คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 : Heaven [100%]
มีคนกล่าวว่าในยามคับขัน เราจะได้เรียนรู้ที่จะซาบซึ้งในสิ่งสำคัญธรรมดา ดังเช่นที่สะท้อนในบทกวีเพ้อฝันจำพวกแสงอาทิตย์อัสดง เสียงของเหล่าปักษาที่ขับขาน และสีสันสวยงามของบุปผชาติ
แต่รู้อะไรไหม เฮอร์ไมโอนี่ค่อนข้างแน่ใจว่าสิ่งที่พวกเขาพูดนั้นมันไร้สาระสิ้นดี
เหลวไหล ไร้สาระ เฮงซวย
ดวงอาทิตย์มันก็ตกของมันอยู่ทุกวี่วัน เหมือนกับเสียงเจี๊ยวจ๊าวน่ารำคาญของพวกนกนั่นก็ทำให้ปวดหัวเหมือนเดิม และแน่นอนว่าเธอเองก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้วว่าสีของดอกไม้จะอ่อนจะสดยังไงเพราะในท้ายที่สุดมันก็ร่วงโรยเสียจนหมดอยู่ดี เหี่ยวเฉาน่าเวทนา แห้งแกรนไร้ร่องรอยของความสวยงามที่เคยมี โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อโลกได้เหยียบย่างเข้าสู่เหมันตฤดูนั่นยิ่งทำให้สิ่งมีชีวิตดุจจะถูกพรากเอาชีวิตและจิตวิญญาณไปเสียจนหมด
บอกเลยว่าเมื่อใดก็ตามที่ตกที่นั่งลำบาก สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือไม่มีเลยความสวยงาม ความลำบากก็คือยังคงเป็นความลำบากมันจะทำให้คุณไม่สามารถสนใจสิ่งใดได้นอกจากมัน สิ่งอื่นใดจะถูกทำให้บิดเบี้ยว ไร้เหตุผล และขมุกขมัวไปด้วยแรงดึงดูดของความมืดหม่นภายในจิตใจ ดังเช่นเฮอร์ไมโอนี่ที่เริ่มรู้สึกว่าเวลาในชั้นเรียนนั้นช่างไร้ความหมายและไปกว่านั้นคือทุกคนรู้สึกเช่นเดียวกัน
นักเรียนฮอกวอตส์กำลังจมดิ่งอยู่ในความสลด – ทั้งหมดนั้นกำลังต่อสู้กับแรงดึงดูดมหาศาลของความโศกเศร้า
ความจริงต้องบอกว่าทั้งหมดที่ได้รับอนุญาตให้กลับมา
หากจะประมาณคร่าว ๆ แล้วเธอบอกได้เลยว่ามีนักเรียนอยู่เพียงหนึ่งในสี่เท่านั้นและทั้งหมดนี้ก็ตกอยู่ในความกลัว ระเบียงทางเดินมีเพียงเสียงสะท้อนของฝีเท้าและเสียงพูดคุยที่แผ่วเบาราวเสียงกระซิบ ใบหน้าของพวกเขาหม่นหมองเสียยิ่งกว่าอะไร แต่ถึงอย่างนั้นการเรียนการสอนก็ยังคงต้องดำเนินต่อไปเช่นกันกับควิดดิชและงานอื่น ๆ แม้ว่าจะเห็นได้อย่างชัดเจนว่านักเรียนส่วนมากไม่ได้มีความพร้อมที่จะแข่งขันเลยแม้แต่น้อย – อันที่จริงพวกเขาไม่มีความพร้อมที่จะเข้าสังคมหรือกระทั่งเข้าเรียนเองก็เหมือนกัน
ศาสตราจารย์มักกอนากัลเป็นคนหนึ่งพยายามอย่างที่สุดที่จะคงสถานการณ์ให้ใกล้เคียงคำว่าสงบและปกติแต่เธอก็พบว่ามันเปล่าประโยชน์ ฮอกวอตส์ไม่ปลอดภัยอีกต่อไป แม้แต่กำแพงโบราณที่เป็นเปลือกนอกซึ่งครั้งหนึ่งทุกคนเคยเชื่อมันว่ามันปลอดภัยเอง... สำหรับตอนนี้ แน่นอนว่ามันก็กลายเป็นเพียงเปลือกนอกห่วยแตกชิ้นหนึ่ง
วันนี้เป็นวันที่ 1 ตุลาคมหมายความว่าเฮอร์ไมโอนี่เพิ่งจะกลับมาที่นี่ได้เพียงสองสัปดาห์เท่านั้นทั้งที่เมื่อวัดตามความรู้สึกแล้วมันกลับดูยาวนานกว่านั้น นอกจากนั้น 1 ตุลาคมก็ยังหมายความว่าพวกเขาได้ผ่านเหตุการณ์น่าเศร้าสลดจากการจากไปของดัมเบิลดอร์มาถึงห้าเดือนแล้ว
ฮอกวอตส์ไม่ปลอดภัยอีกต่อไป ทุกคนรู้ดี พวกพวกผู้เสพความตายสามารถฝ่าเข้ามาถึงโรงเรียนและนั่นต้องขอบคุณไอ้บ้าเดรโก มัลฟอย และสเนปที่ได้สังหารพ่อมดที่อัจฉริยะที่สุดเท่าที่เธอเคยรู้จัก – ขอบใจจริง ๆ
โวลเดอร์มอร์กลับมาแล้ว อันที่จริงก็ได้เห็นการกลับมาของเขามาสักพักแล้ว แต่ความเลวร้ายของการหวนคืนของเขาคราวนี้กำลังสร้างความคุกคามที่มากขึ้นเรื่อย ๆ – เธอกำลังหวาดกลัว ใช่แล้วล่ะ ช่างหัวแบบแผนการเป็นกริฟฟินดอร์ไปก่อนเพราะบางทีมันก็มีเหตุผลที่จะต้องหวั่นใจบ้าง
และแน่นอนว่าช่วยไม่ได้เลยที่พ่อมดสองคนที่ควรจะเป็นเพื่อนรักและอยู่ข้างเธอตอนนี้กลับทิ้งเธอเอาไว้คนเดียว ใช่ แฮร์รี่และรอนกำลังพลิกประเทศนี้เพื่อตามหาฮอร์ครักซ์ที่เหลือ – โดยไม่มีเธอ
เธอไม่แน่ใจว่ามีเหตุผลดี ๆ กี่ข้อที่ทำให้พวกเขาตัดสินใจแบบแต่อย่างหนึ่งที่รู้ก็คือมันเป็นคำแนะนำของลูปิน เธอรักเพื่อนของเธอมากนะแต่ในสถานการณ์แบบนี้คงบอกได้แค่ว่า ถ้าเดาไม่ผิดตอนนี้แฮร์รี่คงกำลังประสาทกินอยู่ทุกชั่วโมงส่วนรอนก็คงทำตัวป้ำ ๆ เป๋อ ๆ เหมือนทุกที
เธอรู้ว่านั่นไม่ใช่การตัดสินใจของพวกเขา แต่เธอก็เอาความรู้สึกขุนเคืองในสมองออกไปไม่ได้อยู่ดี เพราะเอาเข้าจริงอย่างน้อยพวกเขาก็อยู่ด้วยกันส่วนเธอไม่มีใคร
