ความหวัง...ของวันต่อไป

ลำดับตอนที่ #4 : มันคือพรมลิขิต 60%

���������������������������������������� หลังจากเซน่าได้อุ้มมินมาที่ห้องพยาบาลของโรงเรียน ก็ได้นั่งเฝ้าอยู่อย่างนั้นพร้อมกับเพื่อนอีก2คน



������������������������ " อืม... " เสียงครางงืมงัมในลำคอของคนที่นอนสลบอยู่ได้เรียกความสนใจของคนทั้งหมด



������������������������ " ที่นี่ที่ใหนเเล้วพวกเธอเป็นใคร " เมื่อตื่นขึ้นมาเเล้วก็ยิงคำถามไปให้คนทั้งหมดที่อยู่ ณ ที่นั้น



�������������������������" เธออยุ่ที่ห้องพยาบาลของโรงเรียนเรานะ เราไปเจอเธอสลบอยู่เลย
อุ้มเธอมาที่นี่ " เวสตอบ " ทำไมเธอถึงสลบอยู่ตรงนั้นได้ล่ะ ที่ป่านั่นห้ามคนนอกเข้านะ "



������������������������ " ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน " มินตอบไปแบบเสียงงืมๆงัมๆ


������������������������ " เธอชื่ออะไรล่ะ ฉันชื่อเซน่านะ ตาหัวทองนั่นชื่อเรน ส่วนตัวที่มีเส้นดำๆนั่นชื่อเวส " เซน่าเปิดการสนทนากับมินอีกครั้งพร้อมกับเเนะนำตัวเเละเพื่อน(?)


������������������������ " ฉันชื่อมิน " สั้นๆง่ายๆเเต่ได้ใจความ



������������������������ " สวัสดีจ้ะทุกคน ใกล้จะได้เวลาเรียกเข้าหอประชุมเเล้วนิมาอยู่ทำไมกันที่ห้องพยาบาลหือ? " อาจารย์ประจำห้องพยาบาลเมื่อมาถึงก็ส่งคำถามให้กับลูกศิษย์ทันที


������������������������ " สวัสดีครับอาจารย์เฮเลน พอดีพวกผมเจอคนนอนสลบอยู่ที่ชายป่าหน่ะครับ ก็เลยพามาที่นี่ "�เวสกล่าวทักทายอาจารย์พร้อมทั้งชี้เเจง


������������������������ " งั้นหรอจ้ะ �เเล้วเธอล่ะ เจ็บขาอยู่ไม่ใช่รึไง " เฮเลนถามลูกศิษย์อีกครั้งหนึ่ง ด้วยประสบการณ์จึงทำให้รู้ได้ไม่ยาก


�������������������������" ครับ เเต่ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ "�



�������������������������" ถ้าไม่เป็นอะไรมากทำไมไม่อุ้มคุณมินมาล่ะ ฉันเลยต้องเหนื่อยเลย "
เซน่าหันไปบ่นเวสบ้าง


������������������������ " อย่ามาบ่นเลย ฉันยังไม่เห้นเธอเหนื่อยซักนิดเหงื่อได้ออกบ้างรึเปล่าเหอะ " เวสบ่นอุบอิบเบาๆเพราะกลัวหญิงถึกแห่งปีได้ยิน�




������������������������ " ว่าเเต่พวกเธอก็ไปกันได้เเล้วนะ เดี๋ยวจะไม่ทันเอา "



������������������������ " ครับ/ค่ะ อาจารย์ " หลังจากรับคำก็รีบเดินออกไปทันที



������������������������