คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : พิชิตหัวใจอีกครั้งของยัยจอมโหด 1
เมื่อ 2010 ปีก่อนที่ ปารีส...
วาเลนไทน์...
พึบ!
“ นี่ ทีอาร์ ปล่ออยฉัน ”ฉันพยายามดิ้นสุดชีวิต แต่ด้วยมือใหญ่จับข้อมือของฉันลงกับเตียงด้วยแค่แรงนิดเดียวตัวก็ขยับไม่ได้ ฉันอยู่กับเขาลำพังเพียงสองคนแค่นั้นในบ้านหลังใหญ่ของเขาซึ่งมันทั้งมืดและเปลี่ยว ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าทีอาร์คนดีและน่ารักคนเดิมคนนั้นหายไปไหน จนตอนนี้ฉันเริ่มน่าสมเพชเขาอย่างมาก แต่ฉันจะปล่อยให้เขาย้ำยีศักดิ์ศรีของฉันไม่ได้
และเวลาผ่านห้านาทีได้ ตอนนี้เขาก็ยังใช้ริมฝีปากซุกไซร์อยู่บริเวณซอกคอของฉัน ฉันคิดว่าจะใช้จังหวะนี้กัดหูของเขาเลยดีกว่า
“ นี่” ในขณะที่ฉันจัดการกัดใบหูของเขาจนร้อง โอ้ย และฉันก็พลักเขาที่ทับอยู่บนตัวของฉันออกไปอีกฟากของเตียง
“ โอ้ย! ” เขาจับใบหูของตัวเองที่โดนฉันกัดไป โดยที่ขณะตอนนั้นฉันวิ่งหนีออกไปแล้ว “ วาเลนไทน์อย่าหนีผม” เสียงคำพูดและฝีเท้าของเขาดังวิ่งตามไล่จับฉันมาจากข้างหลัง ฉันออกแรงวิ่งอย่างสุดกำลัง พอถึงขั้นลงบันไดฉันก็ยังออกแรงวิ่งโดยที่ไม่คิดจะหยุด แต่ฉันกลับพลาดลื่นบันไดห้าขั้นสุดท้ายพอดี พึบ!
“ โอ๊ย! จะ...เจ็บชะมัด ” ฉันจับบริเวณสะโพก เพราะตอนที่ตกฉันเอาสะโพกลงไปกระทบกับขั้นบันได
“ เฮ้ย ไทน์คุณเป็นอะไรมั้ย ” เขาตะโกนลงมาจากข้างบนสุด ก่อนที่จะลงบันไดมา ฉันตกใจกลัวและรีบวิ่งออกทางประตูหน้าบ้านของเขาทันที ฉันไม่คิดจะสวมรองเท้าในเวลาและสถานการณ์ที่เลวร้ายตอนนี้ ฉันก็ก้มลงหยิบรองเท้าและวิ่งออกไปทันที
ระยะทางที่จะออกจากประตูรั้วนั้นได้ก็เกือบสิบเมตรได้ ฉันคิดว่านี่มันคือทางเข้าบ้านงูชัดๆ ทำไมมันถึงได้ยาวและไกลขนาดนี้
แต่ในขณะที่ฉันวิ่งฉันก็ปาดน้ำตาทิ้งมาจนถึงประตู จากนั้นฉันก็หยุดหันซ้ายหันขวา ว่าจะไปทางไหนต่อดี มันดูมีอันตรายทุกทิศทุกทางเลย..
“ วาเลนไทน์...”