ส่วนเธอถูกทิ้งเอาไว้ที่นี่เพื่อช่วยศาสตราจารย์มักกอนากัลเปลี่ยนฮอกวอตส์ให้เป็นที่หลบภัยพร้อมกับสมากชิกภาคีจำนวนหนึ่งเช่นเชมัส ดีน รวมถึงจินนี่ที่แยกย้ายกันไปปฏิบัติหน้าที่พร้อมกับศาสตราจารย์ท่านอื่น แม้ว่าน้องเล็กวีสลีย์เองก็แสนดีไม่น้อยแต่ก็ไม่ได้สนิทกันจนสามารถทดแทนที่ว่างที่นายสองคนนั้นทิ้งเอาไว้ได้ นั่นทำให้ต่อให้ไม่ได้อยู่อย่างโดดเดียวเสียทีเดียวแต่เธอก็ยังคงรู้สึกเหงาอยู่ไม่น้อย
เฮอร์ไมโอนี่ได้รับการแต่งตั้งประธานนักเรียนอย่างที่ใคร ๆ คาดคิด นั่นอาจจะเป็นเพื่อให้เธอได้มีห้องส่วนตัวเพื่ออำนวยความสะดวกให้แผนการของภาคีฯ หรือไม่บางทีตำแหน่งนี้ก็ถูกแต่งตั้งเพื่อมอบสิทธิพิเศษที่เธอสามารถใช้เวลาอยู่ในห้องสมุดยามวิกาลเพื่อเตรียมพร้อมให้การช่วยเหลือที่อาจเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ หรือบางทีมันก็อาจเป็นเพียงเพราะเธอคือเพื่อนสนิทสุดฉาวโฉ่ของแฮร์รี่ พอตเตอร์ที่ควรจะได้รับการแต่งตั้งเป็นสัญลักษณ์ของความหวังเพื่อต่อต้านทุกจิตวิญญาณอันน่าสังเวชที่สิ่งสู่อยู่ในฮอกวตอส์ - แน่นอนว่าเธอเต็มใจทำไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร แต่ข้อหนึ่งที่เธออยากขอคือ เธออยากอยู่ด้วยกันกับรอนและแฮร์รี่เท่านั้นเอง
ประธานนักเรียนชายในตอนนี้คือคนที่เธอไม่เคยเข้าใจเลยว่าถูกเลือกขึ้นมาด้วยเหตุผลอะไร อาจจะเป็นเพราะไมเคิล คอร์เนอร์นั้นคงเป็นพรีเฟ็คที่พ่วงตำแหน่งกองทัพดัมเบิลดอร์ หรือไม่ก็คงเป็นการเตรียมการของพวกภาคีอีกเช่นกัน แต่ทั้งนั้นก็เป็นเพียงข้อสันนิษฐานของเธอเพียงคนเดียวและเพื่อให้เรื่องนี้กระจ่างเธอควรจะถามเขา หรือไม่ก็ลองคุยกับนักรเียนคนอื่น ๆ บ้าง แต่เมอร์ลิน - ทุกวันนี้มีเพียงคนเดียวที่เธอได้คุยด้วยคือศาสตราจารย์มักกอนากัล เธอหมกมุ่นกับการเป็นผู้ช่วยเดนตายมากเกินไปจนแทบจะไม่มีเวลาพบเจอใครเลย
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในหอประธานนักเรียนที่ต้องย้ายไปอยู่ มันเงียบอย่างกับป่าช้าเลยทีเดียว
มันอยู่ไม่ไกลจากหอกริฟฟินดอร์ที่เธอเคยใช้ชีวิตหลายปีอยู่ที่นั่น ภายในห้องมีทุกอย่างครบครันทั้งห้องนอน ห้องครัวเล็ก ๆ พื้นที่ห้องรับแขกที่ไม่ได้ใหญ่โต ห้องอาบน้ำ และห้องนอนอีกห้อง ห้องที่ควรจะเป็นของแฮร์รี่ถ้าหากว่าเขาได้รับเลือกให้เป็นประธานนักเรียนชาย โดยเมื่อประธานนักเรียนในขณะนี้คือคอร์เนอร์ดังนั้นห้องของเขาจึงอยู่ฝั่งหอคอยเรเวนคลอซึ่งนั่นเป็นหนึ่งในไม่กี่เรื่องที่น่ายินดี เพราะในวันที่เธอควบคุมสติอารมณ์ตัวเองเอาไว้ไม่ได้ การอยู่คนเดียวย่อมดีกว่าการให้คนอื่นที่ไม่ใช่แฮร์รี่หรือรอนมารับรู้ด้วย
สองคนนั้นจะส่งจดหมายหาเธอทุก ๆ สองสัปดาห์ไม่เกินจากนี้เพื่อไม่ให้เกิดข้อสังเกตที่จะนำไปสู่ความยุ่งยากในการตามล่าหาฮอร์ครักซ์ของพวกเขา
ใช่ นั่นคงไม่ดีแน่ การถูกจับได้ไม่ใช่เรื่องดี และน่าทึ่งมากที่ไม่มีเรื่องไหนดีเลย เพราะแม้แต่ถ้อยคำที่ถูกเขียนในจดหมายเองก็ไหลผ่านสมองของเธอไปโดยที่ไม่โดนความสนใจจับได้เช่นกัน
เที่ยงคืนผ่านพ้นไปขณะที่เธอกำลังเดินทางไปยังห้องสมุดเพื่อค้นคว้าเกี่ยวกับฮอร์ครักซ์ หนึ่งในกิจวัตรที่พาให้เธอไปจบลงที่นอนไม่หลับ - เรียกได้ว่ากระตือรือร้นที่จะไม่หลับไม่นอนเหมือนเคย
ตีสองก็ผ่านเข้ามาแล้ว เป็นเวลาที่เห็นได้ชัดว่าที่นี่ไม่หลงเหลือใครอยู่อีกแล้วจะมีก็เพียงแต่เธอกับแสงสว่างเรือง ๆ จากคาถาลูมอสที่เป็นสัญญาณของการมีชีวิตอยู่ท่ามกลางวงกตชั้นหนังสือ ดวงตาที่ปรือค้างครึ่ง ๆ กลาง ๆ ปวดหนึบจนต้องใช้มือช่วยนวด เพราะนอนน้อยติดต่อกันหลาย ๆ คืนทำให้สภาพร่างกายของเธอหย่อนประสิทธิภาพลงเป็นอย่างมาก ดวงตาที่แทบจะลืมไม่ขึ้นไม่สามารถโฟกัสหนังสือและรูปทรงได้อย่างแน่ชัดนัก มันมีเพียงภาพเลือน ๆ ลาง ๆ ที่ยากจะบอกได้ว่าเล่มไหนเขียนว่าอะไร
“ใช่แล้วแหละมั้ง” เธอพึมพำกับตัวเองขณะที่ไล่นิ้วไปตามตัวหนังสือที่เธอใช้เวลาพอสมควรในการอ่านมัน “พ่อมดคนแรกที่คิดค้นวิธีสร้างฮอร์ครักซ์คือเฮอร์โปผู้ชั่วร้าย และมันเป็นเพียง...”
