื่อเขาตระหนักได้ว่าตัวเองเพิ่งพูดอะไรออกไป สิ่งเดียวที่เขาอยากทำคือเก็บเกี่ยวถ้อยคำทั้งหมดนั้นกลับคืน เธอพยายามจะยื่นมือมาสัมผัสแก้มของเขาแต่เดรโกก็รีบขยับหนีเพื่อปฏิเสธมัน - ปฏิเสธที่จะรู้สึกโง่เง่าไปมากกว่าที่เขากำลังเป็นอยู่ในตอนนี้

“แม่งเอ้ย” เขาเคี้ยวฟันแล้วเดินตรงไปที่ประตู “พอกันที -”

“เดรโก รอเดี๋ยว” เฮอร์ไมโอนี่เรียกแล้วตามไปหาเขาก่อนที่เขาจะเปิดประตูออกไป “ขอโทษที่ต้องพูดแบบนี้ แต่...แต่ฉันคงไม่สามารถอยู่กับนายได้ถ้าหากว่านายจะเป็นแบบนี้”

ภายในอกของเขาบิดรัดด้วยความเจ็บปวดเมื่อได้ยินดังนั้น “เธอหมายความว่ายังไง”

“ถ้า...ถ้าหากว่านายอยากจะหยุดมันไว้แค่นี้จริง ๆ” เธอพูดต่อด้วยน้ำเสียงเศร้าและมีเสียงสะอื้นคลอเป็นระยะ “ฉันคงต้องปรึกษากับศาสตราจารย์ว่าจะหาที่อยู่ใหม่ให้นายได้ไหม เพราะฉัน...ฉันอยู่กับนายไม่ได้อีกแล้ว หลังจากเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเรา...ฉันทำไม่ได้จริง ๆ”

ที่อื่น ? ที่ไม่มีเธอ ?

เพียงคิดว่าต้องอยู่คนเดียวก็ทำให้เขารู้สึกแย่ไปหมด ตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างกำลังเข้าสู่สภาวะที่ไม่อาจเพิกเฉยได้ เขาได้เห็นเธอทั้งหมดอย่างไม่มีสิ่งใดปิดปัง และไม่ว่าพวกเขาจะชอบมันหรือไม่ แต่พวกเขาก็เป็นเจ้าของส่วนใดส่วนหนึ่งของกันและกันแล้ว ต่อให้ร่องรอยนิ้วมือบนบ่าหรือรอยกัดที่ริมฝีปากจะจางไป แต่ความทรงจำจะยังคงอยู่อย่างนั้นอย่างแจ่มชัดและพร้อมจะฉายย้อนได้ทุกครั้งที่เขาต้องการคิดถึงมัน และทั้งหมดนั้นเมอร์ลินก็รู้ว่าทิฐิของเขาได้พังทลายไปหมดสิ้นเสียแล้ว

“แล้วจะให้ฉันตอบว่ายังไง ?”

เขาได้ยินเสียงสูดจมูกอยู่เบื้องหลัง “นายมีเวลาถึงสุดสัปดาห์นี้” เธอพึมพำเสียงอ่อน “ฉันจะมาฟังคำตอบวันจันทร์นี้”

เฮอร์ไมโอนี่เฝ้ามองแผ่นหลังของเขาและลาดไหล่ที่ยกขึ้นดันประตูให้เปิดออก เขาจากไปแล้วและทิ้งเธอเอาไว้กับร่องรอยหลักฐานความสัมพันธ์ของพวกเขา ทั้งผ้าปูที่นอนที่ยับย่นและกลิ่นของความปรารถนาที่ยังคงล่องลอยอยู่ในอากาศ เธอนั่งอยู่ข้างหน้าต่างและค่อย ๆ เช็ดน้ำตาให้ตัวเอง พยายามไล่นับเกล็ดหิมะน้อยใหญ่ที่อยู่บนหน้าต่างเพื่อให้เธอได้ผ่านพ้นความรู้สึกอันแสนเปราะบางไป

เธอรู้ว่าเขารู้สึกบางอย่างกับเธอ เขาแสดงมันออกมาด้วยตัวเขาเอง ความอ่อนโยนของเขาเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมาทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย แต่เธอก็รู้จักความดื้อรั้นของเขาดี เธอไม่กล้าคิดว่าเขาจะอยู่ หรือแม้แต่จะคิดถึงความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาเองเธอก็ยังไม่กล้า เพราะแค่เพียงคิดว่าเขาจะไม่อยู่ ความคิดนั้นก็กัดกินเธอเสียจนแทบแดดิ้น เธอแอบเสียใจในคำขาดของเธออยู่ไม่น้อยแต่เธอก็ไม่อาจจะมองเห็นเขาทุกวันแล้วรู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้งซ้ำ ๆ ได้อีกแล้ว มันเหมือนถูกเขาใช้เป็นเครื่องมือบำบัดความปรารถนา แล้วก็ค่อยโยนเธอทิ้งแค่เพียงเพื่อตอบสนองต่อทิฐิตัวเองเท่านั้น

แต่ถึงอย่างนั้น หากเพียงแค่เขาเลือกที่จะยังอยู่ นั่นก็เพียงพอต่อเธอแล้ว

---

เย็นวันอาทิตย์ผ่านมาถึง และเดรโกรู้สึกเหมือนเครื่องในกำลังพยายามจะกลับนอกกลับในอยู่ภายในท้องของเขา

