คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Yujo no monogatari Ep. 1
[fic inazuma go My OC ] Yujo no
monogatari
[ Ep. 1 ]
+*•—————————————————————————————————•*+
ยามอรุณรับฟ้าบวกกับแสงแดดที่ส่องผ่านม่านมาอ่อนๆตอบรับ
อากาศยามเช้าที่แสนจะสดใสนี้
หากมันจะดีกว่านี้คือการที่ไม่ต้องมาเจอเสียงปลุกจากนาฬิกาปลุกจากมือถือของเขาเอง
ทั้งที่อุตสายกแขนขี้นมาปิดเกือบๆสิบกว่ารอบแล้วก็ยังไม่วายจะหยุดดัง
และความใสซื่อไร้พิษและภัยของพี่สาวฝาแฝดก็เช่นกัน
ด้วยความหลงตัวเองเสียเหลือเกินว่าตัวเองน้ำหนักเบาๆถึงได้วิ่งแจ้นเข้ามากระโดดทับร่างของเขาบนฟูกที่นอนถึงกับต้องร้องอุทานออกมาลั่นแล้วทิ้งความเจ็บชาไว้บริเวณช่วงท้องอันบอกบางของเขา
เขาเองก็อดแอบลูบหน้าท้องของตนที่ยังปวดหน่วงในขณะที่กำลังทำกิจวัตรประจำวันของตัวเองไม่ได้อยู่ดี
จนถึงกับมองอาหารอันโอชะตรงหน้าแล้วแทบเบียงหน้าหนีเพราะความจุกทันที
....แต่สุดท้ายก็จำใจกินลงไปเพราะพี่มาโอะบังคับให้ทานๆไปล่ะนะ
" อิ่มแล้วครับ...
" เขาพูดเสียงเบาพลางลุกขึ้นจากเก้าอี้เงียบๆ
" ยังทานไม่หมดเลยนะมาชิโระ
"
หนุ่มร่างสูงอีกคนกล่าวทักขึ้น
จนเจ้าของชื่อต้องหันมาตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
แล้วจดจ้องดวงตาสีมรกตภายใต้กรอบแว่นารงสี่เหลี่ยมของพี่เขาเอง ใบหน้านิ่งสนิท
ริมฝีปากที่ขบเม้มกันเป็นเส้นตรง
ผมสั้นซอยระดับต้นคอสีเหลืองอ่อนที่เปียกชุ่มเล็กน้อย เดาได้ไม่ยากว่าเพิ่งจะสระผมตอนเช้านี้แน่ๆ
เขากำลังมองจานข้าวของมาชิโระที่ยังเหลือข้าวเป็นครึ่งจานอย่างนิ่งๆ
มาชิโระกระอักกระอวนใจเล็กน้อยก่อนจะกล่าวตอบออกไป
" วันนี้วันเสาร์อยู่แล้ว...
ไม่เป็นไรหรอกครับ ถ้าผมหิวค่อยลงมาทาน..."
" งั้นเหรอ?
แล้วแต่ละกัน เดี๋ยวฉันจะเก็บกับข้าวพวกนี้ไว้ให้ก่อนแล้วกัน
เดี๋ยวจะรับไปมหา'ลัยเหมือนกัน....แต่ไม่มีใครอยู่บ้านกับมาชิเลย
พี่คิดว่าควรจะอยู่จนกว่ามิชิจะกลับ..."
' มาเอดะ มาโอะ '
พี่ชายที่เป็นญาติซึ่งเปรียบเหมือนครอบครัวของเขากับมิชิโระไปแล้ว
เนื่องจากเขาอยู่ระดับชั้นมหา'ลัยแล้ว จำเป็นต้องไปทำงานในวันหยุดพักผ่อนแบบนี้
และตอนนี้ ' คาโยะ มิชิโระ' เด็กสาวจอมจุ้นซึ่งเป็นพี่สาวฝาแฝดที่ตอนนี้เหมือนเตรียมตัวออกไปเล่นกับเพื่อนๆของเธอ
ทำให้วันนี้มาชิจึงต้องอยู่เฝ้าบ้านคนเดียว
" พี่รีบไปเหอะ
ไม่ต้องห่วงผมหรอก...." เขากล่าว
" ...ไม่
พี่เป็นห่วง...แถมช่วงนี้โจรมักบุกบ้านบ่อยๆด้วย..."
" เอาน่า...
ผมป้องกันตัวเองได้..."