พวกปัญหาสังคมไร้ค่า..
พวกปัญหาสังคมไร้ค่า…
เธอกระพริบตาอ่านประโยคเดิมซ้ำสองรอบแม้ว่าใจความจะเหมือนเดิมก็ตาม
?
----
“ศาสตราจารย์ต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ ๆ” เขาตะคอกด้วยอารมณ์รุนแรง “ไม่ทราบว่าน้ำยาบ้าบอตัวไหนของศาสตราจารย์ที่ทำให้เกิดความคิดงี่เง่านั่น แต่ผมขอยืนยันว่าผมจะไม่มีทางกลับไป”
“งั้นฉันก็ต้องเข้าใจว่าคุณมีความคิดที่ดีกว่าอย่างนั้นสินะ ?” ศาสตราจารย์สเนปหันหน้าไปมองผู้พูดอย่างเชื่องช้า แต่ฟังดูก็รู้ว่าเขาอยู่ในอารมณ์ที่ไม่ได้ดีไปกว่าเด็กหนุ่มที่กำลังเป็นฟืนเป็นไฟอยู่ตรงหน้านั้น
“คุณลืมไปแล้วหรือไงว่าพวกเราทำอะไรไว้” เขาถามเหวี่ยงมือที่สั่นไปด้วยโทสะไปยังโรงเรียนที่เห็นเพียงแสงเลือนลางอยู่เบื้องหลัง “ผมจะถูกฆ่าตายทันทีที่เหยียบเข้าไปที่นั้น - แม้แต่เพียงก้าวเดียวก็เถอะ!”
“เราไม่มีเวลาถกเถียงเรื่องนี้กันมากนัก คุณมัลฟอย” อดีตศาสตราจารย์พูดลอดไรฟันขณะที่มือเอื้อมไปจับคอเสื้อพ่อมดหนุ่มเอาไว้อย่างขู่ขวัญ “ฉันให้คำสาบานกับแม่ของเธอว่าจะปกป้อง - และนั่นคือที่เดียวที่ปลอดภัย”
“อย่ามายุ่ง!” เขาขู่ฟ่อ พยายามยื้อต้านสเนปที่พยายามพาเขากลับไปยังฮอกวอตส์ ส้นรองเท้าหนังถูกกดลากไปกับพื้นพร้อม ๆ กับที่มือพยายามแกะเสื้อคลุมออกแต่นั่นไม่เป็นผล “พวกทรยศน่าสมเพช!”
สิ้นคำคนสูงวัยกว่าก็ชะลอฝีเท้าลงและดึงตัวเดรโกเข้ามาใกล้ สีหน้าของเขาเรียบเฉยไม่แสดงอาการใดแต่มันก็มีรังสีบางอย่างที่แผ่ออกมาจนเดรโกสัมผัสได้ถึงความน่ากลัวภายในดวงตาของศาสตราจารย์ แต่นั่นไม่ได้ทำให้เด็กหนุ่มสะดุ้งสะเทือนแต่อย่างใด เขาพูดถูกแล้ว คนตรงหน้านี่ก็แค่พวกทรยศสายเลือดที่น่าสมเพช
เขาและสเนปต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ เป็นเดือนเพื่อ… เรื่องบนหอคอยดาราศาสตร์นั่น เดรโกไม่ได้โง่ เขารู้ว่าความผิดพลาดที่เกิดขึ้นจะทำให้เขาต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ตามมาแน่นอนซึ่งเขาไม่อยากจะจินตนาการถึงความรุนแรงนั่นเลย อย่างดีที่สุดลอร์ดมืดก็คงจะทำให้เขาตาย และอย่างร้ายที่สุดเขาก็ถูกทำให้ตายอยู่ดี ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้
ชั่วเวลาที่ผ่านมาเขาไม่ได้คุยกับพ่อแม่ของเขาเลยด้วยเพราะไม่อาจรู้ได้ว่าพวกเขาเป็นตายร้ายดียังไง เพราะเพิ่งจะหลบหนีออกจากกะท่อมโกโรโกโสที่เชทแลนด์ที่ซึ่งมีชายหัวมันเยิ้มที่เอาแต่มองเขาด้วยสายตาที่ดุร้าย ให้ตายไม่ว่าจะทางไหนก็มีแต่ตายทั้งนั้น เยี่ยม
จากนั้นสเนปก็บอกว่าเขาได้รับบทสายลับ เขาทรยศทุกคนและเป็นพวกเดียวกับพวกนั้น - พวกภาคีงี่เง่า เขาแทบจะสำรอกออกมาก่อนจะใช้ช่วงเย็นของวันนั้นให้หมดไปกับการพยายามจะหนีออกจากที่หลบซ่อน
แต่เขาจะไปไหนได้ ?