“ ไม่นะ ฉันต้องหาที่ซ่อน ” ฉันพยายามหาที่ซ่อน จากนั้นฉันก็เห็นที่หลบจนได้ ฉันวิ่งเขาไปในพุ่มไม้ข้างบ้านของเขา และก็ใช้มือปิดปากของตัวเองไว้
“ วาเลนไทน์ วาเลนไทน์คุณอยู่ไหน” เขาเรียกหาฉันเหมือนเด็กน้อย เสียงเขาทำให้ฉันอยากออกไปหาเขามากเหลือเกิน ทำไมๆๆ T_T
“ วาเลนไทน์อย่าทิ้งผม วาเลนไทน์ ผมไม่เหลือใครแล้ว” อะไรกันเขาร้องไห้เหรอเนี่ย ไม่ได้ ฉันจะไม่ใจอ่อนกลับไปหาเขาอีก ฉันจะไม่ให้อภัยคนที่ทำกับฉันแบบนี้ไม่ได้ ฉันขอโทษนะ ฉันขอโทษ แต่ฉันเกลียดนายแล้ว นายรู้มั้ยว่าฉันรู้สึกขยะแขยง แล้วฉันจะร้องไห้ทำไม จะร้องไห้คนที่ทำร้ายเราทำไมกัน วาเลนไทน์ อย่าร้องนะได้โปรด อย่าร้อง
“ วาเลนไทน์ผมรักคุณ เรารักกันไม่ใช่หรือไงครับ” ฉันชอบที่เขาพูดคำนี้ให้ฉันฟังทุกวัน วันที่เรายังคบกันอยู่ แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกไม่อยากจะฟังมันเลยแม้แต่นิด ไม่อยากจะฟัง พอสักที
“ ฉันขอโทษนะทีอาร์ ต่อจากรี้จะไม่มีคำว่ารัก และคำว่าเราอีกต่อไป” ฉัน
“ ไทน์ คุณบอกเองไม่ใช่หรอว่า วาเลนไทน์คือความรักน่ะ ทำไมๆ อีกอย่างนะวันนี้วันเกิดของไทน์ ผมมีของจะให้คุณนะวาเลน...ไทน์” ทีอาร์
“ ไม่ นายยังไม่เข้าใจมัน ทีอาร์ และวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่ฉันจะไม่รับของชิ้นนั้นจากนาย” ฉัน ตอบคำถามเขาไปด้วยความคิดได้เพียงเท่านั้น ฉันนั่งกอดเข่าร้องไห้ จนกระทั่งทีอาร์ ก็กลับเข้าบ้านของตนเองด้วยความทุกข์ใจ
ฉันมองดูนาฬิกาข้อมือที่ทีอาร์ซื้อให้ ตอนนี้เวลาก็เที่ยงคืน ฉันก็ออกจากที่ซ่อนและไปยืนหน้าประตูทางเข้าหน้าบ้านของเขา และบอกกับเขาเบาๆว่า..ลาก่อน ขออย่าให้พบกันอีกเลยทีอาร์ นายจะไม่มีวันได้พบกับฉันอีก
Bye…
วาเลนไทน์ 2013 ที่ประเทศไทย...
โรงเรียนชื่อดัง high school รวม ทั้งหญิงและชายผู้มีฐานะ ชั้นมัธยมปลาย 4-6
ห้องเรียน
“ อย่าบอกนะว่าที่แกไม่ชอบวันวาเลนไทน์และหนีมาเป็นเพราะเรื่องนี้ ” ฟ้าธิดา ชื่อเล่นชื่อ ฟ้า
“อืม ใช่ ” ฉัน
ฟ้าเดินมาเกาะคอฉันและพูดว่า
