ความหวัง...ของวันต่อไป

ลำดับตอนที่ #3 : พบเจอ

                                          ณ ปราสาทหลังใหญ่ที่อยู่ท่ามกลางมวลเเมกไม้ สถานที่ๆผู้คนชุกชุม

เสียงเจาะเเจะยังคงดังไม่ขาดสายเนื่องจากวันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนของโรงเรียนแห่งนี้

                         " ให้ตายสิ ไม่อยากเปิดเทอมเลย " เสียงเด็กชายผุ้หนึ่งพูดขึ้นกับเพื่อนด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก ดวงตาสีทองคมกริบวาววับอย่างไม่สบอารมณ์เต็มที่ พลางขี้เส้นผมสีทองยาวประบ่าไปด้วย ริมฝีปากได้รูปบ่นเป็นหมีกินผึ้ง



                         " นั่นสิ ยิ่งปี2อาจารย์ยิ่งโหดๆอยู่ด้วย ได้ยินจากพวกพี่ปี3มาว่า
สบักสบอม " เพื่อนของเด็กชายคนนั้นพูดต่อด้วยสีหน้าหวาดกลัวบนสยองขวัญนัยตาสีน้ำทะเลฉายเเวววิตก เส้นผมสีรัตติกาลเหมือนจะตั้งชันได้ทุกเมื่อ



                         " พวกนายอย่ากังวลไปเลย คิดซะว่าเราจะต้องผ่านไปให้ได้เหมือนพวกพี่ปี3ที่ยังผ่านมันไปได้เลย! " สาวน้อยนางเดียวในที่นั้นได้เอ่ยขึ้นบ้าง ดวงตาสีแดงดั่งเปลวไฟบ่งบอกว่าเจ้าตัวฮึดสู้เต็มที่ เส้นไหมสีแดงยาวเท่ากลางหลังรวบไว้อย่างลวกๆด้วยเศษผ้าสีดำ


                         " ชิส์ ยัยทอมโหด อย่างเธอก็พูดได้นะสิ ถึกซะปานนั้น " ชายผมดำพูดขึ้น เเต่กลับไม่รู้ว่าคำพูดนั้นจะเป็นเหมือนสัญญาณการประหาร



                         ริมฝีปากรูปกระจับอิ่มสวยยิ้มแบบน่าฝันร้ายให้หนุ่มน้อย"หน๋อยยยยยย   ตายซะนายเวส!!! " หลังจบคำพูด การวิ่งไล่จับ(กระทืบ)จึงเกิดขึ้นจนวิ่งไปถึงทางเข้าป่าของโรงเรียน

            
                         " เเน่จริงเตะฉันให้ได้สิยัยทอม 55+    อั๊ก!!   อ๊อก!!!" เวสสะดุดวัตถุปริศนาบางอย่างจึงลงไปกองกับพี้นทันใด พร้อมกับฝ่าเท้าของสาวน้อย(?)ที่เหยียบตามไปติดๆ



                    
                         " หึหึ  ขอไม่เตะก็เเล้วกันนะ แต่ฉันจะกระทืบนายให้จมดินไปเลย!! "




                         " อ๊ากกกกกกกกกกก!!  ยอมเเล้วเซน่าผมยอมเเล้ววววววว!! " หนุ่มน้อยหลับตาปี๋อย่างรู้ตัวว่าใกล้ไปพบกับยมบาล  เเต่โชคยังเข้าข้างเขาอยู่ เมื่อเซน่าเหลือบไปเห็นสิ่งที่เวสสะดุดพลางทำตาโตอย่างตกใจ




                         " เวส นายสะดุดขาคน " พอบอกเท่านั้นเวสจึงลืมตาขึ้นมามองความจริงที่ขาของเขา ปรากฏว่าขาของเขาทับขาใครคนหนึ่งอยู่




                         " คุณเป็นอะไรมั้ยคะ? " เซน่าถาม เเต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ




                         " เขาสลบอยู่คงตอบเธอได้เนาะ " เวสพูดกึ่งขำขัน เเต่พอโดนสายตาของเด็กสาวร่างบาง(?)ตวัดฉับไปมองก็รีบสงบปากสงบคำทันที



                         " เป็นผู้หญิงแถมสวยซะด้วยซะด้วย ทำไมถึงมานอนสลบที่นี่ได้นะ "  เซน่าเอ่ยหลังจากมองดูคนที่ทำให้เวสสะดุด โคลงหน้ารูปใข่ ผิวขาวราวหิมะ จมูกโด่งเเต่พองาม ริมฝีปากบางได้รูปเเละเส้นผมสีน้ำตาล ช่างเข้ากันอย่างเหมาะเจาะ




                         "ยังไงก็ต้องช่วยเธอก่อน นายอุ้มเธอไปสิ" เธอพูดขึ้นอีกครั้งเพื่อมอบหมายหน้าที่ให้เวส




                         " ฉันอุ้มไม่ได้หรอก ข้อเท้าฉันพลิกนะ " หลังจากสะดุดข้อเท้าเขาก็พลิกเขายังเเทบจะยืนไม่ขึ้นจะให้ไปอุ้มได้ยังไง " เรียกเจ้าเรนมาช่วยสิ " เวสให้ข้อเสนอ
จึงเอ่ยถึงชื่อเพื่อนผมทองอร่ามอีกคน




                         " ขี้เกียจเรียก นายเล่นวิ่งมาตั้งใกล "  เธอเอ่ยบ่นงุบงิบเเล้วจึงคิดได้
" ชิส์ ฉันอุ้มเองก็ได้ "  ว่าเเล้วก็จับหญิงสาวที่ยังคงสลบไสลยกขึ้นพาดบ่าเเล้วเดินไปหาเพื่อนอีกคนที่คงจะยังอยู่ที่ลานหน้าปราสาท




                         " ... "  หมดสิ้นทุกคำพูดจึงเดินตามไปแบบขาพิการพร้อมคิดในใจว่า ยัยนี่มันผู้หญิงเเน่หรือ เเต่หากถ้าพูดออกไปเขาอาจไปหาบรรพบุรุษก่อนวัยอันควรเเละศพไม่สวยเป็นของเเถม