คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Yujo no monogatari Ep. 2
[fic inazuma go My OC ] Yujo no monogatari
[ Ep. 2 ]
+*•—————————————————————————————————•*+
ดวงตาสีทับทิมจ้องมองเด็กสาวที่กล่าวทักทายก่อนด้วยอาการตกใจปนกับความสบสันเล็กน้อย พี่สาวตัวดีที่กำลังมองทั้งคู่สลับไปมา อยู่สักพักก่อนจะตบมือเสียดังเพื่อเรียกสติ ถึงแม้จะเป็นการรบกวนคนในห้องสมุด ก็ตาม....
" จะว่าไป~ เจอมาชิคุงก็พอดีเลย~~ให้เขาพอคุยเป็นเพื่อนพี่ฮารุระหว่างเราไปเล่นที่สวนน้ำกันไหม? 'ฮารุกะตัน' " อยู่ๆเธอก็เสนอความคิดเห็นขึ้นมา ทำให้เจ้าของชื่ออย่าง ฮารุโนะ ฮารุกะ หันมาทำตาขวางใส่ทันที
" หา!? ฉันไม่มีทางปล่อยพี่ไว้กับคนอื่นหรอกนะ! "
" ก็ไปสวนน้ำทั้งๆที่มีผู้ชายไปคนเดียวมันดูเหมือนฮาเร็มเลยนะคะ แบบนั้นมิชิว่าสงสาร....พี่ฮารุเขาออก..."
....คนที่เธอสงสารมันใครกันแน่เนี่ยมิชิ....
" แต่ว่า... "
" ...." แววตาคาดหวังของมิชิทำให้อีกฝ่ายเริ่มรู้สึกกดดัน สุดท้ายฮารุกะก็ถอนหายใจออกมาเฮือกนึงแล้วพูดบอกเบาๆ
" เอาแบบนั้นก็ได้...."
" เย้!! ถ้างั้นพี่ฮารุอยู่กับมาชิคุงนะคะ~ อ่ะ! เราไปเล่นน้ำกันให้สนุกไปเลยแล้วกันโนะ! ฮารุกะตัน!"
" เห!!?? แล้วไม่ยืมหนังสือแล้วเหรอ?! "
หลังจากที่สองสาวพูดคุยกันจนมิชิโระคว้ามือของฮารุกะไว้จากนั้นก็แสยะยิ้มให้แก่บุคคลที่เดินอยู่ด้านหลังอยู่แล้ว โดยที่มาชิโระเองก็ไม่รู้ตัวเลยด้วยซ่ำว่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่
บุคคลผมสีน้ำเงินเข้มพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนที่สองสาวจะวิ่งหายลับออกไปจากห้องสมุด
" แล้ว.... "
" ขอโทษที่ทำให้ลำบากนะ ฉันว่า...."
" อ้ะ!? ไม่ครับ! ผมว่าเราน่าจะไปด้วยกันดีกว่า..."
มาชิโระยิ้มอ่อนๆให้ผู้ที่ยืนอยู่ และกำลังทำท่าเหมือนจะเดินแยกตัวออกแต่ก็ถูกเสียงของหนุ่มผมสีหวานรั้งตัวไว้ จนตอนนี้ได้แค่พยักหน้ารับอีกครั้ง ทั้งสองนั่งคุยกันพลางๆไปโดยมีประเด็นของมาชิโระเป็นหลัก โดยที่รู้สึกว่าเขาจะเจอใบปลิวโฆษณาของร้านขนมญี่ปุ่นแห่งหนึ่งในย่างแห่งนี้ และดูเหมือนสิ่งที่มาชิโระสนใจจริงๆคือ โมจิกระต่าย ที่มาใหม่เสียด้วย จนสุดท้ายเขาก็เอยชวนหนุ่มผมสีน้ำเงินได้สำเร็จ
และไม่นานนักมาซาชิที่ปรีกตัวออกไปก็กลับมาอีกครั้ง โดยคราวนี้ในมือนั้นยังคงถือหนังสือไว้เล่มหนึ่งจากนั้นจึงเริ่มปริปากถามมาชิโระขึ้นมา
" มาชิโระคุง อยู่กำลังคุยอยู่กับ...อ้าว? " เมื่อมาซาชิเดินมาใกล้ถึงกับอุทานอย่างแปลกใจนิดๆ
" คุยกับรุ่นพี่ 'ฮารุ'พี่ชายของคุณฮารุกะน่ะครับ ผมกะจะไปชวนมาซาชิซังมาด้วยกันอยู่เลย" เขากล่าวพลางยิ้มให้ตามความเคยชิน พร้อมกับมองผู้เป็นรุ่นพี่และคนที่เพิ่งกลับมาหาสลับไปมา " จะว่าไป...มาซาชิซังจะมาด้วยกันไหมครับ?"