ถ้าหากว่าไม่ติดที่ว่าโวลเดอร์มอร์คงอยากจะเสกคำสาปพิฆาตใส่เขาเสียเต็มแก่ เขาคงรีบเร่เข้าไปเปิดเผยถ้อยวิวรณ์นั้นเพื่อเอาความดีความชอบแล้ว แต่ตอนนี้เขาไม่เหลือที่ยืนในการเป็นผู้เสพความตายอีกต่อไปแล้ว เขาเพียงไอ้ตัวปัญหาที่ทำอะไรไม่เป็นโล้เป็นพาย แถมยังจำเป็นต้องติดสอยห้อยตามพวกทรยศเลือดที่เริ่มจะไม่มีประโยชน์แล้วอีก
แม่งเอ้ย
นั่นยังแย่ไม่พอ เพราะตอนนี้เขากำลังถูกลากกลับไปยังฮอกวอตส์
เขาพยายามถามถึงขอบเขตการทำงานของสเนปภายใต้การเป็นภาคี แต่มันไม่ได้ช่วยให้เขารู้อะไรมากขึ้นนัก รู้แต่เพียงว่าชายชราคนนี้มันบ้าอย่างหาที่สุดไม่ได้จริง ๆ ถ้าหากว่าสายลับนี่ยังสามารถฆ่าดัมเบิลดอร์ได้ แล้วมันจะแปลกอะไรถ้าหากสเนปจะลากเขากลับฮอกวอตส์ไปเพราะอาจจะได้ผลประโยชน์จากมักกอนากัลไม่ก็พวกภาคี
คำถามและความกังวลมากมายตีกันอยู่ภายในสมองจนแทบจะระเบิดขมับออกมา หูของเขาอื้ออึงไปด้วยคลื่นเสียงไร้ที่มา ไม่มีคำตอบใด ไม่มีคำสัญญา ไม่มีอะไรเลยนอกจากความซับซ้อน
ซับซ้อนเหมือนห้าเดือนบนเกาะเชทแลนด์ไม่มีอะไรนอกจากฝูงแกะที่ช่วยทำลายความเงียบลงในบางครั้ง ช่วยให้เขาเครียดน้อยลงในบางที แต่แน่นอนว่าในขณะที่คุณถูกคนที่แข็งแกร่งที่สุดพยายามพลิกโลกหาคุณ แกะบ้านั่นไม่ได้ช่วยอะไรนักหรอก
เดือนเวร ๆ ปีเวร ๆ นั่นผ่านไปช้าเหมือนอยากจะให้เขาประสาทเสียตายเสียตรงนั้น
“ฉันทำเพื่อคุ้มกะลาหัวเธอ เดรโก” หมอนั่นตะคอกใส่เขา “ที่นี่เป็นเพียงสถานที่เดียวที่จะคุ้มกะลาหัวเธอ - ”
“ปลอดภัยบ้าบออะไร” พ่อมดหัวบลอนด์คำรามอย่างสะอิดสะเอียน “ผมเป็นศัตรูของพวกนั้น”
“ถ้าจะพูดให้ถูก ตอนนี้เธอเป็นที่หมายหัวของทั้งสองฝั่งต่างหาก” สเนปจี้ขณะที่ยังคงลากเดรโกมุ่งหน้ากลับไปยังปราสาท “แต่ฝั่งนี้จะไม่ลงมือฆ่า ศาสตราจารย์มักกอนากัลไม่ใช่คนแบบนั้น”
“ยายแร้งทึ้งนั่น” เดรโกแหกปาก “ผมต้องไว้วางใจให้นังบ้านั่นดูแลงั้นหรือไง”
“เธอไม่มีทางเลือกแล้ว”
----
ร่างกายของเธอสั่นระริกท่ามกลางบรรยากาศขมุกขมัวของฤดูใบไม้ผลิที่ผ่านเข้ามาปกคลุมปราสาทเอาไว้เร็วกว่าที่ผ่านมา ความเย็นกัดกินร่างกายของเธออย่างปราณีมันส่งสัญญาณเตือนด้วยการเปลี่ยนลมหายใจของเธอให้กลายเป็นไอหมอกเบาบาง อีกไม่นานฤดูหนาวที่หนาวกว่าครั้งไหนจะเข้ามาเยือนและเธอหวังว่าสถานการณ์ทุกอย่างคงจะคลี่คลายเสียก่อนที่ตอนนั้นจะมาถึง
แขนเสื้อถูกดึงมากำไว้ในมือเพื่อป้องกันนิ้วมือจากความเย็นขณะที่เธอผลุดลุกขึ้นจากที่นั่งเมื่อได้ยินเสียงประตูห้องสมุดดังขึ้นพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ดังตามมา มือข้างหนึ่งควานหาไม้กายสิทธิ์และกระชับแน่นพลางกระซิบคาถาน็อกซ์เพื่อดับไฟลง ร่างเล็กเงี่ยหูฟังเสียงฝีเท้าอย่างระแวดระวัง ลมหายใจขาดห้วงเมื่อเธอพยายามจะสะกดไม่ให้มันส่งเสียงดังเกินความจำเป็น
สองเท้าค่อย ๆ ย่างออกจากบริเวณที่นั่งอย่างเบาที่สุด เธอแอบมองผ่านช่องว่างของชั้นวางหนังสือเพื่อดูว่ามีสิ่งใดเกิดขึ้นบ้าง เธอพบว่าที่นั่นมีเงาดำของใครสักคนที่ยังคงอ้อยอิ่งอยู่ที่ประตูและค่อย ๆ เดินเข้ามาภายในห้องสมุด
“คุณเกรนเจอร์” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นทำให้ร่างกายที่แข็งเกร็งผ่อนลง “เธออยู่ที่นี่ไหม ?”
“ลูมอส” เสียงพึมพำคาถาดังขึ้นพร้อมการถอนหายใจอย่างโล่งอก เจ้าของเสียงค่อย ๆ เดินเข้าไปหาเสียงที่เป็นมิตร “อยู่นี่ค่ะ ศาสตราจารย์ซลักฮอร์น”
“โอ้ อยู่นี่เอง” ชายชราคลายสีหน้ากังวลใจเมื่อเห็นเธอ “รู้ไหมว่าฉันหาเธอแทบพลิกปราสาทเชียว เอ้อ.. ไม่ควรจะอยู่ที่นี่ยามวิกาลแม้ว่าจะเป็นประธานนักเรียนน่ะนะ”
“ทุกอย่างปกติดีใช่ไหมคะ” เธอถามโดยไม่ได้สนใจสิ่งที่เขาว่า
“ศาสตราจารย์มักกอนากัลอย่างจะคุยด้วยแหน่ะ” เขาแจ้งเสียงเรียบตั้งท่าจะนำเธออกจากห้องสมุด “เธอรออยู่ที่ห้องพัก”
“มีอะไรผิดปกติเหรอคะ ?” คิ้วขมวดมุ่นเป็นปมเมื่อเธอรู้สึกว่านี่แปลกมากที่ศาสตราจารย์เรียกเธอพบด่วนแทนที่จะรอจนเช้า
“ฉันเองก็ไม่สามารถบอกได้นะ คุณเกรนเจอร์” เขาว่าพลางยักไหล่ “แต่คิดว่าทุกอย่างคงจะปกติดี ไม่อย่างนั้นเราคนใดคนหนึ่งคงได้รับแจ้งแล้ว”
“หวังให้เป็นแบบนั้นนะคะ” เธอพยักหน้าและซุกมือลงในกระเป๋า “จริง ๆ แล้วนี่มันออกจะแปลกไปสักหน่อย”
“ในช่วงเวลาแบบนี้น่ะนะ คุณเกรนเจอร์” เขาผ่อนลมหายใจ มันเต็มไปด้วยแววของความอ่อนล้าจนเธอสังเกตได้ “ฉันแปลกใจมากกว่าที่เธอยังรู้สึกว่ามีอะไรแปลก”
“นั่นสิคะ”
“มาเถอะ ฉันจะนำไป” เขาบอกด้วยเสียงล้า “อยากจะรออยู่ข้างนอกไหมเพื่อให้แน่ใจว่าเธอจะกลับหอพักไปอย่างปลอดภัย”
“ไม่เป็นไรเลยค่ะ” เธอส่ายหน้าปฏิเสธ “ห้องของหนูอยู่ห่างจากห้องศาสตราจารย์มักกอนากัลไม่กี่ก้าวเท่านั้น อีกอย่างคุณดูต้องการพักผ่อนนะคะ ศาสตราจารย์”
“ฉันแค่ตื่นกระทันหันไปหน่อยเท่านั้นเอง” เขาสารภาพพร้อมเปิดปากหาวกับแขนเสื้อ “แต่เธอสิ อ่านหนังสืออยู่ในห้องสมุดแบบนั้น นอนหลับดีไหม ?”