“ ก็ใช่นะวาเลน แต่ฉันว่าสิ่งที่แกพูดมาเมื่อตะกี้ บอกว่า เขาเสียใจ เขาร้องไห้ และเขาอยู่คนเดียว ไม่ใช่เพราะเขารักเธออยากมีเธอไปเป็นคู่ชีวิตหรอกเหรอ เธอลองคิดตอนนี้สิยัยวาเลน ผ่านมาตั้งสองปี เขาคงจะเหงา และคงเหงามากๆเลยด้วย ฉันว่าวันนั้นเขาคงจะกลัวเธอทิ้งไปเขาจึงทำอย่างนั้นนะ เพื่อไม่ให้เธอทิ้งเขาไปมีคนอื่น และอยู่ตัวคนเดียว แต่ดูเธอตอนนี้สิ ” ฟ้า
“ แต่ตอนนั้นฉันอายุเพียงแค่สิบเจ็ดปีเท่านั้นเองนะ แกคิดว่าตลอดสองปีที่ผ่านมาเนี่ย ฉันนอนกินเหรอยัยฟ้า ฉันน่ะ ฉันก็คิดถึงเขามาตลอดเหมือนกัน เพียงแค่ฉันสัญญากับตัวเองแล้วว่าจะไม่กลับไปหาเขาอีก แต่ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจจะทิ้งเขาเลยสักนิดนะยัยฟ้า..” ฉัน
“ แต่แกก็ทำแล้ว วาเลน แกทิ้งเขา” ฟ้า
ทำไม ยัยฟ้า ทำไมฉันรู้สึกเถียงแกไม่ออกเลยสักนิด จากนั้นฉันก็วิ่งไปกอดเพื่อน
“ ยัยวาเลนไทน์! นี่แก ยะ..อย่าบอกนะว่าแกยังรักเขาอยู่..” ฉันมองหน้ายัยฟ้าแบบอ้ำๆอึ้งๆ และ..
“ ไม่มีทางหรอก! ” น้ำตาของฉันกำลังจะออกอยู่แล้วทำไมกันคิดถึงทีอาร์ทีไรอยากร้องไห้ทุกทีและไอ้ปากมันกลับไม่ตรงกับใจเอาเสียเลย
“ ได้โปรด อย่าพูดถึงเรื่องนี้...” ฉัน
“ อืมก็ได้” ฉันโผลเข้าไปกอดยัยฟ้าอีกรอบ พร้อมกับน้ำตาที่ล้นออกจากเบ้าตา
“ พูดถึงไรหรอจ๊ะ!”..
“ กร๊าชชชช! ตกใจหมดเลยยัยกล้วยหอม ”ยัยฟ้าพูด
ฉันกับยัยฟ้าสะดุ้งตับไตแทบวิ่ง ไม่คิดว่ายัยกล้วยหอมจะเล่นจ๊ะเอ๋ข้างหลังแบบเนี๊ย
“ นี่ๆๆพวกเธอเห็นมั้ยๆ...นี่” ฉันงงว่ายัยกล้วยหอมให้ฉันดูอะไร จะเห็นก็แต่ของขวัญกับดอกไม้จากพวกหนุ่มๆ ก็แค่นั้น
“ อืม แล้วไงหรอยัยกล้วย ” ยัยสาพูด
“ ดีใจด้วยนะยัยกล้วย ไม่ยักรู้ว่าแกจะได้ของจากหนุ่มๆด้วย” ฉัน
“ หึหึ -_-!” ฉันเห็นยัยกล้วยส่ายหน้า และยังมาทำสีหน้าแปลกๆอีก และอีกอย่างยังยื่นของพวกนั้นมาให้ฉัน
“ นี่ของแกยัยวาเลนไทน์” กล้วยหอมพูด
“ อะไรนะ! นี่ของฉันหรอ ” ฉัน
“ แกจะดี...” ฉันทันฟังยัยฟ้าพูดจบก็วิ่งออกไปข้างนอกทันที..
“ พวกนายยยย! ”ฉัน
ฉันบอกแล้วไงว่าเกลียดแสนเกลียดที่เอาดอกไม้มาให้ฉันเนี่ย ไม่คิดจะเข็ดเลยใช่มั้ย ผลักประตูออกไปข้างนอกห้อง ฉันก็แทบอึ้ง O_O สองปีที่ผ่านมา ไม่ว่าปีไหน ในวันวาเลนไทน์ ผู้หญิงผู้ชายในโรงเรียนนี้ ทำเอาโรงเรียนเป็น สถานที่แต่งงาน อย่างไงอย่างงั้น หวานไปซะทุกที่ ตาฉันจะบอดอยู่แล้ว ที่นี่โรงเรียนนะเว้ยยยย
“ กรี๊ดดดดดดดด !!”
