ความหวัง...ของวันต่อไป

ลำดับตอนที่ #1 : วันหนึ่ง ที่ว่างเปล่า...

 




                     เมื่อแสงสว่างของดวงตะวันเริ่มสาดแสง สิ่งมีชีวิตทุกชีวิตเริ่มต้นชีวิตในวัน

ใหม่ เสียงผู้คนเริ่มจอแจและเริ่มชีวิตประจำวันของตน  บางคนเป็นนักเรียน บางคนต้อง

ไปทำงานาเช้ากินค่ำ

 
                     ณ ที่บ้านหลังหนึ่ง สีขาวสวนสะอาดตา รายล้อมไปด้วยหมู่เเมกไม้ ผู้อาศัยที่บ้านหลังนี้ก็เริ่มต้นวันต่อไปของตัวเองเช่นกัน



                     " เช้าเเล้วหรอเนี่ย " สาวน้อยเจ้าของบ้านพูดขึ้น นัยตาสีน้ำตาลกลมโตดูเซื่องซึมเเละเยือกเย็นในเวลาเดียวกัน ผิวขาวที่ดูราวกับหิมะเหมือนไม่เคยต้องเเสงเเดด เส้นไหมสีน้ำตาลยาวถึงสโพก บางส่วนที่ตัดสไลท์ปัดข้างลงมาคลอเคลียใบหน้ายิ่งทำให้ดูละมุน  จมูกโด่งเเต่ พอดีรับกับใบหน้ารูปใข่ ริมฝีปากบางอมชมพูพูดอย่างเฉยชาเหมือนกับเป็นเรื่องที่ไม่น่าใส่ใจ



                     เมื่อลุกออกจากที่นอนเธอก็ไปทำชีวิตประจำวันอันเเสนน่าเบื่อของเธอ
อาบน้ำแปรงฟัน ใส่เสื้อผ้าไปโรงเรียน มันเป็นเช่นนั้นเหมือนเคย 


                     


                      --------------------------------------------------------------------




                     หลังจากถึงโรงเรียนด้วนการเดินเท้า ก็เริ่มมีคนมามองเธอเหมือนเธอเป็นตัวอะไรสักอย่าง 


                     " ดูสิ ยัยมินมาโรงเรียนเเล้ว ทำหน้าเซงโลกหน้าหมั่นใส้ "


                     เพราะอย่างนี้ไง โรงเรียนถึงน่าเบื่อ เธอไม่ค่อยชอบอยู่ในที่คนมากๆเอาซะเลย มันให้ความรู้สึกกดดัน มันเหงายิ่งกว่าอยู่ตัวคนเดียวเสียอีก มีคนมากมาย...
เเต่ก็ยังต้องอยู่ตัวคนเดียวอยู่ดี  มันให้ความรู้สึกที่เเย่ยิ่งกว่าอยู่อย่างโดดเดี่ยวในความมืด
แต่เธอก็ทำเป็นไม่ใส่ใจ


                     ไม่รู้เพราะอะไร เธอไม่ได้ไปทำให้ใครเดือดร้อนเสียหน่อย ทำไมต้องมานินทา คอยว่าอยู่ลับหลัง เเค่เธอไม่มีพ่อแม่เหมือนคนอื่น เเค่เป็นเด็กเรียนดี เเละไม่ว่าเธอจะทำตัวดีกับคนอื่นเเค่ใหน พยายามทำตัวเพื่อให้เป็นที่ต้องการ เเต่ก็ไม่มีใครมาใยดีเธอเลย จนเธอเริ่มเหนื่อยกับการทำแบบนั้น  เธอผิดเพราะอะไร...งั้นหรอ







                      พอถึงเวลาเข้าเรียน เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าซะจนอยากจารีบออกไปจากสถานที่อันแสนน่าเบื่อ    ยิ่งช่วงพักกลางวันยิ่งอ้างว้าง เมื่อเห็นคนอื่นมีเพื่อน  มีคนที่สามารถพูดคุยกันได้     ก็ยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองไร้ค่า...

                       



                      เมื่อเวลาที่รอคอยของเธอมาถึง เวลาเลิกเรียนก็รีบตรงกลับบ้านทันที




                             -----------------------------------------------------------


                      
                      บ้านหลังงามสีขาวสะอาดรายล้อมด้วยธรรมชาติที่เขียวชอุ่มที่พ่อเเม่ทิ้งไว้ให้กับมรดกอีกหลายล้านก่อนจะจากไปตลอดกาล  เเต่กลับให้ความรู้สึก...เงียบเหงา 



                       " ในที่สุด ก็หมดไปอีกหนึ่งวัน " ริมฝีบากบางพึมพัมกับตัวเองเเล้วล้มตัวลงบนเตียงนอน



                       เราอยู่มาเพื่ออะไรนะ พ่อกับเเม่ก็ไม่มี ญาติพี่น้องก็ไม่มีใครมาสนใจ ชีวิตอันว่างเปล่า...เราเกิดมาเพื่ออะไรกันเเน่นะ เธอคิดซ้ำไปซ้ำมา  มันนานเเล้ว เธอเบื่อ กับชีวิตอันเงียบเหงานี้ เธออยากจะตามพ่อกับเเม่ไปเหลือเกิน





                       มินหันไปมองมีดคัตเตอร์ที่วางอยู่บนหัวเตียง  ก่อนจะหยิบมันขึ้นมา



                      




                                        "ลาก่อน...โลกอันเงียบเหงาของฉัน"