เกรนเจอร์ออกไปตั้งแต่วันเสาร์ตอนเช้าหลังจากยื่นคำขาดให้เขา และไม่กลับมาอีกตั้งแต่ตอนนั้น เขาไม่รู้ว่าเธอไปอยู่ที่ไหน แต่สิ่งที่เขาพอจะรู้ก็คือ เขาเต็มไปด้วยความเป็นห่วงเธอตลอดเวลาที่เธอไม่อยู่ แต่ตรรกะเหตุผลก็คอยบอกเขาว่า ถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้นกับเธอจริง ป่านนี้มักกอนากัลก็คงมาหาเขาที่นี่แล้ว ซึ่งเมื่อคิดได้อย่างนั้นมันก็ทำให้เขาพอจะใจเย็นได้มากขึ้น

ความจริงมันก็คงเป็นความคิดที่ดีที่จะยอมรับข้อเสนอของเกรนเจอร์แล้วย้ายไปอยู่คุกอื่นเพื่อบำบัดอาการติดเธอ แต่เอาเข้าจริงมันก็ไม่ควรมีตัวเลือกนั้นแต่แรกด้วยซ้ำ เพราะเธอได้เปลี่ยนไปจากเรื่องน่ารำคาญในนรกนี่ กลายเป็นไปเหตุผลที่ทำให้เขายังคงมีสติอยู่ หากไม่มีเธอป่านนี้เขาคงแหลกสลายไม่ต่างอะไรกับแง่งผาที่ถูกคลื่นซัดจนพังทลาย เขาอยากสัมผัสเธออีกครั้ง เขาต้องการเธอ แม้ว่าจะคิดหาเหตุผลอะไรมาประกอบไม่ได้

แต่มันก็...ดูมีเหตุผลในตัวมันเองแล้ว

เขาสรุปได้ว่ามันเป็นเพียงผลพลอยได้จากความโดดเดี่ยวนี้ และมันก็ไม่ได้ผิดอะไรถ้าหากเขาจะต้องการเธอแค่เพียงเพื่อให้ช่วยประคองสติของเขาเอาไว้ เมื่อใดก็ตามที่เขาออกจากฮอกวอตส์ไปได้ ทุกอย่างก็จะกลับเข้าไปสู่วงจรเดิมของมัน และก็จะไม่มีใครรู้ว่าเขาได้ทำเรื่องอัปยศเอาไว้ที่นี่

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่จะมีแค่ฉันกับนายที่รู้

เสียงประตูหลักเปิดและปิดลงพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่คุ้นเคยก้าวเข้ามาภายในห้องและตรงไปยังห้องนอนของเธอ เขาพอจะรู้ได้ว่าเธอคงเดินวนอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินไปต่อ คราวนี้เข้าไปในห้องน้ำและเริ่มเปิดน้ำอาบ เสียงปลดเสื้อผ้าที่คุ้นเคยทำให้ภาพคืนวันศุกร์ฉายกลับมาอีกครั้ง ทั้งชุดสีน้ำเงินและผิวกายของเธอกลับฉายวาบเข้ามาอีกครั้ง

เขาคิดทบทวนอีกครั้งและอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นยืนพร้อมความรู้สึกกระด้างกระเดื่องที่เร่งเร้าขึ้นบริเวณสะโพก

เขาคงจินตนาการภาพเธออาบน้ำเสียจนเคยตัว

เดรโกค่อย ๆ สืบเท้าเข้าไปใกล้ห้องน้ำหวังว่าเธอจะลืมล็อกกลอนและดูเหมือนว่าโชคจะเข้าข้างเขาในวันนี้ เขาแทรกตัวผ่านเข้าไปด้านในที่ฟุ้งไปด้วยไอน้ำร้อนและกลิ่นหอมของเชอร์รี่ที่คลุ้งในอากาศ ค่อย ๆ ปลดเสื้อของเขาออกขณะที่ตรึงสายตาไว้ที่เรือนร่างภายใต้ม่านละอองน้ำ

ชีพจรของเขาเต้นจนดังก้องอยู่ในหูขณะที่เขาค่อย ๆ ปลดกางเกงบ็อกเซอร์ออก แล้วก้าวย่างไปบนห้องน้ำเพื่อพาตัวเองไปสู่ห้องอาบน้ำสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ นั่น

ดวงตาสีซีดจ้องไปยังแผ่นหลังที่พราวพรมไปด้วยละอองน้ำที่ไหลหยดผ่านเส้นผมที่เปียกชุ่มเหนือลักยิ้มวีนัสบริเวณสะโพก แล้วไล่เลื่อนสายตาลงมาตามน่องขา เขาไม่อาจห้ามมือตัวเองได้อีกต่อไป แต่ทันทีที่ปลายนิ้วของเขาสัมผัสผิวกายของเธอ หญิงสาวก็หันกลับมาพร้อมดวงตาพรั่นพรึงพลางพยายามใช้ฝ่ามือปกปิดส่วนสงวนของเธอเอาไว้

เขาสกัดเสียงกรีดร้องของเธอเอาไว้ด้วยจูบที่ดุดันและดูดดื่ม เฮอร์ไมโอนี่ขัดขืนอยู่เพียงอึดใจก็โอนอ่อนต่อสัมผัสของริมฝีปากและหยดน้ำที่ฉ่ำชื้น เขาไล้นิ้วหัวแม่มืดไปตามลำคอและเรื่อยไปจนถึงกกหู ร่างสูงค่อย ๆ ดันเธอขยับติดผนังแต่ก็ต้องขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเธอผละจากจุมพิตของเขาและยกมือขึ้นกอดไว้แนบอก

“นายจะทำอะไร ?” เธอถามพลางหอบหายใจ

ขอแค่นายอย่าล้อเล่น...

เขาขยับใบหน้ามองเธอแน่วแน่ด้วยความคิดที่ว่าเรื่องราวเหล่านี้จะหายไปเมื่อเขาออกจากที่นี่ได้ ในที่สุดริมฝีปากนั้นก็ขยับตอบคำถามที่เธอเฝ้ารอ

“ฉันจะอยู่กับเธอ”