“ก็ดีค่ะ” เธอโกหก
“อยากให้แนะนำน้ำยาที่จะทำให้เธอนอนหลับโดยไม่ฝันเลยให้ไหม ?” เขาแนะนำ “ปรุงให้ได้เลยนะพรุ่งนี้”
“ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ ขอบคุณนะคะ” เธอส่งยิ้มแหยให้ “ถ้าจำเป็นต้องใช้ หนูพอมียานอนหลับมักเกิ้ลอยู่บ้างค่ะ แต่จริง ๆ แล้วหนูสบายดีค่ะศาสตราจารย์”
“ถ้าเธอว่าอย่างนั้น” เขาว่าขณะที่หยุดลงตรงหน้าประตูที่จะทำเธอไปยังห้องของศาสตราจารย์มักกอนากัล “ฉันส่งเท่านี้แล้วกัน”
“ขอบคุณค่ะศาสตราจารย์ซลักฮอร์น” เธอผงกหัวอย่างสุภาพและรอจนกระทั่งศาสตราจารย์เดินจากไปก่อนจะพึมพำรหัสผ่าน “แมวลายสลิด”
----
เดรโกนั่งขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่บนโซฟาขนาดใหญ่โดยมีเสียงความขัดแย้งของสองศาสตราจารย์ดังอยู่เบื้องหน้า บรรยากาศบ้าบอนี่กำลังยั่วยุอารมณ์ของเขา ถ้าหากว่ายายแก่มักกอนากัลไม่จับไม้กายสิทธิ์เตรียมพร้อมอยู่เขาคงจะร่ายคำสาปที่นึกได้สักสองสามบท หรือไม่ก็เสกคาถาสงบเสียงใส่ให้มันจบ ๆ ไป
“ฉันยินยอมที่จะพบคุณก็จริง เซเวอรัส” น้ำเสียงแม่มดชราแม้จะพยายามคุมให้สงบเรียบ แต่ก็เต็มไปด้วยแรงอารมณ์ “แต่ฉันไม่ได้มีคำสัญญา - ที่จะยินยอมให้เขาอยู่ที่นี่”
“ไม่มีที่อื่นอีก” สเนปใช้เสียงเยือกเย็นตอบกลับ “ถ้าหากลอร์ดมืดพบตัวเขา จุดจบเดียวก็คือความตาย มิเนอร์วา”
“แล้วด้วยเหตุผลนั้นคุณจึงต้องการให้ฉันรับเขาไว้ และนักเรียนคนอื่นก็จะตกอยู่ในอันตรายแบบเดียวกันงั้นหรือ” เธอกรีดเสียงด้วยสำเนียงสก็อตที่ฟังดูแข็งกระด้าง สำเนียงบ้านั่นทำให้เดรโกนึกไปถึงตอนที่ไปหลบอยู่ทางเหนือ
“คุณกำลังพยายามจะปกป้องพวกเด็ก ๆ” ใบหน้าซูบซีดของคนพูดบูดบึ้ง “และเขาก็เป็นคนที่ต้องการการปกป้องมากกว่าใคร - ”
“เด็กคนนั้นคือต้นเหตุที่ทำให้ปราสาทถูกรุกราน” เธอสวนทันควันและชี้นิ้วหุ้มกระดูกไปยังเด็กหนุ่ม “เด็กคนนั้น - ”
“เขาแค่เป็นเด็ก” สเนปขัดคอไม่ได้สนใจว่าเธอต้องการจะพูดอะไรและไม่ได้สนใจเสียงฮึดฮัดของเด็กหนุ่มเช่นกัน “เขาเพียงรู้เท่าไม่ถึงการณ์เท่านั้น”
เดรโกถลึงตามองคนพูดทันทีที่เขาพูดจบ เขากำลังรู้สึกสับสนกับสิ่งที่สเนปพยายามพูดและขณะเดียวกันก็รู้สึกอดสูที่จะต้องร้องขอความช่วยเหลือจากคนที่เขาเลยดูถูกดูแคลนเอาไว้
“เขารู้ดีว่าเขาทำอะไร” เธอยังคงไม่โอนอ่อนแต่เสียงกลับสงบเรียบเหมือนปกติแล้ว “และถ้าหากสติปัญญาของเขายังดี เขาจะรู้ว่าสิ่งต่าง ๆ - ”
“เจ้าแห่งศาสตร์มืดยังคงเป็นภัยคุกคาม” เขาให้เหตุผล “อย่างที่คุณรู้ว่าอัลบัส -”
“กล้าดียังไงถึงได้ใช้เขาเป็นเครื่องมือ! - กล้าดียังไง เซเวอรัส -”
“คุณรู้ดีว่าอะไรเป็นอะไร” เขาพูดด้วยน้ำเสียงบีบบังคับ “คุณรู้ดีอยู่แล้วว่าเขามีความพยายามมากแค่ไหนเพื่อไม่ให้เดรโกทำตาม...คำสั่งนั้น”
คนที่ถูกพูดถึงคลายกรามที่ขบแน่นลงด้วยความรู้สึกสับสน ในสมองของเขาเต็มไปด้วยคำถาม ตาแก่นั้นเคยสนใจเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ ? แล้วยังพยายามจะดึงเขาให้ห่างจากศาสตร์มืดด้วยเหรอ ? แถมสเนปเองก็รู้ทุกอย่าง ? ความลับต่าง ๆ เริ่มหลั่งไหลเข้าสู่สมองเขาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
“นี่มันบ้า - ”
“ฉันบอกให้เธอเงียบปาก” สเนปตวาดออกมาโดยที่ไม่ได้เหลือบมองเขาเสียด้วยซ้ำ “มิเนอร์วา คุณรู้ดีว่าถ้าเป็นอัลบัสเขาจะต้องให้เดรโกอยู่ -”