" อา... "
พี่มาโอะไม่ได้เซ้าซี้อะไรต่อ
เขากระดกน้ำในขวดจนหมดก่อนจะไปวางไว้ที่อ่างล้างจาน
" งั้น..ถ้าเกิดอะไรขึ้นล่ะก็
รีบโทรบอกพี่เลยนะ"
“ โอเคครับ ”
เด็กหนุ่มแค่นหัวเหราะเบาๆก่อนจะตอบให้ผู้เป็นพี่ไว้วางใจได้มากขึ้น
ก่อนที่พี่จะไปก็ไม่ลืมหน้าที่ที่จะเก็บอาหารและกับข้าวใส่ไว้ในตู้ให้เพื่อจะลงมาทานต่อ
และทำความสะอาดจานที่ทานหมดแล้ว
ส่วนมิชิโระก็เดินออกไปก่อนแล้วด้วยเป้สะพายหนึ่งใบพร้อมกับสวมชุดเสื้อยืดสีดำคอกลมรัดรูป
กางเกงยีนส์ขาสั้น และรองเท้าผ้าใบไปด้วย วันนี้ตัวเธอแลดูสวยกว่าปกติ
ความเป็นผู้ใหญ่เกินวัยของเธอมักเผยตอนที่เธอชอบปล่อยผม...
แต่เขาไม่ได้คิดจะสนใจพี่สาวฝาแฝดแม้แต่น้อย
ที่รู้ๆคือหล่อนออกไปได้เร็วๆถือว่าดีที่สุดแล้ว
ส่วนพี่มาโอะก็ออกไปต่อหลังจากทำงานบ้านและหลังจากแต่งตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ
พอมาคิดๆดูการอยู่บ้านคนเดียวนั้นไม่ใช่เรื่องดีเลย
เผลอๆอาจจะดูน่าเบื่อเกินไปเสียด้วยซ่ำไป การ์ตูนและไลฟ์โนเวลใหม่ๆที่พี่สาวฝาแฝดไปกวาดมาได้เขาก็ไล่อ่านจนหมดแล้ว
ยกเว้นของที่เจ้าหล่อนคนนั้นแต่งเอง...ซึ่งเขาก็ไม่ได้ไปยุ่งมากเสียด้วย
เมื่อเบื่อมาชิโระก็เดินไปเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อลองดูว่ามีข้อมูลน่าสนใจอะไรในเว็บบ้าง
และหลังจากเปิดได้ไม่นานกล่องข้อความสนทนาก็ดังขึ้นมาจากหน้าบล็อคของเว็บ
เขาหยิบแว่นตาขึ้นมาสวมก่อนจะกดอ่านข้อความนั้น
NASU: แย่ชะมัด...วันนี้ดันน่าเบื่อมากๆเลย
นายคิดว่างั้นไหม?
เขายิ้มให้กับข้อความของเจ้าของนามแฝงNASUซึ่งมีรูปโปร์เป็นมะเขือม่วงกำลังยิ้มนิดๆก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไป
MASHI : ผมคิดว่าแบบนั้น
แต่จะมีอะไรเบื่อเท่ากับอยู่บ้านคนเดียวอีกล่ะครับ?
NASU : อ้าว? ตอนนี้อยู่คนเดียวเหรอ....
MASHI: วันนี้พี่สาวกับพี่ชายติดธุระน่ะ
NASU : อ้อ
งั้นให้อยู่คุยเป็นเพื่อนนะ!(・∀・)
MASHI: ตามความสะดวกเลย
ผมเองก็อยากได้คนคุย
NASU: งั้นเริ่มจากงานที่พี่ของMASHIเขียนเป็นไง! สุดยอดมากเลย ฉากที่พระเอกกับนางเอกทะเลาะกันน่ะฮามากเลยนะ!!
มาชิมองข้อความสุดท้ายก่อนจะระบายยิ้มเจื้อน
อันที่จริงเขายังไม่เคยอ่านมังงะหรือผลงานของมิชิโระเลยสักนิด
อาจจะคุยจนไม่รู้เรื่องก็ได้ ....
MASHI: งั้นเหรอ
รู้ด้วยสินะว่าไหนผลงานพี่ฉัน
NASU: คนอย่างNASU!
