ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Love song 1
ร่างเล็กของแบคฮยอนยังคงนอนหลับตาพริ้มโดยไม่รู้ว่ามีใครอีกคนเข้าอยู่ในห้องด้วย มือหนาเอื้อมปัดปอยผมเบาๆ
"พี่อย่าป่วยอีกเลยนะครับ ผมห่วงพี่มากรู้รึเปล่า"
"อื้อ"คนบนเตียงขยับตัวเล็กน้อยดวงตาเรียวลืมขึ้นช้าๆปรับสายตาให้ชัดขึ้น"จงอิน"รอยยิ้มที่แสนอบอุ่นถูกส่งให้คนตัวเล็ก
"ทำไมขี้โรคจังล่ะครับ"ความอบอุ่นหายไปชั่วพริบตากลายเป็นรอยยิ้มที่แสนกวนประสาทในสายตาแบคฮยอน
"เปล่าขี้โรคซักหน่อย แล้วนี่มาได้ไง"
"เดินมาครับ"
"คิมจงอิน!!!"มือเรียวฟาดลงที่ต้นแขนแกร่งแรงๆ
"โอ๊ย ผมเจ็บนะ ก็ผมเดินมาจริงๆ"จงอินได้ค้อนวงใหญ่กลับไปเป็นการตอบแทนแบคฮยอนหน้าง้ำงอกว่าเดิมบอกเลยว่าหงุดหงิดจะว่าไปเขาก็ยังไม่ได้กินข้าวเลยตั้งแต่เมื่อคืนเพราะมัวแต่ตื่นเต้นที่จะขึ้นแสดง
โครกกก!!!!(มโนว่าเสียงท้องร้อง)
"ฮ่าๆๆๆๆ"โอย แบคฮยอนจะบ้าตายจะมาร้องทำไมตอนนี้ครับคุณท้อง
"ขำบ้าอะไร ไม่เคยเห็นคนท้องร้องรึไง"
"ฮ่าา ครับๆเคยเห็น ผมว่าเราไปหาไรกินกันดีกว่า ก่อนที่ท้องพี่จะประท้วงอีกรอบ"ค้นวงใหญ่ถูกส่งให้จงอินอีกครั้ง แบคฮยอนลุกจากเตียงมุ่งหน้าไปยังโรงอาหาร บ่ายสามแล้วจะเหลืออะไรให้กินมั้ยเนี่ย แบคฮยอนเดินมาหยุดหน้าร้านลูกชิ้นที่เปิดอยู่แค่ร้านเดียวในตอนนี้
"กินอะไรดีครับ"
"เอาฮอทดอกสี่ไม้ ชีทสอง"แบคฮยอนบอกกับจงอิน แล้วให้จงอินสั่งให้อีกที คือเอาจริงๆแม่ค้าคงได้ยินแล้วล่ะนะแต่ก็เอาเถอะถ้ามากับหมอนี่ไม่ว่าอะไรก็ไม่ต้องทำเองทั้งนั้น ถ้าถามว่าเขาสนิทกับจงอินได้ยังไงบอกเลยว่าจำไม่ได้เหมือนกัน เพราะตั้งแต่จำความได้ก็เห็นหน้าดำๆมึนๆนี้มาตลอด ถึงจงอินจะชอบกวนประสาทแต่แบคฮยอนไม่เคยคิดที่จะโกรธเกลียดเลยสักนิด กลับกันถ้าวันหนึ่งไม่มีจงอินอยู่ข้างๆเขาคงเหงาน่าดู
"เหม่ออะไรครับ"
"อ้ะ..ปัะ เปล่า"
"หึหึ" จะมีคนเคยบอกจงอินหรือเปล่าว่าท่าทางแบบนั้นกับสายตาที่กรุ้มกริ่มมันทำให้คนมองหวั่นไหวน่ะ
"เฮ้ยแปบเดียวจะสี่โมงแล้ว พี่คริสต้องว่าแน่เลย"
"ทำไมต้องว่าล่ะครับ"จงอินถามก่อนจะเร่งฝีเท้าให้ทันคนตัวเล็ก ขาก็สั้นนะเดินเร็วจริงๆ
"ก็พี่คริสบอกให้รอที่ห้องพยาบาลอ่ะ จะมารับนี่ถ้าหาพี่ไม่เจอต้องโกรธแน่"