" มาด้วยกัน?? " มาซาชิเลิกคิ้วพลางกล่าวถามอย่างงัวงง
" ร้านขนมมิซึอุซากิไงครับ! เหมือนร้านนั้น...ก็มีขนมวางใหม่เรื่อยๆแถมเริ่มเป็นที่นิยมแล้วเสียด้วยล่ะครับ...."
" งั้นเหรอก็น่าลองเหมือนกันนะ..." นัตน์ตาสีอเมทิสของมาซาชิจ้องมองมายัง มาชิโระที่รู้สึกเหมือนทำท่าร่าเริ่งด้วยรอยยิ้มที่ชวนแปลก... มาชิโระมองแผ่นพับของร้านขนมญี่ปุ่นไม่นานก็เริ่มลุกขึ้นแล้วเอยปากชักชวนทั้งสองให้ไปตอนนี้เลยก็ดี....
และความเคยชินของเขาที่มักจะชอบลากคนอื่นไปไหนมาไหนด้วยกันมาใช้จึงเป็นว่าทั้งมาซาชิและฮารุต่างโดนหนุ่มผมสีชมพูหวานคว้าแขนแล้วลสกออกมาจากห้องสมุดแล้วเดินทางไปยังร้านขนม
" มาชิโระ...เอ่อคือ..." อยู่ๆ ฮารุก็เอยทักขึ้นสายตาของเขาจรดไปมองมือเรียวของมาชิโระที่จับไว้อยู่ ทันใดที่มาชิหันกลับมาเขาต้องถึงกลับสะดุ้งโหยงแล้วรีบปล่อยมือออกจากทั้งคู่ด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะลูบท้ายทอยแล้วหัวเหราะแก้เก้อ
" ฮ่ะๆ...อา ขอโทษนะครับ ที่อยู่ๆลากมาแบบนี้.."
" ไม่เป็นไรหรอกครับ...."
" แล้วนี่ ...นายจะไปซื้ออะไรงั้นเหรอมาชิโระ?"ฮารุเอยถามขึ้นอีกครั้งทำให้มาชิโระต้องหันกลับมาบอก
" โมจิกระต่ายครับ "
" หว๋า? มันดูน่ารักไปนะ...กล้าทานด้วยเหรอ?"
" ดูน่ารักไป...ทานไม่ลงเลยแหะ"
เพียงคำนั้นทำให้สองหนุ่มข้างหลังแอบทำสีหน้าไม่ถูก แต่ก็ยังคงเดินตามเขาอยู่ มาชิโระแอบทำสีหน้าลำบากใจเล็กน้อยทั้งๆที่ทั้งสองคนเขาก็ดูจะบอกแนวๆเดียวกันว่ากระต่ายมันน่ารักเกินไปจนอาจทานไม่ลง....บางทีเขาจะโดนหาว่าเป็นคนใจบาปอยู่หรือเปล่า?