โอ้ย ยัยผู้หญิงพวกนี่กรี๊ดอะไรนักหนาเนี่ย เป็นแบบนี้ทุกปีเลยนะ ประธานไปมุดหัวอยู่ไหนก็ไม่รู้ สองปีแล้วยังทำอะไรให้เป็นรื่องเป็นราวไม่ได้เลย อย่าให้เจอนะ ฮึ่ย
“พี่อาเชน หล่อจังเลยอ่ะ ”
“ หล่อ อย่างกะเทพลงมาจุติแน่ะ ”
“ ตกสวรรค์มาหรือเปล่าอ่ะคะเนี่ย พี่อาเชน”
“ กรี๊ดดดดดดดดดดดด !!” จะประสานเสียงกันหรือไงแม่คุณ กรี๊ดอยู่ได้
วันวาเลนไทน์เป็นอย่างนี้ทุกปี และคนที่ชื่อ อาเชนนั่นเป็นใครกันก็ไม่รู้ พวกผู้หญิงจะกรี๊ดกร๊าชไม่เป็นผุ้เป็นคนอยู่แล้ว ดูเหมือนจะเป็นชะนีร้อง ผัวผัว อยู่นั่นแหละ เพราะทุกปีวันวาเลนไทน์ ฉันจะไม่เข้าไปจุ้นจ้านกับใครคนอื่นอยู่แล้ว มันก็ไม่แปลกที่ฉันไม่อยากจะรู้จัก จากนั้นฉันหันซ้ายหันขวาหาเจ้าของของพวกดอกไม้กับขนมหวานพวกกนี้อ้อ และฉันเดินไปหานายทิสไทส์ ที่นั่งอยู่บนม้าหินอ่อนอีกอย่างไม่ใช่แค่นั่งมันยังเหยียบถึงโต๊ะอย่างหน้าด้านๆ อย่างนี้ต้องสั่งสอน..
“ นี่นายทิชชู่ลงมาจากโต๊ะเดี๋ยวนี้ ถ้านายไม่อยากเดือนร้อน” ฉันพล่ามตะโกนดังเพื่อไอ้พวกที่มันก็ทำมันจะได้ลงด้วย
ว่าเสร็จมันก็ลงมาอยู่ตรงหน้า พร้อมกับพรรคพวกมันอีกสองคน
โห พรรคพวกเยอะนะ
“ เอ้า ว่าไงจ๊ะวาเลนไทน์คนสวย ”หนึ่งในพวกนายทิชชู่พูดกวนประสาทแตก ไอ้บ้านี่ เดี๋ยวปะโดน
“นี่แกไอ้เช พูดผิดพูดใหม่ได้นะเฟ้ย แกอยากตายหรือไง” นายทิชชู่พูด
“ >[[]]< ขอโทษคร๊าบบบบลูกฝี ”
“ O{}O ลูกพี่โว้ย ไอ้ลูกหนองเฮงซวย”
“ ลูกน้องครับ ไม่ใช่ลูกหนอง”
“ เฮ้ย นั่น วิ่งไปไหนอ่ะ O\[]/O กลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ! ถ้าไม่อยากเจอดี” ไอ้คนชื่อเซวิ่งแจ้นไปได้ไม่ไกล มันก็หยุกกึกหลังจากฉันพูดและถอยกลับมายังที่เดิมแบบโครตกลัวอะไรสักอย่าง
“ ขะ..ครับผม ฮือ T-T”
“ นายทำอะไรหมอนี่ มันถึงเป็นได้ขนาดนี้เนี่ย”
“ ไม่มีไรหรอกครับท่านรอง ^^”