คริสมาถึงที่ห้องพยาบาลนานกว่าสิบนาทีแล้วแต่ก็ไร้ซึ่งวี่แววของคนตัวเล็ก เขานั่งลงบนเตียงอย่างใจเย็นรู้ดีว่าแบคฮยอนจะต้องมาแน่นอน เสียงประตูที่เปิดขึ้นเรียกสายตาคมให้หันไปมอง
"เอ่อ พี่คริสมานานรึยังฮะ"แบคฮยนถามอย่างกล้าๆกลัวๆ
"อืม สิบนาทีได้"ใบหน้าเรียบนิ่งเสมองไปยังเด็กหนุ่มอีกคนที่ยืนข้างแบคฮยอน คิม จงอิน
"สวัสดีครับเฮีย"จงอินกล่าวทักทายอย่างที่เคยทำ พวกเขาสองคนก็สนิทกันมานาน
"ไปไหนกันมา"
"พอดีผมหิวน่ะครับก็เลยบอกให้จงอินพาไปหาอะไรกิน"
"งั้นเหรอ ถ้าอิ่มแล้วก็กลับบ้านกัน นายจะกลับพร้อมกันรึเปล่าจงอิน"
"ไม่ล่ะครับ ผมต้องซ้อมบาสน่ะ แล้วเจอกันครับ"จงอินโบกมือลาก่อนจะเดินออกไป
แบคฮยอนได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อก้มหน้าลงชิดอกขณะที่คริสก้มหน้าลงมาใกล้
"เด็กดื้อ ต้องโดนลงโทษนะแบคฮยอน"คำพูดที่ดูอ่อนหวานก็เป็นเหมือนกับดักนั่นแหละ แบคฮยอนรู้ดีว่าพี่ชายของเขาหมายถึงอะไร ก็แค่ความสัมพันธ์ทางกายที่ผิดบาป
เหงื่อตกเลยอ่ะ อิอิ กว่าจะแต่งเสร็จหนึ่งตอน
ยังไงก็เม้นด้วยน้า คอมเม้นดีมีเอ็นซีนะจะบอก
บ๊ายยยยยย
"พี่อย่าป่วยอีกเลยนะครับ ผมห่วงพี่มากรู้รึเปล่า"
"อื้อ"คนบนเตียงขยับตัวเล็กน้อยดวงตาเรียวลืมขึ้นช้าๆปรับสายตาให้ชัดขึ้น"จงอิน"รอยยิ้มที่แสนอบอุ่นถูกส่งให้คนตัวเล็ก
"ทำไมขี้โรคจังล่ะครับ"ความอบอุ่นหายไปชั่วพริบตากลายเป็นรอยยิ้มที่แสนกวนประสาทในสายตาแบคฮยอน
"เปล่าขี้โรคซักหน่อย แล้วนี่มาได้ไง"
"เดินมาครับ"
"คิมจงอิน!!!"มือเรียวฟาดลงที่ต้นแขนแกร่งแรงๆ
"โอ๊ย ผมเจ็บนะ ก็ผมเดินมาจริงๆ"จงอินได้ค้อนวงใหญ่กลับไปเป็นการตอบแทนแบคฮยอนหน้าง้ำงอกว่าเดิมบอกเลยว่าหงุดหงิดจะว่าไปเขาก็ยังไม่ได้กินข้าวเลยตั้งแต่เมื่อคืนเพราะมัวแต่ตื่นเต้นที่จะขึ้นแสดง
โครกกก!!!!(มโนว่าเสียงท้องร้อง)
"ฮ่าๆๆๆๆ"โอย แบคฮยอนจะบ้าตายจะมาร้องทำไมตอนนี้ครับคุณท้อง
"ขำบ้าอะไร ไม่เคยเห็นคนท้องร้องรึไง"
"ฮ่าา ครับๆเคยเห็น ผมว่าเราไปหาไรกินกันดีกว่า ก่อนที่ท้องพี่จะประท้วงอีกรอบ"ค้นวงใหญ่ถูกส่งให้จงอินอีกครั้ง แบคฮยอนลุกจากเตียงมุ่งหน้าไปยังโรงอาหาร บ่ายสามแล้วจะเหลืออะไรให้กินมั้ยเนี่ย แบคฮยอนเดินมาหยุดหน้าร้านลูกชิ้นที่เปิดอยู่แค่ร้านเดียวในตอนนี้