หนุ่มผมสีหวานเดินคิดพร้อมเหม่อลอยคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่นั้น จนไม่ทันได้สังเกตเห็นป้ายลอยเตี้ยๆมุมตึก ทำให้ใบหน้าของเขาถึงกลับชนเข้าอย่างจังจนเกิดเสียงทรุดตัวลงนั่งพร้อมกุมใบหน้าที่เกิดรอยแดงอย่างเจ็บปวด ส่วนอีกสองคนที่ตามหลังมาก็แสดงสีหน้าตกใจก่อนจะวิ่งเข้ามาใกล้ๆด้วยความเป็นห่วงนิดๆ
" เจ็บ... " เขาเอยออกมาเบาๆ ก่อนจะพยุงตัวขึ้นยืนอีกครั้งพร้อมมีมาซาชิคอยช่วยพยุงขึ้นมา
" มาชิโระคุง ไม่เป็นไรนะครับ?" มือเรียวบางของมาซาชิกล่าวถามด้วยความเป็นห่วง
" เดินระวังๆหน่อยสิ.... "
" ฮ่ะๆ ขอโทษนะครับเหมือนจะทำให้เป็นห่วงเลย...ผมไม่เป็นไรหรอกครับ"
" แต่มาชิโระคุง .....มันเป็นรอยแดงแล้วนะครับ"
มาชิโระสะดุ้งเล็กน้อยกับคำพูดของมาซาชิก่อนจะค่อยๆลูบส่วนที่ถูกชนเบาๆ
" เดี๋ยวก็หาอะไรประคอบไว้ไม่ก็หายามาทาก็ได้นะ "
" โอเคครับ "
หลังจากนั้นทั้งสามไม่ได้พวกอะไรกันต่อหลังจากนั้นเท่าไหร่ พวกเขาเดินมาเรื่อยๆ โดยมีมาชิโระเป็นฝ่ายเปิดประเด็นอีกครั้ง การเดินทางไปร้านที่อยู่แถวชานเมืองเป็นการเดินที่ยาวนาน แต่ว่าการมีพักเป็นระยะๆเพราะความซุ่มซ่ามของมาชิกับดวงที่ไม่เข้าข้างเขาทำให้ได้แผลมาไม่น้อยกว่าจะถึง
" ท่าทางจะดวงซวยนิดหน่อยแหละครับวันนี้ อย่างน้อยก็มาถึงแล้ว"
" ไม่นิดหน่อยแล้วล่ะ ได้แผลถลอกมาด้วยไม่ใช่เหรอ?"
" มาชิโระคุง เขาดูท่าทางจะซุ่มซ่ามกว่าผมเยอะเลยนะครับ "
" ผมไม่ได้เป็นแบบนี้ประจำสักหน่อยนะ ฮ่าๆ "
มาชิโระหัวเราะยิ้มๆ เพื่อกลบเกลือน ทำให้ทั้งสองคนที่ตามมาถึงกลับถอนหายใจหน่ายๆ
" พวกรุ่นพี่ อยากทานอะไรหรือเปล่าครับ?"
" ขอเดินดูๆก่อนแล้วกันนะ " มาซาชิกล่าวแล้วเดินไปดูพวกขนมอีกมุม
" แล้วรุ่นพี่ฮารุล่ะครับ?"
" ไม่รู้สิ ก็แค่เดินตามมาเป็นเพื่อนไม่ได้นึกไว้เลยว่าจะมาซื้ออะไรทานดี"
" ขนมรูปกระต่าย....ลองดูไหมครับ? "
" บอกแล้วไงว่าดูน่ารักเกินไปฉันทานไม่ลงหรอก.... " ขอตอบปฏิเสธออกมา
" อื้ม ถ้างั้นเดี๋ยวผมจะลองเดินหาขนมที่ต้องการดูก่อนนะครับ"
" ได้สิ อย่าไปสะดุดพื้นไม้ในร้านเขาล่ะ..."
" อย่าพูดสิครับ! เดี๋ยวก็เป็นจริงหรอก!"
มาชิโระสวนกลับอย่างเคืองๆ ก่อนจะเดินไปยังโซนขนมที่มาใหม่ แล้วหายไปในฝูงชนตรงนั้นสักพักหนึ่งแล้วจึงเดินออกมา พร้อมกับของที่ต้องการ เขายิ้มแห้งๆให้แล้วจึงนำมันไปวางไว้ที่เคาน์เตอร์เพื่อคิดเงินแล้วนำใส่ถุงเพื่อความสะดวก ทีแรกก็ไม่อยากนึกแปลกใจอะไร ไปๆมาๆเริ่มมองกองขนมที่เขานำมาแล้วแทบทำสีหน้าไม่ถูกครู่ใหญ่
....แต่รู้สึกจะเยอะเกินไปหน่อยหรือเปล่านะ?
———————————[35%]——–————————
ความคิดเห็น