“นี่ ไม่มีไรก็ดี! ต่อจากนี้ ในฐานะที่ฉันเป็นรองประธานโรงเรียนก่อนจะจบจากที่นี้ฉันจะทำไงให้พวกนายบรรลุสักทีเนี่ย ไอ้พวกอ่อน อ่อน และก็อ่อน และอีกอย่างทุกอย่างที่พูดไปจนปากเปียกปากแฉะ ทำไมไม่เคยจำคำที่ฉันพูดบ้าง และถ้าพวกนายยังดื้อแล้วไม่ยอมทำตามอีกล่ะก็ ฉันยื่นใบลาออกให้ ประธานโรงเรียนแน่” ฉันชี้หน้ายังคนแรกยันคนสุดท้าย
“ ท่านรองโหดร้ายสุดๆ ”ไอ้คนชื่อเชพูด
“ หืม เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ ” ฉันพูด
“ เอ่อ ก็เปล่านี่ครับท่านรอง ^^! ~เหงื่อตก~”
“ อ้อ ลืมไป สั่งสอนซะนานเลย นายเอาไอ้ของพวกนี้คืนไปเลยนะ บอกแล้วไงว่าห้ามเอามาให้ฉันอีก ”
“ แต่มันไม่ใช่ของพวกผมนี่ท่านรอง ” ไคล์พูด
“ ใช่ไอ้ไคล์มันพูดถูก ” เซพูด
“ ไม่ใช่ของพวกนาย แล้วเป็นของใคร”ฉัน
“ หัวหน้าผู้วิเศษณ์ของกระผมเองครับ ” ไคล์พูด
“ หัวหน้า แปลว่าฉันไม่เคยเจอน่ะสิ“
“ เคยสิครับ ” เซกับไคล์ พูด แต่ก็ทำเอาฉันงงๆไปเลยว่า ฉันเคยเจอด้วยเหรอ อืม? อืม? อืม? แต่อีกคนหนึ่งนายทิสไทส์ที่ไม่ได้พูดอะไรเลย ตอนนี้ปากจะเป็นอุโมงค์ผาเมืองอยู่แล้วนี่หมายความว่าไง
“ เฮ้ย ผั๊วะ ! ผั๊วะ!”
O.O ฉัน
“ โอ๊ย! ลูกพี่ ตบหัวพวกผมทำไมเนี่ย” ไอ้สองคนนั้นพูด
“ไอ้บ้าเซ ไอ้บ้าไคล์ ท่านรองจะเคยเจอหัวหน้าได้ไงล่ะวะ ”
“ เอ่อ จริงด้วย เคยเจอได้ไงล่ะ ”เซพูด
“ อ่อ เอ่อ ขะ..ครับจริงครับ โอ๊ย เจ็บ” ไคล์
“ แปลว่าหมอนี่เป็นคนแปลกหน้าในโรงเรียนอย่างงั้นหรอ ” ฉัน
“ เปล่าหรอกท่านรอง คนแปลกหน้าอะไรกัน หัวหน้าออกจะดั๊งดังอยากกะลำโพง ใครๆก็รู้จักทั้งนั้นนะท่านรอง” นายทิสไทส์พูด
“ แปลว่าหัวหน้าพวกนายเป็นนักเรียนโรงเรียนนี้ ทำไมฉันไม่เห็นรู้จักล่ะ ยังมีคนที่ฉันไม่รู้จักในโรงเรียนนี้อีกเหรอเนี่ย”
“ นั่นแนะ เกิดสนใจหัวหน้าของพวกผมขึ้นมาล่ะสิท่า” ไอ้ไคล์พูด แต่จะใช่ที่ไหนโว้ย
“ สนใจก็บ้าแล้ว นี่ รีบเอาของพวกนี้กลับไปได้แล้ว ฉันมีงานต้องทำอีกเยอะ และ ได้โปรดอย่างยุ่งกับฉันอีกเลย ชีวิตนี้ฉันจะบ้าตายอยู่แล้ว รู้ไว้ซะด้วย”
“ เฮ้อ ” นั่งฟุบลงบนเก้าอี้ประจำของตัวเอง อย่างเหน็ดเหนื่อย ไม่ทันได้พักเต็มที่ ยัยเพื่อนตัวดีทั้งสอง ก็แจ้นเข้ามาในห้อง
“ ยัยวาเลน!!”