"กินอะไรดีครับ"
"เอาฮอทดอกสี่ไม้ ชีทสอง"แบคฮยอนบอกกับจงอิน แล้วให้จงอินสั่งให้อีกที คือเอาจริงๆแม่ค้าคงได้ยินแล้วล่ะนะแต่ก็เอาเถอะถ้ามากับหมอนี่ไม่ว่าอะไรก็ไม่ต้องทำเองทั้งนั้น ถ้าถามว่าเขาสนิทกับจงอินได้ยังไงบอกเลยว่าจำไม่ได้เหมือนกัน เพราะตั้งแต่จำความได้ก็เห็นหน้าดำๆมึนๆนี้มาตลอด ถึงจงอินจะชอบกวนประสาทแต่แบคฮยอนไม่เคยคิดที่จะโกรธเกลียดเลยสักนิด กลับกันถ้าวันหนึ่งไม่มีจงอินอยู่ข้างๆเขาคงเหงาน่าดู
"เหม่ออะไรครับ"
"อ้ะ..ปัะ เปล่า"
"หึหึ" จะมีคนเคยบอกจงอินหรือเปล่าว่าท่าทางแบบนั้นกับสายตาที่กรุ้มกริ่มมันทำให้คนมองหวั่นไหวน่ะ
"เฮ้ยแปบเดียวจะสี่โมงแล้ว พี่คริสต้องว่าแน่เลย"
"ทำไมต้องว่าล่ะครับ"จงอินถามก่อนจะเร่งฝีเท้าให้ทันคนตัวเล็ก ขาก็สั้นนะเดินเร็วจริงๆ
"ก็พี่คริสบอกให้รอที่ห้องพยาบาลอ่ะ จะมารับนี่ถ้าหาพี่ไม่เจอต้องโกรธแน่"
คริสมาถึงที่ห้องพยาบาลนานกว่าสิบนาทีแล้วแต่ก็ไร้ซึ่งวี่แววของคนตัวเล็ก เขานั่งลงบนเตียงอย่างใจเย็นรู้ดีว่าแบคฮยอนจะต้องมาแน่นอน เสียงประตูที่เปิดขึ้นเรียกสายตาคมให้หันไปมอง
"เอ่อ พี่คริสมานานรึยังฮะ"แบคฮยนถามอย่างกล้าๆกลัวๆ
"อืม สิบนาทีได้"ใบหน้าเรียบนิ่งเสมองไปยังเด็กหนุ่มอีกคนที่ยืนข้างแบคฮยอน คิม จงอิน
"สวัสดีครับเฮีย"จงอินกล่าวทักทายอย่างที่เคยทำ พวกเขาสองคนก็สนิทกันมานาน
"ไปไหนกันมา"
"พอดีผมหิวน่ะครับก็เลยบอกให้จงอินพาไปหาอะไรกิน"
"งั้นเหรอ ถ้าอิ่มแล้วก็กลับบ้านกัน นายจะกลับพร้อมกันรึเปล่าจงอิน"
"ไม่ล่ะครับ ผมต้องซ้อมบาสน่ะ แล้วเจอกันครับ"จงอินโบกมือลาก่อนจะเดินออกไป
แบคฮยอนได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อก้มหน้าลงชิดอกขณะที่คริสก้มหน้าลงมาใกล้
"เด็กดื้อ ต้องโดนลงโทษนะแบคฮยอน"คำพูดที่ดูอ่อนหวานก็เป็นเหมือนกับดักนั่นแหละ แบคฮยอนรู้ดีว่าพี่ชายของเขาหมายถึงอะไร ก็แค่ความสัมพันธ์ทางกายที่ผิดบาป
เหงื่อตกเลยอ่ะ อิอิ กว่าจะแต่งเสร็จหนึ่งตอน
ยังไงก็เม้นด้วยน้า คอมเม้นดีมีเอ็นซีนะจะบอก
บ๊ายยยยยย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น