“ให้ตาย” เธอถอนหายใจ พลางยกมือที่เหี่ยวย่นตามกาลเวลาขึ้นนวดขมับ “เราควรทบทวนนิสัยการุณของเขาร่วมด้วยหายนะที่เกิดขึ้นและควบคู่ไปกับความปรารถนาที่ต้องการจะเห็นสิ่งดีงามที่ซุกซ่อนอยู่ภายในคนทุกคน”
สเนปส่งเสียงเห็นด้วยภายในลำคอ “ควรเป็นไปตามนั้น” เขาพึมพำ “ผมเหลือเวลาอีกไม่มาก เขาต้องการที่หลบภัย”
ริมฝีปากของแม่มดชราเม้มเกร็งขณะที่ใช้แววตาอันชาญฉลาดมองสำรวจเด็กหนุ่มเบื้องหน้า เดรโกพยายามจะมองกลับแต่กลับพบว่าตัวเองทำได้เพียงหลุบตามองตักตัวเองเท่านั้น เปลือกตาของเขาหนักอึ้งไปด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้า เพราะเขาไม่ได้หลับตาลงนอนอย่างสบายใจเลยตั้งแต่วันที่ 1 มิถุนาเป็นต้นมา สี่วันก่อนวันเกิดปีที่สิบเจ็ดที่เลวทรามสิ้นดี ความหนาวเย็นที่พยายามแทรกตัวผ่านรอยแตกของการหลบซ่อนและความหิวโหยอันน่าอดสูได้ทรมาณเขาตลอด 5 เดือน
การนอนหลับกลายเป็นเพียงความโก้หรูที่ถูกลืมเลือน และอาหารชั้นเลิศก็เป็นเพียงความทรงจำ ไม่ต้องพูดถึงทั้งเตียงนอน อ่างอาบน้ำ และความอบอุ่น
“เอาเป็นว่า” มักกอนากัลพึมพำในลำคอทำลายความเงียบลง เธอเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยตอนที่พูดต่อ “เขาจะได้อยู่ที่นี่ แต่คุณมัลฟอยจะต้องทำตามกฎเกณฑ์ของฉันโดยไม่มีข้อแม้ หรือไม่ก็จงจากที่นี่ไป”
เดรโกเหลือบตามองผู้หญิงตรงหน้าช้า ๆ เธอเป็นใครกล้าดียังไงจะมากะเกณฑ์เขา ทำเสียอย่างกับมีบุญคุณเสียเต็มประดา เขาไม่ได้อยากจะอยู่ที่นี่เสียหน่อย ไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือบ้าบออะไรจากเธอด้วยซ้ำ กฎพวกนั้นเอาไปบอกตัวเองเถอะ
“ไม้กายสิทธิ์ของเธอ คุณมัลฟอย” เธอยื่นมือออกมาตรงหน้าพร้อมเรียกร้องด้วยเสียงเย็น
เขาพ่นลมหายใจต่อต้าน “สาระแน” เขาสบถด้วยเสียงเย็น ก่อนจะพบว่าบางคนได้คว้าไม้กายสิทธิ์ออกจากกระเป๋าของเขาไปด้วยสีหน้าหงุดหงิดแล้ววางมันลงบนฝ่ามือของเธอ
“เธอจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าเรียนร่วมกับนักเรียนคนอื่น ๆ” เธอชี้อย่างชัดเจน “เหตุผลสำหรับเรื่องนี้ก็คงชัดเจนอยู่แล้ว เธอจะต้องไม่ถูกพบเห็นและฉันแน่ใจว่าคงไม่มีใครยินดีต้อนรับการกลับมาของเธอเสียเท่าไหร่”
เขากลอกตาอย่างรำคาญ พวกคนที่เอาแต่พูดเรื่องโง่ ๆ ที่เห็นกันอย่างชัดเจนอยู่แล้วนี่มันน่ารำคาญเสียจริง
“เธอจะไม่ออกจากห้อง” เธอเม้มปาก “และเช่นกันถ้าหากฉันพบว่าเธอก้าวเท้าออกจากฮอกวอตส์แม้แต่เพียงก้าวเดียวเธอจะไม่ได้รับอนุญาตให้หวนกลับมาอีก - อย่างเด็ดขาด”
เดรโกมองสเนปที่กำลังมองเขาด้วยสายตาหมดความอดทน บอกตรง ๆ ว่าศาสตราจารย์ทั้งสองคนที่แม่งน่ารำคาญชิบ แทนที่จะมาจุ้นจ้านกับเขาเอาเวลาไปสนใจเรื่องของตัวเองเสียดีกว่า แต่เขาเลือกอะไรไม่ได้ในเมื่อเขาเองก็ไม่มีที่ให้ไป และน่าตลกมากที่ที่เดียวที่สามารถอยู่ได้ก็ไม่อนุญาตให้เขาไปไหนทั้งนั้น บ้าบอ คุกชัด ๆ เมอร์ลินช่วยให้เขาไม่เสียสติไปก่อนด้วยเถอะ
“เขาจะอยู่ที่หรือเปล่า ?” สเนปถามท่ามกลางความเงียบ “กับคุณน่ะ”
“ฉันมีเรื่องที่จะต้องรับผิดชอบมากมายเกินกว่าจะมารับบทเลี้ยงเด็ก เซเวอร์รัส” เธออธิบาย “ฉันมีใครบางคนในใจแล้ว - คนที่จะมาดูแลเขา”
สเนปขมวดคิ้ว “ซลักฮอร์นหรือ ?” เขาได้แต่เดา “หรือศาสตราจารย์สักคน ?”