“ หืม e__e”
“ ไปกับพวกเราหน่อย ไป” ไปไหนอ่ะ
“หน้าประตูโรงเรียน “ ฉันพูด พร้อมหันไปมองหน้าเพื่อน
“ ใช่ ”ยัยหอมพูด
“ พาฉันมาดูแค่ประตูโรงเรียนเนี่ยนะ ”
“....(ไม่มีเสียงปลายทางตอบรับ)...” จ้องหน้ากัน ทำไม “ อ้อ หรือว่าประตูจะพัง เรื่องแค่นี้เอง ฉันเป็นถึงท่านรองประธานโรงเรียนเชียวนะ เดี๋ยวโทรตามช่างซ่อมมาให้ก็ได้ ”
“ ไม่ใช่ยัยวาเลน เราจะกลับ ”
“เฮ้ย นี่ยังไม่ถึงเวลากลับนะพวกแก ”
“ ไม่ต้องห่วงน่า ฉันขอเรียบร้อยแล้ว จากท่านประธาน นี่กระเป๋าเราเก็บให้เรียบร้อย” ยัยฟ้าพูด
“ เฮ้ยอะไรเนี่ย พวกแกไว้หน้าฉันบ้างสิ เอากระเป๋าคืนมานะ”ฉันรีบไปแย่งกระเป๋าคืน แต่ ว่าไงนะ เมื้อกี้ยัยฟ้าบอกว่า ประธาน “ ยัยฟ้า แกไปเจอประธานมาหรอ” จากที่แย่งกระเป๋า ดันมาเป็นเขย่าตัวเพื่อนซะงั้นฉัน ก็อยากรู้นี่
“ เอ่อ ก็ไม่เจอหรอกนะ ฉันแค่เจอกรรมการนักเรียนน่ะ เลยฝากไป ฝั่งทางประธานเลยตอบกลับมาว่า อนุญาติให้ออกไปๆด้ แค่นั้น”
“ เฮ้อ นึกว่าเจอซะแล้ว ฉันจะถามสักทีว่า หน้าตาประธานมันเป็นยังไง ”
“ เอ้า แกยังไม่เคยเห็นหน้าประธานหรอ ยัยรองประธาน”
ฉันได้แต่ส่ายหน้าว่า (-_- )(-_-) หึ หึ
“ เป็นไปได้ไงอ่ะ ประธานกับรองประธาน ต้องทำงานใกล้ชิดติดกันตลอดเวลาสิ ” ยัยหอมพูด
“ อืม ก็ไม่รู้เหมือนกัน ช่างเถอะไม่ทันแล้ว” ยัยฟ้าพูด ไม่ทันอะไร
“ จริงด้วย ไปกันยัยวาเลน”
ไปไหน!
14.00น....
ยังไม่ถึงเวลากลับบ้าน เหลืออีกตั้งสามชั่วโมงจะกลับบ้าน ยัยฟ้าและยัยกล้วยหอมก็ลากฉันออกจากโรงเรียน พอถึงซุปเปอร์มาเก๊ต
“ นี่ขอฉันแวะซื้อของขวะ. อะ...กินอ่ะ ใครจะไปด้วยมั้ย แฮ่ๆ^^” ยัยกล้วยหอมพูดแปลก แต่มาที่นี่เนี่ยนะ
“ ฉันขอไปด้วยแล้วกัน ” ยัยฟ้าพูด
“ เดี๋ยว นี่ ขอไปด้วยคนสิ ” ฉันขอไปด้วยดีกว่า
“ งั้นก็ไปกันดีกว่า ”จากนั้นยัยกล้วยก็ลากฉันเข้าไปทันที จนถึงร้านเค้ก เนี่ยนะยะ
“ ร้านเค้กหรอ มันปิดอยู่นี่นา มันเปิดหลังเราเลิกเรียนนี่ ”ฉันพูด และหันไปมองหน้าเพื่อน
“ อืมฮึ ” ทั้งสองพยักหน้า
“ ไหนว่ามาซื้อของ เฮ้ย พวกแก ” พูดไม่ทันจบยัยพวกนี้ก็แขนคนละข้าง ของฉันเข้าร้านเค้กที่ปิดนั่น
“ นี่มันปิดแล้วนะพวกเธอ จะขโมยของหรอ ฉันไม่เอาด้วยนะย่ะ” ฉันยังรั้งประตูไว้ได้ เย้
“นี่ยัยฟ้าถ้าไม่รีบเดี๋ยวไม่ทันหรอก ” ยัยกล้วยหอมพูดถึงเรื่องไรอ่ะ ไม่ทันอะไร!
