When I was บ๋อย

ลำดับตอนที่ #2 : ชีวิตต้องออกเดินทาง

   

   มันเป็นเวลาตีสี่ เราเก็บของเสร็จเมื่อคืนมีเสื้อผ้านิดหน่อยกับแปรงสีฟัน(แค่นั้นจริงๆ) ขึ้นรถออกจากบ้านมีตาและแม่ขับรถพาไปส่งที่สายใต้ใหม่ เดินเข้าไปแบบห้างร้าง (ก็ใครเขาจะตื่นมาเปิดร้านตอนตีสี่วะ...) แม่นั่งคอยอยู่ที่รถส่วนตาพาเราไปซื้อตั๋วรถทัวร์ไปภูเก็ต ซื้อเสร็จก็ถ่ายรูปเราส่งไปให้พวกญาติๆดู (เพราะเราตัดผม) แล้วก็ระบุเวลาถึงโดยประมาณไว้ เพื่อให้คนที่จะไปรับได้กะเวลาถูก

   เป็นครั้งแรกที่เราต้องออกเดินทางไกลคนเดียว ไม่มีใครมาคอยบอกคอยเตือน รู้สึกเข้มแข็งขึ้นมานิดหน่อยเมื่อคิดว่าเราก็โตพอที่จะเริ่มดูแลตัวเองได้แล้ว (แต่เป็นจริงนี่รู้สึกโดดเดี่ยว555)


   รถออกเวลาเจ็ดโมงมีเวลาพอที่จะเดินเล่นไปมาแล้วก็เข้าห้องน้ำได้ ตอนขึ้นรถแบบสบายมากๆ เพราะเรามีกระเป๋าแค่ใบเดียว (และมันรวบรวมทุกสิ่งไว้ในนั้น) เราเอาเงินในกระเป๋ากางเกงของเราแล้วรูดซิปปิด เช็คดูให้แน่ใจว่าเงินยังอยู่ ขับรถไปสักพักก็แจกน้ำกับขนม จากนั้นเราก็หลับ ตื่น หลับ ตื่น แล้วก็หลับอีกที (ก็อยู่บนรถทัวร์จะให้ทำอะไรล่ะ ปาร์ตี้รึไง555)

   ตื่นมาอีกทีก็กินข้างเที่ยงที่ จ.ชุมพร (กะเวลาได้ดีจริงๆ5555) กินเสร็จก็นอนต่อ (เอ้า555) หลับๆตื่นๆ ก็มาถึงสะพานสารสิน(จ.ภูเก็ต) เราก็โทรบอกป้าว่าเราใกล้ถึงแล้ว พอถึงที่ๆต้องลงจากรถ(เรียกแบบนี้ละกัน) เราก็นั่งรอป้า ดีที่เราจำรถป้าได้ เลยได้ไปกันต่อสักที

   ป้าพาไปกินข้าวที่บ้านแล้วก็พามาส่งที่บ้านป้าอีกคน แล้วป้าก็บอกว่าเราต้องอยู่กับญาติอีกคนนึง(อายุไล่เลี่ยกัน) ต้องนอนห้องเดียวกัน ไปทำงานด้วยกัน ด้วยความที่เป็นง่ายๆเราก็ไม่ใส่ใจมาก ป้าให้นอนรอญาติทีเราต้องอยู่ด้วย เพราะเลิกงานกว่าจะกลับถึงบ้านก็สามทุ่ม สักพักมีญาติมาปลุก(ญาติที่เราต้องอยู่ด้วยนั่นแหละ) แค่ถามชื่อ(สมมุติว่าญาติเราชื่อ แนน) แนนก็แนะนำเราว่าห้องน้ำอยู่ไหน ตื่นกี่โมง ต้องเตรียมตัวเสร็จก่อนกี่โมง จากนั้นเราก็อาบน้ำแยกย้ายกันไปนอน

แค่คิดถึงวันพรุ่งนี้ก็เหนื่อยแล้ว....

*(12/03/2559)ข่าวใหม่: สามารถติดตาม'When I was บ๋อย' ภาคต่อได้ เพราะไรเตอร์ต้องไปทำงานอีกแล้ว จะมีเรื่องเล่าสนุกๆอะไรอีก เปิดเทอมนี้เจอกันนนนนน!!!!