“คุณควรจะทราบดีกว่าพวกเขาเองก็ไม่ได้มีเวลาสำหรับเรื่องไร้สาระ” เธอตอบพร้อมกับเลิกคิ้วหยัน “เมื่อพิจารณาตามสถานการณ์ตอนนี้นะเซเวอร์รัส ฉันมีเพียงคนเดียวที่จะสามารถไว้ใจได้และถ้าหากจะรักษาคุณมัลฟอยให้เป็นความลับ คนเดียวที่เขาจะสามารถอยู่ด้วยได้มีเพียงคุณเกรนเจอร์”
ดวงตาของเดรโกเบิกกว้างพร้อมกับริมฝีปากที่แห้งผาก “เลือดสีโคลนโส - ”
“ใช้คำพูดที่สุภาพด้วย คุณมัลฟอย” เธอขู่ “ฉันคิดว่าฉันพูดชัดเจนแล้วว่าเธอจะอยู่ที่นี่อย่างมีกฎเกณฑ์”
“แล้วคิดว่าการที่ศาสตราจารย์ยัดผมเข้าไปอยู่ห้องเดียวกับยายนั้นจะช่วยทำให้ผมปลอดภัยขึ้นหรือไง” เขาถามด้วยสีหน้าไม่ไว้วางใจ “ถ้าจะมีใครสักคนที่อยากให้ผมตาย นอกจากเขาก็คงเป็นยายเลือดสี - ”
“หยุดใช้คำพูดแบบนั้นเสียที” ปลายนิ้วชี้เหยียดตรงไปยังหน้าของเด็กหนุ่มอย่างเหลืออด “ฉันมีความมั่นใจว่าคุณเกรนเจอร์จะสามารถรับมือกับ...สถานการณ์นี้ได้อย่างดี”
เดรโกแค่นหัวเราะสีดังและสั่นหัว “เสียสติไปแล้ว”
“คงเป็นเช่นนั้น” เธอว่า “ถ้าหากฉันเป็นเธอ ฉันคงไม่พยายามทำให้ตัวเองมีปัญหากับเรื่องนี้”
เดรโกเหลือบมองสเปนด้วยสีหน้ารังเกียจ “นี่เหรอความคิดฉลาด ๆ ของศาสตราจารย์ - ส่งผมให้พวกปัญญาอ่อนน่ะเหรอ”
“พอได้แล้ว” เขาดักคอแล้วมองไปยังมักกอนากัลด้วยความสงสัย “คุณเกรนเจอร์เป็นตัวเลือกที่ดีแล้วหรือ”
“พูดให้ถูกคือเธอเป็นตัวเลือกเดียว” เธอชี้แจงอย่างเด็ดเดี่ยว “เธอเป็นนักเรียนคนเดียวที่ฉันเชื่อมั่นได้”
“แต่คงจะเหมาะสมกว่าหากเป็นศาสตราจารย์สักคน”
“ศาสตราจารย์ทุกคนมีสิ่งที่ต้องทำและพวกเขามีนักเรียนทุกคนของฮอกวอตส์อยู่ในการดูแลอยู่แล้ว” ศาสตราจารย์ใหญ่เริ่มหมดความอดทน “คุณเกรนเจอร์มีศักยภาพที่สมบูรณ์แบบและเธอก็มีห้องเหลือพอ - ”
“ตลกกันไปใหญ่แล้ว” เดรโกคำรามพร้อมย่นจมูกขยะแขยง “ผมขอปฏิเสธที่ - ”
“ฉันจะไม่บอกให้หุบปากอีกเป็นครั้งที่สาม” สเนปขู่และสาวเท้ายาว ๆ มาตบกระโหลก
“เธอมีสิทธิ์ที่ทำตามความต้องการของตัวเอง คุณมัลฟอย” เธอไม่ได้ยี่หระกับท่าทางของเขา “เธอจะเลือกรับความช่วยเหลือจากเราหรือจะไม่รับแล้วออกไปจากที่นี่ก็ได้”
ความรู้สึกบางอย่างถูกกระตุ้นจนจุกที่คอ เขายอมแพ้ อย่างน้อยฮอกวอตส์ก็อุ่นกว่าที่เพิงนั่นและความอบอุ่นก็เป็นยากล่อมประสาทชั้นดีที่จะพาเขาให้ผ่านไปได้ แม้ว่าจะพยายามที่จะไม่สนใจแต่เขาก็ถูกเก้าอี้นุ่ม ๆ ดูดไว้จนไม่อยากไปไหน กลิ่นหอมของอาหารเจือจางอยู่ในอากาศจนทำให้ท้องกิ่ว ๆ ของเขาเริ่มทรยศต่ออีโก้ของตัวเอง
“ฉันคงถือว่าการเงียบนั้นแทนคำตอบตกลงได้สินะ ?”
ตกลง เขาอยากจะขำ ข้อตกลงบ้าบออะไรที่เธอเสนอให้กับเขามันเรียกว่าข้อตกลงได้ที่ไหน ถ้าไม่โง่พอก็คงจะรู้ว่านี่มันเผด็จการชัด ๆ แต่มันก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ถ้าให้เลือกระหว่างอยู่กับศัตรูหรือเสี่ยงไปตาย ก็ต้องเลือกที่จะอยู่อยู่แล้ว ความต้องการที่จะมีชีวิตอยู่มันล้มล้างความทนงของเขาเสียจนแทบหมด ก็ได้ ปล่อยให้พวกนั้นทำอะไรที่อยากทำเพราะบางทีระหว่างนี้พ่อแม่เขาคงจะพยายามตามหาเขาและพ่อคงจะใช้ความพยายามทั้งหมดเกลี้ยกล่อมให้เจ้าแห่งศาสตร์มืดมองข้ามความผิดของเขาไป
“เขาตกลง” สเนปพูดแทนและส่งสายตาเข้มงวดที่ทำให้เดรโกไม่กล้าปฏิเสธ
“เป็นไปตามนั้น” มักกอนากัลถอนหายใจ “เธอมีข้าวของอะไรติดตัวมาบ้าง”
ดวงตาสีซีดหลุบต่ำอีกครั้ง คำตอบง่าย ๆ ก็แค่ ไม่มีเลย เขาไม่มีอะไรที่เรียกว่าเป็นของตัวเองได้เสียด้วยซ้ำ มีแค่เสื้อไหม้ ๆ ขาดๆ ที่ใส่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ และชุดคลุมที่สเนปนำมาให้ ไม่เหลือเค้าความมั่งคั่ง
“ไม่มี” เขาตะคอก
“งั้นฉันจะให้พวกเอลฟ์ประจำบ้านหาของที่จำเป็นให้” เธอบอกด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้ดีไปกว่าก่อนหน้านี้ “แล้วจะส่งไปที่ห้องคุณเกรนเจอร์ภายในวันพรุ่งนี้”
“แล้วคุณเกรนเจอร์เองก็คงจะยินยอมรับข้อตกลงนี้ใช่ไหม” พ่อมดชราเอ่ยตั้งคำถาม
“ยัง”
คิ้วของเดรโกเลิกสูง ยัง? ยายแก่นี่พยายามจะขุดหลุมฝังเขาให้เร็วกว่าที่โวลเดอมอร์พยายามทำหรือไง
----
นิ้วเรียวไล่ไปตามกำแพงหินเก่าแก่ด้วยความรู้สึกกังวล ฝ่ามืออีกข้างถือไม้กายสิทธิ์ไว้มั่นเพื่อส่องแสงนำทางระหว่างที่เฮอร์ไมโอนี่ค่อย ๆ ก้าวเดินไปตามทาง เธอไม่แน่ใจว่าทำไมศาสตราจารย์ถึงเรียกพบเธอตอนกลางดึกเช่นนี้ ความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวสำหรับเรื่องนี้ก็คงเป็น
ข่าวร้าย