“ อืม งั้นลุยเลย” ยัยฟ้า
พึบ! พึบ!
ฉันกลับถูกปัดมือที่รั้งประตูออกด้วยมือของยัยเพื่อนทั้งสองจอมป่วนนี่ และ มะ...
“ ม่ายยยยยยย ! พึบ! ปึบๆๆๆ” ไฟในห้องเค้กถูกเปิด ในห้องนี้มีทั้งคุณพ่อ คุณแม่ ญาติๆ พร้อมเค้กตรงหน้าปอนใหญ่ยักษ์ ฉันหันไปดูเพื่อนอีกทั้งสองที่อยู่ข้างหลังฉัน รู้สึกว่าจะเสียสภาพที่อยู่ตรงโซฟากว่าจะพาฉันเข้ามาในนี้ได้ ฮะๆ^-^
“ ทันเวลาพอดีคะคุณแม่ ” ยัยฟ้า
“ 14.14 น. ค๊า ” ยัยกล้วยหอม
แฮกๆๆ -_-!
“ ขอบใจหนูทั้งสอบมากเลยนะจ๊ะ ” คุณแม่
ฉันเดินไปหาคุณท่านทั้งสองคือ พ่อกับแม่ และโผลเข้ากอดทันที
“ ขอบคุณนะคะ คุณแม่ คุณพ่อ ฮึกๆ ฮือๆ ” ฉัน
“ ถึงเวลาเป่าเค้กแล้วนะ” คุณพ่อ
ถึงเวลาเป้าเค้กหรอ....
“ ค่ะ ” ฉันเป่าเค้กเรียบร้อยและ
“ แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะ ลูกแม่” คุณแม่
“ แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะ ลูกรัก ”คุณพ่อ
“ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ยัยวาเลน ” ยัยฟ้ายัยกล้วย
“ แฮปปี้เบิร์ดเดย์จ้า ” ญาติๆ
“ ค่ะ ขอบคุณทุกคนมากนะคะ ”ฉัน ดีใจจังเลย ไม่ยักรู้ว่าจะมีเซอร์ไพรซ์ที่มหัศจรรย์จริงฟแฮะ มีความสุข
มีความสุขจังเลย
“ ขอบคุณพวกแกมากเลยนะเพื่อนรัก นี่แหละคือวาเลนไทน์ ” ฉัน
“ อื้ม เพื่อนรัก ” ยัยกล้วยหอม ^-^
กริ้งๆๆๆๆๆ เสียงโทรศัพท์ ใครโทรมาในเวลานี้เนี่ย ฉันหยิบเอาโทรศัพท์ในกระโปรงนักเรียนขึ้นมาดู
“ ขอตัวแป๊บนะคะ” ฉันขอตัวเดินออกไปดูโทรศัพท์ข้างนอก
“ เอ๋ เบอร์นี้ไม่คุ้นแฮะ ” ฉันดูเบอร์นี้กี่ทีๆ และคิดกี่รอบๆ ก็ไม่รู้จัก ใครกัน
“ ใครหรอยัยวาเลน !”