รู้ทุกอย่างดีเลยล่ะ~
สุดท้ายเขาคนนี้ก็เสียงเวลาคุยกับเพื่อนทางเน็ตเพลินจนลืมเวลา
รู้สึกตัวอีกทีก็ปาไปสิบโมงกว่าๆแล้ว
อยู่ๆเขาก็เพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่ายืมหนังสือมาจากห้องสมุดแล้ววันนี้เป็นวันครบกำหนดส่ง
เขาจึงเริ่มพูดจัดบทสนทนาระหว่างเขากับNASUให้เร็ว
หลังจากที่พอเลิกลาได้มาชิจึงถอดแว่นออกแล้วใส่คอนแทคเลนส์เพื่อความสะดวกต่อการออกไปข้างนอก
แล้วเตรียมจะออกไปคืนหนังสือที่ยืมมาในทันที
แดดร้อนระอุแผดเผาลงมายังพื้นถนน
ร่างกายที่แห้งสนิทหลังจากออกจากบ้านมาได้ไม่กี่ย่างก้าว ก็เริ่มมีเหงื่อเม็ดเล็กไหลซึมออกมาบริเวณใบหน้าและลำคอ
แขนที่เริ่มชุ่มยกขึ้นมาปัดเหงื่อออกอย่างลวกๆ พร้อมเดินต่อให้ถึงจุดหมาย
และทางด้านเด็กหนุ่มเรือนผมสีเทาอ่อน
ซึ่งเป็นหนุ่มวัย14ปีที่กำลังเป็นเหมือนสุภาพบุรุษที่กำลังช่วยแมวน้อยบนต้นไม้ลงมาสู่พื้นเบื้องล่าง
แต่ดูท่าต้นไม้ต้นนี้จะบอกบางเกินไปหน่อย
ก้าวปีนขึ้นมาไม่กี่ย่างก้าวก็ได้ยินเสียงกรอบแกรบออกมาเป็นระยะๆแล้ว
" มานี่สิ...ฉันไม่น่ากลัวหรอก
"
เขาบอกเบาๆพร้อมยื่นมือเข้ามาหาเจ้าแมวตัวน้อยก่อนจะค่อยๆอุ้มออกมา
แล้วพยายามก้าวลงมาจากต้นไม้ พยายามปีนลงมากับกิ่งไม้ที่ยังพอรับน้ำหนักเขาไหว
สุดท้ายก็ก้าวพลาดเสียงกิ่งไม้หักดังเปาะ!ก่อนร่างน้อยๆจะเสียสมดุลแล้วร่วงตกลงมา
" เหวอ! "
เขาอุทานลั่นก่อนจะหลับตาปี๋รอรับความเจ็บปวดจากการกระทบจากพื้นล่าง
กอดแมวตัวน้อยแน่นแล้วรัดตัวเองให้มาที่สุด
โครม!!
....เหะ?
เมื่อได้ยินเสียงบางอย่างเขาจึงต้องค่อยๆเปิดเปลือกตาออกข้างหนึ่งก่อนจะเบิกตากว้างในวินาทีถักมาหลังจากไม่ได้บความเจ็บปวดใดๆมากกว่าที่คิด
ดวงตาสีลาเวนเดอร์กระพริบปริบๆ
ก่อนจะก้มดูว่าเกิดอะไรขึ้น ร่างสูงบางนอนคว่ำหน้าลงหลังจากที่ถูกทับอยู่ใต้ร่าง
และหลังจากที่รวบรวมสติได้จึงรีบลุกออกมาจากร่างบุคคลเรือนผมสีหวานใต้ร่างนั้นทันที
" ขะ--
ขอโทษครับ...ปะ---เป็นอะไรไหม? "
มาซาชิเอยถามอย่างกล้าๆกลัวๆหลังจากกล่าวขอโทษแล้ว
ร่างของคนที่นอนอยู่ค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้นมาอย่างยากลำบากก่อนจะลูบส่วนที่ถูกแรงกระแทกลงมาอย่างจังๆด้วยความเจ็บปวด
แอบบวกกับความเจ็บช่ำในยามเช้าของตนเองอีกครั้งพลางคิดในใจว่าวันนี้คงต้องระวังช่วงท้องให้มาก
" อา ไม่เป็นไรครับ
....ผมโอเค...แล้ว'มาซาชิ'ซังละครับ?"
ร่างสูงกล่าวยิ้มๆ ก่อนจะเงยหน้าถามอย่างสุภาพ
ทำท่าทีเหมือนรู้จักคนตรงหน้าดีอยู่แล้ว
ครานั้นทำให้ผู้ถูกเรียกนั้นก้มลงมามองหน้าบุคคลเรือนผมสีชมพูนั้นทันที
" อ้าว? มิชิโระคุง...? "บุคคลเรือนผมสีควันบุหรี่กล่าวก่อนจะมองอีกคราแล้วไถ่ถามอย่างเป็นห่วง
".... ไม่เป็นไรนะ"
"อา ฮ่ะๆ
ผมสบายดีอยู่แล้วล่ะครับ ไม่ต้องห่วงหรอก" มาชิโระยิ้มให้อย่างสดใส
" ก็เห็นว่าผม...ตกลงมาทับมาชิโระคุงจังๆเลยนินา
กลัวว่ากนะดูกจะหักไปแล้ว"
" ไม่หรอกครับ
โดนทับแบบนี้ผมเองก็ชินไปแล้วต่อให้กระดูกหักก็ไม่เป็นไรหรอกครับ ฮ่ะๆ "
" นี่นาย...เป็นมาโชว(M)งั้นเหรอ? " มาซาชิเลิกคิ้วแล้วเดินถอยออกห่างนิดๆ
" มะ...ไม่ใช่ครับ!!