ใครสักคนอาจตาย หรือบาดเจ็บ หรือแผนของแฮร์รี่กับรอนอาจจะถูกเปิดโปง หรือไม่โรงเรียนก็ถูกบุกรุกอีกแล้ว หรือแย่ที่สุดอาจจะเป็นโวลเดอร์มอร์หาแหล่งกบดานของภาคีเจอแล้ว
มีความเป็นได้เกือบร้อย และทั้งร้อยนั้นก็ไม่มีอะไรดีเลย
เธอไว้อาลัยให้กับความคิดแง่ดีของตัวเองและหวังว่ามันคงไม่ถูกขโมยไปจนหมดจากเหตุการณ์บนหอคอยดาราศาสตร์ ซึ่งน้ำเสียงของศาสตราจารย์มักกอนากัลที่ดังมาตามทางเดินนั้นกำลังจะขโมยทุกอย่างไป ความคิดในแง่ดีที่หวังให้หลงเหลืออยู่บ้างหายไปหมดแล้วในวินาทีนั้น เธอได้ยินเสียงที่ไม่น่าไว้วางใจ เสียของศาสตราจารย์ที่ดังมาพร้อมกับเสียงของใครสักคน ใครสักคนที่ดูเหมือนจะเป็นผู้ชาย
เธอกระชับไม้กายสิทธิ์ในมือและเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น ยิ่งเธอเร่งฝีเท้ามากเท่าไหร่เสียงสะท้อนก็ยิ่งดังขึ้นเท่านั้น เธอไม่สามารถวิเคราะห์ได้ว่าสิ่งที่ได้ยินคืออะไร พวกเขาพูดอะไรกัน และเสียงแปลกหูนั้นคือใคร ทันทีที่มาถึงเธอพึมพำรหัสผ่านอีกครั้งพร้อมกับประตูบานใหญ่เลื่อนเปิดออก
ดวงตาของเธอเบิกกว้างเมื่อมองไปยังฉากตรงหน้า
สเนปอยู่ที่นี่ ในฮอกวอตส์
เธอไม่ได้สนใจมัลฟอยเท่าไหร่
ทั้งสามคนหันมามองเธอ แต่เธอเห็นเพียงเขาคนเดียวเท่านั้น คนที่ฆ่าชายผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดเท่าที่เธอเคยรู้จัก ความรู้สึกร้อนเหมือนเพลิงเผาไหม้อยู่ภายในอก
“แก” เธอพยายามหายใจขณะที่ลมหายใจเริ่มขาดห้วงตามจังหวะหัวใจที่สั่นระรัว เลือดแห่งโทสะสูบฉีดไปทั่วหน้า ไม้กายสิทธิ์ถูกเหวี่ยงชี้เหยียดไปตรงหน้า “อิมเปดิเมนต้า!”
ผ้าคลุมสีดำสนิทสะบัดตามแรงเหวี่ยงของไม้กายสิทธิ์เขากันคาถาของเธอเอาไว้ได้ แรงโทสะเข้าครอบงำจนหูอื้อ เธอไม่ไดยินเสียงของมักกอนากัลที่พยายามบอกให้เธอใจเย็นลงเสียด้วยซ้ำ ไม้กายสิทธิ์ที่สั่นเทิ้มเต็มไปด้วยความต้องการแก้แค้น เธอร่ายสตูเปฟายอีกครั้งแต่มันถูกหักเหได้เหมือนกับครั้งก่อน
เดรโกมองการต่อสู้อย่างเงียบเชียบเขาสงสัยว่าทำไมสเนปจะต้องเอาตัวลงไปเล่นกับการต่อสู้ไร้สาระนั่นด้วย เพราะแน่นอนว่าแค่ร่ายคาถาเพ็ตตริฟิคัสก็เพียงพอจะทำให้ยัยเลือดสีโคลนนั่นสงบได้แล้ว
เธอไม่สังเกตเห็นเขา ไม่ได้สนใจเลยว่ามีพ่อมดคนอื่นอยู่ที่นี่และพนันได้เลยด้วยสมบัติทั้งหมดที่มีถ้าหากว่าเธอสังเกตเห็นเขาเมื่อไหร่การทำให้เธอสงบลงคงเป็นเรื่องยากแน่
สเนปมองเด็กสาวอย่างใจเย็นก่อนจะกระซิบคาถาปลดอาวุธใส่ มันคงเป็นทางที่ดีที่สุดแล้วที่จะยุติเรื่องนี้ก่อนจะไปกันใหญ่ แต่เมื่อมันไม่เกิดผลอะไรกับเธอนั่นทำให้เขาประหลาดใจนิดหน่อยและยิ่งมากขึ้นไปอีกเมื่อเขาถูกคาถาจนซวนเซเสียเอง น่าประทับใจมากกับการฝึกฝนของเธอ
“พอได้แล้ว” ศาสตราจารย์มักกอนากัลพยายามแทรกแต่เฮอร์ไมโอนี่ไม่สนใจสิ่งใดแล้ว “คุณเกรนเจอร์ ใจเย็นแล้วฟังฉันอธิบาย -”
แม่มดสาวไม่กระดิกแม้แต่น้อย “คอนฟริน - ”
ไม้กายสิทธิ์ของเธอปลิวออกจากมือของเธอก่อนจะตามมาด้วยความรู้สึกสับสนเมื่อพบว่ามักกอนากัลเป็นคนทำ เธอรู้สึกเหมือนมีบางอย่างผูกมัดการเคลื่อนไหวของเธอพร้อมกับน้ำตาแห่งความผิดหวังค่อย ๆ ไหลลงที่ข้างแก้ม ก่อนที่แม่มดชราจะส่งสายตาแทนความเสียใจแล้วโบกไม้กายสิทธิ์อีกครั้ง เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกว่าเท้าของตัวเองลอยสูงขึ้นจากพื้นแล้วลอยหวือเข้าไปยังตู้ใบหนึ่ง
ประตูปิดใส่หน้าเต็มแรงทิ้งให้เธอถูกแช่เอาไว้ภายในความมืดมิดแล้ววินาทีต่อจากนั้นเธอก็รู้สึกว่าในลำคอของเธอโล่งว่างไม่มีเสียงใดแม้จะพยายามตะโกนเต็มเสียง ทำไมมักกอนากัลต้องทำแบบนี้กับเธอ เธอสะอื้นอย่างอย่างโกรธเคืองพร้อมเสียงกรีดร้องในหลอดลมที่ยากจะเปล่งออกมา
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน
ส่วนอีกด้านของประตู เดรโกทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาอีกครั้งพร้อมกับกลอกตา เขามองศาสตราจารย์ทั้งคู่ซึ่งกำลังมองหน้ากันอย่างสนเท่ห์และไม่เข้าใจกับการต่อต้านที่เกิดขึ้น เดรโกส่ายหัวพร้อมกับยิ้มเยาะในความโง่เง่าของพวกเขา ถามจริง ๆ ว่าพวกเขายังจะแปลกใจอะไรกับท่าทางของเธอ ? ทำไมรอบตัวเขามันถึงมีแต่พวกโง่กันนะ
“เอาล่ะ” เขาเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าในลำคอแต่ยังเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน “แค่เริ่มก็เห็นแววรุ่งแล้ว”
------
talk
สวัสดีค่ะ ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ
ถ้าหากชอบ ขอกำลังใจคนละเม้นสองเม้นนะคะ แง
คิดถึงทุกคนนะคะ
โมนิค
ความคิดเห็น