ความหวัง...ของวันต่อไป

ลำดับตอนที่ #2 : ทางเลือกอีกทาง กับ ความปราถนาอันเเท้จริง

                        ที่นี่มันที่ใหนกันนะ หลังจากมินกรีดมีดลงบนข้อมือ จนสลบไป รู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่ที่ใหนก็ไม่รู้ มันเป็นสถานที่ที่กว้างขวางมากเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด  ทุ่งหญ้าเขียวขจี เเต่ไร้ซึ้งสรรพชีวิต 




                        " ที่นี่ที่ใหนเนี่ย ไม่ใช่ว่าเราจะต้องไปเจอพ่อกับเเม่หรือ "



                        " เจ้ายังไปพบพวกท่านไม่ได้หรอกนะ " เสียงหนึ่งดังขึ้น ทั้งๆที่ไม่น่าจะมีใครนอกจากเธอเเล้วเเท้ๆ เเต่ก็เป็นน้ำเสียงที่อ่อนโยน เเละทรงอำนาจในเวลาเดียวกัน




                        " คุณเป็นใคร เเล้วทำไมฉันถึงไปพบพวกท่านไม่ได้ล่ะ " มินถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ 




                        " หึ   ก็เพราะพวกเขาไม่ต้องการให้เจ้าไปทั้งไที่ยังค้างคาใจหน่ะสิ "






                        " ฉันไม่มีอะไรค้างคาใจอีกเเล้ว  โลกที่แสนน่าเบื่อนั่นไม่ใช่ที่ๆฉันต้องการอยู่ " ใช่ เพราะว่ามันไม่น่าอยู่ เธอถึงอยากมาหาพ่อกับเเม่  ที่หนีมามีความสุขกัน
เธอหมดห่วงกับโลกทางนั้นเเล้ว





                        " ฉันรู้ ฉันรู้...ว่าสำหรับเธอ ที่ที่เธอจากมามันไม่มีค่าอะไร  เเต่เธอเเน่ใจรึว่าต้องการเเบบนั้นจริงๆ "




                        เมื่อได้ยินเสียงปริศนาพูดแบบนั้น ก็เหมือนมีอะไรมาทิ่มเเทงใจ เธอต้องการแบบนั้น...จริงๆหนะหรือ  ถึงเธอจะสิ้นหวังจากโลกอันเเสนโหดร้าย เธออยากจากมันไป เเต่จะแน่ใจได้ยังไง



                        ว่าเธอ        จะยังไม่มีสิ่งที่ต้องการรึเปล่า เเละ สิ่งนั้น





 
                                                         คืออะไร?






                        " หึๆๆ   ถ้าเจ้ายังไม่รู้ว่าต้องการอะไรกันเเน่ละก็  ลองไปค้นหามันดูสิ "
เสียงนั้นพูดอย่างอ่านใจเธอได้




                        " เเละฉันต้องไปค้นหาที่ใหนล่ะ " ใช่ เธอจะค้นหามันได้ยังไง เพราะเธอจากโลกนั้นมาเเล้วนี่นา ในเมื่อเธอตายไปเเล้วเธอจะยังกลับไปได้อย่างไร




                        " เมื่อโลกนั้นไม่ใช่ที่ๆเจ้าต้องการจะอยู่ ข้าก็จะส่งเจ้าไปยังโลกอื่น "




                        " งั้นหรือคะ  เอางั้นก็ได้ค่ะ หนูอยากรีบไปพบพ่อกับแม่ " เด็กสาวตอบตกลงทันที เพราะเธอเองก็อยากรู้  ว่าอะไรคือสิ่งที่เธอต้องการ  ในชีวิตนี้




                        ทันทีที่พูดจบ ก็มีสายลบโอบส้อมเด็กสาว จากแผ่วเบาเริ่มรุนเเรง  จนมองไม่เห็นข้างใน เเละค่อยๆจางหายไป เด็กสาวผู้นั้นก็หายไปกับกระเเสลม






                                              " ขอให็โชคดีนะ  หนูน้อย "