ผมโดนมิชิโระจังมักกระโดดมาทับจนจุกบ่อยๆแล้วชินไปแล้วก็เท่านั้นเองครับ! "
ร่างสูงรีบเอยแก้ตัวก่อนอีกฝ่ายจะเข้าใจอะไรผิดๆไป
และสุดท้ายแล้วทั้งสองก็นั่งพักให้มาชิโระห่ยปวดช่วงท้องลงบ้าง
จนเวลาผ่านไปมากที่ทั้งสองคุยกันจนมาซาชิเริ่มเปิดประเด็นใหม่
" แล้วนี่...มาชิโระคุง....จะไปไหนงั้นเหรอ?
"
" อะ--อ่อ
ไปห้องสมุดน่ะครับ
กะจะเอาหนังสือไปคืนเจอคุณมาซาชิตกลงมาพอดีเลยเกือบลืมไปเลย..."
มาชิโระค่อยๆยกถุงผ้าในมือขึ้นให้อีกฝ่ายดูแล้วยิ้มให้
มาซาชิไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้นก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินนำไปนิดๆ
" งั้นให้ผมไปด้วยนะครับ
เผื่อจะได้คอยระวังอุบัติเหตุให้ด้วย"
" เห~ ขอบคุณนะครับมาซาชิซัง~ แต่ผมเดินไปเองก็ได้นะครับ"
" เงียบน่า!
ฉันบอกว่าจะไปก็ต้องไปด้วย เพราะงั้นอย่างเถียงอะไรอีก...."
มาซาชิหันมาตอบเสียงขุ่นนิดๆ แล้วเดินหน้าแบบไม่รอคนเจ็บ(?)เลยสักนิดทำให้มาชิโระแอบคิดว่าสรุปนี่เขาโดนแกล้งให้รีบเดินๆตามมาหรือเปล่า?
ประตูบานเลื่อนอัตโมัติได้เปิดออกขณะที่บุคคลทั้งสองเดินเข้าใกล้เซ็นเซอร์ของประตู
ลมเย็นของเครื่องปรับอากาศค่อยๆผ่านกนะทบผิวกายให้รู้สึกเย็นขึ้นมา
หนังสือเล่มหนาสองเล่มวางลงบนโต๊ะของบรรณารักษ์สาวก่อนที่เธอจะรับไปลงตราปั้มวันที่ในการส่งหนังสือ
มาซาชิขอปรีกตัวไปนั่งหาหนังสือวรรณกรรมมาอ่านสักเล่มมาอ่านจึงปล่อยให้มาชิโระต้องเดินเร่ทั่วห้องสมุดเงียบๆเพียงคนเดียว
มาชิโระเดินเล่นไปสักพักค่อยได้ยินเสียงเรียกแสนคุ้นหู
แต่เขาคงไม่อยากได้ยินตอนนี้นักหรอก...
" เฮ้~! มาชิ! มาทำอะไรที่นี่เหรอ?? " เสียงใสๆของมิชิโระ
พี่สาวฝาแฝดตัวดีที่เดินปรีกตัวเข้ามาทักทายด้วยเสียงเบากว่าปกติเล็กน้อย
เพราะคงเป็นห้องสมุดที่ต้องรักษาความเงียบมากที่สุดเธอถึงเลือกที่จะทำตามโดยการลดเสียงตัวเองลง
" มิชิ...
จะยืมเล่มไหนล่ะ...อะ--อ้าว? "
" หื้ม?? นี่...คุณกัปตันทีมธันเดอร์ไทเกอร์!? " เด็กหนุ่มแสดงอาการสับสนบวกกับตกใจเล็กน้อย
เด็กสาวผมสีชมพูเข้มปัดผมที่ปรกไหล่ตนออกเล็กน้อยก่อนจะเผยรอยยิ้มอ่อน
พร้อมกล่าวทักทาย
" ไม่เจอกันนานนะคุณน้องชายมิชิโระ
"
———————————[30%]——–————————
ความคิดเห็น