“ กร๊าชช! ยัยกล้วย เล่นแบบนี้อีกแล้วนะแก ” ยัยกล้วยเนี่ยถ้าเกิดเล่นแบบนี้อีก ฉันสติแตกบีบคอแกขึ้นมาทำไงเนี่ย
“ เอ่อ แกดูนี่สิยัยกล้วย ”ฉัน
“ เบอร์ใครอ่ะ”ยัยกล้วย
“ฉันก็ไม่รู้ เบอร์นี่ไม่มีชื่อนี่นา เพราะเบอร์ที่ฉันจะรับได้ก็ต้องมีชื่อปรากฎอยู่เท่านั้นนะ”ฉัน
“ แกอยากรู้ช่ายมั้ย ” ยัยกล้วยหอม
“ อืม ก็อยากอ่ะนะ”ฉัน
“ งั้น ”ยัยกล้วย
“ งั้นอะไรหรอ ” ฉัน
“ นี่แน่ะ ก็รับมันไปเลยสิยัยโง่ อ่ะเปิดลำโพงด้วย”
“ แกรดดดดดดด! ยัยบ้าแกจะรับทำไมเนี่ย และถ้าเกิดมันเป็นโรคจิตล่ะ โรคจิต ”ฉันเกือบสติแตกก็ดันได้ยินเสียง และเสียงนี่นั่นก็ดันมาคุ้นจังเลยแฮะ
(นี่ว่าใครโรคจิตคร๊าบบ ท่านรอง)
ว่าแล้วเชียว เสียงนี่
“ นี่นายทิชชู่ บอกมาเดี๋ยวนี้นะ เอาเบอร์ฉันมาได้ยังไง” ฉันพุ่มพ่ามแต่ไม่ทำเสียงดังเพาระเกรงใจคนข้างในร้าน
“ อ้อนายคนนี้หรือเปล่านะที่ฝากเอาของขวัญแพงๆและกุหลาบสวยกับฉันไปให้แกน่ะยัยวาเลน ” ยัยกล้วย
( ใช่แล้วคร๊าบบ )
“ ว่าแต่ ขอถามหน่อยนะนาย ”ยัยกล้อยหอม จะถามอะไรนายนั่นอีก
( เชิญถามตามสบายเลยคร๊าบผม)
“ นายซื่อ ทิชชู่จริงเหรอ แปลกแฮะ ฮ่าๆๆๆ ^-^” อิอิยัยกล้วยพูดซะวาเลนไทน์อย่างฉัน สะใจจริงๆแฮะ อิอิ^^
( นี่ เธอชื่ออะไร )
นายนี่ถามเพื่อนฉันกลับ มีพิรุจนะเนี่ย
“ ฉันเหรอนายทิชชู่ ”
( ใช่ )ทำเสียงเย็นชาจังนายนี่
“ไม่บอก”
ดีแล้วยัยกล้วย
( ไม่เป็นร๊าย พรุ่งนี้เธอกับฉันเจอกันแน่ ยินดีที่ไม่รู้จัก )
“ ได้เสมอ ค่ะ” ยัยกล้วยพูด
“ นี่นายมีอะไรก็รีบๆพูด ”
( หัวหน้าฝากมาบอกท่านรองว่า สุขสันต์วันเกิด พรุ่งนี้เตรียมรับของขวัญนะคร๊าบ)
“ นี่ ฉันบอกแล้วไงว่าห้ามเอาของพรรคนั้นมาให้ ฉันไม่ต้องการ ถ้าฟังไม่รู้เรื่องนายค่อยคุยกับฉัน เราเจอกันดีแน่”
( ผมจะรอนะคร๊าบ)
“ หึ นี่”ตัดสายเลยไ อ้บ้าทิชชู่ อีกอย่างใครอยากสุขสันต์กับนายยะไอ้หัวหน้า ชักอยากจะเห็นหน้าแล้วสิ ฮึ่ย
ความคิดเห็น